A/N: Daar ben ik weer. En aangezien het vijf minuten later is, heb ik niet bepaald veel te zeggen… hoop dat jullie het eerste hoofdstuk leuk vonden en hoop dat jullie dit leuk gaan vinden.

Dit tweede hoofdstuk is opgedragen aan Dado, Spike-hater en hoofdpersoon van dit verhaal…

Disclaimer: Eigenlijk hetzelfde als vorige keer… saai, zeg.

Hoofdstuk 2: Een ander leven

Spike luistert niet naar de stemmen, luistert naar niemand meer, alleen naar de vervloekingen die hij tegen zichzelf, Buffy en die Dado mompelt. Damn it. Damnit. Hij wil haar hier niet, ze hoort hier niet te zijn, ze doet hem teveel aan Buffy denken. Meer nog dan Dawn hem aan Buffy doet denken, maar Dawn doet het op een prettige manier. Dawn doet hem denken aan Buffy als... gewoon een aardig iemand waar je mee kunt praten, die je begrijpt. Een vriend. Wel, vriendin misschien. Maar niet op die, op dé manier, als dé vriendin.

Maar Dado... ze lijkt niet eens op Buffy, voor geen spat, maar toch ziet hij telkens de Doder in haar. Natuurlijk is ze geen Doder, lijkt er niet eens op. Die kracht van Buffy, zowel geestelijk als fysiek, bezit ze niet en zal ze nooit bezitten, al heeft ze andere krachten, zoals haar magie. Ze is donker, niet blond. Ze gedraagt zich anders. En toch... hij wil dit niet, hij heeft dit nooit gewild. Maar hij blijft aan haar denken en merkt tot zijn irritatie dat hij zijn ogen niet van haar af kan houden. Zo anders, en toch zo gelijk.

***

"Wie is daar?" zegt een stem, maar dan komt een andere stem er doorheen: "Dado! Jij bent het, toch? Dado, ben je daar? Ik ben het, Selene, met Terra en Eye Eye."

De namen komen haar bekend voor, en meteen ziet ze de gezichten erbij. Selene kende ze al, maar nu kent ze ook de beide anderen, nog voor ze ze gezien heeft.

"Ja, ik ben het. Dado," roept Dado luid, en dan hoort ze één van de meisjes gillen, en de twee anderen naar haar toe rennen. De mensen van de herinnering. Haar vriendinnen.

Daar zijn ze, daar loopt Selene voorop, en achter haar Terra... en achter die twee komt Eye Eye, maar voor Dado haar ziet, wordt ze door de twee anderen omhelsd.

"Ik wist dat je nog leefde..."

"Wacht, ze moet een vampier zijn," zegt de stem van Eye Eye, die eindelijk in beeld is gekomen, maar die Dado beschuldigend aankijkt.

"Nee, Eye, haar hart klopt en ze ademt. Ik weet wel íets van geneeskunde, en ik ben er vrij zeker van dat Dado ons niet zal bijten. Dus doe mee met de groepsknuffel."

Eindelijk laten de drie meisjes haar los, en nu pas kijken ze verbaasd om zich heen.

"Uhm... Dado, waar ben je beland? Kun je ons dat vertellen?"

"Natuurlijk," zegt Dado. Ze voelt zich nu alweer vertrouwd met de meisjes, alsof ze hen haar hele leven kent (wat misschien ook wel zo is) maar gewoon even geen herinneringen aan hen kan opduiken. Maar hoe zullen ze hierop reageren?

"Als jullie me kunnen vertellen wie ik ben. Ik ben mijn geheugen kwijt."

Geschokt staren Selene, Terra en Eye Eye haar aan.

"Je bent wát? Hoe kun je je geheugen kwijt zijn? Wat is er eigenlijk precies gebeurd?"

"Ik weet het niet precies," zegt Dado met een zucht, "Maar wie is Dado Helia Vesta? Wie ben ik?"

