Tweede deel van Evil and Good speciaal voor Cindy 17, k hoop dat je
het even mooi vind als het vorige hoofdstuk.
Disclaimer: LoTR is niet van mij, Morgoth half en half, de Ainareth
helemaal...en vergeef mij...ik heb dit verhaal twee jaar geleden
geschreven toen ik ongeloofelijk fan was van 'Heavy Gear'....dus, da is
ook niet van en als je niet kan volgen stuur gewoon een mail...k?
ON WITH THE SHOW!!!!
3256 na Christus. In een kamer van het gebouw van de Shadowdragons
wordt een Ork naar deze tijd getransporteerd door duistere magie. De
Ork kijkt verbaasd rond en knippert even tegen het felle licht van de
TL-lampen. Voor hem staat een jongen van nauwelijks meer dan achttien
jaar met gekruiste armen hem ongeduldig aan te kijken: "Wel?"
De Ork kijkt de jongen schichtig aan, hij zou hier voor Morgoth moeten
staan! Snel trekt hij zijn kromzwaard en wilt aanvallen als er twee
zwarte en karabijnrode lichtflitsen schitteren. Een seconde later de
Ork ligt uitgeput tegen de muur die half kapot geblazen is.
"Waar is Morgoth?" vraagt hij verdwaasd aan niemand in het bijzonder
,terwijl hij naar de jongen staart. De jongen mompelt iets dat lijkt
op 'stomme idioot' en snel daarna worden zijn ogen bloedrood en krijgt
hij pupillen als die van de giftigste slang ter wereld. Het duurde
maar een heel korte seconde, maar de eens zo machtige Ork lag in een
donker hoekje te bibberen van de schrik. "Het spijt me Heer Morgoth,
ik had niet door dat u het was. Vergeef me." piepte hij met een klein
stemmetje.
"Tuurlijk had je dat niet door," zei de jongen met een kille stem
"daar ben je veel te dom voor. Ik zou je hier terplekke moeten
vermoorden, maar dat doe ik niet, omdat ik je nodig heb. Nu, vertel me
alles wat je weet of ik kan misschien eens terugkomen op mijn
besluit."
De ork slikte even en stond dan recht: "De Elfen hebben lucht gekregen
van uw verblijfplaats hier. Ze sturen dezelfde Elfen als 110 jaar
geleden om met u af te rekenen."
De jongen dacht diep na: "Dus prins Legolas komt terug." De Ork knikte
heftig
"Hij zal me waarschijnlijk proberen verslaan met zijn witte magie.Maar
zonder mijn Laterién kan ik hem niet tegen hem op..." Morgoth dacht even
na, toen richtte hij zich naar de bibberende Ork : "Laat de Nazgûl
klaarstaan, vanavond om acht uur zal prins Legolas toeslaan op de
finale van het kampioenschap. Tegen dan zouden de Nazgûl naar deze
dimensie getransporteerd moeten zijn, mét mijn Laterién. Ze moeten
binnenvallen in het stadion op mijn teken, waarschijnlijk zal dat een
schreeuw zijn –Morgoth rilde even bij de gedachte aan zo een
vernedering – "zorg dat alles klaar staat. En breng een leger van
vijfhonderd Orks mee."
"Excuseert u mij Heer, maar waarom zoveel Orks?" onderbrak de Ork
Morgoth.
"Met Elfen weet je nooit, een heel verraderlijk volk." Antwoordde
Morgoth "Ga nu, en zorg dat alles gereed is of ik laat je afmaken."
"Ja heer, Morgoth"
En met een flits was de Ork weg, terug getransporteerd naar zijn eigen
tijd in Midden-Aarde.
"Jaaaaaaaaaaaaaaaaaaahhhhhhh!!!!! Hij heeft het gehaald! Marcus Steven
Rover! Yyyyyyyyyyyyyyyyyeeeeeeeeeeeeeessssssssssssss!!!! Achttien jaar
en hij verslaat majoor Drake Alexander de derde in zijn eerste
finale!"
Het jaar 3256 na Christus. Terra Nova, de vroegere aarde, staat in rep
en roer.
Het kampioenschap heavy-gear is juist afgelopen na een spetterende
finale.
Een finale waarin de jongste aanwinst van de Shadowdragons, Marcus
Steven Rover,
de ex-held van de vorige heavy-gear seizoenen had verslagen op een
spectaculaire manier.
"Onze nieuwe held van de heavy gear komt naar het podium om de prijs
in ontvangst te nemen!" De stem van 'Von 'boem boem' Maddox' schalde
door het stadion.
De menigte juichte en schreeuwde terwijl Marcus het podium beklom. Hij
zag er gespannen uit terwijl hij schichtig om zich heen keek.
