Hoofdstuk zes: over vissen en een wens
Emily bleek erg prettig gezelschap te zijn. Ze vertelde Sneep over haar baan die ze had opgezegd. Het bleek dat ze letterlijk van de catwalk was afgelopen, net als hij zich had voorgesteld. Hoe was zoiets mogelijk? Het lukte Sneep om te knikken en te lachen op precies de goede momenten, en af en toe een paar hm-hm's en nee-maar's toe te voegen als dat nodig was.
"Ben jij een mammie?" vroeg Justin plotseling. Hij lachte op zijn allerschattigst, tot Severus' grote tevredenheid.
"Nog niet, lieverd, maar ooit hoop ik dat wel te zijn," bloosde Emily. "Ik denk dat het geweldig moet zijn om een mammie te zijn."
"Zorgen voor een kind is," verklaarde Sneep haastig, "absoluut de meest lonende ervaring die iemand ooit kan hebben."
"O, ik ben er zo van overtuigd dat je gelijk hebt," antwoordde Emily ernstig knikkend.
"En Justin, waar is jouw mammie eigenlijk?" vroeg ze daarop.
"Mijn mammie is weg. Ze kijkt nu naar de wolken," verklaarde Justin. "Mag ik nu spelen, oom Sev?"
Zonder op een antwoord te wachten, sprong hij van zin stoel en stoof naar het aquarium achterin het restaurant. Hij drukte zijn neusje tegen het glas en keek naar de vissen.
Emily keek wat verward naar Sneep.
Sneep leunde voorover, blikte even over zijn schouder om zeker te weten dat Justin hen niet kon horen, en zei zacht: "Zijn ouders zijn… niet meer onder ons, helaas."
Emily schudde langzaam haar hoofd en daar was die prachtige frons weer.
"Ze zijn allebei omgekomen bij een vreselijk ongeluk," vervolgde Sneep. "Door de bliksem getroffen, allebei dood, in één klap." Hij knipte mijn zijn vingers.
"Jeetje," fluisterde Emily. Ze hield haar hoofd iets scheef, en beet op haar onderlip. Ze trapte er in. Ze trapte er helemaal in.
"Zo'n tragisch verlies voor ons allemaal, en het meest voor Justin," ging Sneep verder. "Ze waren zulke bijzondere mensen. Natuurlijk heb ik er op gestaan om de zorg voor de jongen op me te nemen."
"Och, wat nobel van je," zei Emily.
"Nee, dat is alleen maar familieliefde, zie je," antwoordde Sneep. "En het is zo heerlijk om dat joch om me heen te hebben. Ik kan me mijn leven niet meer zonder hem voorstellen." Ze keken beiden naar Justin, die nog steeds bij het aquarium stond. Hij deed een vis na, happend met zijn mond.
"Hoe gaat het met hem, onder omstandigheden?" vroeg Emily.
"Oh, in feite gaat het wel goed, maar hij blijft maar denken dat zijn ouders ooit nog terugkomen. Hij vertelt aan iedereen dat zijn ouders naar de wolken kijken. Ik negeer het zoveel mogelijk. Wil hem niet nog meer traumatiseren." Sneep probeerde bezorgd te kijken, en Emily schudde opnieuw haar hoofd. "Arme, arme knul," zei ze. "Wat een geluk dat hij zo'n oom heeft als jij." Was dat een traan in haar ooghoek? Sneep lachte naar haar, en zorgde ervoor dat hij niet te blij keek.
Een serveerster kwam bij hun tafeltje. "Kan ik uw bestelling opnemen?" vroeg ze vriendelijk.
"Voor mij graag de inktvis," zei Sneep. "Patat voor de kleine jongen, en mevrouw wil…" Hij keek naar Emily, die nu snel het menu bekeek.
"O jee, ik heb nog helemaal geen tijd gehad om iets uit te kiezen," mompelde ze.
Justin was weer aan hun tafeltje gekomen. "Jij moet ook inktvis nemen," zei hij. "Mijn mama lust ook inktvis." Sneep en Emily keken elkaar even veelbetekenend aan.
"Nee, nee," zei Emily haastig. "Geen inktvis voor mij. Ik kan geen inktvis eten. Voor mij graag… het vegetarische menu alstublieft."
"En breng ook een goede fles wijn," zei Sneep.
De zaken stonden er goed voor. Of het nu de wijn was of zijn charmes, of misschien wel allebei, maar Emily kwam helemaal los. Ze was één en al oor voor zijn verhalen, ze had rode blosjes op haar wangen en hij kon zijn ogen niet meer van haar afhouden. Justin had niet het geduld om bij ze te blijven zitten, en hij kwam af en toe langs om weer een hapje te nemen. Dat kwam Sneep goed uit.
