Ik zoek telepathisch contact met mijn dochter.
"Dank je, Bra. Je hebt er goed aan gedaan om me terug te wensen."
"Mama zou hebben gewild dat je leefde... Wanneer kom je weer thuis?"
"Sneller dan je denkt. Maar ik heb eerst nog wat dingen te doen."
"Tot gauw, papa."
"Tot snel."
Ik stijg op en gluur door de ramen van Capsule Corp naar binnen. Tisha en Kakarot hangen comfortabel tegen de kussens van de bank en kijken tv. Ik frons mijn wenkbrauwen als ik zie hoe vertrouwelijk ze met elkaar omgaan en vraag me af waar de vrouw van Kakarot is. Mijn verbazing stijgt als ik zie dat ze in hetzelfde bed slapen! Niet beseffend dat het jaloezie is waardoor mijn bloed begint te koken, vlieg ik naar de kamer waar Tisha haar amulet bewaart. Stil als een sluipmoordenaar pak ik het amulet en verdwijn ermee in de nacht.
Mijn plan om Kakarot tijdelijk uit te schakelen is simpel: slaappoeder door zijn favoriete eten en wachten tot het werkt. Als hij midden op de dag zijn slaapvertrek opzoekt, weet ik dat het zover is.
Tisha ligt in bad en schrikt zich een ongeluk als ik opeens voor haar sta.
"Respect voor privacy is jou volkomen vreemd, is het niet?" vraagt ze hatelijk.
"Ik heb alles al eens gezien, dus wat heb je te verbergen?" antwoord ik net zo hatelijk. Ze staat op, laat het bad leeglopen en trekt het douchegordijn dicht. Dan zet ze de douche aan om zich af te spoelen.
"Je bent afgevallen," merk ik verrast op.
"Nieuw magisch trucje," zegt ze kortaf. Met een ruk trekt ze het gordijn open, stapt uit het bad en slaat een handdoek om.
"Wat wil je?" vraagt ze koud.
"Wat denk je zelf?" Ik staar haar wraakzuchtig aan, terwijl mijn energieniveau stijgt.
"Je hebt me gedood, ik eis een revanche."
"Ik heb geen zin in spelletjes, Vegeta," zegt ze vermoeid. Ik kijk haar onderzoekend aan.
"Je verbergt iets voor me," constateer ik. Ze wijkt terug als ik een stap naar haar toe zet.
Ze knijpt haar ogen tot spleetjes. "Wat heb je met Goku gedaan?"
"Die slaapt." Ik glimlach gemeen. "En ik denk dat ik er een dubbele begrafenis van ga maken voor jullie."
Ongelooflijk genoeg probeert ze langs me heen naar de deur te komen. Ik vang haar met gemak op.
"Waarom vecht je niet terug? Ik wist dat je afhankelijk van je amulet was, maar dit is belachelijk!" Kwaad gooi ik haar tegen de muur. Haar hoofd knalt hard tegen de tegels en ze valt als een zak aardappelen op de grond. Ik nader voorzichtig, bedacht op een list. Maar haar energie is niet verborgen; hij is volkomen afwezig! Ze is bewusteloos, denk ik bij mezelf. Maar hoe? Ze zou lachend weer op moeten staan! Ik voel onverwacht een luchtstroom langs me heen gaan en draai me om. Te laat. Trunks is via het raam binnengekomen en zijn voet maakt op onzachte manier contact met de zijkant van mijn hoofd. Ik vlieg door de muur van de badkamer heen en land op de gang. Tisha is buiten mijn bereik en ongelovig kijk ik toe hoe mijn eigen zoon me aanvliegt met een moordlustige blik in zijn ogen.
Het duurt niet lang voor we buiten staan; er zit een groot gat in de muur van Capsule Corp. Trunks vecht met zoveel grimmige overtuiging dat ik onwillekeurig aan mezelf moet denken toen ik zijn leeftijd had. Hij heeft nog geen woord tegen me gezegd, maar in zijn ogen lees ik vastbeslotenheid om mij terug te sturen naar de andere dimensie. En verbazingwekkend genoeg lijkt hij de overhand te hebben! Omdat ik niet teveel energie wil verliezen, ga ik snel over naar de volgende fase van mijn plan. Zodra er een korte stilte valt, richt ik me op en trek mijn handschoenen uit. Aan mijn linkerhand gloeit het amulet van Tisha op.
