Title: Fifth Year? I Haven't Done My Homework!

Author: Laterose

Rating: G

Time: Begint in de zomer na 'De vuurbeker'

Summary: Vanuit engels vertaalt, orgineel van Laterose! Een vijfde jaars fic met van alles. Van mishandeling tot faunatisme, Slangen, Sirius (en zijn zus), Remus, Voldie, rare nieuwe krachten en een beslissing dat Harry and Ron's leven voor altijd zal veranderen * No slash *

Disclaimer: I don't own anything of this story. Characters are from J.K.Rowling, and the story is originally written by Laterose! I'm only translating!

~*~Iemand met de naam professor Little~*~

Vragen. Ze kwamen van overal. Ook van binnen, waar het kleine stukje dat hem Harry maakte zich dingen afvroeg.

Waar waren ze vandaan gekomen? De ene moment staarde hij nog in Dirk's gezicht terwijl hij de zware stok, die Harry's arm al gebroken had, omhoog zwaaide, en het volgende moment zag hij het geschokte gezicht van een middelbare dreuzel man.

Hij had het voor elkaar gekregen om bij bewustzijn te blijven terwijl ze hem in de ambulance stopten. Op de een of andere manier wisten ze zijn naam al, maar ze bleven hem vragen stellen, twee mannen en twee vrouwen, terwijl een andere man aantekeningen maakte. De man fluisterde: ,,hou hem aan de praat, hou hem aan de praat!"

Hij moet uiteindelijk flauw gevallen zijn. Het volgende wat hij wist, was dat hij op een zacht bed in een ziekenhuis lag, compleet met kussens en een deken, en steeds meer mensen vroegen hem op te staan, zodat ze foto's konden maken.

Waarom? Vroeg Harry zich af. Voor als ik er plotseling vandoor ga?

Toen hadden ze hem verbonden en zijn arm in gips gezet. Geen van de dokters was net zo goed als mevrouw Plijster.

Hij had de foto's verdragen, ook al had hij een hekel aan camera's. Ze hadden er voor gezorgd dat hij zijn shirt uittrok, maar dat was ze alleen gelukt omdat hij te moe was en te veel pijn had om ze weg te duwen.

Maar ze zouden niks anders van hem krijgen.

Hij had ze niet verteld wat er was gebeurt.

Hij zou ze niet vertellen waar hij woonde.

Niemand zou het ontdekken. Behalve. . .

Behalve. . .

,,Behalve wat, Harry?"

,,Hmmm?"

,,Harry?"

,,Hmm. . . hmm. . hmmm?"

,,Hum en ha maar wat je wilt Harry, er is genoeg tijd."

,,Denk je dat hij wakker wordt?"

,,Weet ik veel?! Roep een van die gekke dreuzel verpleegsters."

,,Sirius!"

,,Nou, ik beschuldig hen niet. Ik zou ook gek zijn als ik hier zou werken."

,,Je bent gek Sirius."

Sirius. . . Ik ken die naam. . .

,,Hermelien, wat ga je tegen hem zeggen als hij wakker wordt?"

,,Wat bedoel je?"

,,Praktische gezien heb je zijn leven gered."

,,Ja, en? Hij heeft onze zo vaak gered. Misschien is het een keer tijd dat ik het eens terug doe."

Die stem klinkt zo bekend. . .

,,Wa'? Waar ben ik?"

,,Harry!"

,,S. . . Sirius?

,,Ja, Harry. Hermelien is hier ook."

Harry knipperde met zijn ogen. Hij lag op zijn rug op iets zachts en hij had kunnen zweren dat zijn ogen open waren. Er waren twee grote, wazige vormen boven hem. Hij veronderstelde dat ze menselijke gezichten konden zijn. . .

,,Hier," zei een van de wazige vormen met Hermelien's stem.

Harry voelde de bekende metalen vorm van zijn bril die op zijn neus gezet werd. Het verbeterde alleen maar het zicht van een van zijn ogen. Voorzover hij kon zien zagen Hermelien en Sirius er allebei erg bezorgd uit. Sirius nog het meeste. En er was nog iets anders. . . Was het angst? Of kwaadheid?

,,Ik droomde over een heleboel mensen. . . en ze namen allemaal foto's. . ."

,,Je bent in een dreuzel-ziekenhuis Harry. De foto's waren voor de ziekhuis registraties, maar op de een of andere manier zijn ze doorgelekt naar de pers. . ."

