Title: Fifth Year? I Haven't Done My Homework!
Author: Laterose
Rating: G
Time: Begint in de zomer na 'De vuurbeker'
Summary: Vanuit engels vertaalt, orgineel van Laterose! Een vijfde jaars fic met vanalles. Van mishandeling tot faunatisme, Slangen, Sirius (en zijn zus), Remus, Voldie, rare nieuwe krachten en een beslissing dat Harry and Ron's leven voor altijd zal veranderen * No slash *
Disclaimer: I don't own anything of this story. Characters are from J.K.Rowling, and the story is originally written by Laterose! I'm only translating!
~*~Een levend opspoorapparaat met de naam Sleeve~*~
,,Goed dan, Harry," zei professor Little toen ze een leeg klas lokaal hadden bereikt. ,,Laten we er maar meteen mee beginnen. Wat kan je allemaal al?"
Harry twijfelde niet. ,,Ik ken spreuken, bezweringen en vervloekingen van niveau 4."
Wendy lachte om de gretigheid van de jonge man op nieuwe spreuken te leren. ,,En verdediging?"
Harry kon niet zeggen waarom, maar hij voelde zich helemaal thuis bij deze vrouw. Het was net alsof hij haar al eerder ontmoet had. ,,Ik... Ik kan een Patronus oproepen."
Wendy's ogen lichtte op. ,,Kan je dat echt?"
,,Ja. Professor Lupos had me dat geleerd in mijn derde jaar."
Wendy bevroor toen Harry de naam zei. ,,Lupos? Remus Lupos?"
Harry staarde naar haar. ,,Ja..."
,,Maar... Niemand heeft me verteld dat hij een leraar is!"
,,Hij is het niet meer," zei Harry somber. ,,Hij was gestopt aan het einde van zijn eerste jaar. De school ontdekte..."
Hij stopte en vroeg zich af hoeveel professor Little al wist.
,,Zijn maandelijkse probleem, toch?"
Ah. Ze wist het. ,,Ja."
Professor Little plaatste haar handen op het bureau achter haar en ging er op zitten, net als een klein kind. Ze beet op haar lip.
,,Ik ben naar Polen geweest," zei ze zachtjes. ,,Mijn man nam me daar naar toe nadat... je ouders… dood waren gegaan. Mijn ouders waren in Afrika en mijn… Ik had eigenlijk niet zo veel over in Engeland. Ik heb niemand gezien voor veertien hele jaren."
Harry stond stil te wachten voor meer, maar er kwam niks. Professor moest in daar plaats van lachen.
,,Naja, ik denk dat ik een aantal van mijn oude maatjes weer snel zal zien. Sneep als eerste, jammer genoeg. Het was een schok om hem te ontmoeten. Ik had niet gedacht dat hij nog vettiger en vuiler kon worden, maar ik zat fout."
Zelfs Harry moest daar om lachen.
,,Goed, nu Harry. Je weet waarom we dit doen, toch?"
,,Voor het geval dat er net zoiets als vorig jaar gebeurt?"
Wendy huiverde. Blijkbaar had professor Perkamentus haar ingelicht over de details.
,,Nou, ja, voornamelijk dat, maar er is nog een reden. Professor Perkamentus wil het uiterste van je krachten weten. Hij vertelde me dat je wat meer krachten had gekregen van je connectie met Hij Die Niet Genoemd Mag Worden?"
Het duurde even voordat Harry doorhad dat het een vraag was. ,,Oh, ja, ja. Ik ben een Sisseltong en de Sorteerhoed had me bijna in Zwadderich gesorteerd."
,,Juist. We willen onderzoeken is of hij je nog iets heeft gegeven, iets… anders."
Harry luisterde met ingehouden adem. De krachten van Heer Voldemort tegen hem gebruiken… nu daar is een leuke ironie.
