CHAPTER 25

Ang kawawang binata ay hindi magkakaroon ng pagkakataon. Kinikilabutan si Sendoh habang inoobserbahan siya ni Mr Rukawa sa pamamagitan ng web cam, nakaupo siya sa sofa ngunit ang pagiging uncomfortable ay walang pinagkaiba sa squat. Inaasahan na niya na titigan siya ng ama ng kanyang boyfriend pero hindi sa paraan na hindi kumukurap, na nagpaagos ng butil ng pawis sa kanyang noo.

Mr Rukawa: Naihanda mo ba ang mga kailangan sa ating pag-uusap ngayon?

Sendoh: Opo.

Kumikinang ang ngiti ni Sendoh sa kanyang kausap ngunit tila hindi niya natitinag ang 'interrogation stare' ni Mr Rukawa. Nakita niya itong nagbuhos ng Vodka sa kanyang martini glass. Naguguluhan siya. Bakit siya inaya ng makipag-inuman ng kanyang father-in-law? Magagalit kaya siya kapag nalaman niya na hindi siya mahilig uminom? Madi-disapoint kaya siya kapag nalaman nito na madali siyang malasing? Pagkababa ng bote, sinenyasan siya ng mas nakakatanda na magbukas ng beer bilang kanilang panimula. Kinuha niya ang isa sa binili niyang Asahi Super Dry at binuksan ito. Itinaas ni Mr Rukawa ang kanyang baso kaya inilapit ni Sendoh sa camera ang kanyang beer. Sumulyap siya sa laptop habang lumalagok ng beer. Pinigilan niya ang kanyang paghinga para hindi maamoy at malasahan ang beer na umaagos na ngayon sa lalamunan.

Mr Rukawa: Meron kang kailangang ipaliwanag sa akin tungkol sa una ninyong pag-uusap ng aking asawa.

Nasamid si Sendoh. Halos naibuga niya ang beer na nasa kanyang bibig ng marinig ang sinabi ni Mr Rukawa. Nagmadali siyang kumuha ng tissue sa kanyang tabi. Hindi niya malilimutan ang araw na iyon. Nakabukas ang mic at camera ng laptop ni Rukawa habang tinatanggal isa-isa ang kanyang butones na nasaksihan lahat ni Mrs Rukawa. Nagpasya siyang maglaan ng ilang sandali para ma-stress out. Kumuha siya ng isa pang bote ng beer at nilagok ito. Ginamit niya ang pagkakataon upang makapag-isip ng dahilan kung bakit siya humahalinghing habang hinuhubaran siya ni Rukawa. Naubos na niya ang ikalawang lata ng beer pero blangko pa rin ang isip niya.

Sendoh: Ano po ang ibig ninyong sabihin sa huli naming pinag-usapan?

Mr Rukawa: Ipinadala sa akin ng aking asawa ang detalye ng inyong naging pag-uusap.

Nakita niya ang kausap sa kabilang linya ng hinawakan ang cellphone na parang nagsa-swipe. Hindi niya naisip na pwede nga palang i-record ang video call. Nakakahiya. Wala na siyang pag-asa pa. Hinimas ng kaliwang palad ang kanyang pantalon at saka niya hinila ng kanang kamay ang kwelyo ng shirt niya. Sumisikip na ang daanan ng kanyang oxygen. Parang lumiliit na ang kuwarto niya. Hindi na niya alam kung anong gagawin. Kumuha siya ng ikatlong bote ng Asahi. Ininom niya ito ng walang preno. Inilapit ni Mr Rukawa ang kanyang phone sa camera. Inilapit din ni Sendoh ang kanyang mukha sa laptop para mas makita ang imahe na na gustong ipakita sa kanya.

Sendoh: Hahaha!

Pagkatapos makita ni Sendoh ang imahe, ang kanyang likod ay basta na lamang bumagsak sa sofa. Malaki ang pagkabukas ng kanyang bibig habang tumatawa. Umiikot na rin ang kanyang paningin. Pakiramdam niya nakalutang ang kanyang katawan sa kuwarto. Hindi na nararamdaman ang lahat ng parte ng kanyang katawan.

Mr Rukawa: Anong nakakatawa?!

Sendoh: Tinakot mo naman ako, Dad! Akala ko po kung ano na ang ipapakita mo sa akin! Hahaha!

Mr Rukawa: Huwag mo akong tawaging Dad. Hindi kita anak.

Sendoh: Alam mo sir Dad, ngumingiti po si Kaede kasi kinikilig siya tuwing nakikita ako.

Mr Rukawa: Lasing ka na agad?

Sendoh: Hindi po ako lasing, sir Dad.

Ang inaakala niya ay ang recorded video call nila ni ang kailangan niyang ipaliwanag. Ipinakita ni ang cropped screenshot ng anak na nakangiti. Mabuti na lamang binigyan siya ng consideration ng kanyang mother-in-law.

Mr Rukawa: Ano ang ginawa mo sa kanya?

Sendoh: Sigurado po ba kayo na gusto ninyong malaman ang ginawa ko po sa kanya?

Mr Rukawa: Ayusin mo ang mga sagot mo, Mr Sendoh.

Sendoh: Alam mo sir Dad, hindi siya ngumingiti noong nagsisimula pa lang ang pasukan sa school. Napapaligiran siya ng mga taong nagmamahal sa kanya kaya siya ngumingiti. Tulad ko po, gwapo na, mapagmahal pa.

Mr Rukawa: Shut up!

Isinandal ni Mr Rukawa ang kanyang siko sa sa mesa. Napailing na lang ulo niya sa kabilang linya. Napatunayan niya na hindi mahilig sa alak ng nobyo ng kanyang anak pero hindi pa rin siya nakakasigurado sa taong ito. Ayon sa report na nakuha niya mula sa binata, isa siya scholar ng Ryonan High. Ngayon naiintindihan na niya kung bakit wala itong tutol sa mga plano niya para sa anak. Wala siyang nakitang masamang record ng binata sa paaralan at kanilang residente. Ngunit hindi pa rin siya lubusang magbibigay ng tiwala sa binata. Sinamantala niya ang impluwensya ng alak para makapagsabi si Sendoh ng katotohanan.

Mr Rukawa: Ano ang mga pinagkakaabalahan ng aking anak? Bakit mababa ang kanyang academics?

Sendoh: Masyado po siyang dedicated sa basketball. Nagpa-practice siya kahit saang court kahit palagi silang may practice sa school. Alam ninyo bang magaling kumanta ang aking baby?

Mr Rukawa: Siyempre alam ko yon dahil ako ang ama niya. Huwag mo siyang tawaging baby. Hindi mo siya anak.

Wala na sa balanse ang katawan ni Sendoh. Mapupungay na ang kanyang talukap ng kanyang mata. Tumatagilid na ang kanyang ulo habang nakasandal ang likod sa sofa. Pumipiyok na siya sa kanyang pgsasalita. Nawalan na siya kaagad ng kontrol sa ikapaat na lata ng beer.

Mr Rukawa: Sa nakikita ko ngayon, wala talaga siyang magandang hinaharap kung mananatili siya sa lugar na yan.

Sendoh: Alam mo sir Dad, napakabait ni Kaede. Marami siyang napapaligayang tao. Nagligtas siya ng kuting sa overpass. Uminom siya sa karaoke bar na hindi man lang pinapasok ng customer. Nagvo-volunteer siya sa mga community programs.

Disappointed siya sa kanyang kausap na patuloy na umiinom ng beer sa kabilang linya ngunit ng malaman niya ang tungkol sa mga activity ng kanyang anak ay parang may pumitik sa loob niya para lumambot ang kanyang kalooban. Ang kanyang naiiritang expression ay napalitan ng curiousity. Gusto pa niyang malaman ang buong detalye tungkol sa kanyang anak.

Mr Rukawa: Ano ang community programs ang ginagawa niya?

Sendoh: Tumutulong po siya sa Fund raising ng ibat ibang programa katulad ng home for the Aged. Hindi na niya kailangan ng agaw-buhay na performance. Ang pagkanta niya at pagpapakita ng charm ay sapat na para makaipon ng sapat ng pondo.

Napangisi si Mr Rukawa sa sinambit ng binata. Nararamdaman niya na isa siyang proud na ama sa kanyang gwapong anak.

Sendoh: Isa pong magandang halimbawa ang aking baby boy dito sa Japan. Kung patuloy siyang mananatili dito, mas marami pa siyang maililigtas na kuting na iniwan ng kanilang pamilya. Mas marami siyang maisasalba na negosyo sa pagkasara. Mas marami siya pasasayahin at pakikiligin na mga lola. Mas marami siyang matutulungan sa komunidad. Huwag kang mag-alala, sir Dad. Habang nagpapasaya siya ng maraming tao, paliligayahin ko siya sa piling ko.

Mr Rukawa: Gunggong.

Umupo ng tuwid si Mr Rukawa sa kanyang upuan. Sumandal siya at inayos ang kwelyo ng long sleeves niya. Nagmamalaki siya kung kanino nagmula ang charm at boses ng kanyang nag-iisang anak. Tiningnan niyang muli ang kausap sa kabilang linya.

Mr Rukawa: Ano ang kailangan mo sa aking anak?

Napatigil sa paglunok ng beer si Sendoh ng marinig ang tanong na kanina pa niyang inaasahan. Marami siyang pwedeng isagot sa pangkaraniwang tanong na iyon. Pero dahil sa impluwensya ng alak, nag-transform na naman siya sa kanyang normal na sarili tuwing nakakainom ng alak.

Sendoh: Marami po akong sagot sa tanong na yan. Pero ito lang po ang masasabi ko. He changed my life in a moment, and I'll never be the same again. He changed my life in a moment, and it's hard for me to understand. With the touch of his hand, in a moment in time. All my sorrow is gone.

Napatulala na lang si Mr Rukawa sa itsura ng binata. Ilang lagok na lang ng beer, siguradong matutumba na ito. Hindi pala siya magandang kausap tuwing nakakainom.

