Emma was erg door de war. Hoe kon hij hier zijn? Hij was dood! Ze had met haar eigen ogen gezien dat die vampierdoder hem dood maakte. Ze liep langzaam naar hem toe. Hij zag er nog precies zo uit als ze zich herinnerde. Zijn ogen waren leger dan ooit en zijn huid nog steeds erg bleek.

Emma kon geen woord uitbrengen. Er kolkten vele vragen door haar hoofd heen, maar stelde er geen een.

"Ik heb je eindelijk gevonden. Na al die tijd zoeken."

"Heb je mij gezocht? Waarom?" Emma had eindelijk haar stem teruggekregen.

"Omdat jij net als mij bent nu," zei hij, nog steeds met die stem die helemaal geen emoties toonde. "Ik kan maar eens in de vijftig jaar mijn krachten overbrengen."

"Wat moet je van me?" Vroeg Emma na een vreselijke stilte. Ze begreep er niks van. Waarom kwam hij haar na zoveel tijd op zoeken?

"Ik wil dat je met mij mee komt," zei hij, alsof dat zo simpel was als wat.

Emma was geschokt. Meegaan? Met hem? Net nu ze zo gelukkig was op Zweinstein? "Natuurlijk niet! Ik ben hier gelukkig. Waarom zou ik met je meegaan? Ik weet niet eens wie je bent."

"Ik ben Lucas," zei hij. "Ik wil dat jij mijn leerling wordt. Vampiers zoals ons hebben veel macht. Als je die onder controle krijgt, dan zul je heel sterk zijn. Is dat geen rede genoeg om mee te gaan?"

"Nee," zei Emma koppig. Ze zou zich niet laten overhalen. "Ik ben een heks. Ik zal ook heel sterk zijn als ik hier mijn school af maak." Emma wilde ook heel graag leren om haar krachten te leren gebruiken die ze als vampier had, maar toch wilde ze niet weg. "Als je toch mijn leraar wilt zijn, moet je me maar hier op Zweinstein trainen."

Er was een lange stilte. Emma wachtte in spanning af, maar ze kon niks aflezen van het gezicht van de andere vampier.

"Als jij dat wenst, zal dat zo gebeuren. Ik denk dat als jij ook jouw toverkracht leert te gebruiken, jij machtiger zal zijn dan alle vampiers," zei Lucas ten slotte. Emma glimlachte.

"Dank je wel."

Lucas zei niks. Hij keek Emma eerst goed aan en liep toen naar het kleine raam, die een paar minuten geleden open was gevlogen. "Goed," zei hij, toen hij voor het raam stond. "Ik zal morgen, als alle mensen uit deze kamer weg zijn, terugkomen. Ik zal kijken voor een geschikte plek om te trainen."

"Er zijn genoeg geheime kamers waar nooit iemand komt," stelde Emma voor.

"Als we daar maar niet onderbroken worden, is het goed." Lucas deed het raam open, veranderde in een vogel en vloog het raam uit.

Wie had gedacht dat deze avond zo zou lopen? Emma kon wel dansen van geluk. Eindelijk zou ze haar krachten kunnen gebruiken! Ze vroeg zich af wat ze allemaal zou kunnen doen als vampier. Ze wist dat ze in een dier kon veranderen, maar verder? Ze zou het morgen wel aan Lucas vragen.

~*~*~

Die ochtend werd Emma vrolijk wakker. Ze kleedde zich aan en liep blij de trappen af naar de leerlingenkamer. Ze zag Lily op haar wachten. Zij had wallen onder haar ogen en zag er ongelukkig uit. Toen pas herinnerde Emma zich de belofte die ze gisteren aan Lily had gemaakt. Ze moesten nog naar Perkamentus gaan omdat Lily zo ongerust was om haar ouders.

Emma's goede humeur zakte langzaam weg toen ze samen met Lily naar het kantoor van Professor Anderling liep. Ze wisten niet waar het kantoor van Perkamentus was, dus moesten ze eerst naar iemand gaan die dat wel wist. Het hoofd van hun afdeling was de beste keus.

Lily klopte zachtjes aan. "Kom binnen!" Klonk de strenge stem van Anderling.

