Isabel
Disclaimer: de personages uit mijn verhaal zijn niet door mij verzonnen, maar natuurlijk door J.K. Rowling. Alleen Isabel heb ik zelf verzonnen.
***
Hoofdstuk 3
Zweinsveld en een Dreuzelspel
"Kom op, Isabel, de jongens staan al lang op ons te wachten."
"Hermelien, je moet me helpen. Welke blouse zal ik aantrekken, deze rode of deze donkerblauwe?"
"Doe maar de donkerblauwe. Wie let daar trouwens nou op. Kom je?"
"Ik hoop dat Harry er wel op let" mompelde Isabel en trok de donkerblauwe blouse aan.
Hermelien stond al bij de deur, maar ze had Isabel's laatste woorden wel degelijk gehoord, dus ze draaide zich om en liep terug naar haar vriendin.
"Je vindt Harry echt leuk hé?"
Isabel kleurde een beetje. "Ik hoop dat het er niet te dik bovenop ligt. Ik bedoel .., hij mag het wel merken, maar ik hoop niet dat de anderen het merken. Ze zullen mij er alleen maar mee plagen."
"Het ligt er helemaal niet dik bovenop hoor, Isabel. Maar waarom vertel je het hem niet gewoon? Ik weet zeker dat hij het leuk vindt om te horen. Hij bloost elke keer als hij je ziet" lachte Hermelien.
"Ik denk dat het geen goed idee is om het hem te vertellen. Je weet wat er gebeurt als ik mijn geheugen terugkrijg, dan zullen ze me terugsturen. Het is dus beter om het gewoon zo te laten."
Hermelien knikte. Er zat inderdaad wel wat in zoals Isabel het zei. Het zou hun beiden inderdaad een hoop verdriet doen als Isabel terug zou gaan en daar hadden ze niets aan.
Isabel liep naar de deur. "Kom op, Hermelien, de jongens staan al lang op ons te wachten" zei ze en rende lachend de trap af met Hermelien achter zich aan.
***
Ondertussen hadden de jongens inderdaad al een tijdje op de meiden staan wachten. Ze waren heel enthousiast over hun bezoek aan Zweinsveld, ze moesten nog allerlei inkopen doen in de Zwerkbal-winkel.
Ze keken allebei op toen Isabel naar beneden kwam rennen met een quasi-boze Hermelien achter zich aan.
"Zijn jullie daar eindelijk? We staan hier al meer dan een uur op jullie te wachten" overdreef Ron. Hermelien kneep hem in zijn wang. "Niet overdrijven jongetje. Zolang kan het nooit geweest zijn" en ze liep arm in arm weg met Isabel.
"Het was het wachten in elk geval wel waard" fluisterde Harry en hij kon zijn ogen niet van Isabel afhouden. Ze zag er geweldig uit in haar donkerblauwe blouse !!!
"Waarom vertel je haar gewoon niet wat je voor haar voelt?"
"Durf ik niet. Ik ben bang dat ze me helemaal niet ziet zitten."
"Hallo zeg, heb je oogkleppen op of zo? Zelfs een blinde kan nog zien dat ze stapelgek is op jou. En stel dat het niet zo is, ze is niet het type meisje dat je uit zal staan lachen."
Harry zuchtte diep. Ron had gelijk, misschien moest hij het haar inderdaad maar vertellen. Maar waar? En wanneer?
'In elk geval niet vandaag' besloot hij en zette een spurt in.
"Kom op, Ron, beentje erbij. Dadelijk zijn zij al in Zweinsveld als wij pas halverwege zijn."
***
Zoals altijd was het flink druk in De Drie Bezemstelen. Ze waren erg dorstig geworden van hun wandeling. Het was al erg warm en het zou nog veel warmer worden die dag. Ze zochten een tafeltje terwijl Ron drie flesjes Honingwijn kocht.
"Waar wil je allemaal naar toe, Isabel? Er is hier een hele leuke fopwinkel, Zonko's Fopmagazijn, en we moeten natuurlijk ook een bezoek brengen aan de snoepwinkel, Zacharinus' Zoetwarenhuis, ik heb helemaal geen Suikerveren meer.
