Twaalf lange jaren zijn verstreken. Koning Yemma heeft me laten komen en vertelt me dat het plan gelukt is: de nieuwe beschermer van de aarde is geboren. Ik word teruggestuurd om Trunks te gaan trainen, zodat hij over acht jaar terug in de tijd kan reizen om mijn leven te redden. Mijn kaakspieren trekken hevig als ik deze boodschap krijg. De confrontatie met Vegeta zal geen rozengeur en maneschijn worden – ik heb nog steeds een hoop uit te leggen, want ook in mijn brief aan hem heb ik niet het hele verhaal verteld. Yemma strekt zijn hand uit en mijn halo verdwijnt. Ik vlieg in mijn normale stoffelijke vorm terug naar de aarde en land in de tuin van Capsule Corp. De zwaartekrachtcapsule staat er niet meer en ik trek een verbaasd gezicht. Het duurt niet lang voordat Vegeta naar buiten komt; hij heeft mijn energie onmiddellijk herkend. We staren elkaar een tijdje zwijgend aan. Dan komt Bulma naar buiten met een baby in haar armen. Het wordt heel even zwart voor mijn ogen, ook al wist ik al dat ze samen een kind hadden. Vegeta verbreekt het zwijgen.
"Het moet erg moeilijk zijn geweest als het twaalf jaar moest duren."
"Ik kan alles uitleggen," zeg ik zacht. "Is dat jouw kind?"
Hij wordt rood tot over zijn oren en knikt dan. Ik glimlach naar hem, maar mijn ogen staan triest. Hij kijkt me verbaasd aan.
"Je… wist het al?"
"Ja, Vegeta, ik wist het al."
Hij werpt een korte blik op Bulma, die weer naar binnen loopt met het kind. Hij pakt mijn arm vast en gebiedt: "Kom mee. Ik wil antwoorden en wel nu meteen!" We vliegen het bos in en landen naast een meer.
"Hier zal niemand ons storen. Hoe wist je dat?"
Ik kijk beschaamd naar de grond. "Je weet dat Trunks over acht jaar terug in de tijd moet om mijn leven te redden, toch?"
"Ja."
"Ik ben teruggekomen om hem te trainen. Maar ik moest uit jouw leven verdwijnen, zodat je…" Ik word rood. "Zodat jij en Bulma samen een kind konden verwekken."
"WAT?!"
"Rustig! Laat me mijn verhaal afmaken. Jullie dochter zal een sleutelrol spelen wanneer de aarde in gevaar is – of, zoals ik in mijn brief ook al schreef, misschien niet alleen de aarde, maar zelfs het hele universum. Je ziet dat ik gigantisch in de weg zat, want als Bra niet was geboren…"
Vegeta verliest zijn zelfbeheersing volledig en grijpt me bij mijn keel.
"Je wil zeggen dat je me gebruikt hebt als de eerste de beste fokstier?"
Tranen springen in mijn ogen. "Het kon niet anders! Ik heb gezien wat er anders was gebeurd, het is… gruwelijk!"
Hij smijt me zo hard tegen een boom, dat die doormidden breekt. "Wat jij gedaan hebt, is walgelijk. Het is zo laag dat ik er geen woorden voor heb."
Ik veeg de bladeren uit mijn haar. "Wat zou jij in mijn plaats hebben gedaan? Ik heb voor jou gekozen, Vegeta, hoe krom het ook klinkt. Als ik niet was weggegaan, had ik iedereen op deze planeet ter dood veroordeeld. Ik kon je niet nog een keer zien sterven."
Zijn ogen schieten nog steeds vuur, maar ik kan zien dat mijn argument indruk heeft gemaakt. Hij staat te trillen van woede, wendt zich dan af en zegt: "Train mijn zoon, maar blijf bij mij uit de buurt."
Terug in mijn oude kamer in Capsule Corp pak ik wat spullen bij elkaar. Ik heb besloten om weer in de grot te gaan wonen, want ik wil Vegeta de ruimte geven om de dingen op een rijtje te zetten. Ik schrik als er op mijn deur wordt geklopt.
Bulma staat voor me en zegt: "Je moet je niet door hem laten wegjagen, Tisha. Wat is er gebeurd?"
