Verborgen Liefde
B'Elanna
Nogmaals bedankt aan Cas voor het beta-en!!
Disclaimer: Niks is van mij! Behalve het plot
Op het perron aangekomen, konden ze bijna gelijk instappen. Toen de trein aankwam keek Ron zijn ogen uit. Dit was een andere soort trein dan dat hij gewend was. De oude stoomtrein van de Hogwarts Express was een slak in vergelijking met deze. Ook het dessin was totaal anders. De trein was totaal gestroomlijnd en van binnen waren er grote coupés met wel zo'n vijftig bankjes. Dus niet zo als bij de Hogwarts Express aparte coupés met daarin maar twee
bankjes. Dat van die grote coupés vond Ron wel wat minder; iedereen staarde hem aan, omdat Koe zo hard kwetterde. Ze gingen aan het einde van de coupé zitten waar het, het rustigste was. In ieder geval dat dachten ze, want na vijf minuten begon de coupé langzaam vol te stromen, dus ook hun gedeelte. Tegenover hen kwamen drie meisjes te zitten, van ongeveer 15 jaar. "Ron," zei Hermelien. "Ik denk dat je beter een kleed of een trui ofzo over Koe's kooi kan leggen. Anders worden we dadelijk de trein nog uitgegooid." "Ja," zei Ron opgelaten. "Iedereen staart inderdaad onze kant op. Had ik dat beest maar nooit meegenomen!" "Nou, wie weet komt hij nog wel van pas." Zei Hermelien, die Ron een beetje probeerde op te beuren. "Sorry, hoor." zei één van de drie meisjes, terwijl ze Ron aankeek. "Maar is dat
jouw uil?" "Ja," zei die een beetje kortaf. "Cool! Ik heb nog nooit een uil in het echt gezien weetje. Echt relaxt!! Is 't moeilijk om hem te onderhouden?" "Nou valt wel." Zei Ron geeuwend. Hij had vannacht weer uren wakker gelegen en dus maar heel even geslapen. "Beters," zei het meisje nog steeds erg enthousiast. "Hoe heet je eigenlijk?" "Koe." "Wat?" vroeg het meisje "Koe, das een afkorting voor Koekeroekus." Hermelien stootte hem lachend aan. "Ze vroeg om jou naam, gekkie." "Oh, nou mijn naam is Ron. Nou weet je ook gelijk de
naam van mijn uil. Hoef je dat niet meer te vragen." Het meisje keek hem vertwijfeld aan, was de laatste opmerking nou kwetsend bedoeld? Ze besloot van niet en zei: "Ik ben Annabel en dit zijn mijn vriendinnen Daphne en Margot." "Aha, aangenaam kennis te maken." Zei Ron niet echt enthousiast. Hij probeerde maar om een gesprek met Hermelien aan te knopen, want hij had echt geen zin om met die andere meisjes te praten. Niet dat ze niet leuk waren,
maar hij was gewoon bang dat Hermelien het niet zo leuk zou vinden. "Is het busstation gelijk naast het treinstation?" vroeg hij onnozel. Hermelien keek hem vreemd en een beetje geamuseerd aan. Ze zag wel dat Ron zich niet echt op zijn gemak voelde. "Ja, die is volgens mij vlakbij. Ik weet niet of we een directe aansluiting hebben, maar we zullen waarschijnlijk niet zo lang hoeven te wachten." "Oké dan. Wat heb je eigenlijk voor je oma's verjaardag…" "Zeg, Ron," zei Annabel, Ron onderbrekend. "Naar welke school ga je? Is die hier in de
buurt?" "Eh," Ron staarde in paniek naar Hermelien. "Eh we zitten op 't eh…" "Frencken College", maakte Hermelien voor hem af. "Dat is hier niet echt in de buurt. 't Is namelijk in Oosterhout." "Oh, daar heb ik wel eens van gehoord." Zei Annabel "Dat schijnt best een goede school te zijn." "Ja, dat klopt," zei Hermelien. Er viel een ongemakkelijke stilte, waarin Ron zijn kans greep om zijn gesprek met Hermelien weer op te pakken. "Wat zei je nou dat je voor je oma had gekocht?" "Nou, ik heb eigenlijk nog niks gekocht, dus we moeten dadelijk onze Dreuzelstad in om…" "Sorry dat ik meeluisterde hoor," zei Annabel, terwijl ze deze keer Hermelien onderbrak. "Maar wat bedoel je met onze Dreuzelstad?" Dit maal was het Ron die snel een antwoord bedacht: "Dat is de bijnaam, die we onze stad hebben gegeven. 't Is er nogal saai, tis een beetje spottend bedoeld. Iemand heeft, denk ik, gewoon een keer
het woord Dreuzel verzonnen." Ron keek voldaan om zich heen, blij dat hij zo snel een goed antwoord had weten te vinden, maar hij begon ook geïrriteerd te raken door al dat gevraag de hele tijd. Hadden ze niet wat beters te doen ofzo. Hij hoopte maar dat zij er veeeeeeel eerder uit moesten dan zijzelf. Helaas bleek dit niet het geval, twee uur later vroegen ze er nog steeds enthousiast op los. Op een gegeven moment luisterde hij nog maar half mee en mompelde af en toe woorden zoals: aha, uhuh, hmm en ja dat vind ik nou ook. Hij voelde zich uitgeput, het slaap tekort van de laatste weken begon nu toch echt zijn tol te eisen. Hij voelde zijn oog leden steeds zwaarder worden en zodoende sukkelde hij langzaam in slaap. Toen hij wakker werd hield hij zijn ogen nog gesloten. Hij wilde nog niet wakker worden, maar de stem van Hermelien haalde hem toch terug naar de wakkere wereld Haar stem klonk van erg dichtbij en schijnbaar zei ze iets grappigs, want de drie meisjes giebelden. Toen voelde hij iets zachts kriebelen op zijn wang, de eerste gedachte die in zijn hoofd schoot was: help een spin. Maar toen begon ook hetgeen waarop hij lag een beetje te bewegen. Van schrik opende hij zijn ogen en trok zijn hoofd weg. Hetgeen waarop hij gelegen had was niets minder dan Hermelien's schouder! Hij keek haar opgelaten aan en een blos kroop op tot aan zijn oren. "Sorry," mompelde hij. "Ben denk ik in slaap gevallen." "Ja, dat denk ik ook." Zei ze glimlachend.
"Maar dat geeft niks hoor. Dan heb je nu tenminste weer wat slaap opgehaald." Ron keek haar gelukkig aan. Wat had hij toch een mazzel met zo'n vriendin als Hermelien. Hij wist zeker dat bijna elk ander meisje er giebelend over gedaan had, zoals bijvoorbeeld de drie meisjes tegenover hem die nu irritant aan het fluisteren en lachen waren. Ron besloot om ze maar te
negeren over een paar uur was hij waarschijnlijk toch al van ze af. Trouwens een paar uur? Misschien waren ze er ondertussen al wel bijna.. hij had geen idee hoe lang hij wel niet had liggen slapen. "Eh Hermelien, hoe lang heb ik eigenlijk liggen slapen?" "Nou ik denk een uur of twee." Zei Hermelien die snapte waar hij naar toe wilde. "Ik denk dat als alles meezit, we er binnen een klein uurtje wel zijn." Oké dan, dacht Ron bij zichzelf. Dat inslaap vallen was dus helemaal niet zo erg. Weer twee minder naar de verhalen van Daphne, Margot en Annabel
luisteren. Dat laatste uurtje kon hij het vast nog wel volhouden. "Ron", oh God, het begint weer, dacht hij bij zichzelf. "Ja", zei hij zo aardig mogelijk. "Wie is Fleur Delacour?" vroeg Annabel onschuldig. "Hoezo?" vroeg Ron, terwijl er blosjes op zijn wangen verschenen. Wat had hij zich toch in haar bijzijn als een idioot gedragen. Maarja, dat was ook de bedoeling van de bloedmooie Glamorgana's, het hart van mannen op hol brengen. "Nou, je praatte namelijk in je slaap." Begon Annabel. Oh God nee, dacht Ron die zich wel voor zijn kop kon slaan. Wat had hij in godsnaam gezegd? Hij keek vluchtig naar Hermelien, die helemaal niet vrolijk keek. "Je zei: Fleur ik heb zo lang naar je verlangd en eindelijk is het….." "Kom op, zeg. Doe niet zo flauw." Zei Hermelien, die het er schijnbaar niet mee eens was. Ze draaide zich
naar Ron toe. Die haar met een rode kop aan staarde. "Ron, dit is allemaal vette onzin. Je praatte helemaal niet in je slaap." Ron keek haar aan alsof hij net had gehoord dat Sneep was ontslagen, maar toen keek hij toch weer wat bedenkelijk en zei: "Maar hoe weet ze dan van…." "Ik heb haar verteld over die SPORT wedstrijd van vorig jaar en toen kwamen ook de deelnemers en deelneemster aanbod." "Aha, gelukkig maar. Niet dat het natuurlijk HARSTIKKE onzin is, dat ik wat met Fleur zou willen." zei hij er maar snel achteraan, dadelijk dacht Hermelien nog dat hij op Fleur verliefd was. Schijnbaar maakte het haar niet zoveel uit, want ze reageerde er niet op en keek op haar horloge. Na een half uur nog wat gepraat te hebben met de drie vriendinnen, was het tijd om uit te stappen. Ze pakten hun spullen bij elkaar, namen afscheid en stapte de trein uit.
