A/N: So sorry! Ik had de volgende hoofdstukken hiervan al lang op mijn computer staan, om precies te zijn is het hele verhaal ondertussen zelfs al af, maar ik vergat de hele tijd om het ook te posten! Maar goed, ik hoop dat jullie me kunnen vergeven ;-)

Disclaimer: De meeste dingen in dit verhaal en het hele idee 'Harry Potter' zelf zijn natuurlijk van J. K. Rowling. Jade en Rosie en het verhaal zijn van mij (nee, Cissy niet… jullie zullen nog wel uitvinden wie zij eigenlijk is *grin*) Oh ja, en de brieven ook, al weet ik zeker dat ik niet de enige ben die dit gebruikt…

Hoofdstuk 2: Vragen

"Ja, ik kon het zelf ook nauwelijks geloven, maar ik ben gevraagd door Aidan Lynch!" riep Jade enthousiast uit. Ze zat met haar drie beste vriendinnen, Cissy, Rosie en Lily, te praten in het lokaal van Transfiguratie. Ze wachtten op professor Anderling, maar zolang die niet kwam, konden ze best even wat roddels uitwisselen... zolang de rest van de klas maar niet luisterde, maar die had het gelukkig veel te druk met andere dingen (zoals eten door het lokaal gooien... zucht. Sommige mensen werden nooit volwassen)

"Aidan Lynch... Aidan Lynch... help me eens een handje? Wie is dat ook alweer?" vroeg Lily twijfelend. Ze was echt héél slecht in het onthouden van namen, altijd al geweest ook.

"Aah, die ken je wel... zevendejaars klassenoudste Ravenklauw, Zoeker en aanvoerder van het Zwerkbalteam van Ravenklauw, en bijna hoofdmonitor. Ik ben heus wel blij dat het iemand van onze afdeling is geworden, maar ik vind het toch jammer dat hij geen hoofdmonitor is. Stel je voor dat je naar het feest kon gaan met een hoofdmonitor! Maar ze gaan meestal samen... dat schijnt ook een soort traditie te zijn, dat de twee hoofdmonitors samen zijn."

"Dit jaar ben ik er nog niet zo zeker van," zei Rosie met een plagerige glimlach, gericht aan Lily. Het was haar ook al opgevallen dat James vaker dan normaal in Lily's richting keek, en ze trok daar al vlug de voor de hand liggende conclusie uit.

"Hoezo?" vroeg Cissy belangstellend.

"Nou, James en Lily..."

"... zijn gewoon goede vrienden," zei Lily vlug, en voor de anderen haar verder konden uithoren kwam professor Anderling gelukkig binnen. Ze had een verdrietige uitdrukking op haar gezicht.

"Sorry dat ik laat ben," zei ze, "maar er waren bepaalde zaken waar ik nog even mijn aandacht aan moest besteden. Juffrouw Evans, ik wil u na de les even spreken, maar laten we nu maar beginnen."

Cissy en Jade wierpen een nieuwsgierige en verbaasde blik op Lily. Die wist zelf echter ook niet wat er aan de hand was, en dus zond ze een al even verbaasde blik terug, die echter niet aankwam bij de twee meisjes voor haar, omdat die zich vlug hadden omgedraaid toen Anderling duidelijk hun richting opkeek. Anderlings lessen waren goed en interessant, maar ze duldde geen gepraat of gerotzooi tijdens haar les.

"Sneep is gelukkig nog niet in haar buurt geweest," zei James met een zucht toen hij weer van de slaapzaal af kwam. De andere drie jongens waren nu echt bezig met hun huiswerk, maar keken vlug op toen James binnenkwam, om het 'verlossende woord' te horen.

"Gelukkig," zeiden ze alle drie tegelijk.

"Zeg, ik bedenk me opeens dat ik met iemand had afgesproken," zei Sirius, en hij stond op. De andere drie keken hem verbaasd aan, maar toen zei Peter plotseling: "Ja, en ik eh... had nog... moest nog... strafwerk... ik moet naar Stoffer."

