Allereerst wil ik weer even mijn Beta-er Casvv bedanken, voor het
verbeteren van de lay-out en het weg halen van alle grammatica fouten. Cas
je bent geweldig!!!
Ten tweede wil ik Angel bedanken voor het reviewen van mijn verhaal!
Ben inderdaad Star Trek fan en ik heb veel namen daarvan in mijn verhaal verwerkt. Ik ben blij dat, dat je dat opviel! Hoop dat je dit hfst ook leuk vindt!!
Ook bedankt aan Bellie: ben blij dat je een beetje leuk vindt. Dit hfst is niet echt geweldig, maarja..
Zo nu dat achter de rug is komt er nu natuurlijk de o zo bekende…
Disclaimer: Alles is van Jo Rowling en de mensen met wie ze een contract heeft.
Sommige namen zijn van The Great Bird aka Gene Roddenberry.
Het verhaal heb ik wel zelf verzonnen
Nou hier komt het derde hfst, deze keer een beetje drama en een "vreselijk" ongeluk
Mwoahahhhaa ….
Verborgen Liefde
Hoofdstuk 3
Door: B'Elanna
Na een half uur waren ze weer terug bij Hermelien's huis met twee dozen met pizza. Een Hawaii en een Quatro Formagio.
'Nou ik ben benieuwd', dacht Ron bij zich zelf toen Hermelien naar de keuken ging om borden en bestek te halen. Hij had nog steeds zijn twijfels, maar na de eerste paar happen waren die echt verdwenen.
"Jeetje, Hermelien, dit is heerlijk!" "Dat zei ik je toch!" zei Hermelien glimlachend. "Wil je nog wat te drinken hebben? We hebben helaas geen Cola. Ik denk wel dat je dat lekker zou hebben gevonden. Dat halen we morgen wel even bij de supermarkt."
Ron had het deze dag echt naar zijn zin gehad en hij dacht met spijt aan morgen, wanneer ze weer naar huis moesten. Hopelijk zouden ze 's avonds pas gaan, zodat ze overdag nog wat leuks konden gaan doen.
"Oeh", zei Hermelien opeens. "Ik heb een leuk idee, dat we straks kunnen gaan doen….. We kunnen naar de bios gaan!" "De bios????"
"Ja, de bioscoop. Daar draaien ze films. Dat zijn verhalen met beelden. Je hebt allerlei soorten van actie tot drama."
"Nou, ik kan me er niet echt wat bij voorstellen, maar ik ben benieuwd."
"Oké, wacht even dan kijk ik even in de krant om te zien wat er draait."
"Hmm, ze draaien Lord of the Rings, Insurrection, The X-men, Save the last Dance en Remember the Titans."
Na van alle films een korte samenvatting gegeven te hebben, koos Ron voor Insurrection.
"Ik ben benieuwd hoe de Dreuzels zich de toekomst voorstellen."
"Nou, dit denken niet alle Dreuzels over de toekomst, hoor. Een meneer heeft het idee bedacht en zo heeft hij met een groep schrijvers de rest uitgewerkt."
"Ah, zo. Hoe laat begint de flim?" "Het is film Ron, en hij begint om 20.00u. We moeten over een halfuurtje vertrekken. We kunnen op de fiets gaan."
"Hermelien, ik volg je weer niet helemaal. Graag in niet-Dreuzel taal, wil je. Fiets?? Was dat nou weer?" "Sorry! Oeh.. je hebt natuurlijk nog nooit op een fiets gereden. Kom maar mee naar buiten, misschien kan ik je het even snel leren of anders moet je maar achterop bij mij."
Ron keek haar een beetje verward aan, maar volgde haar naar buiten.
Toen Ron, Hermelien's fiets zag, dacht hij gelijk: Hoe kan je daar nou je evenwicht op bewaren?? Maar voor dat hij dat kon vragen, had Hermelien hem al bij zijn arm gepakt en mee de straat op getrokken.
"De tuin is te klein om goed in te oefenen."verklaarde ze.
"Oké, kijk en luister goed naar mij. Ik wil niet dat er dadelijk wat met je gebeurt."
"Zozo en hier liep ik te denken, dat je me expres op de fiets mee wou nemen, zodat ik ervan af zou worden getrokken, ontvoerd zou worden, dan verkracht en later vermoord in de bosjes zou worden gedumpt!"
Hermelien keek hem raar aan.Wat the hell liep hij nou weer te ratelen?
"Ron, ik vraag me soms echt af of je wel 100% bent hoor. Jezus wat voor verhalen spelen er zich af in je hoofd?? Wacht laat maar, ik hoef het nog geen eens te weten." Zei Hermelien er snel achteraan, toen ze zag dat Ron zijn mond opentrok om er waarschijnlijk op te reageren.
"In ieder geval, dit zijn de remmen. Als je wilt stoppen, moet je deze zachtjes naar je toe trekken. Niet te snel anders sla je dadelijk nog over de kop. Nou, zo moet je opstappen." Zei Hermelien, terwijl ze een voet naar de andere kant van de fiets zwaaide en langzaam op het zadel ging zitten. "Ik kan het verder wel allemaal gaan uitleggen, maar ik denk dat je meer leert als je het zelf doet. Kom maar hier ik help je wel en hou de fiets vast, zodat hij niet omvalt." Ron keek haar weifelend aan hij was er nog steeds niet van overtuigd dat je op dat ding je evenwicht kon houden. Maar net op dat moment kwam er een kleuter hard langs gefietst. Nou, als hij het kan, kan ik het ook, dacht Ron bij zichzelf.
Hij stapte op de fiets en probeerde langzaam de trappers rond te draaien. Hé, dit is helemaal niet zo moeilijk!! Langzaam aan trapte hij steeds sneller. Achter hem hield Hermelien nog steeds vast, voor de zekerheid. "Ron, niet zo snel. Dadelijk val je nog." Hijgde ze. Op een gegeven moment kon ze hem niet meer bijhouden en liet los. De fiets zwenkte een beetje, maar verder leek alles goed te gaan, totdat….