Toen de twee meisjes binnen waren gebaarde Professor Anderling dat ze moesten zitten.

"Wat is er mis juffrouw Evans, juffrouw Groot?" Vroeg de lerares.

Lily zei niks, dus was Emma gedwongen het uit te leggen. "Ze maakt zich zorgen om haar ouders. Ze is bang dat Jeweetwel haar ouders iets aandoet, omdat ze Dreuzels zijn."

Het gezicht van de vrouw werd zachter. Ze keek Lily medelevend aan. "Ik snap je zorgen, Lily," zei ze. "Veel andere leerlingen met dreuzelouders maken zich er ook zorgen om. Wij kunnen er niks aan doen, maar geloof me als ik zeg dat ze een beetje beschermt zijn. Het Ministerie van Toverkunst heeft Schouwers naar de dreuzelwereld gestuurd, die een oog moeten houden op de ouders van leerlingen op Zweinstein. Professor Perkamentus heeft de Minister overgehaald om wat meer Schouwers voor bescherming te sturen, zodat niemand op deze school zonder ouders komt te zitten. Er zijn al genoeg leerlingen wees geworden."

Lily leek erg opgelucht, maar nog niet helemaal vrij van de zorgen. "Dank u wel Professor," zei Lily. Professor Anderling gaf haar een kleine glimlach.

*

Lily scheen zich niet meer zo druk te maken om haar ouders. Ze nam aan dat de Schouwers hun werk goed zouden doen en haar ouders zouden beschermen. Ze dook weer in haar schoolwerk zonder andere zorgen.

~~*~~*~~

Die avond zat Emma rustig een boek te lezen op een van de banken in de leerlingenkamer. Alle andere leerlingen waren gelukkig al naar bed. Nu kon Lucas zonder problemen komen.

Emma wist van een geheime kamer, waar nauwelijks iemand anders van wist. Het was erg dicht bij de leerlingenkamer van Griffoendor, dus Emma kon er makkelijk komen. Het had ook een raam, zodat Lucas er makkelijk in kon komen.

Emma schrok zich een hoedje toen er opeens een koele stem klonk uit het duister. Het enige licht kwam van het haardvuur, waarvoor Emma haar boek zat te lezen.

"Ben je er klaar voor," vroeg hij.

Emma stond op en deed haar boek op een klein tafeltje naast de bank. Hij zou er morgen nog wel zitten. Niemand steelt ooit iets van iemand in zijn eigen afdeling. Emma knikte vastbesloten.

"Ik ken een geheime kamer, waar nooit iemand komt," zei Emma. Lucas reageerde alleen met een knik. "Kom maar mee."

Zachtjes liepen Emma en Lucas het portretgat uit en slopen een eindje verder. Emma stopte voor een leeg schilderij, waar normaal een aardige vrouw in zat, die rond 1900 kwam. OP dit moment was ze vast op bezoek bij een ander schilderij.

Emma drukte op een geheime plek, die zowat achter het schilderij verstopt zat. Het vloog open en onthulde een groot gat in de muur. Een volwassen man kon er nog net door kruipen. Emma ging erin en werd gevolgd door Lucas, die blijkbaar niet zijn zwarte broek vies wilde maken door te kruipen en veranderde in een muis.

Na een paar seconden kwamen ze in een kamer, die dezelfde grootte had als een hele grote huiskamer. Het was helemaal leeg en gemaakt van grijze stenen, waardoor de kamer heel duister leek. Licht van de maan kwam binnenschijnen en was de enige lichtbron nadat het schilderij weer dichtklapte. Emma liet haar toverstok licht schijnen door een simpele spreuk en hield die stevig vast en wachtte tot Lucas weer veranderde in een mens.

"En nu?" Vroeg Emma, nadat Lucas terug was veranderd en de kamer goed bestudeerde.

"Ik snap het best dat je eerst een paar vragen wilt stellen," zei Lucas.

Emma had zoveel vragen, maar een paar vragen wilde ze gisteren eigenlijk al vragen. "Hoe komt het dat je niet dood bent? Ik heb duidelijk gezien dat die vampierdoder jou een houten staaf door je hart deed."