"En ik naar de bibliotheek, voor dat werkstuk voor Voorspellend Rekenen," zei Remus vlug.

James keek zijn vrienden een beetje wantrouwend aan, maar zei: "Goed, dan ga ik naar Lily. Ik zal in ieder geval de eerste zijn."

Dat laatste klonk een beetje als een dreigement, en James schrok er zelf ook van. Hij was toch niet boos op zijn eigen vrienden? Hij vertrouwde ze toch nog wel? Hoe dan ook, daar kon hij later nog wel eens over nadenken, hij moest nu vlug op zoek naar Lily.

James was de eerste die de leerlingenkamer verliet, en hij ging linksaf, in de richting van het Transfiguratie-lokaal. Ondertussen liep Remus naar boven, mompelend dat hij nog even iets moest pakken voor het werkstuk, en zodra hij weg was liepen ook Sirius en Peter de leerlingenkamer uit. Peter sloeg rechtsaf, tot hij in een leeg lokaal kwam, waar hij al vlug in een rat veranderde. In die gedaante kon hij een stuk sneller bij het Transfiguratielokaal komen, en bovendien kon hij Lily ruiken, voor het geval dat ze ergens anders heen ging. Vervolgens ging hij links, de gang in waar ook James liep. Sirius sloeg meteen linksaf, met een grijns, want hij kende een geheime gang waardoor hij sneller bij het Transfiguratielokaal zou kunnen komen.

Toen Remus weer beneden kwam, slechts enkele seconden nadat hij naar boven was gegaan, zag hij dat de leerlingenkamer leeg was. Met een glimlach bestudeerde hij een vel perkament, dat net een naam had gekregen. Hij was de enige die rechtsaf ging, de enige die kon zien dat Lily en Anderling daar ook heen liepen.

Verbaasd liep Lily achter Anderling aan, naar Anderlings kantoortje. De les was net afgelopen en Anderling had gezegd dat ze voor het gesprek maar even naar haar kamertje moesten gaan, omdat niet iedereen het hoefde te horen. Wat was er aan de hand? Waarom had Anderling zo'n vreemde uitdrukking op haar gezicht, van vrees en verdriet? Het zou toch niet... ze voelde een koude hand rondom haar hart, toen ze dacht aan de mogelijkheid dat er iets aan de hand zou zijn met haar ouders. Ze waren Dreuzels, en met Voldemort in de buurt, die nog steeds meer macht kreeg en Dreuzels vermoordde... maar nee toch, niet haar ouders. Dat mocht niet gebeuren, dat kon niet.

Ze was zo diep in verdachten verzonken dat ze de kleine jongen die plotseling voor haar verscheen niet eens opmerkte, maar toen ze tegen hem opbotste besefte ze wel waar hij vandaan kwam. Dat hij dat durfde, vlak achter Anderlings rug van rat in mens veranderen! Hij leek zich er zelf echter niet van bewust dat hij net iets heel gevaarlijks had gedaan, maar keek Lily met een smekende blik aan, die haar niet beviel.

"Wat is er, Peter? Ik heb haast, Anderling wil me spreken en..."

"Ik... ik wou... Lily... wiljemetmenaarhetfeest?" mompelde hij verlegen.

"Wát vroeg je?" vroeg ze verbaasd. Ze had hem best verstaan, maar ze wilde wat tijd hebben om na te denken hoe ze dit tactisch op moest lossen. Hoe kon hij dat aan haar vragen, en net op dit moment, nu ze geen tijd had en al helemaal niet in een bui was om over zoiets na te denken? Ze vreesde voor haar ouders, en opeens kwam hij opdagen en vroeg... en natuurlijk moest ze 'nee' zeggen. Ze wilde niet met hem naar het bal, ze mocht hem niet, ze wilde gewoon niet, maar hoe moest ze hem dat zeggen?

