De rust lijkt te zijn weergekeerd in mijn leven. De gezinssituatie, die me aanvankelijk bizar voorkwam, heeft zich gestabiliseerd en het is eigenlijk wel zo handig om twee vrouwen in huis te hebben… Ik houd me voornamelijk bezig met trainen, maar af en toe word ik overvallen door een schrijnende behoefte die me dwingt om Tisha op te zoeken in haar slaapvertrekken. Ze laat me zwijgend toe en verbaast me telkens weer met haar oneindige begrip. De aard van onze relatie is ons eigenlijk nog steeds niet duidelijk; we zijn met elkaar verbonden, maar ik zie de onzekerheid in haar ogen. Ik begrijp dat ze nog niet over haar lange periode van afwezigheid heen is en in haar hart doodsbang is dat ze opnieuw bij me zal worden weggetrokken door het lot.
Twee jaren verlopen in gemoedelijke sfeer. Trunks reist terug naar het verleden om Tisha te redden en keert veilig terug. Dezelfde avond komt hij naar me toe vliegen als ik buiten zit te mediteren en landt zachtjes naast me in het gras.
"Je had haar gezicht moeten zien toen ze afscheid van je had genomen," zucht hij. "Alsof de wereld was ingestort."
Ik schud mijn hoofd. "Ik weet het. Ik voelde me ongeveer hetzelfde."
"Waarom heb je haar niet teruggewenst met de Dragon Balls?" vraagt hij.
"Ze had er zelf voor gekozen om te vertrekken. Ik had geen enkele reden om zoiets te doen."
"Heb je er niet eens over nagedacht? Kom op zeg!"
"Natuurlijk wel," snauw ik. Het is een tijdje stil.
"Sorry," zegt hij dan. "Ik heb het recht niet om je zulke dingen te vragen. Maar…"
"Wat?"
"Je bent zo veranderd! Een paar jaar geleden was je…"
"Zeg het maar, Trunks."
Hij kijkt me aarzelend aan. "Labiel. Onvoorspelbaar. Ik wist nooit wat je zou doen, hoe je zou reageren. Weet je dat ik soms bang voor je was?"
Ik kijk hem verbaasd aan. "Bang? Waarom?"
"Je toonde nooit enig gevoel, behalve boosheid en irritatie. Toch heb ik je altijd bewonderd om wie je was."
Ik glimlach in het donker.
"Tisha heeft me een paar dingen verteld over jullie verleden en de alleenheerschappij van Frieza. Het valt me mee dat jullie niet stapelgek zijn geworden."
"Ja, daar verbaas ik me zelf ook wel eens over," zeg ik quasi-nonchalant.
Trunks barst in lachen uit.
"Hoe dan ook, Tisha heeft altijd volledig aan jouw kant gestaan," leg ik uit. "Je had niet bang voor me hoeven te zijn." Ik vertel hem wat Tisha's reactie was zodra ze had gemerkt dat ik hem een dreun had verkocht vanwege zijn irritante gevraag over ons verleden. Hij kijkt me met grote ogen aan.
"Heeft ze dat echt gedaan? Ongelooflijk! Dat heeft ze me nooit verteld."
"Natuurlijk niet. Dat deed ze om mijn gevoelens te sparen."
Ik sta op. "Als ik jou was zou ik ook gaan slapen. Morgen kun je weer met mij trainen, als je wilt."
"Graag!"
We lopen Capsule Corp. in. Ik neem eerst een bad voor ik ga slapen en staar peinzend naar het plafond. Hoe lang zou de rust nog duren?
Enkele weken later wordt Bulma ziek. Tisha vertelt het me met een ernstig gezicht. We staan in de zwaartekrachtcapsule, ze overviel me tijdens mijn training. Trunks staat achter haar en kijkt verslagen.
"Wat heeft ze?"
"Ze heeft baarmoederhalskanker, Vegeta. De doktoren kunnen haar niet meer genezen."
De term baarmoederhalskanker zegt me niets, maar…
"Niet meer genezen? Wat bedoel je?" vraag ik bars.
"Tegen sommige aardse ziekten helpt geen enkel middel, pa," antwoordt Trunks. "Gewone medicijnen, senzubonen, magische helingen… De ziekte is in een te vergevorderd stadium."