"Je was een leerlinge aan Zweinstein, Hogeschool voor Hekserij en Hokus-Pokus. Daar raakte je bevriend met de anderen, met mij, Terra, Eye Eye, Sarah, Rhiannon, Mary-Jane, Yenne, Gwen en Alyssa. Zeggen die namen je iets?" Dado knikt, zowel om aan te geven dat ze de namen herkent, als om te zeggen dat Selene door moet gaan. "We zaten allemaal in Zwadderich, behalve Mary-Jane en Terra, die in Griffoendor zaten. Herinner je nog wat afdelingen zijn?" Als Dado weer knikt, vervolgt Selene: "En we waren allemaal Dooddoeners, dienaren van Heer Voldemort, de leider van de Duistere krachten."

Dawn rilt als ze dit hoort, maar de anderen merken het niet.

"Toen we ons diploma hadden gekregen, besloten wij om met z'n tienen in een huis te gaan wonen, en ook nadat Heer Voldemort werd gedood bleven we daar wonen. We bemoeien ons nu niet veel meer met anderen en doen niet meer wat we vroeger deden. Ik denk dat we normale heksen zijn geworden, ook al delen we samen dat verleden. Wel, dat is het in het kort... krijg je alweer herinneringen terug?" vraagt ze nieuwsgierig.

Dado herkent alles wat ze zegt en weet dat het waar is, maar de herinneringen komen nog steeds niet uit zichzelf boven. Ze weet alleen wat Selene haar verteld heeft, niets meer. Hoe krijgt ze de herinneringen weer terug?

"Niet echt," zegt ze twijfelend. "Ik herken wat jullie zeggen, maar meer ook niet."

"We kunnen je toch moeilijk je hele geschiedenis gaan vertellen," zucht Terra, "Sowieso weten we daar ook niet alles over."

"Misschien zou je alles met een schok weer terugkrijgen," merkt Dawn plotseling op. Selene, Terra en Eye Eye kijken naar haar, en Dado weet dat ze zich afvragen wie Dawn is. Ze moet hen het hele verhaal maar vertellen, maar dat is misschien een beetje vreemd met Spike in de buurt... tenslotte gaat het over hem. Dan ziet ze plotseling dat Spike geluidloos verdwenen is. Wel, dan houdt niets haar meer tegen.

"Dat zou kunnen. Wacht, ik heb jullie nog niet voorgesteld, of wel? Dawn, dit zijn Terra, Selene en Eye Eye. Ter, Sel en Eye, dit is Dawn, en de man die net wegliep was Spike. En dat ik hier ben, is eigenlijk zijn schuld..."

***

Dawn hoort hoe Dado het hele verhaal nu opnieuw vertelt aan haar drie vriendinnen, maar ze luistert niet echt. Haar gedachten zijn bij Spike, haar 'grote broer' zoals ze hem soms in gedachten noemt. Ze weet wat hij voelt, en ze hoopt dat het hem en Dado geen pijn zal doen. Zou het werkelijk zo zijn, dat alles weer opnieuw begint? Waarom is hij daar toch zo van overtuigd? Dado lijkt helemaal niet op Buffy.

Dado is een slechte heks, of misschien een slechte heks geweest, het maakt niet uit. Duister. Zwarte magie. Het hoort nog bij haar, datgene waar Willow en Tara altijd voor waarschuwden. Moet ze zich er druk om maken? Zou Spike zich er druk om maken? Nu denkt ze toch weer aan Spike. Ze hoopt dat hij hier niet weer aan kapot zal gaan, want wat moet zij dan? Als het zo afloopt... het was prettig om Dado hier te hebben, iemand om mee te praten, maar ze wenst nu dat Dado nooit was gekomen. Niet als ze daardoor Spike verliest, hoe dan ook.

***

"Toch is het vreemd dat je je geheugen bent kwijtgeraakt, en dat iedereen dacht dat je werkelijk dood was. Misschien begrijpt Sarah er iets van."

Dado denkt aan Sarah. Ze weet dat Sarah een echte boekenwurm is, en Terra bedoelt waarschijnlijk dat Sarah het in een of ander boek heeft gevonden. Of heeft Sarah zelf ook iets met vampiers te maken? Ze weet het niet, maar misschien zal ze al die dingen weer weten als ze de anderen ziet, en het huis waarin ze wonen. Haar geheugen kan toch niet zomaar verdwenen zijn?