"Dus het is waar," zegt Trunks en verbreekt daarmee de grimmige stilte. "Je bent gekomen om haar te doden."
"Ik eis genoegdoening," grom ik kwaad. "Zij heeft mij eerst gedood."
"Daar had ik alle reden voor," klinkt opeens Tisha's stem onder me. Ze is bijgekomen en heeft snel wat kleren aangetrokken. "Je weigerde je te verzetten tegen Riana, alles wat je wilde was de sterkste zijn. Je liet je verblinden door je eigen valse motieven, Vegeta. Daar heb ik je voor laten boeten en ik hoopte dat je eindelijk tot inkeer was gekomen."
Ik grijns vals. "Integendeel. Het enige wat je hebt bereikt is dat ik uit ben op wraak... en die zal ik krijgen ook!" Ik vlieg op haar af, maar Trunks is sneller en blokkeert mijn weg.
"Je zult door me heen moeten om bij haar te komen, vader." Hij heft afwerend zijn hand op.
"Weet je zeker dat je dit wil, Trunks? Tisha kan zichzelf prima verdedigen, waarom zou jij je hierin mengen?"
"Ik kan wel een paar redenen bedenken," antwoordt hij. "Maar dat zal jou weinig interesseren, vrees ik."
Ik hef mijn linkerhand met het amulet op en zie Tisha's ongelovige gezicht wanneer ik de dubbele transformatie onderga. Triomfantelijk grijnzend kijk ik op haar neer.
"Ik heb een uitstapje naar de planeet van de Magiërs gemaakt en geleerd hoe je ook zonder jullie bloed magische trucjes kunt toepassen. Nu weet ik toevallig dat jij niet kan transformeren zonder je amulet... Dus de situatie begint er vrij hopeloos uit te zien, nietwaar?"
Trunks glimlacht geheimzinnig, maar zegt niets en valt aan. Ik weer hem met gemak af en ga in de tegenaanval. Tisha ziet hulpeloos toe hoe onze zoon het gevecht overduidelijk aan het verliezen is. Trunks geeft echter geen krimp en hij staat telkens weer op om me opnieuw aan te vallen. Hoe langer hij het volhoudt, hoe meer ik mijn hoofd begin te breken over hun strategie. Waarom heeft Tisha nog niet ingegrepen? Is dit haar zieke idee van training voor Trunks? Of kan ze niet terugvechten? Dat moet het zijn, besef ik. Ze zou Trunks nooit onnodig blootstellen aan gevaar. Maar waarom blijft hij deze verloren strijd volhouden? Hij is nog niet eens Super Saiyan geworden, hij probeert niet me niet eens bij te houden. Dat is precies de reden dat ik zo wantrouwig ben en vermoed dat hij iets van plan is. Maar wat? Het antwoord laat niet lang meer op zich wachten. Zodra Trunks werkelijk aan het eind van zijn krachten is, heft hij zijn linkerhand op en balt zijn rechtervuist. Wankelend onder het geweld van de bliksem die in zijn hand slaat, ondergaat ook hij de dubbele transformatie.
"Wat?" schreeuw ik razend. "Dat is onmogelijk! Je hebt geen amulet!"
"Jij hebt geen Magiërbloed en het is jou ook gelukt," werpt hij tegen. Zijn wonden genezen onmiddellijk. "Bovendien is een amulet slechts symbolisch bedoeld – als de nood hoog is, slepen de gebeurtenissen je vanzelf over de drempel. Dus bedankt dat je ervoor zorgde dat ik zover kwam." Hij grijnst en een moment lijkt het alsof ik in de spiegel kijk en mezelf zie. Hoe is het mogelijk dat ik dit niet heb zien aankomen? Dan zie ik Kakarot naar buiten komen; het gevecht duurt al uren en het slaapmiddel is inmiddels uitgewerkt. Langzaam dringt het tot me door dat ik verloren heb. Tegen Trunks en Kakarot samen kan ik niet op en ergens heb ik ook geen zin om het te proberen. Ik laat mijn gebalde vuisten zakken en op hetzelfde moment zie vanuit mijn ooghoek mijn dochter staan. Ze staat voor het raam van haar slaapkamer en heeft alles gezien. Ze staat daar, als een standbeeld, haar ene hand tegen het raam, terwijl de tranen over haar wangen stromen.