Mr Rukawa: Hanggang dito na lang ang ating pag-uusap. Maaari ka ng magpahinga.

Sendoh: Good night, Dad.

Mr Rukawa: Yuck.

Huli nang nakauwi si Mrs Rukawa. Mabilis siyang pumunta sa likod ng kanyang asawa para silipin si Sendoh. Tumayo kaagad si Mr Rukawa sa kanyang upuan para ialok ito sa kanyang misis.

Mrs Rukawa: Hi Akira! Paano kayo nagkakilala ng anak ko?

Sendoh: You know, Mom, nagkakilala kami sa isang practice game. Napakahusay niyang maglaro. Isnabero siya pero nakuha niya ang atensyon ko. Hindi lang ang bola ko ang nakuha niya, pati ang puso ko.

Mr Rukawa: What ball?

Sendoh: Orange ball, duh? Where was I? Oh yeah… Ang hindi niya alam, he changed my life in a moment, and I'll never be the same again. He changed my life in a moment, and it's hard for me to understand. With the touch of his hand, in a moment in time. All my sorrow is gone.

Mrs Rukawa: Oh my gosh. I love that song!

Sendoh: Really Mom? I know, right!

Inilapit ni Mrs Rukawa ang kanyang palad sa camera para bigyan ng high-five si Sendoh. Nakasimangot na si Mr Rukawa dahil alam na niya ang susunod na mangyayari.

Mr Rukawa: Are you being serious now?

Mrs Rukawa: Oh, come on. Give him a chance. He's a sweet boy! Dapat magkita na tayo sa madaling panahon. Mukhang magkakasundo tayo, Akira!

Sendoh: I like you more, Mom!

Mrs Rukawa: Akira, naaalala ba ni Kaede ang birthday ng kanyang ama?

Nanlumo ang mukha ni Mr Rukawa. Ito ang bagay na gusto niyang itanong sa nobyo ng kanyang anak. Isinandal niya ang kanyang siko sa table at lumapit sa laptop para marinig ang sasabihin ni Sendoh.

Sendoh: Alam ninyo Mom, may plano siya na surpresahin kayo sa birthday ni Dad.

Mr Rukawa: Sir.

Sendoh: Okay, sir Dad. Dapat po pupunta kami diyan next month pero nagbago ang isip niya. Nami-miss na kayo ni Kaede.

Sobrang na-touch ang mag-asawa sa nasambit ni Sendoh. Parang may kung anong kumurot sa kanilang dibdib na halos ikaligid ng luha sa mga mata ng mag-asawa. Ang buong akala ni Mr Rukawa ay nakalimutan na ng kanyang anak ang kanyang nalalapit na kaarawan. Na-realize niya na mas maayos palang kausap si Sendoh kapag lasing.

Mrs Rukawa: Sinabi niya ba talaga yon sayo?

Sendoh: Opo, Mom. Gusto niya rin akong ipakilala sa inyo. Dahil...

Mrs Rukawa at Sendoh: He changed my life in a moment, and I'll never be the same again. He changed my life in a moment, and it's hard for me to understand. With the touch of his hand, in a moment in time. All my sorrow is gone.

Inilapit muli ni Mrs Rukawa ang kanyang palad sa camera para bigyang muli ng isang high-five si Sendoh.

Mr Rukawa: Take a rest, son.

Nag-disconnect na ang kanilang connection. Isinandal na ni Sendoh ang kanyang batok sa ibabaw ng sofa. Umiikot na ang kanyang paningin kahit nakaupo lang siya at hindi gumagalaw. Naalala niya ang lyrics na kanyang sinabi kay . Kinanta niya ito nang wala sa tono.

Rukawa's Apartment. Nakadapa si Rukawa sa kama habang nakalaylay ang kaliwang braso sa gilid ng kama. Nakaidlip siya sa panonood ng lesson sa cellphone. Napataas ang kilay niya ng marinig ang malakas na tambutso ng truck na kanyang phone ringtone. Ilang segundo na ang lumipas pero hindi niya pa rin ito pinapansin. Sa pangatlong pag-ring, nilalambot pa ang braso niya na abutin ang phone malapit sa headboard. Sinagot niya ito ng hindi tinitingnan kung ano ang pangalang na caller sa kanyang screen.

Rukawa: Hello?

Mother: Kaede, lasing si Akira. Pwede mo ba siyang puntahan?

Tila nagising na ang kanyang dalawang mata sa narinig. Sinilip niya ang pangalan. Ang kanyang ina. Mabilis siyang umupo sa kama at nagtanong para makasigurado na tama ang kanyang narinig.

Rukawa: Ma, ano po ang sinabi ninyo tungkol kay Akira?

Mother: Marami siyang nainom. Malapit na siyang mawalan ng malay kanina. Kinausap siya ng tatay mo.

Mabilis na tumayo si Rukawa sa kama. Isinuot ang jacket at kinuha ang kanyang bag. Napatakbo siya pagkatapos i-lock ang kanyang pinto.

Overpass. Parang isang linya lang ang mata ni Rukawa habang pinapanood ang video call record ni Sendoh sa kanyang phone na ipinadala ng kanyang ina. Lumabas na naman ang kanyang hidden talent sa pagkanta tuwing nalalasing. Pag-akyat niya ng overpass, nakasalubong niya si Fujima.

Fujima: Rukawa!

Rukawa: Hm.

Fujima: Saan ka pupunta? Bakit parang nagmamadali ka?

Rukawa: Pupuntahan ko si Akira. Nakalunok na naman siya ng energy drink.

Fujima: Bukas pupunta si Hasegawa sa inyong school para magdala ng ilang box ng skincare supplies.

Rukawa: Sure.

Sa hindi kalayuan, namataan ni Rukawa ang isang player na pamilyar sa kanya. Nakasuot ng purple school jacket. Nakatayo sa sulok ng kanto ng overpass.

Rukawa: Hindi ka magkakaroon ng lovelife kung magtatago ka sa bakal na haligi.

Fujima: May sinasabi ka ba?

Rukawa: Wala. Mauna na ako.

Fujima. Ingat sa biyahe, Rukawa.

Tumakbo si Rukawa upang mabilis na makarating sa station. Ngunit bigla siyang tumigil sa isa sa mga bakal na haligi ng overpass. Pumaling ang kanyang ulo sa taong nasa kaliwa. Ang kanyang matalim na pagtingin ay sinabay ng liwanag sa dulo ng kanyang mata.

Maki: Ssshhh.

Rukawa: Hay naku.

Maki: Magpapakita rin ako sa kanya mamaya.

Rukawa: Kailan? Kapag umalis na siya?

Maki: Mag-iipon lang ako ng lakas ng loob.

Fujima: Rukawa! Anong ginagawa mo diyan?

Lalo pang isiniksik ni Maki ang sarili niya sa bakal na kanyang pinagtataguan. Lumingon si Rukawa kay Fujima. Nagpalipat lipat ang tingin niya kay Maki at Fujima.

Rukawa: Kumukuha ako ng lakas ng loob sa bakal.

Fujima: Hehehe!

Bumalik muli ang paningin ni Rukawa kay Maki. Pinandidilatan niya ito ng mata para umalis na sa pinagtataguan.

Maki: Rukawa, bago ka umalis, ano ang hilig ni Fujima?

Rukawa: Hindi siya mahilig sa hide and seek.

Maki: Seryoso. Anong bagay o pagkain ang gusto niya?

Rukawa: Kape.

Bumalik na ulit sa pagtakbo si Rukawa. Napasimangot siya dahil naantala na ang kanyang oras. May lovelife din siya. Kailangan na niyang makarating kaagad sa kanyang singer na boyfriend.

Pansamantalang bumaba ng overpass si Maki ng overpass para maghanap ng kape. Tumakbo siya para mabilis siyang makabalik. Ipinagdadasal niya na hindi kaagad umalis si Fujima sa kanyang inuupuan sa gilid ng tulay. Meron siyang nakitang coffee shop sa hindi kalayuan. Pumasok siya kaagad at tiningnan ang menu. Itinupi niya ang kanyang braso ng maalala na marami nga palang klase ng kape. Tinawagan niya si Rukawa. Ilang beses na niya itong kinontak ngunit hindi pa rin niya sinasagot ang tawag. Sigurado tulog na naman siya tren.

Umorder siya ng dalawang kape. Umupo siya sa waiting area sa gilid ng shop. Nag-iisip siya kung ano ang una niyang sasabihin kapag nilapitan na niya si Fujima. Hindi niya akalain na mahirap pala ang mapunta sa ganitong sitwasyon. Napatingala siya at bumuntong hininga. Nakita niya ang bumbilya. Napangiti siya. Sakto ang brillant idea sa ganitong pagkakataon. Naaalala niya si Rukawa. Paano kaya siya napapayag ni Sendoh na makipagrelasyon? Tama ang naisip niya. Kinuha niya kaagad ang cellphone. Tinawagan niya ang tao na higit na makakatulong sa kanya sa ganitong pagkakataon.

Maki: Hello?

Sendoh: Sino ka?

Maki: Ako to, si Maki. Bakit ganyan ang boses mo? Ayos ka lang ba, pare?

Sendoh: Oo naman! Bakit ka napatawag?

Maki: Gusto kong malaman kung paano mo napapayag si Rukawa na makipag-date sayo? Anong sinabi mo?

Sendoh: Hahaha! Tama ang taong tinawagan mo. Mahusay ako pagdating diyan. Kapag sinabi mo ito kay Fujima, sigurado na hindi na siya makaka-hindi pa sayo.

Nakangiti si Maki sa buong minuto na pag-uusap nila ni Sendoh. Nagtataka lang siya kung bakit parang pumipiyok siya sa pagsasalita. Hindi na mahalaga iyon. Ang kailangan lang niya ay matandaan ang bawat salitang itinuro sa kanya ni Sendoh. Mas komplikado ang pagkatao ni Rukawa kumpara kay Fujima. Naniniwala siya na meron siyang pag-asa sa Captain ng Shoyo. Lumakas na ngayon ang tiwala niya sa sarili. Hindi niya kailangan pang magtago sa bakal na haligi mamaya.

