5. Weird Situations.

James, Sirius en James zaten allemaal in de leerlingenkamer van Griffoendor en waren druk aan het leren voor hun slijmballen. Tenminste dat was het idee geweest, zoals gewoonlijk konden Sirius en James beiden hun aandacht er niet bij houden en zaten om de vijf minuten te zeuren of Remus al klaar was met leren.
Maar telkens gaf Remus hun weer hetzelfde antwoord, hij wilde geen enkele onvoldoende halen voor de testen en als de anderen dat wel wilden stopten ze toch gewoon met leren. Remus zou ze niet tegen houden, maar die woorden zorgden ervoor dat ze telkens toch weer een paar bladzijdes gingen lezen. Voordat ze weer begonnen te zeuren. Remus vond het irritant, maar hij kon er toch niets aan doen. Alsof de andere jongens naar hem zouden luisteren. En hij had wel belangrijkere dingen aan zijn hoofd dan James en Sirius zover te krijgen dat ze gingen leren!
''Studeren, studeren!'' riep James. ''Ik wil niet meer studeren!'' Lupos zuchtte en schudde zijn hoofd.
''Je weet dat het moet, neem anders even een kwartiertje pauze!'' James leunde achterover terwijl hij bij het knapperende handvuur zijn pijnlijke handen verwarmde.
''Waar is dit voor nodig? Wat maakt het uit als je geen goede score hebt?'' mompelde hij.
''Dan kan je geen goed werk vinden,'' zei Lupos waarschuwend. James kreunde en keek hulp-vragend naar Sirius.
''Help mee hem te overtuigen! Dit is gekkenwerk!'' Sirius grinnikte en knipoogde naar Lupos.
''Ik denk dat professor Lupos gelijk geeft,'' zei hij ernstig, met een verdraaide officiële stem. Lupos rolde met zijn ogen en boog zich over zijn boeken.
''Als jullie nu niet studeren krijgen jullie er laten spijt van - vertrouw me,'' hoorde je zijn stem klinken, terwijl hij nog steeds voorover gebogen zat.