,,Als eerste," zei Wendy, terwijl ze van het bureau sprong. ,,Heb je ooit spreuken geprobeerd zonder je toverstok? Niet gewoon magie – dat kan iedereen – echte spreuken."
Harry voelde alsof Wendy's ogen recht door hem keken. Alleen het feit dat hij wist dat ze dat niet echt kon, hield hem van het vertellen van de echte waarheid.
,,Is dat niet onmogelijk, professor?"
,,Niet zo'n heel klein beetje. En noem me Wendy. Je vader had er altijd een speciale handigheid voor, zover ik me herinner. Niets groots, gewoon Accio's en Wingardiums. Hij maakte veel mensen aan het schrikken door dingen – meestal mensen – naar hem toe te roepen of op te tillen, gewoon met zijn handen."
Harry bleef stil. Hij ontdekte naderhand dat Wendy niet de beste verhalen verteller was. Ze stopte altijd in het midden, of wat op het midden leek.
Bijna geestelijk afwezig, strekte ze een hand uit en raakte zijn voorhoofd aan, een vinger aan elke kant van zijn litteken. ,,Heb je het ooit eens geprobeerd?" vroeg ze, bijna dromelijk.
Dit is een van de raarste mensen die ik ooit heb ontmoet, dacht Harry, maar hij kon het nog steeds voor elkaar krijgen om te liegen.
,,Nee."
Toen professor Little haar hand terug trok van zijn gezicht was ze aan het lachen. ,,Jij leugenaar," zei ze geamuseerd.
,,Wat?"
Terwijl ze nog steeds een brede glimlach op haar mond had, plaatste professor Little dezelfde vingers op precies de zelfde plek, op haar eigen voorhoofd.
,,Mijn naam is Wendy," zei ze. Verbaast keek Harry toe hoe een ronde plek rond de vingers op de huid licht groen werd.
,,Mijn naam is Harry Potter," zei professor Little, en de zelfde ronde plek huid werd ineens donker rood.
,,Indrukwekkend, he?" zei Wendy toen ze haar hand weghaalde en naar Harry's verbaasde gezicht keek.
,,Maar… Dat is niet echt! Je zou dat helemaal niet mogen kunnen doen, of iedereen zou dat bij iedereen doen!"
,,Dat is waar," zei Wendy bedenkelijk. ,,Ik zou dat maar beter niet aan de andere leraren leren, of het zal een aantaal leerlingen erg ongelukkig maken…"
Ze lachte om het gezicht dat Harry nog steeds trok. ,,Het is gewoon iets wat ik in Polen geleerd had, Harry. Bijna niemand kan het, dus je hoeft je geen zorgen te maken over iemand die je hoofd aanraakt en er achter komt wie je leuk vind…"
Harry grinnikte schaapachtig. Hij had wel aan zoiets zitten denken.
,,Dus, wanneer heb je dan toverstokloze spreuken gebruikt Harry?"
,,Tijdens de zomer," zei Harry, verslagen. ,,Ik denk dat ik het de eerste keer per ongeluk deed, en toen ik merkte dat niemand me van school zou schorsen bleef ik het doen."
Hij zei het met zelfwalging in zijn stem, wat Wendy toch wel alarmeerde. ,,Wat had je gebruikt?"
,,Een… een verbergingsspreuk. Voor mijn gezicht."
Harry wachtte een paar seconden, en ging toen verder. ,,Het is niet eerlijk! Ik had ze van me af moeten kunnen vechten! Ik ben een tovenaar, ik ben sterker dan dat zij zijn, en ze zijn bang van me als ik mijn toverstok heb, maar zogauw als ze die van me afgepakt hebben…"
Hij schudde wild zijn hoofd. ,,Ik ben waardeloos zonder het. Ik ben klein, en zwak, en waardeloos. Iedereen zegt dat…"
,,Op een dag zal ik toch echt die man willen ontmoeten, die 'iedereen'," zei professor Little. ,,Hij heeft zulke ongelofelijke manieren van kijken op het leven."
