Sybilla sloop naar de deur en pauzeerde even. Ze bleef aarzelend staan en
drukte haar oor eerst tegen de deur. Ze wist ook niet waarom ze dat deed,
het was waarschijnlijk een "ingave" die ze kreeg van de goden hier boven.
Terwijl haar oor tegen de deur rustte, bonkte haar hart diep in haar keel.
Was ze bang, of vond ze dit spannend? Waarschijnlijk een combinatie van
beide. Ze had nog nooit zoiets gedaan, laat staan dat ze zo enorm verliefd
was geweest op iemand.
Ze stond daar nog geen minuut, toen ze besefte dat ze niks hoorde. Zou hij slapen? Als dat zo was, kon ze heel even naar hem kijken. Alleen maar even kijken, dat was alles wat ze wilde. Daarna zou ze hem weer met rust laten. Ze wilde hem alleen maar even zien, en als het even kon, ook even aanraken. Heel zachtjes, zodat hij niet zou merken dat ze er was. Ze zou hem dan heel teder met haar vingers door zijn haren strijken, heel zachtjes zijn gezicht strelen. Ja, zijn gezicht was wel het mooiste wat ze ooit had gezien. Die donkere ogen, die zo dwars door haar heen schenen te kijken. Die aardige, doch ernstige blik. En dan had hij nog vaak een stoppelbaardje... Ja, dat vond ze ook zo aantrekkelijk aan hem. Hij was in haar ogen één en al man. Toen ze daar zo over nadacht, kwam ze tot de conclusie dat ze hem gewoon moest hebben. Hij had haar nodig! Zeker nu hij zo ziek was! Zij zou hem wel verzorgen, niemand hoefde het te weten. Alleen hun tweeën zouden het weten. Alleen zij.
In de kamer was het nu aardedonker en Sybilla kon geen hand voor ogen zien. Ze moest even wennen aan het duister, en al gauw kon ze de omtrekken onderscheiden van een bureau en een bed. Ze liep verder de kamer binnen, en deed met haar linkerarm de deur achter zich dicht. De doodse stilte was het enige geluid wat de kamer vulde. Verder hoorde ze niets, of toch wel? Heel zachtjes hoorde ze iets ademen. Maar het was zwaarder dan een mannen- ademhaling. Ze spitste haar oren en probeerde meer te zien, maar het was nog steeds te donker in het vertrek om een beetje goed te kunnen zien. Ze keek om zich heen, om te proberen te achterhalen waar het geluid vandaan kwam. Het kwam, zo leek het, van achter het bureau. Zonder er ook maar een seconde over na te denken deed ze een paar stappen in de richting van het bureau. Ze stak haar hand uit om te voorkomen dat ze ergens tegen aan zou botsen. En plots, uit het niets werd ze door een ongekend groot gevaarte besprongen. Het scheen van achter het bureau te komen en had haar recht van voren aangevallen. Ze werd met een smak naar achteren geworpen. Ze voelde hoe sterke tanden haar vel aanraakte, en hoorde hoe haar jurk verscheurd werd. Hardhandig kwam ze op het bed terecht en voelde hoe iets over haar heen sprong. Ze kon geen kant meer op en terwijl ze daar lag, voelde ze een hete adem in haar gezicht. Haar kleding had de aanval niet overleefd en hing in repen langs haar lichaam. Haar ademhaling was snel en gejaagd, en het zweet druppelde over haar voorhoofd. Ze voelde hoe de hete adem over haar reeds bezwete lichaam gaan. Haar jurk bedekte het niet meer, en nu prijkte daar haar zwarte lingerie. Ze schaamde zich een beetje, maar aan de andere kant wond het haar ook enorm op. Zo'n gevoel had ze nog nooit meegemaakt, maar ze was er zeker van dat dit niet zomaar op mocht houden. Ze vond het veel te uitdagend.
En terwijl ze daar lag, vastgehouden door haar belager, voelde ze hoe haar tepels groter werden. De opwinding en de hete adem over haar bezwete lichaam waren daar de oorzaak van. De adem ging even van boven naar beneden, alsof het onderzoekend was. Pauzeerde even en ging toen weer naar boven. Even hield het stil boven haar gezicht en opeens was het verdwenen. Het was van haar af gesprongen en had haar vrij gelaten. Zowel als opgelucht, als teleurgesteld kwam ze weer overeind.