Harry gromde. ,,En dat is hoe je wist dat ik hier was, toch?"

Sirius grinnikte onverbiddelijk. Waren er tranen in zijn ogen?

,,Remus had een krant gevonden. Ik heb hem een blauw oog geslagen toen hij me probeerde tegen te houden, omdat ik achter die. . ." hij pauzeerde omdat hij geen goed woord had dat paste. ,,Hij kon me overtuigen dat jij belangrijker was. Nou ja, ik wist wel dat je dat was, maar ik dacht ik. . . Ik bedoel. . ." en hij stopte weer omdat hij zichzelf alleen maar in de knoop werkte.

Harry verplaatste zijn hoofd zover hij kon zonder dat het pijn deed, en keek naar Hermelien.

,,Wat is er gebeurt?"

,,Vertel jij dat ons maar," zei Hermelien. Ze zag er een beetje kwaad uit nu. ,,Harry, hij ging je vermoorden!"

Oh shit.

,,Hermelien, je hebt toch niet –"

,,Ik heb ze alles verteld. Maar er was daarna nog meer gebeurt, toch? Je arm had niet eerder gebroken kunnen zijn, want je neef en die andere jongen hielden je er aan vast. En daarvoor. . . hoelang duurt dit nu al?"

Harry deed zijn ogen dicht en negeerde de vraag. Voordat iemand hem kon aansporen vroeg hij plotseling,

,,Hoe wist je dat het Dirk was?" hij herinnerde zich de woorden van Hermelien.

Dat doe je niet. Hij is je eigen vlees en bloed.

,,Van jouw beschrijving," zei Hermelien simpel. De manier waarop ze het zei liet Harry denken dat ze zich maar net had overtuigd van hoe ze het wist.

Het had geen zin om te verbergen wat er was gebeurt met Hermelien. Ze wisten het al. Geweldig.

,,Hij zou me niet echt vermoord hebben," zei Harry, terwijl hij hun ogen ontweek. ,,Hij was gewoon erg bang voor je, dat was alles. Je had die andere niet hoeven vervloeken. Ik kon het zelf wel aan, hoor."

,,Tuurlijk. Hij heeft in je keel gesneden."

Dat was waar. Sirius sisde toen Harry zijn hand naar zijn keel bewoog en het teken voelde dat hard was geworden tijdens de nacht.

Op dat moment was er een klop op de deur. Er waren twee deuren, realiseerde Harry zich, maar voordat hij de tijd had om te vragen 'waarom ben ik niet in gepaste kleding?" had Sirius zich veranderd in de grote zwarte hond en verschuilde hij zich onder het bed.

Harry gromde toen de deur open ging en Perkamentus zijn kamer binnen kwam. Achter hem was een gezette dokter in een witte jas en zwarte broek.

Harry was niet in een goede houding om dan ook maar iets te zien lager dan zijn taille, dus zijn normale plan van staren naar de grond zou niet werken. Hij staarde daarom maar naar het plafond.

,,Dus we zijn het er over eens," zei Perkamentus tegen de dokter. Plotseling dacht Harry dat hij geen dokter kon zijn. Dokters op tv en degene die hij had gezien toen hij zijn enkel had verstuikt op school droegen een stethoscoop. En hij leek niet echt op een dokterachtig persoon.

Ze zijn toch meestal vrolijk? Maar deze man stond te fronzen. Maarja, veel mensen fronsten als Harry op een ziekenhuisbed lag.

Nu was Harry erg verward en hij probeerde niet naar hem te kijken, maar naar het plafond met het interessante witte patroon.

,,Hij zal op school blijven voor de rest van de zomer en ik stuur meer informatie naar dit adres," zei de niet-echt-een-dokter in een monotone stem alsof hij zelf geen invloed had op wat hij zei.

Harry dacht niet dat het een spreuk was, maar gewoon het in de buurt zijn van het schoolhoofd, die niet echt sfeerinspirerend was als hij dat niet wilde.

,,Ja, inderdaad," zei Perkamentus.

,,En u bevestigd dat ene meneer en mevrouw Herman Duffeling verantwoordelijk zijn voor deze verwondingen?'

,,En hun zoon!" voegde Hermelien toe. ,,Waag het niet om hem te vergeten!"

Dokter Grunning knikte. ,,Ah, ik zie dat Harry wakker is," zei hij vrolijk. ,,Je foto is in ieder huishouden in Engeland, jonge man. Je hebt een lelijk oog daar," merkte hij op, knikkend naar de plek net boven Harry's zicht.

