DEEL II:         VEGETA

Ik word wakker op de vloer van de zwaartekrachtcapsule. Alles in mijn lichaam doet vreselijk pijn, maar ik sta op en ga door. Ik ben de prins van de Saiyans, denk ik verbeten. Ik móet ook kunnen transformeren in een Super Saiyan, hoeveel moeite het me ook zal kosten. De zwaartekrachtmeter geeft inmiddels 450 aan en het zweet loopt over mijn rug. Een paar uur later voel ik dat mijn lichaam de strijd op begint te geven en ik zak op handen en knieën op de grond. Dan overvalt een ongelooflijke woedeaanval me en wordt alles zwart voor mijn ogen. Mijn hart slaat steeds sneller en dan, na maandenlange training, worden mijn inspanningen eindelijk beloond. Ik voel hoe de transformatie zich voltrekt en hoe mijn kracht exponentieel toeneemt. Mijn hele lichaam gloeit op met een gouden glans. Een zelfvoldane glimlach trekt over mijn gezicht. Ik train door tot ik er letterlijk bij neerval en ga door zodra ik weer wakker word. Een hele tijd later open ik echter mijn ogen en voel onmiddellijk dat er een enorme kracht aankomt. Een moment vrees ik dat Frieza terug is, maar dan besef ik dat deze kracht vele malen groter is dan de zijne ooit is geweest.

"Onmogelijk!" roep ik verbaasd en ren naar buiten. Kakarot en zijn vrienden hebben het kennelijk ook gevoeld en staan naar de blauwe hemel te kijken.

"Heb je ooit eerder zoiets gevoeld?" vraagt Kakarot aan Krillin. Die schudt zijn hoofd.

"Ik dacht dat Frieza sterk was, maar ik denk dat ik me vergist heb. Dit is… niet te bevatten!"

Dan zie ik een gestalte opdoemen en word enigszins gerustgesteld. Wat het ook is, het is niet groot en vliegt langzaam. Ineens begint Kakarot te lachen en roept: "Niet te geloven! Het is Tisha!"

Ik draai me om en snauw hem toe: "Doe niet zo belachelijk! Dat is onmogelijk!"

"Concentreer je op haar energie, Vegeta. Ze is het echt!"

Ik kijk omhoog en zie het met mijn eigen ogen: Tisha komt langzaam en statig naar beneden en slaat de capuchon van haar cape terug. Ze is van buiten weinig veranderd, maar van binnen des te meer. Mijn benen zakken bijna onder me weg, zo groot is haar kracht. Ze loopt me straal voorbij en omhelst Kakarot ter begroeting. Dan kijkt ze hem aan en zegt: "Zo broertje, jij ook? Laat eens zien?"

Kakarot verhoogt zijn energieniveau… en transformeert. Ik bal mijn vuisten in machteloze woede. Hoe kan dat? Hij is maar een vechter van een laag niveau! Hoe heeft hij dat voor elkaar gekregen, zonder zwaartekrachttraining? Tisha kijkt even over haar schouder naar mij en ik hoor haar stem in mijn hoofd.

"Ja, jij ook, Vegeta. Maar ik kan aan je zien dat er tussen jou en mij verder weinig veranderd is."

Ze begroet de anderen en iedereen loopt naar binnen. Ik blijf verward achter. Haar energieniveau is in haar gewone vorm even hoog als dat van een Super Saiyan! Hoe sterk zal ze dan zijn als ze is getransformeerd?

Die avond nodigt Kakarot me uit om haar terugkomst te vieren.

"Ik heb wel wat beters te doen, Kakarot. Laat me met rust."

"Okee, okee. Ik vond het alleen zo lullig om je niet te vragen. Maar ik denk eigenlijk dat het maar goed is dat je er niet bent."

"En wat bedoel je daarmee?"

"O, niets. Gewoon dat je dan in ieder geval nergens tussenkomt. Train ze!"

Kwaad kijk ik hem na. Waar zou ik tussen moeten komen? Die avond bekijk ik het herenigingfeestje op een afstand en krijg onmiddellijk antwoord op mijn vraag. Trillend van woede zie ik hoe Yamcha zijn best doet om voortdurend bij haar in de buurt te zijn. Nadat ze hebben gegeten trekt hij haar overeind om met haar te dansen. Ze laat het gewillig toe en ik kan het niet langer aanzien. Razend zet ik me af en vlieg weg, het landschap onder me in vuur en vlam zettend. Pas tegen de ochtend keer ik terug naar Capsule Corp. Ik besluit de voorraadkamer te plunderen, zodat ik het weer een tijd kan uithouden in de zwaartekrachtcapsule. Als ik langs de keuken kom, voel ik haar energie. Ik draai me om en loop naar binnen.

"Vegeta!" zegt ze en glimlacht naar me. "Ook last van spoken?"

"Van één in het bijzonder." Ik bal mijn vuisten. "Hij heet Yamcha."