"Papa..." klinkt haar kleine stemmetje in mijn hoofd. Er breekt iets in me. Ik doe het amulet af en werp het naar Tisha. Vervolgens vlieg ik naar Bra, storm haar slaapkamer in en omhels haar.
"Het spijt me," zeg ik hees.
"Waarom deed je dat?" Haar grote blauwe ogen kijken me niet-begrijpend aan. Ik schud mijn hoofd en moet haar het antwoord schuldig blijven. Ze legt haar hand op mijn schouder en dat gebaar geeft me zoveel troost dat mijn ogen ook volschieten met tranen. Ze wrijft zacht over mijn schouder, maar op een gegeven moment trek ik me los en vlucht. Weg van alles, weg van die verwarrende gevoelens die ik als Saiyan nooit eerder heb ervaren.
Uiteindelijk is het ook Bra die me ervan overtuigt terug te keren naar Capsule Corp. Tot mijn verbazing word ik zonder meer geaccepteerd, hoewel Trunks en Kakarot me nog steeds onopvallend in de gaten houden. Ik stoor me er niet aan; ik weet inmiddels wel dat het geen zin heeft om wraak te zoeken. Zelfs al zou ik Tisha doden, wat schoot ik ermee op? Ze is in feite de enige die me nog enigszins begrijpt. Op zekere avond zie ik haar de tuin inlopen, zonder escorte. Ik zet me over mijn twijfel heen en vlieg haar achterna. Ze kijkt me zwijgend aan als ik naast haar land. Ik zoek telepathisch contact met haar; soms zijn dingen zo moeilijk te verwoorden dat je beter direct van gedachten kunt wisselen.
"Ik geloof dat ik eindelijk tot inkeer ben gekomen." Ik voel haar argwaan in mijn hoofd. "Hoe dat zo?" vraagt ze nieuwsgierig.
"Jou doden levert meer nadelen dan voordelen op, vrees ik."
"Had je dat niet eerder kunnen bedenken?"
"Ik was nogal boos." Haar lacht weergalmt in mijn hoofd.
"Een BEETJE? Je was in staat je eigen zoon te vermoorden! Vegeta, ik begrijp dat je een volbloed Saiyan bent en er verschrikkelijk onder lijdt dat je niet de sterkste bent..."
Ik onderbreek haar. "Je vergist je. Ik ben op dit moment wel degelijk de sterkste."
"En, ben je nu gelukkiger dan eerst?"
"Nee. Ik weet dat het tijdelijk is."
Weer lacht ze. "Je bent ook niet een klein beetje koppig, he?"
Ik zwijg een ogenblik en ze kijkt me meewarig aan.
"Vegeta... Wat kan ik doen om die rusteloosheid van je voorgoed weg te nemen?"
Mijn kaakspieren trekken en ik bal mijn vuisten. "Als ik erachter ben, laat ik het je weten." Ik zet af en vlieg naar mijn slaapvertrekken. Bra steekt haar hoofd om de hoek van haar deur zodra ze me hoort.
"Papa, ik kan niet slapen." Ze kijkt vragend naar me op. "Ik mis mama zo."
"Ik ook." Ik til haar op en draag haar mijn kamer in. Eigenlijk begint ze te oud te worden om bij me te slapen, maar ze heeft de gave om met één smekende blik mijn hart te doen smelten. Ze nestelt zich comfortabel in mijn armen en herinnert me pijnlijk scherp aan haar moeder. Ze valt al snel in slaap, maar ik lig nog lang wakker. Opnieuw vraag ik me af wat zich in Tisha's slaapkamer afspeelt. Zij en Kakarot zullen toch niet... Nee, dat is onmogelijk. Maar door mijn hoofd spoken beelden van hun intieme gedrag en ze laten me niet meer los.