Harry tilde zijn hand op en realiseerde meteen waarom de helft van zijn zicht wazig was. De linker lens van zijn bril miste.

Onthoud om de stok te ontduiken als hij komt, je wilt toch niet dat je andere arm ook gebroken wordt. Whack! Oeps, niet snel genoeg. Nog een bril om toe te voegen aan de lijst van dingen die Dirk altijd kapot maakt.

,,Het is echt niet zo erg hoor. . ." probeerde Harry.

Hermelien sprong op en zei iets wat ze Ron nooit in het openbaar zou laten zeggen. ,,Harry, je arm was gebroken!"

,,Dirk werd een beetje overenthousiast."

,,Hij dreigde je te vermoorden! Dat is verboden!"

,,Geef het maar op meisje," zei de niet-echt-een-dokter man. ,,Hij verteld het niet." Hij draaide zich naar Perkamentus. ,,Ik verondersteld dat u mij op de hoogte zal stellen als hij dat wel doet? Het is nogal moeilijk om een rechtszaak op te stellen zonder een getuige."

,,Maar natuurlijk, meneer Grunning," zei het schoolhoofd.

De man haalde een hand door zijn verwarde haar. ,,Herman Duffeling eh. . . mijn broer sponsort zijn bedrijf, weet je, goede aannemer, mijn broer, ik ben er zeker van dat meneer Duffeling het erg leuk vind om dat te horen. . ."

,,En praatgraag ook, kan ik me voorstellen," zei Perkamentus. ,,Hermelien, je moeder is aan het wachten."

Het was een manier om haar weg te sturen, maar wel een beleefde dan. ,,Doeg Harry. Ik zie je wel als het schooljaar begint. Tot volgende week." En ze was weg, met een bezorgde blik over haar schouder toen ze de kamer verliet door de tegenover gestelde deur.

Toen Perkamentus een hand naar hem uitstak, realiseerde Harry zich dat hij totaal gekleed was in wat leek op ziekenhuis kleding. Ze roken naar desinfecteermiddel. Harry veronderstelde dat zijn andere kleding met bloed doorweekt zouden zijn.

Hij liet Perkamentus hem op zijn voeten tillen. Hij trilde een beetje, maar kon wel blijven staan. Hij kon een kleine glimlacht tevoorschijn toveren. ,,Goed dan," zei Perkamentus. ,,U hoeft ons niet naar de uitgang te brengen, meneer Grunning. Ik weet zeker dat u nog een heleboel werk te doen heeft."

Grunning ging weg met een rare ,,Bedankt," en Sirius kroop weer onder het bed vandaan.

Perkamentus haalde een brillendoos vanuit zijn diepe zak. Het was precies de maat voor zijn halve maanglazen.

,,Dit zal ons terug brengen naar Zweinstein."

Harry keek naar het ding. Het moest wel een Viavia zijn.

,,Allebei," zei Harry.

,,Wat?"

,,We pakken hem gelijk vast. Dan wint Zweinstein. Spelen we gelijk."

Carlo staarde naar Harry. Hij ontvouwde zijn armen. ,,Weet – Weet je het zeker?"

,,Ja," zei Harry. ,,Ja. . . We hebben elkaar geholpen, toch? We zijn hier allebei gekomen. Laten we hem gewoon samen pakken."

Voor een moment keek Carlo alsof hij zijn oren niet kon geloven, daarna verscheen er een grote glimlach op zijn mond.

,,Okay," zei hij. ,,Kom op."

Hij pakte Harry's arm onder zijn schouder en hielp Harry naar het podium waar de beker stond. Toen ze het hadden bereikt, hielden ze allebei een hand uit naar een van de oren van de beker.

,,Op drie, goed?" zei Harry. ,,Een – twee – drie –"

Hij en Carlo pakten allebei een oor.

Meteen voelde Harry dat hij ergens achter zijn navel weg getrokken werd. Zijn voeten hadden de grond losgelaten. Hij kon de hand die de Toverschool Trofee vast hield niet loslaten, het trok hem verder, in het geluid van de wind en allerlei kleuren, met Carlo naast zich. . .

,,Weet je het zeker?" vroeg Harry gespannen, terwijl hij een vinger op het doosje legde.

Sirius gromde terwijl hij transformeerde en ook het ding aanraakte, maar Harry's ogen ontweek.