Maddox scheen niet te merken dat de jonge kampioen gespannen was, hij
was druk bezig de majoor voor gek te zetten terwijl hij de
spectaculaire finale nog eens liet afspelen op het grote scherm. Als
de video afgelopen was concentreerde hij zich op Marcus. Hij was klaar
om de trofee weer eens met stijl te overhandigen:
"Dus Marcus, hoe voelt om de jongste heavy-gear kampioen aller tijden
te zijn?"
"Geweldig," antwoordde Marcus "echt geweldig, ik geloof niet dat ik
ooit zo blij ben geweest."
Maddox knikte geestdriftig: "Hm Hm, en om dan nog eens de kampioen van
de vorige negen jaren te verslaan moet toch..."
Zijn toespraak werd onderbroken door een hard geluid. Eén van de negen
gigantische deuren van het stadion was open en dicht geklapt.
Daar stonden nu zes ruiters te paard. Zes ruiters op prachtige witte
paarden.
Eén van hen hief zijn hand op. Plotseling begon het hard te waaien
terwijl het leek alsof die ene ruiter alle energie in het stadion naar
zich toetrok. Even plotseling als het begonnen was stopte het waaien,
maar de ruiter liet alle energie die hij verzameld had los in een
grote witte energiestraal die hij richting Marcus stuurde.
Marcus verstijfde van schrik toen hij de enorme straal op zich af zag
komen, hij voelde dat iemand hem aan zijn arm probeerde mee te trekken
maar daar niet in slaagde. Op het laatste moment kon hij horen dat
Maddox van het twee meter hoge podium sprong om de straal te
ontwijken.
Toen raakte de straal Marcus midden in zijn buik met alle hevigheid
die het bezat.
Marcus vloog achteruit en vloog met een enorme kracht tegen de muur.
Hij voelde allemaal zware dingen op zich neerkomen en gegil was overal
te horen.
De enorme kracht waarmee hij de muur was gevlamd had ervoor gezorgd
dat het gevaarte afbrokkelde en op hem viel. Mensen schreeuwden en
vielen in verwarring door het gat van de muur.
Het hele team van de shadowdragons, Dirx, Zerve, Sebastian, Sonya en
Tachi, haastten zich naar de plek waar Marcus was neergestort. Maar
ver konden ze niet komen.
Vijf ruiters versperden de weg wanneer ze in een beschermde halve
kring rond de ene ruiter en wat nog van Marcus over was gingen staan.
Het stadion was doodstil, niemand durfde ook maar een geluid te maken.
Sonya begon zachtjes te snikken,
"Zo'n klap kan niemand overleefd hebben" fluisterde Dirx zachtjes
terwijl hij tegen de tranen vocht.
Opeens verbrak een brokkelend geluid de stilte in het stadion.
De ruiter die de straal had afgeschoten legde zijn hand op het gevest
van zijn zwaard.
Brokken steen werden krachtig opzij geschoven, Sonya hield haar adem
in terwijl ze naar het schouwspel keek. Een laatste rotsblok werd met
een enorme kracht tien meter verder gesmeten. –Kan dit Marcus zijn?-
dacht Sonya. Even later stond Marcus rechtop, terwijl hij met kille
ogen naar de ruiter staarde.
"Dus je hebt het overleefd, Morgoth? Vroeg de ruiter terwijl hij
tergend langzaam zijn kap achterover sloeg. Marcus staarde hem
boosaardig aan: "Ik heb geen idee over wie je hebt." De ruiter lachte,
zijn kap was nu volledig naar beneden, een manenbleek gezicht met
goudblonde lokken en hemelsblauwe ogen werd onthuld,... Legolas. Legolas
lachte weer: "Je gaat me toch niet vertellen, Morgoth, dat je aan
geheugenverlies lijdt door die klap." Alle ruiters hadden nu hun kap
naar achteren geworpen. Stuk voor stuk onthulden ze allemaal knappe
gezichten.
Marcus staarde hen aan. Hij deed niets, de stilte was moordend.
"Marcus, waar heeft die gast het over?" Zerve verbrak de stilte met de
vraag die op ieders lippen lag. Marcus grijnsde naar Legolas: "Ik heb
absoluut geen idee." antwoordde hij. Dirx zette een stap in de
richting van de Elfen: "Oké, je hebt hem gehoord, hij is niet Morgoth
wie dat ook mag zijn, dus ga nu maar weg."
Legolas staarde Dirx aan met een blik waarvan zelfs de sterkste man op
aarde zou voor terug deinzen, maar daarna glimlachte hij vriendelijk
waarna hij zich weer tot Marcus richtte: "Het wordt tijd dat je je
echte gedaante laat zien."