Ik word wakker doordat Bra aan mijn arm trekt. Volgens kinderen is het feit dat zij wakker zijn een goede reden om de rest van de wereld ook wakker te maken. Ik grom geërgerd en stuur haar naar de keuken om te gaan ontbijten. Zelf heb ik geen honger en ik vlieg naar buiten om na te denken. Bijna onbewust zoek ik naar Tisha's energie en verander van koers. Voorzichtig nader ik de open plek in het bos waar haar nauwelijks op te pikken energie zich bevindt. Ik verberg mezelf in het struikgewas en er gaat een schok door me heen als ik zie waar ze mee bezig is. De fusie met de Saiyan Spirits heeft haar voorgoed veranderd, flitst door me heen. Tisha voert rituele Saiyandansen uit waarvan ik niet eens wist dat ze ze geleerd had. Een golf van heimwee overvalt me en ik herinner me de wilde feesten die we hielden na een geslaagde missie. Bij het flakkerende licht van vele vuren dansten we, daagden we elkaar uit, verleidden we elkaar. Want na het stillen van onze vechtlust en bloeddorst waren er nog andere behoeften die moesten worden voldaan...
Met een schok kom ik terug in het heden. Tisha moet in die vier jaar bij de veldtroepen heel wat van deze feesten mee hebben gemaakt, terwijl ze nog lang niet volgroeid was. Als ik haar slanke lichaam bewonder, begin ik me af te vragen hoe vaak ze met haar medesoldaten is meegegaan naar hun slaapplaats. Ik kan me maar al te goed voorstellen dat ze destijds niet hoefde te klagen over gebrek aan aandacht. Langzaam maar zeker word ik betoverd door haar soepele bewegingen. Ondanks de moeite die het haar kost zonder haar formidabele krachten, danst ze alsof ze niets weegt. Ze lijkt volkomen op te gaan in zichzelf en ik kan mezelf niet inhouden. Ik vlieg naar haar toe en land op gepaste afstand. Ze merkt me niet meteen op, maar kijkt op als ze me ziet bewegen. Om haar lippen speelt een zelfingenomen glimlach die haar enorm aantrekkelijk maakt. Zonder woorden nodigt ze me uit om mee te doen aan het ritueel. Onze ogen laten elkaar niet meer los als we elkaar beginnen uit te dagen. Beseffend hoe kwetsbaar ze is zonder haar krachten, besluit ik het jachtgedeelte over te slaan, maar Tisha geeft verontwaardigd te kennen dat ze het daar niet mee eens is. Ze veegt met verrassende snelheid mijn benen onder me vandaan, buigt zich over me heen en brengt haar gezicht vlak bij het mijne. Haar ogen glimmen nog steeds uitdagend. Dan voel ik haar energieniveau stijgen en besef dat ze me voor de gek heeft gehouden. Ze heeft haar krachten weer terug, maar heeft ze verborgen gehouden! Nu ze ziet dat ik het eindelijk doorheb, verandert haar slanke figuur, wat resulteert in een toonbeeld van pure kracht. Ik ben ergens nog steeds jaloers, maar dat wakkert mijn veroveringszin alleen maar aan. Ze vliegt weg en ik ga zonder aarzeling achter haar aan. Tisha mag dan sterker zijn dan ik, sluwer zal ze nooit worden, Saiyan Spirits of niet. Ze heeft snel vallen uitgezet en ligt in een hinderlaag. Ik doe natuurlijk alsof ik er met open ogen inloop, maar heb intussen allang een list verzonnen om haar uit haar schuilplaats te dwingen. Na enkele gemene boobytraps zogenaamd ternauwernood te hebben ontweken, grijp ik naar mijn hoofd en zak in elkaar. Mijn vingers grijpen wanhopig in de bemoste grond en ik voel Tisha's twijfel. Mijn optreden is echter zeer overtuigend en ze komt razendsnel op me af, waarschijnlijk verwachtend dat mijn ogen weer volledig zwart zijn geworden... Ik gebruik mijn supersnelheid om haar van achteren vast te grijpen.
"Geintje," fluister ik hijgend in haar oor. De achtervolging heeft me meer vermoeid dan ik wil toegeven. Ze draait haar gezicht naar me toe en zegt half verontwaardigd: "Wat een rotstreek."
Ik lach zacht en laat haar los.
"Je hebt je krachten weer terug."
Ze draait zich om en bekijkt zichzelf. "Ja, het ziet er naar uit van wel."