"Ron, kijk uit!!" gilde Hermelien verschrikt. Opeens kwam er uit het niets een auto de straat inscheuren en reed recht op Ron af. Ron, die nog niet echt kon fietsen en in zijn angst was vergeten hoe hij moest remmen en sturen. Liet het stuur los en sloeg zijn armen om zijn gezicht. Waardoor hij op de grond viel. De auto remde wel, maar was net te laat. Hij schepte Ron, die door de lucht vloog en een paar meter verder op de grond terecht kwam.
De auto maakte een gierende draai en spurtte snel de andere kant op.
Dat laatste had Hermelien nog geen eens door, want ze keek in schok naar Ron en begon daarna naar hem toe te rennen. "Ron… Ron, is alles goed?? Oh, zeg alsjeblieft iets."
Hij kreunde en probeerde zich te bewegen, maar hield daar meteen mee op, toen hij een hevige scheut door zijn been voelde gaan. Waardoor hij weer buitenbewustzijn raakte.
"Ron", zei Hermelien weer, terwijl ze zijn hoofd in haar schoot nam. "Alsjeblieft, zeg wat."
Ondertussen waren er allerlei buurt bewoners om hen heen komen staan. Eentje stapte naar voren en zei: "De ambulance komt er zo, heb net gebeld. Het is denk ik het beste als je hem zo laat liggen, wie weet heeft hij zijn nek wel gebroken en dan moet je hem absoluut niet bewegen." (Ja, ik heb wel opgelet bij EHBO les in groep 8, haha)
Op de achtergrond kon je al de sirenes horen van de naderende ambulance en politiewagen.
"De bestuurder is trouwens door gereden. Ik heb wel het kenteken voor je opgeschreven, als je wilt kan ik die doorgeven aan de politie." Sprak de man weer.
"Ja, als u dat zou willen doen, graag. Ik wil nu het liefste bij hem blijven en mijn ouders zijn niet thuis, dus…"
"Ik begrijp het, ik handel het wel af met de politie. Misschien moeten ze je later nog wel ondervragen, maar dat zie je vanzelf wel."
"Oké, bedankt!"
De ambulance was inmiddels gearriveerd en een man en een vrouw kwamen eruit met een brancard tussen hen in. Ze liepen naar Ron toen en legde hem er zachtjes op. "Komt er nog een van jullie met hem mee?" "Ja, ik." Snikte Hermelien. Ze volgde hen naar de ambulance en stapte achter bij Ron in.
De vrouw vroeg wat er precies gebeurt was, terwijl de man Ron onderzocht. Hermelien probeerde wel antwoord op de vragen te geven, maar het lukte haar gewoon niet. Steeds spookte dezelfde gedachte door haar hoofd: Het is jouw schuld, als jij hem nou gewoon langer had vast gehouden of als jullie gewoon te voet zouden zijn gegaan was er niks gebeurt geweest!! Maar nee, mevrouw wilde hem weer leren fietsen!! Als hij dadelijk dood is, heb jij het gedaan!!
Hermelien barstte in snikken uit. 'Oh, please,' dacht ze bij zichzelf, 'laat alles goed zijn met Ron, anders vergeef ik het mezelf nooit!'
Inmiddels waren ze bij het ziekenhuis aan gekomen. Snel werd Ron op een bed geplaatst en een deur door gevoerd. Hermelien stond op het punt hem te volgen, toen er iemand een hand op haar schouder legde. Ze draaide zich om en keek in het gezicht van een van de doktoren uit de ambulance. "Het spijt me, maar je mag niet mee. Zodra er nieuws is kom ik het persoonlijk aan je vertellen , oké. Wil je wat drinken? Water, thee, koffie??"
"Nee, dank je."
"Daar is een telefoon, als je zijn ouders of andere familie wilt bellen. Alles komt vast wel goed hoor." Zei ze om Hermelien een beetje moed in te spreken.
Maar Hermelien hoorde haar nog geen eens, ze was helemaal in zichzelf gekeerd. Ze had er helemaal nog niet bij stil gestaan dat ze de Wemels ook nog moest bellen, maar hoe kon ze die in godsnaam bereiken. Ze hadden geen telefoon en ze dacht niet dat ze hier een uil hadden voor families van zieke tovenaren, zodat ze anderen konden informeren.
Moedeloos zakte ze op een stoel neer, terwijl er nog steeds tranen over haar wangen stoomden.
Na een half uur had ze nog steeds niks gehoord, ze begon nu echt het ergste te denken. Allerlei enge beelden schoten door haar hoofd heen, maar net op het moment dat ze iemand om hulp wou vragen, kwam de doktor terug.
"Hey, ik heb goed nieuws. Hij heeft alleen een gebroken been en een lichte hersenschudding. Hij is al weer wakker, dus als je naar hem toe wilt…"
Hermelien sprong op en bedankte de doktor. "Hij ligt op kamer 111", riep die achter haar aan.
Hermelien stormde zijn kamer binnen, waar behalve hem ook nog een verpleegster aanwezig was. "Zo, wel een beetje rustig doen, hoor! Hij is nog erg zwak!" zei de laatste, terwijl ze de kamer uit liep. "Sorry," zei Hermelien zonder haar aan te kijken – ze had alleen oog voor Ron.
Ze keek Ron bezorgd aan, maar die keek glimlachend terug. "Er is niks aan de hand hoor mijn been is alleen gebroken en ik heb een beetje koppijn, dus..."
"Oh, gelukkig, Ron. Je wilt niet weten hoe bezorgd ik was." Zei ze terwijl ze hem stevig omhelsde. "Kijk uit, wil je, heb een hersenschudding weet je nog!" "Wat? OH! Sorry, sorry." "Hahah, Hermelien ik ben heus wel wat gewend, hoor. Het was maar een grapje!"
"Sukkel!! Ik maak me helemaal ongerust om jou en dan ga jij me weer pesten. Boehoe!!" zei Hermelien, gespeeld verdrietig. Ron grijnsde naar haar en pakte haar weer vast in een omhelzing.