De jongens zuchten, Remus overtuigen was een onmogelijk iets. Maar daar dachten ze even later ook niet meer aan, want Peter kwam dat leerlingenkamer binnen gevallen. James en Sirius liepen naar hem toe terwijl Peter zelf moeizaam weer overeind krabbelde. Nu keek ook Remus even op van zijn boeken, maar keek als snel weer terug het was niets bijzonders. "Sneep heeft de vloek van beetjesplak op mij gebruikt,"piepte Peter hijgende en op James en Sirius hun gezichten verschenen gemene grijnzen.
"We zoeken hem wel!"riepen ze tegelijk uit en snelden de leerlingen kamer uit zonder Peter van de vloek af te helpen. "Jongens help me eerst!"riep hij ze achterna maar viel vervolgens weer om. De jongens kwamen niet terug, ze waren allang blij dat ze onder het studeren uit konden komen en Remus keek niet eens van zijn boeken op.
"Ik help je wel!"riep een vrolijke stem en er kwam een jongen met bruin haar aansneller, Arend Erger. "Nee,"riep Peter uit "ik wil niet dat jij mij helpt!" Maar Arend trok zich er niets van aan en riep de tegenspreuk terwijl hij met zijn toverstok wapperde. Even later klonk er een explosie en toe de rook opgetrokken was keek iedereen in de leerlingenkamer geschokt naar Peter zijn benen. Zijn voeten waren wortels geworden en hij zat nu vast gegroeid in de grond!
"Jij kluns!"riep Peter met een vuurrood hoofd terwijl Arend mompeld zijn excusus aanbood en vervolgens wegrende om Madame Plijster te halen. "Remus, Remus help me!"riep Peter nu tegen Remus die door de explosie wel van zijn boeken op had gekeken. Hij keek nu naar Peter met opgetrokken wenkbrauwen maar zei een tijdlang niets. "Daar kan ik je niet mee helpen."zei hij uiteindelijk en draaide zich weer naar zijn boeken toe. "Remus, ik ben belangrijker dan boeken!"riep Peter maar Remus keek niet meer op van zijn boeken.
Niet zo lang daarna kwam Madame Plijster aangesneld, ze was aan het mopperen tegen Arend die eruit zag alsof hij ging huilen maar toen ze Peter zag was Arend als snel vergeten. Met een simpele spreuk zaagde ze hem uit de vloer en liet hem vervolgens voor haar uit zweven naar de ziekenzaal. Remus mompelde wat en greep het volgende boek dat hij wilde gaan leren. Maar ineens verstijfde hij in zijn bewegingen, hij had ineens door wat er was gebeurd en wat Sirius en James van plan waren. Dat konden ze niet zomaar doen, hij zou ze tegen moeten houden. Maar ze eest moeten vinden om dat voor elkaar te kunnen krijgen.
Hij sprong overeind en rende naar de uitgang van de leerlingen kamer, daarbij stapte hij bijna in het gat dat door Peter was achtergelaten. Maar dat leek hij niet eens te merken, hij rende door de gangen heen. Trappen op en trappen af, om zich heen kijkend en beseffend dat hij de sluipwegwijzer mee had moeten nemen. Hij kon de jongens niet vinden en werd ook nog een paar keer bijna betrapt door Stoffer die met een zeer kwade blik door het kasteel liep.
"Waar kunnen ze toch zijn!"mompelde Remus en sloeg een hoek om, waar hij bijna gelijk tegen iemand aanliep. "Auw,"klonk het terwijl Remus probeerde zijn evenwicht te houden en van schrik zijn ogen dicht had geknepen "je kon ook gewoon hallo zeggen." Verward deed Remus zijn ogen open en zag even niet, toen had hij het gezond verstand om naar beneden te kijken en zag Elma op de grond zitten.
"Sorry Elma, ik had je niet gezien!"riep Remus uit terwijl hij een hand naar haar uitstak. "Dat had ik al door."zei Elma lachend terwijl ze de hand aanpakte en zich door Remus overeind liet helpen. Een moment lang stonden ze zwijgend tegenover elkaar, maar toen schrokken ze beiden op van een stem die heel hard riep: "Blijf staan Potter!"
"Oh jee!"riep Elma uit en Remus vroeg gelijk "Wat is er aan de hand?" Elma leek te aarzelen maar zei toen uiteindelijk "Lily betrapte Sirius en James dat ze Severus wilden vervloeken bij de biebliotheek en rent nu achter hem aan met een dwijl." Remus leek totaal verward en snapte er werkelijk niets van "Een dwijl?"vroeg hij daarom uiteindelijk weer en Elma knikte zo hard met haar hoofd dat haar haren alle kanten op vlogen. "Dat was het eerste wat ze in haar handen kreeg en ze probeerd hem er nu mee te slaan."zei Elma toen alsof het een groot geheim was. "Waarom houden Rosie en Sirius haar niet tegen?"vroeg Remus bijna gelijk en Elma trok een gezicht die boekdelen sprak.

Remus grinnikte en stak afwerend zijn handen op.
'Laat maar zitten, ik weet genoeg!' riep hij lachend uit. Elma lachtte ook, maar daarna viel er weer een stilte die een beetje gespannen was. Allebei keken ze elkaar eventjes verlegen aan en keken daarna meteen blozend naar de grond. Remus schraapte daarna zijn keel en zei een beetje schor: 'Zullen we eh... even een stukje gaan wandelen ofzo...?' Elma knikte en stak haar arm door die van Remus. Ze liepen een aantal trappen af, en toen het ijs eenmaal gebroken was dachten ze niet meer aan die arme James die door Lily achtervolgd werd met een dwijl...
Toen ze voor de Grote Deur in de Hal stonden, toverde Remus snel twee mantels en dassen tevoorschijn, die ze snel aantrokken. Van studeren kwam de volgende paar uur niets terecht...