Met een diepe zucht en bang dat zij net zo kwaad zal worden als Vegeta doe ik het hele verhaal nog een keer. Ze kijkt me fronsend aan en zegt dan: "Ik snap dat 'ie daar heel kwaad om werd, ja. Maar hij denkt eerst aan zichzelf en dan pas aan de rest van de wereld. Nou ja, je kent hem beter dan ik. Hij trekt wel weer bij."
Het wordt me opeens teveel en ik barst in tranen uit. Bulma slaat haar arm om me heen en zegt zacht: "Hoe heb je zo'n offer kunnen brengen? Weggaan terwijl je wist dat hij… Terwijl je nog steeds zielsveel van hem hield?"
"Ik weet het niet," zeg ik snikkend. "Maar het moest. Het was dat… of dood."
"Ik begrijp het. En nu? Wat heeft hij tegen je gezegd?"
"Ik mag Trunks gaan trainen zodat hij over acht jaar terug kan reizen om me te redden… Als ik hem maar met rust laat."
"Dus je wilde terug de bergen in. Nou, vergeet het maar. Dit is nog altijd mijn huis en ik bepaal wie er blijft en wie er weggaat. Jij blijft hier, en als hij het er niet mee eens is dondert hij zelf maar op."
Ik kijk haar verbaasd aan. Ze kijkt lachend terug.
"O, hij is lang niet meer zo'n arrogante klootzak als hij vroeger was, Tisha. Hij begint zich aan te passen aan het aardse leven en sinds hij en ik voor Trunks hebben gezorgd… Hij is veranderd, maar hij kan nog steeds terugvallen in zijn oude gewoonten als… Nou ja, jij brengt zijn verleden weer bij hem terug en dit nieuws was natuurlijk helemaal verschrikkelijk voor zijn ego." Ze grinnikt. "Hij mag dan één van de sterkste vechters in het universum zijn, ik ben niet bang voor hem. En ik raad jou ook aan dat niet meer te zijn. Verdorie, je bent de enige die sterker is dan hij! Hij zou bang voor jou moeten zijn!"
Ik lach door mijn tranen heen. "Misschien. Goed, ik blijf. Maar ik snap je voorstel van geen kant. Ik houd nog steeds van hem en jij wil dat ik hier onder zijn neus rond blijf wandelen?"
"Hee, die keus is aan hem. Ik ga niet doen alsof het geen pijn zou doen als hij voor jou zou kiezen… Maar er zwemmen nog meer vissen in de zee."
"Doel je op Yamcha?"
Ze grinnikt weer. "Misschien." Ze staat op en loopt de kamer uit.
Ik zucht diep, opgelucht door Bulma's reactie. Waarschijnlijk neem ik de hele zaak te serieus. Ik pak mijn spullen weer uit en ga op zoek naar Trunks. Ik kom er al snel achter dat de zwaartekrachtcapsule nu ingebouwd is in het wooncomplex zelf. Vegeta en Trunks komen net naar buiten, allebei met een handdoek om hun nek geslagen. Vegeta keurt me geen blik waardig en loopt straal langs me heen om te gaan douchen. Trunks neemt me argwanend op en vraagt: "Wie ben jij?"
"Ik heet Tisha, Trunks. Ik ben je nieuwe trainer."
"Hoe weet je mijn naam?"
"Ik ken je vader van vroeger."
"Ik train alleen met mijn vader," zegt hij resoluut. "Ik ken jou niet en kan me niet voorstellen dat ik van jou iets zou kunnen leren."
Ik begin te grinniken.
"Wat?"
"Je inschattingsvermogen kan in ieder geval een stuk verbeterd worden. Hoe sterk denk je dat ik ben, Trunks?"
Hij kijkt me aan, opeens twijfelend. "Eh… Ik weet niet… Maar je bent een vrouw! Zo sterk kun je niet zijn, toch?"
Ik barst in lachen uit. Vegeta is inmiddels klaar met douchen en heeft een deel van het gesprek gehoord. Hij zegt bars: "Je traint voortaan met Tisha, Trunks."
"Maar papa…"
"Geen gemaar!" Hij kijkt zijn zoon streng aan. Ik onderdruk de neiging om mijn hand op Trunks' schouder te leggen, maar fluister zacht in zijn oor: "Ik ben sterker dan je vader, Trunks. Geloof me, ik kan je een hoop leren." Hij kijkt verbaasd naar me op. "Echt waar?" Hij kijkt vervolgens ongelovig van mij naar zijn vader. Vegeta balt zijn vuisten en draait zich bruusk om. Trunks giechelt als zijn vader stampend uit het zicht verdwijnt. "Dus het is echt waar! Ongelooflijk! Maar ben je dan ook een Super Saiyan?"