"Oh, kom maar hier kindje. Loop ik je te plagen!" zei Ron lachend.
Toen ze elkaar hadden los gelaten, zei Ron toch wel een beetje ongerust: "Niet dat ik mijn been echt voel ofzo, en het zal wel zo horen hoor, maar what in the name of hell hebben ze ermee gedaan??"
"Oh, het is normaal voor Dreuzels om, over een gebroken bot gips te doen. Daarmee spalken ze het been een beetje. Ze hebben een leuk kleurtje voor je uitgezocht, zie ik." zei ze lachend, wijzend naar zijn been.
"Ja, die verpleegster vertelde me net dat ze geen andere kleuren meer hadden." Zei hij opgelaten, terwijl hij zijn roze been probeerde te bedekken. "Hoe lang moet dit eigenlijk erop blijven zitten?" "Denk ongeveer 6 weken, maar als we weer terug bij jou zijn, kan een andere dokter het er wel afhalen en gewoon genezen. In ieder geval dat hoop ik voor!"
"Weet je al wanneer ik naar huis mag?"
"Net zei een dokter, dat je pas morgen of overmorgen mag, maar ik kan even gaan vragen of het niet wat eerder kan. Anders worden je ouders natuurlijk ongerust als we morgenavond nog niet thuis zijn. Als het echt niet anders kan, dan uil ik ze wel even…. Ben zo terug, oké?" Zei ze, terwijl ze de kamer uit liep. Op zoek naar een dokter.
Ze liep naar de balie toe en sprak een doktor aan.
"Mevrouw, ik heb even een vraagje." "Ja?" "Weet u misschien wanneer Ron Wemel naar huis mag?" "Ik zal even kijken voor je… Ik zie hier dat ze hem nog een nachtje willen houden, maar zo te zien ben je het daar niet mee eens." Zei ze erachter aan, toen ze Hermelien's teleurgestelde gezicht zag. "Ik zal de dokter, die dit voorgeschreven heeft, even vragen. Een momentje alsjeblieft... Als hij er is stuur ik hem wel naar je toe, oké?"
"Is goed, bedankt!" zei Hermelien, terwijl ze weer terug liep naar Ron.
Een paar minuten later kwam de dokter binnenlopen. Het was een beetje een Ludo Bagman type. Hij had een kinderlijke uitstraling en leek erg veel genoegen te nemen in zijn werk.
"Zo, zo, ik hoor dat je eerder naar huis wil, dan zullen we eens gaan kijken of je daar inderdaad al klaar voor bent." Hij begon een aantal kleine testjes te doen...
"Oké, het ziet er redelijk goed uit. Je mag naar huis, maar op een voorwaarde dat je wel rustig aan doet. Dus niet sporten, feesten of andere actieve dingen. Ik zou de tv ook afraden, omdat die beelden nog een beetje te chaotisch zijn om te verwerken."
Hij draaide zich om en keek Hermelien aan. "Ik vertrouw erop dat jij een oogje in het zeil houdt voor me, zodra hij iets doet wat niet mag of ergens last van krijgt, sleur je hem gewoon mee naar het ziekenhuis, begrepen?" "Ja hoor. Nou hartstikke bedankt doktor Crusher."
"Geen dank!"
(a/n: Oke, ik weet dat het zo niet werkt in ziekenhuizen en dat je normaal gesproken nog geen eens op zou worden genomen zonder verzekering, maar hey, dit is mijn verzonnen wereldje en ga er maar vanuit dat het hier wel kan (thank you)
Ron kleedde zich zo snel mogelijk om - des te eerder hij weg mocht, des te beter. Hij had het niet zo op ziekenhuizen, daar was hij nu inmiddels wel achter gekomen. De geur al maakte hem misselijk. Hermelien wachtte ondertussen buiten op hem.
Na een paar minuten riep hij haar.
"Hermelien, hoe moet ik in godsnaam vooruit komen met dit ding om mijn been?"
"Ah, daar hebben ze ook al weer een geniale oplossingen voor gevonden, namelijk krukken." "Oh, die!" zei Ron sarcastisch.
"Laat me dan ook uitpraten!" zei Hermelien bij wie het sarcasme niet was ontglipt. "Het zijn twee stokken met daarop handvaten… wacht ik haal ze wel even."
Even later kwam ze terug met een paar krukken in haar hand. "Kijk zo moet je ermee…" begon ze, maar werd toen onderbroken door dokter Crusher. "Hey, ik zag je net die krukken halen, dus ik dacht ik kom maar even vertellen, dat Ron de eerste paar dagen nog in een rolstoel moet zitten. Hij heeft ook nog een hersenschudding, weet je nog? Je kan die krukken wel alvast meenemen, maar die mag hij dan pas na een week gebruiken, oké? Wacht dan haal ik even een rolstoel voor je, ben zo terug!"
Na een minuutje keerde hij terug met een rolstoel. "Kijk eens aan, hier heb je er een. Nou, niet te hard met dat ding rijden, hè. Ze mogen maar 50km per uur." Grapte hij. Ron keek hem verdwaasd aan. Konden die dingen zo hard rijden. Ze zagen er helemaal niet zo sterk uit.
Hermelien stootte hem aan en fluisterde: "Dat was een grapje!" "Oh!" Hij lachte een beetje geforceerd, maar Crusher scheen zich er verder niks van aan te trekken. "Oké, Ron beterschap en ik zie je over een paar weken wel weer als je gips vervangen moet worden. Je moet daarvoor maar een afspraak maken met de zuster bij de balie. Doei!" "Dag en bedankt doc!" "Graag gedaan!" zei hij, en met een laatste glimlach wandelde hij de deur uit.
"Oké, beters. Nou kan ik lekker zitten, terwijl je mij overal naar toe kan duwen. Haha! Dit is het betere leven!" Hermelien keek hem zogenaamd kwaad aan, maar kon geen recht gezicht houden, toen ze Ron's opgetogen gezicht zag. "Kom mee. Dan peren we hem."