Ik haal mijn schouders op. "Dan wensen we haar toch terug met de Dragon Balls?"
Ik zie hoe Trunks een wanhopige blik op Tisha werpt en verlies mijn geduld.
"Wat?" schreeuw ik kwaad. "Waarom zeggen jullie niets?"
"Dat is niet mogelijk, Vegeta," zegt Tisha zacht. "Met de Dragon Balls kunnen we alleen mensen terugwensen die door onnatuurlijke oorzaak om het leven zijn gekomen."
Even wordt alles zwart om me heen. Dan storm ik de capsule uit en vlieg naar Bulma's kamer. Ze ligt in bed en ziet er inderdaad ziek uit, bijna… breekbaar.
"Vegeta," fluistert ze. "Kom hier."
Ik laat me op de rand van haar bed zakken en grijp haar hand.
"Hoe kan dit gebeuren?" vraag ik verstikt. Tot mijn verbazing zie ik haar glimlachen.
"Kennelijk is mijn tijd gekomen, Vegeta. Ik vind het jammer dat ik Bra niet verder kan zien opgroeien, maar… ik heb een gelukkig leven gehad. En ik weet zeker dat Tisha en jij het prima redden samen."
"Hoe weet je…" Ze onderbreekt me, nu zacht lachend.
"Ik ben toch niet blind, Vegeta. Ik wist onmiddellijk dat je voor haar zou kiezen zodra ze terug zou komen. Ik heb tijd genoeg gehad om me daarop voor te bereiden en ik geloof echt dat het beter is zo. Jullie horen bij elkaar… Ik laat Capsule Corp. na aan Trunks en Bra, omdat ik ze allebei als mijn kinderen beschouw. Ze moeten later zelf maar kiezen wie het bedrijf overneemt, voorlopig kan mijn vader de boel nog wel runnen. En mochten ze het willen verkopen, dan krijgen jullie allemaal een salaris uitbetaald van de winst – ik wil dat jullie nooit om geld verlegen zitten zolang jullie hier zijn."
Ik geloof mijn oren niet. Ze heeft alles al gepland. "Maar waarom?"
"Jullie zijn de sterkste vechters in het hele universum," zegt ze warm. "Jullie wijden je leven aan het beschermen van mijn thuisplaneet… Dit is toch wel het minste wat ik voor jullie kan doen."
Ik zwijg, overdonderd door haar visie op het hele gebeuren. Ze is op de hoogte van mijn verleden! Hoe kan ze dan zo kalm zijn? Waarom geeft ze ons haar vaders levenswerk?
Ze knijpt in mijn hand en ik kijk haar aan. "Ik weet dat je ook van mij houdt, Vegeta, en dat dit hele gedoe ontzettend verwarrend is. Maar ik wil niet dat je je schuldig voelt over wat er gebeurd is. Het was het lot dat ons bij elkaar bracht… en ons nu weer uit elkaar haalt."
Ik trek haar overeind en neem haar in mijn armen. Ik voel haar adem in mijn nek als ze een diepe zucht slaakt.
"Al moet ik toegeven dat ik dit wel erg gemist heb," fluistert ze. Ik voel haar handen over mijn rug en schouders glijden. Onmiddellijk komt de herinnering aan die ene nacht bij me terug. Overmand door emoties kus ik haar en het lijkt eeuwen te duren voor ze zich lostrekt.
"Ik wil niet dat je doodgaat," zeg ik bruusk. "Het kan gewoon niet." Ik sta op en ren bijna de kamer uit.
De volgende dagen breng ik door in pure wanhoop en onzekerheid. Nooit had ik gedacht dat Bulma me zo diep raakte, maar kennelijk geef ik veel meer om haar dan ik mezelf ooit heb durven bekennen. Ik breng dagen aan haar bed door in diepe stilte. Dan schiet er een vreselijke gedachte door mijn hoofd en ik ga onmiddellijk op zoek naar Tisha. Ik vind haar bij de grot, in diepe trance. Ruw grijp ik haar vast en schud haar door elkaar.
"Wist jij het?" schreeuw ik buiten zinnen.