Hij sloot zijn ogen en zijn aura vlamde op tot hemels wit, Legolas
hield zijn handen tegen elkaar alsof hij ging klappen en opende ze
langzaam, je kon de energie zo zien overspringen van de ene hand op de
andere. Langzaam verscheen er een energiebal tussen zijn twee
handpalmen. Onwillig zette Marcus een stap achteruit, maar de Elf
lette er niet op en concentreerde zich op zijn energiebal. Plots
opende hij zijn ogen en schoot de energiebal met een kreet op Marcus
af. Hij raakte Marcus op volle snelheid maar deze keer vloog hij niet
achteruit. De energiebal zette zich vast op Marcus' lichaam en
verspreidde zijn stralen over de hele oppervlak tot hij helemaal
onzichtbaar in een draaikolk van witte magie zat. Sonya gilde,
Sebastian en Tachi riepen woedend: "Laat hem gaan!". De draaikolk
laaide hoog op, bliksem verlichtte de hele omgeving, raakte de
draaikolk en spleet hem open. Zo plots als het allemaal was begonnen
stopte het hele schouwspel. De lucht was weer helder, en de hele
draaikolk was verdwenen. Maar niet alles was zoals het eens vroeger
was. Op de plaats waar Marcus zou moeten staan stond een jongeman van
nauwelijks meer dan twintig. Hij had een bleke huid die goed uitkwam
op zijn zwarte kleren, aan zijn riem hing een enorm zwaard. Zijn haren
waren zo zwart als de nacht. En hij had bloedrode ogen, ogen met
pupillen als die van de giftigste slang ter wereld, ...Morgoth.
"Wat... wie...wie is dit?" fluisterde Sonya terwijl ze met afschuw naar de
angstaanjagende gedaante keek. Legolas schraapte zijn keel, ook hij
moest even slikken om zijn angst te verbergen voor Morgoth: "Maak
kennis met Morgoth, de ware gedaante van degene die jullie Marcus
noemen. In één woord omschreven,...
een moordmachine."
De Shadowdragons deinsden angstig achteruit, Marcus bestond niet? Zijn
echte vorm was een indrukwekkende moordmachine? Dit...dit kon niet!
"Bedankt voor de prachtige omschrijving, Prins Legolas." Zei Morgoth
met een zeemzoete, betoverende stem. Elke levende ziel in het stadion,
behalve de Elfen, raakten in een trance door de stem. "In elk geval
mag ik hetzelfde van jou vertellen. Na wat je mijn volk hebt aangedaan
zou ik eigenlijk een Elf moeten zijn." Morgoth keek tevreden naar zijn
werk, Legolas die twijfelend naar woorden zocht, en hij deed er nog
een schepje boven op: "Nog altijd geen spijt van de moorden die je
gepleegd hebt? Al die mensen die je op je geweten hebt."
"Dat waren geen mensen, dat waren moordenaars, ze vermoorden alles wat
beweegt!"
Morgoth kneep zijn ogen samen en kruiste zijn armen: "Elk wezen heeft
recht op een leven, zeggen jullie Elfen dat niet. Als dat zo is mag
jij je alvast niet meer als Elf beschouwen."
Het werd Legolas te veel, met een woedende kreet lanceerde hij een
enorme energiestraal naar Morgoth. Morgoth probeerde hem nog te
ontwijken maar zonder zijn Laterién was hij veel te traag. De straal
raakte hem recht in z'n buik en lanceerde hem recht in het groepje
bange Shadowdragons en Vanguarde. Een seconde lang lagen ze allemaal
op de grond, maar Morgoth sprong snel recht en vuurde een tegenaanval
op Legolas af,maar deze ontweek hem makkelijk en absorbeerde de
energie. –Het moet maar eens gedaan zijn.- dacht Legolas.
Duizelingwekkend snel lanceerde hij zichzelf op een verbaasde Morgoth
af . De twee vlogen twintig meter verder en landen met een harde klap
op de grond. Een enorme knal weerklonk en een stofwolk steeg op.
Tachi stond moeizaam op en
keek naar de stofwolk. Zodra die optrok kon hij de ravage zien, overal
lag puin, kreten weerklonken. Gewonde mensen hielpen elkaar overeind.
Temidden van dit alles zag hij Legolas die Morgoth's handen op z'n
rug hield en hem met zijn voet op z'n rug Morgoth op z'n knieën
dwong. Vliegensvlug trok hij een dolk en hield hem tegen Morgoth's
keel. "Geef het op," fluisterde hij kwaad "zonder je Laterién ben je
niks." Hij maakte een snelle ondiepe snede in Morgoth's wang. Legolas
glimlachte wanneer Morgoth ineen kromp. Hij hield de dolk terug tegen
Morgoth's keel: "Vertel me of er nog overlevenden waren." Morgoth
hield zijn lippen stijf op elkaar geklemd. Legolas drukte het lemmet
van de dolk terug in de wonde.
-Nu!- dacht Morgoth.
Morgoth slaakte een kille gil. Voor een seconde was het stil, toen
sneed er een ijskoude wind door Legolas' kleren heen. Negen andere
gillen weerklonken, angstaanjagende gillen.Met een donderend geluid
zwaaiden alle negen deuren van het stadion open. Het licht van de
bliksems onthulde negen zwarte gedaanten...