Ze duwde hem snel de open deur door en zo het ziekenhuis uit.
"Eindelijk, frisse lucht!" riep Ron uit. "Maarruh, Herm, hoe komen we nou terug bij jouw huis?" Hermelien, die daar ook al over had na lopen te denken, keek hem peinzend aan. "We kunnen het op zich wel lopen. Het is niet zover een half uurtje lopen, ofzo. Maar de kortste weg is langs beboste paatjes en je weet nooit wat voor creeps er rond lopen op dit uur. (Ja, jongens zelfs het boerendorp Oosterhout is niet meer veilig in deze tijd :p)
Maarja, aan de andere kant als we met de bus gaan, komen we helemaal laat thuis. Dan moeten we eerst nog een stuk lopen naar 't busstation en eer dat de bus er dan is, zijn we ook al weer een half uur verder."
"Nou, laten we dan maar gaan LOPEN. Haha!" zei Ron met een twinkeling in zijn ogen.
"Haha, Ron erg grappig! Begrijp wel dat je totaal aan je lot bent overgelaten, zodra ik de benen neem!" "Oja, nou ik red me heus wel, hoor!" zei Ron vastberaden, terwijl hij jammerlijk faalde om op te staan. "Dat zie ik." Zei Hermelien half sarcastisch, half ongerust. Ron zag er nu behoorlijk wit uit en sloot even zijn ogen om weer goed te kunnen focussen.
"Kom we kunnen beter gaan."
De eerste tien minuten duwde Hermelien, Ron in stilte naar huis. Ieder in zijn eigen gedachtes verzonken.
"Ron…" "Hermelien…." Begonnen ze tegelijk.
"Ga jij maar eerst." "Nee, ga jij maar." "Nee, ik sta erop, dames eerst."
"Uh… nou, hmm… Misschien kunnen we hier nog maar beter een paar dagen langer blijven. Je bent nu niet echt in staat om te reizen en al helemaal niet met Brandstof. En we kunnen hier nog allerlei dingen gaan doen. Ik vind het wel gezellig, uh.. zo.. uh met z'n tweetjes." Zei Hermelien blozend. Ron was eventjes stil. 'Oh, shit,' dacht Hermelien, 'me and my big mouth!'
"'t was en is inderdaad gezellig en Harry komt toch pas over een paar dagen en daarbij verveelde me het sight-seeing nog helemaal niet. Jammer, dat we nu niet meer naar de bios kunnen, was net zo benieuwd."
Hermelien zuchtte van verlichting.
"Inderdaad. Helaas kunnen we nu wel een stuk minder leuke dingen gaan doen. Ik wou je bijvoorbeeld morgen meenemen naar een pretpark genaamd De Efteling." "Een…?"
"Sorry," zei Hermelien, Ron onderbrekend. "Een pretpark, is een park vol met attracties, zoals bijvoorbeeld achtbanen. In een achtbaan ga je met een karretje een hele hoge rails op, waarop je daarna los wordt gelaten, zodat je heel hard naar beneden gaat. En natuurlijk zijn er nog allerlei dingen omheen." "Ik kan me er niet echt wat bij voorstellen, maar zo te horen is het behoorlijk relaxt!" zei Ron glimlachend. "Dat is het inderdaad. Misschien kunnen we een andere keer gaan?" 'Oké, dan,' dacht Ron bij zichzelf, 'ze wil nog een keer samen wat gaan doen! Dat gaat de goede kant op!'
"Misschien kunnen we Harry dan ook meenemen?"
"Wat?!?!"
"Dat, we Harry, als we gaan dan, ook mee naar de Efteling kunnen nemen."
"Ow, ja ..uh.. leuk." Zei Ron, die zijn teleurstelling probeerde te onderdrukken. Ze vond het schijnbaar toch niet zo gezellig zo samen met z'n tweetjes.
'Jawel, joh,' zei een ander stemmetje in zijn hoofd, 'ze vind het gewoon zielig voor Harry, om hem er buiten te sluiten. Hij is wel toe aan een verzetje, na wat hij allemaal heeft meegemaakt op het toverschool toernooi.'
"Inderdaad", zei hij hardop. "We kunnen Harry beter meenemen."
Hermelien kneep hem zachtjes in zijn schouder en samen liepen ze verder in stilte naar huis.
Bij Hermelien's huis aangekomen, besloten ze beide om maar gelijk naar bed te gaan; ze waren allebei kapot.
"Welterusten, Ron. Als je me ergens voor nodig hebt, geef je maar een gil, oké?" "Doe ik, truste!" "Oh, kan je zelf wel in je pyjama komen?" "Ja hoor, denkt het wel en anders slaap ik wel naakt." Zei Ron grinnikend, toen hij de uitdrukking op Hermelien's gezicht zag. "Dus vanavond niet de kamer in sluipen hè? Om mijn goddelijk lichaam te bewonderen." Hij lag nu zelf dubbel van het lachen om zijn eigen grap. "Ouw, mijn hoofd... hahaha."
Hermelien probeerde hem geshockeerd aan te kijken maar door het aanzicht van Ron lukte het haar niet. ""Kom, we kunnen nu beter echt maar gaan slapen. Hou je deur maar dicht en ik klop morgen ochtend wel op de deur, zodat je, je goddelijke lichaam kunt bedekken" zei Hermelien sarcastisch, terwijl ze deur uitliep. "Zie je morgen!"
Oke, ik weet het dit is het ergste hoofdstuk tot nu toe. Snik.
Maar het lukt me gewoon niet, om wat leuks te verzinnen. I make it up along the way, so...
Had beter ff 't plot ofzo uit kunnen schrijven, maar hey dit is pas mijn eerste echte fanfic.
Ik hoop dat jullie reviewen, zodat ik weer weet waarom ik schrijf en dat mensen ook echt m'n verhaal lezen.