Pagkakuha pa lang ng dalawang kape na inorder niya, bumalik siya overpass. Mabuti naman, hindi pa umaalis si Fujima. Nakatayo na siya sa gilid at nakatingin sa malayo. Lumilipad ang malambot niyang buhok. Palapit na ng palapit si Maki. Ang ingay na bumabalot sa paligid napalitan ng kalma at tahimik na atmosphere sa loob niya habang tinitingnan ang taong nasa harapan niya. Ang liwanag ng buwan na napapaligiran ng hindi mabilang na bituin sa kalawakan ang lalong nagpakalma sa kanyang damdamin. Ito na ang kanyang pagkakataon. Kailangan na niyang sabihin ang matagal na niyang itinatago sa kapwa niya Captain.

Maki: Fujima.

Fujima: Pare. Anong ginagawa mo dito?

Lumingon si Maki sa kanyang kanan bago ibinalik ang kanyang paningin sa kausap. Naaalala niya ang lahat ng salita na binanggit ni Sendoh. Nawala ang kanyang kaba. Kung nagawa ni Sendoh, sigurado siya na magagawa niya rin.

Maki: Gaano na tayo katagal na magkaibigan?

Fujima: Huh? Umm... Mahigit dalawang taon.

Maki: Yeah. Memorable two years and five months.

Fujima: Bakit mo natanong?

Maki: Meron akong gustong sabihin sayo. You changed my life in a moment, and I'll never be the same again. You changed my life in a moment, and it's hard for me to understand. With the touch of your hand, in a moment in time. All my sorrow is gone.

Dahan-dahang kumurba ang labi ni Fujima. Madali niyang naintindihan ang linya na kanyang narinig. Napangiti rin si Maki. Hindi siya nagkamali na kay Sendoh siya nagtanong tungkol sa pag-ibig. Ngunit nagtataka siya kung bakit ang ngiti ni Fujima ay napalitan ng malakas na pagtawa.

Fujima: Hahaha! Alam ko ang kantang yan!

Maki: Huh? Anong kanta?

Fujima: Narinig ko na ang kanta na sinabi mo.

Parang mabuhusan si Maki ng malamig na tubig ng maalala na ang linyang binanggit niya ay mula sa isang kanta. Nalungkot siya sa nangyari. Ang inaasahan niyang pagtatapat ay naging katatawanan sa harap ni Fujima.

Maki: Hindi yon ang ibig kong sabihin. Makinig ka, Fujima. I like... I like... I like your bangs.

Fujima: Hahaha!

Nalulungkot siya sa kinahinatnan ng confession niya ngunit parang may kakaiba sa pagtawa ni Fujima na nagbigay sa kanya ng urged para ipaalam ang kanyang nararamdaman. Siguro dahil sa flawless niyang bangs na parang sumasayaw sa hangin. O baka naman ang mata niya na kumikinang sa pagtawa. Bumibilis ang tibok ng kanyang puso. Wala siyang kamalay-malay na nabitawan niya ang kape ng hawak niya sa isang kamay para hawakan ang gilid ng ulo ni Fujima. Tila napahinto niya ang oras nang inilapat niya ang labi nito sa coach ng Shoyo.

Ang puso ni Fujima ay kumabog sa kanyang dibdib. Nanatiling nakabukas ang kanyang mga mata habang ang kanyang mga tuhod ay nanghihina. Nakatuon lamang siya sa malambot na labi na lumapat sa bibig niya. Parang sinasalakay ng bibig ni Maki ang lahat ng kanyang pandama. Hindi pa rin malinaw sa kanya ang sandaling ito, ngunit mayroong hilaw na emosyon na sumisibol sa loob niya habang dumadaan ang ilang segundo na magkadikit ang kanilang mga labi. Nanatiling nakabukas ang mga mata ni Fujima para lang matiyak na hindi ito produkto ng kanyang imahinasyon. Tinitingnan niya ang tao na nakatuon sa labi niya, nakapikit, naramdaman niya ang isang kamay ay dumausdos sa likod ng kanyang ulo at ang isang kamay ay naramdaman niyang pumunta sa kanyang leeg. Hindi siya kumikibo. Hindi niya maintindihan sa loob niya kung bakit patuloy niyang pinahintulutan ang captain ng Kainan na halikan siya ng ganitong katagal.

Hindi siya sigurado kung ano ang kanyang nararamdaman, ngunit ang bawat paghalik ni Maki, nasisigurado niyang hindi lang ang bangs ang gusto niya. Kung mayroon man, ang mainit na pakiramdam ng kanyang labi, malambot pero nakakaakit. Humahanga siya sa lakas ng loob ni Maki. Sa pagkakataong ito ay nakulong ang buong frame ng kanyang katawan sa pumupulupot na braso ni Maki. Nakakaramdam na siya ng kirot sa madiing pagpisil ng labi sa kanyang bibig. Nawawala na ang pagitan ng kanilang mukha hanggang sa nahihirapan na siyang huminga. Bahagya niyang tinapik ng kanyang kamay ang dibdib ni Maki para makahinga.

Nagkaroon na ng malay si Maki pagkatapos niyang maramdaman ang pagtapik sa kanya ni Fujima. Dahan-dahan niyang nilayo ang kanyang katawan. Nakita niya ang namumulang mukha ni Fujima. Parang lumipad ang kanyang palad para takpan ang kanyang bibig. Bakit niya hinalikan si Fujima ng walang permiso? Nagsisisi siya na hindi niya nasabi ang magic word bago ito nangyari. Napaatras siya. Nahihiya. Nag-iisip siya ng maaaring sabihin para mawala ang uncomfortable na energy na sumisiklab sa pagitan nila, ngunit nababahala siya ng masilayan ang mukha ni Fujima na ngayon ay nakayuko, natatakpan ang mga mata ng bangs at hindi kumikibo sa kanyang kinatatayuan. Marahil galit siya. Siguro susuntukin siya nito. O ang masama, i-reject siya pagkatapos ng ginawa niya. Kasalanan niya. Hindi niya napigilan ang kanyang sarili. Wala pa rin siyang mabuong salita sa utak ninya. Marahil tatanggapin na lang niya ang consequence ng kangyang kilos.

Fujima: Maki, sa tingin ko ay dapat maghinay-hinay tayo. Ang sabi mo kanina gusto mo ang aking bangs... Huh?

Nagpalinga-linga ang ulo ni Fujima sa paligid ng overpass. Tanging mga taong dumadaan doon ang nakikita niya. Hindi na niya makita si Maki. Nagsalubong ang kanyang kilay. Bakit siya umaalis ng wala man lang pasabi? Bakit siya nanghalik ng walang pasabi? Gunggong din pala siya. Umalis na si Fujima sa overpass. Siguro ay itatanong na lang niya sa ibang araw kay Maki ang totoong intensyon niya, hindi sa paghalik, kundi sa pag-iwan sa kanya ng walang pasabi sa overpass.

Sendoh's Apartment. Hinahapo si Rukawa habang binubuksan ang doorknob ni Sendoh. Nakatulog siya ng maayos sa tren kaya nakapag-ipon siya ng lakas para mabilis na makarating sa boyfriend niyang matulis. Parang may usok na lumabas sa ilong niya ng makitang nakahandusay sa sahig si Sendoh katabi ang mga wala ng laman na lata ng beer. Inalalayan niya ang ulo nito at niyakap para mabuhat ng maayos ang buong katawan patungo sa kwarto.

Sendoh: Sino ka? Magnanakaw ka? Kunin mo na ang lahat ng gusto mo, huwag lang ang katawan ko.

Rukawa: Yuck.

Hinila niya pataas ang damit ni Sendoh para palitan ito ng damit ngunit naramdaman niya ang mahigpit na kamay na humawak sa kanyang pulso. Pinigilan siya nito na hubarin ang kanyang damit. Pinitik ni Rukawa ang noo ng kanyang nobyo dahil sa kakulitan nito tuwing nalalasing.

Sendoh: Sinabi ko naman sayo, hipuin mo na ang lahat ng bagay na nandito, but never touch my ...

Rukawa: Shut up!

Inilapit ni Rukawa ang kanyang mukha kay boyfriend para makilala siya nito. Sa isang iglap, ikinulong siya ni Sendoh sa kanyang mga braso para yakapin ng mahigpit. Napahiga na rin siya sa ibabaw ni Sendoh. Hindi na siya tumanggi dahil gusto niya rin ang ganito.

Sendoh: Ikaw pala yan. Akala ko kung sino ng pervert ang humihipo sa akin. Ituloy mo na ang ginagawa mo kanina.

Rukawa: Ang alin?

Sendoh: Hipuan mo ako.

Rukawa: Yuck.

Naaalala ni Rukawa na kailangan niyang palitan ang damit nito pero hinila siyang muli ni Sendoh para manatili sa kama. Hindi siya muling tumanggi dahil gustong gusto niya rin ang ganito. Hahaha! Niyakap siya ni Sendoh. Habang kumakanta, sinasabayan ito ng kanyang mga daliri na gumagapang sa katawan ni Rukawa.

Sendoh: Maliliit na gagamba gumapang sa sanga.

Rukawa: Mukha ba itong sanga?!

Ang daliri ni Sendoh ay gumapang mula sa dibdib pababa sa ibabang parte ng katawan ni Rukawa. Kinurot ni Rukawa ang nipple ni Sendoh ng lumapat sa kanyang monster ang mga daliri at tinawag itong sanga.

Sendoh: Sorry. uulitin ko ang kanta. Maliliit na gagamba gumapang sa jumbo hotdog.

Rukawa: Gunggong.

Sendoh: Tara.

Rukawa: Saan?