Harry had nauwelijks de tijd om hem ,,Je zal ons hierop maar moeten vertrouwen" te horen zeggen, voordat. . .

~*~*~

Professor Anderling was erg bezorgd. Ongeveer drie uur terug was Albus naar beneden komen stormen, terwijl hij riep dat hij weg zou zijn voor een paar uur en dat dit alles uit zou leggen. Hij duwde een dreuzel krant in haar van verbazing verstijfde hand.

Haar ontbijt had daarna nergens meer naar gesmaakt. Ze was nog niet uit de Grote Hal weg gegaan, niet eens toen de schalen en het servies op een magische manier waren schoongemaakt.

Ze zat het voor pagina artikel opnieuw en opnieuw te lezen in haar stoel aan de leraren tafel.

Ze had altijd al geweten dat het een fout was geweest om Harry aan die mensen te geven! Waarom had ze Perkamentus niet goed gewaarschuwd. . .?

En nu was er niets meer wat ze kon doen. Niets, alleen zitten en wachten totdat Albus terug kwam, hopelijk met Harry.

Ze herinnerde zich plotseling de reacties van de andere leraren over het artikel.

Professor Sinistra barste uit in tranen toen ze de voorpagina zag, die Anderling voor haar had neer gegooid. Minerva ging rustig zitten in haar stoel, toekijkend.

Sinistra gaf de krant door aan Banning, die bijna viel van de schok

,,Dat is een dreuzel krant," merkte Serverus Sneep, de Toverdranken Meester, droog op, terwijl hij verafschuwend zat te kijken naar de foto van Michael Owen op de laatste sportpagina.

,,Kijk gewoon," piepte Banning en hij gooide de krant naar hem.

Sneeps ogen gingen wijd open toen hij de titel en de foto van Harry zag, bang en ondervoed, een blauw oog, terwijl hij zijn linker arm vast hield alsof het gekneusd was, of gebroken.

Niemand kon Sneeps gezichtsuitdrukking lezen. Hij keek gewoon blank terwijl hij de krant doorgaf, nogal met tegenzin, aan Hagrid, die zijn hand ervoor uit hield.

Hagrid zat stil, starend. Hij begon te schudden van spijt en kwaadheid, terwijl hij het ding vastgreep, wat niets leek in zijn grote handen.

,,Wat is het?" vroeg die nieuwe heks, Wendy Little. Ze plaatste een vriendelijke hand op zijn arm, terwijl professor Stronk de krant uit zijn worstachtige vingers trok.

,,Die ---" Hagrid zei een woord dat professor Anderling liet fronzen, maar ze moest hem gelijk geven. ,,Hoe durven ze? Alsof die arme jongen nog niet door genoeg geweest is!"

,,Laat mij eens kijken, professor," zei professor Little, terwijl ze de krant van professor Stronk nam. Ze staarde met een open mond naar hetgene wat ze zag.

,,Oh mijn God," fluisterde ze. ,,Dat is Harry Potter. . ."

Plotseling hoorde Minerva drie luidde kloppen op de kasteel deur, en luid geblaf. Ze sprong op uit haar stoel, alsof ze onder stroom stond.

Ze haastte zich voor Vilder, die altijd op wist te duiken op momenten zoals nu, om de deur te openen.

,,Oh jeetje Minerva," zei professor Perkamentus. ,,Wees wel voorzichtig!"

Hij hield Harry vast aan de arm die niet in het gips zat. Harry zag er vermoeid uit, en die grote hond leek overal heen te springen om maar zo dichtbij mogelijk te staan. Hij was dun en bleek, hij strompelde, en één van de lenzen van zijn bril miste.

,,Naar binnen, Harry," zei professor Perkamentus.

,,Wat is dit, een verhoring?" mompelde Harry, maar hij liet Sirius hem naar binnen brengen.

Dit herinnerde hem aan iets.

,,Professor – al mijn Zweinstein spullen, Hedwig-"

,,Iemand zal ze binnenkort verzamelen," zei Perkamentus. ,,Naar de ziekenzaal jonge man."

,,Waarvoor?" zei Harry. ,,Ik heb net een hele nacht in een ziekenhuis. . ."

,,Je verwachtte toch niet echt dat je daar vast zou zitten voor zes weken?"

Harry wilde net zeggen dat dreuzel kinderen dat wel deden, aldoor, maar Anderling nam de plaats van Perkamentus aan zijn linkerkant en alle drie hielpen hem naar boven, naar het domein van mevrouw Plijster.