Na een aantal uur kwamen Remus en Elma weer binnen, met hoog rode wangen van de kou maar ook van het lachen met elkaar. Elma's hart kromp in een als ze er aan dacht dat Rosie de jongens eigenlijk nog steeds wilde dumpen; zij vond Remus wel heel leuk maar tegen Rosie was ze zeker niet opgewassen, en ze wist niet of Lily genoeg macht had om het tegen Rosie op te nemen. Ze zuchtte een keertje diep.
'Is er wat?' vroeg Remus bezorgd en Elma glimlachtte toen ze zag hoe lief Remus haar aan keek. Ze zuchtte nog een keertje maar schudde toen haar hoofd.
'Ik heb het alleen een beetje koud,' glimlachtte ze naar hem. Remus keek haar glimlachend aan en zei toen: 'Zullen we even naar de keukens gaan? Misschien hebben ze daar wel wat boterbier voor ons!' Elma knikte stralend en nog steeds arm in arm liepen ze wat trappen op en af, sloegen wat gangen in en uit tot ze voor het schilderij met het fruit stonden. Remus keek eventjes om zich heen en kietelde toen de peer die begon te lachen, en daarna schoot het schilderij open.
'Kom maar,' zei Remus die er al vaak genoeg geweest was met Sirius, James en Peter. Elma klom voorzichtig door het portet gat en liep een beetje verlegen achter Remus aan, die de weg al wist. Hij ging in het midden van de keuken staan en meteen kwam er een groep huiselven op hen af lopen.
'Wenst u wat meneer?' vroeg een uitzonderlijk lelijk exemplaar met een enorme snottebel aan zijn neus. Remus knikte en glimlachte eventjes naar Elma.
'Twee boterbier, twee pompoentaartjes en een paar Zweinsteintruffels,' somde hij onbeschaamt op. Elma keek met grote ogen naar Remus en toen naar de Elven die met alles wat ze vroegen ook op kwamen dagen.
'Moeten we het voor u inpakken meneer?' vroeg de lelijke Elf weer aan Remus. Remus aarzelde eventjes maar knikte toen en even later stonden ze weer buiten het portretgat met een aantal pakjes. Ze liepen naar de leerlingenkamer van Griffoendor waar ze op de stoelen gingen zitten en wat van het eten aten. Eventjes was er een rustige stilte en hoorde je alleen wat gekruimel en gesmak. Daarna stonden ze allebei tegelijk op.
'Ik moet zo weer gaan studeren,' zei Elma met een spijtig gezicht. Remus schrok eventjes toen hij het woord ''studeren'' hoorde maar knikte toen, ten teken dat hij ook moest haan studeren.
'We kunnen onze spullen ophalen en eventjes samen naar de bieb gaan,' zei hij na een plotselinge inval. Elma knikte en lachtte zonnig naar hem.
'Goed idee,' zei ze.
Remus was in de wolken toen hij zag dat het kettinkje dat Elma nog steeds om haar nek had, nu fel rood gekleurd was.

James rende zo snel als hij kan weg voor Lily die nog steeds verwoed met de dweil zat te zwaaien. Hij wist dat ze heel boos was maar stiekem genoot hij er toch wel van. James had een erg goede conditie maar Lily scheen zich niet van haar stuk te laten brengen. Ze rende net zo hard door. Op een gegeven moment gaf James het op. Hij zakte door zijn knieen en hijgde. Lily kwam er snel aanrennen en wilde hem slaan maar James rolde nog net op tijd opzij. "Ge-genade" hijgde hij.
Lily's lippen krulden om. "Nou - James, ik vond dat je wel heel erg naar deed tegen Severus"
"We namen alleen maar wraak!" verdedigde James zich "Hij had Peter vervloekt"
"Nonsens" zei Lily hoofdschuddend. "Het kan je niks schelen wat er met Peter gebeurde, je vond het alleen een perfect moment om die arme jongen weer te pesten"
James krabbelde overeind en voelde dat hij rood werd. "Sorry Lily" mompelde hij "Ik - ik ga maar weer studeren." En op een drafje ging hij snel naar de toren van Griffoendor.
Zuchtend sjokte Lily ook terug. In de toren vond ze Elma  met Remus. Ze scheen niet eens te hebben gemerkt dat ze was binnengekomen. Snel trok ze Elma aan haar arm en sleurde haar mee naar een paar lege stoelen. Lily wilde vragen hoe het was maar ze zag dat Elma's kettinkje rood was. Lily grinnikte, maar ze wist dat het een probleem zou vormen tegen Rosie. Zelfs Lily, die James een behoorlijk vervelende jongen vond, wilde hem niet dumpen.