"De Nazgûl!" schreeuwde Glorfindel "Heer Legolas, we moeten weg!"
Legolas keek verschrikt om zich heen wanneer de Nazgûl hun paarden tot
beweging aanmaanden. Ze vormden een cirkel, hij kon geen kant op!
Legolas wist pas hoe erg de situatie was wanneer hij een stomp in zijn
maag kreeg.
"Verassing." fluisterde Morgoth boosaardig.
De Elfenprins werd misselijk van al het pure kwaad dat rond hem
warrelde, hij kromp in een. Hij hoorde kreten, zijn krijgers werden
aangevallen door Orks!
Met veel moeite hief hij zijn hoofd op, hij zag een Nazgûl dichterbij
komen, hij had iets blinkend gouds in zijn hand. –Morgoth's Laterién,-
dacht Legolas –hij mag hem niet krijgen of ...-
Een karabijn rood licht verblinde hem. Met veel moeite lichtte hij
zijn hoofd op.
Morgoth's aura was helemaal rood opgevlamd, Legolas wist dat het te
laat was.
Nu was Morgoth niet meer te stoppen, met de kracht van Melkor die de
Laterién bezat was hij onoverwinnelijk...
De mensen van Terra Nova zaten verstijfd op hun stoel. Degene die de
Elfen Morgoth
noemden, was daarstraks gehuld in rood nadat hij een of andere ketting
had aangedaan. Ze konden niet geloven wat er gebeurde, er vloeide
bloed in hun stadion, bloed van magische wezens.
Morgoth draaide zich tergend langzaam om tot dat hij recht voor
Legolas stond: "Zo, het lijkt erop dat de rollen omgedraaid zijn.
Dacht je echt dat ik zo dom was om te gaan transformeren in mijn echte
gedaante als de Nazgûl niet in de buurt zijn? Nee, Legolas, ik ben
niet zo dom." Hij pakte Legolas ruw vast bij zijn kraag en hief hem
hoog op. Hij grijnsde wanneer Legolas worstelde om los te komen. "En
nu vraag je je zeker af wat ik met jou ga doen, wel hier komt het
antwoord: ik ga je niet direct vermoorden, dat zou te goed voor je
zijn. Ik ga je laten toekijken wanneer ik Midden-Aarde vermorzel,
wanneer ik al je vrienden vermoordt en wanneer ik je Vader me daarbij
laat helpen. Dan pas zal je nooit meer iets zien dan de aarde van je
graf. Je mag dan wel al blij zijn dat ik je laat begraven."
Morgoth stond nog steeds te grijnzen, plotseling gooide hij Legolas
weg alsof hij een veer was naar een groep Orks. "Bind hem vast."
Snauwde hij. Toen keerde hij zich naar de inmiddels gevangen Elfen:
"Ga terug naar jullie Heersers, zeg hen dat ze hun beste legers op de
been brengen,... ik zal op hen wachten." Met een klein handgebaar lieten
de Orks de Elfen vrij. Ze bleven wat onwennig staan, kijkend naar
Legolas, alsof ze konden aflezen op zijn gezicht wat ze moesten doen.
Legolas knikte. De Elfen zetten het onmiddellijk op een lopen. Morgoth
keek hen vergenoegd achterna, daarna floot hij twee keer, lang en
schel, niet lang daarna stond een enorm paard naast hem. Niarag, ze
leek op de Morgoth der paarden, volledig zwart met Bloedrode ogen.
Alleen had ze geen pupillen.
Morgoth steeg lui en langzaam op. Hij keek de naar de Elfen die nog
steeds niet uit het gezicht verdwenen waren. Daarna richtte hij zich
tot een Uruk-Hai met pijl en boog die naast hem stond: "Hoeveel man is
er nodig om een boodschap te leveren?"
De Uruk-Hai grijnsde moordlustig en spande zijn boog: "Eén." De boog
zoemde, Legolas schreeuwde, aan de gezichtseinder vielen vier
gedaanten roerloos neer, een eenzame schaduw liep verder zonder om te
kijken.
"Die zullen al niets meer doen." Merkte Morgoth droogjes op "Iedereen
vooruit! We gaan op weg om Midden-Aarde te veroveren." De Orks joelden
terwijl Morgoth door middel van zwarte magie een poort naar Midden
–Aarde opende. Het was een stormloop naar de poort, maar uitstekend
geordend. In een mum van tijd waren de Orks en de Nazgûl verdwenen.
Alleen Morgoth bleef nog over met achterop Niarag Legolas die veel
moeite deed om te blijven zitten. Hij draaide zich om en grijnsde naar
het publiek in het stadion: "Innige deelneming met Marcus Steven
Rover. Hier hebben jullie nog iets om mee te spelen." Hij vuurde een
energiebal af op het publiek. Van de chaos daarna wist hij niets meer,
hij was al lang terug naar Midden -Aarde.
het even mooi vind als het vorige hoofdstuk.