"Wil je... wil je... met mij naar, eh, het... het Lentefeest?" hakkelde hij.

Lily kon maar één 'vriendelijk' excuus verzinnen...

"Sorry, Peter, maar ik ga al met iemand," zei ze zachtjes.

"Oh. Wie was me voor? Sirius zeker," zei hij ongelukkig.

Lily vroeg zich af of dit betekende wat zij dacht dat het betekende... ging Sirius haar ook meevragen naar het feest? Misschien zou ze dan met hem gaan... maar als hij het niet vroeg, dan zou ze hem ook niet vragen, want ze wilde hem niet boven de anderen verkiezen... het was beter om het nog een beetje geheimzinnig te houden.

"Misschien," zei ze mysterieus, "Jullie zien het vanzelf wel op het feest. Ga nu maar vlug, Anderling zal nu wel gemerkt hebben dat ik ben achtergebleven en..."

"Juffrouw Evans, ik dacht dat ik u had gezegd..." zei opeens Anderlings stem van om de hoek, en Peter veranderde vlug weer in een rat en verdween in een hoekje.

"Sorry professor, ik kwam Peter tegen en hij wilde me iets vragen en ik moest even antwoord geven," zei Lily vlug, en ze haalde professor Anderling weer in. Die keek haar aan en zei: "Het Lentefeest?" Toen Lily knikte, glimlachte Anderling bijna... maar toen moest ze blijkbaar weer denken aan hetgene waar ze Lily voor had geroepen, want haar blik werd weer somber.

"Ik vrees dat u binnenkort uw hoofd over andere zaken moet breken dan over met wie u naar het feest gaat, juffrouw Evans. Ik heb slecht nieuws, vrees ik, en..."

"Oh professor zeg het alstublieft... het heeft toch niets met mijn ouders te maken he?"

"Nee, op dat punt kan ik u voorlopig gerust stellen, hoewel het later wel met hen te maken kan hebben... maar ik zal het in de juiste volgorde vertellen. Vanmorgen onderschepten wij een pikzwarte uil, die op deze school al eerder brieven heeft bezorgd voor Jeweetwel, met een brief voor... u."

Lily voelde zich duizelig worden. Een brief van Jeweetwel voor haar? Maar waarom? Wat stond erin? En wat zouden haar ouders ermee te maken kunnen hebben?

"Mag ik..."

"Ja, u mag hem lezen, juffrouw Evans," zei Anderling zachtjes, en ze stak Lily een pikzwarte envelop toe, met in het groen het Duistere Teken op de plaats waar normaal de verzender staat aangegeven. Hij was geadresseerd aan 'Lily Evans, zesdejaars klassenoudste, toekomstige Dooddoener' en Lily hapte naar adem.

"Wat… toekomstige… hoe kunnen ze mij zo noemen? Professor, ik zou nooit… absoluut nooit…"

"Dat weet ik, Lily. Je bent niet de eerste die dit is overkomen," zei Anderling bijna verdrietig.

Nu opende Lily de envelop eindelijk, en er viel een vel perkament uit, dat was beschreven in een onbekend handschrift. Haar ogen vlogen over de regels, en ze had het gevoel dat ze flauw ging vallen. Dit moest een droom zijn, dit kon toch niet echt zijn? Waarom moest zíj een Dooddoener worden?

Lily Evans,

Heer Voldemort heeft besloten dat je een Dooddoener zult worden, en als ik jou was zou ik meewerken. Hij wenst trouwe dienaren om zich heen, met veel toverkracht, en als je weigert zul je het berouwen.

Het heeft nog geen haast, je kunt eerst je school afmaken en dan een opleiding bij ons volgen, maar we houden je in de gaten en zullen niet twijfelen om maatregelen te nemen als je je verkeerd gedraagt.

Tot binnenkort.

"Professor, wat… wat nu?" vroeg ze geschokt.