"Wow," zei Ron zachtjes. Ook al was het stationnetje erg primitief, de omgeving was geweldig. Zo ver als ze konden kijken stonden er bomen en tegen de horizon lag een prachtig gebergte. Overal hoorde je vogels fluiten en het rook er heerlijk naar een mengeling van bloemen, mos en bomen. "Kom mee," zei Hermelien, terwijl ze Ron bij z'n arm pakte. "Ik wil niet dat we dadelijk de bus missen." Snel liepen ze over een geasfalteerde weg, die door het bos liep. "Volgens mij is die buspaal hier om de hoek." Zei Hermelien, nadat ze ongeveer
drie minuten hadden gelopen. "Hey, dat is raar. Ik zou zweren dat hij hier ergens stond, nou misschien is het wel de volgende bocht." Tien minuten en vier bochten verder, begon Hermelien toch wel ongerust te worden. "Misschien zijn we er voorbij gelopen zonder dat we er erg in hadden?" begon Ron voorzichtig. "Of misschien is het nog verder lopen dan je dacht?" "Ja, dat laatste zal het wel zijn," zei Hermelien niet echt overtuigd. "Als we over
een half uur nog niks zijn tegen gekomen dan draaien we gewoon om, oké?" "Is goed" Ron probeerde zo verzekerd mogelijk te klinken, ze zouden heus de weg wel vinden en zo niet dan zouden ze vast wel iemand op een gegeven moment tegen komen. Ze hadden trouwens wel in veel gevaarlijkere situaties verkeerd en wat konden die Dreuzels hun nou maken. Als één van hun ze zou aanvallen, hadden ze altijd een toverstokken nog. Het ministerie zou dan vast wel een uitzondering maken.
Na vijf minuten gelopen te hebben, zat het hen weer tegen. Ze waren bij een T-splitsing aangekomen. "Misschien kunnen we opsplitsen?" stelde Hermelien voor. Ron voelde daar weinig voor en zei:"We kunnen denk ik beter bij elkaar blijven. Dadelijk raken we elkaar nog kwijt." Hermelien knikte. Ze konden inderdaad beter samen verdwaald zijn dan alleen. "Ik denk dat we dan beter rechts kunnen aanhouden, want volgens mij leid die weg naar het dorp." "Je zegt het maar. Ik ben hier nog nooit geweest dus… twintig minuten later was nog steeds het enigste wat ze zagen: bomen, bomen en nog eens bomen en natuurlijk asfalt en hier en daar een eekhoorn of een konijn. Het punt was in ieder geval dat ze nog steeds geen buspaal -halte of iets wat daarop lijkt waren tegen gekomen. Eigenlijk waren ze nog geen eens een levend iemand tegen gekomen. (de beesten niet meegerekend natuurlijk) Hermelien die nu echt ongerust keek, wou net aan Ron voorstellen om terug te keren, toen ze een laag
ronkend geluid hoorde. Hoopvol keken ze elkaar aan. Wie weet was dat de bus wel of iemand die ze de weg kon wijzen. "Langzaam werd het geluid harder en harder. Ron pakte Hermelien's hand vast, die hem raar aan keek, hij kon er niks aan doen, maar hij had opeens zo'n raar gevoel in zijn buik, dat zei dat er iets niet klopte. Toen het geluid eindelijk de bocht om kwam, bleek het afkomstig te zijn van twee brommers, die bereden werden door een paar ruig uitziende jongens. Ze stopten toen ze Ron en Hermelien zagen. Hermelien trok haar hand los van die van Ron en stapte op ze af. "Sorry hoor, maar mag ik jullie iets vragen? Weten jullie misschien waar de bushalte is?" "Hoor je dat Dork?" zei de voorste jongen lachend. Hij had knal geel haar met panter vlekken, dat hij strak achter over had gekamd op een Malfidus-achtige manier. In zijn neus hing een soort koeien ringen zijn kleren waren helemaal zwart met uitzondering van de omslagen van zijn broekspijpen, die knal rood waren. Z'n schoenen waren de meest lelijke die Hermelien ooit had gezien. Ze waren ook zwart met dikke zolen en overal waren ijzeren plaatjes op gespijkerd of spijker uitziende knoopjes. (A/N Sorry voor de
gene die ze heeft maar ik vind die shoes echt niet kunnen, no offense of course!!) Hij stapte van zijn brommer af en begon langzaam naar Hermelien te lopen. "Ze lijken een beetje verdwaald." Zei de andere grinnikend. "Dat zie ik, Big L. Maar wat raar dat jullie die paal niet kunnen vinden. Ik zag hem een half uurtje gelden nog…."Hermelien keek hem hoopvol aan. "Vlak nadat ik hem in de bosjes had gegooid, he he he!!!" Ron was inmiddels vlak achter Hermelien gaan toen hij merkte dan het onheilspellende gevoel in zijn maag klopte. "We zouden jullie natuurlijk makkelijk meekunnen nemen op onze brommers en jullie zo naar jullie plaats van bestemming kunnen brengen, maar dat is natuurlijk niet zo leuk als jullie hier gewoon achter te laten." "Mij best." Zei Ron, die er wel genoeg van begon te krijgen. "Rij gerust verder, we komen er heus wel zonder jullie hulp." Dat had hij beter niet kunnen zeggen. Big L stoof op hem af en pakte hem beet. Ron die zelf al redelijk lang was voor zijn
leeftijd was toch nog een kop kleiner. "Wat zei je daar ventje? Kan je t wel alleen af. Nou goed dan! Ga je gang, maar ik denk niet dat nog ver vooruit komt als ik met je klaar ben!!!" Ondertussen klonk er in de verte opnieuw geronk, maar deze keer vanaf de andere richting. Omdat het pad vanaf die kant een paar honderd meter recht liep zagen ze een auto een snel
naderen. Big L was net begonnen met slaan toen Dork riep: "Shit!! Tis ma!" "Wat?" riep Big L uit, terwijl hij Ron op de grond smeet. "He, nee, niet nu." De auto was inmiddels gestopt en er stapte een vrouw van middelbare leeftijd uit, die snel op hen af kwam lopen. Ron was ondertussen met hulp van Hermelien weer overeind gekrabbeld en samen wachten ze vol spanning af op wat er nu komen zou. "Leonardo en Doranius! Wat hebben jullie nu weer uitgespookt?Had ik jullie niet verteld dat als jullie nog één keer in de problemen zouden komen, jullie een maand huisarrest zouden krijgen! Vertel op wat waren jullie met die mensen aan het doen?" "Nou, hmm…" stamelde Big L – of moet ik zeggen Leonardo?- "We…. we
wezen ze de weg. Ja…. ja dat was het." Het kwam er nogal geforceerd uit en zijn moeder keek hem dan ook achterdochtig aan. Hij wierp een zenuwachtige blik op zijn broer. "Echt waar man. Vraag het maar aan ze." Zei die, terwijl hij dreigend naar Ron en Hermelien keek. Die keken elkaar weer vertwijfeld aan. Als ze zouden zeggen dat het waar was, zouden de jongens er zonder straf van af komen en misschien andere mensen gaan plagen. Ook al zouden ze hen dan tenminste met rust laten. De moeder zag ze twijfelen en begreep meteen dat het niet waar was. " Oké jongens, dat wordt dus huisarrest." "Maar, maar.." begon Big L "Ze hebben toch niet gezegd dat het niet waar was?" "Dat jullie niet altijd zo snugger zijn, betekent niet dat jullie dat van mij geërfd hebben! Kom mee!" Ze wou zich omdraaien, maar bedacht zich en keerde zich om naar Hermelien en Ron. "Jongens als jullie mee willen rijden, dan kan dat natuurlijk. Jullie moeten naar Oosterhout neem ik aan." Ze knikten en volgden
haar naar de auto. Hermelien moest voorin zitten, terwijl Ron gedwongen was om op de achterbank tussen Dork en Big L in te gaan zitten. Die schoven allebei expres zover mogelijk naar het midden, zodat Ron letterlijk klem kwam te zitten tussen twee onbeweegbare blokken mens. Toen ze bij het winkelcentrum waren aangekomen, vroeg Hermelien of ze hier wilde stoppen. Omdat het nu niet zover meer was en ze nog een cadeautje voor haar oma moest kopen. Toen Ron de auto was uitgestapt stond hij te zwaaien op zijn benen. Hij had een knal rood hoofd en hapte naar adem. Hermelien pakte hem bij zijn schouders beet, zodat hij niet op
de grond zou vallen. "Gewoon rustig adem halen, dan gaat het zo wel weer weg." "Jezus, op een gegeven moment dacht ik dat ik zou stikken, ze zaten zowat op mijn schoot." Een minuut later begon Ron weer zijn normale kleur te krijgen en Hermelien besloot dat het veilig was om hem los te laten. "Gaat het weer een beetje?" "Ja hoor, moest alleen maar even op adem
komen." Zei Ron glimlachend. "Zullen we maar een cadeautje voor je oma gaan zoeken?" "Is goed. Kom mee, dan laat ik gelijk de rest van het stadje zien." Ze pakte Ron bij zijn hand vast en sleepte hem mee het Arendshof in. (A/N: das 't overdekte winkelcentrum in O'Hout) "Kijk hier heb ik voor de eerste keer getoverd. Mijn moeder en ik zaten in dit restaurant wat te eten en ik was heel kwaad op haar, omdat ik geen ijsje mocht. Je weet wel om dat daar veel suiker in zit en zo. Nou in ieder geval werd ik super kwaad en voordat ik het wist kwamen