Tegen de tijd dat hij de tweede fles wijn bestelde, had ze haar hand al een paar keer over de zijne gelegd, en toen die fles bijna leeg was, wreef haar voet over die van hem onder de tafel. Haar ogen straalden in het kaarslicht, en toen hij haar dat zei, werden haar wangen zo rood dat hij bang was dat ze vlam zouden vatten.
"En vertel eens, is er ook een… mevrouw Sneep?" vroeg Emily plotseling. Met één van haar perfecte vingers draaide ze rondjes over de rand van haar glas.
"Nee, die is er niet," antwoordde Sneep. "Nog niet, tenminste. Ik zoek nog naar de goede persoon. Ze zou overal kunnen zijn. Ze zou zelfs in… laten we zeggen… een restauant kunnen zijn op dit moment." Hij streek een lok haar weg van zijn slaap, hij wist dat dat bij veel vrouwen werkte. Zij veegde net een klein stukje aardappel weg van haar mondhoek. Haar ogen boven het servet keken hem zo veelbelovend aan, dat hij haar graag ter plekke had willen bespringen. Tijd om even pas op de plaats te maken. Hij besloot van onderwerp te veranderen.
"Zeg, uit nieuwsgierigheid, maar waarom zei je dat je geen inktvis kunt eten?" vroeg hij.
"O, ik weet niet," zei ze een beetje verlegen. "Ik heb gewoon iets met inktvissen. Wist je dat het heel intelligente dieren zijn? Ze kunnen zelfs het deksel van een pot afschroeven, uit zichzelf."
"Nou, duidelijk niet van binnenuit," grinnikte Sneep, terwijl hij dacht aan zijn voorraad ingrediënten voor toverdranken op zijn planken. Er was nog nooit een enkele inktvis weggelopen, voor zover hij wist.
Ze keek hem verwonderd aan. "Wie ter wereld zou er nu een inktvis in een pot willen doen?" vroeg ze.
Sneep begon te lachen. "Ik weet het niet, ik stelde me gewoon voor dat ze dát niet zouden kunnen," zei hij.
"Maar serieus," ging ze verder, "Soms denk ik dat het helemaal zo erg niet is om een inktvis te zijn. Ze zijn niet mooi, maar wel slim. Als je een inktvis bent, heb je alle ruimte in het water die je nodig hebt, en niemand veroordeelt je alleen maar om hoe je eruit ziet."
"En dan hebben we het nog niet over het feit dat je dan acht armen hebt," antwoordde Sneep.
Ze lachte hartelijk. "Daar had ik nog niet aan gedacht, maar dat zou erg van pas komen… in sommige situaties. Nu zou ik echt een inktvis willen zijn!"
Justin was weer even bij ze gekomen om snel wat hapjes te nemen. Hij lachte blij naar hen, en daar ging hij weer.
Toen Justin weg was, lachte Emily even naar Sneep met één mondhoek. Volgens Sneep was het het meest sexy lachje dat hij ooit had gezien. Hij had haar aan de haak. Hij had haar helemaal aan de haak.
Hij leunde voorover en raakte haar hand aan. "Ik moet je iets vertellen." Ze keek op, half nieuwsgierig, half lachend. Hij wist dat ze de nieuwsgierigheid alleen maar voorwendde; ze wist natuurlijk wat hij nu ging zeggen. "Ik zat te denken, wat als jij en ik zouden—"
"POEF!!!"
Er was een grote rookwolk. Haar hand was veranderd onder zijn hand. Hij voelde niet meer zacht aan; het voelde lang, dun en.... slijmerig. Zonder vingers maar…
Toen de rook was opgetrokken, was Emily verdwenen. Snel stond Severus op. Op de stoel van Emily zat een grote inktvis. Twee van zijn tentakels waren op de tafel, één ervan hield een mes vast. Twee andere tentakels hingen van de stoel naar beneden, als benen. De andere vier zwaaiden ongecontroleerd in het rond. Dit was een inktvis in shock.
Sneep rukte zijn blik los van de inktvis-die-net-nog-Emily-was en draaide zich langzaam om. Daar stond Justin, met een toverstaf in zijn hand. Sneeps toverstaf. Hij moest hem uit Sneeps zak hebben gehaald. Justin keek naar de inktvis met een triomfantelijke blik. "Heeft ik zelf gedaan, oom Sev!" Toen zag het kind de uitdrukking in Sneeps ogen en stond stil.
"Justin…" Sneep stapte naar voren en Justin deinsde terug.
"Wat, oom Sev? Heeft ik goed gedaan? Ze zei ze wilde inktvis zijn. Ik helpte!"
"Justin!" herhaalde Sneep. Hij greep de jongen vast en pakte hem stevig bij zijn polsen.
"Au, oom Sev, je doet me pijn!"
"JUSTIIIIIIIIN!!!!"