"Het is eerder gebeurd, en het zal helaas nog vaker gebeuren, Lily. Wat we nu moeten doen? Voorlopig hoef je je geen zorgen te maken, de problemen beginnen pas als je hij je opdrachten gaat geven. Houd me op de hoogte, ik wil het direct weten als je vreemde berichten krijgt of als er vreemde dingen gebeuren. Verder kunnen we alleen maar hopen… met een beetje geluk kun je je opleiding nog gewoon afmaken, zonder dat hij zich ergens mee bemoeit. En daarna… wie zal het zeggen, Lily? Wij weten het ook niet."

Lily staarde Anderling als versteend aan. Als zij het al niet meer wist, als Perkamentus niet wist wat te doen, hoe moest het dan ooit nog goed komen? Ze wilde geen Dooddoener worden, maar het leek wel alsof ze niet anders kon, en dat wilde ze niet aanvaarden. Ze moest iets kunnen doen, maar Anderling en Perkamentus moesten haar zeggen wát, en dat deden ze niet. Ze begreep het niet meer. Ze wist het ook niet meer.

Anderling merkte dat Lily bleek wegtrok en zei: "Rustig aan, je bent niet in onmiddellijk gevaar. Niet meer dan iedereen die in deze gevaarlijke tijden leeft. Je hoeft je niet anders dan normaal te gedragen, let gewoon goed op. Gaat het wel, Lily? Misschien moet je hier met iemand over praten, een goede vriend of vriendin."

"Ja, ik denk het ook… dankuwel, ik denk dat ik terugga naar de Griffoendortoren en dan… praten met Rosie, of Jade, of Cissy, of… iemand. Iemand zal wel luisteren."

"Je mag vanmiddag vrij nemen van de lessen," zei Anderling vriendelijk, en Lily glimlachte dun en stond op om naar buiten te gaan. Toen ze de deur opende, zag ze tot haar verbazing dat Remus daar op haar stond te wachten, met een brede glimlach op zijn gezicht, die echter al snel verdween toen hij zag hoe ze eruitzag.

"Lily!" riep hij gesmoord en hij liep naar haar toe om haar te ondersteunen. Ze merkte opeens dat ze het nodig had, ze stond te trillen op haar benen van de schok. Vermoeid liet ze zich zakken in Remus' armen, en met de verbazingwekkende kracht van een weerwolf in mensengedaante tilde hij haar op en bracht haar een lokaal dichtbij, waar hij vlug een stoel tevoorschijn toverde en haar daarin neerzette.

Zonder vragen te stellen, waar ze hem dankbaar voor was, haalde hij een glaasje water voor haar en ging toen rustig naast haar zitten, terwijl ze weer wat herstelde van de schok. Toen pas begon ze zich af te vragen hoe hij precies op die tijd op die plek kon zijn om haar op te vangen. Wist hij wat Anderling ging zeggen?

"Remus?" Hij keek haar aan en knikte langzaam. "Hoe wist je waar ik was en dat ik steun nodig had?"

"Ik wist waar je was door een van onze nieuwste uitvindingen, de Sluipwegwijzer. En ik wist niet dat je steun nodig had, tenminste niet voor ik je zag. Ik was daar eigenlijk… maar dat is nu niet belangrijk. Wil je praten over wat er aan de hand is, of liever gewoon hier zitten? Je hóéft niets te zeggen, maar als je erover wilt praten ben ik er."

Lily dacht na. Ze wilde er wel over praten, maar nog niet nu, niet nu de schok nog zo groot was. En ze wilde weten waarom Remus was gekomen. Ze vermoedde het wel, maar ze wilde dat hij haar zou vragen… ze wilde heel graag dat hij haar zou vragen. Misschien zou het haar gedachten afleiden van wat er aan de hand was, en ze wilde gewoon met Remus gaan…

"Waarom was je daar, Remus? Ik wil het weten."