Ze ontplofte bijna toen ze Harry zag, en hij zuchtte. Hij had moeten weten dat zij het zou zien, zelfs als niemand anders het zag.

,,Potter! Wanneer was de laatste keer dat je gegeten hebt? Snel nu!"

Harry zakte in een stoel. ,,Ik kan het me niet herinneren."

,,Oh jawel, dat kan je wel Potter. Een volledige maaltijd. . . Wanneer?"

Harry besloot haar niet te vertellen over de appels. Dan zou hij ook nog een dief zijn, net zoals een zielige jongensheld.

,,Een week dan." Mevrouw Plijster haalde diep adem. ,,Wat was het?"

,,Dat weet ik niet! Het is niet belangrijk!"

,,Dat denk ik wel, Harry," zei Perkamentus van achter hem, zachtjes. Harry haalde diep adem.

,,Uhm. . . brood. Nee wacht! Ik weet het! Het was Dirks lunch! Ik had het uit-"

Hij stopte. Mevrouw Plijster stond duidelijk te trillen van kwaadheid. Ze pakte haar toverstok en tikte op Harry's arm, net boven het gips. Het viel er af in stukken en Harry kon zijn vingers weer bewegen.

,,Goed dan," zei Albus Perkamentus, met een nerveuze blik op mevrouw Plijster. ,,Ik ben in mijn kantoor als hij klaar is, Poppy."

Anderling en de zwarte hond volgden het schoolhoofd uit de ziekenzaal deur.

,,Een week? Restjes, een week terug? Het is een wonder dat je nu niet ziek bent."

,,Ik was ziek in het begin," zei Harry kalm. Op de een of andere manier was het makkelijker om tegen de zuster te praten dan tegen Perkamentus, Sirius, of zelfs Hermelien. ,,Maar ik raakte er zeg maar - gewend aan. En ik denk dat ze me wat hebben gegeven in het ziekenhuis. . ."

Mevrouw Plijster schudde haar hoofd en haastte zich naar haar kantoor.

,,Ik weet het niet, Potter," zei ze, toen ze twee seconden later weer terug kwam. ,,Het lijkt me dat ik jou hier vaker heb dan andere leerlingen op deze school. Behalve een," voegde ze toe, terwijl ze een dikke groene drank in een beker deed. Het zag er erg vies uit.

,,Wie?" zei Harry, die benieuwd was wie er in net zoveel problemen kon komen als dat hij deed. Hij voelde alsof hij het eigenlijk al wist. ,,Mijn vader, toch?"

,,Net echt," zei Mevrouw Plijster. ,,Al was hij wel veel hier. Mijn mening is dat alleen degenen die nooit gewond raken Zwerkbal legenden kunnen worden genoemd. Nee, de jonge man waar ik aan dacht was hier ooit in precies de zelfde situatie als jij, Harry."

,,Ja?"

,,Ja. Drink dat, en dan kan je naar het schoolhoofd."

Harry keek naar vaag naar het groene slijm. Het leek bijna precies op het gene waarmee hij Korzel en Kwast in zijn derde jaar had geslagen.

,,Wat is het?"

,,Het is een voedingsdrankje. Jij gaat nergens heen zonder dat je het ingenomen hebt. Zorg er wel voor dat je daarna goed eet, want een nog een dosis zal je verslaafd maken, en dan kan je niks anders meer eten."

Harry dacht dat hij liever voor de rest van zijn leven in de Ziekenhuisvleugel zou willen blijven, maar hij pakte de beker op en dronk het drankje zo snel mogelijk op. Het smaakte ook nog naar modder.

~*~*~

,,Zin in een potje schaak, Ron?"

,,Nee bedankt, ik ben aan het lezen."

,,Weet je wat Ron? Ik denk dat Hermelien je heeft aangestoken. Je bent niet gestopt met lezen van dat gezegende boek sinds zij langs kwam. Waar gaat het eigenlijk over?"

Fred probeerde het te pakken, maar Ron hield het in de lucht buiten zijn bereik, waardoor George het boek gemakkelijk kon pakken.

Hij keek naar de voorkant van het boek. ,,'Bedoelde en onbedoelde magische banden'" las hij voor. ,,Wat een mond vol."

,,Waarom zou je dat willen lezen?" vroeg Fred.

