Legolas liep achter het witte paard aan, zijn blik tuurde het bos af, hij pakte zijn boog van zijn rug en spande een pijl erop. Hij kende deze momenten en ook al vertrouwde hij het paard, hij vertrouwde niet wat om hem eens was

Het paard stopte voor het lichaam van een vrouw ' dus dit is wat is moest zien' hij liep naar het lichaam en draaide het om zodat hij haar gezicht kon zien, ' een elf, uit de bergen' ' ze leeft nog, maar als ze hier blijft zal dat niet lang meer duren. Hij tilde haar op in zijn armen en liep in de richting waar hij zijn vriend had achtergelaten

Ereinion zat op een steen te staren in het water, hij kende legolas lang genoeg om te weten dat ie zich weer in problemen zou storten. Zo snel als hij kon stond Ereinion op, hij pakte zijn boog en zette een pijl erop, 'kom te voorschijn' en wees snel mijn pijl doodt zelf de adelaar'

' doe je boog weg Ereinion, ik ben het' Ereinion liet zijn boog zaken ' legolas ben jij dat, je liet me schrikken' Legolas liep uit het woud met het levenloze lichaam van de elf in zijn armen

' ik vond haar in het woud, ze is niet gewond maar wel uitgedroogd en, aan haar lichaam te zien heeft ze al dagenlang niet gegeten

Ereinion keek naar het levenloze lichaam in zijn armen ' een berg elf, wat heeft die hier te zoeken.

Legolas riep in de richting van zijn vaders burcht 'ik weet het niet maar ik zal er achterkomen Ereinion, kom neem het paard mee en laten we gaan.

Ereinion keek zijn vriend achterna, en keek toen in de richting van het paard . ' fijn, heb ik weer, He legolas zullen we ruilen, jij het paard en ik de elf.

Maar legolas was al te ver om het te horen ' nou zullen we dan maar gaan '

Ereinion greep het paard bij de beugel en liep in de richting van zijn vriend.



De geur van kruiden bereikte haar neus, ze probeerde te beweging maar de pijn in haar bovenlichaam zei haar te blijven liggen, ze deed haar ogen open en knipperde om aan het licht te wennen. Ze was niet meer in het woud, ze was in ene kamer, en een van de mooiste die ze had gezien, de kamer was wit met parelmoer, in de muur waren bomen getekend en andere figuren uit het woud, ze keek naar boven het plafond was net een sterrenhemel en in het midden hing een dauwdruppel die leek te gaan vallen de grond van de kamer, Ze herkende deze plek niet ze was hier nog nooit eerder geweest.

' ik zie dat u eindelijk ontwaakt bent' ze keek in de richting waar het geluid vandaan kwam Een elf kwam de kamer binnen, ze was gekleed in een lichtblauwe jurk met lange mauwen een tiara sierde haar hoofd en maakte het alleen maar mooier dan dat het al was. ' ik hoop dat u zich al wat beter voelt' de zoon van onze koning was erg bezorgd over u gezondheid'

Ze keek weg van de vrouw richting het grote raam dat zich aan haar rechterkant bevond Ze was nog steeds in het woud, ze zag de bomen langs haar raam omhoog gaan.

' waar ben ik' ze keek weer terug naar de elf in de deuropening

' rustig maar u bent veilig, u bent in Mirkwood, in Tretoria Huize van Thranduil heer van Mirkwood'

Ze probeerde op te staan maar de pijn dwong haar weer te gaan liggen

'Alstublieft blijft u liggen' de vrouw liep naar haar toe en duwde haar zachtjes weer op het bed 'u moet rusten, ik zal u alleen laten'

Ze liep naar de deuropening maar stopte voor ze de deur dichtrok ' er is nog een ding, wat is uw naam'

Ze keek op vanuit haar bed en lachte naar de vrouw in de deuropening

In mijn land wordt ik Amira genoemd maar mijn laatste naam heb ik van mijn moeder, Otlerien'

' Amira Otlerien, ik zal het doorgeven aan mijn heer, probeert u nog maar wat te rusten'

Ze sloot de deur achter zich en Amira hoorde de voetstappen wegsterven van de deur

Ze draaide haar hoofd weer naar het raam, een sloot haar ogen, waar ze ook beland was ze wist dat ze veilig was



Dit is echt vreselijk sorry ik zal de volgende porberen beter te maken ik heb echt lang een naam moeten verzinnen ... please laat een berichtje achter dan weet ik ook weer dat ik niet de enige op de aarde ben

Kissie Blackcath