er van alle kanten schoteltjes met ijsjes aan vliegen. Iedereen flipte helemaal en ik denk dat bijna iedereen een vergetelheids spreuk van het ministerie heeft gekregen, behalve ik dan. Ik moet toen denk ik acht ofzo geweest zijn." "Echt!! Gaaf zeg. Hahah ik zou best de gezichten van diemensen willen zien. Misschien weet mijn vader het nog wel, die werkte toen ook
bij het ministerie, weet je." "Oh nee hè niet nu." "Wat, wat deed ik?" "Kom mee, vlug." "Wat,? Hermelien wat is er nou?" vroeg Ron verbaasd. Toen hij nog een keer om uit leg wilde vragen klonk er opeens een schelle, sarcastische stem: "Zo, kijk eens wie we daar hebben, onze goede vriendin Hermelien." Ron draaide zich om, om te kijken wie Hermelien aansprak. Het bleek een meisje te zijn, van ongeveer dezelfde leeftijd als hen, ze was erg knap, met haar zwarte stijlen haren en groene ogen. Maar toch was ze niet echt aantrekkelijk vond Ron, haar
uitstraling sprak hem niet echt aan. Ze leek hem dan ook totaal niet aardig en dat vond Hermelien waarschijnlijk ook aan haar gezicht te zien. "Zo," begon het meisje weer. "Lang niet gezien, Hermelien. Ik hoop dat alles goed gaat, ook al zal dat waarschijnlijk niet, omdat je nog steeds zo lelijk bent als vroeger." Hermelien staarde eerst naar de grond, maar scheen toen tot de conclusie te komen dat het meisje haar helemaal niks kon maken. " Ook leuk om jou weer eens te zien, Lwaxana. Ik zie dat je nog steeds om gaat met dezelfde gang." "Inderdaad, maar zo te zien heb jij nieuwe vrienden gemaakt." Zei Lwaxana, terwijl ze Ron aandacht bekeek. "Nou, ga je me niet voorstellen aan hem. Hij verveeld zich zo te zien dood met je en wil me waarschijnlijk erg graag leren kennen." Hermelien keek vluchtig naar Ron om te kijken of die inderdaad verveeld keek. Die pakte haar hand opnieuw vast en kneep
er zachtjes in. Gelukkig zag hij Hermelien daardoor meer ontspannen en ze zei: "Ron, Lwaxana Troi, Lwaxana, Ron Wemel." "Wat leuk je te ontmoeten Ron." Zei Lwaxana, terwijl ze zijn hand schudde. "Zo, je bent hier zeker voor de eerste keer, hè?! Nou dan wil ik je best de stad laten zien." "Nou, das erg aardig van je," zei Ron met een geforceerde glimlach. "Maar dat Hermelien heeft me een al een groot gedeelte van de stad laten zien en ze doet
het erg leuk. Dus als je het niet erg vind ga ik liever met haar verder." "Oh, oké. Mij best, tis trouwens toch niet alsof ik zoveel tijd en zin heb." "Oké gelukkig maar. Nou we gaan dan maar weer eens. Leuk je gesproken te hebben Lwaxana." Hij schudde haar nog een keer de hand, pakte toen die van Hermelien weer vast en draaide zich om. "Gaan we dan maar weer?" Hermelien knikte glimlachend. Ze was blij dat Ron zo gemakkelijk van Lwaxana was afgekomen. Even had ze nog gevreesd, dat zij hem misschien kon inpalmen, maar gelukkig was dat haar totaal niet gelukt. In ieder geval zo leek het ten minste. Toen ze bij een bloemenzaak naar binnen waren gelopen, fluisterde Ron in haar oor: "Jezus waar heb je haar ontmoet?" "Das een lang verhaal, dat verteld ik je later wel" "Is goed." Na een beetje rondgekeken te hebben in de winkel had Hermelien een heel leuk boeketje bij elkaar bedacht en daarna ook gekocht.
Tevreden liepen ze de winkel uit op weg naar huis. Ron vroeg zich af hoe Hermelien's kamer eruit zou zien, hij wist niet waarom maar hij was er erg nieuwsgierig naar. Misschien hingen er wel posters van jongens die ze leuk vond. Hopelijk leken ze een beetje op hem. Wat? Hoe kom ik daar nou weer bij. Ik vind Hermelien niet leuk op die manier, toch? Ron, Jezus je kan je zelf echt niet voor de gek houden. Je vindt haar geweldig. Oké ik weet het, maar zij vind me toch nooit leuk. Nou wie weet. Nee, nee duidelijk niet. Je ik moet hier echt mee op houden. Ik lijk wel een oude vent die in zich zelf praat. Gelukkig, doe ik het nog niet hard op.
"Nou hier zijn we dan." Zei Hermelien, Ron uit zijn gedachtes halend. "Het is niet echt wat je gewend bent, maar ja." "Nou, van de buitenkant ziet het er al veel beter uit dan bij ons." " Ja, maar toch de sfeer die bij jullie thuis hangt is geweldig. Ook het feit dat jullie geen Dreuzels zijn maakt het allemaal nog leuker. Ik zou als ik mocht kiezen, veel liever bij jullie willen wonen. Met mijn ouders erbij dan. Het is niet alsof ik het niet goed heb hier ofzo, maar ik
mis gewoon de magische wereld en ik verveel me meestal dood, omdat ik hier niet echt meer vriendinnen heb." Ron keek haar verbaasd aan. Dit had hij helemaal niet verwacht. Nu hij er over nadacht, had hij het misschien wel iets beter getroffen dan zijn vrienden, omdat degene waarbij hij woonde allemaal tovenaars en heksen waren, maar toch.
Het was altijd super druk en het lukte hem bijna nooit om even rustig wat tijd voor hemzelf te maken en gewoon op zijn kamer te rommelen. Daar boven op hadden ze het niet echt breed, wat weer allerlei ongemakkelijke situaties veroorzaakte. Toch had hij het al met al wel redelijk getroffen.
Hermelien opende deur en samen ging ze naar binnen. De huiskamer zag er wel leuk uit, alleen totaal anders dan Ron gewend was. Van veel voorwerpen wist hij niet eens wat je ermee kon doen. "Het ziet er leuk uit, Hermelien. Alleen wel heel anders dan bij ons thuis." "Bedankt, denk ik." Zullen we maar meteen naar boven gaan, dan kan je laten zien waar je straks kan slapen en dan kan je daar gelijk je spullen dumpen." "Zo," zei Ron, "Dan kan ik nu eindelijk eens je kamer zien." "Nou, er is niet veel aan hoor. Gewoon een kamer. Volgens mij is het een beetje een rotzooi, dus ik laat hem wel een andere keer zien" "Doe niet zo flauw, Hermelien." Zei Ron, terwijl hij langs Hermelien glipte en haar kamer deur open trok. " "RON!" "Wat?" zei hij onschuldig. "Het is toch maar GEWOON een kamer" Snel sprong ze voor hem en probeerde hem de kamer uit te duwen. "Een kamer van een meisje is erg privé! Kom op, d'r uit!" "Hermelien, waarom doe je nou zo flauw." Zei Ron die zich ongewillig de kamer uit liet sleuren. Toen viel zijn oog op het nachtkastje naast haar bed. Zijn mond viel open van verbazing. Hij lette helemaal niet meer op Hermelien dus toen die hem een duw gaf knalde hij met zijn hoofd tegen de deur aan. Zelfs dat had hij niet echt door. "Oh, sorry Ron. Alles goed?" "..RON???" "Wat? Oh ja prima, prima." Hij keek haar vreemd aan en toen verscheen er een grote glimlach op zijn gezicht: ze vond hem ook leuk!! Naast haar bed, op het nachtkastje, in een fotolijstje, stond namelijk een foto van hem, Ron!! Zijn geluk kon niet meer op. Maar wacht eens even misschien heeft ze ook wel een foto van Harry op haar kamer. Ja, natuurlijk hij was een van haar beste vrienden en was dus helemaal niet zo vreemd dat ze een foto van hem had. Hij had immers toch ook een foto's van Hermelien en Harry op zijn kamer. Ja, het stelde vast niks voor. Langzaam verdween de glimlach van zijn gezicht. Hij glipte weer langs Hermelien, maar liep nu naar beneden. Over zijn schouder riep hij: "Zullen we maar naar je oma gaan?"
Jongens! Dacht Hermelien bij zich zelf. En dan vooral Ron Wemel, ze kon bijna nooit hoogte van ze krijgen. Het ene moment was hij het zonnetje in huis en het andere moment was hij niet te genieten. Ze had ondertussen wel geleerd dat ze hem vooral op de laatst genoemden momenten maar met rust moest laten.
Dus ze vroeg niet verder over zijn plotselinge 'Moodswing' en zei: "Is goed, maar wacht even dan kleed ik me eerst even om" "Wat? Waar is dat nou weer voor nodig? Die jurk die je nu aan hebt staat je hartstikke leuk." "Echt waar?" vroeg Hermelien blozend. "Eh... nou... ja. Ik vind van wel. Het is gewoon een leuke jurk, dus... Ja dan staat ie ook gelijk leuk." Zei Ron terwijl hij opeens de neuzen van zijn schoenen erg interessant vond. "Aha, nou dan hoe ik hem maar aan. Zullen we maar te voet gaan? Het is hier niet echt ver vandaan." "Wat jij zegt." Hermelien nam dat maar als een ja, pakte de bloemen en haar jas en volgende Ron de voordeur uit.