Sendoh: Alam mo na yon.

Rukawa: Matulog ka na!

Sendoh: Please…

Rukawa: Lasing ka na pero napakarumi pa rin ng isip mo!

Sendoh: Ayaw mo?

Rukawa: Sinabi ko bang ayaw ko?

Sendoh: Come on! Ilabas mo na ang jumbo hotdog!

Rukawa: Walang ilalabas na hotdog!

Napailing na lang si Rukawa, nagdesisyon siyang hindi na ilabas ang kanyang jumbo hotdog. Niyakap niya si Sendoh at binigyan ng goodnight kiss. Natutuwa siya na malaman na maganda ang kinalabasan ng pag-uusap ng kanyang yummy hotdog, I mean, si Sendoh at ang kanyang magulang.

Sendoh: Nasaan na ang jumbo hotdog?!

Rukawa: Matulog ka na! Puro hotdog ang nasa isip mo!

Madaling nakatulog si Sendoh dala ng kalasingan. Kinuha ni Rukawa ang kanyang cellphone sa kanyang bulsa para balitaan ang kanyang magulang sa pagdating niya sa apartment ni Sendoh.

Mother: Hello, Kaede? Kamusta na si Akira?

Rukawa: Natutulog na po siya.

Mother: Hindi ko alam kung anong pumasok sa isip ng ama mo para yayain na mag-inom ang boyfriend mo, pero sa tingin ko approved na siya sa ama mo.

Father: Wala akong sinabi.

Mother: Nabanggit sa amin ni Akira na nagplano raw kayo na pumunta rito sa birthday ng iyong ama? Bakit nagbago ang isip mo?

Rukawa: Lagi ninyo akong inaaway. Hmp.

Mother: Hindi kami galit sayo. Ang buong akala namin ay naiimpluwensyahan ka ng mga kaibigan mo kaya puro bagsak ang grades mo. I'm sorry.

Nagkatinginan ang mag-ama. Parang nagkakahiyaan pa sila na mag-usap. Nagtatampo si Rukawa samantalang ang kanyang ama ay gusto siyang purihin ngunit hindi niya ito masabi sa pamamagitan ng salita.

Father: Kaede, matigas ang ulo mo. Lagi ka pang nakasimangot sa harap namin ng iyong ina.

Mother: Nagsisimula ka na naman, Hon. Pinag-usapan na natin ito.

Umiwas na ng tingin si Rukawa sa kanyang cellphone. Hindi na bago sa kanya ang ganitong eksena. Pero kuntento na siya. Ang mahalaga ay nakikita niya at nakakausap ang kanyang magulang. Sa kabilang linya, hinawakan ni ang kamay ng kanyang asawa para hayaan siya nitong ipagpatuloy ang gusto niyang sabihin sa anak.

Father: Hindi man tayo palaging nagkakasundo sa isang bagay, gusto kong malaman mo na ipinagmamalaki kita.

Ibinalik ni Rukawa ang kanyang paningin sa kanyang screen. Tama ang narinig niya. Hindi na niya maalala kung kailan niya narinig ang salitang ito mula sa kanyang magulang ngunit natutuwa siya na nasambit itong muli ng kanyang ama.

Rukawa: Thanks. I miss you Ma, Pa.

Nawala na ang focus ng camera sa mukha ng kanyang magulang ng magyakap ang mag-asawa sa narinig na salita mula sa kanilang anak. Napaiyak si habang ang kanyang asawa ay nakatikom ang mga gilagid sa loob ng bibig para hindi siya mapaluha. Hindi nila akalaing bumalik na muli ang kanilang sweet na anak tulad noong bata pa siya.

Mother: Palagi mong tandaan na proud na proud kami sayo.

Father: We missed you too.

Shoyo. Inaayos na ni Fujima ang kanilang dadalhin na box ng ilang skin care products na ibibigay nila sa tatlong school sa kanilang rehiyon. Wala sa sarili si Fujima habang nilalagyan ng packing tape ang mga box. Sariwa pa sa alaala niya ang hindi malilimutang kaganapan sa overpass kagabi. Paulit ulit na tumatakbo sa kanyang isipan ang pangyayari. Hindi niya namamalayan na pati ang mesa ay nabalutan na rin niya ng tape.

Hanagata: Fujima, ibibigay din ba natin ang mesa sa kanila?

Fujima: Eh? Hindi. Bakit mo natanong?

Hanagata: Binalot mo rin sa tape ang mesa. Ayos ka lang ba?

Napatingin si Fujima sa mesa. Napabuntong hininga na lang siya sa kanyang ginawa. Nagsimula na siya na tuklapin isa-isa ang tape na nakakapit sa mesa sa locker room. Parang may biglang pumitik sa kanyang isipan. Siya nga pala ang naka-assign na magdadala ng mga boxes sa Kainan High! Hindi ito maaari! Ano ang sasabihin niya kay Maki kapag nagkita sila? Kailangan na niyang makipagpalit ng destination sa dalawa niyang kaibigan para maiwasan si Maki.

Fujima: Hasegawa, ako na lang ang magdadala ng mga box sa Shohoku.

Hasegawa: Bakit magpapalit tayo ng school na pupuntahan?

Hanagata: Hayaan mo na si Hasegawa na magpunta sa Shohoku. May kasabihan nga, 'it's better to receive than to give.' Nandoon si Mitsui. Mas mataas ang chance natin na makatanggap ng mas maraming free tickets mula sa kanila.

Hasegawa: 'It's better to give than to receive.' Sinong nagsabi niyan sayo?

Hanagata: Si Sakuragi.

Fujima: Ako na lang ang magdadala sa Ryonan High.

Hasegawa: Hindi magandang ideya na makita ka ni Sendoh. Naalala mo naman siguro ang nangyari dati? Sa ating tatlo, ikaw ang kaibigan ni Maki. Mas malaki ang matatanggap natin na coupons o gym equipments kung ikaw mismo ang pupunta doon.

Wala ng pagpipilian si Fujima. Nakatakda talaga na siya ang dapat pumunta sa Kainan. Hindi rin niya maiiwasan si Maki habang buhay. Haharapin niya ang captain ng Kainan. Kakausapin niya ito para maging malinaw ang ibig sabihin at ang totoong intensyon ng nangyari sa kanila kagabi.

Ryonan High. Tinakpan ng kamay ni Sendoh ang ibabaw ng kanyang mata sa sinag ng araw habang naglalakad patungo sa gym. Ang pagiging sensitibo niya sa liwanag at pagkauhaw ay dulot ng kanyang hang-over kagabi. Hindi niya gaanong nararamdaman ang sakit ng ulo at muscles pains dahil sa "pain-killers-plus-kiss sa lips ala Rukawa" bago siya umalis. Bigla niyang naalala. Nalasing siya kagabi habang kausap ang ama ni Rukawa! Bakit ngayon pa ito nangyari? Paano niya makakasundo ang kanyang in-laws sa kalasingan kagabi?

Kinuha niya ang cellphone sa kanyang bulsa. Nakatanggap siya ng video mula kay Rukawa na walang caption. Tumakbo siya pagpasok ng gym para mapanood ito kaagad. Napakunot ang balat sa pagitan ng kilay niya ng makita ang sarili ng nakaupo sa sofa. Ito pala ang mismong nangyari kagabi!

"He change my life in a moment,

And I'll never be the same again…"

Parang luluwa ang mata niya ng makita ang kanyang ulo na mistulang nagro-rotate sa leeg.

Sendoh: Ano ba itong ginawa ko kagabi?

Namumula ang mukha at sinasambit ang bawat linya ng kanta na parang isang tula.

"He change my life in a moment,

And it's hard for me to understand…"

Sinuntok niya ang hangin ng maraming beses dahil sa nakakahiya niyang behavior kagabi. Ang tatay ni Rukawa ang kausap niya. Bakit niya sinayang ang pagkakataon?

Sendoh: Tama na! Ayoko na!

Parang paulit-ulit na nag-eecho sa isip niya ang linya ng kanta. Nakikita niya rin ang mga letra nito sa paligid.

"With the touch of your hand, in a monent of time, all my sorrow is gone…"

Sendoh: I can't take it anymore!

Napaupo na lang siya sa bench sa sulok ng locker room. Niyakap niya ang kanyang bag. Hindi siya papayag na mauuwi sa ganito ang lahat! Makikiusap siya kay Mr Rukawa na mag-usap silang muli para humingi ng tawad sa kanyang nagawa. Tumayo na siya para iwanan sa locker ang iba niyang gamit. Hindi siya umattend ng practice pero nais niyang i-check ang team bago umuwi ng apartment. Naalala niya si Rukawa. Sa bahay niya natulog ang kanyang boyfriend. Kung nalasing siya kagabi, may ginawa kaya sa kanyang katawan si Rukawa? Oh my gosh.

Habang nag-iisip si Sendoh, niyakap niya ang pinto ng kanyang locker. Bumalik na naman siya sa kanyang "like-a-virgin-touch-for-the-very-first-time" self. Hinawakan niya ang kanyang likuran. Wala siyang naramdaman na masakit paggising kaninang umaga. Mabilis na nawala ang kanyang pagdududa. Mahal siya ng kanyang Baby Boy. Siguradong hindi magagawang samantalahin ni Rukawa ang kanyang pagkalasing. Niyakap niyang muli ang pinto ng locker sa sobrang kilig.

Nakatanggap ng tawag si Hikoichi mula kay Hanagata na magdadala siya ng ilang box ng regalo mula sa kanilang fans. Nagtulungan sina Koshino, Ueksa at Hikoichi sa paghahanda ng box na may laman na ibat ibang uri ng hairstyling products na ibibigay nila pagdating ni Hanagata.

Hikoichi: Hindi na ako makapaghintay na makagamit ng facial mask pagkatapos ng practice!

Koshino: Fukuda, sinong tinatawagan mo?

Fukuda: Secret.