"Dat en nog veel meer," antwoord ik raadselachtig. "We beginnen morgenochtend, ik kom je ophalen na het ontbijt."
Trunks rent zijn vader achterna en ik grijns als ik bedenk dat hij hem waarschijnlijk de oren van het hoofd gaat vragen over mij.
De volgende ochtend tref ik Bulma en Trunks samen aan het ontbijt. Ik kijk Trunks aan, maar hij wendt beschaamd zijn gezicht af. Toch zie ik de donkere vlek op zijn linkerwang.
"Wat is er gebeurd?"
"Papa werd boos omdat ik vroeg waar hij jou van kende," zegt hij. Ik frons mijn wenkbrauwen. De jongen kijkt naar me op. "Waarom wordt hij altijd zo kwaad als hij jou ziet?"
"Dat leg ik je nog wel eens uit, Trunks. Kom eens hier met je hoofd?" Ik leg mijn hand tegen zijn wang en zie de verbazing op zijn gezicht als de pijn wegtrekt. Hij rent naar een spiegel en roept uit: "Het is verdwenen! Tjee, hoe heb je dat gedaan?"
"Dat is nog niets. Dat kun jij binnenkort ook!"
Hij vraagt aan Bulma: "Mag ik gaan, mam?"
"Natuurlijk, schat. Doe voorzichtig!"
"Nooit!" Hij rent grijnzend voor me uit naar buiten. Ik breng hem de grondbeginselen van magische krachten bij en aan het eind van de dag vraagt hij: "Kunnen alle mensen dit? Of komt het omdat ik half Saiyan ben?"
Ik staar voor me uit terwijl ik probeer een antwoord te vinden waarin ik hem niet vertel dat ik zijn werkelijke moeder ben. Aarzelend zeg ik: "Soms zijn mensen voorbestemd om in de toekomst een bepaalde rol te vervullen. En soms krijgen deze mensen verborgen talenten mee om hen daarbij te helpen."
"Wauw. Maar hoe wist jij dat dan?"
Inwendig vloekend om zijn inzicht, kap ik hem af. "Vraag niet zoveel, Trunks. Ik ben hier om je te trainen, niet om mee te doen aan Trunks' grote vragenspel."
Hij kijkt me met grote blauwe ogen aan. "Sorry! Je gaat me toch niet slaan, he?"
Ik leg mijn hand op zijn schouder en kijk hem recht aan. "Ik zal je nooit slaan, Trunks. Wat Vegeta heeft gedaan, was verkeerd en ik zal er met hem over praten. In de tussentijd moet jij ophouden met vragen stellen over mijn verleden, want dat werkt op zijn zenuwen. Ook op de mijne trouwens," voeg ik er glimlachend aan toe. "Geloof me, de antwoorden zullen uiteindelijk vanzelf duidelijk worden."
Mokkend buigt hij zijn hoofd en zegt: "Okee."
"Goed. Dan gaan we verder."
Tegen de avond draag ik Trunks terug naar huis. Hij is volkomen uitgeput door alle nieuwe dingen die hij vandaag heeft geleerd. Slaperig kijkt hij naar me op en ik word overvallen door moedergevoelens. Ik glimlach warm naar hem en streel hem over zijn haar.
"Ga maar lekker slapen, knul. Morgen is er weer werk aan de winkel." Binnen neemt Bulma hem van me over en legt hem in bed. Daarna komt ze bij me aan de keukentafel zitten.
"Ergens in de komende acht jaar zal ik hem vertellen dat ik zijn moeder ben, Bulma."
"Dat weet ik. Ik hoop dat die klap niet te hard aankomt voor hem. Het is op zijn leeftijd moeilijk te begrijpen wat je hebt gedaan."
"Af en toe begrijp ik het zelf niet eens," zucht ik. "Net toen ik dacht dat het niet meer ingewikkelder kon worden… Soms vervloek ik mijn gaven, weet je dat? Meer weten dan anderen is verschrikkelijk, zeker als je het met niemand kunt delen omdat je dan de ondergang van het gehele universum op je geweten hebt." Ik sta op en mijn ogen staan donker als ik zeg: "Ik ga Vegeta zoeken om hem de huid vol te schelden. Trunks is verdomme pas twaalf en weet van niets. Hij had geen enkel recht om hem te slaan."