Harry keek opzij, hij schaamde zich voor zijn uitval.
,,Harry," zei Wendy. ,,Je bent niet waardeloos. Je ontsnapte Voldemort vier keer."
,,Dat maakt me niet speciaal," zei Harry. ,,Ik heb eigenlijk nooit wat gedaan. Mijn moeder en Perkamentus hebben me de eerste twee keer gered. De derde keer zou ik dood zijn gegaan als Felix er niet was geweest. En de vierde keer…" hij huiverde. ,,Toen was het m'n toverstok weer."
Wendy zei niks.
,,Het is niet dat ik mijn toverstok niet leuk vind, ik ben er eigenlijk erg gehecht aan, maar als hij er niet is ben ik verloren. Ik ben mager, en ik ben…"
,,Ben jij of 'Iedereen' aan het praten?" vroeg professor Little aardig.
Harry wilde haar niet aankijken. Hij loog niet. Hij was hopeloos. Nu had hij zelfs medelijden met zichzelf. Wat nou met meneer en mevrouw Kanewasser? Wat met het kind en de kleine baby? Zou hij geen medelijden met hen moeten hebben?
,,Harry, zou je het leuk vinden als ik je toverstokloze magie zou leren?"
Harry keek scherp op. ,,Kan je dat doen?"
,,Nou, ik ben geen echte ervarene, Harry, maar we kunnen het toch op z'n minst super goed proberen, toch?"
Harry grinnikte.
,,Goed. We zullen op de beste plaats beginnen – het begin."
~*~*~
In de tijd van drie uur begon Harry een aantal simpele, stokloze spreuken te begrijpen. Hij had er veel lol mee.
,,Harry!"
,,Oeps, sorry, professor." Harry gooide haar hoed terug, die naar zijn hand was gevlogen met een kleine beweging.
,,Ik denk dat we maar beter kunnen stoppen, Harry. Kijk eens naar de rotzooi die we hebben gemaakt."
Harry draaide zich om een keek. Ze waren naar het lokaal van professor Anderling gegaan, omdat daar meer ruimte was. Het lag nu totaal overhoop.
Boeken vervuilden de vloer, net zoals ontelbare rollen met perkament, veren, en oude opstellen. Een beoordelingsschema voor 'Gedaanteveranderings S.L.IJ.M.B.A.L.' lag bovenop een oude vogelkooi, die er daarvoor niet was geweest.
Een aantal stoelen waren ook omgedraaid, en op de een of andere manier hingen een aantal posters ook niet meer rechtop.
Harry lachte. ,,Kunnen we niet iets meer doen, pro -… Wendy?"
Wendy keek om haar heen naar de chaos die ze met z'n tweeën hadden gemaakt. Ze herinnerde zich de torn van de lerares maar al te goed.
,,Nou, ik denk dat we nog wel wat meer kunnen doen… Ja, okay Harry. Je gaat je krachten gebruiken op dit lokaal weer netjes te maken.
Harry gromde en draaide zich om naar de deur. ,,Ik ben van gedachten verandert. Ik denk dat ik gewoon…"
,,Oh nee, dat doe je niet," zei professor Little, terwijl ze hem aan zijn kraag vastgreep. ,,Ik wil nu ook dat het gebeurt. Heel erg bedankt voor het idee, meneer Potter."
Met een snelle herinnering om Wendy Little nooit meer te vertrouwen, ging Harry te werk, met een grote grijns op zijn gezicht toen het beoordelingsschema zijn hand net miste en zijn nieuwe lerares in het gezicht raakte.
~*~*~
Harry's spullen waren al in de slaapkamer toen hij er een half uur later aankwam. Terwijl hij het grote boek op zijn bed trok, opende hij zijn koffer om te kijken of alles er in zat.