"What the… Vegeta, wat is er in hemelsnaam aan de hand?"
"Jij bent helderziend! Hadden we Bulma's ziekte kunnen voorkomen?" Mijn greep verstevigt zich zodra ze probeert los te komen.
"Wat denk je zelf?" vraagt ze, nu zelf ook boos. "Natuurlijk niet!"
"En hoe kan ik dat controleren?" Ik ben nog steeds furieus.
"Dat kun je niet. Vegeta, je bent jezelf niet. Laat me alsjeblieft los."
Ik werp haar tegen een rotsblok aan. Steengruis valt op de grond. Hijgend van mijn eigen uitbarsting zak ik op één knie neer. Tisha komt behoedzaam naar me toe en wil haar hand op mijn schouder leggen om me te kalmeren, maar ik sla haar hand weg en vlieg de grot uit. Terug op Capsule Corp. blijf ik heel even zweven voor Bulma's raam. Ik kijk haar aan en ze kijkt terug alsof ze al weet wat ik ga doen. Hoe groot is haar begrip al die jaren geweest! Met pijn in mijn hart maak ik alles klaar voor mijn vertrek.
Nog geen twee uur later stijg ik op en laat de aarde achter in de ijzige kou van het heelal. Al mijn woede en frustratie vallen in een grote golf over me heen. Het is als een deken van duisternis die me toedekt… het voelt aan alsof ik eindelijk ben thuisgekomen. Ik geloof geen woord van wat Tisha heeft gezegd. Ze zal het ongetwijfeld hebben zien aankomen, maar wilde mij voor zichzelf hebben. Het is me nu zo ontzettend duidelijk, dat ik mezelf wel voor mijn hoofd kan slaan dat ik het niet eerder doorhad. Ze is een Magiër, bedenk ik me dan. Wie weet wat voor spreuken ze in de tussentijd op me heeft gebruikt om me aan haar te binden? Wat ben ik blind geweest! Hoe heb ik mezelf al die tijd kunnen voorhouden dat ik in staat was tot liefde? Ik ben een Saiyan, liefde bestaat niet in onze wereld. Ik weet nu wat me te doen staat… en zet meteen koers naar de overblijfselen van Frieza's rijk.
"Goeie God! Het is Prins Vegeta!"
"Maar die was toch gesneuveld?"
Een enorme straal energie ontsnapt aan mijn rechterhand. Het hoofdkwartier van Frieza's handlangers verdwijnt in een daverende explosie. Zo trek ik het heelal door, jagend op alles wat ooit voor Frieza heeft gewerkt. Ik kom oude bekenden tegen, met wie ik hele bevolkingen heb uitgeroeid… Niets kan me meer schelen. Ik maak ze allemaal af, één voor één. Mijn zwerftocht duurt maanden en maanden. Na anderhalf jaar in de ruimte en op onbekende planeten te hebben doorgebracht, zijn de handlangers van Frieza allen geëlimineerd. Mijn bloeddorst en vechtlust zijn in die periode weer volledig terug op hun oude niveau en ik besef opeens hoezeer ik dit leven gemist heb.
Op een avond zit ik in een bar waar kennelijk alleen interstellair tuig toegang heeft. De portier was niet echt een uitdaging en ik loop langzaam naar binnen. Na een paar drankjes (geen idee wat erin zit, maar je wordt er in ieder geval dronken van) komt er een vrouw naast me zitten. Er lopen wel meer vrouwen rond hier, maar ze zijn veel te trashy om interessant te zijn. Deze vrouw is anders: ze heeft stijl. Bovendien vermoed ik dat ze ouder is dan ik, ook al ziet ze er nog prima uit. Ik ben nog steeds uit mijn humeur omdat mijn wraak tot een einde is gekomen. Mijn vechtlust ligt nog op topniveau en mijn honger is wat dat betreft verre van gestild. Terwijl ik over deze dingen zit na te denken, voel ik hoe er iemand tegen me aan valt. Ik grijp de man, die bijna twee keer zo groot en breed is als ikzelf, bij zijn kraag en til hem van de grond. Hij grijnst dom en spuugt me in mijn gezicht. Ik sla hem met een vinnige uppercut door het dak van het café heen. Idioot.