Plotseling besefte ze dat haar belager weg was...en dat ze in feite niets meer aanhad dan haar zwarte push up bh en haar slipje. Wat nu ? Tuurlijk, een beetje tovenaar zou zijn toverstaf gepakt hebben en een spreuk gezegd hebben (LUPOS? nee, het was iets anders...) zodat hij om zich heen kon kijken.... maar zij had dat soort gezwaai met stokjes altijd belachelijk gevonden... de ware tovenarij kenmerkte zich door voorspellingen, gebaseerd op wat de sterren zeiden, of de andere voorbodes die Vrouwe Fortuna je schonk...jammer alleen dat het nooit voor jezelf werkte.. hoe vaak ze ook voor zichzelf de tarot legde of in theebladeren staarde, er kwam nooit iets anders uit dan "de waarheid is gehuld in duisternis..... het licht zal je duisternis brengen". Nou, dat was zelfs voor haar onzin. Licht ! ja, dat had ze nodig. En iets om aan te trekken... misschien... Sybilla stond op en begaf zich op de tast naar het raam. Daar voelde ze de vensterbank al.. en een zwaar gordijn. Met de nodig krachtsinspanning probeerde ze het los te trekken. Het duurde even, maar uiteindelijk scheurde de stof en had ze een dikke lap fluweel in haar handen. Gauw sloeg ze het om zich heen,netjes bij de borst ingevouwen, zodat het op een avondjurk leek. Buiten zou de maan hebben moeten schijnen, maar het was te bewolkt om echt licht in de kamer te krijgen. Ze zag dan ook niets, afgezien van de contouren van het bed, een kast, het bureau en iets dat leek op een stapeltje kleren op de grond. Nou ja, kleren had ze nu even niet meer nodig, het was tijd dat ze een lamp ging halen. Dan kon ze tenminste zien waar hij was.... als hij al in deze kamer geweest was.. maar wat was het dan wat haar besprongen had? Het kon onmogelijk een mens geweest zijn, het had meer iets weg van een beest... of van een geest wellicht...
De woorden van Severus Sneep maalden door haar hoofd : "Je zou wel eens heel erg teleurgesteld kunnen raken... hij zal je niets doen maar daar is dan ook alles mee gezegd.... wie ben ik om je van advies te dienen in liefdeszaken". Ja inderdaad, dacht ze kwaad. Waar bemoeide hij zich mee ? Hoe had die creep in hemelsnaam geweten dat ze daar was, en vooral, waarom ze er was ? Duisternis ? Dat sloeg natuurlijk op Sneep, hij was altijd in het donker gekleed.... Nee, eerst maar eens terug naar haar privévertrek, dan besloot ze daar wel wat ze ging doen....
Sybilla Zwamdrift ging de kamer uit en liep zo snel ze kon terug naar haar eigen kantoor. Alle gangen leken verlaten, wat maar goed was, ontdekte ze, want toen ze eenmaal in de wat meer verlichte gangen kwam zag ze dat het gordijn een vaal kleur groen was, wat al helemaal niet bij haar teint paste.... er zaten trouwens nog wat gordijnhaken in ook. Even stopte ze om die eruit te halen. He, dat zat beter.
Eenmaal in haar torenkamer besloot ze eerst in bad te gaan. In het warme schuimbad kwam ze een beetje tot rust. Ze liet het schuim over haar ledematen glijden. Heerlijk. Zou ze nog een keer de tarotkaarten raadplegen ? Misschien zag ze gewoon iets over het hoofd. Ze smeerde wat schuim op haar borsten, en kon het toen niet nalaten deze even te strelen. In gedachten waren het niet haar eigen handen, maar die van Remus die haar boezem liefkoosde. Haar tepels verhardden zich. Even liet ze een hand onder water glijden om haar intiemste plekje te strelen, en weer was zij het in haar voorstelling niet zelf, maar haar knappe, o zo mannelijke collega...Plots opende ze wagenwijd haar ogen... natuurlijk, dat ging ze doen ! Wat het ook was wat zijn kamer zo angstvallig in het duister verborgen hield, zo zou hij overtuigd raken van haar goede bedoelingen en haar vast en zeker vergeven voor enig inbreuk op zijn privacy die zij gemaakt had......... vooral omdat ze toch al overtuigd was dat de ware reden dat hij haar liefde niet kon accepteren, gewoon angst voor relaties was....Hij was altijd al zo'n eenling geweest.... die eenzaamheid die in zijn ogen te lezen was... Wat dom dat ze daar niet eerder aan gedacht had ! Ze sprong uit het bad en droogde zich als een bezetene af. Gauw trok ze haar paarse gewaad aan, die haar vrouwelijke vormen het meest accentueerde, dit dankzij de zilveren gesp die om haar borsten liep. Nog even haar lantaarn aansteken, en haar favoriete roze sloffen. Oh ja, haar haar... ze besloot het in een rol op haar achterhoofd te doen, dat stond vast ernstig. Remus was ook altijd ernstig. Even nog haar wimpers bijwerken, wat groene oogschaduw, wat paarse lippenstift (kleurde mooi bij haar gewaad) en... in haar haast om de deur uit te gaan merkte Sybilla niet dat het buiten was gaan stormen. De wind loeide om het grote kasteel....