"Ehhhhh Lily"fluisterde Elma"Ik uhh ik wil Remus helemaal niet dumpen".
"Ik eigenlijk James ook niet"fluisterde Lily terug "Alleen hebben we nog een probleem: Rosie".
"Hoe kunnen we het haar vertellen?"vroeg Elma.
"Hoi meisjes hoe is het"zei Rosie die er net aan kwam lopen.
"Ow ehh goed hoor, heb jij al geleerd?"vroeg Lily om te voorkomen dat ze erover begon.
"Ow ja ik moet nog leren"zei Elma en stond op.
"Ik ook"zei Lily en ze liepen samen naar een tafel en begonnen te studeren.
Rosie bleef daar verbaasd staan maar pakte ook een boek en begon er in te lezen.
Ze zuchtte, wat een opluchting dat Rosie er niets had over gezegt.
"Lily Remus heeft me de keukens laten zien, je was toch zo benieuwd wie het eten maken"fluisterde Elma"Het zijn hele rare beesten die alles voor je doen".
"Zullen we er heen"fluisterde Lily terug.
"Eerst nog even leren dan gaan we vanavond direct naar het avondeten"fluisterde ze.
"Okee ik ben benieuwd"fluisterde Lily en verdiepte zich in haar boek.

Het was een hele tijd stil tussen de 3 meiden. Niets kon ze storen zo ijverig waren ze aan het leren. Ze waren op tijd begonnen met leren voor de examens, alleen omdat Lily erop stond. Lily vond dat hoe eerder ze begonnen, hoe eerder ze het wisten en hoe hoger hun score zou zijn. De anderen waren het hier wel mee eens maar na een tijdje begon het leren te vervelen.
Rosie keek op van haar boek en staarde een moment naar haar horloge. "Het is bijna tijd voor het avondeten."zei ze hardop en nu keek ook Elma op van haar boek. "Mooi, laten we alvast naar de Grote Zaal gaan dan."zei Elma en stond ook op. Ze liep naar een blinde muur toe en stond daar even stil voordat ze zich met een rood hoofd weer omdraaide. "Ik was vergeten dat ik in de leerlingenkamer van Griffoendor was, niet in die van Ravenklauw."mompelde ze met een rood hoofd en beende nu naar de goede uitgang.
Rosie liep achter haar aan maar vlak bij de uitgang bleef ze staan, mompelde wat en liep terug naar de tafel waar ze aan hadden gezeten. Lily was nog steeds aan het leren en leek niet eens te hebben gemerkt wat Rosie en Elma hadden gezegd of gedaan. Elma zei dat ze alvast verder zou lopen en Rosie knikte naar haar terwijl ze een gebaar maakte de Elma wel door kon lopen. Een moment lang stond Rosie naar Lily te kijken die niet eens opkeek van het boek totdat Rosie deze uit haar handen trok. "Wat doe je nou!"riep Lily verontwaardigd uit en sprong zo snel overeind dat de stoel omviel.
"Het is bijna tijd voor het avondeten, laten we naar de grote zaal gaan."zei Rosie en het leek wel alsof Lily haar verontwaardigheid op slag verdween. Samen liepen de meiden naar de Grote Zaal en gingen aan de lange tafel zitten.
Langzaam drupte de zaal vol en als snel stonden de tafels vol met eten. Iedereen praate druk door elkaar en sommigen schreeuwden zelfs de halve zaal door om met iemand te praten.
Twijfelend schepte Lily een kippenpootje op haar bord. "Neem niet te veel, anders kunnen we dadelijk niet meer naar de keuken!" waarschuwde Rosie haar. Lily knikte, en speurde de tafel van de Ravenklauwers af. "Waar zit Elma als je haar nodig hebt?" mompelde ze. Rosie keek haar niet begrijpend aan, en fronste. "Wat zei je?" "Dat ik Elma zoek!" riep Lily nu harder.
Rosie knikte. "Die komt vanzelf wel boven water joh!" Lily knikte twijfelend. Elma had nog nooit het eten overgeslagen. Zeker niet het diner.
"Zullen we haar zoeken?" Stelde Lily voor, terwijl ze haar stoel weer op z`n plek terug schoof. Rosie knikte, maamr zie niets.
"We zouden toch al naar de keuken gaan, en zij is de enige van ons die weet waar het is!" Zullen we aan Tamara vragen waar Elma is? Daar gaat Elma toch welleens mee om?" probeerde Lily.
Rosie knikte verward ze snapte niet hoe Elma zou kunnen weten waar de keukens waren. "Ik geloof van wel… Tamara?" Een slank meisje, met lange zwarte krullen kwam aanlopen. "Riep je?" glimlachte ze. Rosie knikte. "Weet jij waar Elma is?" Tamara trok een ernstig gezicht. "Die ligt op bed, ze zegt dat ze zich niet zo lekker voelt." Lily trok een wenkbrauw op. "Had ze geen honger dan?" Tamara schudde haar hoofd. "Ze zei dat ze nog vol zat van de lunch!" Lily keek verbaasd naar Rosie. "Oké, eh bedankt Tamara!" Rosie keek Lily aan. "Er klopt hier iets niet. Zo juist wou ze nog naar de keuken!"

