Er raasde een zachte zomerbries door Karsquell , er was bijna nergens
iemand op straat te bekennen , slechts in een klein hoekje zat er iemand op
de stoep te staren naar wat ooit haar schoenen moeten geweest zijn . Ze
dacht na over hoeveel pijn en leed ze haar broer nu weer berokkend had ,
dat ze waarschijnlijk voor de honderste keer huisarrest had en dat ze
eigenlijk beter nooit geleefd had . Ze zat zelfs zodanig in de put dat toen
haar beste vriendin Chinney vroeg om samen een partijtje te gaan voetballen
ze grandioos weigerde en zelf snauwde dat ze daar nu wel "te oud" voor
waren . Waarom was dat kettingkje nu net weg nadat zij het in haar handen
had ? Waarom ? Het was de enigste herrinering dat ze hadden aan hun
overleden vader , het was een gouden medallion met een foto van hun drieën
in met de opschrijving : Matt & Emily , you are always in my heart ...
volgens haar broer was het het dierbaarste dat hij had . Waarom moest zij
nu net van die domme dingen doen ? Net zoals die keer dat ze klaar was met
dat rothuiswerk en dat ineens haar blad weer wit werd . En waarom overkomt
dat haar klein broertje Jess of Matt niet ?? Neen , Matt zou nooit in zo'n
situaties terechtkomen . Hij is veel te braaf voor zo'n dingen , ook veel
verstandiger ! Neen , dat zou hij nooit doen ! ... Zo begon Emily haar
verhaal aan de prof van Fayillchs , de school voor "de hoogbegaafden onder
de mensen "of was ze wel niet zo gewoon als ze zelf dacht ?