Haar ogen vlammen op. "Goh, jaloers?"

Die opmerking treft me zo hard dat ik onwillekeurig een stap achteruit doe. Op kalme toon gaat ze verder: "Ik dacht dat het over was tussen ons, Vegeta. Dat heb je me meerdere keren duidelijk gemaakt. Glashelder mag ik wel zeggen."

"Jij verdient beter, Tisha."

Nu wordt zij ook kwaad. "O ja, ik heb een man nodig die zwaar met zichzelf en zijn eigen trots in de knoop zit en die me bovendien niet eens als zijn gelijke beschouwt. Ik ben niet meer jouw speeltje, Vegeta. Dus bemoei je niet met mijn privéleven!" Ze staat op en wil langs me lopen, maar bedenkt zich dan en staat stil. Ze grijpt me bij mijn schouder en zegt op zachte maar indringende toon: "En haal het niet in je botte hoofd om ook maar een vinger naar hem uit te steken, hoor je me?" Ze loopt verder, maar ik grijp haar pols vast en trek haar terug de keuken in.

"Dus je voelt helemaal niets meer voor me?" vraag ik ongelovig. Ze kijkt me niet aan, maar rukt zich los en rent de gang op.

In de dagen die volgen begin ik met Kakarot te trainen en merk tot mijn grote voldoening dat hij minder sterk is dan ik. Ik hoor hem uit over Tisha en Yamcha en kom erachter dat ze nog in de verkenningsfase zijn.

"O, Yamcha wil wel, maar Tisha houdt hem een beetje op afstand, net zoals ze ons allemaal op afstand houdt. Ze is erg veranderd in de tijd dat ze weg is geweest."

"Je moet wel blind zijn om dat niet te zien," grom ik.

"Ik probeer haar al dagenlang over te halen om te laten zien hoe sterk ze werkelijk is, maar ze weigert. En ik ben zo benieuwd!" Hij kijkt teleurgesteld. "En ondertussen zit ik met jou opgescheept. Waarom nam je mijn aanbod om samen te gaan trainen eigenlijk aan?"

"Niet dat het je iets aangaat, maar op Tisha na ben jij de enige met wie ik mijn krachten kan meten."

"Volgens mij is dat niet alles, Vegeta. Je mist haar, he?"

"Ze kan wat mij betreft het heen en weer krijgen."

"Hee, je hebt het wel over mijn zus!"

Ik haal mijn schouders op. "Doe er dan wat aan." We zetten af en transformeren in de lucht. Er begint opnieuw een hevig gevecht. Als de avond valt, wenst Kakarot me een goede nacht. Ik draai me zwijgend om en loop terug naar de zwaartekrachtcapsule. Ik train al wekenlang 's nachts door, terwijl iedereen zijn tijd verdoet met slapen. Tijdens mijn training met Kakarot moet ik me steeds meer inhouden en ik besluit dat het tijd wordt om mijn plan uit te voeren.

Met een zachte plof land ik achter Yamcha en Tisha terwijl ze langs de bosrand lopen. Ik zie Yamcha schrikken en glimlach gemeen.

"Het is tijd om te kiezen, Tisha. Ik daag je uit. Als ik win, ga je met mij mee. Als jij wint, mag je met me doen wat je wilt."

"Ik wil niet met je vechten, Vegeta. Laat me met rust."

Ik vlieg op Yamcha af en sla hem tegen de grond. Ik zie hoe ze haar vuisten balt en haar ogen dichtknijpt. Ze knielt bij Yamcha neer en kijkt me vastbesloten aan.

"Ik weiger met je te vechten, Vegeta. Ik waarschuw je."

Ik verhoog mijn energieniveau en transformeer. Ze heft haar linkerhand op en ik zie een paarse gloed van een magisch schild om hen heen verschijnen.

"Mijn geduld raakt op, Tisha. Ik beloof je dat ik hem geen haar zal krenken… maar dan zul je wel voor hem moeten vechten." Ik lach. "Wat een man, die zichzelf niet eens kan verdedigen!"

"Wat een man, die iemand aanvalt die zwakker is dan hij," kaatst ze terug. Dan staat ze op. "Het is zinloos, Vegeta. Maar als dit is wat je wilt…" Met een handgebaar verbreekt ze het energieschild. "Volg mij. Hier zijn teveel onschuldige mensen in de buurt." Ze stijgt op en ik volg haar onmiddellijk. We landen in een verlaten en onherbergzaam gebied.