,,Oh, ga toch weg jullie twee," zei Molly Wemel vanuit haar armstoel. ,,Ik denk dat het goed is dat Ron eindelijk studeert."

De tweeling grinnikte. ,,Het is interessant, okay?" zei Ron, een beetje kwaad, terwijl hij het boek terug greep.

,,Volgens dit boek leeft Harry alleen nog door iets dat heet. . ." hij bladerde door de pagina's, ,,een opofferingsband, de sterkste van het opofferen van iemands eigen leven voor het gene van wie ze houden. Klassering: Onbedoeld."

,,Wat is het verschil dan?" zei George geïrriteerd. Ron merkte het niet.

,,Het verschil is dat een bedoelde band gemaakt wordt wanneer. . ." meer geblader door pagina's. ,,Wanneer het door twee of meer mensen is besloten dat er een band gemaakt moet worden. Dit wordt van te voren gedaan als voorbereiding van wat komen zal."

Molly keek op van haar breiwerk. Ron kon iets zien wat leek op een mouw van een trui die hij elke kerst kreeg. ,,Ik ben blij voor je, lieverd," zei ze. ,,Als er een toets komt over Magische banden dit jaar verwacht ik dat je. . ."

Maar er vloog een uil door het raam terwijl ze sprak. Het was de uil van Hermelien, Madeline. Ron ving de brief die ze liet vallen en begon te lezen.

~*~*~

Harry liep door de bekende muren van Zweinstein. Het was een fijn gevoel om eindelijk thuis te zijn. Hij vond Zweinstein zijn thuis. Hij was er trouwens toch maar zes weken per jaar van weg.

Hij zag er nu bijna uit als een normale jongen. De blauwe plek rond zijn oog was weggetrokken, net zoals de kleine sneetjes van het glas van zijn bril, die eindelijk helemaal gerepareerd waren. Het was een opluchting om weer goed te kunnen zien.

Mevrouw Plijster had die vervloekte krant gezien, vette pech. Hij moest zijn rug aan haar laten zien. Er was niet veel wat ze kon doen aan de oude littekens, maar ze maakte de nieuwe striemen wat minder pijnlijk. Het haalde bijna de herinneringen van oom Hermans riem weg.

Zijn been die werkte, zijn arm volledig genezen, en met een vrolijk gevoel binnen in hem, alsof hij net een grote maaltijd gegeten had, was hij op weg naar de stenen waterspuwer die de ingang naar het kantoor van Perkamentus bewaakte.

,,Kakkerlak tros?"

Hij bewoog niet.

,,Citroenzuurtjes."

Niks.

,,Ah." Soms dacht Harry dat Perkamentus het wachtwoord bleef veranderen om andere mensen wat lol te geven tijdens het raden.

,,Goed. Lolly's met bloedsmaak. Knapperige knappers. Kanariekano's. Oh, ja, alsof dat zou –"

De stenen waterspuwer sprong opzij. Hmmm. Harry vroeg zich af hoe professor Perkamentus die dingen kende.

De trap bracht Harry naar de oude eiken deur, en hij bleef een tijdje buiten om naar het razende gesprek te luisteren dat binnen plaatsvond.

,,Perkamentus, we kunnen niet gewoon –"

,,Moeten iets doen –"

,,Dat arme kind, helemaal alleen met hen –"

,,Je moe toch iets doen professor Perkamentus!"

,,Asjeblieft! Willen jullie allemaal even kalm blijven!"

In de kamer werd het stil, en de planken onder de voeten van Harry kraakten net een beetje.

,,Kom toch binnen, Harry," zei professor Perkamentus' stem.

Terwijl hij zijn best deed om te lachen, liep Harry de kamer in. Alle leraren waren aanwezig, (behalve Sneep) en een vrouw die Harry nog nooit eerder had gezien. Hij dacht dat zij vast de nieuwe lerares Verweer Tegen Zwarte Kunsten was.

,,Beter?" vroeg Perkamentus. Harry knikte.

,,Goed. Ga toch zitten." Harry ging zitten in een stoel die naast die van Sirius stond. Sirius zat helemaal opgerold op de rug naast het vuur, met een oog open. Hij lijkt ook dunner, dacht Harry.

,,En voor de rest van jullie," zei Perkamentus met een flits van baby blauw in zijn ogen. ,,Ga maar weg. Dit is niet de goede tijd."

,,Maar, meneer –" zei professor Sinistra, die er uitzag alsof ze gehuild had. Maar ja, professor Sinistra was toch iemand die snel huilt.