"Ik denk dat we daar het beste als eerst naar toe kunnen gaan, want ik wil ook nog graag naar de boekenwinkel en jullie willen ook nog naar de Zwerkbal-winkel, toch?"
De jongens knikten. Zodra ze hun flesjes Honingwijn leeggedronken hadden gingen ze weer naar buiten. Er stond al een flinke rij voor de ingang van Zacharinus' Zoetwarenhuis. Zodra ze aan de beurt waren kochten ze flinke hoeveelheden Suikerveren, Peperduiveltjes, Pompoengebakjes en Ballonbruisballen.
"Misschien kunnen we op de terugweg wel picknicken" riep Hermelien enthousiast. "Wacht, dan koop ik ook nog een paar flesjes Honingwijn."
De jongens wilden nu natuurlijk wel graag naar de Zwerkbal-winkel en ze spraken af elkaar om een uur te ontmoeten vlak voor Het Krijsende Kot aan het einde van het dorp.
"Ik heb gehoord dat er een nieuwe winkel is geopend in het dorp, de 'Marskramer'. Ze verkopen er allemaal leuke Dreuzel-spulletjes. Zullen we eens een kijkje gaan nemen?" en ze liepen naar binnen.
Het was inderdaad een leuk winkeltje met allemaal leuke spulletjes en de meisjes kwamen ogen tekort. Hermelien kon het niet nalaten een Dreuzel-spel te kopen.
"Kijk, Isabel, dit noemen ze badminton-rackets. Ik zal het spel straks wel aan je uitleggen, na de picknick. Zullen we nu naar de boekwinkel gaan?"
In de boekenwinkel was her niet zo druk als ergens anders, maar het duurde toch nog een tijdje voordat de meisjes aan de beurt waren. Toen er uiteindelijk een verkoopster hen kwam helpen waren ze al ruim een uur verder, ze moesten rennen om op tijd bij Het Krijsende Kot te zijn, waar ze Harry en Ron zouden ontmoeten.
Op de terugweg waren ze met zijn vieren vrolijk aan het kletsen.
"Zullen we hier gaan zitten?" vroeg Hermelien. Ze aten en dronken hun meegebrachte lekkernijen op en daarna gingen ze lekker languit in het gras liggen te genieten van de zon.
Na een tijdje werd Hermelien rusteloos. "Wie wil er meedoen met een spelletje badminton?" vroeg ze, sprong omhoog en klopte het gras van haar spijkerbroek.
"Ik wil wel, Hermelien. Ik versla je waar je bijstaat."
"Dat dacht ik dus niet, Isabel. Ik ben de enige echte badminton-kampioen en dus onverslaanbaar" joelde Hermelien terwijl ze een badmintonracket pakte.
"We kunnen het beste de eerste keer zonder regels spelen. Het enige wat je nu hoeft te doen is met dit racket die shuttle te raken en naar mij overspelen. Oke, zullen we beginnen?"
Zowel Isabel als Hermelien was een erg fanatieke speler. Ze hadden alleen maar oog voor de shuttle en de mogelijkheid om de ander zo ver mogelijk te laten lopen. Daardoor hadden ze de figuur in de zwarte mantel niet aan zien komen lopen en toen ze hem wel zagen was het al te laat.
"Hier, pak aan" riep Isabel en sloeg de shuttle zo hard als ze kon, ver over Hermelien heen.
"Ik krijg 'em wel hoor, let maar eens op" gilde Hermelien lachend terug en liep zo snel als ze kon achteruit, zonder te kijken waarheen ze liep.
"Hermelien, kijk uit" riepen de jongens nog, maar toen was het al te laat. Voordat Hermelien zich om kon draaien was ze al tegen de man in de zwarte mantel aangebotst en vielen ze beiden op de grond.
Hermelien lag boven op de man zijn borstkas. Hij duwde haar weg en stond op, ondertussen het gras van zijn kleren vegend.