"We moeten maar eens terug naar huis," zegt Eye Eye opeens, "De anderen moeten dit ook horen. Hell, ze hadden het al veel eerder moeten horen, maar ik neem aan dat ze het ons wel kunnen vergeven." Ze kijkt Dado een beetje ongemakkelijk aan en vraagt dan: "Dado, kom je met ons mee? Misschien herinner je je alles weer als je ons huis ziet, of misschien als je de anderen ziet."

"Natuurlijk!" roept Dado, en ze springt op. Dan bedenkt ze zich iets, en ze draait zich weer om naar Dawn. "Bedankt voor wat je hebt gedaan, Dawn." Ze ziet hoe Dawn glimlacht en knikt, maar ze lijkt het niet al te erg te vinden dat ze weer weggaan. Moet ze nu nog... ze wil Spike eigenlijk nog een keer zien... waarom? Hij heeft geprobeerd haar te vermoorden, ze heeft haar leven alleen aan die chip te danken. Nee, ze hoeft hem niet meer te zien, maar dit wil ze nog wel zeggen: "Enne... doe Spike de groeten."

Nu kijkt Dawn haar boos aan, en Dado begrijpt niet waarom. Mag ze Spike niet de groeten doen? Is Dawn soms... jaloers? Nee, niet jaloers, maar wel boos op haar, dat leest ze in Dawns ogen. Nou ja, wat maakt het uit. Ze gaat. Ze gaat met haar vriendinnen mee.

"Doei," mompelen nu ook Terra, Eye Eye en Selene, en gevieren lopen ze in de richting waar de drie vandaan kwamen. Dado merkt geirriteerd dat ze nog een keer achteromkijkt in de hoop om Spike te zien. Hij is niet eens aardig, het lijkt alsof hij dat niet kan.

Dan komen ze eindelijk bij de uitgang van de tombe aan. Als ze de deur opendoet, wordt Dado meteen verblind door de hoeveelheid licht buiten. Ze is het niet meer gewend, na al de duisternis in de tombe... maar het duurt niet lang voor ze weer gewoon kan zien wat er om haar heen is. Het komt haar niet bekend voor, maar dat zegt natuurlijk niets.

"Ehm... hoe komen we weer terug?" vraagt Terra als ook zij weer aan het licht gewend is.

"Verschijnselen, natuurlijk," zegt Selene geirriteerd.

"Maar misschien weet Dado..." begint Terra, maar ze wordt onderbroken door Dado, die zegt: "Ik weet wat het is en hoe het moet. Vraag me niet hoe ik dat weet. Maar ik denk dat het me wel lukt, maak je geen zorgen."

Terra kijkt haar twijfelend aan, maar Dado knikt. Het moet haar lukken, het zal het eerste bewijs zijn dat ze nog steeds een heks is, dat dat niet ook is verdwenen, met haar geheugen.

Ze sluit haar ogen en concentreert zich op het overbrengen van haar lichaam naar de plaats waar het huis staat, maar ze weet dat er iets mis is als ze de wind niet langs haar lichaam voelt. Als ze haar ogen opent, ziet ze dat ze gelijk heeft. De wereld om haar heen is nog precies hetzelfde, alleen zijn Selene, Terra en Eye Eye verdwenen, en daar in de schaduw staat... Spike?

Dado houdt haar adem in als de vampier haar wenkt. Ze weet niet wat hij van plan is, ze begrijpt hem niet eens, maar ze weet dat ze niet kan weigeren en dat ook niet wil. Weer kijkt ze in die ijsblauwe ogen, die nog steeds haat bevatten, maar minder dan eerst. Ze ziet nu ook wat er achter en naast die haat is, welke gevoelens hij nog meer kent. Liefde. Tederheid. Zij is de heks, of was dat, maar hij is degene die haar met zijn ogen betovert. Hoe kan dat? Ze wil dit niet, maar ze kan het niet tegenhouden, en ze houdt hem niet tegen als hij haar kust. Ze geeft zich over aan het onbekende, aan de onbekende.