Na ongeveer tien minuten gelopen te hebben, kwamen ze dan bij het huis van Hermelien's oma. "En onthoud," zei Hermelien. "Het zijn, zover ik weet dan, allemaal Dreuzels, dus zeg niks wat dan ook maar iets met magie te maken heeft, oké?!" "Ayaj, baas!" zei Ron, terwijl hij salueerde. Hermelien keek hem geïrriteerd aan, schudde haar hoofd en belde toen aan.
Na een paar seconden vloog de deur open. "Hermelien, kindje, wat leuk om je weer te zien. Wat ben je groot geworden zeg. Gaat alles goed op school?" "Prima, oma" "Nou, ga je me niet voorstellen aan deze knappe, charmante jonge heer?" "Ja, Hermelien," fluisterde Ron. "Waar zijn je manieren?!" Hermelien gaf hem een koude blik en zei: "Zo charmant is hij nou ook weer niet hoor oma. Oma dit is Ron Wemel, Ron dit is mijn geliefde oma." "Aangenaam kennis met u te maken, mevrouw." "Insgelijks, jongeman. Zullen we maar naar binnen gaan, voordat we ons dadelijk helemaal droog zweten?"
In de huiskamer zaten voornamelijk zestigplussers, maar ook een paar mensen van rond de veertig en een paar kinderen. Terwijl dat Hermelien's oma taart ging halen en een vaas zocht voor de bloemen, namen Ron en Hermelien plaats in de huiskamer. Helaas konden ze niet naast elkaar zitten door al die drukte. Ron nam plaats tussen twee wat oudere mensen genaamd Mientje en Jean Luc, terwijl Hermelien tussen haar tante Deanna en oom Will in ging zitten.
Even was er een ongemakkelijke stilte nadat iedereen aan elkaar was voorgesteld, maar toen kwebbelde iedereen weer rustig voort.
"Zo," begon Jean Luc. "Ben jij Betsie's kleindochter's vriend?" Dat begint al lekker, dacht Ron bij zichzelf. "Nee, hoor. Ik ben gewoon een vriend van school." "Jaja, gewoon een vriend, hè." Zei hij knipogend. "Echt waar, hoor" zei Ron blozend. "In ieder geval, vind je het leuk op school?" "Jahoor, hartstikke leuk. We hebben veel plezier daar; en we leren natuurlijk veel." Voegde Ron er snel achteraan. Je wist maar nooit me die oude mensen. Dadelijk kreeg je nog zo'n verhaal van: Nou toen ik jong was...
"Zo dus je hebt wel goede punten neem ik aan. Hermelien is immers een van de beste uit haar klas." Jezus, wat is dit! Een verhoor?! Het vragen uurtje met Ron Wemel?" Mijn punten zijn lang niet zo goed als die van Hermelien, hoor. Maar ik sta er niet echt slecht voor ofzo." "Wat sta je dan ongeveer gemiddeld?" "Wat?" "Wat voor cijfer sta je gemiddeld?" Oh shit, wat moet ik daar nou weer op antwoorden. Hij keek angstig naar Hermelien, maar die was druk in gesprek met haar oom en tante. Great! "Hmm... (Gulp)... dat weet ik niet zo een twee drie uit mijn hoofd." "Je weet toch wel wat voor cijfers je haalt, jongen?" Ik moet hier uit zien te komen, dacht Ron verwoed. "Eh, sorry hoor, maar ik moet even naar het toilet. Weet u waar die is?" "Ja hoor, de deur uit en dan tweede deur recht." "Bedankt" zei Ron terwijl hij de kamer uitvluchtte.
Hermelien zag hem gaan en zei tegen haar tante: "Is het goed als ik even..." "Ik begrijp het. Ga maar even naar hem toe." Snel en een beetje verbaasd, door haar tante's snelle begrip, liep ze de kamer uit.
Hij stond tegen een muur aan in de gang, met zijn rug naar haar toe. Hij haalde zijn handen door zijn haar en dacht kennelijk ergens diep over na. Hermelien liep naar hem toe en pakte hem bij zijn schouders beet. "Boe" fluisterde ze zachtjes in zijn oor. "WHAAAAAAAA! Hermelien, waag het niet om dat ooit nog eens te doen! Ik had wel een hartaanval kunnen krijgen!!" zei Ron half boos, half gespeeld. "Dat zal wel meevallen, maar wat ben je hier eigenlijk aan het doen?" "Oh, het is eigenlijk wel beter dat je hier nu bent, want die Jean Luc, ofzo, vroeg om mijn gemiddelde en ik heb geen idee wat ik hem moet antwoorden." "Zeg maar een 7.5, oké?" "Oké, is goed. Zijn er nog meer dingen die ik moet weten?" "Hmmm, even denken. Je zit op het Monsieur Frencken College, oftewel MFC. Je doet VWO..." "VWO??" "Ja, das een niveau." "Aha, oké. Verder nog iets?" "Je zit gewoon in de vijfde. Oh zeg maar als sport dat je Basketballt en dat je favoriete club The LA Lakers is. Dat is een Amerikaanse NBA club. Je favo speler is Cobe Bryant. Oké?!" "Jeetje, dat kan ik nooit allemaal onthouden, maar ik zal het in ieder geval proberen niet te vergeten. We kunnen trouwens beter gaan, anders beginnen ze dadelijk allemaal ranzige gedachtes te krijgen." "Dat zal wel meevallen, hoor. Je bent waarschijnlijk de enige persoon hier met een dirty mind!" "Hermelien!" riep Ron verontwaardigd uit. "Nou kom mee, you dirty bastard." Zei ze lachend.
Toen Ron weer terug op zijn plaats zat, begon Jean Luc gelijk: "Zo, dat duurde behoorlijk lang. Weet je zeker dat jullie geen verkering hebben of moesten jullie gewoon even overleggen, wat je op mijn vraag moest antwoorden?" Ron keek hem verschrikt aan. Die Jean Luc was echt een lastig en nieuwsgierig type! "Uh," begon hij, "We...we moesten gewoon toevallig alle twee naar de WC. Dat is alles." "Ja, ja, dat zal wel. Je hoeft je heus niet te schamen. Wij zijn ook jong geweest, hè Mientje?" Die grinnikte ondeugend. Oh Yak, dacht Ron bij zich zelf dit hoef ik echt niet te horen. "Maar," ging Jean Luc verder, "Wie weet klopt mijn andere theorie wel veel beter en zit je helemaal niet op het Frencken of op een school uit deze buurt. Wat doet je vader eigenlijk voor werk?" "Hij.. hij werkt voor het ministerie." "Zo, zo en voor welke afdeling dan wel?" "Ja, das eigenlijk geheim. Hij werkt op een speciale afdeling bij het ministerie." "Zo,zo. Dat klinkt behoorlijk belangrijk. Geheime afdeling, hè. Nou, nou ik wist nog geen eens dat ze die hier in Nederland hadden, maar dat is denk ik ook de bedoeling. Haha" "Oh, Jean Luc," zei Mientje, die het hele gesprek door nogal stil was geweest, "Kijk eens hoe laat het al is. Als we niet opschieten komen we dadelijk nog te laat op de Bridgeclub." "Oh, je hebt gelijk moeder, we moeten voort maken. Nou het was leuk je eens te spreken jongen. Tot ziens!" "Tot ziens Betsie, nog een fijne verjaardag, hè!" "Bedankt en tot ziens maar weer."
Toen Jean Luc en Mientje weggingen vonden schijnbaar nog meer mensen dat het tijd was om op te stappen, want langzaam maar zeker nam iedereen afscheid en vertrok richting huis.
Op een gegeven moment waren alleen Ron, Hermelien en Will en Deanna met hun dochtertje Elsje er nog. Ron was inmiddels naar de andere kant van de bank geschoven, zodat hij meer in de buurt van de rest zat.. Hermelien vond het een beetje lullig voor haar oom en tante om naast hem te gaan zitten, dus ze bleef zitten waar ze zat.
Na een tijdje gepraat te hebben vond Hermelien het wel tijd om ook op te stappen.
"Oma, we gaan maar weer eens. Bedankt voor de taart en het drinken." "Geen dank, liefje. Hartstikke leuk dat jullie langs kwamen en hopelijk tot de volgende keer Ron" "Ja, tot ziens en bedankt voor alles." Zei Ron, terwijl ze richting de voordeur liepen. Ze zwaaiden nog een keer naar Will en Deanna en gingen toen echt.
"Zullen we wat te eten halen? Hoe leuk verjaardagen soms ook zijn, iets meer dan toastjes en taart krijg je meestal niet en als je daar dan de hele dag op moet teren. Nou in ieder geval..." "Is goed. Waar wil je dat gaan doen?" "Hmm ff denken. Waar kan je het beste pizza halen?! We kunnen het natuurlijk ook bestellen, maar das misschien een beetje onzin, omdat er hier vijf minuten vandaan ook een goede zit." Ron keek haar bedenkelijk aan. "Wat? Ik heb toch uitgelegd wat een pizza is, of niet?" "Ja, maar mijn moeder zei dat het net zoiets was als een Torres en die van haar zijn niet te eten." "Aha, nou geloof mij maar Ron, een Quatro Formagio - met vier soorten kaas - en Hawaii pizza - met ananas en ham - zijn hemel op aarde."
1 Please mensen review
Tis een kleine moeite en je maakt mij echt super blij
Ook als je het verhaal niet leuk vindt!!