Ueksa: Si Sendoh may hang-over. Si Fukuda may kanina pang kinakausap sa phone. Ikaw Koshino? Meron ka rin bang problema?

Koshino: Silang dalawa ang problema ko. Kasi ayaw nila tayong tulungan!

Napatindig kaagad sa pagkakaupo si Sendoh at itinago ni Fukuda ang cellphone sa bulsa ng marinig ang sigaw ng kanilang inahing manok na si Koshino.

Hikoichi: May naisip ako! Pupunta ako ng Shohoku! Hihingi ako kay Sakuragi ng free tickets! Ang cool talaga ng fans nila!

Ueksa: Mahilig sila sa mga party kaya siguro mga free tickets ang nakuha nila. Sana meron din tayong ganon.

Sendoh: Fukuda sino ang kausap mo kanina? Bakit nakasimangot ka?

Koshino: Matagal ng ganyang ang mukha ni Fukuda. Hindi ka pa rin sanay?

Fukuda: May problema ka ba sa mukha ko, Koshino?

Nag-assemble si Fukuda ng isang bukod na box. Nilagyan niya ito ng maraming pangkulay ng buhok at electric shave.

Ueksa: Fuku, magpapakulay ka na rin ng buhok katulad ni Sakuragi? Magse-semi bald ka na rin ng ulo?

Fukuda: Hindi. Meron lang akong kailangang suhulan.

Ueksa: Kanino mo ibibigay yan?

Fukuda: Secret.

Shohoku. Malawak ang kurba ng ngiti ni Sakuragi habang nakayuko ang kalahati ng kanyang katawan sa harap ni Haruko. Ipinaglagay siya ni Haruko ng facial mask sa kanyang mukha. Pakiramdam ni Ryota ay parang nakalutang siya sa ulap sa kilig dahil ipinaglalagay siya ni Ayako ng mask. Abala rin ang iba ang mga benchwarmer sa paglalagay ng mask sa kanilang mga mukha.

Sakuragi: Ang saya saya ko! Dahil dito hinahawakan ni Haruko ang mukha ko!

Ryota: Ngayon ko lang nakita ng ganitong kalapit ang mukha ni Ayako! Ang lambot ng kamay niya!

Pumasok na si Rukawa sa gym. Napansin niya ang mga tao sa loob ay may nakalagay na mask sa kanilang mga mukha. Tumalikod na siya para lumabas. Akala niya, ibang club ang mga sutdents na nandoon. Natigilan siya sa paglabas ng gym ng marinig ang pamilyar na pagtawa ni Sakuragi.

Sakuragi: Nyahahaha! Rukawa! Nakikita mo ba ang nakalagay sa mukha ko?! Pagkatapos nito, magiging mas gwapo na ako sayo! Nakalamang ka lang sa akin dati dahil sa sapatos. Nyahahaha!

Rukawa: Bakit pa ako gagamit ng ganyan kung gwapo na ako?

Sakuragi: Napakayabang mo talaga!

Rukawa: Heh.

Ryota: Hanamichi, pampakinis ito ng mukha, hindi ito pampa-gwapo.

Sakuragi: May problema ka ba sa akin, Kulot?!

Pumasok na sa locker room si Rukawa. Kinuha niya ang natitira pa niyang gamit sa loob. Ang sumunod naman na dumating ay si Mitsui. Napataas ang kilay niya sa pagiging abala ng kanilang team. Nakita na naman niya ang skin care mask na katulad ng natatanggap ni Hasegawa sa kanilang fans. Napaismid siya sa inis.

Mitsui: Ayako, Haruko, mag-ingat kayo sa dalawang gunggong na yan. Kunwari humihingi ng tulong pero mamaya magte-take advantage sa inyo.

Ryota: Anong sabi mo?! Mananamantala ako?!

Sakuragi: Alam mo, Michi, kung naiinggit ka, maglagay ka na rin sa mukha mo! Hindi mo ba alam, dala yan ng boyfriend mo?

Biglang kinabahan si Mitsui ng marinig niya ang salitang "boyfriend." Iisang tao lang ang pumasok sa isip niya ng mga oras na iyon.

Ryota: Mitsui, may naghihintay sayo sa locker room.

Mitsui: Sino?

Sakuragi: Kunwari pa si Michi! Hindi mo ako maloloko! Alam nating lahat kung sino ang boyfriend mo na tinutukoy ko!

Ayako: Huwag ka munang gumalaw, Ryota! Paano ako makakatapos kung malikot ka diyan!

Ryota: Ito nga ang gusto ko, yung hindi tayo matapos. (blushing)

Namamaga ang mukha ng dalawang unggoy habang hinahaplos ng dalawang dalaga ang kanilang mukha.

Haruko: Okay na! Huwag mo muna yang tatanggalin Sakuragi.

Ayako: Ang sabi sa pakete, iiwanan daw ang mask sa loob ng 10-30 minuto.

Sakuragi at Ryota: Yes mam!

Inoobserbahan ni Mitsui ang dalawang kaibigang unggoy. Nagtuck-in sila ng kanilang shirts sa loob ng jogging pants. Palihim silang nagtatago ng skin care items sa loob ng kanilang damit habang abala ang ibang members sa pagsusuri ng iba pang produkto. Hindi makakapayag si Mitsui na hindi makaganti sa pang-aasar na ginawa sa kanya ni Sakuragi.

Mitsui: Sakuragi, saan nga pala ang lakad ninyo mamaya ni Fukuda?

Nang marinig ng buong team ang sinabi ni Mitsui, ang lahat ng kanilang mga mata ay nagtungo kay Sakuragi.

Ryota: Lalabas kayo ni Fukuda? Ang panget pala ng taste niya.

Sakuragi: Tumigil kayong dalawa, Bungal! Kulot! Normal lang sa ordinaryong tao na humingi ng tulong sa isang Henyo na katulad ko. Nyahahaha!

Mitsui: Anong tulong? Gusto niya bang humingi ng tulong sayo para paligayahin siya?!

Ryota: Hahaha! Akala ko ba si Haruko ang crush mo? Hindi ko alam na nagbago ka na rin ng paniniwala niya sa buhay! Hahaha!

Sakuragi: Hindi totoo ang sinasabi ninyo! Si Haruko lang ang laman ng puso ko!

Lumingon sa kanyang likuran si Sakuragi. Walang reaksiyon ang mukha ni Haruko habang nakikinig sa kanilang usapan. Parang guguho ang mundo niya kapag nagselos si Haruko.

Sakuragi: Teka, wala akong pakialam sa iniisip ng iba. Si Haruko lang ang mahalaga para sakin.

Nagsimula ng lumipad ang diwa ni Sakuragi. Nakita niya ang sarili niya na nakaluhod sa harap ni Haruko sa tabing dagat na may malakas na hampas ng alon sa background.

Haruko: Sakuragi, alam kong si Fukuda talaga ang gusto mo. Sana ay maging masaya kayo. Sana magkaroon kayo ng maraming anak.

Sakuragi: Hindi Haruko! Hindi mo naiintindihan!

Sinusundot ni Ryota ang tenga ni Sakuragi nang mapansin niya na nakatulala lang ito sa kawalan.

Ryota: Huwag kang mag-alala Hanamichi. Siguradong hindi magseselos si Haruko. Asa ka pa!

Sakuragi: Anong sabi mo, Kulot?! Pinapansin ka na ba ni Ayako?!

Ryota: Bakit sa akin napunta ang issue dito?

Nagkatinginan sina Sakuragi at Ryota. Naalala nila kung sino ba ang nagsimula ng gulong ito. Sabay silang tumingin kay Mitsui.

Mitsui: Anong problema ninyong dalawa?! Bakit ninyo ako tinitingnan ng ganyan?!

May kumislap sa gilid ng mata ng dalawang unggoy. Sabay silang ngumisi. Hinila nila si Mitsui at ipinasok sa locker room. Ini-lock nila ito para hindi siya makalabas.

Mitsui: Mga ungas! Anong ginagawa ninyo?!

Hasegawa: Michi?

Ang nagbabaga niyang balat sa galit sa dalawang kaibigan ay humupa nang marinig ang kalmadong boses ni Hasegawa. Dahan-dahang pumihit ang kanyang katawan sa kanyang likod. Totoo nga. Kasama niya sa loob ng locker room ang Shoyo player na may matinik na buhok, may hawak na box para lang sa kanya. Isang box na binalot lang para sa kanya. Sa kanya lang! Oh yeah.

Mitsui: Kailan ka pa dumating?

Hasegawa: Kararating ko lang. Umm... Para sayo.

Nag-slow motion ang mga braso ni Mitsui patungo sa kamay ni Hasegawa. Ang box na ito ay malayo sa itsura ng box na ibinigay sa kanyang team. Sa gift wrapper at ribbon pa lang, mukhang may tender, loving care with kiss ang box na ito. Nagkadikit na ang kanilang kamay. Parang may naririnig silang seductive sounds sa locker room. Nakakapit pa rin ang mga kamay nila sa box. Pumupungay ang kanilang mga mata sa pakikipagtitigan. Humakbang ang kanilang mga paa patungo sa kanilang kaharap.

Mitsui: Writer, wala na ba kaming ibibilis?

Okay! Hinablot ng dalawang kamay ni Mitsui ang panga ni Hasegawa para magkalapit ang kanilang mukha. Nilaro ni Mitsui gamit ang kanyang labi na parang umaalon ng ibinuka ni Hasegawa ang kanyang bibig. Namumula na ang kanyang balat sa pagkasabik. Iniyuko ni Hasegawa ang kanyang ulo na willing na ibigay ang sarili sa taong matagal na niyang hinahangaan. Ang mga makalyo na mga daliri ni Mitsui ay gumapang pababa hanggang sa umabot ito sa dulo ng damit ng taong hinahalikan niya. Wala na siya sa katinuan ng ipasok niya ang kanyang kamay sa loob ng damit. Hinaplos niya ang kalamnan na naging sanhi ng pagkakiliti ni Hasegawa. Nanginginig ang buong katawan ni Hasegawa kaya hinila ni Mitsui ang katawan niya papalapit sa kanya, isinandal sa kanyang dibdib habang ang mga braso ay hinahaplos ang kanyang likod. Nagbitaw pansamantala ang kanilang mga labi bago hinilang muli ni Mitsui ang ulo ng spiky head pabalik sa kanya, muling inangkin ang bibig, gutom at madiin. Kumalampag ang locker ng itinulak ng katawan ni Mitsui ang katawan ni Hasegawa para sumandal sa locker.