Hij sloot zijn ogen en haalde diep adem. "Lily, ik wilde vragen of je met mij naar het Lentefeest wilde gaan. Maar je hoeft nu niet te antwoorden, ik kan het best begrijpen als je helemaal niet wilt gaan, ook al weet ik niet wat er aan de hand is…"

"Zeg dat niet, Remus. Misschien kan ik er later over praten. Maar ik wil je nu een antwoord geven, en dat antwoord is 'ja'. Ik ga met je mee naar het Lentefeest, maar hopelijk kun je het me vergeven als ik niet al te vrolijk ben. Je zult binnenkort begrijpen waarom, als ik er klaar voor ben om het te zeggen."

Een brede glimlach kroop weer over Remus' gezicht, en hij keek haar gelukkig aan. Ze wilde! Ze zou met hem naar het Lentefeest gaan! Hij wilde er nu niet aan denken hoe zijn vrienden zouden reageren, alleen maar aan dat feit, dat hij met Lily naar het Lentefeest zou gaan. Maar toen zag hij haar gezicht weer, en besefte dat zij op dit moment niet zo gelukkig was als hij. Ze moest terug naar de leerlingenkamer, of misschien was het beter als ze naar de Ziekenzaal ging, zo slecht als ze er nu uitzag.

"Wil je naar de Ziekenzaal, Lily?"

"Ik ben niet ziek!" riep ze geïrriteerd uit. Toen ze de pijnlijke uitdrukking op Remus' gezicht zag, begreep ze dat hij het goed bedoeld had, en ze schaamde zich. Hij was zo lief geweest, en nu schreeuwde ze tegen hem!

"Sorry, Remus. Het gaat wel met me, ik moet alleen even rusten denk ik, nadenken ook… ik denk dat ik maar gewoon naar mijn slaapzaal ga. Anderling zei tegen me dat ik de lessen van vanmiddag mocht overslaan, omdat ik zo geschrokken was."

"Goed, ik breng je naar de Griffoendortoren," zei hij. Ze wilde protesteren en zeggen dat ze best alleen kon gaan, maar aan de vastbesloten uitdrukking op zijn gezicht zag ze dat hij toch mee zou gaan, en ze vond het eigenlijk ook wel prettig. Maar ze zou in ieder geval zelf lopen, hij zou haar niet hoeven dragen.

Plotseling kwam Anderling weer binnen, met een bezorgde uitdrukking op haar gezicht, die een klein beetje verdween toen ze Lily in een stoel zag zitten, met Remus bij haar.

"Ik had beter op je moeten letten, Lily, het spijt me. Je zag er lijkbleek uit en dat besefte ik pas toen je weg was, maar gelukkig was er hulp in de buurt. Je moet nu gaan rusten, want het was een grote schok. Remus, ik vertrouw Lily aan jou toe, zorg ervoor dat ze niet weer instort. Ze heeft een ernstig bericht gehad."

Remus knikte en liep naar Lily toe, die langzaam opstond. Samen liepen ze naar de leerlingenkamer van Griffoendor, terwijl Anderling hen bezorgd nakeek. Het was waar dat dit al vaker was gebeurd, en er waren al meer leerlingen bijna ingestort, maar Lily leek het wel erg zwaar op te vatten. Ze hoopte maar dat haar vrienden en vriendinnen haar goed zouden kunnen steunen, en vooral Remus… maar ze vertrouwde hem. Hij hield van haar, dat was duidelijk te zien, en ze zou die liefde nodig hebben.

A/N: Okay, please Read & Review! En bedankt voor de mensen die al gereviewed hebben:

TigerLily: Dankjewel voor je aardige review! Ik vond het plaatje heel mooi J

Floor: Sorry voor het lange wachten… wat vond je van mijn andere verhalen?

Jericho-sama: Nog meer sorry… 't was echt zo stom dat ik het vergat bij te houden… maar goed, het staat er nu dan toch. Dit verhaal wordt trouwens niet echt L/J, maar het vervolg wel (als ik daar ooit nog aan toekom… ;-) )