B'Elanna
Nogmaals bedankt aan Cas voor het beta-en!!
Disclaimer: Niks is van mij! Behalve het plot
Op het perron aangekomen, konden ze bijna gelijk instappen. Toen de trein aankwam keek Ron zijn ogen uit. Dit was een andere soort trein dan dat hij gewend was. De oude stoomtrein van de Hogwarts Express was een slak in vergelijking met deze. Ook het dessin was totaal anders. De trein was totaal gestroomlijnd en van binnen waren er grote coupés met wel zo'n vijftig bankjes. Dus niet zo als bij de Hogwarts Express aparte coupés met daarin maar twee
bankjes. Dat van die grote coupés vond Ron wel wat minder; iedereen staarde hem aan, omdat Koe zo hard kwetterde. Ze gingen aan het einde van de coupé zitten waar het, het rustigste was. In ieder geval dat dachten ze, want na vijf minuten begon de coupé langzaam vol te stromen, dus ook hun gedeelte. Tegenover hen kwamen drie meisjes te zitten, van ongeveer 15 jaar. "Ron," zei Hermelien. "Ik denk dat je beter een kleed of een trui ofzo over Koe's kooi kan leggen. Anders worden we dadelijk de trein nog uitgegooid." "Ja," zei Ron opgelaten. "Iedereen staart inderdaad onze kant op. Had ik dat beest maar nooit meegenomen!" "Nou, wie weet komt hij nog wel van pas." Zei Hermelien, die Ron een beetje probeerde op te beuren. "Sorry, hoor." zei één van de drie meisjes, terwijl ze Ron aankeek. "Maar is dat
jouw uil?" "Ja," zei die een beetje kortaf. "Cool! Ik heb nog nooit een uil in het echt gezien weetje. Echt relaxt!! Is 't moeilijk om hem te onderhouden?" "Nou valt wel." Zei Ron geeuwend. Hij had vannacht weer uren wakker gelegen en dus maar heel even geslapen. "Beters," zei het meisje nog steeds erg enthousiast. "Hoe heet je eigenlijk?" "Koe." "Wat?" vroeg het meisje "Koe, das een afkorting voor Koekeroekus." Hermelien stootte hem lachend aan. "Ze vroeg om jou naam, gekkie." "Oh, nou mijn naam is Ron. Nou weet je ook gelijk de
naam van mijn uil. Hoef je dat niet meer te vragen." Het meisje keek hem vertwijfeld aan, was de laatste opmerking nou kwetsend bedoeld? Ze besloot van niet en zei: "Ik ben Annabel en dit zijn mijn vriendinnen Daphne en Margot." "Aha, aangenaam kennis te maken." Zei Ron niet echt enthousiast. Hij probeerde maar om een gesprek met Hermelien aan te knopen, want hij had echt geen zin om met die andere meisjes te praten. Niet dat ze niet leuk waren,
maar hij was gewoon bang dat Hermelien het niet zo leuk zou vinden. "Is het busstation gelijk naast het treinstation?" vroeg hij onnozel. Hermelien keek hem vreemd en een beetje geamuseerd aan. Ze zag wel dat Ron zich niet echt op zijn gemak voelde. "Ja, die is volgens mij vlakbij. Ik weet niet of we een directe aansluiting hebben, maar we zullen waarschijnlijk niet zo lang hoeven te wachten." "Oké dan. Wat heb je eigenlijk voor je oma's verjaardag…" "Zeg, Ron," zei Annabel, Ron onderbrekend. "Naar welke school ga je? Is die hier in de
buurt?" "Eh," Ron staarde in paniek naar Hermelien. "Eh we zitten op 't eh…" "Frencken College", maakte Hermelien voor hem af. "Dat is hier niet echt in de buurt. 't Is namelijk in Oosterhout." "Oh, daar heb ik wel eens van gehoord." Zei Annabel "Dat schijnt best een goede school te zijn." "Ja, dat klopt," zei Hermelien. Er viel een ongemakkelijke stilte, waarin Ron zijn kans greep om zijn gesprek met Hermelien weer op te pakken. "Wat zei je nou dat je voor je oma had gekocht?" "Nou, ik heb eigenlijk nog niks gekocht, dus we moeten dadelijk onze Dreuzelstad in om…" "Sorry dat ik meeluisterde hoor," zei Annabel, terwijl ze deze keer Hermelien onderbrak. "Maar wat bedoel je met onze Dreuzelstad?" Dit maal was het Ron die snel een antwoord bedacht: "Dat is de bijnaam, die we onze stad hebben gegeven. 't Is er nogal saai, tis een beetje spottend bedoeld. Iemand heeft, denk ik, gewoon een keer
het woord Dreuzel verzonnen." Ron keek voldaan om zich heen, blij dat hij zo snel een goed antwoord had weten te vinden, maar hij begon ook geïrriteerd te raken door al dat gevraag de hele tijd. Hadden ze niet wat beters te doen ofzo. Hij hoopte maar dat zij er veeeeeeel eerder uit moesten dan zijzelf. Helaas bleek dit niet het geval, twee uur later vroegen ze er nog steeds enthousiast op los. Op een gegeven moment luisterde hij nog maar half mee en mompelde af en toe woorden zoals: aha, uhuh, hmm en ja dat vind ik nou ook. Hij voelde zich uitgeput, het slaap tekort van de laatste weken begon nu toch echt zijn tol te eisen. Hij voelde zijn oog leden steeds zwaarder worden en zodoende sukkelde hij langzaam in slaap. Toen hij wakker werd hield hij zijn ogen nog gesloten. Hij wilde nog niet wakker worden, maar de stem van Hermelien haalde hem toch terug naar de wakkere wereld Haar stem klonk van erg dichtbij en schijnbaar zei ze iets grappigs, want de drie meisjes giebelden. Toen voelde hij iets zachts kriebelen op zijn wang, de eerste gedachte die in zijn hoofd schoot was: help een spin. Maar toen begon ook hetgeen waarop hij lag een beetje te bewegen. Van schrik opende hij zijn ogen en trok zijn hoofd weg. Hetgeen waarop hij gelegen had was niets minder dan Hermelien's schouder! Hij keek haar opgelaten aan en een blos kroop op tot aan zijn oren. "Sorry," mompelde hij. "Ben denk ik in slaap gevallen." "Ja, dat denk ik ook." Zei ze glimlachend.
"Maar dat geeft niks hoor. Dan heb je nu tenminste weer wat slaap opgehaald." Ron keek haar gelukkig aan. Wat had hij toch een mazzel met zo'n vriendin als Hermelien. Hij wist zeker dat bijna elk ander meisje er giebelend over gedaan had, zoals bijvoorbeeld de drie meisjes tegenover hem die nu irritant aan het fluisteren en lachen waren. Ron besloot om ze maar te
negeren over een paar uur was hij waarschijnlijk toch al van ze af. Trouwens een paar uur? Misschien waren ze er ondertussen al wel bijna.. hij had geen idee hoe lang hij wel niet had liggen slapen. "Eh Hermelien, hoe lang heb ik eigenlijk liggen slapen?" "Nou ik denk een uur of twee." Zei Hermelien die snapte waar hij naar toe wilde. "Ik denk dat als alles meezit, we er binnen een klein uurtje wel zijn." Oké dan, dacht Ron bij zichzelf. Dat inslaap vallen was dus helemaal niet zo erg. Weer twee minder naar de verhalen van Daphne, Margot en Annabel
luisteren. Dat laatste uurtje kon hij het vast nog wel volhouden. "Ron", oh God, het begint weer, dacht hij bij zichzelf. "Ja", zei hij zo aardig mogelijk. "Wie is Fleur Delacour?" vroeg Annabel onschuldig. "Hoezo?" vroeg Ron, terwijl er blosjes op zijn wangen verschenen. Wat had hij zich toch in haar bijzijn als een idioot gedragen. Maarja, dat was ook de bedoeling van de bloedmooie Glamorgana's, het hart van mannen op hol brengen. "Nou, je praatte namelijk in je slaap." Begon Annabel. Oh God nee, dacht Ron die zich wel voor zijn kop kon slaan. Wat had hij in godsnaam gezegd? Hij keek vluchtig naar Hermelien, die helemaal niet vrolijk keek. "Je zei: Fleur ik heb zo lang naar je verlangd en eindelijk is het….." "Kom op, zeg. Doe niet zo flauw." Zei Hermelien, die het er schijnbaar niet mee eens was. Ze draaide zich
naar Ron toe. Die haar met een rode kop aan staarde. "Ron, dit is allemaal vette onzin. Je praatte helemaal niet in je slaap." Ron keek haar aan alsof hij net had gehoord dat Sneep was ontslagen, maar toen keek hij toch weer wat bedenkelijk en zei: "Maar hoe weet ze dan van…." "Ik heb haar verteld over die SPORT wedstrijd van vorig jaar en toen kwamen ook de deelnemers en deelneemster aanbod." "Aha, gelukkig maar. Niet dat het natuurlijk HARSTIKKE onzin is, dat ik wat met Fleur zou willen." zei hij er maar snel achteraan, dadelijk dacht Hermelien nog dat hij op Fleur verliefd was. Schijnbaar maakte het haar niet zoveel uit, want ze reageerde er niet op en keek op haar horloge. Na een half uur nog wat gepraat te hebben met de drie vriendinnen, was het tijd om uit te stappen. Ze pakten hun spullen bij elkaar, namen afscheid en stapte de trein uit.