Bulma lacht. "Hehe, eindelijk ga je op je strepen staan. Het zou eens tijd worden! Succes."
Ik vlieg naar buiten en vind Vegeta ergens bovenop een berg. Hij staat stil en met zijn ogen gesloten, zijn haar wappert in de gure wind. Ik besluit om net zo bot te zijn als hij: ik vlieg recht op hem af en sla hem neer. Hij komt tientallen meters verder op de grond terecht en kijkt me woedend aan zodra hij weer op is gestaan. Mijn ogen schieten vuur als ik schreeuw: "Hoe kon je dat doen? Hoe haal je het in je botte kop om onze zoon te slaan? Hij heeft geen idee van wat er aan de hand is! Natuurlijk is hij nieuwsgierig, natuurlijk stelt hij vragen!" Hijgend van pure razernij toren ik boven hem uit. Wrijvend over zijn kaak zegt hij: "Dat besefte ik ook… zij het pas achteraf. Ik kon het niet helpen, je weet hoe ik ben."
"Eerst slaan en dan pas nadenken." Ik grijp hem bij zijn keel en zeg dreigend: "De volgende keer overleef je niet, Vegeta. Dat zweer ik."
"Er komt geen volgende keer, Tisha. Ik verloor mijn zelfbeheersing omdat ik er door zijn gevraag aan herinnerd werd…" Hij stopt midden in zijn zin.
"Aan wat?"
"Alles! Hij vindt je geweldig omdat je sterker bent dan ik… Ik ben benieuwd wat hij van je vindt als hij weet wat je gedaan hebt!"
"Dat zal ik hem zelf vertellen als het moment daar is. En ik weet dat mijn aanwezigheid hier confronterend voor je is. Ik doe verdomme mijn best om zoveel mogelijk rekening te houden met je gevoelens… maar het lijkt nog steeds éénrichtingsverkeer te zijn bij jou. Bulma zei dat je veranderd was, maar ik merk er eerlijk gezegd helemaal niets van."
Vegeta zwijgt en ontwijkt mijn blik.
"Ik zal je verder met rust laten. Ik hoop dat je niet nogmaals zo'n fout maakt…" Ik zet af en vlieg terug naar Capsule Corp.
Na deze confrontatie wordt Vegeta een stuk tammer en doet zelfs zijn best om vriendelijk tegen me te doen. Ik verdenk Bulma ervan dat ook zij hem er van langs heeft gegeven vanwege zijn gedrag. Bulma zelf ontpopt zich tot een goede vriendin, waarmee ik urenlange gesprekken heb. Ze vertelt me onder andere hoe zij en Vegeta bij elkaar zijn gekomen.
"Het is natuurlijk schandalig, maar ik had die avond iets meer gedronken dan goed voor me was… Ik liep een eindje de tuin in om een beetje bij te komen en kwam Vegeta tegen. Tot mijn grote verbazing merkte ik dat hij óók gevoel had… Hij was erg in de war en wilde eigenlijk zo snel mogelijk verdwijnen, maar ik hield hem tegen. Al snel vertelde hij me zijn hele geschiedenis, vanaf zijn jeugd tot aan jouw verdwijning. Hij was echt gebroken! Van zijn hele maskerade van keiharde en arrogante Saiyan-prins was niets meer over en in een opwelling vroeg ik hem om bij mij in te trekken. Ik zorgde toch al voor de baby, want ja, volgens Saiyans blijft dat toch vrouwenwerk. Niet dat ik dat erg vond, want Trunks is een geweldig kind. Maar goed, hij keek me zo hartverscheurend aan… Voor ik wist wat er gebeurde, lagen we met elkaar in bed. En ja, dat is eigenlijk het hele verhaal."
"Ik vind het echt ongelooflijk, weet je dat? Vegeta is nou niet bepaald de makkelijkste en jij houdt het al twaalf jaar met hem uit."
"Ach wat, hij is er toch zelden. En nu heb ik Bra om voor te zorgen… Ik ben een stuk minder aan hem gehecht dan jij."
Ik kijk haar verbaasd aan.
"Ik bedoel dat jullie samen veel meer hebben meegemaakt! Hij heeft me verteld dat je min of meer aan hem uitgehuwelijkt was. Hij is niet in details getreden, maar uit zijn verhaal kon ik opmaken dat je zo'n beetje zijn voetveeg was en dat jarenlang. Wat ik wil zeggen is: jij hebt het al veel langer met hem uitgehouden als je het zo bekijkt."