Meanwhile… Maraming itinago sina Sakuragi at Ryota sa kanilang damit. Kinuha nila ang karamihan sa skin care mask hindi para sa balat nila, kundi para magkaroon sina Ayako at Haruko ng dahilan para hawakan ang kanilang mukha. Palihim silang pumasok ng locker room para maitago na itong lahat sa kanilang bag.

Pagbungad pa lang sa pinto, halos bumagsak ang kanilang mga baba sa sahig ng makita ang mainit na eksena sa locker room. Nakasandal si Hasegawa sa locker, nakikipaghalikan kay Mitsui at kapansin-pansin ang malilikot nilang mga daliri na dumadausdos sa kanilang mga balat. Tila ine-enjoy ni Mitsui ang dapat sana ay pang-aasar na ginawa sa kanya. Tinakpan kaagad ni Ryota ang bibig ni Sakuragi at hinila palabas ng locker room. Napasandal sila sa pinto at napaupo na sa sahig.

Ayako: Boys! Excuse me, kukunin ko lang ang cellphone ko sa locker ko.

Mabilis na tumayo ang dalawang unggoy ng makita si Ayako. Pinigilan nila ito kaagad na makapasok.

Ryota: Ayako, mamaya mo na lang kunin ang cellphone mo.

Sakuragi: Madumi sa loob! Maraming langgam!

Ayako: Ano na naman bang umaandar diyan sa utak ninyo? Naglinis ang freshmen diyan kanina lang.

Sakuragi: Ayako, tinatawag ka ni Haruko!

Ayako: Huh?

Nagtagumpay silang mapigilan si Ayako sa pagpasok ng locker room ngunit hindi pa rin nawawala ang kanilang pagkataranta. Nakahilera ang mga bench warmers sa kanilang harapan. Nagtataka ang dalawang unggoy kung bakit maumbok ang kanilang mga damit.

Yasuda: Ryota, Sakuragi, bakit nakaharang kayo sa pinto? May problema ba?

Ryota: Bago namin kayo papasukin, kailangan naming inspeksyunin ang inyong katawan. Bakit biglang lumaki ang tiyan at bulsa ninyo?

Kakuta: Sakuragi, kinuha ninyo pala ang lahat ng skin care mask sa box. Kaya pala wala na kaming naabutan.

Sakuragi: Bakit mo kami pinagbibintangan?! May pruweba ka ba?!

Kakuta: Kitang kita sa puti ninyong damit na skin care mask lahat ang nasa loob ng damit ninyo ni Ryota.

Nagkatinginan ang dalawa. Hindi nila napansin na kitang-kita sa kanilang damit ang pangalan ng produkto. Naalala nila si Mitsui. Kailangan nilang mapigilan ang members nila na pumasok ng locker room.

Ryota: Hahaha! Mamaya na lang kayo pumasok ng locker room!

Shuzaki: Pasensya na Ryota! Ayokong ma-late sa date ko.

Sakuragui: Ipinamumukha mo ba sa amin na single kami ni Kulot?!

Shuzaki: Wala naman akong sinabing ganon.

Yasuda: Sakuragi masama ang pakiramdam ko. Kailangan ko na talagang makauwi sa bahay para magpahinga.

Kakuta: Ako din! Baka hindi ko maabutan ang pinapanood ko sa netflix.

Naaawa ang dalawang unggoy sa mga benchwarmers. May date si Shuzaki. Manonood si Kakuta ng netflix. Umuubo si Yasuda. Ubo? Nakaisip ng brillant idea ang dalawang unggoy.

Ryota: Huwag na muna kayong pumasok! Delikdado ang kalagayan ni Mitsui!

Sakuragi: May virus siya!

Bench warmers: Waaahhhh!

Nagsitakbuhan ang members ng kanilang team palabas ng gym. Samantala, sa kabilang side ng pader, naghiwalay ang labi ng dalawang player ng marinig ang malakas na sigawan sa labas ng locker room. Iniwasan nilang tingnan ang isat isa. Pinulot ni Mitsui ang box na nalaglag sa sahig. Inayos ni Hasegawa ang kanyang bag sa gilid ng kanyang balikat.

Hasegawa: Michi, aalis na ako.

Mitsui: Sige. Salamat sa ki… package.

Pagtalikod ni Hasegawa, hindi niya maiwasang mapangiti. Ramdam na ramdam niya pa rin ang nangyari kanina lang. Pagbukas niya ng pinto, nakatayo ng tuwid ang dalawang unggoy sa harapan niya.

Sakuragi: Hasegawa, ang box lang ba talaga ang ipinunta mo dito?

Ryota: Hanamichi, nagdala lang siya dito ng box… box at kiss. Hahaha!

Hasegawa: (blush) Aalis na ako, mga pare. Salamat.

Napahagikhik ang dalawang unggoy habang nakatingin sa likod ni Hasegawa palabas ng gym. Ibinalik nila ang kanilang mga mata sa pinto ng locker. Inaabangan nila ang paglabas ni Mitsui.

Kinuha na ni Mitsui ang kanyang ibang naiwan na gamit sa locker. Nagtataka siya kung bakit ang seductive sound na nasa imagination niya kanina ay patuloy na tumutugtog. Naglakad-lakad siya sa paligid ng locker. Nagulat siya ng makita na may isa pang tao na kasama nila sa kwarto. Si Rukawa. Nakaupo siya sa sulok ng sahig at may hawak na phone. Kung ganon, totoo pala na may background music sila.

Mitsui: Rukawa? Kailan ka pa diyan nakaupo?

Rukawa: Kanina pa.

Mitsui: Bakit hindi kita napansin kanina?!

Rukawa: Ayoko kayong panoorin.

Mitsui: Itigil mo na ang pag-play sa sounds mo!

Rukawa: Hindi ka ba magte-thank you?

Mitsui: Gunggong! Pasensya ka na. Hindi namin alam na nandito ka.

Rukawa: Para yun lang nagso-sorry ka na agad? Weak.

Mitsui: Anong sinabi mo?! Napakayabang mo talaga!

Umismid lang si Rukawa. Hindi big deal sa kanya ang nasaksihan kanina dahil marami na silang dimension na narating ni Sendoh. Paglabas ni Rukawa sa locker room, sumunod naman si Mitsui. Nakikita na ni Rukawa ang pang-aasar na gagawin ng dalawang unggoy sa labas kaya humilera siya sa kanila.

Ryota: Pumasok si Mitsui sa locker room—inilapat niya ang likod ni Hasegawa sa locker—napigilan niya ang paggalaw ng kalaban—intentional foul!

Sakuragi: Pumasok ang kamay ni Michi sa loob ng damit ng kalaban—kinain niya ang kalaban—ikinulong sa kanyang katawan ang kalaban—3 points!

Pagkatapos sabihin ang pang-aasar na parang sports announcer, tumingin sina Sakuragi at Ryota kay Rukawa, hinihintay kung ano ang idadagdag niya sa kanilang pang-aasar. Ang naiinis na si Mitsui ay nakatingin din sa kanya.

Rukawa: Weak.

Mitsui: Sumusobra na talaga kayo! Mga gunggong!

Sakuragi: Michi! Hindi ka dapat nakikipag-away sa announcer! Foul yan!

Ryota: Nag-enjoy si Michi sa kalaban—itinatanggi niya ang ginawang pag-atake sa kalaban—technical foul!

Agad na tumakas ang tatlong player palabas ng gym para maiwasan ang bukol na ibibigay ni Mitsui! Hahaha!

Kainan. Nakanguso si Sakuragi ng magkita sila ni Fukuda sa station ng Kainan. Nakasingkit lang ang mata ni Fukuda habang nakasimangot si Sakuragi.

Sakuragi: Dala mo ba ang pinag-usapan natin?

Fukuda: Oo.

Inabot ni Fukuda ang box na dala niya. Ang isa ay para sa kanya. Ang isa ay para kay Haruko. Nagniningning ang mga mata ni Sakuragi. Dahil sa tuwa, niyakap niya ito at isinilid kaagad sa kanyang bag.

Fukuda: Marami akong inilagay na pangkulay ng buhok. Meron pa akong nakatago sa locker ko. Sa dami ng ibinigay ko sayo, pwede mo ng kulayan ang buhok ng buong angkan mo.

Sakuragi: Nyahahaha! Mukhang kailangan mo talaga ng tulong ko! Teka, ano ang ibinigay mo para kay Haruko?

Fukuda: Siyempre, it's a girl thing!

Sakuragi: Nyahahaha! Ang husay! Kung ganyan ka palagi, magkakasundo talaga tayo! Ano nga pala ang ipapagawa mo sa akin?

Ang singkit na mata ni Fukuda ngayon ay lumaki at naging seryoso. Lumibot muna ang kanyang paningin sa paligid. Nakita na niya ang target. Si Kyota. Kailangan niya si Sakuragi para ihiwalay si Kyota. Kapag naging matagumpay ang operasyon, masosolo na niya si Jin.

Sakuragi: Si Kyota?! Bakit siya?!

Fukuda: Kailangan mo lang siyang mailayo sa amin. Pumunta kayo sa malayo. Doon sa lugar na hindi na kayo makakabalik pa dito.

Sakuragi: Anong sabi mo, Fukuda?!

Fukuda: Kapag hindi mo ginawa ang favor ko, ibalik mo sa akin lahat ng boxes na ibinigay ko.

