Hoofdstuk drie; over Koekjes, Vrouwen & Jungle Boek

Dit ging ingewikkeld worden. Sneep had besloten om vanaf Zweinsveld te verdwijnselen, om weer te verschijnselen in een warenhuis. De enige plek waar hij dat ongezien zou kunnen doen, was in een kleedkamer. "Nu maar hopen dat hij leeg is," verzuchtte Sneep. Hij moest er niet aan denken wat er zou gebeuren als er net een middelbare man bezig was zijn dikke buik in een te krappe broek te persen. Hij hield Justin stevig vast, en daar gingen ze.

Met een zachte plop verschijnselden ze in een kleedkamer. Hij was leeg, tot Sneeps opluchting. Stilletjes sloop hij de kleedkamer uit. Justin gaapte; hij was duidelijk gewend om te verschijnselen. Het was midden op de dag, en het warenhuis was vol met huisvrouwen die rondslenterden. Sneep was een behoorlijke uitzondering. Niet alleen omdat hij een man was, maar ook om zijn kleding. Verscheidene vrouwen stopten en bekeken hem, maar Sneep keurde ze geen blik waardig.

"Oom Sev, oom Sev, Justin wil een koekje," zei Justin met een zeurstemmetje.

"Nu niet jongen," zei Sneep terwijl hij wanhoopig rondkeek om te zien waar hij kon vinden wat hij nodig had. "Pardon mevrouw," zei hij tegen een oudere vrouw die goederen in de schappen bijvulde, "Waar kan ik de… kinder…spulletjes vinden?"

"Kinderbenodigdheden, meneer, eerste verdieping," antwoordde de vrouw. Toen zag ze Justin, en haar gezicht lichtte op. "O, wat ben jij een heerlijk klein jochie," zei ze, en kriebelde Justin onder zijn kin. "Hoe heet je, lieverd?"

"Justin," zei de jongen. "Oom Sev, Justin nu koekje?" vroeg hij in één adem aan Sneep, deze keer nog iets harder.

"Jongeman, jouw oom kan niet zomaar ergens koekjes tevoorschijn toveren," zei de vrouw nu streng tegen Justin.

"Wel waar hoor," zei Justin ernstig.

De vrouw schudde haar hoofd. "Kinderen…" zei ze.

Sneep gromde en tilde Justin op. "Kom op, jij gaat met mij mee," zei hij.

Tegen de tijd dat ze eindelijk de afdeling Kinderbenodigdheden hadden bereikt, had Justin drie koekjes achter zijn kiezen en begon hij tevreden mee te zingen met de video die daar draaide.

"Jij wilt zeker wel televisie kijken, of niet?" vroeg Sneep hoopvol. Justin knikte vrolijk en Sneep plantte hem op één van de kleine stoeltjes voor de televisie. "Jij blijft hier terwijl ik rondkijk voor de spullen die je nodig hebt," zei hij. Justin hoorde hem al niet meer; hij was al helemaal in beslag genomen door de video.

Snel zocht Sneep de rekken af en pakte wat hij nodig had. Toen hij weer bij de tv kwam, zag hij dat Justin hardop mee zat te zingen met de liedjes van Jungle Boek. Er stonden drie vrouwen om hem heen, en ze lachten vertederd. "Hallo," zei één van hen tegen Justin, "Jij bent wel het liefste, schattigste jongetje dat ik ooit heb gezien. Waar is je mama?"

"Die is weg," zei Justin, terwijl hij nauwelijks zijn ogen van Mowgli afwendde.

De vrouw keek verward. "Oh…" zei ze, aarzelend. "Met wie ben je nu dan?"

Sneep stapte naar voren. "Hij hoort bij mij," zei hij.

"Hoi oom Sev, gaan we nu?" vroeg Justin.

De vrouw keek van Justin naar Sneep, en toen weer naar Justin. Toen glimlachte ze. De andere vrouwen glimlachten ook. "Prachtig om te zien, een man als u die zo met zijn neefje optrekt," zei een andere vrouw. Ze glimlachte vriendelijk naar hem en liep toen naar hem toe. Ze legde haar arm op zijn schouder en voegde er vertrouwelijk aan toe: "Ik wou dat er meer geweldige mannen als u bestonden."

Sneep knipperde met zijn ogen. Wat gebeurde hier eigenlijk? Had ze het tegen hem? Sinds wanneer praatten vrouwen zo vriendelijk tegen hem, en, alsof dat nog niet genoeg was; sinds wanneer zeiden vrouwen tegen hem dat hij een geweldige man was?

Hij keek om zich hee. Alle vrouwen lachten nu naar hem. Langzaam krulden zijn mondhoeken omhoog.