De vrouw naast me biedt me een tissue aan om mijn gezicht schoon te vegen. Ik accepteer dit zonder een woord te zeggen. Vanuit mijn ooghoeken zie ik hoe ze zich naar me toe buigt.
"Je ziet er eenzaam uit. Als je zin hebt in gezelschap, laat het me dan weten." Ik kijk chagrijnig om; dus toch een hoer. Dan verstijf ik en kijk haar stomverbaasd aan. Die ogen… oneindig blauw zoals die van Bulma. Ze staat op en loopt naar de uitgang. Zodra ze de straat over is gestoken, sta ik voor haar. Zwijgend neemt ze me op met die grote blauwe ogen, pakt dan mijn hand en trekt me mee naar het dichtstbijzijnde hotel. Ze betaalt zelf voor een suite, en ik herzie mijn mening. Een hoer zou zoiets nooit doen, veel te duur. We stappen in de lift naar de bovenste verdieping en nog steeds zwijgt ze. Met de keycard maakt ze de deur naar de suite open. Ik loop langs haar heen naar binnen en laat me dan met gesloten ogen op het kingsize bed vallen. Herinneringen tuimelen door mijn hoofd en ik word overspoeld door hevige emoties. Dan hef ik mijn hoofd op om te zien waar de vrouw is gebleven. Ze komt net de badkamer uit en heeft alleen een kort zijden kamerjasje aan.
"Kom," zegt ze zacht en wenkt me naar de badkamer. Ze kleedt me uit en laat me plaatsnemen in het bad. Terwijl het bad volloopt, komt ze achter me op de badrand zitten en masseert mijn schouders. Door het warme water en haar knedende handen ontspan ik me volledig.
"Wie ben je?" vraag ik haar.
"Maakt het wat uit?" Ze trekt de kamerjas uit en laat zich naast me in bad glijden. "Ik zag dat je iemand nodig had. Je hoeft me niet te vertellen wat je hebt meegemaakt, ik zie de pijn in je ogen." Ze legt een hand in mijn nek en drukt dan zacht haar lippen op de mijne. Mijn handen beginnen haar lichaam te verkennen en al snel hoor ik haar ademhaling sneller gaan. Ik til haar uit het bad en wrijf ons droog, terwijl ik haar nek en schouders zoen. De handdoek valt op de grond en ik draag haar naar het bed. Het duurt niet lang voor ze smekend in mijn oor kreunt: "Neem me nu, alsjeblieft, alsjeblieft!" Ook ik kan me niet langer inhouden en duw mezelf ruw bij haar naar binnen. Ik hoor hoe ze haar adem naar binnen zuigt en dan trillend weer uitademt. "Ga door," hijgt ze. Haar nagels klauwen in mijn rug en de pijn schroeft mijn lustgevoelens nog een eind omhoog. Het tempo opvoerend, bijt ik in haar schouder en ik hoor aan haar gekreun dat ze niet weet wat haar overkomt. Ik kom vrij snel klaar, maar ben nog lang niet bevredigd. Zij gelukkig ook niet. Ik neem haar vanuit alle denkbare posities, tot ik uitgeput in elkaar zak. Ze kruipt tegen mijn hijgende borstkas aan en trekt de dekens over ons heen. Daarna wordt alles zwart om me heen.
Ik word wakker en merk onmiddellijk hoe koud ze is. Ik til haar kin op en voel dat haar lichaam helemaal stijf is. Ik til een ooglid op en één van haar mooie blauwe ogen staart me leeg aan. Ik spring vol afschuw het bed uit; ze is dood!
"En, Vegeta, was het lekker om het met een dooie te doen?" hoor ik een stem in mijn hoofd vragen. Ze komt me vaag bekend voor. Dan herinner ik het me.
"Riana! Maar jij bent dood!"
"Wat is dood? Mijn lichaam is er niet meer, nee. Maar mijn geest is nog springlevend."
"Ga verdomme uit mijn hoofd!" schreeuw ik machteloos.