"Kun je verdomme niet uitkijken, uilskuiken," riep hij kwaad.
Hermelien hoorde aan de stem direct wie ze tegenover zich had en had wel door de grond willen zakken; ze had niemand minder dan professor Sneep omvergelopen.
'Shit, waarom moet mij zoiets nou altijd overkomen' dacht ze terwijl ze overeind klauterde.
Professor Sneep had haar nog niet herkend, maar toen ze opstond deed hij dat ineens wel. "Juffrouw Griffel. Ik had het kunnen weten. Alleen een Dreuzelmeisje als jij zou zoiets stoms kunnen doen als achter ... zo'n ding aanrennen" en hij hield een verfrommelde shuttle omhoog.
"Sorry, Professor, maar het was niet Hermelien's fout. Ik sloeg dat ding de verkeerde kant op, ik had u niet aan zien komen. Alstublieft, we deden het niet expres," smeekte Isabel, die ondertussen aan was komen rennen.
"Stilte!!! Ik wil niet dat je zo'n toon tegen mij aanslaat. Ik neem 50 punten van Griffoendor af voor jullie gedrag en jij hebt vanavond om acht uur straf" zei hij en wees naar Hermelien. "Dat zal jullie leren je te gedragen."
Met deze woorden draaide hij zich om en liep richting kasteel.
"De rotzak !!! Hij weet goed dat je hem niet expres omver liep, Hermelien. Wie wil er nou enig lichamelijk contact met HEM" zei Ron, terwijl hij probeerde Hermelien gerust te stellen.
Ze haalde haar schouders op. "Het had veel erger kunnen zijn. Voor hetzelfde geld had hij iets gebroken, ik wil niet weten wat ik dan voor straf had gekregen."
"Kom, laten we terug gaan naar het kasteel. Ik heb nu geen zin meer in badmintonnen. Misschien kunnen we nog wat leuks gaan doen voordat ik vanavond naar de kerkers moet. Wie weet wat hij allemaal voor mij in petto heeft."
Disclaimer: de personages uit mijn verhaal zijn niet door mij verzonnen, maar natuurlijk door J.K. Rowling. Alleen Isabel heb ik zelf verzonnen.
***
Hoofdstuk 3
Zweinsveld en een Dreuzelspel
"Kom op, Isabel, de jongens staan al lang op ons te wachten."
"Hermelien, je moet me helpen. Welke blouse zal ik aantrekken, deze rode of deze donkerblauwe?"
"Doe maar de donkerblauwe. Wie let daar trouwens nou op. Kom je?"
"Ik hoop dat Harry er wel op let" mompelde Isabel en trok de donkerblauwe blouse aan.
Hermelien stond al bij de deur, maar ze had Isabel's laatste woorden wel degelijk gehoord, dus ze draaide zich om en liep terug naar haar vriendin.
"Je vindt Harry echt leuk hé?"
Isabel kleurde een beetje. "Ik hoop dat het er niet te dik bovenop ligt. Ik bedoel .., hij mag het wel merken, maar ik hoop niet dat de anderen het merken. Ze zullen mij er alleen maar mee plagen."
"Het ligt er helemaal niet dik bovenop hoor, Isabel. Maar waarom vertel je het hem niet gewoon? Ik weet zeker dat hij het leuk vindt om te horen. Hij bloost elke keer als hij je ziet" lachte Hermelien.
"Ik denk dat het geen goed idee is om het hem te vertellen. Je weet wat er gebeurt als ik mijn geheugen terugkrijg, dan zullen ze me terugsturen. Het is dus beter om het gewoon zo te laten."
Hermelien knikte. Er zat inderdaad wel wat in zoals Isabel het zei. Het zou hun beiden inderdaad een hoop verdriet doen als Isabel terug zou gaan en daar hadden ze niets aan.
Isabel liep naar de deur. "Kom op, Hermelien, de jongens staan al lang op ons te wachten" zei ze en rende lachend de trap af met Hermelien achter zich aan.