Ik glimlach stroef. "Ik had geen keus."
"Ik wel dan?"
Met een schok dringt het tot me door. "Niet echt, nee. Het was immers voorbestemd dat jullie samen… Grote goden, zo heb ik het nog nooit bekeken."
"Zoals ik al zei, ik vind het absoluut niet erg. Vegeta is inderdaad niet de makkelijkste, maar ik ben niet de fout in gegaan door me aan hem aan te passen. Ik ben van het begin af aan op mijn strepen gaan staan en het heeft jaren geduurd, maar hij heeft inmiddels geaccepteerd dat zijn wil hier niet de wet is."
"En je hebt hem duidelijk weten te maken dat hij mij ook als een volwaardig persoon dient te behandelen."
"Dat kostte behoorlijk wat moeite! Je hebt geen idee hoe jaloers hij op je is vanwege je kracht. Wat dat betreft is zijn trots onwankelbaar… Maar zo zitten Saiyans kennelijk in elkaar. Ik ben allang blij dat Goku niet zo is."
"Goku… Ik zal binnenkort bij hem op bezoek gaan. Hij moet kunnen aanvoelen dat ik weer terug ben."
"Dat hoeft niet. Hij komt morgen hierheen met Chi-Chi en de kinderen."
"Kinderen?"
"O, dat weet je natuurlijk nog niet! Hij en Chi-Chi hebben een tweede zoon gekregen, hij heet Goten en is een jaar jonger dan Trunks."
Een brede glimlach trekt over mijn gezicht. "Dat is geweldig!"
"Tisha!"
"Goku!" We rennen op elkaar af en er stroomt een golf van warmte door me heen als we elkaar omhelzen.
"Kon je niet even gedag zeggen voordat je wegging?" vraagt hij verontwaardigd.
Ik kijk hem schuldbewust aan. "Misschien… Maar het was al moeilijk genoeg."
"Ik heb het één en ander van Bulma gehoord over de reden dat je zo lang bent weggeweest, ja."
Een miniatuurversie van Goku trekt aan Chi-Chi's mouw en vraagt: "Mama, wie is dat?"
Ze antwoordt glimlachend: "Dat is je tante Tisha, Goten." Chi-Chi omhelst me ter begroeting. "Ik ben blij dat je er weer bent."
Ik geef Goten een hand en zie dan zijn broer. "Gohan! Jeetje, wat ben jij groot geworden!" Hij bloost.
Hierna neemt Goku me apart en we lopen een eind de tuin in.
Hij kijkt me doordringend aan. "Het gaat niet echt goed met je, he? Is het Vegeta?"
"Het is de hele situatie, Goku. Hij zal me nooit vergeven wat ik heb gedaan."
"Het is ook verdomde ingewikkeld!"
"Wat zou jij in mijn plaats hebben gedaan, Goku?" vraag ik bijna wanhopig.
"Ten eerste zou ik nooit aan Vegeta zijn uitgehuwelijkt," grijnst hij. "Maar… stel dat ik twaalf jaar van de aardbodem zou moeten verdwijnen zodat Chi-Chi met iemand anders een kind kon krijgen. Nee, dat zou ik denk ik niet kunnen."
"Vergeet niet dat de toekomst van de hele wereld er vanaf hangt."
Hij schudt wild zijn hoofd. "Ik hoop dat ik nooit zo'n keus hoef te maken! Het één is net zo erg als het ander!"
"Precies," zeg ik zacht. Er staan tranen in mijn ogen. "Ik wilde alleen dat Vegeta het begreep, maar hij kan het niet accepteren."
Goku slaat zijn armen om me heen en ik huil eens flink uit. Daarna lopen we terug naar het woongedeelte van Capsule Corp. Voor we naar binnen gaan, zegt Goku: "Ik blijf voorlopig bij je, okee?"
"Maar Chi-Chi…"
"Die redt zich wel een tijdje. Ik maak me zorgen om je. En bovendien," gaat hij vrolijk verder, "heb ik ook wel zin om weer eens flink aan de slag te gaan. Dat huisje boompje beestje gedoe begint me behoorlijk de keel uit te hangen."
Ik grinnik. "Eens een Saiyan, altijd een Saiyan. Goed, blijf dan maar hier. Maar besef wel dat ik voorlopig alleen met Trunks train."