,,Ik zal jullie allemaal zien, later," zei Perkamentus met nadruk. ,,Wendy, wil je asjeblieft blijven?"

Ze gingen allemaal langzaam de kamer uit, met uitzondering van de vreemde vrouw en Hagrid, die Harry een stevige omhelzing gaf. Harry voelde de tranen opkomen in zijn ogen toen hij ze zag schijnen in die van vriend.

,,Ik heb je gemist Hagrid," zei hij.

Hagrid knikte alleen en rende toen de deur uit, achter de kleine Professor Banning aan.

,,Harry," zei Perkamentus toen iedereen weg was. ,,Dit is professor Little. Ze zal je leren hoe je moet verdedigen en aanvallen tot en nadat het nieuwe schooljaar start.

Beide volwassenen moesten lachen toen ze de uitdrukking op Harry's gezicht zagen. ,,Echt?"

,,Echt," zei professor Little. ,,Aangenaam je te ontmoeten, Harry."

,,En u, professor," zei Harry.

,,Weet je wat," zei Little, met een grijns. ,,Noem me Wendy als we alleen zijn, goed? Ik denk niet dat ik het volhoud met het 'geprofessor'. Ik weet niet wat je moeder gezegd zou hebben als ik haar zou vertellen dat ik een professor zou zijn." Ze liet een kleine lach ontsnappen.

,,U kende mijn moeder?"

,,Beste vrienden op Zweinstein," zei Wendy, terwijl ze een hand op zijn schouder legde. ,,We zullen meteen beginnen, totdat jouw spullen hier komen, goed professor?"

,,Natuurlijk," zei professor Perkamentus, en hij lachte toen Wendy Harry naar buiten leidde.

Sirius stond op en jammerde naar hen. Harry zwaaide naar hem, Wendy keek niet eens op.

Zo gauw als dat ze weg waren, verscheen Sirius Zwart de man in Perkamentus' kantoor.

,,Waarom moest je haar inhuren, Perkamentus?"

,,Kom op, Sirius."

,,Ze weet alles over me. Ze raad vanzelf over een tijdje dat ik het ben."

,,En dat is precies waarom je niet op Zweinstein moet blijven."

 Sirius keek scherp op. ,,Maar – Harry. . ."

,,Harry is nu veilig. Als je wilt, als je klaar bent, heb ik een missie voor je."

Hij legde het uit. Sirius' ogen gingen op de zelfde manier schijnen als toen Harry hoorde over zijn extra lessen. De Duffelingen konden nog wel even wachten. Er waren belangrijkere dingen te doen.

~*~*~

,,Is dit het?"

,,Jep, dat is alles."

,,Wat, een schoolkoffer, een paar stapels met kleding, een hutkoffer en een. . . uil, zei je?"

,,Ja, die staat in de voorste kamer."

,,Nou. . ." de sergeant zocht voor iets anders om over te praten met de jonge officier. ,,Nou, wat zit er in de hutkoffer?"

,,Eh. . . een paar brieven, verjaardagskaarten, een schrijfveer en inkt, Sarge."

,,Een schrijfveer?"

 ,,Eh. . . Ja Sarge. Oh, en dit." De jonge officier hield een oud boek voor zich. ,,Ik denk dat het een dagboek is, Sarge. Ik snap er alleen geen snars van. Tis net een andere taal."

De sergeant nam het boek van de officier en opende het op een willekeurige pagina. Hij snapte er ook niks van.

Het handschrift was raar, gekrulde symbolen die net leken alsof ze getekend waren in plaats van geschreven.

Het sloeg helemaal nergens op. Moe en geïrriteerd stopte de sergeant het dagboek terug in de hutkoffer.

,,Het is niks voor ons. We kunnen het net zo goed aan die man geven als hij komt.

~*~*~

Professor Perkamentus pakte de hutkoffer op en pakte er een oud boek uit. Hij fluisterde een verontschuldiging voor Harry toen hij het open deed, maar toen gingen zijn ogen wijd open. Het is niet in een taal die hij kende. Het was niet eens in een alfabet dat hij herkende!

Snel stopte hij het boek in de ondersta la van zijn bureau, om het later nog eens op te pakken. Hij hoopte alleen dat Harry niet zou merken dat het miste. Ondanks zijn kalme voorkoming, was Perkamentus meer bezorgd over wat er met Harry was gebeurt tijdens de zomer dan ieder ander.