***
Ondertussen hadden de jongens inderdaad al een tijdje op de meiden staan wachten. Ze waren heel enthousiast over hun bezoek aan Zweinsveld, ze moesten nog allerlei inkopen doen in de Zwerkbal-winkel.
Ze keken allebei op toen Isabel naar beneden kwam rennen met een quasi-boze Hermelien achter zich aan.
"Zijn jullie daar eindelijk? We staan hier al meer dan een uur op jullie te wachten" overdreef Ron. Hermelien kneep hem in zijn wang. "Niet overdrijven jongetje. Zolang kan het nooit geweest zijn" en ze liep arm in arm weg met Isabel.
"Het was het wachten in elk geval wel waard" fluisterde Harry en hij kon zijn ogen niet van Isabel afhouden. Ze zag er geweldig uit in haar donkerblauwe blouse !!!
"Waarom vertel je haar gewoon niet wat je voor haar voelt?"
"Durf ik niet. Ik ben bang dat ze me helemaal niet ziet zitten."
"Hallo zeg, heb je oogkleppen op of zo? Zelfs een blinde kan nog zien dat ze stapelgek is op jou. En stel dat het niet zo is, ze is niet het type meisje dat je uit zal staan lachen."
Harry zuchtte diep. Ron had gelijk, misschien moest hij het haar inderdaad maar vertellen. Maar waar? En wanneer?
'In elk geval niet vandaag' besloot hij en zette een spurt in.
"Kom op, Ron, beentje erbij. Dadelijk zijn zij al in Zweinsveld als wij pas halverwege zijn."
***
Zoals altijd was het flink druk in De Drie Bezemstelen. Ze waren erg dorstig geworden van hun wandeling. Het was al erg warm en het zou nog veel warmer worden die dag. Ze zochten een tafeltje terwijl Ron drie flesjes Honingwijn kocht.
"Waar wil je allemaal naar toe, Isabel? Er is hier een hele leuke fopwinkel, Zonko's Fopmagazijn, en we moeten natuurlijk ook een bezoek brengen aan de snoepwinkel, Zacharinus' Zoetwarenhuis, ik heb helemaal geen Suikerveren meer.
"Ik denk dat we daar het beste als eerst naar toe kunnen gaan, want ik wil ook nog graag naar de boekenwinkel en jullie willen ook nog naar de Zwerkbal-winkel, toch?"
De jongens knikten. Zodra ze hun flesjes Honingwijn leeggedronken hadden gingen ze weer naar buiten. Er stond al een flinke rij voor de ingang van Zacharinus' Zoetwarenhuis. Zodra ze aan de beurt waren kochten ze flinke hoeveelheden Suikerveren, Peperduiveltjes, Pompoengebakjes en Ballonbruisballen.
"Misschien kunnen we op de terugweg wel picknicken" riep Hermelien enthousiast. "Wacht, dan koop ik ook nog een paar flesjes Honingwijn."
De jongens wilden nu natuurlijk wel graag naar de Zwerkbal-winkel en ze spraken af elkaar om een uur te ontmoeten vlak voor Het Krijsende Kot aan het einde van het dorp.
"Ik heb gehoord dat er een nieuwe winkel is geopend in het dorp, de 'Marskramer'. Ze verkopen er allemaal leuke Dreuzel-spulletjes. Zullen we eens een kijkje gaan nemen?" en ze liepen naar binnen.
Het was inderdaad een leuk winkeltje met allemaal leuke spulletjes en de meisjes kwamen ogen tekort. Hermelien kon het niet nalaten een Dreuzel-spel te kopen.
"Kijk, Isabel, dit noemen ze badminton-rackets. Ik zal het spel straks wel aan je uitleggen, na de picknick. Zullen we nu naar de boekwinkel gaan?"
In de boekenwinkel was her niet zo druk als ergens anders, maar het duurde toch nog een tijdje voordat de meisjes aan de beurt waren. Toen er uiteindelijk een verkoopster hen kwam helpen waren ze al ruim een uur verder, ze moesten rennen om op tijd bij Het Krijsende Kot te zijn, waar ze Harry en Ron zouden ontmoeten.