Ik voel haar energieniveau stijgen en val aan voordat ze haar maximum bereikt. Mijn vuist raakt haar hard in haar maag. Voor ik opnieuw kan toeslaan, is ze verdwenen en hoor ik haar stem achter me: "Jee, dat deed bijna pijn. Als je echt niet harder kan slaan dan dat, raad ik je aan het nu meteen op te geven." Ze trapt me in mijn rug en ik kom met een klap op de grond terecht. Ik vuur onmiddellijk een energiesalvo op haar af, maar ze ontwijkt ze handig en komt op me afgevlogen. Ik begin te lachen als ik zie hoe de energiestralen zich bundelen, van richting veranderen en haar in de rug raken. Ik vang haar op met mijn knie en vuur direct van dichtbij. Ze heeft geen enkele kans om uit te wijken en stort een heel eind verder neer. Ik verhoog mijn energieniveau en ga over in de volgende transformatie. Blauwe vonken knetteren om me heen als ik mijn ogen open. Tisha staat voor me, er lopen straaltjes bloed over haar wang en haar kin. Ze staart me ongelovig aan: "Hoe heb je dat voor elkaar gekregen?"

"Ik wist dat Super Saiyan slechts een opstapje was naar Super Saiyan 2," grijns ik zelfvoldaan. "Dus als ik jou was, zou ik ook maar eens van haarkleur veranderen. Op dit niveau ben je geen partij voor me."

"Ik zie het." Ze balt haar vuisten en schreeuwt het uit terwijl de verandering optreedt. Mijn vermoedens blijken waarheid als ik ontdek dat haar energieniveau een stuk lager ligt dan het mijne. De rest van het gevecht ben ik dan ook aan de winnende hand. Op een gegeven moment ligt Tisha bloedend en aan het eind van haar krachten op de grond. Ik zet mijn voet op haar rug en vraag: "Was dat genoeg?"

Tot mijn verbazing begint ze zacht te lachen. Kwaad zet ik meer gewicht op mijn ene been en duw. Kreunend zegt ze: "Je had altijd al eigenaardige manieren om je affectie te tonen, Vegeta, maar dit is wel het extreemste voorbeeld tot nu toe. Wat doe je als ik niet opgeef? Wil je me echt dood hebben?"

Ik haal mijn voet van haar rug af, zodat ze zich om kan draaien en me aan kan kijken. "Misschien wel! Misschien zou ik dat beter kunnen verdragen dan jij en die…" Ik spuug op de grond. Ze kijkt me hoofdschuddend aan. "Als je dat nou eens wat eerder bedacht had, hadden we dit probleem niet gehad, besef je dat wel? Maar hoe dan ook, het is en blijft mijn keus, niet de jouwe. Je bent zelf weggegaan." Ik word woest, grijp haar bij de keel en til haar op. "Dus het is allemaal mijn schuld?" Ik trap haar recht een bergwand in. Ergens in mijn achterhoofd besef ik donders goed dat ze gelijk heeft, maar ik kan het niet accepteren. Plotseling schrik ik op uit mijn gedachten als de berg in zijn geheel begint te schudden. Dan explodeert de berg en moet ik dekking zoeken om niet geraakt te worden door de rondvliegende rotsblokken. Tisha komt uit de stofwolken tevoorschijn. Haar linkerarm met het amulet heeft ze naar de hemel opgeheven, haar rechterarm is gebogen en haar rechtervuist gebald. Haar stem weergalmt door mijn hoofd: "Je kunt nu nog terug, Vegeta. Geef je over!"

"Nooit!" schreeuw ik. Bliksem daalt neer uit de rondkolkende wolken boven haar hoofd.

"Dan moet je het zelf maar weten…" Het klinkt als een zucht. Ik schud met mijn hoofd en kijk dan weer omhoog. Bliksem slaat herhaaldelijk in Tisha's hand en omringt haar met een waas van statische elektriciteit. Eindelijk begrijp ik wat ze van plan is: een dubbele transformatie! Op de één of andere manier moet ze erin geslaagd zijn om de overgang naar Magiër en Super Saiyan tegelijk te laten plaatsvinden. Haar uiterlijk verandert sterk: haar haar krijgt een zilveren glans en wordt langer, haar ogen worden bleekgrijs en haar kleren worden zwart. Tot mijn grote schrik zie ik haar staart teruggroeien, niet bruin zoals bij normale Saiyans, maar met dezelfde zilveren kleur als haar haar. Ze landt enkele meters bij me vandaan en ik zie de wonden in haar gezicht binnen een paar seconden helen. Ze kijkt me aan en ik word overvallen door een kille angst.

"Tisha?"

Zelfs haar stem klinkt anders als ze antwoordt: "Ik ben nog steeds Tisha, zij het in een nieuwe outfit. Ik ben alleen niet zo weekhartig als zij." Ze lacht zacht en dreigend. Dan strekt ze haar hand uit en ik word door een enorme kracht omvergeworpen. Bloed druppelt op mijn handschoenen zodra ik weer overeind kom. Razend vlieg ik haar aan, maar het is volkomen zinloos. Met haar krachten van Magiër en Saiyan gecombineerd veegt ze letterlijk de vloer met me aan. Ik eindig totaal leeggevochten en zwaargewond tegen een rotsblok. Ze komt met een grimmig gezicht op me af en ik ben ervan overtuigd dat dit mijn roemloze einde zal worden.