Sybilla greep haar lantaarn beet en stormde haar kamer uit. Terwijl ze door de donkere gangen liep, voelde ze het tochten. Maar ze was zo met haar gedachten bij haar plan, dat ze nog steeds niet besefte dat de wind gewoon letterlijk door de gangen blies. Haar lantaarn wakkerde, maar bleef branden. De storm was sterker geworden en Sybilla hoorde de wind nu gieren langs de kasteel muren en door de kamers. Ze versnelde haar pas, omdat ze het koud begon te krijgen. De wind woei langs haar heen. Ze voelde de koude vlagen langs haar lichaam gaan. Kippenvel verscheen in haar hals en haar decolleté. Ze liep zo snel als ze kon in de richting van de kamer van Remus, maar die leek nog wel kilometers van haar verwijderd.
Opeens bleef ze staan om te kijken waar ze was. Dit was wel een heel donker gedeelte van het kasteel. Was ze hier ooit wel eens geweest? Het zou best eens kunnen zijn dat ze hier nog nooit was geweest, want meestal had ze zich teruggetrokken in haar torenkamer. Ze had het niet zo erg op massa's mensen. Zeker niet op hopen leerlingen die zo veel herrie maakte. Zij hadden nog wel eens de neiging om haar connecties met energievelden en aura's te verstoren. Daarom verkoos ze liever de afzondering. Lekker rustig...
Ze keek eens rustig om zich heen en voelde de koude windvlagen langs haar pantoffels gaan. Haar voeten werden langzamerhand ook koud. Ze voelde zich nu een beetje hulpeloos, zo helemaal alleen in de donkere, verlaten gangen. Welke kant moest ze nu nemen?
"Verdwaald?", vroeg een kille stem vanuit het duister. Sybille schrok zich een ongeluk, en deed van schrik een paar stappen achteruit.
Ze stond daar nog geen minuut, toen ze besefte dat ze niks hoorde. Zou hij slapen? Als dat zo was, kon ze heel even naar hem kijken. Alleen maar even kijken, dat was alles wat ze wilde. Daarna zou ze hem weer met rust laten. Ze wilde hem alleen maar even zien, en als het even kon, ook even aanraken. Heel zachtjes, zodat hij niet zou merken dat ze er was. Ze zou hem dan heel teder met haar vingers door zijn haren strijken, heel zachtjes zijn gezicht strelen. Ja, zijn gezicht was wel het mooiste wat ze ooit had gezien. Die donkere ogen, die zo dwars door haar heen schenen te kijken. Die aardige, doch ernstige blik. En dan had hij nog vaak een stoppelbaardje... Ja, dat vond ze ook zo aantrekkelijk aan hem. Hij was in haar ogen één en al man. Toen ze daar zo over nadacht, kwam ze tot de conclusie dat ze hem gewoon moest hebben. Hij had haar nodig! Zeker nu hij zo ziek was! Zij zou hem wel verzorgen, niemand hoefde het te weten. Alleen hun tweeën zouden het weten. Alleen zij.