***

"Waar blijven ze nou? Ze moeten er ondertussen toch wel achter zijn dat er niets klopt van die onzin van Selene," zegt Mary-Jane humeurig, terwijl ze opstaat. De anderen kijken op en knikken, ook zij vragen zich af waar de drie missende bewoners van hun huis zijn.

Dan krijgt Alyssa plotseling een onprettige ingeving. Zeer onprettig. "Damn. Wat als Dado een vampier is geworden? Gebeten door een vampier, gestorven... Sarah, hoe zat dat ook alweer? Wanneer wordt een gebeten mens een vampier?"

Sarah pijnigt haar hersens, maar kan het antwoord niet vinden. "Dado zou onder speciale omstandigheden begraven moeten zijn, maar ik kan me niet herinneren wat precies. Het is mogelijk. Dat kan betekenen dat we straks met nog meer doden zitten."

Ongerust kijken de anderen haar aan. "Dat zal toch niet?" vraagt Gwen, "Ze kunnen toch wel voor zichzelf zorgen? Ze zijn net zo sterk als wij allemaal."

"Net zo sterk als Dado, ja," zegt Yenne sarcastisch. "Als het met Dado kan gebeuren, kan het ook met hen gebeuren. Verdoemd zij Selene, dat ze ooit die onzin heeft bedacht."

Dan voelen ze alle zes dat er iemand op het gebied van hun huis is Verschijnseld, en ze rennen naar buiten. Selene, Terra en Eye Eye staan daar, met vrolijke gezichten, omstraald door de zon en niet verkoold. Waarom zijn ze vrolijk?

"Dado leeft!"

***

Een naam komt in haar op, maar zinkt weer vlug weg naar de achtergrond. Jeremy, ze weet weer wie hij is en wie hij voor haar was, maar hij is nu niet van belang. Zonder dat ze er controle over heeft, legt ze haar armen om Spikes nek. Meer herinneringen komen in haar op, de toverkracht ook, en ze begrijpt dat hij haar teruggeeft wat hij haar heeft ontnomen, al snapt ze niet hoe hij dat kan doen. Maar ze weet weer wie ze is, wie haar vriendinnen zijn, dat Sarah niets met vampiers te maken heeft maar wel met weerwolven, dat ze Heer Voldemort eigenlijk helemaal niet mist, alle herinneringen...

Eindelijk laat hij haar los, en zegt: "Je moet gaan, voor je net als Buffy wordt. Dat kan ik niet aan, en geloof me, dat kan jij ook niet aan."

Als ze hem verbaasd en onwillig aankijkt, zegt hij weer: "Ga. Ga, verdomme!" en hij loopt vlug de tombe weer in. Dado staart hem verbaasd na, haar gevoelens een warboel. Ze weet nu al dat ze dit nooit meer kan vergeten... en hoewel ze de toverkracht weer terugheeft, vraagt ze zich af of ze zich genoeg kan concentreren om het Verschijnselen goed te doen.

Wat heeft hij met haar, met haar gevoelens en gedachten, gedaan? Het is niet eerlijk dat iemand haar zo kan laten voelen, iemand die ze nauwelijks kent en die haar haat, die haar heeft willen doden, maar die ook van haar houdt. Nee, hij houdt niet van haar, hij houdt van Buffy en hij heeft zich even verbeeld dat zij Buffy is. Ze moet zich geen illusies maken.

Ze moet hier nu toch weg, ze kan hier niet blijven staan. Even alle gedachten aan Spike uit haar hoofd bannend, concentreert ze zich op de bekende plaats waar ze heen moet, en deze keer voelt ze de wind langs haar heen ruisen terwijl ze zich verplaatst. Ze kan weer toveren.

Als ze de grond weer raakt, nog geen seconde nadat ze de plaats van de tombe heeft verlaten, hoort ze gegil om zich heen. Blij gegil, geschrokken gegil, bekend gegil, Dado weet dat ze thuis is maar voelt zich er niet zo gelukkig over als zou moeten. Hij spookt door haar hoofd, kijkt om de hoek, kijkt hatelijk en teder tegelijk.