"Wow," zei Ron zachtjes. Ook al was het stationnetje erg primitief, de omgeving was geweldig. Zo ver als ze konden kijken stonden er bomen en tegen de horizon lag een prachtig gebergte. Overal hoorde je vogels fluiten en het rook er heerlijk naar een mengeling van bloemen, mos en bomen. "Kom mee," zei Hermelien, terwijl ze Ron bij z'n arm pakte. "Ik wil niet dat we dadelijk de bus missen." Snel liepen ze over een geasfalteerde weg, die door het bos liep. "Volgens mij is die buspaal hier om de hoek." Zei Hermelien, nadat ze ongeveer
drie minuten hadden gelopen. "Hey, dat is raar. Ik zou zweren dat hij hier ergens stond, nou misschien is het wel de volgende bocht." Tien minuten en vier bochten verder, begon Hermelien toch wel ongerust te worden. "Misschien zijn we er voorbij gelopen zonder dat we er erg in hadden?" begon Ron voorzichtig. "Of misschien is het nog verder lopen dan je dacht?" "Ja, dat laatste zal het wel zijn," zei Hermelien niet echt overtuigd. "Als we over
een half uur nog niks zijn tegen gekomen dan draaien we gewoon om, oké?" "Is goed" Ron probeerde zo verzekerd mogelijk te klinken, ze zouden heus de weg wel vinden en zo niet dan zouden ze vast wel iemand op een gegeven moment tegen komen. Ze hadden trouwens wel in veel gevaarlijkere situaties verkeerd en wat konden die Dreuzels hun nou maken. Als één van hun ze zou aanvallen, hadden ze altijd een toverstokken nog. Het ministerie zou dan vast wel een uitzondering maken.
Na vijf minuten gelopen te hebben, zat het hen weer tegen. Ze waren bij een T-splitsing aangekomen. "Misschien kunnen we opsplitsen?" stelde Hermelien voor. Ron voelde daar weinig voor en zei:"We kunnen denk ik beter bij elkaar blijven. Dadelijk raken we elkaar nog kwijt." Hermelien knikte. Ze konden inderdaad beter samen verdwaald zijn dan alleen. "Ik denk dat we dan beter rechts kunnen aanhouden, want volgens mij leid die weg naar het dorp." "Je zegt het maar. Ik ben hier nog nooit geweest dus… twintig minuten later was nog steeds het enigste wat ze zagen: bomen, bomen en nog eens bomen en natuurlijk asfalt en hier en daar een eekhoorn of een konijn. Het punt was in ieder geval dat ze nog steeds geen buspaal -halte of iets wat daarop lijkt waren tegen gekomen. Eigenlijk waren ze nog geen eens een levend iemand tegen gekomen. (de beesten niet meegerekend natuurlijk) Hermelien die nu echt ongerust keek, wou net aan Ron voorstellen om terug te keren, toen ze een laag
ronkend geluid hoorde. Hoopvol keken ze elkaar aan. Wie weet was dat de bus wel of iemand die ze de weg kon wijzen. "Langzaam werd het geluid harder en harder. Ron pakte Hermelien's hand vast, die hem raar aan keek, hij kon er niks aan doen, maar hij had opeens zo'n raar gevoel in zijn buik, dat zei dat er iets niet klopte. Toen het geluid eindelijk de bocht om kwam, bleek het afkomstig te zijn van twee brommers, die bereden werden door een paar ruig uitziende jongens. Ze stopten toen ze Ron en Hermelien zagen. Hermelien trok haar hand los van die van Ron en stapte op ze af. "Sorry hoor, maar mag ik jullie iets vragen? Weten jullie misschien waar de bushalte is?" "Hoor je dat Dork?" zei de voorste jongen lachend. Hij had knal geel haar met panter vlekken, dat hij strak achter over had gekamd op een Malfidus-achtige manier. In zijn neus hing een soort koeien ringen zijn kleren waren helemaal zwart met uitzondering van de omslagen van zijn broekspijpen, die knal rood waren. Z'n schoenen waren de meest lelijke die Hermelien ooit had gezien. Ze waren ook zwart met dikke zolen en overal waren ijzeren plaatjes op gespijkerd of spijker uitziende knoopjes. (A/N Sorry voor de
gene die ze heeft maar ik vind die shoes echt niet kunnen, no offense of course!!) Hij stapte van zijn brommer af en begon langzaam naar Hermelien te lopen. "Ze lijken een beetje verdwaald." Zei de andere grinnikend. "Dat zie ik, Big L. Maar wat raar dat jullie die paal niet kunnen vinden. Ik zag hem een half uurtje gelden nog…."Hermelien keek hem hoopvol aan. "Vlak nadat ik hem in de bosjes had gegooid, he he he!!!" Ron was inmiddels vlak achter Hermelien gaan toen hij merkte dan het onheilspellende gevoel in zijn maag klopte. "We zouden jullie natuurlijk makkelijk meekunnen nemen op onze brommers en jullie zo naar jullie plaats van bestemming kunnen brengen, maar dat is natuurlijk niet zo leuk als jullie hier gewoon achter te laten." "Mij best." Zei Ron, die er wel genoeg van begon te krijgen. "Rij gerust verder, we komen er heus wel zonder jullie hulp." Dat had hij beter niet kunnen zeggen. Big L stoof op hem af en pakte hem beet. Ron die zelf al redelijk lang was voor zijn
leeftijd was toch nog een kop kleiner. "Wat zei je daar ventje? Kan je t wel alleen af. Nou goed dan! Ga je gang, maar ik denk niet dat nog ver vooruit komt als ik met je klaar ben!!!" Ondertussen klonk er in de verte opnieuw geronk, maar deze keer vanaf de andere richting. Omdat het pad vanaf die kant een paar honderd meter recht liep zagen ze een auto een snel
naderen. Big L was net begonnen met slaan toen Dork riep: "Shit!! Tis ma!" "Wat?" riep Big L uit, terwijl hij Ron op de grond smeet. "He, nee, niet nu." De auto was inmiddels gestopt en er stapte een vrouw van middelbare leeftijd uit, die snel op hen af kwam lopen. Ron was ondertussen met hulp van Hermelien weer overeind gekrabbeld en samen wachten ze vol spanning af op wat er nu komen zou. "Leonardo en Doranius! Wat hebben jullie nu weer uitgespookt?Had ik jullie niet verteld dat als jullie nog één keer in de problemen zouden komen, jullie een maand huisarrest zouden krijgen! Vertel op wat waren jullie met die mensen aan het doen?" "Nou, hmm…" stamelde Big L – of moet ik zeggen Leonardo?- "We…. we
wezen ze de weg. Ja…. ja dat was het." Het kwam er nogal geforceerd uit en zijn moeder keek hem dan ook achterdochtig aan. Hij wierp een zenuwachtige blik op zijn broer. "Echt waar man. Vraag het maar aan ze." Zei die, terwijl hij dreigend naar Ron en Hermelien keek. Die keken elkaar weer vertwijfeld aan. Als ze zouden zeggen dat het waar was, zouden de jongens er zonder straf van af komen en misschien andere mensen gaan plagen. Ook al zouden ze hen dan tenminste met rust laten. De moeder zag ze twijfelen en begreep meteen dat het niet waar was. " Oké jongens, dat wordt dus huisarrest." "Maar, maar.." begon Big L "Ze hebben toch niet gezegd dat het niet waar was?" "Dat jullie niet altijd zo snugger zijn, betekent niet dat jullie dat van mij geërfd hebben! Kom mee!" Ze wou zich omdraaien, maar bedacht zich en keerde zich om naar Hermelien en Ron. "Jongens als jullie mee willen rijden, dan kan dat natuurlijk. Jullie moeten naar Oosterhout neem ik aan." Ze knikten en volgden
haar naar de auto. Hermelien moest voorin zitten, terwijl Ron gedwongen was om op de achterbank tussen Dork en Big L in te gaan zitten. Die schoven allebei expres zover mogelijk naar het midden, zodat Ron letterlijk klem kwam te zitten tussen twee onbeweegbare blokken mens. Toen ze bij het winkelcentrum waren aangekomen, vroeg Hermelien of ze hier wilde stoppen. Omdat het nu niet zover meer was en ze nog een cadeautje voor haar oma moest kopen. Toen Ron de auto was uitgestapt stond hij te zwaaien op zijn benen. Hij had een knal rood hoofd en hapte naar adem. Hermelien pakte hem bij zijn schouders beet, zodat hij niet op
de grond zou vallen. "Gewoon rustig adem halen, dan gaat het zo wel weer weg." "Jezus, op een gegeven moment dacht ik dat ik zou stikken, ze zaten zowat op mijn schoot." Een minuut later begon Ron weer zijn normale kleur te krijgen en Hermelien besloot dat het veilig was om hem los te laten. "Gaat het weer een beetje?" "Ja hoor, moest alleen maar even op adem
komen." Zei Ron glimlachend. "Zullen we maar een cadeautje voor je oma gaan zoeken?" "Is goed. Kom mee, dan laat ik gelijk de rest van het stadje zien." Ze pakte Ron bij zijn hand vast en sleepte hem mee het Arendshof in. (A/N: das 't overdekte winkelcentrum in O'Hout) "Kijk hier heb ik voor de eerste keer getoverd. Mijn moeder en ik zaten in dit restaurant wat te eten en ik was heel kwaad op haar, omdat ik geen ijsje mocht. Je weet wel om dat daar veel suiker in zit en zo. Nou in ieder geval werd ik super kwaad en voordat ik het wist kwamen