"Genoeg gekletst," zeg ik ongeduldig. "Tisha..."
Ze kijkt me aan, haar gezicht staat ineens ernstig als ze beseft wat ik wil. Dan, langzaam, komt er een glimlach op haar gezicht. Ze omhelst me en bijt me in mijn linkerschouder. Ik doe hetzelfde bij haar en laat haar dan los. Met onze rechterhand vegen we het bloed van onze schouders en zodra onze bebloede handen elkaar raken, leggen we onze gelofte af: "Met mijn bloed zal ik het jouwe beschermen en dienen tot in de lengte der dagen. Sterk in de strijd, sterk in ons hart."
Het is mijn taak als prins om als eerste te spreken. "Ik, Vegeta, prins van alle Saiyans neem jou, Tisha, tot mijn levensgezel." Ze kijkt me bewogen aan, antwoordt met haar deel ter bevestiging. Dan omhelzen we elkaar heftig en scheuren zonder verdere plichtplegingen de kleren van elkaars lijf. Het is me eindelijk duidelijk dat Tisha en ik voor elkaar bestemd zijn, ondanks al onze verschillen. Ik trek haar tegen de grond aan en neem me voor om heel lang over dit deel van het ritueel te doen... Eeuwig zou leuk zijn. Hijgend en onnoemelijk geil kijk ik haar aan en ik lees in haar ogen dat zij er net zo over denkt.
EPILOOGEn ze leven nog lang en gelukkig... Dat geloven jullie toch zeker zelf niet? Ongetwijfeld zijn er meer problemen onderweg voor onze helden. Maar dat geeft mij gelukkig een excuus om een vervolg te schrijven als ik me weer eens verveel. In ieder geval is er voorlopig rust voor de bewoners van Capsule Corp. Goku vertrekt weer naar zijn eigen huis, waar hij met open armen wordt ontvangen door zijn eigen lieftallige vrouw – die hem natuurlijk binnen de kortste keren weer de huid volscheldt omdat ze daar nu eenmaal goed in is.
Vegeta en Tisha gaan zelfs op huwelijksreis! Maar dat is weer een ander verhaal. Bovendien zijn daar al meerdere fanfics over geschreven, ik heb weinig zin om bij te dragen aan massaproductie, dus...
Vragen???
Hier zijn de verklaringen:
Bra heeft inderdaad de wereld gered door Vegeta terug te wensen. Anders zou Tisha zijn gestorven. Janemba had vervolgens de zwaargewonde Trunks afgemaakt en zou daarna met behulp van Instant Transmission de Dragonballs hebben bemachtigd – die lagen immers op hem te wachten op Capsule Corp, waar Bra ze had verzameld... Janemba zou zichzelf onsterfelijk hebben gewenst (what else is new?) – einde universum. Welke kleur haar heeft Tisha nou echt? Nou, lichtbruin dus. Haar moeder heeft paars haar, vandaar dat Trunks ook paars haar heeft. Tisha's haarkleur verandert echter voorgoed naar Saiyanzwart wanneer ze is gefuseerd met de Saiyan Spirits. Maar als ze wil, kan ze met haar magische krachten haar haarkleur op elk moment veranderen. Comprende? Transformaties:- Super Magician
- Super Saiyan
- Super Saiyan 2
- Super Saiyan 3
- Super Saiyan 4
- 'Dubbele transformatie' naar Magic Super Saiyan
- Oozaru
Natuurlijk heeft Tisha geen stoute dingen gedaan met Goku! Maar ja, ik moest toch iets verzinnen om Vegeta's jaloezie weer op te laten laaien... Zal Tisha's staart ooit nog teruggroeien? Hmm. Geen idee. Maybe, maybe not. Hetzelfde geldt voor de staart van Goku. Waarom is Bulma doodgegaan? Ik vond het niet eerlijk om Vegeta te laten kiezen tussen zijn twee geliefden. Dus heb ik die keus maar voor hem gemaakt... Komt Riana nog terug? Spannende vraag. Misschien. Maar op een gegeven moment wordt het vervelend om een bad girl steeds weer terug te laten komen.Verdere vragen? Opmerkingen? Kritiek? Meningen? Vertel het me!
TerrorWasp@hotmail.com