Ze opent haar ogen, wil hem niet meer zien, en ziet dan haar vriendinnen. Allemaal, alle negen, staan ze haar daar met wijdopen ogen aan te staren. Wel, de zes die haar nog niet hadden gezien na haar 'dood' waren iets meer verbaasd dan Eye Eye, Selene en Terra, maar dat was ook te verwachten.

"Dado, je bent het echt," zegt dan plotseling een stem achter de meisjes, en ze wijken allemaal uiteen, alsof die stem meer recht heeft om haar te begroeten dan zij. Wel, misschien heeft hij dat ook wel... ze herkent de stem en ze herkent zijn gezicht.

"Jeremy," fluistert ze zachtjes. Ze weet niet hoe ze hier mee om moet gaan. Jeremy is haar vriend, al jaren, dat hoort bij de herinneringen die ze terug heeft gekregen en de anderen weten het ook. Hoe moet ze hem vertellen dat ze een bepaalde blonde vampier niet meer uit haar hoofd krijgt? Hoe moet ze hem uitleggen wat ze voelde toen die vampier haar kuste? Wat verwacht hij nu van haar, wat verwachten de anderen van haar?

Hij begint ongemakkelijk te kijken als ze niet reageert, alleen maar kijkt, of beter gezegd staart. Ze weet dat ze iets moet zeggen, iets meer dan zijn naam, maar ze weet niet wat. Ze heeft haar herinneringen terug, maar weet nu niet meer hoe zij en Jeremy met elkaar omgingen, wat ze zeiden, waarom ze hem eigenlijk leuk vond. Damned Spike.

"Ik ben terug," zegt ze uiteindelijk simpel.

***

"Damn. Damn. Damn!" gromt Spike als hij neerploft op de bank, tegenover Dawn. Ze kijkt hem verbaasd aan, maar vraagt niets meer als ze zijn gezicht ziet, en hij weet dat ze hem begrijpt en niets hoeft te vragen. En hij hoeft haar niets te vertellen, maar hij weet dat hij het toch zal doen, omdat hij het voor zichzelf op een rijtje moet zetten.

"Je weet al wat ik gedaan heb, Kleintje. Het zou me niet verbazen als je het hebt gezien. Ik blijf maar aan Buffy denken als ik haar zie, en toen ze achterbleef..."

Ze kijkt hem zwijgend aan, zonder te oordelen over wat hij deed. Dan begint hij zachtjes te zingen, en ze begrijpt hem, ze heeft het al zo vaak gehoord.

"I died... so many years ago. But you can make me feel, like it isn't so..."

Altijd hetzelfde lied, want dat heeft hij ooit voor Buffy gezongen. Buffy. Dado. Waar ligt de scheidslijn, wat is het verschil, wat is hetzelfde? Is zij Buffy voor hem, of zichzelf?

"Let me rest in peace, let me get some sleep, let me hold your love and bury it, in a hole six foot deep..."

***

Dado staart uit haar raam, de nacht in. De nacht, de tijd waarop vampiers buiten komen. Zal hij komen? Ze heeft het vreemde gevoel dat hij haar zal volgen, dat hij weet waar ze is en dat hij haar komt halen. De anderen mogen haar niet zien, ze weet niet hoe ze hen dit moet uitleggen. Ze weet niet hoe ze het Jeremy uit moet leggen. Hij was lief en begrijpend, zei dat hij begreep dat ze in de war was... hoe moet ze hem uitleggen dat ze niet in de war was van haar 'dood en wederopstanding', maar van ijsblauwe ogen en een ondood lichaam?

Want dat is Spike. Een ondode, iemand die allang van deze aarde verdwenen hoort te zijn, maar zich door duistere krachten nog steeds kan bewegen, kan praten, kan... liefhebben? Herinneren?

Ze wil er niet meer over denken, en denkt in plaats daarvan aan haar vriendinnen, die zo blij zijn dat ze weer terug is. Toen het ijs eenmaal was gebroken, hadden ze haar allemaal omhelsd en haar de hele middag niet met rust gelaten. Ze was zelf ook blij geweest om weer in die warme vriendinnenkring opgenomen te worden, maar nu heeft ze tijd voor zichzelf nodig. Ze heeft het nog met niemand besproken, en weet niet of ze dat wel wil. Wie van haar vriendinnen kan het begrijpen? Wie is te vertrouwen?