er van alle kanten schoteltjes met ijsjes aan vliegen. Iedereen flipte helemaal en ik denk dat bijna iedereen een vergetelheids spreuk van het ministerie heeft gekregen, behalve ik dan. Ik moet toen denk ik acht ofzo geweest zijn." "Echt!! Gaaf zeg. Hahah ik zou best de gezichten van diemensen willen zien. Misschien weet mijn vader het nog wel, die werkte toen ook
bij het ministerie, weet je." "Oh nee hè niet nu." "Wat, wat deed ik?" "Kom mee, vlug." "Wat,? Hermelien wat is er nou?" vroeg Ron verbaasd. Toen hij nog een keer om uit leg wilde vragen klonk er opeens een schelle, sarcastische stem: "Zo, kijk eens wie we daar hebben, onze goede vriendin Hermelien." Ron draaide zich om, om te kijken wie Hermelien aansprak. Het bleek een meisje te zijn, van ongeveer dezelfde leeftijd als hen, ze was erg knap, met haar zwarte stijlen haren en groene ogen. Maar toch was ze niet echt aantrekkelijk vond Ron, haar
uitstraling sprak hem niet echt aan. Ze leek hem dan ook totaal niet aardig en dat vond Hermelien waarschijnlijk ook aan haar gezicht te zien. "Zo," begon het meisje weer. "Lang niet gezien, Hermelien. Ik hoop dat alles goed gaat, ook al zal dat waarschijnlijk niet, omdat je nog steeds zo lelijk bent als vroeger." Hermelien staarde eerst naar de grond, maar scheen toen tot de conclusie te komen dat het meisje haar helemaal niks kon maken. " Ook leuk om jou weer eens te zien, Lwaxana. Ik zie dat je nog steeds om gaat met dezelfde gang." "Inderdaad, maar zo te zien heb jij nieuwe vrienden gemaakt." Zei Lwaxana, terwijl ze Ron aandacht bekeek. "Nou, ga je me niet voorstellen aan hem. Hij verveeld zich zo te zien dood met je en wil me waarschijnlijk erg graag leren kennen." Hermelien keek vluchtig naar Ron om te kijken of die inderdaad verveeld keek. Die pakte haar hand opnieuw vast en kneep
er zachtjes in. Gelukkig zag hij Hermelien daardoor meer ontspannen en ze zei: "Ron, Lwaxana Troi, Lwaxana, Ron Wemel." "Wat leuk je te ontmoeten Ron." Zei Lwaxana, terwijl ze zijn hand schudde. "Zo, je bent hier zeker voor de eerste keer, hè?! Nou dan wil ik je best de stad laten zien." "Nou, das erg aardig van je," zei Ron met een geforceerde glimlach. "Maar dat Hermelien heeft me een al een groot gedeelte van de stad laten zien en ze doet
het erg leuk. Dus als je het niet erg vind ga ik liever met haar verder." "Oh, oké. Mij best, tis trouwens toch niet alsof ik zoveel tijd en zin heb." "Oké gelukkig maar. Nou we gaan dan maar weer eens. Leuk je gesproken te hebben Lwaxana." Hij schudde haar nog een keer de hand, pakte toen die van Hermelien weer vast en draaide zich om. "Gaan we dan maar weer?" Hermelien knikte glimlachend. Ze was blij dat Ron zo gemakkelijk van Lwaxana was afgekomen. Even had ze nog gevreesd, dat zij hem misschien kon inpalmen, maar gelukkig was dat haar totaal niet gelukt. In ieder geval zo leek het ten minste. Toen ze bij een bloemenzaak naar binnen waren gelopen, fluisterde Ron in haar oor: "Jezus waar heb je haar ontmoet?" "Das een lang verhaal, dat verteld ik je later wel" "Is goed." Na een beetje rondgekeken te hebben in de winkel had Hermelien een heel leuk boeketje bij elkaar bedacht en daarna ook gekocht.
Tevreden liepen ze de winkel uit op weg naar huis. Ron vroeg zich af hoe Hermelien's kamer eruit zou zien, hij wist niet waarom maar hij was er erg nieuwsgierig naar. Misschien hingen er wel posters van jongens die ze leuk vond. Hopelijk leken ze een beetje op hem. Wat? Hoe kom ik daar nou weer bij. Ik vind Hermelien niet leuk op die manier, toch? Ron, Jezus je kan je zelf echt niet voor de gek houden. Je vindt haar geweldig. Oké ik weet het, maar zij vind me toch nooit leuk. Nou wie weet. Nee, nee duidelijk niet. Je ik moet hier echt mee op houden. Ik lijk wel een oude vent die in zich zelf praat. Gelukkig, doe ik het nog niet hard op.
"Nou hier zijn we dan." Zei Hermelien, Ron uit zijn gedachtes halend. "Het is niet echt wat je gewend bent, maar ja." "Nou, van de buitenkant ziet het er al veel beter uit dan bij ons." " Ja, maar toch de sfeer die bij jullie thuis hangt is geweldig. Ook het feit dat jullie geen Dreuzels zijn maakt het allemaal nog leuker. Ik zou als ik mocht kiezen, veel liever bij jullie willen wonen. Met mijn ouders erbij dan. Het is niet alsof ik het niet goed heb hier ofzo, maar ik
mis gewoon de magische wereld en ik verveel me meestal dood, omdat ik hier niet echt meer vriendinnen heb." Ron keek haar verbaasd aan. Dit had hij helemaal niet verwacht. Nu hij er over nadacht, had hij het misschien wel iets beter getroffen dan zijn vrienden, omdat degene waarbij hij woonde allemaal tovenaars en heksen waren, maar toch.
Het was altijd super druk en het lukte hem bijna nooit om even rustig wat tijd voor hemzelf te maken en gewoon op zijn kamer te rommelen. Daar boven op hadden ze het niet echt breed, wat weer allerlei ongemakkelijke situaties veroorzaakte. Toch had hij het al met al wel redelijk getroffen.
Hermelien opende deur en samen ging ze naar binnen. De huiskamer zag er wel leuk uit, alleen totaal anders dan Ron gewend was. Van veel voorwerpen wist hij niet eens wat je ermee kon doen. "Het ziet er leuk uit, Hermelien. Alleen wel heel anders dan bij ons thuis." "Bedankt, denk ik." Zullen we maar meteen naar boven gaan, dan kan je laten zien waar je straks kan slapen en dan kan je daar gelijk je spullen dumpen." "Zo," zei Ron, "Dan kan ik nu eindelijk eens je kamer zien." "Nou, er is niet veel aan hoor. Gewoon een kamer. Volgens mij is het een beetje een rotzooi, dus ik laat hem wel een andere keer zien" "Doe niet zo flauw, Hermelien." Zei Ron, terwijl hij langs Hermelien glipte en haar kamer deur open trok. " "RON!" "Wat?" zei hij onschuldig. "Het is toch maar GEWOON een kamer" Snel sprong ze voor hem en probeerde hem de kamer uit te duwen. "Een kamer van een meisje is erg privé! Kom op, d'r uit!" "Hermelien, waarom doe je nou zo flauw." Zei Ron die zich ongewillig de kamer uit liet sleuren. Toen viel zijn oog op het nachtkastje naast haar bed. Zijn mond viel open van verbazing. Hij lette helemaal niet meer op Hermelien dus toen die hem een duw gaf knalde hij met zijn hoofd tegen de deur aan. Zelfs dat had hij niet echt door. "Oh, sorry Ron. Alles goed?" "..RON???" "Wat? Oh ja prima, prima." Hij keek haar vreemd aan en toen verscheen er een grote glimlach op zijn gezicht: ze vond hem ook leuk!! Naast haar bed, op het nachtkastje, in een fotolijstje, stond namelijk een foto van hem, Ron!! Zijn geluk kon niet meer op. Maar wacht eens even misschien heeft ze ook wel een foto van Harry op haar kamer. Ja, natuurlijk hij was een van haar beste vrienden en was dus helemaal niet zo vreemd dat ze een foto van hem had. Hij had immers toch ook een foto's van Hermelien en Harry op zijn kamer. Ja, het stelde vast niks voor. Langzaam verdween de glimlach van zijn gezicht. Hij glipte weer langs Hermelien, maar liep nu naar beneden. Over zijn schouder riep hij: "Zullen we maar naar je oma gaan?"
Jongens! Dacht Hermelien bij zich zelf. En dan vooral Ron Wemel, ze kon bijna nooit hoogte van ze krijgen. Het ene moment was hij het zonnetje in huis en het andere moment was hij niet te genieten. Ze had ondertussen wel geleerd dat ze hem vooral op de laatst genoemden momenten maar met rust moest laten.
Dus ze vroeg niet verder over zijn plotselinge 'Moodswing' en zei: "Is goed, maar wacht even dan kleed ik me eerst even om" "Wat? Waar is dat nou weer voor nodig? Die jurk die je nu aan hebt staat je hartstikke leuk." "Echt waar?" vroeg Hermelien blozend. "Eh... nou... ja. Ik vind van wel. Het is gewoon een leuke jurk, dus... Ja dan staat ie ook gelijk leuk." Zei Ron terwijl hij opeens de neuzen van zijn schoenen erg interessant vond. "Aha, nou dan hoe ik hem maar aan. Zullen we maar te voet gaan? Het is hier niet echt ver vandaan." "Wat jij zegt." Hermelien nam dat maar als een ja, pakte de bloemen en haar jas en volgende Ron de voordeur uit.