Disclaimer: LoTR is niet van mij, Morgoth half en half, de Ainareth
helemaal...en vergeef mij...ik heb dit verhaal twee jaar geleden
geschreven toen ik ongeloofelijk fan was van 'Heavy Gear'....dus, da is
ook niet van en als je niet kan volgen stuur gewoon een mail...k?
ON WITH THE SHOW!!!!
3256 na Christus. In een kamer van het gebouw van de Shadowdragons
wordt een Ork naar deze tijd getransporteerd door duistere magie. De
Ork kijkt verbaasd rond en knippert even tegen het felle licht van de
TL-lampen. Voor hem staat een jongen van nauwelijks meer dan achttien
jaar met gekruiste armen hem ongeduldig aan te kijken: "Wel?"
De Ork kijkt de jongen schichtig aan, hij zou hier voor Morgoth moeten
staan! Snel trekt hij zijn kromzwaard en wilt aanvallen als er twee
zwarte en karabijnrode lichtflitsen schitteren. Een seconde later de
Ork ligt uitgeput tegen de muur die half kapot geblazen is.
"Waar is Morgoth?" vraagt hij verdwaasd aan niemand in het bijzonder
,terwijl hij naar de jongen staart. De jongen mompelt iets dat lijkt
op 'stomme idioot' en snel daarna worden zijn ogen bloedrood en krijgt
hij pupillen als die van de giftigste slang ter wereld. Het duurde
maar een heel korte seconde, maar de eens zo machtige Ork lag in een
donker hoekje te bibberen van de schrik. "Het spijt me Heer Morgoth,
ik had niet door dat u het was. Vergeef me." piepte hij met een klein
stemmetje.
"Tuurlijk had je dat niet door," zei de jongen met een kille stem
"daar ben je veel te dom voor. Ik zou je hier terplekke moeten
vermoorden, maar dat doe ik niet, omdat ik je nodig heb. Nu, vertel me
alles wat je weet of ik kan misschien eens terugkomen op mijn
besluit."
De ork slikte even en stond dan recht: "De Elfen hebben lucht gekregen
van uw verblijfplaats hier. Ze sturen dezelfde Elfen als 110 jaar
geleden om met u af te rekenen."
De jongen dacht diep na: "Dus prins Legolas komt terug." De Ork knikte
heftig
"Hij zal me waarschijnlijk proberen verslaan met zijn witte magie.Maar
zonder mijn Laterién kan ik hem niet tegen hem op..." Morgoth dacht even
na, toen richtte hij zich naar de bibberende Ork : "Laat de Nazgûl
klaarstaan, vanavond om acht uur zal prins Legolas toeslaan op de
finale van het kampioenschap. Tegen dan zouden de Nazgûl naar deze
dimensie getransporteerd moeten zijn, mét mijn Laterién. Ze moeten
binnenvallen in het stadion op mijn teken, waarschijnlijk zal dat een
schreeuw zijn –Morgoth rilde even bij de gedachte aan zo een
vernedering – "zorg dat alles klaar staat. En breng een leger van
vijfhonderd Orks mee."
"Excuseert u mij Heer, maar waarom zoveel Orks?" onderbrak de Ork
Morgoth.
"Met Elfen weet je nooit, een heel verraderlijk volk." Antwoordde
Morgoth "Ga nu, en zorg dat alles gereed is of ik laat je afmaken."
"Ja heer, Morgoth"
En met een flits was de Ork weg, terug getransporteerd naar zijn eigen
tijd in Midden-Aarde.
"Jaaaaaaaaaaaaaaaaaaahhhhhhh!!!!! Hij heeft het gehaald! Marcus Steven
Rover! Yyyyyyyyyyyyyyyyyeeeeeeeeeeeeeessssssssssssss!!!! Achttien jaar
en hij verslaat majoor Drake Alexander de derde in zijn eerste
finale!"
Het jaar 3256 na Christus. Terra Nova, de vroegere aarde, staat in rep
en roer.
Het kampioenschap heavy-gear is juist afgelopen na een spetterende
finale.
Een finale waarin de jongste aanwinst van de Shadowdragons, Marcus
Steven Rover,
de ex-held van de vorige heavy-gear seizoenen had verslagen op een
spectaculaire manier.
"Onze nieuwe held van de heavy gear komt naar het podium om de prijs
in ontvangst te nemen!" De stem van 'Von 'boem boem' Maddox' schalde
door het stadion.
De menigte juichte en schreeuwde terwijl Marcus het podium beklom. Hij
zag er gespannen uit terwijl hij schichtig om zich heen keek.