'Misschien is ze gewoon ziek'. Rosie zakte weer neer op haar stoel en beboterde een sandwich. Maar Lily bleef staan. 'Ik ga' zei ze resoluut.
'Waar naartoe?' vroeg Rosie met volle mond.
'Naar Elma natuurlijk!' antwoorde Lily. Ze greep nog snel naar een broodje kip en liep al etend weg naar de leerlingenkamer van Ravenklauw.
Zenuwachtig mompelde ze het wachtwoord, dat ze had gekregen van Elma om haar eens op te zoeken, en klom naar binnen. Hun leerlingen kamer was tot Lily's opluchting verlaten, want ze wilde niet gezien worden, en snel glipte ze naar Elma's slaapzaal.
Maar daar was Elma niet, de hele slaapzaal was totaal leeg. Zou ze toch nog naar de lunch zijn gegaan, vroeg Lily zich verwonder af en snelde terug naar de Grote Zaal maar daar was Elma niet. Lily trok Rosie aan haar mouw. 'Roos!' fluisterde ze 'Lily is kwijt, help mee zoeken!'

"Ze kom wel weer boven water."mompelde Rosie met volle mond en streek met haar elleboog haar haren uit haar gezicht. "Vraag jij je dan helemaal niet af waar ze is!"riep Lily verontrust uit, maar Rosie nam eerst nog een slok pompoensap voor ze Lily antwoord gaf. "Ik probeer je duidelijk te maken dat Elma duidelijk haar eigen levne op poten zet en we haar niet lastig moeten vallen."zei ze uiteindelijk en Lily keek haar witheet van woede aan.
Nog nooit had Rosie zo onverschillig over haar vrienden gepraat. En dit terwijl ze wist dat er moeilijke tijden kwamen waarin ze vriendschap nodig zouden zijn! "Ben je nou helemaal gek geworden!"riep Lily terwijl haar ogen vuur schoten en er rode blosjes op haar wangen verschenen. Rosie staarde naar Lily en ook de halve Griffoendor tafel, maar Lily leek het niet te merken en raasde gewoon door.
"De tijden worden steeds duisterder, mensen verdwijnen overal ter wereld en een vriendin is ineens spoorloos en jij reageert zo! Wat is er wel niet met je aan de hand! Of ben je altijd al zo'n harteloos kreng geweest maar was ik tot nu toe te blind om het te zien! Elma is onze vriendin en het kan je totaal niets schelen dat ze is verdwenen! Misschien moet je maar andere vrienden zoeken als je er zo over denkt en de afgelopen vier jaar vergeten! Maar ik kan je wel zeggen dan ik mijn vrienden maar niet zomaar laat vallen, ik zal Elma zoeken!" Schreeuwde Lily en Rosie werd steeds bleker en de hele Grote Zaal werd steeds stiller.
Iedereen leek te luisteren naar Lily die nu stil was en naar Rosie staarde. Geen van allen snapten hoe dat lieve, stille meisje zo tekeer kon gaan tegen haar vriendin. Alleen de Zwadderaars aan de andere kant van de zaal leken het zeer amusant te vinden en grijnsden breed.
Bij Lily sloeg de woede ineens om naar verdriet en tranen verschenen in haar ogen. "Dit had ik nooit van je verwacht Rosie, ik dacht dat we vrienden waren."snikte ze en liep toen de grote zaal uit om Elma te zoeken.
In de grote zaal bleef de stilte nog een tijdje en Rosie staarde met grotere waterige ogen in de verte. Nog nooit had Lily tegen haar geschreeuwd, ze was wel eens eeder boos geweest. Maar nog nooit had Lily tegen haar geschreeuwd, zo was Lily niet.
De stilte was er nog steeds en iedereen leek verbaasd over Lily haar uitbarsting. Maar toen iemand riep:"Voedselgevecht!" en een pompoentaart naar de Zwadderaars gooide, barste en een lawaai van jewelste los en iedereen begon elkaar te bekogelen. Zelfs de Proffesoren werden niet ontzien en kregen meerdere taarten in hun gezichten.
Rosie dook onder een tafel om de vele vliegende objecten te ontwijken, want na een tijdje vloog er niet alleen meer eten rond, er vlogen nu ook borden en bestek rond. Onder de tafel lagen al meerdere mensen die het blijkbaar ook niet meer veilig achten, Maar in die complete chaos rende James Potter de grote zaal uit, op zoek naar Lily.