Alle ideeën, suggesties en zelfs afkrakingen zijn welkom!
Alvast Bedankt!!
B'Elanna
Ten tweede wil ik Angel bedanken voor het reviewen van mijn verhaal!
Ben inderdaad Star Trek fan en ik heb veel namen daarvan in mijn verhaal verwerkt. Ik ben blij dat, dat je dat opviel! Hoop dat je dit hfst ook leuk vindt!!
Ook bedankt aan Bellie: ben blij dat je een beetje leuk vindt. Dit hfst is niet echt geweldig, maarja..
Zo nu dat achter de rug is komt er nu natuurlijk de o zo bekende…
Disclaimer: Alles is van Jo Rowling en de mensen met wie ze een contract heeft.
Sommige namen zijn van The Great Bird aka Gene Roddenberry.
Het verhaal heb ik wel zelf verzonnen
Nou hier komt het derde hfst, deze keer een beetje drama en een "vreselijk" ongeluk
Mwoahahhhaa ….
Verborgen Liefde
Hoofdstuk 3
Door: B'Elanna
Na een half uur waren ze weer terug bij Hermelien's huis met twee dozen met pizza. Een Hawaii en een Quatro Formagio.
'Nou ik ben benieuwd', dacht Ron bij zich zelf toen Hermelien naar de keuken ging om borden en bestek te halen. Hij had nog steeds zijn twijfels, maar na de eerste paar happen waren die echt verdwenen.
"Jeetje, Hermelien, dit is heerlijk!" "Dat zei ik je toch!" zei Hermelien glimlachend. "Wil je nog wat te drinken hebben? We hebben helaas geen Cola. Ik denk wel dat je dat lekker zou hebben gevonden. Dat halen we morgen wel even bij de supermarkt."
Ron had het deze dag echt naar zijn zin gehad en hij dacht met spijt aan morgen, wanneer ze weer naar huis moesten. Hopelijk zouden ze 's avonds pas gaan, zodat ze overdag nog wat leuks konden gaan doen.
"Oeh", zei Hermelien opeens. "Ik heb een leuk idee, dat we straks kunnen gaan doen….. We kunnen naar de bios gaan!" "De bios????"
"Ja, de bioscoop. Daar draaien ze films. Dat zijn verhalen met beelden. Je hebt allerlei soorten van actie tot drama."
"Nou, ik kan me er niet echt wat bij voorstellen, maar ik ben benieuwd."
"Oké, wacht even dan kijk ik even in de krant om te zien wat er draait."
"Hmm, ze draaien Lord of the Rings, Insurrection, The X-men, Save the last Dance en Remember the Titans."
Na van alle films een korte samenvatting gegeven te hebben, koos Ron voor Insurrection.
"Ik ben benieuwd hoe de Dreuzels zich de toekomst voorstellen."
"Nou, dit denken niet alle Dreuzels over de toekomst, hoor. Een meneer heeft het idee bedacht en zo heeft hij met een groep schrijvers de rest uitgewerkt."
"Ah, zo. Hoe laat begint de flim?" "Het is film Ron, en hij begint om 20.00u. We moeten over een halfuurtje vertrekken. We kunnen op de fiets gaan."
"Hermelien, ik volg je weer niet helemaal. Graag in niet-Dreuzel taal, wil je. Fiets?? Was dat nou weer?" "Sorry! Oeh.. je hebt natuurlijk nog nooit op een fiets gereden. Kom maar mee naar buiten, misschien kan ik je het even snel leren of anders moet je maar achterop bij mij."
Ron keek haar een beetje verward aan, maar volgde haar naar buiten.
Toen Ron, Hermelien's fiets zag, dacht hij gelijk: Hoe kan je daar nou je evenwicht op bewaren?? Maar voor dat hij dat kon vragen, had Hermelien hem al bij zijn arm gepakt en mee de straat op getrokken.
"De tuin is te klein om goed in te oefenen."verklaarde ze.
"Oké, kijk en luister goed naar mij. Ik wil niet dat er dadelijk wat met je gebeurt."
"Zozo en hier liep ik te denken, dat je me expres op de fiets mee wou nemen, zodat ik ervan af zou worden getrokken, ontvoerd zou worden, dan verkracht en later vermoord in de bosjes zou worden gedumpt!"
Hermelien keek hem raar aan.Wat the hell liep hij nou weer te ratelen?
"Ron, ik vraag me soms echt af of je wel 100% bent hoor. Jezus wat voor verhalen spelen er zich af in je hoofd?? Wacht laat maar, ik hoef het nog geen eens te weten." Zei Hermelien er snel achteraan, toen ze zag dat Ron zijn mond opentrok om er waarschijnlijk op te reageren.
"In ieder geval, dit zijn de remmen. Als je wilt stoppen, moet je deze zachtjes naar je toe trekken. Niet te snel anders sla je dadelijk nog over de kop. Nou, zo moet je opstappen." Zei Hermelien, terwijl ze een voet naar de andere kant van de fiets zwaaide en langzaam op het zadel ging zitten. "Ik kan het verder wel allemaal gaan uitleggen, maar ik denk dat je meer leert als je het zelf doet. Kom maar hier ik help je wel en hou de fiets vast, zodat hij niet omvalt." Ron keek haar weifelend aan hij was er nog steeds niet van overtuigd dat je op dat ding je evenwicht kon houden. Maar net op dat moment kwam er een kleuter hard langs gefietst. Nou, als hij het kan, kan ik het ook, dacht Ron bij zichzelf.
Hij stapte op de fiets en probeerde langzaam de trappers rond te draaien. Hé, dit is helemaal niet zo moeilijk!! Langzaam aan trapte hij steeds sneller. Achter hem hield Hermelien nog steeds vast, voor de zekerheid. "Ron, niet zo snel. Dadelijk val je nog." Hijgde ze. Op een gegeven moment kon ze hem niet meer bijhouden en liet los. De fiets zwenkte een beetje, maar verder leek alles goed te gaan, totdat….