"Ik dacht het niet, ik ben behoorlijk onder de indruk van je lichaam, Vegeta. Wat een uithoudingsvermogen! Ik moet zeggen dat ik me vannacht opperbest vermaakt heb."
Een golf van misselijkheid overvalt me. "Smerige teef," sis ik. "Waarom ik?"
"Kom nou! Om Tisha terug te pakken, dat lijkt me logisch. O, dat weet je natuurlijk nog niet, maar ze is naar je onderweg, ik was nog bijna te laat geweest. Maar nu…" Mijn hoofd voelt aan alsof het opzwelt en bijna uit elkaar spat. Ik breng mijn hand omhoog naar mijn gezicht en er gloeit een dodelijke energiebol op.
"Ga uit mijn lichaam of we gaan er allebei aan," dreig ik.
Ze giechelt. "Ik dacht het niet…" Ik voel hoe ze mijn arm omlaag drukt en dan word ik weggedrukt naar een klein hoekje achter in mijn hoofd. Ik heb geen enkele controle meer over mezelf, maar kan nog alles voelen, zien en horen. Alle engelen uit de hemel vloekend zie ik haar het raam uitvliegen… met mijn lichaam.
We vliegen al uren en ik kan nog steeds niet bedenken waar ze heengaat. Onderweg test ze mijn krachten, wordt Super Saiyan en dan Super Saiyan 2. Ik hoor haar krankzinnige lach door mijn hoofd echoën. Eindelijk begint ze af te remmen en ik zie een ruimteschip staan. En wat nog veel erger is, ik zie Tisha. Ze is veranderd; haar ogen staan hard en koud en ze staat rechtop, met haar schouders naar achter getrokken. Ze doet me onmiddellijk aan mijn vader denken en ik schrik. Wat is er met haar gebeurd? Zou ze ook door Riana overgenomen zijn?
"Nee, schat, ik heb haar niet overgenomen. Maar ze is onderweg geland op de Planeet der Schaduwen en wie weet wat voor enge ziekte ze daar heeft opgepikt…"
"Houd je bek, trut."
Ik hul me verder in zwijgen, die bitch kan mijn gedachten lezen. Riana gebruikt mijn supersnelheid om Tisha van achteren bij haar keel te grijpen. Ik hoor mijn eigen stem: "Moest je me weer achterna komen? Ik geloof niet dat je de boodschap begrepen hebt, dus laat het me nog één keer aan je uitleggen. Ik heb jou niet nodig!"
Mijn arm klemt als een bankschroef om haar keel. Ik hoor haar zacht lachen.
"Wie begrijpt het hier nou niet? Het gaat niet om nodig hebben, het gaat om verantwoordelijkheden. Je kinderen missen je, Vegeta, ik niet. Voor mijn part rot je weg in een eenzaam graf aan de andere kant van het sterrenstelsel. Sterker nog, als je niet meegaat naar huis zal ik er hoogstpersoonlijk voor zorgen dat je deze ontmoeting niet overleeft."
Ik geloof mijn oren niet! Wat is er met Tisha gebeurd? Ze praat alsof ze een volbloed Saiyan is, alsof ze op een missie is en een zwakkere tegenstander een lesje moet leren. Ik voel mezelf kwaad worden. Riana lacht in haar vuistje.
"Wie gaat dit niet overleven? Ik geloof dat ik hier in een betere positie ben." Tisha worstelt om los te komen en komt verbaasd tot de conclusie, dat ik te sterk ben geworden.
"Dat was ik je nog vergeten te vertellen, Vegeta," hoor ik Riana tegen me zeggen. "Door mijn zwarte magie ben je waarschijnlijk minstens drie keer zo sterk als je eerst was…"
Ik val vandaag van de ene verbazing in de andere. Dat betekent dat ik Tisha kan verslaan! Dat ik eindelijk de sterkste vechter in het universum ben! Zonder dat ik het doorheb, krijg ik weer enige controle over mijn lichaam. Mijn geest is verduisterd door zondige motieven en ik oefen steeds meer druk uit op Tisha's keel. Te laat voel ik haar hand langs mijn buik naar beneden glijden. Een energiebol gloeit op en raakt genadeloos mijn kruis. Brullend van pijn laat ik haar los.