Hij staarde verbaast naar hetgeen wat hij zag. In de koffer zaten nieuwe, perfect passende dreuzel kleren, met een nieuwe set met boeken voor het schooljaar en een reep de lekkerste chocolade.
Bovenop alles lag een kort briefje. Er stond op,
Beste Harry,
Met Sirius gaat alles goed. Hij wilde dat je deze dingen zou hebben. Hij zal me alles terug betalen als hij vrij is. Hij zegt dat je het maar als je verjaardagscadeau moet zijn, en ik denk dat er ook nog iets van Remus tussen zit, dat je zal helpen met je studie.
Veel geluk, en van Harte Gefeliciteerd met je verjaardag
Professor Perkamentus.
Harry keek naar het briefje. Dit was allemaal van Sirius? Hij had Harry al het allerbeste cadeau gegeven wat hij ooit gekregen had, een vuurflits. Hij zou dit niet kunnen betalen.
Ondanks zijn zorgen, ging hij vlijtig door de spullen heen. Ze waren van de beste kwaliteit die hij maar zou kunnen krijgen.
Terwijl hij ze heel zorgvuldig opzij schoof, pakte hij de boeken een voor een op. De meeste waren niets speciaals. 'Het standaard spreuken boek, niveau 5', 'Tussenliggende gedaanten verandering, 2de uitgave' en 'Een verzameling van beroemde heksen en tovenaars sinds 1900' waren er maar een paar van.
Maar toen zag Harry een kleiner boekje. Een kleine blauwe zonder titel. Harry opende het op de eerste pagina en zag de eerste pagina:
DIT BOEK BEHOORD TOT _______________ (hier invullen)
En dat was het. Maar juist die woorden lieten Harry aan iets anders denken, hij deed het boek dicht en dook terug in zijn koffer. Hij duwde zijn schoolgewaden opzij terwijl hij er als een gek naar zocht.
Het was er niet
Het dagboek was weg.
Het duurde een paar seconden voordat Harry zich herinnerde dat niemand het zou kunnen lezen.
Hij haalde een aantal keer kalm adem. Zou je liever dood vriezen…
Er werd op de deur geklopt.
Terwijl hij zich afvroeg wie er in de leerlingenkamer had kunnen komen, opende hij de deur.
Het was professor Little. Ze keek naar hem. ,,Heb je alles wat je nodig hebt, Harry?"
,,Ja," loog Harry. ,,Wendy, hoe ben je binnen gekomen zonder het wachtwoord?"
Wendy lachte. ,,Dat is niet zo moeilijk, Harry. Ze zijn bijna altijd het zelfde. Ik ben ook een griffoendor hoor, weet je nog?"
Harry wist het niet, maar hij wist wel wat Wendy had gezegd over het beste vrienden zijn met zijn moeder. Hij barste van de vragen over haar, maar hij besloot te wachtten totdat alles een beetje rustiger was geworden.
Hij wist ook niet zeker of hij haar verhaal over het raden van het wachtwoord wel geloofde. Ze werden uitgevonden zodat ze niet geraden konden worden. Een van de huiselfen had hem verteld dat het nu 'Oojimaflip' was.
Ach ja. Hij had nog het hele jaar. Nog genoeg tijd om meer over professor Little te weten te komen. Ze leek in ieder geval niet het weerwolf type.
,,Kom op dan," zei ze. ,,Het avondeten is klaar."
,,Wat, nu al?" Harry begon te kijken naar zijn pols, maar toen herinnerde hij zich dat hij geen horloge meer had.
,,Natuurlijk. We zijn ongeveer vier uur bezig geweest, weet je."
Professor Little en Harry liepen naar de Grote Hal, terwijl ze enthousiast praatten over toverstokloze magie.
Ondanks dat Wendy telkens anders zei, waren ze vroeg. Professor Vector en Sinistra waren de enigen die aan de lerarentafel zaten toen ze aankwamen.