"Als je een vampier wilt doden moet het hout recht door het hart gaan. Ik denk dat deze doder nog niet erg ervaren was. Het kwam precies naast mijn hart. Het gebied rond ons hart is erg gevoelig voor hout, en ik was erg zwak. Ik had nog net genoeg kracht om de Doder buiten westen te slaan en weg te vluchten. Jij was al weg en ik was van plan je meteen te vinden, maar ik was erg gewond en ik moest eerst weken rusten voor ik weer op krachten was. Nadat ik weer sterk was ging ik op zoek naar jou. Ik probeerde je geur te volgen, en het duurde een lange tijd voor ik jouw huis vond. Maar je was er niet meer. Ik kon je nergens vinden en het duurde nog een hele tijd voor ik er achter kwam dat jij een heks was en naar deze school ging. Het was ook een hele moeilijke taak om het kasteel te vinden. Het was meer geluk dat ik de goede kant op vloog, maar ik was vastbesloten je te vinden. Later rook ik je geur weer en volgde ik die, waardoor ik hier op dit kasteel kwam."

Hij had alle vragen al beantwoord voor Emma die kon vragen.

"De enige vraag die ík heb is hoe je heet," zei Lucas na een paar seconden stilte.

"Emma," antwoordde ze afwezig.

"Goed, dan kunnen we nu met je trainingen beginnen."

~*~*~

Emma had er geen idee van dat de lessen die Lucas gaf zo moeilijk zouden zijn. Hij probeerde haar eerst te leren hoe ze in een dier moest veranderen. Een muis of een ander klein dier was het makkelijkst, maar toch nog erg moeilijk. Hij legde uit dat je je hoofd helemaal leeg moest maken en aan de vorm moest denken waarin je wilde veranderen, wat erg moeilijk was. Dat kwam vooral omdat hij de hele tijd bleef staren.

Emma had geprobeerd rustig te zitten op een comfortabele kussen die ze tevoorschijn had getoverd. Dat was makkelijk, maar haar hoofd leeg maken van alle zorgen die ze had was erg moeilijk. Toen het bijna ochtend was, was het Emma alleen gelukt om een beetje te concentreren, maar verder niet. Lucas zei dat het soms wel tientallen jaren duurde voor een training compleet was, wat Emma niet echt gerust stelde.

Tegen de tijd dat het ontbijt was had Emma alleen twee uurtjes geslapen en was ze uitgeput. Dit zou erg veel energie kosten.

~*~*~

De weken vlogen voorbij en het was al eind november. De dagen waren erg eentonig. 's Morgens ging ze ontbijten en deed ze net of ze uitgerust en vrolijk was. Ze ging naar de lessen en at weer middageten, wat nooit smaakte. Ze ging weer leren en 's avonds moest ze weer smerig voedsel eten. Dan maakte ze haar huiswerk en praatte ze wat met Remus, die altijd wel een gesprek wilde houden. Ze vertelde niks over Lucas.

Na twaalf uur, als ze al haar huiswerk af had, ging ze stiekem de leerlingenkamer uit en ging ze proberen in een dier te veranderen, met behulp van Lucas.

"In een andere vorm veranderen is een van de kostbaarste krachten die ons soorten vampiers bezit. Andere vampiers kunnen meestal alleen in één dier veranderen, soms ook in geen. Jij en ik zijn speciaal."

De lessen die Emma kreeg waren elke dag hetzelfde. Ze moest haar hele hoofd leeg maken en zich concentreren op het dier dat ze in wilde veranderen. Ze moest het dier echt goed voor de geest halen om het goed te doen. In de eerste paar dagen lukte het haar alleen om een beetje te krimpen en overal haar te krijgen. Op een gegeven moment kreeg ze een staart en de volgende dag lukte het nog meer om in een muis te veranderen. Na een tijdje oefenen kon ze eindelijk in een echte muis veranderen.

Emma kon nu al in een paar soorten dieren veranderen. Ze kon binnen een paar seconden in een muis of rat veranderen en ook al in een kleine vogel. Lucas zei af en toe 'goed zo', maar verder toonde hij niet dat hij op een of andere manier trots was op haar. Dat maakte Emma soms een beetje verdrietig. Maar dan herinnerde ze zich eraan dat ze het niet voor hem deed, maar voor zichzelf.