"Ron, kijk uit!!" gilde Hermelien verschrikt. Opeens kwam er uit het niets een auto de straat inscheuren en reed recht op Ron af. Ron, die nog niet echt kon fietsen en in zijn angst was vergeten hoe hij moest remmen en sturen. Liet het stuur los en sloeg zijn armen om zijn gezicht. Waardoor hij op de grond viel. De auto remde wel, maar was net te laat. Hij schepte Ron, die door de lucht vloog en een paar meter verder op de grond terecht kwam.
De auto maakte een gierende draai en spurtte snel de andere kant op.
Dat laatste had Hermelien nog geen eens door, want ze keek in schok naar Ron en begon daarna naar hem toe te rennen. "Ron… Ron, is alles goed?? Oh, zeg alsjeblieft iets."
Hij kreunde en probeerde zich te bewegen, maar hield daar meteen mee op, toen hij een hevige scheut door zijn been voelde gaan. Waardoor hij weer buitenbewustzijn raakte.
"Ron", zei Hermelien weer, terwijl ze zijn hoofd in haar schoot nam. "Alsjeblieft, zeg wat."
Ondertussen waren er allerlei buurt bewoners om hen heen komen staan. Eentje stapte naar voren en zei: "De ambulance komt er zo, heb net gebeld. Het is denk ik het beste als je hem zo laat liggen, wie weet heeft hij zijn nek wel gebroken en dan moet je hem absoluut niet bewegen." (Ja, ik heb wel opgelet bij EHBO les in groep 8, haha)
Op de achtergrond kon je al de sirenes horen van de naderende ambulance en politiewagen.
"De bestuurder is trouwens door gereden. Ik heb wel het kenteken voor je opgeschreven, als je wilt kan ik die doorgeven aan de politie." Sprak de man weer.
"Ja, als u dat zou willen doen, graag. Ik wil nu het liefste bij hem blijven en mijn ouders zijn niet thuis, dus…"
"Ik begrijp het, ik handel het wel af met de politie. Misschien moeten ze je later nog wel ondervragen, maar dat zie je vanzelf wel."
"Oké, bedankt!"
De ambulance was inmiddels gearriveerd en een man en een vrouw kwamen eruit met een brancard tussen hen in. Ze liepen naar Ron toen en legde hem er zachtjes op. "Komt er nog een van jullie met hem mee?" "Ja, ik." Snikte Hermelien. Ze volgde hen naar de ambulance en stapte achter bij Ron in.
De vrouw vroeg wat er precies gebeurt was, terwijl de man Ron onderzocht. Hermelien probeerde wel antwoord op de vragen te geven, maar het lukte haar gewoon niet. Steeds spookte dezelfde gedachte door haar hoofd: Het is jouw schuld, als jij hem nou gewoon langer had vast gehouden of als jullie gewoon te voet zouden zijn gegaan was er niks gebeurt geweest!! Maar nee, mevrouw wilde hem weer leren fietsen!! Als hij dadelijk dood is, heb jij het gedaan!!
Hermelien barstte in snikken uit. 'Oh, please,' dacht ze bij zichzelf, 'laat alles goed zijn met Ron, anders vergeef ik het mezelf nooit!'
Inmiddels waren ze bij het ziekenhuis aan gekomen. Snel werd Ron op een bed geplaatst en een deur door gevoerd. Hermelien stond op het punt hem te volgen, toen er iemand een hand op haar schouder legde. Ze draaide zich om en keek in het gezicht van een van de doktoren uit de ambulance. "Het spijt me, maar je mag niet mee. Zodra er nieuws is kom ik het persoonlijk aan je vertellen , oké. Wil je wat drinken? Water, thee, koffie??"
"Nee, dank je."
"Daar is een telefoon, als je zijn ouders of andere familie wilt bellen. Alles komt vast wel goed hoor." Zei ze om Hermelien een beetje moed in te spreken.
Maar Hermelien hoorde haar nog geen eens, ze was helemaal in zichzelf gekeerd. Ze had er helemaal nog niet bij stil gestaan dat ze de Wemels ook nog moest bellen, maar hoe kon ze die in godsnaam bereiken. Ze hadden geen telefoon en ze dacht niet dat ze hier een uil hadden voor families van zieke tovenaren, zodat ze anderen konden informeren.
Moedeloos zakte ze op een stoel neer, terwijl er nog steeds tranen over haar wangen stoomden.
Na een half uur had ze nog steeds niks gehoord, ze begon nu echt het ergste te denken. Allerlei enge beelden schoten door haar hoofd heen, maar net op het moment dat ze iemand om hulp wou vragen, kwam de doktor terug.
"Hey, ik heb goed nieuws. Hij heeft alleen een gebroken been en een lichte hersenschudding. Hij is al weer wakker, dus als je naar hem toe wilt…"
Hermelien sprong op en bedankte de doktor. "Hij ligt op kamer 111", riep die achter haar aan.
Hermelien stormde zijn kamer binnen, waar behalve hem ook nog een verpleegster aanwezig was. "Zo, wel een beetje rustig doen, hoor! Hij is nog erg zwak!" zei de laatste, terwijl ze de kamer uit liep. "Sorry," zei Hermelien zonder haar aan te kijken – ze had alleen oog voor Ron.
Ze keek Ron bezorgd aan, maar die keek glimlachend terug. "Er is niks aan de hand hoor mijn been is alleen gebroken en ik heb een beetje koppijn, dus..."
"Oh, gelukkig, Ron. Je wilt niet weten hoe bezorgd ik was." Zei ze terwijl ze hem stevig omhelsde. "Kijk uit, wil je, heb een hersenschudding weet je nog!" "Wat? OH! Sorry, sorry." "Hahah, Hermelien ik ben heus wel wat gewend, hoor. Het was maar een grapje!"
"Sukkel!! Ik maak me helemaal ongerust om jou en dan ga jij me weer pesten. Boehoe!!" zei Hermelien, gespeeld verdrietig. Ron grijnsde naar haar en pakte haar weer vast in een omhelzing.