Er was een extra stoel voor Harry neergezet tussen de stoelen van professor Little en Hagrid. Het enige slechte wat Harry daarin kon zien was dat professor Sneep een stoel van hem verwijdert zou zijn.
Ze gingen zitten, nog druk pratend over hun les, en Harry probeerde niet op te merken dat de andere twee heksen zijn ogen ontweken.
De andere leraren kwamen na elkaar binnen. Toen Hagrid naar binnen kwam snellen, met een rood gezicht, gaf hij Harry een bottenbrekende omhelzing en een verontschuldiging voor zijn huilerige bui van daarvoor.
Verlegen probeerde Harry hem op het onderwerp te krijgen, over wat ze dit jaar zouden gaan leren. De manier waarop Hagrid steeds ging vertellen over de kleine dingen, vertelde Harry dat hij en zijn klasgenootjes een interessant jaar zouden krijgen.
Professor Sneep ging grommend naast Wendy zitten.
,,Hoe gaat het met je, Severus?" zei Wendy vrolijk.
Sneep keek op en staarde naar haar. Het was waarschijnlijk goed dat het voedsel op dat moment kwam, want anders had hij misschien iets gemeens gezegd.
Harry had Sneep nog nooit zoveel zien eten. Hij at bijna net zoveel als Hagrid, en dat zegt nogal wat. Wendy at ook totdat ze er bijna bij neerviel.
Harry kon echter niet meer dan de helft van zijn biefstuk opeten, en nog wat patat. Hij speelde nog een beetje met zijn groente, en at ze dan langzaam op, terwijl hij wanhopig dacht dat hij absoluut niet wilde overgeven op de lerarentafel.
Iedereen had het gezien, wist Harry, maar niemand zei iets terwijl hij zich langzaam een weg baande over zijn bord, terwijl alle ogen af en toe zijn kant op keken.
Aan het einde, toen bijna iedereen zijn bord leeg had, begon Perkamentus te spreken.
,,Hoe was je eerste les, Harry?"
Dankbaar schoof Harry zijn bord opzij. ,,Het was moeilijk," gaf hij toe. ,,Aan het einde begon ik het een beetje te begrijpen. En Wendy zegt dat ik een 'transpersoonlijk uithoudingsvermogen' heb."
,,Oh? En wat is dat eigenlijk?" vroeg Perkamentus met een glimlach.
,,Geen idee," zei Harry. Iedereen (behalve Sneep) lachte.
Wendy bloosde een beetje. Ze was gered door de pudding, die Harry, ondanks dat hij dat uitermate vieze drankje nooit meer wilde drinken, niet kon opeten.
Blijkbaar kon Sneep dat ook niet. Hij zat met afkeer te kijken naar het dikke spul voor zijn neus. Hij hield blijkbaar niet echt van pudding, en al helemaal niet sinds hij net de helft van het andere eten had opgegeten.
Terwijl Harry naar hem keek, de enige twee mensen die niet weg gingen, maar te beleeft waren om op te staan terwijl iedereen wel weg ging, had hij kunnen zweren dat hij iets had zijn bewegen onder de kleren van Sneep, in het midden van zijn rechter bovenarm.
Sneep siste zacht terwijl zijn kleding bewoog, maar hij dat niet deed.
En iets siste terug.
Harry leunde over zijn bord om het beter te kunnen zien. Iets langs en duns krulde zich om Sneeps arm, onder zijn kleding.
,,Stop met bewegen, jij irritante man…"
,,Professor Sneep," zei Harry langzaam. Sneep was niet de enige die met verbazing opkeek, omdat hij vrijwillig werd aangesproken door Harry. Een groot aantal leraren keken geïnteresseerd.
,,Professor, er zit een…"
,,IK WEET HET, Potter," siste Sneep door zijn tanden, alsof hij pijn had.