Maddox scheen niet te merken dat de jonge kampioen gespannen was, hij
was druk bezig de majoor voor gek te zetten terwijl hij de
spectaculaire finale nog eens liet afspelen op het grote scherm. Als
de video afgelopen was concentreerde hij zich op Marcus. Hij was klaar
om de trofee weer eens met stijl te overhandigen:
"Dus Marcus, hoe voelt om de jongste heavy-gear kampioen aller tijden
te zijn?"
"Geweldig," antwoordde Marcus "echt geweldig, ik geloof niet dat ik
ooit zo blij ben geweest."
Maddox knikte geestdriftig: "Hm Hm, en om dan nog eens de kampioen van
de vorige negen jaren te verslaan moet toch..."
Zijn toespraak werd onderbroken door een hard geluid. Eén van de negen
gigantische deuren van het stadion was open en dicht geklapt.
Daar stonden nu zes ruiters te paard. Zes ruiters op prachtige witte
paarden.
Eén van hen hief zijn hand op. Plotseling begon het hard te waaien
terwijl het leek alsof die ene ruiter alle energie in het stadion naar
zich toetrok. Even plotseling als het begonnen was stopte het waaien,
maar de ruiter liet alle energie die hij verzameld had los in een
grote witte energiestraal die hij richting Marcus stuurde.
Marcus verstijfde van schrik toen hij de enorme straal op zich af zag
komen, hij voelde dat iemand hem aan zijn arm probeerde mee te trekken
maar daar niet in slaagde. Op het laatste moment kon hij horen dat
Maddox van het twee meter hoge podium sprong om de straal te
ontwijken.
Toen raakte de straal Marcus midden in zijn buik met alle hevigheid
die het bezat.
Marcus vloog achteruit en vloog met een enorme kracht tegen de muur.
Hij voelde allemaal zware dingen op zich neerkomen en gegil was overal
te horen.
De enorme kracht waarmee hij de muur was gevlamd had ervoor gezorgd
dat het gevaarte afbrokkelde en op hem viel. Mensen schreeuwden en
vielen in verwarring door het gat van de muur.
Het hele team van de shadowdragons, Dirx, Zerve, Sebastian, Sonya en
Tachi, haastten zich naar de plek waar Marcus was neergestort. Maar
ver konden ze niet komen.
Vijf ruiters versperden de weg wanneer ze in een beschermde halve
kring rond de ene ruiter en wat nog van Marcus over was gingen staan.
Het stadion was doodstil, niemand durfde ook maar een geluid te maken.
Sonya begon zachtjes te snikken,
"Zo'n klap kan niemand overleefd hebben" fluisterde Dirx zachtjes
terwijl hij tegen de tranen vocht.
Opeens verbrak een brokkelend geluid de stilte in het stadion.
De ruiter die de straal had afgeschoten legde zijn hand op het gevest
van zijn zwaard.
Brokken steen werden krachtig opzij geschoven, Sonya hield haar adem
in terwijl ze naar het schouwspel keek. Een laatste rotsblok werd met
een enorme kracht tien meter verder gesmeten. –Kan dit Marcus zijn?-
dacht Sonya. Even later stond Marcus rechtop, terwijl hij met kille
ogen naar de ruiter staarde.
"Dus je hebt het overleefd, Morgoth? Vroeg de ruiter terwijl hij
tergend langzaam zijn kap achterover sloeg. Marcus staarde hem
boosaardig aan: "Ik heb geen idee over wie je hebt." De ruiter lachte,
zijn kap was nu volledig naar beneden, een manenbleek gezicht met
goudblonde lokken en hemelsblauwe ogen werd onthuld,... Legolas. Legolas
lachte weer: "Je gaat me toch niet vertellen, Morgoth, dat je aan
geheugenverlies lijdt door die klap." Alle ruiters hadden nu hun kap
naar achteren geworpen. Stuk voor stuk onthulden ze allemaal knappe
gezichten.
Marcus staarde hen aan. Hij deed niets, de stilte was moordend.
"Marcus, waar heeft die gast het over?" Zerve verbrak de stilte met de
vraag die op ieders lippen lag. Marcus grijnsde naar Legolas: "Ik heb
absoluut geen idee." antwoordde hij. Dirx zette een stap in de
richting van de Elfen: "Oké, je hebt hem gehoord, hij is niet Morgoth
wie dat ook mag zijn, dus ga nu maar weg."
Legolas staarde Dirx aan met een blik waarvan zelfs de sterkste man op
aarde zou voor terug deinzen, maar daarna glimlachte hij vriendelijk
waarna hij zich weer tot Marcus richtte: "Het wordt tijd dat je je
echte gedaante laat zien."