"Dat weet ik. Ik wil je avonden gewoon een beetje opvrolijken." We lopen naar binnen en het wordt een gezellige avond. Goten en Trunks zijn dikke vrienden en nemen iedereen voortdurend in de maling. Vegeta is in geen velden of wegen te bekennen.
Jaren gaan voorbij. Sinds Goku op Capsule Corp verblijft, is Vegeta er bijna nooit meer. Tijdens onze zeldzame ontmoetingen doet hij nog steeds zijn best om normaal tegen me te doen, maar ik merk aan zijn gedrag dat er iets veranderd is tussen ons. Na een jaar of vijf zie ik hem steeds vaker naar Trunks en mij kijken terwijl we aan het trainen zijn en als Trunks bijna achttien wordt, eet hij 's avonds meestal weer met ons mee. Ik kan aan hem zien dat hij zijn kinderen heeft gemist en ik word er opnieuw aan herinnerd hoe menselijk hij af en toe kan zijn.
Op een avond loop ik naar mijn kamer om te gaan slapen, als hij opeens vanuit een zijgang opduikt en me tegenhoudt.
"Weet Trunks het al?"
"Ik heb hem nog niets verteld. Ik weet niet of hij er al klaar voor is."
"Hij is bijna achttien. Denk je niet dat het tijd wordt dat hij weet dat jij zijn echte moeder bent?"
"Je hebt gelijk, denk ik. Vegeta…"
"Wat?" Hij staat met zijn armen over elkaar geslagen voor me en kijkt me onderzoekend aan. Ik voel hoe mijn adem in mijn keel stokt en probeer de brok in mijn keel weg te slikken.
"Er zijn zoveel dingen die ik je wil zeggen, dat ik niet weet waar ik moet beginnen," fluister ik nauwelijks hoorbaar. Dan verman ik mezelf en kijk hem aan. "Er gaat geen dag voorbij dat ik er geen spijt van heb. Ik wil dat je dat weet. En ook al vergeef je het me nooit, ik zal altijd van je blijven houden." Ik staar naar mijn handen en friemel zenuwachtig aan mijn ringen. Hij staat nog steeds voor me, onbeweeglijk.
"Het is eigenlijk belachelijk dat ik ooit heb gedacht dat ik een keus had tussen jou en Yamcha. Wat ik ook doe, je bent nog steeds deel van me."
Ik zie een traan op de vloer uiteen spatten en kijk op. Vegeta huilt geluidloos en omhelst me opeens heftig. De spanning die we in al die jaren onderhuids hebben opgebouwd wordt op dat moment teniet gedaan. Zodra zijn greep wat losser wordt, kijk ik hem ongelovig aan en zie dan de hunkering in zijn ogen zoals die er vele jaren geleden ook was. Hij kust me zacht en teder, maar ik voel hoe ongeduldig hij is. Ik glimlach uitdagend naar hem, waarop hij me tegen de muur duwt en me vurig zoent. Zijn handen glijden zoekend over mijn lichaam. Ik kreun zacht. "Vegeta…"
Hij stopt even en kijkt me vragend aan.
"Niet hier, idioot."
Hij tilt me met één beweging op en loopt naar mijn slaapkamer. Het duurt niet lang voordat onze lichamen met elkaar versmelten. Als we volledig uitgeput op het matras neervallen, zeg ik zacht: "Je bent veranderd."
"Vind je het erg?"
"Absoluut niet," grinnik ik. "Ook al gedraag je je nu wat menselijker, je bent en blijft de Saiyan waar ik lang geleden verliefd op werd." Ik nestel mezelf tegen hem aan. Hij streelt mijn rug en zegt na een korte stilte: "Ik vergeef het je, Tisha."
"Dank je."
"Ik begrijp dat je niet anders kon, maar het doet nog steeds pijn. Ik voel me alsof ik al die tijd een rol heb gespeeld."
"Dat is niet waar. Wat jij met Bulma hebt, is anders, maar dat maakt het niet minder waardevol."
"Het is bizar."
"Het is niet jouw schuld, Vegeta." Ik zucht diep. "Hooguit de mijne."
"Dat denk ik niet. Het is gewoon zo gelopen zoals het kennelijk moest lopen. Niemand had werkelijk een keus."
We liggen nog een hele tijd zwijgend tegen elkaar aan, tot onze ogen langzaam dichtvallen.
