Κεφάλαιο 28

Το Χαμόγελο

Μόλις ο Άδης εμφανίστηκε μπροστά της, η Περσεφόνη έτρεξε στην άλλη άκρη του δωματίου, έπιασε ένα πορσελάνινο βάζο και το κράτησε απειλητικά εναντίον του.

"Ήρθα να σου προσφέρω ανακωχή.", της είπε. "Η αλήθεια είναι ότι εμείς οι δύο δεν έχουμε συναντηθεί ποτέ υπό ευχάριστες συνθήκες."

"Τι θέλεις, βασιλιά του Κακού;"

"Πρώτον, θα ήθελα να σε πληροφορήσω ότι δεν είναι απαραίτητο να χρησιμοποιήσεις αυτό το βάζο. Έχεις το λόγο μου ότι θα είμαι πολιτισμένος. Δεύτερον, θα ήθελα να σου ζητήσω συγγνώμη."

"Συγγνώμη;", επανέλαβε η Περσεφόνη αφήνοντας το βάζο στη θέση του.

"Ναι, πιστεύω ότι έγιναν κάποια λάθη χτες βράδυ και θα ήθελα να τα διορθώσω.", είπε ο Άδης. Δεν ήταν ιδιαίτερα επικοινωνιακός τύπος όμως αν ήθελε να κερδίσει την εμπιστοσύνη κάποιου, ήξερε πολύ καλά πώς να το πετύχει.

"Θα με αφήσεις να φύγω;", τον ρώτησε με την ελπίδα να αστράφτει στα μάτια της. Ο Άδης σιώπησε. Ήθελε να φανεί φιλικός αλλά αυτό που ζητούσε, ήταν αδύνατον, ειδικά μετά την κουβέντα που είχε με τον Ύπνο. Υπήρχε πιθανότητα να γίνει ξανά αυτός που ήταν κάποτε κι είχε υποσχεθεί στον εαυτό του πως θα έκανε τα πάντα για να συμβεί αυτό.

"Είμαι πρόθυμος να κάνουμε μια συμφωνία. Έχεις κάτι που μου ανήκει και το θέλω πίσω. Αν καταφέρεις να με διδάξεις πώς να είμαι συμπονετικός, τότε θα σε αφήσω να φύγεις. Αλλά πρέπει να υποσχεθείς ότι μέχρι τότε θα μείνεις εδώ."

"Δηλαδή, θες να σε μάθω πώς να νοιάζεσαι;"

"Ακριβώς. Είμαστε σύμφωνοι;"

"Ναι!", απάντησε ενθουσιασμένη. Εύκολο φαινόταν. Έπρεπε απλά να μάθει στο βασιλιά του Κακού πώς να μην είναι πια κακός.

"Να σε προειδοποιήσω πως αν σπάσεις αυτή τη συμφωνία, οι συνέπειες θα είναι πολύ σοβαρές. Το καταλαβαίνεις αυτό;", της είπε σε αυστηρό τόνο.

"Καταλαβαίνω. Μετά όμως θα με αφήσεις να φύγω."

"Κράτα εσύ το λόγο σου κι εγώ θα κρατήσω το δικό μου. Οπότε, Περσεφόνη…"

"Κόρη! Το όνομά μου είναι Κόρη."

"Το όνομά σου έχει ευλογηθεί από τις Μοίρες. Όσο παραμένεις στο βασίλειό μου, θα είσαι γνωστή με αυτό το όνομα. Είσαι η Περσεφόνη, Βασίλισσα του Άδη."

"Μα… Δε μου αρέσει αυτό το όνομα."

"Πριν έρθω σε αυτό το βασίλειο, είχα δύο ονόματα: Άδης Αιδονεύς. Τώρα όμως με ξέρουν ως Χθόνιο Άδη Αιδονέα Πολυδέκτη κι έχω ακόμα περισσότερους τίτλους. Στην αρχή δε μου άρεσαν αλλά τελικά τα συνήθισα.". Για την Περσεφόνη, το χαμόγελο του Άδη ήταν σαν όλο το φως του ήλιου να έλαμψε μες στο μαύρο σκοτάδι. Την πλημμύρισε τόση ελπίδα που δεν μπόρεσε να μη χαμογελάσει κι εκείνη. "Γιατί χάρηκες τόσο πολύ ξαφνικά;", τη ρώτησε γεμάτος περιέργεια.

"Μπορείς να χαμογελάσεις.", είπε χαρούμενη κι ο Άδης κατσούφιασε.

"Γιατί ξαφνιάζεσαι τόσο; Λες κι είμαι ανίκανος από τη φύση μου να χαμογελάσω;"

"Όχι, μην κατσουφιάζεις. Χαμογέλα πάλι!", είπε δείχνοντας και το δικό της χαμόγελο.

"Είσαι γελοία, να χαμογελάς έτσι χωρίς λόγο."

"Καλά, λοιπόν, Βασιλιά Κατσούφη. Θα δεχτώ το όνομα Περσεφόνη, αν χαμογελάς για χάρη μου."