Ze buigt zich echter over me heen en vraagt spottend: "Zo, ben je uitgespeeld?"

Er komt nauwelijks nog geluid over mijn lippen. Hees fluister ik: "Je hebt gewonnen." Het kost me de grootste moeite om bij bewustzijn te blijven. Door een waas van tranen zie ik haar terugtransformeren naar haar oorspronkelijke vorm. Vervolgens vallen mijn ogen dicht. Voor de duisternis me overmant, voel ik hoe ze me optilt en wegvliegt.

Ik word wakker omdat iemand iets in mijn mond duwt. Ik proef onmiddellijk de typische smaak van een senzuboon en slik hem gretig door. Enkele ogenblikken later voel ik me weer zo goed als nieuw en ik zie Kakarot naast mijn bed zitten.

"Dat was niet zo slim van je. Erg onbeleefd ook trouwens."

"Bemoei je met je eigen zaken," snauw ik en sta op.

"Volgens mij zijn er maar twee verklaringen, Vegeta. Of je bent een psychopaat of je houdt zoveel van haar dat zelfs ik het niet begrijp."

"Zoek het zelf maar uit, Kakarot. Waar is ze?"

Kakarot grijnst met die irritante, eeuwig vrolijke gezichtsuitdrukking van hem. "Zoek dat ook zelf maar uit. Van mij hoef je verder geen gunsten te verwachten. De enige reden dat ik hier zit, is dat de rest je allemaal niet wilde zien. O ja, en ik hoorde van Tisha dat je opeens Super Saiyan 2 kunt worden en ik was erg benieuwd hoe je dat zo snel voor elkaar hebt gekregen."

"Gewoon een kwestie van trainen, Kakarot." Ik loop naar de deur en laat hem achter. Ik vlieg naar buiten en ga op zoek naar Tisha, maar kennelijk verbergt ze haar energie. Inwendig vloekend vlieg ik terug naar de zwaartekrachtcapsule om mijn training te hervatten. De volgende dagen blijft Tisha onvindbaar. Tijdens mijn zoektochten krijg ik opeens een idee en vlieg naar de grot. Ze is er niet, maar de as van het kampvuur is nog warm. Een tevreden glimlach trekt over mijn gezicht. Nu weet ik tenminste waar ze zit en kan ik haar in de gaten houden. Waarom zou ze weg zijn gegaan? vraag ik me af. Snapt ze het inmiddels zelf ook niet meer? Opeens herinner ik me dat ik haar 's nachts tegenkwam in de keuken en hoe ze mijn vraag niet beantwoordde. Of ze weet het antwoord niet, of ze wil het me niet vertellen. In het laatste geval voelt ze dus nog wel degelijk iets voor me. Diep in gedachten staar ik naar de bosrand onder me. Waarom geeft ze er niet gewoon aan toe? Waarom moet ze zo moeilijk doen? Ik snap zelf ook wel dat ik niet makkelijk ben, maar… ik

ben nu eenmaal een Saiyan en dat begrijpt zij beter dan wie dan ook. Ik zucht diep. Teveel vragen, te weinig antwoorden. Maar ik zal ervoor zorgen dat Yamcha haar niet krijgt, denk ik vastbesloten. Hij is haar niet waard. Mijn aandacht wordt naar een beweging tussen de bomen getrokken. Tisha komt het bos uit; een kring van stenen zweeft om haar heen. Aan de oever van de beek laat ze de stenen in een ruime cirkel neervallen. Ze gaat in het centrum van de cirkel staan, haar hoofd in haar nek, haar ogen gesloten, haar armen langs haar lichaam. Langzaam heft ze haar armen op en er lijkt muziek uit haar lichaam te komen. Ze opent haar ogen en begint te dansen. Het ziet eruit als een ritueel en ik kan zien dat ze er volledig in opgaat. Terwijl ze danst bewonder ik haar lichaam. Ze lijkt gespierder te zijn geworden sinds ik haar voor het laatst zag. De zon heeft haar huid gebruind en haar haar is niet langer het typische Saiyanzwart, maar heeft een lichtbruine kleur. Haar bewegingen zijn ongelooflijk vloeiend en dan gebeurt er iets vreemds: Tisha wordt doorzichtig en verdwijnt vervolgens helemaal. De stenen cirkel blijft achter. Ik probeer te bedenken waar ze kan zijn gebleven, maar kan niets aannemelijks verzinnen. Zou ze doorhebben dat ik hier zit? Ik kan het me niet voorstellen, maar kijk toch af en toe over mijn schouder. Het duurt niet lang voor ik haar weer zie verschijnen, dansend in de cirkel. Als ze stopt met dansen, ziet ze er gespannen en bezorgd uit. Ze heft haar hand op en de stenen verdwijnen in het niets. Met mijn hoofd vol vragen sluip ik weg van de grot. Pas op veilige afstand zet ik af om de rest van de weg naar Capsule Corp vliegend af te leggen. Kakarot en zijn vrienden zitten buiten te eten en ik zie Yamcha een argwanende blik omhoog werpen als ik langs vlieg. Dan staat hij op en volgt me naar binnen.

