Haar voeten raakte de koude grond aan. Ze probeerde te staan maar viel
gelijk weer achterover op het bed,
"Amira, u moet wat voorzichtiger zijn" de elfen vrouw die haar de eerste
dag had geholpen was nu bezig met het zoeken van een geschikte jurk.
'Rustig maar, Alcarin. Het deed geen pijn,
Ze probeerde het weer. Ze stond op, ze negeerde de pijn die door haar heen schoot. En liep richting Alcarin.
Ze nam de Jurk aan die Alcarin voor haar klaar had gelegd. Het was een licht groene jurk die de kleur had van de blaadjes aan de bomen in het begin van de lente.
"Alcarin, hij is prachtig"
Ze keek naar buiten de zon scheen op haar gezicht "het is prachtig buiten, vind je niet"
Alcarin negeerde Amira, en liep richting de deur, "u moet opschieten, ik denk dat u de persoon die uw leven heeft gered niet lang wilt laten wachten"
Ereinion keek naar buiten"de zon heeft nog nooit zo lokkend geschenen, en ik zit hier binnen opgesloten"
Legolas keek hem aan. Ereinion zat op het balkon in de bibliotheek. Hij staarde naar buiten Naar de bomen en naar de lucht, er was geen wolkje te bekennen
"als de bomen zo erg naar je roepen Ereinion waarom ga je dan gewoon niet"
Ereinion draaide zich om en keek naar zijn vriend die een boek aan het lezen was op de sofa in de hoek van de kamer "weggaan en jou alleen achterlaten, ik ben niet gek, ik heb haar gezien, en zelf ik heb ook meegeholpen ik denk dat ze mij ook wel zou willen bedanken"
legolas keek op uit zijn boek. Hij kende Ereinion lang genoeg om te weten waarom hij nog steeds in de bibliotheek was. En legolas moest zelf ook ontkennen dat de schoonheid van de berg elf hem niet ontgaan was
"mijn heren"
Alcarin stond ik de deuropening. Legolas keek haar aan en legde zijn boek weg. Ereinion liep weg van het balkon en sloot de glazen deuren achter zich, hij ging naast zijn vriend staan.
"ik wil jullie graag voorstellen aan Amira Otlerien". Alcarin stapte opzij en Amira liep naar binnen
legolas keek haar aan met verbazing in zijn ogen, het was niet meer het vieze meisje wat hij in zijn armen hier naar toe had gedragen, ze was prachtig, haar bruine haar viel over haar blote schouder haar handen waren verstopt in de lange mauwen van haar groene gewaad die de dezelfde kleur had als haar ogen
Amira keek de 2 vreemdelingen aan die voor haar stonden De eerste had bruin haar wat losjes was vastgebonden achter op zijn hoofd een paar plukjes vielen voor zijn ogen die bruin waren net zo bruin als de bast van de bomen die weerkaatste in de zon. De 2e zag er heel anders uit zijn haar was blond wat los hing over zijn schouders, en zijn ogen, waren blauw, zo blauw dat Amira dacht dat ze er in zou verdrinken
Ereinion kon de spanning niet meer aan. Hij liep naar haar toe en pakte haar hand, hij kuste haar hand "het is een eer om u te ontmoeten, ik ben Ereinion Telrúnya" Ze keek de vreemdeling aan die zojuist haar hand had gekust. "dus u bent degene die mijn leven heeft gered"
Legolas deed een stap naar voren, "ik was degene die uw leven gered heeft Hij deed hetzelfde als zijn vriend en kuste haar hand "ik heet Legolas, zoon van Thranduil Koning van Mirkwood.
Ereinion keek zijn vriend aan alsof hij hem zo juist vergiftigd had "ik heb ook geholpen Legolas keek achterom naar zijn vriend en begon te lachen "natuurlijk Ereinion, en ik denk dat Amira erg dankbaar is dat jij zo goed voor haar paard gezorgd heb
Amira lachte samen met Alcarin die langzaam naar een stomverbaasde Ereinion liep Ze greep hem bij zijn arm en sleurde hem richting de deur "kom op Ereinion, ik denk dat ze wat uit te praten hebben Ereinion werd met tegenzin meegesleurd maar toen hij de blik zag die Alcarin hem gaf besloot hij dat het toch maar beter was om er in toe te geven Voor dat ze beiden verdwenen waren door de deur draaide Ereinion zich nog om "legolas je gaat morgen toch wel nog mee naar de Cúthalion" legolas keek hem aan en knikte ja Een tevreden Ereinion draaide zich om en sloot de deuren achter zich.
Amira keek Legolas aan "bedankt dat je me leven heb gered" Legolas keek haar aan, haar ogen waren fascinerend mooi hij zou er voor altijd in kunnen staren en verdwaald kunnen raken in haar blik.