Ik word al vroeg wakker omdat mijn hand slaapt en pijnlijk tintelt. Ik zwaai voorzichtig mijn benen over de rand van het bed om Vegeta niet wakker te maken, maar hij veert onverwacht overeind en grijpt me vast bij mijn middel.
"En waar denk jij dat je naartoe gaat?" fluistert hij zacht in mijn oor. Zonder op antwoord te wachten, trekt hij me terug het bed in. "Je kunt best een dag vrij nemen."
"Ik was eigenlijk van plan om Trunks uit te leggen wat er allemaal aan de hand is," zeg ik ernstig. "Het wordt voor mijzelf ook hoog tijd dat ik de knoop eens doorhak."
"Hm." Hij kijkt me teleurgesteld aan, fronst dan zijn wenkbrauwen en knikt. "Je hebt gelijk."
"Hoeveel weet hij eigenlijk tot nu toe?"
"Hij denkt nu dat Bulma zijn moeder is. Verder weet hij dat ik van een andere planeet kom en dat ik daar troonopvolger was." Hij glimlacht vertederd. "Dat vind 'ie nog steeds geweldig. 'Mijn papa is een prins!' Maar over ons en onze hele geschiedenis weet hij niets."
"Goed, dan weet ik ongeveer waar ik moet beginnen met mijn verhaal. Mag ik nu opstaan?"
Hij leunt achterover in de kussens. "Succes."
Ik kleed me snel aan en ga op zoek naar Trunks. Ik vind hem in de zwaartekracht-capsule; zo te zien is hij al een tijdje bezig.
"Goeiemorgen, Trunks."
"Hoi, Tisha. Gaan we beginnen?"
"Nee. Ga zitten, Trunks."
Trunks slaat geërgerd met zijn hand tegen zijn voorhoofd. "Toch niet weer een vijfdelige trilogie over mythen en legenden?"
"Nee. Herinner je je nog, hoe ik jaren geleden hier aankwam en dat je je afvroeg wie ik was en waar ik vandaan kwam?"
"Dat vraag ik me nog steeds af! Ga je me eindelijk je grote geheim vertellen?" Hij kijkt me enthousiast aan.
"Ik ben niet goed in het brengen van zware boodschappen, Trunks. Eerst het belangrijkste: Bulma is niet je echte moeder." Ik durf hem nauwelijks aan te kijken. "Dat ben ik."
"Jij? Maar…"
"Laat me het hele verhaal vertellen, dan begrijp je misschien waar ik al die tijd heb uitgehangen. Ik kom van dezelfde planeet als je vader, maar zoals je zelf ook wel gemerkt hebt, ben ik geen volbloed Saiyan. Mijn moeder was een Magiër, vandaar mijn en jouw magische krachten. Ze is immers je oma. Maar goed, om een lang verhaal samen te vatten, mijn moeder is koningin van de planeet van de Magiërs. Deze planeet wordt geregeerd door vrouwen. Ik mag echter geen aanspraak maken op de troon – ik wil het trouwens niet eens – omdat ik slechts een bastaarddochter ben, een buitenechtelijk kind. Mijn Saiyanvader had een korte affaire met de koningin en omdat je bij Magiërs niet kunt zien dat ze zwanger zijn, wist ze me verborgen te houden en vervolgens naar mijn vader te sturen, naar de planeet Vegeta. Daarmee redde ze mijn leven… Want de ware troonopvolgster was al geboren, mijn oudere halfzus Riana. Helaas kwam Riana er later alsnog achter dat ik bestond en vloog naar de aarde om me uit de weg te ruimen. Dit was vlak voor jouw geboorte, Trunks. Dankzij mijn gaven wist ik precies waar ze zou landen en had ik ook al min of meer vastgelegd wie er zou gaan winnen. Okee, hier wordt het ingewikkeld. Ik ben voor haar aankomst op aarde naar de toekomst gereisd en heb geregeld dat jij naar het verleden zou reizen om op het cruciale moment in het gevecht Riana te verslaan. Op deze manier wist ik zeker dat het voortbestaan van de aarde was gewaarborgd, want Riana is nogal meedogenloos. Nadat Riana was verslagen, ben jij teruggegaan naar de toekomst…"
"En jij?"
"Ik moest uit het leven van je vader verdwijnen, anders zou Bra niet zijn geboren. Zij zal ook een sleutelrol spelen bij het redden van de aarde… en misschien wel van het hele universum."