Tisha lacht uitbundig. "Altijd al een kwetsbare plek geweest," grijnst ze. "Je bent niet de enige die sterker is geworden, Vegeta. Ik heb wat hulp van buitenaf gehad voor ik hierheen kwam."
"Ik ook," grijns ik terug. Ik verhoog mijn energieniveau en dan gebeurt er iets ongelooflijks: mijn staart groeit terug. Ik had geen idee dat dat mogelijk was nadat Frieza hem had laten verwijderen. Het was zijn manier om onze kracht in bedwang te houden; zonder staart waren we nog steeds enorm sterk, maar was er geen enkele kans dat we ooit even sterk als hijzelf zouden worden.
Mijn staart krult lenig om mijn middel en omvat me automatisch. Tijdens een gevecht laten Saiyans hun staart nooit loshangen, omdat het een te kwetsbaar punt is. Als vanouds ligt mijn staart als een riem om mijn middel. Ik voel de kracht door me heen stromen en adem diep in. Riana, misschien ben je toch niet zo'n teef als ik aanvankelijk dacht. Ik begin als een waanzinnige te lachen en schiet een paar kunstmanen de lucht in. Ik zie Tisha schrikken als ze ziet wat ik van plan ben… Dan sluit ze haar ogen en omhult zichzelf met een energieschild.
"O ja, dat zal echt helpen tegen de kracht van een Oozaru," hoon ik. Net als ik mijn gezicht naar de manen wil opheffen om te transformeren in de enorme monsterachtige aap waar Saiyans zo gevreesd om zijn, merk ik een vreemde verandering in de atmosfeer op. Ik draai me om naar Tisha en zie binnen het energieschild vreemde, dampende gestalten om haar heen kolken. Dan wordt ze omhuld door een hologram van een goudomrande Oozaru en krijg ik de schrik van mijn leven: ook haar staart is terug!
"Hoe heb je dat voor elkaar gekregen?" Voor zover ik weet, groeit een staart nooit meer terug bij een halfbloed.
Ze kijkt me met een onheilspellende blik aan. "Zoals ik al zei, met wat hulp van buitenaf." Ze heft haar gezicht op naar mijn kunstmanen en transformeert. Ik volg snel haar voorbeeld. Ons gevecht begint met enorme explosies van kracht, maar Oozaru's brengen elkaar maar weinig schade toe. Het is een soort beschermingsmechanisme; Saiyans horen elkaar niet aan te vallen in die vorm. Kwaad transformeer ik terug naar mijn normale vorm en schiet de kunstmanen kapot. Ook Tisha transformeert terug.
"Dat had je niet verwacht, he?" Licht hijgend zweeft ze voor me. Er komt een ander plan in me op en ik raadpleeg Riana.
"Kan ik met jouw krachten een gecombineerde transformatie uitvoeren?"
"Ik dacht dat je het nooit zou vragen. Natuurlijk! Transformeer maar een eind weg en maak gebruik van het verrassingselement."
Ik strek mijn linkerhand uit naar de hemel en de wolken kleuren zwart. Donkere wolkenflarden komen van bovenaf naar me toe en bliksem doorklieft de lucht. Ik bal mijn rechtervuist en voel een onmetelijke kracht mijn lichaam in schieten als ik herhaaldelijk door de lichtflitsen word getroffen. Tevreden hef ik mijn hoofd op en bewonder de zilveren kleur van mijn staart. Het is gelukt!
Tisha's mond valt open van verbazing.
"Onmogelijk," roept ze. "Dat kan alleen met hulp van een Magiër!"
"Correct en tevens juist," klinkt Riana's stem uit mijn mond. "Hallo, zusje. Ik moet toegeven dat je een erg goede smaak hebt wat mannen betreft. Ik heb de afgelopen tijd in veel lichamen gezeten, maar dit is pas echt de moeite waard. Ook in bed is hij zeker niet slecht."
Tisha haalt haar schouders op. "Ik dacht dat we voorgoed van je af waren, maar helaas. In dat geval sterven jullie allebei. Zonder nieuw lichaam houd je het geen dag vol… en ik weet hoe ik je geest kan vangen."