,,Maar het is een…"
,,IK WEET HET! Zeg het niet…" Zijn stem viel weg toen het draaien stopte. Dit leek hem bang te maken. Harry had Sneep nog nooit eerder bang gezien. Hij nam een mentale foto, voor het geval hij ooit stimulatie nodig had tijdens dit.
,,Wat is het, Severus?" vroeg Perkamentus, nieuwsgierig, terwijl hij zijn vork neerlegde.
Sneep antwoordde niet. Hij was helemaal wit geworden.
,,Harry?"
Harry keek alleen naar Sneep. ,,Ik kan… hem weg halen…" zei hij gespannen.
Sneep keek absoluut vergiftigd toen hij dat hoorde, maar hij had niet veel keus. Langzaam en voorzichtig strekte hij zijn rechterarm uit, voorbij professor Little, die haar stoel naar achter schoof, en voor Harry.
Harry pakte zijn hand. Hij voelde verbrande en ruige huid onder zijn vingers. De bewegingen onder de kleren begonnen weer, en Harry nam diep adem.
Hij kon achteraf niet zeggen hoe hij wist wat hij moest doen. Hij deed zijn ogen dicht en zei in een zachte, lage sis die iedereen kon horen,
,,Waarom verschuil je je , broeder?"
En het antwoord kwam. Harry was alleen een beetje verbaast. Hij had nog nooit eerder een slangen stem gehoord.
,,Ik wacht op een teken van verraad."
,,Verraad aan wie?" vroeg Harry.
Hagrid en alle andere leraren, die het niet begrepen, keken angstig en met ongeloof naar Harry en Sneep, die ook zijn ogen had dicht gedaan.
,,Aan mijn meester."
,,Wat ga je doen als dit teken komt?"
,,Toeslaan!"
,,Waarom?"
,,Omdat mijn meester dat mij gevraagd heeft."
,,Beslis je niets voor jezelf?"
,,Ik ben nog niet oud genoeg."
,,Zou je naar mij toe willen komen? Ik beloof dat ik niet zo gemeen zal zijn als Sneep."
,,Je… vraagt mij?"
,,Het is jouw beslissing. Verveel je je alleen niet, omdat je moet wachten op zijn arm?"
,,Je bent aardig, maar wel een vreemde. Niet veel kunnen onze tong spreken."
,,Ik weet het."
,,Wil je echt dat ik kom?"
,,Ja, graag."
Harry opende zijn ogen terwijl de slang van het einde van Sneeps mouw tevoorschijn kwam en zich om Harry's arm krulde, boven zijn trui. Hij had nog nooit iets gezien zoals deze slang.
Hij was lang, en erg dun, met een driehoekige kop. Hij was helemaal zwart, van zijn hoofd tot aan het puntje van zijn staart.
,,Ik hoop dat je het niet erg vind dat ik het vraag, maar wat ben je eigenlijk?"
,,Ik ben een 'Death Fang'."
,,Een wat? Ik heb nog nooit van die naam gehoord."
,,Mijn meester heeft ons gemaakt. Jaren en jaren terug. Voordat hij zijn krachten kwijt raakte en hij van onze wereld vluchtte. Wij zijn bang voor hem, en voor mensen. Wij verbergen ons. Nu heeft hij ons weer opgeroepen, en hij heeft ons terug de mensenwereld in gestuurd.
Mijn meester is niet aardig, of praat zo graag als jij. Wie ben jij, jong kind?"
,,Ik ben Harry."
,,Dat is een goede naam. Wie zijn al die andere mensen die ik om me heen voel?"
,,Mijn leraren."
Herinnerd aan waar hij was, keek Harry op naar iedereen. Ze zaten allemaal diep in hun stoel, naar hem te staren, behalve Sneep, die op stond met een zucht van opluchting. Na een paar seconden mompelde hij. ,,Dank je, Potter," en hij ging weg.
Harry staarde hem achterna, met zijn mond open. De zwarte slang op zijn arm siste tevreden op zijn arm. ,,Bedankte hij me net?" vroeg hij aan niemand in het algemeen.