In de kamer was het nu aardedonker en Sybilla kon geen hand voor ogen zien. Ze moest even wennen aan het duister, en al gauw kon ze de omtrekken onderscheiden van een bureau en een bed. Ze liep verder de kamer binnen, en deed met haar linkerarm de deur achter zich dicht. De doodse stilte was het enige geluid wat de kamer vulde. Verder hoorde ze niets, of toch wel? Heel zachtjes hoorde ze iets ademen. Maar het was zwaarder dan een mannen- ademhaling. Ze spitste haar oren en probeerde meer te zien, maar het was nog steeds te donker in het vertrek om een beetje goed te kunnen zien. Ze keek om zich heen, om te proberen te achterhalen waar het geluid vandaan kwam. Het kwam, zo leek het, van achter het bureau. Zonder er ook maar een seconde over na te denken deed ze een paar stappen in de richting van het bureau. Ze stak haar hand uit om te voorkomen dat ze ergens tegen aan zou botsen. En plots, uit het niets werd ze door een ongekend groot gevaarte besprongen. Het scheen van achter het bureau te komen en had haar recht van voren aangevallen. Ze werd met een smak naar achteren geworpen. Ze voelde hoe sterke tanden haar vel aanraakte, en hoorde hoe haar jurk verscheurd werd. Hardhandig kwam ze op het bed terecht en voelde hoe iets over haar heen sprong. Ze kon geen kant meer op en terwijl ze daar lag, voelde ze een hete adem in haar gezicht. Haar kleding had de aanval niet overleefd en hing in repen langs haar lichaam. Haar ademhaling was snel en gejaagd, en het zweet druppelde over haar voorhoofd. Ze voelde hoe de hete adem over haar reeds bezwete lichaam gaan. Haar jurk bedekte het niet meer, en nu prijkte daar haar zwarte lingerie. Ze schaamde zich een beetje, maar aan de andere kant wond het haar ook enorm op. Zo'n gevoel had ze nog nooit meegemaakt, maar ze was er zeker van dat dit niet zomaar op mocht houden. Ze vond het veel te uitdagend.
En terwijl ze daar lag, vastgehouden door haar belager, voelde ze hoe haar tepels groter werden. De opwinding en de hete adem over haar bezwete lichaam waren daar de oorzaak van. De adem ging even van boven naar beneden, alsof het onderzoekend was. Pauzeerde even en ging toen weer naar boven. Even hield het stil boven haar gezicht en opeens was het verdwenen. Het was van haar af gesprongen en had haar vrij gelaten. Zowel als opgelucht, als teleurgesteld kwam ze weer overeind.
Plotseling besefte ze dat haar belager weg was...en dat ze in feite niets meer aanhad dan haar zwarte push up bh en haar slipje. Wat nu ? Tuurlijk, een beetje tovenaar zou zijn toverstaf gepakt hebben en een spreuk gezegd hebben (LUPOS? nee, het was iets anders...) zodat hij om zich heen kon kijken.... maar zij had dat soort gezwaai met stokjes altijd belachelijk gevonden... de ware tovenarij kenmerkte zich door voorspellingen, gebaseerd op wat de sterren zeiden, of de andere voorbodes die Vrouwe Fortuna je schonk...jammer alleen dat het nooit voor jezelf werkte.. hoe vaak ze ook voor zichzelf de tarot legde of in theebladeren staarde, er kwam nooit iets anders uit dan "de waarheid is gehuld in duisternis..... het licht zal je duisternis brengen". Nou, dat was zelfs voor haar onzin. Licht ! ja, dat had ze nodig. En iets om aan te trekken... misschien... Sybilla stond op en begaf zich op de tast naar het raam. Daar voelde ze de vensterbank al.. en een zwaar gordijn. Met de nodig krachtsinspanning probeerde ze het los te trekken. Het duurde even, maar uiteindelijk scheurde de stof en had ze een dikke lap fluweel in haar handen. Gauw sloeg ze het om zich heen,netjes bij de borst ingevouwen, zodat het op een avondjurk leek. Buiten zou de maan hebben moeten schijnen, maar het was te bewolkt om echt licht in de kamer te krijgen. Ze zag dan ook niets, afgezien van de contouren van het bed, een kast, het bureau en iets dat leek op een stapeltje kleren op de grond. Nou ja, kleren had ze nu even niet meer nodig, het was tijd dat ze een lamp ging halen. Dan kon ze tenminste zien waar hij was.... als hij al in deze kamer geweest was.. maar wat was het dan wat haar besprongen had? Het kon onmogelijk een mens geweest zijn, het had meer iets weg van een beest... of van een geest wellicht...
De woorden van Severus Sneep maalden door haar hoofd : "Je zou wel eens heel erg teleurgesteld kunnen raken... hij zal je niets doen maar daar is dan ook alles mee gezegd.... wie ben ik om je van advies te dienen in liefdeszaken". Ja inderdaad, dacht ze kwaad. Waar bemoeide hij zich mee ? Hoe had die creep in hemelsnaam geweten dat ze daar was, en vooral, waarom ze er was ? Duisternis ? Dat sloeg natuurlijk op Sneep, hij was altijd in het donker gekleed.... Nee, eerst maar eens terug naar haar privévertrek, dan besloot ze daar wel wat ze ging doen....