"Het is een mooie avond, he?" zegt plotseling een stem achter haar. Ze is er een moment zeker van dat het Spike is, maar beseft dan dat dat onzin is. Hij kan het huis niet eens inkomen, hij is niet uitgenodigd, bovendien heeft hij een heel andere stem en zou nooit zoiets zeggen. Nee, dit is de stem van een jonge vrouw, en Dado weet ook wie.

Terra staat in de deuropening, een beetje onzeker, alsof ze niet weet of ze binnen mag komen. Meteen maakt Dado een uitnodigend gebaar, en ze weet dat Terra de juiste persoon is om mee te praten. De anderen zouden haar waarschijnlijk advies geven, of oordelen, maar Terra zal alleen maar luisteren en begrijpen, en dat kan ze goed.

"Ja, maar ik voel me alsof ik iets mis," antwoordt Dado eindelijk, als Terra is gaan zitten.

En ze vertelt over Spike, over die ene kus en over haar verwarde gevoelens. En Terra luistert, knikt, glimlacht en begrijpt. Dado voelt zich steeds beter naar mate het verhaal vordert, en als ze eindelijk klaar is, voelt ze dat ze haar gevoelens heeft geordend.

"En wat ga je nu doen?" vraagt Terra, nog steeds niet oordelend of adviserend, gewoon benieuwd naar wat Dado van plan is.

"Ik moet in ieder geval Jeremy zeggen dat het over is tussen ons. Het spijt me echt voor hem, maar ik vind hem gewoon niet meer leuk sinds ik terug ben en het zou niet eerlijk zijn om hem te bedriegen. Maar ik denk niet dat ik over Spike vertel."

Ze denkt even na, schudt dan haar hoofd. "Dat hoeft hij niet te weten."

Ze ziet Terra knikken, gaat dan verder: "Voor Spike... ik weet niet wat het is, waar het aan ligt, maar ik kan hem niet uit mijn hoofd zetten. Het lijkt verliefdheid. Nee, het ís verliefdheid, al is het de vreemdste verliefdheid die ik ooit heb meegemaakt. Ik moet het gewoon proberen met hem, we komen er vanzelf wel achter of het hem alleen om de herinnering aan die Buffy gaat. Maar misschien komt hij ook wel helemaal niet, is de haat sterker dan de liefde. Dan moet ik hem maar vergeten. Ik ga in ieder geval niet terug naar die tombe."

***

Hij weet dat hij dit niet zou moeten doen, dat hij bij Dawn in de tombe moet blijven. Als hij nu teruggaat, dan komt hij er niet meer vanaf. Waarom zoekt hij haar nu weer op, als ze hem aan Buffy doet denken? Ze duwde hem niet weg, maar ze kan niet om hem geven. En geeft hij wel om haar? Geeft hij niet alleen om Buffy? Maakt het iets uit?

Hij haat haar, maar ze trekt hem aan en hij kan er niets aan doen. Hij is de tombe uit gegaan en is nu door het donker op weg naar het huis waar hij haar heeft gevonden. Daar is ze, daar zijn haar vriendinnen, daar zal hij vinden wat hij zoekt. Maar wil hij het vinden? Ja, hij wil het, maar hij mag het niet willen. Waarom kan hij zichzelf niet tegenhouden?

Hij is er nu bijna. Het huis is al te zien, als een donker silhouet tegen de lichtere avondlucht. Nee, niet geheel donker, in één kamer is het licht nog aan. Is ze daar?

Nog dichterbij, nog dichterbij, tot hij vrijwel bij de achterdeur is. Niemand heeft hem gezien, natuurlijk, waarom zouden ze? Hij hoort thuis in het donker, het enige dat opvalt is zijn geblondeerde haar, de rest is zwart en steekt niet af tegen de bomen waar hij tussen staat.