"Dus je hebt vader opgegeven en mij in de steek gelaten," zegt hij kwaad.
"Ik had geen keus. Als ik niet was weggegaan, had ik alles en iedereen in gevaar gebracht. Ik moest kiezen tussen op korte termijn gelukkig zijn met jou en Vegeta of op lange termijn iedereen redden om wie ik gaf."
"En waarom…" Ik zie zijn verwarde gezicht. Dan staat hij op en ik voel zijn energieniveau stijgen. "Het is niet eerlijk! Je komt hier binnenvallen, traint me en doet alsof je om me geeft, vertelt me dan dat je mijn moeder bent en dat ik terug moet reizen in het verleden om je te redden? Denk je dan alleen maar aan jezelf?" Woedend slaat hij me tegen de grond en voor ik hem tot kalmte kan manen, is hij verdwenen. Ik wrijf over mijn kaak. Echt een zoon van zijn vader: eerst slaan en dan pas luisteren. Ik kan niet eens telepathisch contact met hem zoeken, want ik heb hem al geleerd hoe hij zich daarvoor kan afsluiten. Het lijkt me beter om hem tijd te gunnen om de nieuwe informatie te verwerken en ik ga terug naar mijn kamer. Vegeta staat onder de douche. Ik kleed me uit en stap ook de cabine in.
"Nou is Trunks kwaad op me."
"Dat had je toch wel verwacht?"
"Hij liet me niet uitpraten. Hij lijkt verschrikkelijk op jou wanneer hij kwaad wordt, weet je dat?"
"Nee."
"Dat moet ik hem echt afleren als hij weer een beetje bijgetrokken is."
"Wat heeft hij gedaan dan?"
Ik trek een pijnlijk gezicht. "Eerst slaan en dan pas luisteren. Of nee, hij was gewoon weg voordat ik nog een woord kon zeggen. Het is duidelijk dat zijn Saiyanbloed de overhand heeft."
Ik zie Vegeta glimlachen.
"Wat?"
"Als hij je kon raken, verdiende je het. Kom op zeg, je bent veel sneller dan hij."
"Dat valt wel mee," zeg ik bezorgd. "Onderschat onze zoon niet, Vegeta."
Hij zegt op geruststellende toon: "Over een paar dagen komt hij waarschijnlijk vanzelf naar je toe, maak je maar geen zorgen."
"Denk je?"
"Natuurlijk. Hij is al jarenlang razend nieuwsgierig naar je. Dit kwam waarschijnlijk hard aan, maar hij zal nog wel meer vragen hebben… En jij bent de enige die hem de antwoorden kan geven."
"Da's waar."
Vegeta krijgt gelijk; na een paar dagen ontwijkt Trunks me niet langer, maar hij weigert nog steeds een woord tegen me te zeggen. Op een dag zie ik hem in de tuin zitten, zo te zien diep in gedachten verzonken. Ik loop naar hem toe en leg mijn hand op zijn schouder.
"Ben je nog steeds kwaad op me?" vraag ik voorzichtig.
Hij zucht diep. "Ik weet het niet. Ik vraag mezelf voortdurend af wat ik in jouw plaats had gedaan."
"En?"
"Ik zou het echt niet weten." Hij kijkt me bijna wanhopig aan, zoekend naar antwoorden die ik echter ook niet heb.
"Denk je werkelijk dat ik je vraag om naar het verleden te reizen alleen maar om mij te redden?"
"Nee, ik snap nu ook wel dat er veel meer op het spel staat… Het kwam gewoon heel egoïstisch op me over toen je me het hele verhaal vertelde. Ik denk dat ik het allemaal niet in één keer kon verwerken."
"Begrijp je inmiddels ook dat ik je dit vraag omdat je anders in het niets verdwijnt? Tijdens mijn gevecht met Riana was ik al zwanger van je, Trunks. Als ik sterf, zul jij nooit geboren worden."
Hij slaat met zijn hand tegen zijn voorhoofd. "Daar had ik nog niet eens aan gedacht!" Hij staat op en grijpt mijn hand. "Ik zal terugreizen, Tisha. Ik vrees alleen dat ik je voorlopig nog geen 'mama' kan noemen…"
"Dat snap ik. Neem rustig de tijd om alles op een rijtje te zetten. Zullen we morgen de training hervatten?"
Hij knikt enthousiast en een warm gevoel overvalt me. Opeens heb ik weer vertrouwen in de toekomst.