"het was niks, iedereen had het gedaan, er is alleen een ding wat ik graag wil weten"
legolas ging zitten op de sofa en wees naar de stoel die voor de sofa stond Amira ging zitten op de stoel en keek hem aan ze wist dat het een lang verhaal zou worden
'Rustig maar, Alcarin. Het deed geen pijn,
Ze probeerde het weer. Ze stond op, ze negeerde de pijn die door haar heen schoot. En liep richting Alcarin.
Ze nam de Jurk aan die Alcarin voor haar klaar had gelegd. Het was een licht groene jurk die de kleur had van de blaadjes aan de bomen in het begin van de lente.
"Alcarin, hij is prachtig"
Ze keek naar buiten de zon scheen op haar gezicht "het is prachtig buiten, vind je niet"
Alcarin negeerde Amira, en liep richting de deur, "u moet opschieten, ik denk dat u de persoon die uw leven heeft gered niet lang wilt laten wachten"
Ereinion keek naar buiten"de zon heeft nog nooit zo lokkend geschenen, en ik zit hier binnen opgesloten"
Legolas keek hem aan. Ereinion zat op het balkon in de bibliotheek. Hij staarde naar buiten Naar de bomen en naar de lucht, er was geen wolkje te bekennen
"als de bomen zo erg naar je roepen Ereinion waarom ga je dan gewoon niet"
Ereinion draaide zich om en keek naar zijn vriend die een boek aan het lezen was op de sofa in de hoek van de kamer "weggaan en jou alleen achterlaten, ik ben niet gek, ik heb haar gezien, en zelf ik heb ook meegeholpen ik denk dat ze mij ook wel zou willen bedanken"
legolas keek op uit zijn boek. Hij kende Ereinion lang genoeg om te weten waarom hij nog steeds in de bibliotheek was. En legolas moest zelf ook ontkennen dat de schoonheid van de berg elf hem niet ontgaan was
"mijn heren"
Alcarin stond ik de deuropening. Legolas keek haar aan en legde zijn boek weg. Ereinion liep weg van het balkon en sloot de glazen deuren achter zich, hij ging naast zijn vriend staan.
"ik wil jullie graag voorstellen aan Amira Otlerien". Alcarin stapte opzij en Amira liep naar binnen
legolas keek haar aan met verbazing in zijn ogen, het was niet meer het vieze meisje wat hij in zijn armen hier naar toe had gedragen, ze was prachtig, haar bruine haar viel over haar blote schouder haar handen waren verstopt in de lange mauwen van haar groene gewaad die de dezelfde kleur had als haar ogen
Amira keek de 2 vreemdelingen aan die voor haar stonden De eerste had bruin haar wat losjes was vastgebonden achter op zijn hoofd een paar plukjes vielen voor zijn ogen die bruin waren net zo bruin als de bast van de bomen die weerkaatste in de zon. De 2e zag er heel anders uit zijn haar was blond wat los hing over zijn schouders, en zijn ogen, waren blauw, zo blauw dat Amira dacht dat ze er in zou verdrinken
Ereinion kon de spanning niet meer aan. Hij liep naar haar toe en pakte haar hand, hij kuste haar hand "het is een eer om u te ontmoeten, ik ben Ereinion Telrúnya" Ze keek de vreemdeling aan die zojuist haar hand had gekust. "dus u bent degene die mijn leven heeft gered"
Legolas deed een stap naar voren, "ik was degene die uw leven gered heeft Hij deed hetzelfde als zijn vriend en kuste haar hand "ik heet Legolas, zoon van Thranduil Koning van Mirkwood.
Ereinion keek zijn vriend aan alsof hij hem zo juist vergiftigd had "ik heb ook geholpen Legolas keek achterom naar zijn vriend en begon te lachen "natuurlijk Ereinion, en ik denk dat Amira erg dankbaar is dat jij zo goed voor haar paard gezorgd heb
Amira lachte samen met Alcarin die langzaam naar een stomverbaasde Ereinion liep Ze greep hem bij zijn arm en sleurde hem richting de deur "kom op Ereinion, ik denk dat ze wat uit te praten hebben Ereinion werd met tegenzin meegesleurd maar toen hij de blik zag die Alcarin hem gaf besloot hij dat het toch maar beter was om er in toe te geven Voor dat ze beiden verdwenen waren door de deur draaide Ereinion zich nog om "legolas je gaat morgen toch wel nog mee naar de Cúthalion" legolas keek hem aan en knikte ja Een tevreden Ereinion draaide zich om en sloot de deuren achter zich.
Amira keek Legolas aan "bedankt dat je me leven heb gered" Legolas keek haar aan, haar ogen waren fascinerend mooi hij zou er voor altijd in kunnen staren en verdwaald kunnen raken in haar blik.
"het was niks, iedereen had het gedaan, er is alleen een ding wat ik graag wil weten"
legolas ging zitten op de sofa en wees naar de stoel die voor de sofa stond Amira ging zitten op de stoel en keek hem aan ze wist dat het een lang verhaal zou worden