Om een uur of drie, vier ging ze slapen en stond ze weer om half acht op. Het was uitputtend, maar de moeite waard. Emma had zo het idee dat vampiers met minder slaap konden leven dat normale mensen. Als ze drie uur sliep voelde het gewoon alsof ze alleen een beetje laat was gaan slapen. Emma was wel moe, maar ze wist dat dat kwam door de lessen kwam die Lucas haar gaf. Het putte haar lichamelijk en psychisch uit.

Lily merkte er niks van dat Emma elke nacht laat de kamer binnenkwam. Lily had het altijd veel te druk met school en schonk niet al te veel aandacht aan Emma. Behalve een keer in de week, wanneer Lily en Emma nog steeds kletsten over van alles, maar nooit over vampiers.

~*~*~

Het was een koude morgen in begin december. Er was die nacht een behoorlijke laag sneeuw gevallen, en het leek wel of de hele wereld bedekt was met een witte deken. Remus kwam naast haar zitten op een van de zachte rode banken, waarop Emma zat te lezen. Het was zondag, dus een rustdag. Ze had haar huiswerk al af en kon nu de hele dag rustig lezen.

"Hallo Remus," zei Emma zonder op te kijken van haar boek. Ze rook al dat het Remus was.

"Kan ik even met je praten?"

Zijn stem klonk zo erg serieus dat Emma wel op moest kijken. Zijn ogen stonden ook erg serieus. "Wat is er?" Vroeg Emma, terwijl ze haar boek dicht deed en neerzette.

"Ik wil gewoon met je praten," zei Remus. "Zullen we misschien even naar buiten gaan, een wandeling maken." Het was niet echt een vraag.

"Oké, eerst even naar boven mijn mantel halen," zei Emma. Wat was er mis met Remus? Meestal was hij erg vrolijk en aardig, maar nu was hij zo serieus.

Een kwartier later liepen ze naast elkaar door de sneeuw. Het was erg koud, maar Emma merkte er nauwelijks iets van.

"Emma," begon Remus, "de laatste tijd heb ik het gevoel dat we uit elkaar groeien." Emma wilde iets zeggen, maar besloot hem uit te laten praten. "Je lijkt wel een zombie, de hele dag door. Alleen 's avonds praat je soms tegen me, maar meestal zeg je dat je huiswerk heb of dat je moe bent. Je bent zo anders geworden."

Ze liepen een paar minuten stil om het meer. "Ik weet het," zei Emma ten slotte. "Ik voel me ook anders, maar zo ben ik gewoon. Ik kan er niks aan doen. Maar ik beloof je dat ik zal proberen weer mijn oude zelf te zijn." Remus knikte.

Toen ze bijna bij de deuren van Zweinstein waren veranderde de uitdrukking op Remus gezicht van verdrietig naar vrolijk. "Wat denk je er van? Zullen we er vandaag een gezellige dag van maken? Het is al bijna lunch tijd, maar daarna kunnen we een sneeuwbal gevecht houden met James, Sirius en Peter. Misschien wil Lily ook mee doen, als ze niet te veel huiswerk heeft."

Emma glimlachte. "Lijkt me een goed idee," zei ze blij. Ze liepen het kasteel binnen en gingen naar de Grote Zaal om te eten.

Tijdens het eten lette Emma niet echt op wat ze at. Ze was te veel in haar gedachten om op iets op te letten. Was ze echt zo veranderd deze paar weken? Ze wilde haar vrienden niet verliezen, alleen maar omdat ze probeerde een goede vampier te zijn. Lucas zou moeten proberen te begrijpen dat ze misschien een uurtje minder zou moeten trainen, zodat ze een beetje meer uitgerust was voor haar vrienden.

Na het eten gingen ze met zijn zessen naar buiten; Lily was bereid een paar uurtjes van haar kostbare leertijd te verspillen aan een sneeuwbalgevecht. Ze was gelukkig in een goede bui.

Ze hadden echt heel veel pret, en tegen de tijd dat het tijd was om weer naar de Grote Zaal te gaan, waren ze alle zes zowat bevroren en helemaal nat van de sneeuw. Ze gingen eerst snel naar boven om zich om te kleden voor ze lachend om de grappen van Sirius de trappen af naar de Grote Zaal gingen.