Op de terugweg waren ze met zijn vieren vrolijk aan het kletsen.
"Zullen we hier gaan zitten?" vroeg Hermelien. Ze aten en dronken hun meegebrachte lekkernijen op en daarna gingen ze lekker languit in het gras liggen te genieten van de zon.
Na een tijdje werd Hermelien rusteloos. "Wie wil er meedoen met een spelletje badminton?" vroeg ze, sprong omhoog en klopte het gras van haar spijkerbroek.
"Ik wil wel, Hermelien. Ik versla je waar je bijstaat."
"Dat dacht ik dus niet, Isabel. Ik ben de enige echte badminton-kampioen en dus onverslaanbaar" joelde Hermelien terwijl ze een badmintonracket pakte.
"We kunnen het beste de eerste keer zonder regels spelen. Het enige wat je nu hoeft te doen is met dit racket die shuttle te raken en naar mij overspelen. Oke, zullen we beginnen?"
Zowel Isabel als Hermelien was een erg fanatieke speler. Ze hadden alleen maar oog voor de shuttle en de mogelijkheid om de ander zo ver mogelijk te laten lopen. Daardoor hadden ze de figuur in de zwarte mantel niet aan zien komen lopen en toen ze hem wel zagen was het al te laat.
"Hier, pak aan" riep Isabel en sloeg de shuttle zo hard als ze kon, ver over Hermelien heen.
"Ik krijg 'em wel hoor, let maar eens op" gilde Hermelien lachend terug en liep zo snel als ze kon achteruit, zonder te kijken waarheen ze liep.
"Hermelien, kijk uit" riepen de jongens nog, maar toen was het al te laat. Voordat Hermelien zich om kon draaien was ze al tegen de man in de zwarte mantel aangebotst en vielen ze beiden op de grond.
Hermelien lag boven op de man zijn borstkas. Hij duwde haar weg en stond op, ondertussen het gras van zijn kleren vegend.
"Kun je verdomme niet uitkijken, uilskuiken," riep hij kwaad.
Hermelien hoorde aan de stem direct wie ze tegenover zich had en had wel door de grond willen zakken; ze had niemand minder dan professor Sneep omvergelopen.
'Shit, waarom moet mij zoiets nou altijd overkomen' dacht ze terwijl ze overeind klauterde.
Professor Sneep had haar nog niet herkend, maar toen ze opstond deed hij dat ineens wel. "Juffrouw Griffel. Ik had het kunnen weten. Alleen een Dreuzelmeisje als jij zou zoiets stoms kunnen doen als achter ... zo'n ding aanrennen" en hij hield een verfrommelde shuttle omhoog.
"Sorry, Professor, maar het was niet Hermelien's fout. Ik sloeg dat ding de verkeerde kant op, ik had u niet aan zien komen. Alstublieft, we deden het niet expres," smeekte Isabel, die ondertussen aan was komen rennen.
"Stilte!!! Ik wil niet dat je zo'n toon tegen mij aanslaat. Ik neem 50 punten van Griffoendor af voor jullie gedrag en jij hebt vanavond om acht uur straf" zei hij en wees naar Hermelien. "Dat zal jullie leren je te gedragen."
Met deze woorden draaide hij zich om en liep richting kasteel.
"De rotzak !!! Hij weet goed dat je hem niet expres omver liep, Hermelien. Wie wil er nou enig lichamelijk contact met HEM" zei Ron, terwijl hij probeerde Hermelien gerust te stellen.
Ze haalde haar schouders op. "Het had veel erger kunnen zijn. Voor hetzelfde geld had hij iets gebroken, ik wil niet weten wat ik dan voor straf had gekregen."
"Kom, laten we terug gaan naar het kasteel. Ik heb nu geen zin meer in badmintonnen. Misschien kunnen we nog wat leuks gaan doen voordat ik vanavond naar de kerkers moet. Wie weet wat hij allemaal voor mij in petto heeft."