Sakuragi: Ako ang bahala.

Nagtungo silang dalawa sa kanilang target ng lokasyon. Si Fukuda ang sasalubong kay Jin. Si Sakuragi ay magmumula sa likuran para hilahin si Kiyota. Madaling nahila ng may pulang buhok ang number 10 ng Kainan. Hindi na siya nakapalag sa lakas ng katawan ni Sakuragi habang hinila siya sa kabilang kanto.

Nagpalinga-linga si Jin sa paligid niya. Bigla na lamang naglaho ang kanyang teammate. Tinawagan niya ito sa phone pero hindi sinasagot ang tawag niya. Sinamantala ni Fukuda ang pagkakataon. Sa wakas, nasolo na niya si Crush. Kumuha siya ng panyo sa bulsa at pinahiran ang mukha para mukhang fresh.

Fukuda: Hi Jin.

Ang swabeng pagbati ni Fukuda. Pinag-aralan niyang maigi ang moves ni Sendoh. Nagbabaka-sakali siya na umubra ito kay Jin.

Jin: Fukuda, may usapan ba tayo na magkikita tayo ngayon?

Fukuda: Hindi ba tayo pwedeng magkita kahit wala tayong usapan?

3-points para kay Fukuda! May dala rin siyang box para kay Jin, nakabalot sa purple wrapper with ribbon at may kiss pa mula sa makapal na labi ni Fuku.

Fukuda: Para sayo.

Jin: Ano ito? Matagal pa ang birthday ko, pero salamat.

Fukuda: Sa birthday lang ba pwede magbigay ng gift?

3-points ulit sa para sa Kulot ng Ryonan! Nasaksihan niya ang tamis at pait ng pag-ibig ng kaibigan niya si Sendoh. Gagamitin niya itong gabay sa tagumpay!

Sa kabilang kanto, inis na inis si Kiyota dahil hinila siya ni Sakuragi. Inaakbayan lang siya nito at halatang hindi siya hahayaan na makalayo.

Kyota: Anong plano mo, unggoy?! Kidnapper ka ba?

Sakuragi: Anong kidnapper?! Hindi ka na bata. Ang lakas naman ng loob mong tawagin ang sarili mong kid!

Kiyota: Gunggong! Ang kidnapper ay hindi lang para sa bata!

Sakuragi: Huwag ka ngang maingay! Dapat matuwa ka dahil kailangan ka ng Henyo. Kailangan mo akong samahan sa pupuntahan ko.

Kyota: Bakit kita sasamahan?! Mas pipiliin ko pang sumama kay Conan kaysa sumama sayo.

Sakuragi: Conan? Nasaan siya?

Kyota: Nandoon siya sa kabilang kalsada! Si Conan na bata! Si Conan na maraming nalulutas na kaso! Siya ang tunay na Henyo! Hindi ikaw!

Nagmadaling tumawid si Kyota sa kabilang kalsada pero hindi siya sinundan ni Sakuragi.

Sakuragi: Sige lang! Sumama ka sa kanya! Lahat ng lugar na pinupuntahan ni Conan may namamatay!

Tumigil si Kyota sa paglalakad sa gitna ng pedestrian lane. Lahat ng nakarinig kay Sakuragi ay napalingon lahat kay Conan. Nagsigawan sila ng sabay sa takot.

Civilians: Waaaaah!

Napatakbo si Kyota sa tabi ng Sakuragi. Napagtanto niya na tama ang sinabi ng pulang unggoy ng Shohoku.

Kyota: Oo nga! Lahat ng episode niya may namamatay kung nasaan siya.

Sakuragi: Bakit kaya? Sigurado may balat siya sa pwet.

Kyota: Siguro nga. Tingnan mo ikaw. May balat ka rin ba sa pwet?

Somewhere down the road. Naglalakad lang sina Fukuda at Jin sa sidewalk. Naihanda niya ang sarili sa pagkakataon na masolo niya si Crush ngunit hindi niya nagawang magplano kung saan niya magandang dalhin si Jin. May mga tubig sa gilid ng kalsada pagkatapos ng maulan na panahon kagabi. Lumipat si Fukuda sa side na malapit sa kalsada para hindi madumihan at matalsikan ng gulong ng sasakyan si Crush.

Jin: Ano nga pala ang sadya mo dito?

Fukuda: Ikaw.

Nahihiya pang sinabi ni Fukuda ang katagang iyon. Humina at medyo pumiyok ang kanyang boses. Nag-iisip pa rin siya kung saang lugar niya ito aayain. Napansin niya ang mag-syota sa kabilang kalsada. May payong ang lalaki at isinasangga sa tumatalsik mula sa gulong ng mga dumadaan. Naiinis siya. Sana nagdala siya ng payong. Hindi ganon kadaldal si Jin pero mas maaasahan siyang magsalita kaysa kay Rukawa. Kailangan na niyang makaisip ng magandang lugar ngayon para magtapat, hawakan siya sa kamay, halikan siya sa pisngi katulad ni Sendoh at Rukawa.

Napansin niya ulit ang pangalawang set ng mag-syota sa kabilang kalsada. Niyakap ng lalaki ang girlfriend niya para hindi siya madumihan. Meron na siyang naisip na brillant idea! Kailangan nilang tumayo sa pwesto na may maraming tubig para mayakap niya si Jin. Oh yeah.

Fukuda: Jin, pumunta tayo doon.

Jin: Eh? Saan ba talaga tayo pupunta?

Fukuda: Magtiwala ka lang sa akin.

Palihim na ngumingisi si Kulot. Excited na siyang maikulong sa kanyang braso si Jin. Ang kailangan niya lang gawin ay maghintay ng sasakyan na dadaan sa kanilang kinatatayuan. Ilang minuto na pero wala pa ring sasakyan na dadating. Tiningan niya si Jin. Nagsimula niya itong titigan mula sa noo, mata pababa sa ilong. Napakaamo talaga ng kanyang mukha. Nang makita niya ang labi, parang naririnig niya ang boses ni Sendoh. "Kiss mo siya ngayon din." Inalog niya ang kanyang ulo. Ayaw niyang madaliin si Jin.

Sa sobrang abala ni Fukuda sa pagtitig kay Jin, hindi niya namalayan ang sasakyan na papalapit na sa kanilang tapat. Hinawakan ni Jin ang balikat ni Fukuda para magkapalit sila ng pwesto. Napakabilis ng pangyayari. Napayakap si Fukuda habang nabasa si Jin ng talsik mula sa gulong ng sasakyan. Sa sandaling iyon lang nagising si Fukuda mula sa kanyang kamalayan. Magkadikit ang kanilang mga katawan. Hawak nila ang isa't isa. Maliit lamang ang pagitan ng kanilang mga mukha.

Ang kanilang posisyon ang nag-udyok kay Fukuda na mawala ang pag-aalinlangan. Napahinto siya sa paghinga. Nilapat niya ang bibig niya sa kaharap niya. Kaunting panginginig ng sarap ang bumalot sa kanya habang pinalalim niya ang halik. Napangisi siya ng marinig ang kalahating ungol at kalahating halinghing ni Jin. Nakakabaliw ang bugso ng mga sensasyon na dumadaloy sa kanyang katawan.

Humigpit ang hawak ni Jin kay Fukuda. Naramdaman niya na nakasandal na ang kanyang likod nang itinulak siya sa streetlight. Nawala na ang espasyo sa pagitan nila. Nagpaubaya siya sa taong ito. Iba't ibang damdamin ang kanyang nadarama. Tila namamaga ang kanyang puso na handa ng sumabog kahit anong oras.

Ang pangyayaring nagtulak sa kanila para mag-express ng kanilang damdamin ay siya ring dahilan ng paghihiwalay ng kanilang mga labi. May isang malaking sasakyan ang dumaan na marami ang naitalsik na tubig patungo sa kanila. Naghiwalay na ang kanilang katawan. Nagkatinginan sila. Naghihintay kung sino ang unang magsasalita.

Kyota: Jin! Kinidnap ako ni Hanamichi!

Sakuragi: Tumahimik ka nga unggoy!

Kyota: Tumawag si Maki. Kailangan nating bumalik sa gym.

Ang atensyon ni Jin kay Kyota ay bumalik kay Fukuda. Nagkatinginan ang dalawang unggoy. Hindi nila maintindihan kung bakit seryoso ang mukha ng dalawa nilang kaharap.

Jin: Sorry, Fukuda. Kailangan ko ng umalis.

Fukuda: Palagi ka namang nauunang umalis.

Napangisi sa inis at lumalaki ang butas ng ilong ni Fukuda ng maglakad siya patungo kay Sakuragi. Si Kyota ay lumipat sa tabi ni Jin. Binigyan niya ito ng towel para punasan ang tubig na tumalsik sa kanyang buhok.

Kyota: Jin, ang sabi ni Captain bumalik na tayo ngayon sa school. May dadating raw na bisita.

Jin: Pasensya ka na Fukuda. Kailangan ako ng team.

Fukuda: Palagi ka namang abala.

Jin: Sa susunod babawi ako sayo.

Fukuda: Maraming beses mo na yang sinabi. Hanggang kailan ba ako magtitiis sa tira-tirang oras mo?

Hindi na nakapagsalita si Jin. Bakas sa mga mata niya ang lungkot habang tinitingnan si Fukuda na naglalakad papalayo sa kanila. Gusto niyang makabawi sa Kulot ng Ryonan ngunit palaging hindi pumapabor sa kanya ang pagkakataon. Kailangan siya ng kanyang team.

Gaya ng inaasahan, disappointed si Fukuda. Tuwing nagkikita sila, palaging kasama ni Jin si Kyota at isang tawag lang ni Maki, mabilis siyang umaalis. Ang buong akala niya, magkakaroon na sila ni Jin ng solo moments pero napagtanto na niya na hindi ang team ni Jin ang problema.