Emma, die al haar problemen was vergeten, toen ze bezig waren met het sneeuwbalgevecht, merkte dat ze zich niet echt goed voelde. Ze ging naast Lily zitten, maar had absoluut geen honger. Ze besloot het misselijke gevoel te negeren.

Lily was echt helemaal vrolijk. Ze zat een deuntje te neuriën en glimlachte.

"Jij bent vrolijk zeg," zei Emma, en glimlachte naar haar vriendin. "Ik dacht dat je een verschrikkelijke tijd zou hebben, vooral omdat James en Sirius er bij waren."

"Zo vreselijk zijn ze ook weer niet," zei Lily. "En trouwens, ik heb hun heel vaak geraakt."

Lily was erg goed in sneeuwballen gooien, wat Emma niet van haar verwacht had. Ze keek naar James en Sirius, die weer grappen zaten te makken over Severus Sneep, een chagrijnige tweedejaars. Emma had gemerkt dat Katie veel met hem om ging.

Toverdranken werden samen met de Zwadderaars gegeven. In het begin keek ze vaak naar Katie, in de hoop een gesprek met haar te maken als ze ook naar Emma keek. Katie keek nooit naar Emma en ze praatten dus ook nooit met elkaar. Emma had gehoord dat Sneep geïnteresseerd was in de Zwarte Kunsten. Emma maakte zich een beetje ongerust om Katie. Straks zou ze ook de Duistere Kant op gaan, net zoals veel Zwadderaars deden.

Emma mocht Sneep absoluut niet.

Emma's blik gleed naar Peter, die zich helemaal vol zat te vreten. Hij was klein en een beetje dik. Hij scheen nooit een eigen mening te hebben en hij liep altijd achter James, Sirius en Remus aan. Emma wist niet wat ze van hem moest denken. Het leek alsof hij zijn karakter vaak verborg.

Als laatste keek ze naar Remus, die er niet echt goed uit zag. Hij was erg bleekjes, en de energie die hij vanmiddag toonde was totaal verdwenen. Emma maakte zich echt zorgen om hem. Het leek erop dat hij weer ziek werd. Hij at, net als Emma, niet.

Emma voelde zich echt niet goed. Ze had nu barstende hoofdpijn en had het erg warm. De misselijkheid werd echt erg. Haar armen en benen voelden zwak en ze trilde een beetje. Ze negeerde het maar. Als ze nu naar de ziekenzaal ging, zou Madam Plijster haar daar misschien de hele nacht houden en dan zou ze niet naar Lucas kunnen gaan. Hij zou woedend worden als hij voor niks kwam. Hij had ergens een schuilplek in het donkerste stuk van het Verboden Bos, zodat hij geen last had van de zon. Hij deed ook andere dingen, voordat hij naar Emma toe kwam, maar daar wilde hij niks van zeggen.

Na het avondeten liep Emma totaal uitgeput de trappen op naar de leerlingenkamer van Griffoendor. Het kwam vast door het buiten spelen de hele dag. Emma wist niet zeker of het wel zou lukken om in een dier te veranderen vandaag. Misschien moest ze gewoon een beetje slapen.

Emma werd plotseling duizelig. Ze greep zich vast aan de trapleuning, maar gleed weg. Met een klein gilletje viel ze achterover de trappen af.

~~*~~*~~



Ja ja, ik weet het. Cliffhangers. Maar ja, ik kan er ook niks aan doen. Oké, ik kan er wel iets aan doen, maar ik denk dat ik het toch maar zo laat. Ik weet dat ik heel lang niet heb geschreven en het spijt me. Ik had mijn hoofd er gewoon niet naar. Maar ik denk dat ik binnen een paar dagen het volgende hoofdstuk alweer heb. Ik ben het verhaal een beetje kwijt, omdat ik zo lang niet meer geschreven heb, dus misschien komen er een paar foutjes in voor. Dat ik bijvoorbeeld dingen zeg die ik al heb gezegt. Dus word dan niet boos. En ik wil jullie ook vragen geen boze reviews te sturen. Daar word ik meestal zo erg verdrietig van dat ik helemaal niet meer schrijf. Niet doen dus! Groetjes, Elly