"Oh, kom maar hier kindje. Loop ik je te plagen!" zei Ron lachend.
Toen ze elkaar hadden los gelaten, zei Ron toch wel een beetje ongerust: "Niet dat ik mijn been echt voel ofzo, en het zal wel zo horen hoor, maar what in the name of hell hebben ze ermee gedaan??"
"Oh, het is normaal voor Dreuzels om, over een gebroken bot gips te doen. Daarmee spalken ze het been een beetje. Ze hebben een leuk kleurtje voor je uitgezocht, zie ik." zei ze lachend, wijzend naar zijn been.
"Ja, die verpleegster vertelde me net dat ze geen andere kleuren meer hadden." Zei hij opgelaten, terwijl hij zijn roze been probeerde te bedekken. "Hoe lang moet dit eigenlijk erop blijven zitten?" "Denk ongeveer 6 weken, maar als we weer terug bij jou zijn, kan een andere dokter het er wel afhalen en gewoon genezen. In ieder geval dat hoop ik voor!"
"Weet je al wanneer ik naar huis mag?"
"Net zei een dokter, dat je pas morgen of overmorgen mag, maar ik kan even gaan vragen of het niet wat eerder kan. Anders worden je ouders natuurlijk ongerust als we morgenavond nog niet thuis zijn. Als het echt niet anders kan, dan uil ik ze wel even…. Ben zo terug, oké?" Zei ze, terwijl ze de kamer uit liep. Op zoek naar een dokter.
Ze liep naar de balie toe en sprak een doktor aan.
"Mevrouw, ik heb even een vraagje." "Ja?" "Weet u misschien wanneer Ron Wemel naar huis mag?" "Ik zal even kijken voor je… Ik zie hier dat ze hem nog een nachtje willen houden, maar zo te zien ben je het daar niet mee eens." Zei ze erachter aan, toen ze Hermelien's teleurgestelde gezicht zag. "Ik zal de dokter, die dit voorgeschreven heeft, even vragen. Een momentje alsjeblieft... Als hij er is stuur ik hem wel naar je toe, oké?"
"Is goed, bedankt!" zei Hermelien, terwijl ze weer terug liep naar Ron.
Een paar minuten later kwam de dokter binnenlopen. Het was een beetje een Ludo Bagman type. Hij had een kinderlijke uitstraling en leek erg veel genoegen te nemen in zijn werk.
"Zo, zo, ik hoor dat je eerder naar huis wil, dan zullen we eens gaan kijken of je daar inderdaad al klaar voor bent." Hij begon een aantal kleine testjes te doen...
"Oké, het ziet er redelijk goed uit. Je mag naar huis, maar op een voorwaarde dat je wel rustig aan doet. Dus niet sporten, feesten of andere actieve dingen. Ik zou de tv ook afraden, omdat die beelden nog een beetje te chaotisch zijn om te verwerken."
Hij draaide zich om en keek Hermelien aan. "Ik vertrouw erop dat jij een oogje in het zeil houdt voor me, zodra hij iets doet wat niet mag of ergens last van krijgt, sleur je hem gewoon mee naar het ziekenhuis, begrepen?" "Ja hoor. Nou hartstikke bedankt doktor Crusher."
"Geen dank!"
(a/n: Oke, ik weet dat het zo niet werkt in ziekenhuizen en dat je normaal gesproken nog geen eens op zou worden genomen zonder verzekering, maar hey, dit is mijn verzonnen wereldje en ga er maar vanuit dat het hier wel kan (thank you)
Ron kleedde zich zo snel mogelijk om - des te eerder hij weg mocht, des te beter. Hij had het niet zo op ziekenhuizen, daar was hij nu inmiddels wel achter gekomen. De geur al maakte hem misselijk. Hermelien wachtte ondertussen buiten op hem.
Na een paar minuten riep hij haar.
"Hermelien, hoe moet ik in godsnaam vooruit komen met dit ding om mijn been?"
"Ah, daar hebben ze ook al weer een geniale oplossingen voor gevonden, namelijk krukken." "Oh, die!" zei Ron sarcastisch.
"Laat me dan ook uitpraten!" zei Hermelien bij wie het sarcasme niet was ontglipt. "Het zijn twee stokken met daarop handvaten… wacht ik haal ze wel even."
Even later kwam ze terug met een paar krukken in haar hand. "Kijk zo moet je ermee…" begon ze, maar werd toen onderbroken door dokter Crusher. "Hey, ik zag je net die krukken halen, dus ik dacht ik kom maar even vertellen, dat Ron de eerste paar dagen nog in een rolstoel moet zitten. Hij heeft ook nog een hersenschudding, weet je nog? Je kan die krukken wel alvast meenemen, maar die mag hij dan pas na een week gebruiken, oké? Wacht dan haal ik even een rolstoel voor je, ben zo terug!"
Na een minuutje keerde hij terug met een rolstoel. "Kijk eens aan, hier heb je er een. Nou, niet te hard met dat ding rijden, hè. Ze mogen maar 50km per uur." Grapte hij. Ron keek hem verdwaasd aan. Konden die dingen zo hard rijden. Ze zagen er helemaal niet zo sterk uit.
Hermelien stootte hem aan en fluisterde: "Dat was een grapje!" "Oh!" Hij lachte een beetje geforceerd, maar Crusher scheen zich er verder niks van aan te trekken. "Oké, Ron beterschap en ik zie je over een paar weken wel weer als je gips vervangen moet worden. Je moet daarvoor maar een afspraak maken met de zuster bij de balie. Doei!" "Dag en bedankt doc!" "Graag gedaan!" zei hij, en met een laatste glimlach wandelde hij de deur uit.
"Oké, beters. Nou kan ik lekker zitten, terwijl je mij overal naar toe kan duwen. Haha! Dit is het betere leven!" Hermelien keek hem zogenaamd kwaad aan, maar kon geen recht gezicht houden, toen ze Ron's opgetogen gezicht zag. "Kom mee. Dan peren we hem."