Hij sloot zijn ogen en zijn aura vlamde op tot hemels wit, Legolas
hield zijn handen tegen elkaar alsof hij ging klappen en opende ze
langzaam, je kon de energie zo zien overspringen van de ene hand op de
andere. Langzaam verscheen er een energiebal tussen zijn twee
handpalmen. Onwillig zette Marcus een stap achteruit, maar de Elf
lette er niet op en concentreerde zich op zijn energiebal. Plots
opende hij zijn ogen en schoot de energiebal met een kreet op Marcus
af. Hij raakte Marcus op volle snelheid maar deze keer vloog hij niet
achteruit. De energiebal zette zich vast op Marcus' lichaam en
verspreidde zijn stralen over de hele oppervlak tot hij helemaal
onzichtbaar in een draaikolk van witte magie zat. Sonya gilde,
Sebastian en Tachi riepen woedend: "Laat hem gaan!". De draaikolk
laaide hoog op, bliksem verlichtte de hele omgeving, raakte de
draaikolk en spleet hem open. Zo plots als het allemaal was begonnen
stopte het hele schouwspel. De lucht was weer helder, en de hele
draaikolk was verdwenen. Maar niet alles was zoals het eens vroeger
was. Op de plaats waar Marcus zou moeten staan stond een jongeman van
nauwelijks meer dan twintig. Hij had een bleke huid die goed uitkwam
op zijn zwarte kleren, aan zijn riem hing een enorm zwaard. Zijn haren
waren zo zwart als de nacht. En hij had bloedrode ogen, ogen met
pupillen als die van de giftigste slang ter wereld, ...Morgoth.
"Wat... wie...wie is dit?" fluisterde Sonya terwijl ze met afschuw naar de
angstaanjagende gedaante keek. Legolas schraapte zijn keel, ook hij
moest even slikken om zijn angst te verbergen voor Morgoth: "Maak
kennis met Morgoth, de ware gedaante van degene die jullie Marcus
noemen. In één woord omschreven,...
een moordmachine."
De Shadowdragons deinsden angstig achteruit, Marcus bestond niet? Zijn
echte vorm was een indrukwekkende moordmachine? Dit...dit kon niet!
"Bedankt voor de prachtige omschrijving, Prins Legolas." Zei Morgoth
met een zeemzoete, betoverende stem. Elke levende ziel in het stadion,
behalve de Elfen, raakten in een trance door de stem. "In elk geval
mag ik hetzelfde van jou vertellen. Na wat je mijn volk hebt aangedaan
zou ik eigenlijk een Elf moeten zijn." Morgoth keek tevreden naar zijn
werk, Legolas die twijfelend naar woorden zocht, en hij deed er nog
een schepje boven op: "Nog altijd geen spijt van de moorden die je
gepleegd hebt? Al die mensen die je op je geweten hebt."
"Dat waren geen mensen, dat waren moordenaars, ze vermoorden alles wat
beweegt!"
Morgoth kneep zijn ogen samen en kruiste zijn armen: "Elk wezen heeft
recht op een leven, zeggen jullie Elfen dat niet. Als dat zo is mag
jij je alvast niet meer als Elf beschouwen."
Het werd Legolas te veel, met een woedende kreet lanceerde hij een
enorme energiestraal naar Morgoth. Morgoth probeerde hem nog te
ontwijken maar zonder zijn Laterién was hij veel te traag. De straal
raakte hem recht in z'n buik en lanceerde hem recht in het groepje
bange Shadowdragons en Vanguarde. Een seconde lang lagen ze allemaal
op de grond, maar Morgoth sprong snel recht en vuurde een tegenaanval
op Legolas af,maar deze ontweek hem makkelijk en absorbeerde de
energie. –Het moet maar eens gedaan zijn.- dacht Legolas.
Duizelingwekkend snel lanceerde hij zichzelf op een verbaasde Morgoth
af . De twee vlogen twintig meter verder en landen met een harde klap
op de grond. Een enorme knal weerklonk en een stofwolk steeg op.
Tachi stond moeizaam op en
keek naar de stofwolk. Zodra die optrok kon hij de ravage zien, overal
lag puin, kreten weerklonken. Gewonde mensen hielpen elkaar overeind.
Temidden van dit alles zag hij Legolas die Morgoth's handen op z'n
rug hield en hem met zijn voet op z'n rug Morgoth op z'n knieën
dwong. Vliegensvlug trok hij een dolk en hield hem tegen Morgoth's
keel. "Geef het op," fluisterde hij kwaad "zonder je Laterién ben je
niks." Hij maakte een snelle ondiepe snede in Morgoth's wang. Legolas
glimlachte wanneer Morgoth ineen kromp. Hij hield de dolk terug tegen
Morgoth's keel: "Vertel me of er nog overlevenden waren." Morgoth
hield zijn lippen stijf op elkaar geklemd. Legolas drukte het lemmet
van de dolk terug in de wonde.
-Nu!- dacht Morgoth.
Morgoth slaakte een kille gil. Voor een seconde was het stil, toen
sneed er een ijskoude wind door Legolas' kleren heen. Negen andere
gillen weerklonken, angstaanjagende gillen.Met een donderend geluid
zwaaiden alle negen deuren van het stadion open. Het licht van de
bliksems onthulde negen zwarte gedaanten...