,,Ik denk dat hij dat deed," zei professor Perkamentus met een kleine lach. ,,Een nieuwe vriend, Harry?"
,,Ik hoop het," zei Harry. ,,Het is nu in ieder geval om alle Dooddoeners te herkennen. Zoek gewoon naar degenen met slangen om hun armen."
Hij stond op. ,,Ik zal hem… naar boven brengen," zei hij, nerveus, terwijl hij weg liep van de tafel en hij probeerde Hagrids ogen te vermijden. ,,We zullen daar wel praten."
En hij rende weg uit de Grote Hal. Toen hij weg was, fluisterde professor Anderling ,,Hoe wist hij dat Sneep Dooddoenerspion is?"
Niemand antwoordde.
~*~*~
,,Is dit je thuis?" vroeg de slang toen ze de leerlingenkamer bereikten.
,,Zoveel als dat het ooit zal zijn," antwoordde Harry blij. Hij ging in een grote leunstoel zitten bij het vuur.
,,Ahhh," zei de slang, terwijl hij van zijn schoot afgleed in zich uitstrekte op de leuning. Hij nam ongeveer een meter in beslag. ,,Nagini ligt altijd bij het vuur. Nu heb ik een plekje bij dit vuur, met mijn eigen meester!"
Harry nam niet eens de moeite om de slang te verbeteren.
,,En… Heb je een naam?"
,,Natuurlijk."
,,Nou, wat is het dan?"
,,Het is Toxica Caninus."
,,Gif tand? Is dat niet een beetje…een meisjes naam?"
,,Bedoel je…vrouwelijk?"
,,Nou, ja."
,,Wel he? Mijn meester heeft de neiging om meer vrouwelijke namen te geven. Heb je een beter idee?"
,,Nou, je zou eigenlijk een makkelijke naam moeten hebben. Wat vind je van…Sleeve?"
,,Hmmm. Sleeeeve," zei de slang, uitproberend. ,,Ik vind het wel wat. Nog een bepaalde reden…?"
Harry besloot dat maar voor zichzelf te houden. ,,Nee, niet echt."
~*~*~
Professor Perkamentus zat in zijn oude stoel achter zijn bureau, en opende het dagboek voor de honderdste keer, maar nu met een nieuwe kijk. De gebeurtenis tijdens het avondeten had zijn gedachten geopend voor een nieuw, onmogelijk, idee.
De rare, cursieve letters krulden om elkaar heen, niet in rechte lijnen, maar rond en over de pagina. Toch leek het net. Een van de pagina's, dicht bij het einde, was bedekt met bloed.
Na een paar momenten met alleen gedachten, stond Perkamentus op en liep hij naar de boekenkast. Hij pakte een oud, dik boek dat daar had kunnen staan sinds het was geschreven, ongeveer duizend jaar terug.
Hij ging weer zitten, gleed met zijn vinger over de inhoudsopgave, sloeg een paar honderd pagina's om en begon te lezen.
~*~*~
Een kleine, kalende man met een hand aan zijn zijde gemaakt van zilver, liep door een donkere gang. Zijn ogen gleden van links naar rechts terwijl hij bewoog, verder en verder de duisternis in.
Uiteindelijk bereikte hij een deur. Hij klopte, heel zacht, alsof hij hoopte dat de man binnen het niet zou horen.
Het was niet gelukt. ,,Binnen," zei een stem van binnen, een koude, meedogenloze stem.
Peter Pippeling ging de kamer binnen. Harry volgde hem, heel goed wetend wat er zou gaan gebeuren.
,,M…mijn Heer…"
,,Je hebt goed nieuws, hoop ik?"
,,Ja, m…mijn Heer. Alle slangen zijn verspreid. Een daad van ongehoorzaamheid naar u en ze zullen onmiddellijk gestraft worden met de dood."