"Je weet waar ze is, he?" vraagt hij kwaad.

"Dat gaat je geen zak aan." Mijn stem klinkt dreigend als ik eraan toevoeg: "Laat me met rust of het zal je berouwen." Ik zie hoe hij zijn vuisten balt in machteloze woede en grijns spottend. "Dat zou ik niet doen als ik jou was."

Met een ruk draait hij zich om en loopt terug naar buiten. Ik ga naar mijn kamer en probeer te slapen, maar de vragen houden me wakker. Ik móet weten wat er aan de hand is. Waarom doet Tisha zo geheimzinnig?

De volgende dag vlieg ik direct naar de grot. Tisha is kennelijk nog niet zo lang wakker en maakt net een staart in haar haar als ik de grot binnenloop.

"Hoi Vegeta," begroet ze me terwijl ze met haar rug naar me toe staat.

"Wat is er aan de hand?" vraag ik op barse toon.

"Hoe bedoel je?" Ze draait zich om en kijkt me met grote onschuldige ogen aan.

"Hou op met toneelspelen. Ik heb gezien wat je gisteren hebt gedaan. Wat heeft het te betekenen?"

Haar ogen staan donker als ze zegt: "Dat gaat je niets aan, Vegeta."

"Er staat iets te gebeuren en jij weet wat! Waarom mag ik het niet weten?"

"Omdat deze wereld nou eenmaal niet om jou draait… Hoogheid."

Ik begin te lachen. "Probeer je me kwaad te maken?"

Ze kijkt me verbaasd aan vanwege mijn reactie. "Misschien. Eigenlijk wil ik gewoon dat je weggaat. Alles is onder controle, dit gaat alleen om mij. Voor je eigen veiligheid verzoek ik je vriendelijk je er niet tegenaan te bemoeien. Ik vind het al vervelend genoeg dat je weet waar ik verblijf."

"Alsof dat zo moeilijk te ontdekken was. Yamcha is er nog steeds niet achter, hij is niet al te snugger, he?"

"Hoe is het met hem?"

"Eens een eikel, altijd een eikel. Hij is gewoon zijn achterlijke zelf."

Tisha schiet in de lach. "Jij houdt ook nooit op, he? Ik dacht dat je me met rust zou laten."

"Ik heb gezegd dat je met me mocht doen wat je wilde… Niet dat ik je met rust zou laten." Tijdens ons gesprek ben ik steeds dichterbij komen staan. Ze kijkt naar me op, slaat dan haar ogen weer neer en zucht. Haar ogen staan triest als ze zegt: "Ik wilde dat ik het je allemaal kon uitleggen, Vegeta. Maar als ik dat doe, breng ik alles en iedereen in gevaar." Ze wendt zich abrupt van me af. "Ga nu. Val me niet meer lastig, anders ben ik gedwongen dezelfde maatregelen te nemen als de vorige keer."

Ik buig me naar haar toe en met mijn mond vlak bij haar oor vraag ik zacht: "Is dat een dreigement? Dan moet het wel iets heel ernstigs zijn." Ze draait haar hoofd en kijkt me vanuit haar ooghoeken woest aan: "Dat is het ook. En nou opsodemieteren!" Ik voel hoe haar kracht me naar de opening van de grot schuift. "Wacht. Ik heb nog één vraag." Ze stopt met duwen en vraagt: "En die is?"

"Hoe lang ben je nog van plan er omheen te blijven draaien?" Zonder op haar reactie te wachten, spring ik van de rots af en vlieg weg. Tisha blijft verward en kwaad achter. Op de terugweg besluit ik haar voorlopig niet meer te volgen. Ze heeft ongetwijfeld magische trucs om erachter te komen waar ik ben, ook al verberg ik mijn energie voor haar. Ik voel er niets voor om nog eens een pak slaag van haar te krijgen. Ik bal mijn vuisten en word kwaad als ik bedenk hoeveel sterker ze is. Toch kan ik niet ontkennen dat ik bewondering voor haar heb. Ik kan me voorstellen hoe moeilijk ze het heeft met de hele toestand hier. Ze is en blijft een Saiyan en het is ironisch dat we allebei eenzaam zijn, terwijl… Ik grinnik als ik bedenk dat we beiden ongeveer even koppig zijn. Ik zal erachter komen wat je geheim is, Tisha. Op een gegeven moment zal de waarheid aan het licht komen.

Drie dagen later. Hoewel buiten de zon schijnt, komt de hele atmosfeer op de één of andere manier dreigend op me over. Ik besluit het erop te wagen en vlieg voorzichtig naar de grot. Tisha is er niet, maar ik kan haar energie voelen en vlieg haar achterna. Ze landt ergens op een berghelling en ik hoor haar stem in mijn hoofd: "Eigenwijs stuk vreten dat je bent!" Ik kom tevoorschijn vanachter een groot rotsblok.