Sybilla Zwamdrift ging de kamer uit en liep zo snel ze kon terug naar haar eigen kantoor. Alle gangen leken verlaten, wat maar goed was, ontdekte ze, want toen ze eenmaal in de wat meer verlichte gangen kwam zag ze dat het gordijn een vaal kleur groen was, wat al helemaal niet bij haar teint paste.... er zaten trouwens nog wat gordijnhaken in ook. Even stopte ze om die eruit te halen. He, dat zat beter.
Eenmaal in haar torenkamer besloot ze eerst in bad te gaan. In het warme schuimbad kwam ze een beetje tot rust. Ze liet het schuim over haar ledematen glijden. Heerlijk. Zou ze nog een keer de tarotkaarten raadplegen ? Misschien zag ze gewoon iets over het hoofd. Ze smeerde wat schuim op haar borsten, en kon het toen niet nalaten deze even te strelen. In gedachten waren het niet haar eigen handen, maar die van Remus die haar boezem liefkoosde. Haar tepels verhardden zich. Even liet ze een hand onder water glijden om haar intiemste plekje te strelen, en weer was zij het in haar voorstelling niet zelf, maar haar knappe, o zo mannelijke collega...Plots opende ze wagenwijd haar ogen... natuurlijk, dat ging ze doen ! Wat het ook was wat zijn kamer zo angstvallig in het duister verborgen hield, zo zou hij overtuigd raken van haar goede bedoelingen en haar vast en zeker vergeven voor enig inbreuk op zijn privacy die zij gemaakt had......... vooral omdat ze toch al overtuigd was dat de ware reden dat hij haar liefde niet kon accepteren, gewoon angst voor relaties was....Hij was altijd al zo'n eenling geweest.... die eenzaamheid die in zijn ogen te lezen was... Wat dom dat ze daar niet eerder aan gedacht had ! Ze sprong uit het bad en droogde zich als een bezetene af. Gauw trok ze haar paarse gewaad aan, die haar vrouwelijke vormen het meest accentueerde, dit dankzij de zilveren gesp die om haar borsten liep. Nog even haar lantaarn aansteken, en haar favoriete roze sloffen. Oh ja, haar haar... ze besloot het in een rol op haar achterhoofd te doen, dat stond vast ernstig. Remus was ook altijd ernstig. Even nog haar wimpers bijwerken, wat groene oogschaduw, wat paarse lippenstift (kleurde mooi bij haar gewaad) en... in haar haast om de deur uit te gaan merkte Sybilla niet dat het buiten was gaan stormen. De wind loeide om het grote kasteel....
Sybilla greep haar lantaarn beet en stormde haar kamer uit. Terwijl ze door de donkere gangen liep, voelde ze het tochten. Maar ze was zo met haar gedachten bij haar plan, dat ze nog steeds niet besefte dat de wind gewoon letterlijk door de gangen blies. Haar lantaarn wakkerde, maar bleef branden. De storm was sterker geworden en Sybilla hoorde de wind nu gieren langs de kasteel muren en door de kamers. Ze versnelde haar pas, omdat ze het koud begon te krijgen. De wind woei langs haar heen. Ze voelde de koude vlagen langs haar lichaam gaan. Kippenvel verscheen in haar hals en haar decolleté. Ze liep zo snel als ze kon in de richting van de kamer van Remus, maar die leek nog wel kilometers van haar verwijderd.
Opeens bleef ze staan om te kijken waar ze was. Dit was wel een heel donker gedeelte van het kasteel. Was ze hier ooit wel eens geweest? Het zou best eens kunnen zijn dat ze hier nog nooit was geweest, want meestal had ze zich teruggetrokken in haar torenkamer. Ze had het niet zo erg op massa's mensen. Zeker niet op hopen leerlingen die zo veel herrie maakte. Zij hadden nog wel eens de neiging om haar connecties met energievelden en aura's te verstoren. Daarom verkoos ze liever de afzondering. Lekker rustig...
Ze keek eens rustig om zich heen en voelde de koude windvlagen langs haar pantoffels gaan. Haar voeten werden langzamerhand ook koud. Ze voelde zich nu een beetje hulpeloos, zo helemaal alleen in de donkere, verlaten gangen. Welke kant moest ze nu nemen?
"Verdwaald?", vroeg een kille stem vanuit het duister. Sybille schrok zich een ongeluk, en deed van schrik een paar stappen achteruit.