Na ongeveer tien minuten gelopen te hebben, kwamen ze dan bij het huis van Hermelien's oma. "En onthoud," zei Hermelien. "Het zijn, zover ik weet dan, allemaal Dreuzels, dus zeg niks wat dan ook maar iets met magie te maken heeft, oké?!" "Ayaj, baas!" zei Ron, terwijl hij salueerde. Hermelien keek hem geïrriteerd aan, schudde haar hoofd en belde toen aan.
Na een paar seconden vloog de deur open. "Hermelien, kindje, wat leuk om je weer te zien. Wat ben je groot geworden zeg. Gaat alles goed op school?" "Prima, oma" "Nou, ga je me niet voorstellen aan deze knappe, charmante jonge heer?" "Ja, Hermelien," fluisterde Ron. "Waar zijn je manieren?!" Hermelien gaf hem een koude blik en zei: "Zo charmant is hij nou ook weer niet hoor oma. Oma dit is Ron Wemel, Ron dit is mijn geliefde oma." "Aangenaam kennis met u te maken, mevrouw." "Insgelijks, jongeman. Zullen we maar naar binnen gaan, voordat we ons dadelijk helemaal droog zweten?"
In de huiskamer zaten voornamelijk zestigplussers, maar ook een paar mensen van rond de veertig en een paar kinderen. Terwijl dat Hermelien's oma taart ging halen en een vaas zocht voor de bloemen, namen Ron en Hermelien plaats in de huiskamer. Helaas konden ze niet naast elkaar zitten door al die drukte. Ron nam plaats tussen twee wat oudere mensen genaamd Mientje en Jean Luc, terwijl Hermelien tussen haar tante Deanna en oom Will in ging zitten.
Even was er een ongemakkelijke stilte nadat iedereen aan elkaar was voorgesteld, maar toen kwebbelde iedereen weer rustig voort.
"Zo," begon Jean Luc. "Ben jij Betsie's kleindochter's vriend?" Dat begint al lekker, dacht Ron bij zichzelf. "Nee, hoor. Ik ben gewoon een vriend van school." "Jaja, gewoon een vriend, hè." Zei hij knipogend. "Echt waar, hoor" zei Ron blozend. "In ieder geval, vind je het leuk op school?" "Jahoor, hartstikke leuk. We hebben veel plezier daar; en we leren natuurlijk veel." Voegde Ron er snel achteraan. Je wist maar nooit me die oude mensen. Dadelijk kreeg je nog zo'n verhaal van: Nou toen ik jong was...
"Zo dus je hebt wel goede punten neem ik aan. Hermelien is immers een van de beste uit haar klas." Jezus, wat is dit! Een verhoor?! Het vragen uurtje met Ron Wemel?" Mijn punten zijn lang niet zo goed als die van Hermelien, hoor. Maar ik sta er niet echt slecht voor ofzo." "Wat sta je dan ongeveer gemiddeld?" "Wat?" "Wat voor cijfer sta je gemiddeld?" Oh shit, wat moet ik daar nou weer op antwoorden. Hij keek angstig naar Hermelien, maar die was druk in gesprek met haar oom en tante. Great! "Hmm... (Gulp)... dat weet ik niet zo een twee drie uit mijn hoofd." "Je weet toch wel wat voor cijfers je haalt, jongen?" Ik moet hier uit zien te komen, dacht Ron verwoed. "Eh, sorry hoor, maar ik moet even naar het toilet. Weet u waar die is?" "Ja hoor, de deur uit en dan tweede deur recht." "Bedankt" zei Ron terwijl hij de kamer uitvluchtte.
Hermelien zag hem gaan en zei tegen haar tante: "Is het goed als ik even..." "Ik begrijp het. Ga maar even naar hem toe." Snel en een beetje verbaasd, door haar tante's snelle begrip, liep ze de kamer uit.
Hij stond tegen een muur aan in de gang, met zijn rug naar haar toe. Hij haalde zijn handen door zijn haar en dacht kennelijk ergens diep over na. Hermelien liep naar hem toe en pakte hem bij zijn schouders beet. "Boe" fluisterde ze zachtjes in zijn oor. "WHAAAAAAAA! Hermelien, waag het niet om dat ooit nog eens te doen! Ik had wel een hartaanval kunnen krijgen!!" zei Ron half boos, half gespeeld. "Dat zal wel meevallen, maar wat ben je hier eigenlijk aan het doen?" "Oh, het is eigenlijk wel beter dat je hier nu bent, want die Jean Luc, ofzo, vroeg om mijn gemiddelde en ik heb geen idee wat ik hem moet antwoorden." "Zeg maar een 7.5, oké?" "Oké, is goed. Zijn er nog meer dingen die ik moet weten?" "Hmmm, even denken. Je zit op het Monsieur Frencken College, oftewel MFC. Je doet VWO..." "VWO??" "Ja, das een niveau." "Aha, oké. Verder nog iets?" "Je zit gewoon in de vijfde. Oh zeg maar als sport dat je Basketballt en dat je favoriete club The LA Lakers is. Dat is een Amerikaanse NBA club. Je favo speler is Cobe Bryant. Oké?!" "Jeetje, dat kan ik nooit allemaal onthouden, maar ik zal het in ieder geval proberen niet te vergeten. We kunnen trouwens beter gaan, anders beginnen ze dadelijk allemaal ranzige gedachtes te krijgen." "Dat zal wel meevallen, hoor. Je bent waarschijnlijk de enige persoon hier met een dirty mind!" "Hermelien!" riep Ron verontwaardigd uit. "Nou kom mee, you dirty bastard." Zei ze lachend.
Toen Ron weer terug op zijn plaats zat, begon Jean Luc gelijk: "Zo, dat duurde behoorlijk lang. Weet je zeker dat jullie geen verkering hebben of moesten jullie gewoon even overleggen, wat je op mijn vraag moest antwoorden?" Ron keek hem verschrikt aan. Die Jean Luc was echt een lastig en nieuwsgierig type! "Uh," begon hij, "We...we moesten gewoon toevallig alle twee naar de WC. Dat is alles." "Ja, ja, dat zal wel. Je hoeft je heus niet te schamen. Wij zijn ook jong geweest, hè Mientje?" Die grinnikte ondeugend. Oh Yak, dacht Ron bij zich zelf dit hoef ik echt niet te horen. "Maar," ging Jean Luc verder, "Wie weet klopt mijn andere theorie wel veel beter en zit je helemaal niet op het Frencken of op een school uit deze buurt. Wat doet je vader eigenlijk voor werk?" "Hij.. hij werkt voor het ministerie." "Zo, zo en voor welke afdeling dan wel?" "Ja, das eigenlijk geheim. Hij werkt op een speciale afdeling bij het ministerie." "Zo,zo. Dat klinkt behoorlijk belangrijk. Geheime afdeling, hè. Nou, nou ik wist nog geen eens dat ze die hier in Nederland hadden, maar dat is denk ik ook de bedoeling. Haha" "Oh, Jean Luc," zei Mientje, die het hele gesprek door nogal stil was geweest, "Kijk eens hoe laat het al is. Als we niet opschieten komen we dadelijk nog te laat op de Bridgeclub." "Oh, je hebt gelijk moeder, we moeten voort maken. Nou het was leuk je eens te spreken jongen. Tot ziens!" "Tot ziens Betsie, nog een fijne verjaardag, hè!" "Bedankt en tot ziens maar weer."
Toen Jean Luc en Mientje weggingen vonden schijnbaar nog meer mensen dat het tijd was om op te stappen, want langzaam maar zeker nam iedereen afscheid en vertrok richting huis.
Op een gegeven moment waren alleen Ron, Hermelien en Will en Deanna met hun dochtertje Elsje er nog. Ron was inmiddels naar de andere kant van de bank geschoven, zodat hij meer in de buurt van de rest zat.. Hermelien vond het een beetje lullig voor haar oom en tante om naast hem te gaan zitten, dus ze bleef zitten waar ze zat.
Na een tijdje gepraat te hebben vond Hermelien het wel tijd om ook op te stappen.
"Oma, we gaan maar weer eens. Bedankt voor de taart en het drinken." "Geen dank, liefje. Hartstikke leuk dat jullie langs kwamen en hopelijk tot de volgende keer Ron" "Ja, tot ziens en bedankt voor alles." Zei Ron, terwijl ze richting de voordeur liepen. Ze zwaaiden nog een keer naar Will en Deanna en gingen toen echt.
"Zullen we wat te eten halen? Hoe leuk verjaardagen soms ook zijn, iets meer dan toastjes en taart krijg je meestal niet en als je daar dan de hele dag op moet teren. Nou in ieder geval..." "Is goed. Waar wil je dat gaan doen?" "Hmm ff denken. Waar kan je het beste pizza halen?! We kunnen het natuurlijk ook bestellen, maar das misschien een beetje onzin, omdat er hier vijf minuten vandaan ook een goede zit." Ron keek haar bedenkelijk aan. "Wat? Ik heb toch uitgelegd wat een pizza is, of niet?" "Ja, maar mijn moeder zei dat het net zoiets was als een Torres en die van haar zijn niet te eten." "Aha, nou geloof mij maar Ron, een Quatro Formagio - met vier soorten kaas - en Hawaii pizza - met ananas en ham - zijn hemel op aarde."
1 Please mensen review
Tis een kleine moeite en je maakt mij echt super blij
Ook als je het verhaal niet leuk vindt!!