"Dus vandaag gaat het gebeuren?" vraag ik nieuwsgierig.

Ze gromt zacht tussen haar opeengeklemde tanden door. "Ik had kunnen weten dat je dit zou doen." Ze grijpt me bij mijn shirt. "Heb je enig idee hoe gevaarlijk je bezig bent?!"

"Niet zolang je me niet vertelt wat er aan de hand is, nee." Verontwaardigd trek ik mezelf los en doe een stap terug. Ze kijkt me bijna wanhopig aan.

"Mijn halfzus gaat hier zo meteen landen."

"Halfzus? Een Saiyan?"

"Was het maar waar. Nee, ze is een volbloed Magiër en is op het oorlogspad om mij uit de weg te ruimen, bang als ze is dat ik ooit haar toekomstige kroon zou opeisen."

"Dus zij is de dochter van jouw moeder en haar officiële echtgenoot."

"Precies."

"Één grote gezellige familie. Hoe sterk denk je dat ze is?"

"Laten we zeggen dat ik geen goed gevoel heb over de uitkomst van het gevecht. En nee," zegt ze met klem, "jij mag niet meedoen! Je maakt geen schijn van kans tegen haar."

"Jij wel? Heb je ooit tegen een volbloed Magiër gevochten?" vraag ik.

"Nee. Jij?"

"Ik heb ooit met een Magiër getraind en ze kennen smerige trucjes die zelfs ik niet zou gebruiken."

"Hm. Daar ben ik van op de hoogte. Ik heb zelf Magiërbloed, en ik geloof dat jij ook weet dat ik niet zal aarzelen om vandaag alles te geven wat ik heb."

Ik buig mijn hoofd en bestudeer de grond. Dan kijk ik haar aan en zeg: "Goed, ik zal niet tussenbeide komen. Maar laat me hier blijven voor het geval je toch nog hulp nodig hebt."

Tisha valt bijna om van verbazing. "Wát zeg je? Je biedt je hulp aan?"

"Dat heb je goed gehoord."

"Ik geloof mijn oren niet. Wie ben jij, en wat heb je met Vegeta gedaan?"

Ik geef haar een stomp tegen haar schouder. "Dit is niet het moment om grapjes te maken!" Dan klinkt er een oorverdovend geraas en Tisha duwt me tegen de grond achter een stel rotsen. Er daalt een groot ruimteschip neer uit de blauwe hemel.

"Grote goden," zeg ik zacht. "Ik heb nog nooit zo'n kracht gevoeld, behalve toen jij…" "Ik weet het. Maar ik vraag me af of ik zelfs in die vorm wel sterk genoeg ben om haar te verslaan." Ik kan mijn schrikreactie niet onderdrukken.

"Zie je nou wel dat je vandaag thuis had moeten blijven?" sist ze.

"Ik ben er, en ik ben niet van plan weg te gaan. Wat is je strategie?"

"Ik denk dat ik maar het beste frontaal kan aanvallen. Er zijn hier verder geen potentiële slachtoffers aanwezig." Ze komt overeind en schudt haar haren naar achteren.

"Tisha," zeg ik en ze draait zich half om. "Sla haar tot poeier." Ze glimlacht en zweeft dan langzaam naar het schip. De deuren gaan zoemend open en er komt een stel wachters naar buiten. Achter hen loopt een lange vrouw met een zware cape. Tisha landt vlak voor de wachters. De vrouw komt verder naar voren en zegt: "Ik zie dat je je eigen dood wilt versnellen? Ik had gedacht dat ik je door het hele heelal zou moeten najagen om je te pakken te krijgen."

"Ik heb je de moeite bespaard, Riana. Ik ben niet bang voor je."

Riana begint te lachen en werpt haar zware mantel af. "Dat is niet verstandig, kleintje. Hoe zou je mij ooit kunnen verslaan? Je bent maar een halfbloed!" Ik zie Tisha's mondhoeken omhoog krullen.

"Fijn dat je zo trots bent op je onbesmette bloed, Riana. Ben je eindelijk klaar met je gezwets? Dan kunnen we beginnen."

Riana legt haar hoofd in haar nek en transformeert. Haar amulet is een diadeem, die in haar hoofd verzinkt zodra ze haar andere vorm heeft aangenomen. Haar lange paarse haar golft zachtjes in de wind. Tisha verbaast me echter door te transformeren naar een Super Saiyan.

"Wat is dat voor mislukte transformatie?" roept Riana. Tisha heeft haar al tegen de grond geslagen voordat ze ook maar met haar ogen kan knipperen en vuurt een schot van dichtbij af. Riana verdwijnt echter voordat ze geraakt wordt en komt ergens anders weer tevoorschijn.