Riana lacht bulderend. Ik wist niet dat vrouwen dat konden! Ik besluit Tisha geen tijd te geven om ook te transformeren en val aan. Ik geniet van mijn eigen snelheid; ze heeft niet eens tijd om haar verbaasde uitdrukking volledig weer te geven voor mijn vuist haar kaak raakt. De volgende minuten is ze niet meer dan een boksbal en ik voel weerzin in me opkomen. Dit is geen eervol gevecht, ze heeft geen enkele kans om zich te verdedigen. Riana's stem galmt echter door mijn hoofd: "Doe niet zo stom, Vegeta! Dit is je enige kans om haar te verslaan! Zodra ze getransformeerd is, is ze minstens even sterk als jij… Dat moeten we niet hebben."
"Wie heeft het over 'we'? Ik geloof dat jij mij harder nodig hebt dan ik jou… Ze moet transformeren, anders weiger ik verder te gaan."
"WAT? Idioot!"
Ik voel hoe ze probeert de controle te herwinnen, maar door mijn transformatie kan ik haar weerstaan. In deze vorm heeft ze geen macht meer over me, ze zit machteloos in mijn hoofd en kan slechts toekijken.
"Transformeer, Tisha. Dit is te makkelijk."
"Goh, je hebt dus nog enig eergevoel over, Vegeta. Bij deze…" Ze strekt haar hand uit naar de hemel en vangt de bliksemstralen op. Dan valt ze hoestend op de grond en kijkt naar haar staart. Bruin.
Ik grom gefrustreerd. Wat ging er mis? Ik hoor haar vloeken. "Energietekort… Shit!"
Dan vuurt ze een enorme kunstmaan af en heft haar gezicht op naar het bijna verblindende licht. "Saiyan Spirits, ik roep jullie hulp NU in!" roept ze. "Geef me de ultieme vorm van alle Saiyans!" Een nieuwe transformatie vindt plaats: haar haar wordt weer Saiyanzwart en langer dan het eerst was. Haar ogen kleuren geel en haar staart is nu rood. Haar bovenlichaam is bedekt met een rode vacht.
"Vegeta… Maak kennis met de ultieme Saiyanvorm: Super Saiyan 4!"
"Waar heb je Super Saiyan 3 gelaten?"
"Overgeslagen. Goku kan die vorm wel aannemen, ik niet. Maar wat maakt het uit? Sterker dan dit wordt niemand. Begroet de andere dimensie maar vast…"
Ik kan haar bewegingen nauwelijks volgen in deze vorm. Mijn God, wat is ze snel! Deze keer vervul ik de rol van boksbal, al mijn verdedigingspogingen lopen op niets uit. Ik kan de bloeddorst in haar ogen zien glimmen als ze opnieuw aanvalt. Ze hoekt me keihard de grond in. Het duurt een tijdje voor ik weer normaal kan zien. Mijn val heeft een grote krater gecreëerd en ik probeer erachter te komen waar Tisha gebleven is. Riana schreeuwt wanhopig in mijn hoofd.
"Hou je kop, bitch! Zo kan ik me niet concentreren!" Ik voel Tisha's energie te laat. Ze grijpt me van achter vast in een dodelijke wurggreep.
"Helemaal in jouw stijl, Vegeta: de laffe aanval van achteren. Het is mijn eer te na om je op die manier af te maken." Ze trapt me hard in mijn rug en ik vlieg opnieuw de harde rotsgrond in. Hijgend en bloedend kruip ik overeind. Opeens dringt het tot me door: dit is mijn laatste gevecht. Ze is zoveel sterker dan ik… Ik heb mijn enige kans laten liggen toen ik haar toestond te transformeren!
Machteloos zie ik toe hoe ze op me af komt. Het lijkt in slow motion te gaan en dan zie ik eindelijk de opening waar ik al zolang op wacht. Met gesloten ogen stort ik me vol in mijn laatste aanval, grijp en vind houvast. Dan trek ik met alle kracht die me nog rest. Haar rode staart geeft uiteindelijk mee en laat dan volledig los. Ze transformeert onmiddellijk terug naar haar oorspronkelijke vorm. Mijn ene mondhoek krult triomfantelijk omhoog als ik pesterig haar staart heen en weer zwaai.