"Είναι μες στη συμφωνία κι αυτό;", τη ρώτησε. 'Βασιλιάς Κατσούφης' ακουγόταν σίγουρα πολύ καλύτερο από 'βασιλιάς του Κακού' (και ήταν πολύ πιο ακριβές). "Δεν είμαι σίγουρος…"

"Τότε δε θα με αποκαλείς Περσεφόνη. Φαίνεται πως θα είναι πολύ δύσκολο να σε διδάξω, αν συνεχίσεις έτσι. Και να σκεφτεί κανείς ότι εσύ μου το ζήτησες…"

"Εντάξει!", τη διέκοψε ο Άδης και έκανε μια προσπάθεια να χαμογελάσει. "Ευχαριστημένη;"

"Πολύ.", είπε για να του δώσει θάρρος, καθώς έβλεπε πόσο δυσκολευόταν. Πάντα ήταν σοβαρός και χαμογελούσε πιο σπάνια από ευθυγράμμιση πλανητών. Είχε ορκιστεί όμως να πάρει πίσω όσα έχασε κι αν αυτό σήμαινε πως έπρεπε να χαμογελάει για χάρη της, θα το έκανε πολύ ευχαρίστως. "Αιδονέα, θέλω να σου πω ότι, αφού μου ζήτησες συγγνώμη, θα σου ζητήσω κι εγώ. Με συγχωρείς που σε αποκάλεσα 'βασιλιά του Κακού' και 'Βασιλιά Κατσούφη'. Είχες δίκιο, όταν είπες ότι δεν κάναμε καλή αρχή, Αιδονέα. Γι' αυτό, θα ήθελα να πάρω πίσω αυτά που είπα. Δηλαδή… Να… Δε σε μισώ πια. Θα χαιρόμουν πολύ, αν τουλάχιστον μπορούσαμε να γίνουμε φίλοι. Θα το ήθελες κι εσύ αυτό;", του είπε ντροπαλά.

"Περσεφόνη, λυπάμαι πολύ για τη συμπεριφορά μου.", είπε ο Άδης ξαφνιασμένος ευχάριστα. "Ούτε εγώ σε μισώ και είχες δίκιο που είπες ότι δε μου ανήκεις. Την άξιζα εκείνη την κλωτσιά. Όμως… Όλα τα άλλα τα εννοούσα. Είναι αλήθεια πως με έχεις γοητεύσει.". Η Περσεφόνη τον κοίταζε σαστισμένη. "Τώρα, φίλη μου, θέλεις να έρθεις μαζί μου; Θα σου κάνω μια ξενάγηση στο καινούριο σου βασίλειο.". Εκείνη τον έπιασε από το μπράτσο και τον ακολούθησε με κατακόκκινα μάγουλα. Ήταν τόσο αξιολάτρευτη, ώστε δε θα ήταν και τόσο δύσκολο να χαμογελάει για αυτήν. Πέρασαν από την αίθουσα του θρόνου, την Κοιλάδα των Ασφόδελων και τη Στύγα. Περπάτησαν στην όχθη της κι έφτασαν στις πύλες του Κάτω Κόσμου, εκεί όπου βρισκόταν ο Κέρβερος. Στην αρχή, η Περσεφόνη είχε τρομάξει πολύ όμως σιγά-σιγά κατάλαβε πως ήταν απλά ένας σκύλος, που κούνησε την ουρά του από χαρά βλέποντας τον αφέντη του. "Αυτά είναι τα σύνορα του Βασιλείου μου. Πιο πέρα είναι η είσοδος για τον Επάνω Κόσμο.", την ενημέρωσε κοιτάζοντάς την.

"Α, μάλιστα…", είπε εκείνη με νοσταλγία. Όσο περισσότερο κοιτούσε προς την έξοδο, τόσο πιο σκοτεινό γινόταν το βλέμμα του Άδη. "Τι άλλο έχεις να μου δείξεις;", τον ρώτησε κι εκείνος έμεινε άναυδος. Πίστευε ότι θα έτρεχε να ξεφύγει κι ότι δε θα τηρούσε τη συμφωνία. Θα χρησιμοποιούσε, βέβαια, τις δυνάμεις του για να την εμποδίσει όμως ήθελε να τη δοκιμάσει, να δει αν άξιζε την εμπιστοσύνη του.

"Αρκετά για σήμερα. Πρέπει να επιστρέψουμε αλλά θα συνεχίσουμε αύριο την περιήγηση. Παρεμπιπτόντως,", είπε ο Άδης την ώρα που ξεπρόβαλλαν αιχμηρά σίδερα από το έδαφος κλείνοντας την είσοδο, "ξέχασα να τονίσω ότι κανένας δε φεύγει από εδώ χωρίς τη συγκατάθεσή μου. Παρακαλώ, να είσαι προσεκτική."

"Αιδονέα, υποσχέθηκα πως θα μείνω όσο χρειαστεί. Δεν υπάρχει λόγος να ανησυχείς."

"Δεν ανησυχώ. Απλώς, το αναφέρω."

"Μπορείς να μου έχεις εμπιστοσύνη, Αιδονέα.", του είπε με ένα ακαταμάχητο χαμόγελο.

"Το ξέρω, Περσεφόνη.", αποκρίθηκε κι ύστερα επέστρεψαν μαζί στο κάστρο. Το ίδιο βράδυ, ο Άδης κάθισε στο θρόνο του για την κρίση των ψυχών.

"Κάτι συμβαίνει στον άρχοντα.", πρόσεξε ο Αιακός.

"Τι εννοείς;", ρώτησε ο Ραδάμανθυς.

"Κοιτάξτε!", ήταν η απάντηση του Αιακού.

"Νομίζω ότι καταλαβαίνω για ποιο πράγμα μιλάς.", είπε ο Μίνως.

"Το βλέπεις κι εσύ, δηλαδή; Άρα, δεν το φαντάζομαι."

"Μα τι βλέπετε επιτέλους;"

"Εκεί, στο πρόσωπό του.", έδειξε ο Μίνως.

"Αυτό είναι… Χαμόγελο;", απόρησε ο Ραδάμανθυς.

"Το να κρίνετε τις εκφράσεις του άρχοντα δεν είναι μέσα στις αρμοδιότητές σας!", τους μάλωσε η Θέμις. "Συμμορφωθείτε!"