"Jij smerige teef!" Riana heft haar hand op en een blauwe bliksemflits treft Tisha van bovenaf. Zodra ze weer op haar voeten staat, vuurt Tisha een energiesalvo af. Riana ontwijkt, maar de energiestralen bundelen zich en treffen haar dan alsnog in de rug. Ik grinnik en denk: die heeft ze van mij. Mijn handen jeuken, maar ik houd mijn belofte en blijf zitten waar ik zit. Tisha's tactiek verbaast me, ik had gedacht dat ze meteen over zou schakelen naar haar ultieme vorm. Misschien wil ze eerst de vechtwijze van haar tegenstander leren kennen. Heel verstandig.

Riana vuurt opeens vijf ringschoten af, die Tisha tegen een bergmuur smijten en haar armen, benen en nek vastpinnen aan de rotsen. Ik bal mijn vuisten en vloek binnensmonds als ik zie hoe Tisha als boksbal wordt gebruikt. Ik sta op het punt om op te springen en me in het gevecht te mengen, maar hoor dan haar stem in mijn hoofd: "Je hebt het beloofd, Vegeta. BLIJF DAAR!"

Ze verhoogt haar energieniveau tot het maximum en breekt uit. De stukken rots die meekomen slaat ze stuk op Riana's lichaam. Riana verdwijnt in een wolk van stof en Tisha gaat terug naar haar oorspronkelijke vorm. Dan heft ze haar linkerhand naar de hemel. Eindelijk, denk ik opgelucht. Ze gaat er een eind aan maken. Maar ze verandert naar dezelfde vorm als Riana, naar haar magische vorm. Mijn ogen rollen zowat uit mijn hoofd. Waar is ze in vredesnaam mee bezig? Probeert ze tijd te rekken omdat er iets mis is?

"Vegeta, er is een goede reden voor wat ik aan het doen ben, geloof me. Houd alsjeblieft op met dat getwijfel, want je leidt me af." Ik schud mijn hoofd. Ik kan maar niet wennen aan dat telepathische gedoe.

Riana en Tisha zijn inmiddels allebei redelijk gehavend, Tisha lijkt echter het onderspit te gaan delven. Ze ligt al snel op de grond, aan het eind van haar krachten en bloedend uit vele wonden. Riana komt lachend op haar af, grijpt haar bij de keel en tilt haar op alsof ze een veertje is.

"Het is afgelopen, zus," zegt ze en heft haar hand op. Tisha lacht zacht en zegt: "Nee, Riana, het begint pas." Een enorme explosie volgt en Riana wordt een heel eind weggeslingerd. Tisha strekt haar linkerarm uit naar de hemel en balt haar rechtervuist. De lucht wordt donker en de wolken trekken zich samen. De rook en het stof van de explosie trekken op en onthullen de nieuwe Tisha. Haar zilveren staart krult heen en weer. Riana is nog niet van de eerste klap bekomen en kijkt met wazige blik naar Tisha.

"What the…"

Tisha houdt haar handen voor zich uit en vormt een knetterende energiebol. Dan verdwijnt ze en duikt achter Riana op. Ze vuurt en raakt, Riana komt opnieuw hard op de grond terecht. Hierna is Tisha duidelijk aan de winnende hand. Riana ziet zichzelf gedwongen om terug te veranderen naar haar oorspronkelijke vorm. Tisha komt met een grimmig gezicht op haar af. Dan gebeurt er iets ongelooflijks: met haar laatste krachten splitst Riana zichzelf op in meerdere vechters en omsingelt Tisha. Terwijl Tisha afgeleid is door de vijf verschillende Riana's die om haar heen zwermen, duikt de echte Riana van achteren op haar af met getrokken mes en steekt het diep in Tisha's rug. Terwijl Tisha's gezicht vertrekt van intense pijn, zie ik een gestalte vaste vorm aannemen achter Riana. Het is een jongen van een jaar of twintig, die met zijn getrokken zwaard Riana in één klap onthoofdt. Vervolgens vuurt hij een energiestraal af op het wegstuiterende hoofd, zodat er niets overblijft dan een rokend hoopje as. Hij vangt Tisha op, die terug is gegaan naar haar oorspronkelijke vorm en zichzelf nauwelijks meer in de lucht kan houden. In een oogwenk sta ik naast ze en vraag de jongen: "Wie ben jij?"

"Dat doet er niet toe. Blijf daar!" Hij legt zijn handen op Tisha's borst en ik zie zijn energie in haar overvloeien. Al snel slaat ze haar ogen op en pakt de hand van de mysterieuze jongeman vast.

"Dank je wel… Trunks."

Hij lacht warm naar haar. "Ik had wel wat eerder hier mogen zijn, geloof ik. Het spijt me dat dit is gebeurd."

Ik kniel naast haar andere zijde en ze pakt mijn hand ook vast. "Jij ook bedankt."

"Waarvoor?"

"Voor het feit dat je eindelijk eens naar me luisterde en je er niet tegenaan bemoeide zoals je zo graag wilde."