,,DAT WEET IK, Wormstaart! Vertel me iets wat ik niet weet! Geef me nieuws, iets waar ik blij over kan zijn, en doe het snel."
Pippeling stond daar, starend naar de verhoogde stoel voor hem, terwijl hij zijn hoofd niet durfde op te tillen om zijn meester in de ogen te kijken.
Harry, daarentegen, staarde zonder te knipperen naar dat gehate gezicht, het gezicht dat hij had vernietigd en daarna weer levend had gemaakt. Het gezicht van de man die zijn ouders, Carlo, dat kleine baby'tje en zijn broertje had vermoord…
,,Er… er…Ik kan niets, ik kan niets bedenken, Meester…"
,,Crucio."
Harry zweerde hardop toen zijn litteken explodeerde. Zijn benen trilde licht.
,,Ik ben niet tevreden. Helemaal niet tevreden, rat."
Mist begon Harry's zicht te verminderen. Met beide handen tegen zijn litteken geklemd, stond hij stil, wachtend tot het hem terug in zijn bed zou duwen.
~*~*~
En zo kwam het dat Harry, om zes uur in de ochtend, 'Het standaard spreuken boek, niveau 5' zat te lezen op zijn bed.
Sleeve sliep op Harry's koffer, nadat hij daar was gaan liggen omdat Harry zo lag te woelen in de nacht.
Zijn frons werd erger in een blik van concentratie. Harry richtte zijn toverstok op de kan die op de venterbank stond. ,,Rotatis." Het begon te draaien, langzaam. Het ging steeds sneller, totdat het water in de kan een mini draaikolk was, en het langzaam uit de kan begon te klimmen, en toen…
Viel het terug in de kan.
Harry fronste. Bijna onbewust legde hij zijn toverstok naast zich neer. Deze keer zwaaide hij alleen met zijn hand.
,,Rotatis."
Het werkte. Meteen ging de kan draaien en het water kwam omhoog uit de kan. Een verdwaald stukje perkament begon richting de kan te vliegen.
,,Finite Incantatem!" Het stukje perkament en het water vielen meteen neer. Tevreden met zichzelf legde Harry het boek neer.
Terwijl hij zich omdraaide, zag hij het kleine, blauwe boekje dat hij afgelopen nacht opzij had gegooid. Hij riep het naar zich toe, en het kwam naar zijn hand.
Hij bladerde door de pagina's, maar ze waren allemaal blank, behalve de eerste, die nog steeds vermelde…
DIT BOEK BEHOORD TOT _______________ (hier invullen)
Harry haalde zijn schouders op, en riep een schrijfveer, die naar zijn hand toe snelde. Hij kon het niet laten om te lachen toen hij het gezicht van Ron al voor zich zag als hij dat steeds zou doen.
Hij stopte de veer in inkt en schreef zijn naam op het lijntje.
Met angst zag hij dat de inkt verdween van de pagina, samen met de andere woorden.
Oh nee.
Niet nog een keer.
Hij wilde het boek dicht doen, maar hij kon het niet, niet zolang hij nog wilde zien wat voor bericht er terug kwam.
En het kwam.
'Hey, Harry! Dat duurde ook lang!'
De woorden verdwenen. Harry staarde voor een seconde, en toen, tegen beter weten in, schreef hij,
'Wie ben jij?'
De tekst die terug kwam was netjes, en perfect recht geschreven, niet een handschrift dat Harry zich kon herinneren.
'Alleen maar een bepaalde peetoom die erg bezorgd om je is!'
Oh jee.
'Sirius?'
'Dat klopt! Jeetje, jij bent sloom.'
'Maar, je leeft nog!' schreef Harry, helemaal buiten zichzelf.
'Hoe kan je dan met me schrijven?'
'Ah, nou, dat zal wel wat uitleg nodig hebben…'
De woorden verdwenen totdat er weer alleen een blanke pagina was, en Harry wachtte met ingehouden adem op meer…