Inoobserbahan lang ni Sakuragi si Fukuda habang naglalakad patungo sa train station. Magkasalubong ang mga mata niya pero nanginginig ang mga labi. Nahuhulaan na ni Sakuragi ang dahilan ng pag-imbita sa kanya sa Kainan.

Sakuragi: May gusto ka kay Jin?

Fukuda: Pakialamero.

Sakuragi: Kayong mga nasa team Ryonan, mahilig kayo sa tahimik at parang multo ang kutis ng balat.

Fukuda: Kayong mga nasa team Shohoku, mahilig kayo sa magagandang babae pero hindi pa rin kayo pinapansin.

Sakuragi: Ano?! Sinong nagsabi sayo niyan?!

Fukuda: Si Hikoichi, duh?

May papalapit na kotse sa kanilang tapat. Masama pa rin ang loob ni Fukuda kaya kumuha siya ng bato sa isang landscape. Nang malapit ng dumating ang kotse, iniangat niya ang kanyang braso habang hawak ang bato. Nagpakita siya ng "kapag-hindi-ka-tumigil, pupukpukin-ko-ng-bato-ang-kotse-mo" look. Gumana ang style ni Fukuda. Tumigil ang kotse at hinayaan silang makalampas sa tapat ng matubig na kalsada.

Pinili ni Sakuragi na hindi na asarin si Fukuda. Maasim pala ang mukha niya tuwing nalulungkot. Bago sila sumakay ng train, kinuha ni Sakuragi ang isang free ticket na dapat sana ay ibibigay niya kay Mito and friends. Sa halip, ibinigay niya ito kay Fukuda.

Fukuda: Para saan ito?

Sakuragi: Alam ko ang nararamdaman mo. Kailangan mo yan.

Tinapik ni Sakuragi ang balikat niya. Humaba ang nguso niya ng mabasa kung saan nakapangalan ang free ticket na kanyang natanggap.

"Birdie Birdie Chip Chip Bar"

Rukawa's Apartment. Nauna si Sendoh na dumating sa apartment. Iniisip niya kung bakit nahuli ng dating ang kanyang Baby Boy. Pumasok siya sa kwarto. Naghanap ng pants na medyo masikip sa kanya at damit na mahirap hubarin. Bakit siya naging conscious sa kanyang isusuot? Fresh pa sa isipan niya ang nangyari noong huli nilang boink session. Hindi niya ito hahayaang maulit. Siya ang captain ng Ryonan basketball team. Siya ang mas matanda sa kanilang dalawa. Siya ang dapat na nasa top. Hindi niya hahayaan na matapos ang episode na ito ng walang hotdog events.

Hinubad niya ang lahat ng kanyang suot sa katawan, itinapi ang towel sa kanyang balakang. Bago pa niya buksan ang doorknob ng banyo, nagulantang siya na makita si Rukawa. Bagong shower. Hindi niya maintindihan kung bakit automatic na bumababa ang paningin niya sa nipples.

Sendoh: Hindi ko na yan hahalikan. Napahamak na ako dahil diyan!

Paninindigan niya ang kanyang sinabi. Isa siyang lalaki na may isang salita. Matibay siya sa kahit anong pagsubok, matibay ang kanyang loob, matibay ang kanyang…

Rukawa: Umupo ka sa kama.

Sa apat na salita at isang kindat ni Rukawa, lahat ng matibay sa kanya ay lumambot.

Sendoh: Sure.

Inagaw ni Rukawa ang tuwalya sa balakang ng nobyo at inihagis sa sahig. Umupo si Sendoh sa gilid ng kama. Ang mga mata ni Rukawa ay may kakaibang tingin sa kanila na sadyang hindi mapaglabanan. Lumuhod siya, halos pinaghiwalay ang dalawang hita sa harap niya. Nahiya si Sendoh sa itsura nila ngayon. Si Rukawa ay nagsimulang sumuso ng taimtim. Hinawakan niya ang abs at hinihimas ng isang kamay ang dulo ng nipple ng nobyo habang pinaglaruan ang bola ng labi, sinisipsip, at pinadausdos ang dila sa kaliwa't kanang bahagi ng beast na may mapang-akit na tingin.

Ang panunukso sa dulo ng ulo ay natapos sa isang buong slurp, na may hangin na sumisitsit sa gilid ng bibig sa bawat pagsupsop. Napansin ni Sendoh ang pagkulo ng lalamunan ng nobyo nang nilunod niya ito sa kanyang mainit at mamasa-masang labi at idiniin sa dulo ng kanyang lalamunan. Ramdam ni Rukawa ang pagpintig ng beast sa pagitan ng kanyang mga labi, lumalaki at naninigas sa bawat kahanga-hangang bagay na ginagawa ng kanyang bibig. Habang lumilipas ang mga segundo, dinilaan ng buo ang halimaw. Habang ang kamay ay dumadausdos pataas at pababa, umiikot at minamasahe habang ang malakas na pagkakahawak ng base stroke, ang dila ay patuloy na umiikot sa paligid ng ulo. Ang mabagal na pagtagos ay bumilis, ang lasa sa dulo ay hinigop nang buo, at ang halinghing sa bawat hagod ay naging hiyaw.

Wala pang isang minuto ay nilamon ng kabaliwan si Sendoh at bumagsak sa kama. Tumayo si Rukawa mula sa kanyang mga tuhod, gumagapang sa ibabaw ng katawan ng isa pang lalaki. Itinaas niya ang napakalaking beast at mariin itong itinulak sa kanyang bibig. Pumutok ang orgasm ni Sendoh, tumilamsik at bumubuhos sa kanyang hirap sa paghinga. Walang nasayang na nektar. Nanatili ito sa loob ng bibig ni Rukawa, sumisipsip hanggang sa wala nang natira. Inilipat niya ang kanyang mga mata sa kanyang kasintahan. Hinawakan niya ang mga tuhod gamit ang kanyang mga kamay at pinaghiwalay ang mga ito. Medyo matagal na siyang nagtitimpi. Masuyong hinalikan niya ang labi ni Sendoh. Hindi niya inalis ang tingin sa nobyo ng ipasok ang kanyang monster sa loob ng boyfriend niya.

Nanginginig si Rukawa sa loob, dahan-dahang gumalaw upang pahabain ang sandali. Nagsimula siyang gumalaw nang malumanay, tulad ng apoy na unti-unting pinagagapang ng mga baga, na sinindihan ng kanilang pagnanasa. Siya ay inilibing sa mainit, basa, at masikip na butas ni Sendoh, dumudulas, humihimas, at nakakabaliw. Habang niyuyugyog niya ang basang katawan, naririnig niya ang nakakaakit na ungol habang desperadong tinatawag ng kanyang matulis na nobyo ang kanyang pangalan. Sa pagdiin niya sa labi ng bibig ng kanyang mahal, ramdam niya ang mga maiikling kuko na kumakalmot sa kanyang likod. Habang umaagos ang kanyang mainit na katas, napaungol ang boses ni Rukawa. Ang naipon na init ay pumutok ng malakas.

Ang bawat patak ng binhi ay nagdala sa kanya sa ibang dimensyon, may mga lumilipad na paru-paro at alitaptap, at mga unicorn na dumudulas sa arko ng bahaghari, isang lugar na sila lang ang nakakarating. Hinalikan ni Rukawa ang namamaga at bugbog na labi ng kanyang minamahal bago siya bumagsak sa kama.

Sendoh: Babe, anong lasa?

Rukawa: Lasang katas ng pervert.

Sendoh: Oy! Pagkatapos mo akong hawakan, tikman ang katawan ko at kainin ako ng buo, ganyan lang reaksiyon mo? You're unbelievable.

Rukawa: Yuck.

Sendoh: Bakit ganadong ganado ka ngayon?

Rukawa: Kasi… you change my life in a moment, and I'll never be the same again.

Tinakpan kaagad ni Sendoh ang kanyang tenga. Bumabalik na naman sa alaala niya ang nakalipas. Lasing siya ng binibigkas na parang tula ang linya ng kanta kausap si Mr Rukawa. Nakikita niya sa pader ang gumagapang na letra ng kanta. Hindi na niya kakayanin ang sandaling ito.

Rukawa: Alam ko na nag-usap kayo ng aking ama.

Sendoh: I'm sorry, Babe. Hindi ko sinasadyang malasing. Hindi lang talaga ako mahilig sa alak. Kakausapin ko siya ulit.

Rukawa: Hindi na kailangan. Natutuwa sayo ang Mama ko.

Sendoh: Talaga? Ano ang tingin sa akin ng tatay mo?

Kinuha ni Rukawa ang kanyang cellphone. Nagswipe siya ng forward sa recorded video ng huling pag-uusap ni Sendoh at ng kanyang magulang.

Mr Rukawa: Take a rest, son.

Mabilis na bumangon si Sendoh sa kama. Napatalon siya sa tuwa! Ang kamay niya ay parang may hawak na gitara at ibina-bang ang ulo sa pag-play ng imaginary na gitara. Bored na ang mukha ni Rukawa. Bumangon na rin siya sa kama at hinila sa kama ang nobyo. Ibinalot niya ang kanilang katawan sa kumot bago niyakap ng mga braso at hita ang katawan ni Sendoh.

Sendoh: Masasabi mo ba kung ano ang kinain mo na nagpa-sweet sa iyo ngayon?

Rukawa: Hotdog.

Sendoh: Hindi, seryoso. May nagawa ba akong mabuti? mainit? napakalaki? yummy?

Rukawa: Bukas magsisimula na kaming mag-review. Group study. Hindi na kita madadalaw sa flat mo sa mga susunod na araw.

Sendoh: Sige. Kung group study ang tawag sa pag-aaral ng isang grupo, ano ang tawag kapag nag-aral ka kasama ang boyfriend mo?

Rukawa: Hmm… f****** study?

Sendoh: Hahaha! Hindi. Kapag dito ka nag-aral kasama ako, ang tawag doon, "gorgeous—boyfriends'—study."

Rukawa: Yuck.