"Okee. En ga je me nu eindelijk vertellen wie dit is?" Een vreemd gevoel overvalt me als de jongen me aankijkt.

"Ik heet Trunks. Meer dan dat kan ik je niet vertellen."

Ik sla met mijn vuist op een rotsblok en het valt uiteen tot gruis. "Ik begin ernstig genoeg te krijgen van al die geheimzinnigheid, Tisha," grom ik kwaad.

"Het spijt me, Vegeta, maar Trunks heeft gelijk. Het zou… verkeerd zijn om je meer informatie te geven." Ze kijkt me recht aan. "Ik garandeer je dat het niet lang duurt voor je de waarheid te horen krijgt."

"Goed dan. Kunnen we nu dan eindelijk terug naar huis?" Ik trek haar overeind en bekijk haar rug. De wond is volledig verdwenen en ik kijk verbaasd naar Trunks. Wat voor verborgen krachten zou hij nog meer hebben?

Zodra we terug zijn op Capsule Corp, neemt Tisha me apart en zegt: "Ik weet dat ik je geduld verschrikkelijk op de proef stel, Vegeta, maar net zoals tijdens het gevecht met Riana is er een verdomd goede reden voor alles wat ik doe. Trunks en ik trainen voorlopig samen en willen niet gestoord worden." Ze kijkt me smekend aan.

"Waar ken je hem van?"

Ze glimlacht. "Dat zul je zeer binnenkort te weten komen."

Ik zucht diep. "Wanneer kom je weer terug?"

Haar gezicht wordt ernstig en ze bijt op haar lip. "Ik weet het niet. Zo snel mogelijk."

Ik pak haar gezicht met beide handen vast om te zorgen dat ze me aankijkt, maar ze trekt zich los. Er staan tranen in haar ogen en ik zie haar kaakspieren trekken.

"Zorg goed voor jezelf, Vegeta."

Ze vliegt naar Trunks, die een eindje verderop heeft staan wachten. Samen vliegen ze naar de horizon, Trunks draait zich nog één keer half om en zwaait. Waar ken ik die jongen van? Ik kom er niet uit en ook die avond wil de slaap maar niet komen.

Enkele weken later word ik midden in de nacht wakker van het gehuil van een kind. Als ik de deur van mijn kamer opendoe, zie ik dat er een baby voor mijn deur ligt. Op zijn dekentje zit een brief vastgespeld. Ik pak het kind op en neem het mee mijn kamer in. Ik leg het naast me in bed en begin de brief te lezen, terwijl het kind me met grote blauwe ogen opneemt.

"Lieve Vegeta,

Ik stuur je onze zoon Trunks. Ik zal er zelf de komende tijd – misschien wel jaren – niet zijn om voor hem te zorgen. Zoals je je waarschijnlijk realiseert, is de oudere Trunks die een paar weken geleden mijn leven redde, dezelfde persoon als deze baby. De enige manier om Riana te verslaan, was om Trunks in te zetten als verrassingselement. Hij is vanuit de toekomst naar onze tijd gekomen om Riana voorgoed te stoppen. Ik had echter niet alles goed voorzien, dus zijn Trunks en ik nu hard aan het werk om ervoor te zorgen dat het niet alsnog verkeerd afloopt. Ik besef dat dit ontzettend ingewikkeld klinkt, maar als dit alles niet had plaatsgevonden, waren er enorme rampen gebeurd. Terwijl ik dit schrijf, is de hele aarde en wellicht zelfs het complete universum in gevaar. Dat is de reden dat ik je niets kon vertellen en dat is de reden van mijn vertrek. Het spijt me dat ik zo geheimzinnig deed, maar ik kon niet anders. Ik hoop dat je het begrijpt en me misschien op een dag zelfs vergeeft voor wat ik heb gedaan en voor wat ik nog zal doen. Zorg goed voor Trunks – als er iets met hem gebeurt, stort de hele tijdcyclus in en is alles verloren.

Ik denk voortdurend aan je en aan de vraag die je me toen stelde: "Hoe lang ben je nog van plan er omheen te blijven draaien?" Hoezeer ik ook wilde, het was onmogelijk om toe te geven aan mijn gevoelens voor jou. Ook dat zou ingrijpende veranderingen teweeg hebben gebracht. Beschouw onze relatie maar als beëindigd, Vegeta. Ik heb geen idee of ik dit ga overleven, laat staan of ik terug kan gaan naar deze dimensie en deze tijd.

Voor altijd de jouwe,

Tisha.

P.S. Die geheimzinnige dans die je hebt gezien was een techniek om naar de toekomst te reizen om te zien of alles daar goed verliep en of Trunks klaar was voor het gevecht."

Tranen lopen over mijn wangen als ik lees hoe onzeker haar terugkomst is. Door een waas van tranen zie ik opeens een klein handje naar me reiken. Trunks maakt een verbaasd geluidje als ik hem oppak en tegen me aan druk.