Ze duwde hem snel de open deur door en zo het ziekenhuis uit.
"Eindelijk, frisse lucht!" riep Ron uit. "Maarruh, Herm, hoe komen we nou terug bij jouw huis?" Hermelien, die daar ook al over had na lopen te denken, keek hem peinzend aan. "We kunnen het op zich wel lopen. Het is niet zover een half uurtje lopen, ofzo. Maar de kortste weg is langs beboste paatjes en je weet nooit wat voor creeps er rond lopen op dit uur. (Ja, jongens zelfs het boerendorp Oosterhout is niet meer veilig in deze tijd :p)
Maarja, aan de andere kant als we met de bus gaan, komen we helemaal laat thuis. Dan moeten we eerst nog een stuk lopen naar 't busstation en eer dat de bus er dan is, zijn we ook al weer een half uur verder."
"Nou, laten we dan maar gaan LOPEN. Haha!" zei Ron met een twinkeling in zijn ogen.
"Haha, Ron erg grappig! Begrijp wel dat je totaal aan je lot bent overgelaten, zodra ik de benen neem!" "Oja, nou ik red me heus wel, hoor!" zei Ron vastberaden, terwijl hij jammerlijk faalde om op te staan. "Dat zie ik." Zei Hermelien half sarcastisch, half ongerust. Ron zag er nu behoorlijk wit uit en sloot even zijn ogen om weer goed te kunnen focussen.
"Kom we kunnen beter gaan."
De eerste tien minuten duwde Hermelien, Ron in stilte naar huis. Ieder in zijn eigen gedachtes verzonken.
"Ron…" "Hermelien…." Begonnen ze tegelijk.
"Ga jij maar eerst." "Nee, ga jij maar." "Nee, ik sta erop, dames eerst."
"Uh… nou, hmm… Misschien kunnen we hier nog maar beter een paar dagen langer blijven. Je bent nu niet echt in staat om te reizen en al helemaal niet met Brandstof. En we kunnen hier nog allerlei dingen gaan doen. Ik vind het wel gezellig, uh.. zo.. uh met z'n tweetjes." Zei Hermelien blozend. Ron was eventjes stil. 'Oh, shit,' dacht Hermelien, 'me and my big mouth!'
"'t was en is inderdaad gezellig en Harry komt toch pas over een paar dagen en daarbij verveelde me het sight-seeing nog helemaal niet. Jammer, dat we nu niet meer naar de bios kunnen, was net zo benieuwd."
Hermelien zuchtte van verlichting.
"Inderdaad. Helaas kunnen we nu wel een stuk minder leuke dingen gaan doen. Ik wou je bijvoorbeeld morgen meenemen naar een pretpark genaamd De Efteling." "Een…?"
"Sorry," zei Hermelien, Ron onderbrekend. "Een pretpark, is een park vol met attracties, zoals bijvoorbeeld achtbanen. In een achtbaan ga je met een karretje een hele hoge rails op, waarop je daarna los wordt gelaten, zodat je heel hard naar beneden gaat. En natuurlijk zijn er nog allerlei dingen omheen." "Ik kan me er niet echt wat bij voorstellen, maar zo te horen is het behoorlijk relaxt!" zei Ron glimlachend. "Dat is het inderdaad. Misschien kunnen we een andere keer gaan?" 'Oké, dan,' dacht Ron bij zichzelf, 'ze wil nog een keer samen wat gaan doen! Dat gaat de goede kant op!'
"Misschien kunnen we Harry dan ook meenemen?"
"Wat?!?!"
"Dat, we Harry, als we gaan dan, ook mee naar de Efteling kunnen nemen."
"Ow, ja ..uh.. leuk." Zei Ron, die zijn teleurstelling probeerde te onderdrukken. Ze vond het schijnbaar toch niet zo gezellig zo samen met z'n tweetjes.
'Jawel, joh,' zei een ander stemmetje in zijn hoofd, 'ze vind het gewoon zielig voor Harry, om hem er buiten te sluiten. Hij is wel toe aan een verzetje, na wat hij allemaal heeft meegemaakt op het toverschool toernooi.'
"Inderdaad", zei hij hardop. "We kunnen Harry beter meenemen."
Hermelien kneep hem zachtjes in zijn schouder en samen liepen ze verder in stilte naar huis.
Bij Hermelien's huis aangekomen, besloten ze beide om maar gelijk naar bed te gaan; ze waren allebei kapot.
"Welterusten, Ron. Als je me ergens voor nodig hebt, geef je maar een gil, oké?" "Doe ik, truste!" "Oh, kan je zelf wel in je pyjama komen?" "Ja hoor, denkt het wel en anders slaap ik wel naakt." Zei Ron grinnikend, toen hij de uitdrukking op Hermelien's gezicht zag. "Dus vanavond niet de kamer in sluipen hè? Om mijn goddelijk lichaam te bewonderen." Hij lag nu zelf dubbel van het lachen om zijn eigen grap. "Ouw, mijn hoofd... hahaha."
Hermelien probeerde hem geshockeerd aan te kijken maar door het aanzicht van Ron lukte het haar niet. ""Kom, we kunnen nu beter echt maar gaan slapen. Hou je deur maar dicht en ik klop morgen ochtend wel op de deur, zodat je, je goddelijke lichaam kunt bedekken" zei Hermelien sarcastisch, terwijl ze deur uitliep. "Zie je morgen!"
Oke, ik weet het dit is het ergste hoofdstuk tot nu toe. Snik.
Maar het lukt me gewoon niet, om wat leuks te verzinnen. I make it up along the way, so...
Had beter ff 't plot ofzo uit kunnen schrijven, maar hey dit is pas mijn eerste echte fanfic.
Ik hoop dat jullie reviewen, zodat ik weer weet waarom ik schrijf en dat mensen ook echt m'n verhaal lezen.
Alle ideeën, suggesties en zelfs afkrakingen zijn welkom!
Alvast Bedankt!!
B'Elanna