Dan ruikt hij plotseling een menselijke geur, de geur van een jonge vrouw, maar niet Dado. Waarschijnlijk een van haar vriendinnen, die wonen hier tenslotte ook. Hij ruikt haar bloed en wil het proeven, maar weet dat hij dat niet kan, dat hij genoegen moet nemen met het bloed van dieren. Hij hoort haar dichterbij komen, ook al probeert ze het zachtjes te doen.

Dan staat ze voor hem. Het maanlicht beschijnt haar, en in het zachte, witte licht van de volle maan weet hij dat hij Buffy eindelijk kan vergeten. Hoewel ze uiterlijk misschien veel meer op Buffy lijkt dan Dado, en ze er ook sterker en weerbaarder uitziet, is het gevoel heel anders. Zij is zichzelf, en hij kan het niet weerstaan... en ze verzet zich niet.

***

Dado weet niet waarom ze hier buiten is. Nee, dat is niet waar, ze weet het wel. Ze is hier om een man, een ondode man te zoeken, die hier misschien niet eens is en die waarschijnlijk onvindbaar is als hij er is. Tenzij hij haar ook zoekt. Tenzij hij haar ruikt of hoort. Tenzij hij door haar wordt aangetrokken. Kan ze dat denken?

Toen Terra terugging naar haar kamer, bleef Dado de eerste tijd gewoon uit het raam staren, maar het beviel haar niet meer. Ze wilde daar zijn, in het bos waar ze naar keek, om hem op te wachten als hij zou komen.

Hell, ze mist hem nu al, en ze is er opeens niet meer zo zeker van dat ze niet terug zal gaan naar de tombe als hij niet komt. 'Dan moet ik hem maar vergeten', dat zal niet lukken. Zo iemand vergeet je niet zo makkelijk.

Maar ze loopt hier nu al een tijdje, en ze is nog niemand tegengekomen. Het is ook onzin, ze kan beter ergens afwachten dan hier te gaan ronddwalen. Dan hoort ze plotseling gekraak in de bosjes achter haar, en ook een zacht geluid dat ze niet helemaal thuisbrengen, maar dat wel menselijk is. Dat moet hem zijn. Ze voelt opeens een steek van angst door haar heen gaan. Wat als hij hier komt om haar te vermoorden, in plaats van om haar te zoenen? Waarom zou hij haar nog een keer willen zoenen?

Toch draait ze zich om, en ze kan met moeite een gil van schok onderdrukken. Daar is hij, ze herkent dat lichtblonde haar, niemand anders kan het zo hebben... maar hij is niet alleen. Ze herkent niet wie het is, ziet het meisje nauwelijks, maar ze weet dat het iemand uit haar huis is, een vriendin van haar, die nu met hem... ze wil er niet over denken, het maakt haar meteen ongelukkig. Dit kan ze niet aanzien, dit wil ze niet aanzien, ze is bang dat ze gaat gillen. Of huilen. Ze was er zo van overtuigd geweest dat hij voor haar zou komen, als hij zou komen, maar het is een ander met wie hij daar nu... wie zou het zijn? Een ander die hem niet kan weerstaan. Een ander die hij nu zo aankijkt.

Waarom trekt ze het zich zoveel aan? Ze vond hem toch niet zo belangrijk? Ze kent hem nauwelijks twaalf uur, maar hij is in die twaalf uur zo belangrijk geweest dat ze het idee heeft dat ze hem al maanden kent. Ze moet hier weg. Ze kan morgen niet aan het ontbijt zitten, en weten dat een van de negen heeft wat zij niet heeft. Hem.

***

Tien maanden later is er voor het eerst het gehuil van een baby te horen in het huis van de negen ex-Dooddoeners. Negen, ja, want de tiende is al tien maanden lang nergens meer te vinden. Niemand heeft haar gezien sinds de avond dat ze terugkeerde uit haar grafkist.

De enige die weet waarom ze is gegaan, is de vader van de baby, maar hij houdt zijn mond. Hij heeft haar gehoord en geroken op die avond, maar zijn haat voor de herinnering is te groot om haar terug te willen. Zij is net als Buffy, en Buffy is dood. R.I.P.

***

A/N: Owkay, mijn titels sloegen nergens op, maar wat vonden jullie er verder van? Please review!