"Volgens mij heb je wat verloren," zeg ik sarcastisch. "En wat kun je nu nog doen?"
Ze vloekt. "Goed punt. Ik heb weinig keus, denk ik." Ze heft haar linkerhand op en transformeert naar haar magische vorm. "Ik moet Riana zien te vangen, dan stort jij vanzelf ook in."
"Succes," lacht Riana.
Tisha verdwijnt in het niets, maar met Riana's magische krachten kan ik makkelijk bepalen waar ze is. Ze blijkt opnieuw geen partij voor me te zijn, maar deze keer vind ik het niet erg meer; ik heb inmiddels gezien waar mijn trots en eer meestal in uitloopt. Al snel ligt ze uitgeput en hevig bloedend op de grond. Met een zwakke glimlach kijkt ze naar me op.
"Maak er een eind aan, Vegeta. Ik weet wanneer ik verslagen ben." Ze laat haar armen naast zich neervallen, zodat haar lichaam onbeschermd is. Ik strek mijn rechterhand uit en een energiebol begint zich knetterend te vormen in de palm van mijn hand. Dan voel ik Tisha's energie opeens achter me in plaats van voor me en draai me met een ruk om. Mijn Saiyan instincten zijn sterker dan Riana's magische training en daar had Tisha al de hele tijd op gerekend. Terwijl ik me omdraai, vliegt ze overeind met gestrekte arm… Het lijkt of de wereld stilstaat en er geen einde komt aan dat ene moment. Dan voel ik de pijn door me heen snijden en kijk naar mijn middenrif. Tisha's vuist is dwars door mijn buikholte gegaan en komt er aan de andere kant weer uit. Ik val op mijn knieën neer en trek haar mee. Snakkend naar adem kijk ik haar aan. Ik zie geen greintje spijt in haar ogen; het lijkt alsof ik mezelf in de spiegel zie… en dan zie ik mijn vader in haar ogen. Nu pas besef ik wat ze heeft gedaan. Op de Planeet der Schaduwen is ze gefuseerd met de Saiyan Spirits, de gezamenlijke voorouders van het complete Saiyanras. Daar komt haar enorme kracht vandaan! Alle royale bloedlijnen zijn in de Saiyan Spirits vertegenwoordigd: Vixen, Hexen, Raven… en Vegeta. Ik ben verslagen door mijn eigen voorvaderen. Bloed loopt vanuit mijn mond over mijn kin. Riana schreeuwt in mijn hoofd, maar het klinkt ineens ontzettend ver weg. Ik voel hoe het leven uit me vloeit, zoals het al eens eerder gebeurd is door Frieza's toedoen. Haar ogen laten de mijne nog steeds niet los. Ze knijpt ze tot spleetjes en trekt dan met een ruk haar vuist terug. Ik val voorover tegen haar aan en ze duwt me ruw opzij. Ik voel hoe ze haar hand met het amulet op mijn voorhoofd legt en hoor haar stem gebieden: "Riana, kom tot mij. Verlaat dit lichaam en keer weer tot je oorspronkelijke staat. Wees mijn gevangene na verslagen te zijn in een eervol gevecht. Kom tot mij!" Riana wordt uit me losgetrokken en ik voel haar kracht verdwijnen. Een lichtflits schiet Tisha's hand in. Grimmig kijkt ze op me neer. "Ik zal je kinderen vertellen dat je niet meer terugkomt, Vegeta. Je hebt dit zelf zo gewild. Wat betreft dat Saiyans geen liefde nodig hebben: dat weet ik nu dankzij de Saiyan Spirits. Het is ronduit belachelijk dat ik mezelf al die tijd heb voorgehouden dat ik van je hield. Het was een zielig excuus om je daden destijds te kunnen verdragen. Maar ik ken je ware motieven nu. Je zult niet rusten tot je de sterkste bent, ook al houdt dat in dat je mij moet doden. Helaas voor jou was ik je voor."
Ze staat op en loopt terug naar haar ruimteschip, ondertussen haar handen schoonvegend aan haar shirt. Haar trotse rug is het laatste wat ik zie voor ik overmand word door duisternis.