"De Nazgûl!" schreeuwde Glorfindel "Heer Legolas, we moeten weg!"
Legolas keek verschrikt om zich heen wanneer de Nazgûl hun paarden tot
beweging aanmaanden. Ze vormden een cirkel, hij kon geen kant op!
Legolas wist pas hoe erg de situatie was wanneer hij een stomp in zijn
maag kreeg.
"Verassing." fluisterde Morgoth boosaardig.
De Elfenprins werd misselijk van al het pure kwaad dat rond hem
warrelde, hij kromp in een. Hij hoorde kreten, zijn krijgers werden
aangevallen door Orks!
Met veel moeite hief hij zijn hoofd op, hij zag een Nazgûl dichterbij
komen, hij had iets blinkend gouds in zijn hand. –Morgoth's Laterién,-
dacht Legolas –hij mag hem niet krijgen of ...-
Een karabijn rood licht verblinde hem. Met veel moeite lichtte hij
zijn hoofd op.
Morgoth's aura was helemaal rood opgevlamd, Legolas wist dat het te
laat was.
Nu was Morgoth niet meer te stoppen, met de kracht van Melkor die de
Laterién bezat was hij onoverwinnelijk...
De mensen van Terra Nova zaten verstijfd op hun stoel. Degene die de
Elfen Morgoth
noemden, was daarstraks gehuld in rood nadat hij een of andere ketting
had aangedaan. Ze konden niet geloven wat er gebeurde, er vloeide
bloed in hun stadion, bloed van magische wezens.
Morgoth draaide zich tergend langzaam om tot dat hij recht voor
Legolas stond: "Zo, het lijkt erop dat de rollen omgedraaid zijn.
Dacht je echt dat ik zo dom was om te gaan transformeren in mijn echte
gedaante als de Nazgûl niet in de buurt zijn? Nee, Legolas, ik ben
niet zo dom." Hij pakte Legolas ruw vast bij zijn kraag en hief hem
hoog op. Hij grijnsde wanneer Legolas worstelde om los te komen. "En
nu vraag je je zeker af wat ik met jou ga doen, wel hier komt het
antwoord: ik ga je niet direct vermoorden, dat zou te goed voor je
zijn. Ik ga je laten toekijken wanneer ik Midden-Aarde vermorzel,
wanneer ik al je vrienden vermoordt en wanneer ik je Vader me daarbij
laat helpen. Dan pas zal je nooit meer iets zien dan de aarde van je
graf. Je mag dan wel al blij zijn dat ik je laat begraven."
Morgoth stond nog steeds te grijnzen, plotseling gooide hij Legolas
weg alsof hij een veer was naar een groep Orks. "Bind hem vast."
Snauwde hij. Toen keerde hij zich naar de inmiddels gevangen Elfen:
"Ga terug naar jullie Heersers, zeg hen dat ze hun beste legers op de
been brengen,... ik zal op hen wachten." Met een klein handgebaar lieten
de Orks de Elfen vrij. Ze bleven wat onwennig staan, kijkend naar
Legolas, alsof ze konden aflezen op zijn gezicht wat ze moesten doen.
Legolas knikte. De Elfen zetten het onmiddellijk op een lopen. Morgoth
keek hen vergenoegd achterna, daarna floot hij twee keer, lang en
schel, niet lang daarna stond een enorm paard naast hem. Niarag, ze
leek op de Morgoth der paarden, volledig zwart met Bloedrode ogen.
Alleen had ze geen pupillen.
Morgoth steeg lui en langzaam op. Hij keek de naar de Elfen die nog
steeds niet uit het gezicht verdwenen waren. Daarna richtte hij zich
tot een Uruk-Hai met pijl en boog die naast hem stond: "Hoeveel man is
er nodig om een boodschap te leveren?"
De Uruk-Hai grijnsde moordlustig en spande zijn boog: "Eén." De boog
zoemde, Legolas schreeuwde, aan de gezichtseinder vielen vier
gedaanten roerloos neer, een eenzame schaduw liep verder zonder om te
kijken.
"Die zullen al niets meer doen." Merkte Morgoth droogjes op "Iedereen
vooruit! We gaan op weg om Midden-Aarde te veroveren." De Orks joelden
terwijl Morgoth door middel van zwarte magie een poort naar Midden
–Aarde opende. Het was een stormloop naar de poort, maar uitstekend
geordend. In een mum van tijd waren de Orks en de Nazgûl verdwenen.
Alleen Morgoth bleef nog over met achterop Niarag Legolas die veel
moeite deed om te blijven zitten. Hij draaide zich om en grijnsde naar
het publiek in het stadion: "Innige deelneming met Marcus Steven
Rover. Hier hebben jullie nog iets om mee te spelen." Hij vuurde een
energiebal af op het publiek. Van de chaos daarna wist hij niets meer,
hij was al lang terug naar Midden -Aarde.