Lily liep stampvoetend de grote zaal uit de hal in. Achter zich hoorde ze vlugge voetstappen. Half verwachte ze dat het Rosie was maar ze had geen zin om, om te kijken. Snel glipte ze naar buiten en ging op een bankje aan de rand van het meer zitten. Ze staarde rustig voor zich uit en merkte vaag op dat aan de andere kant van het meer ook iemand zat.

Intussen stond James achter een grote boom. Hij wist niet of hij wel naar Lily durfde te gaan. Bovendien zat er iemand aan de andere kant van het meer.

Lily zag dat het figuurtje aan de overkant om het meer heen liep en opeens herkende ze Elma.
Lily wilde opstaan maar Elma zwaaide al naar haar en kwam naar haar toe rennen.

James zag dat allemaal niet maar bedacht wat voor een openingszin kon gebruiken. Hij wilde net van de boom vandaan stappen toen er al iemand bij Lily stond. Het was Elma. James zuchtte diep maar durfde niet weg te rennen, bang dat hij gezien zou worden.

'Elma!' zei Lily 'waar was je? Ik was zo ongerust!'
'Oh Lily, het is Remus...en Rosie'
'Wat is er met Rosie?'
'Alles' zuchtte Elma 'ik durf het niet tegen haar te zeggen dat ik Remus niet wil dumpen'
'Ik heb er ook een beetje moeite mee' verzuchtte Lily 'Hoewel ik James een beetje irritant vind' vervolgde ze met een glimlach.
'Maar je wilt toch niet met hem?' vroeg Elma?
'Nee...jij wel he?'
Elma bloosde. 'sorry'
'Je hoeft je niet te verontschuldigen, ik vind hem ook de aardigste van de 4. Bovendien mag je zelf weten wat je voelt.' Elma giechelde 'volgens mij vind James jou wél leuk!' Lily lachte ondeugend maar een seconde later betrok haar gezicht 'dan wil ik hem al helemaal niet dumpen!' zei ze geschrokken.
'Zeg gewoon dat je op een ander bent...' zei Elma. 'Ben ik ook' 'Wat?' 'Op die jongen uit je klas' 'Welke?' Lily boog zich voorover en fluisterde zijn naam in haar oor. Elma giechelde.

Intussen zat James nog steeds achter de boom en hij had alles gehoord. Hij voelde een steek van verdriet dat Lily hem niet mocht maar aan de andere kant...hij wist het van het dumpen. James streek met zijn hand door zijn warrige haar. Hij zou het zometeen direct aan Sirius vertellen en samen zouden ze dan een wraakplannetje smeden...


James keek op zijn horloge. Wat konden meisjes toch lang kletsen! Met zijn voet, tikkend tegen de vloer, wachtte James af, tot de meisjes eindelijk opstonden, en giechelend wegliepen. James greep zijn kans, en holde terug naar het gebouw. In de hal botste hij tegen een verwarde Peter aan, wiens tas was gescheurd, waardoor alle boeken over de vloer lagen. "Kun je even helpen?" piepte Peter. James schudde zijn hoofd. "Heb… haast!"Peter keek hem met grote droevige ogen aan. "Je wilt me zeker niet helpen he?" James zuchtte. "Sorry Peter, niet nu, ik moet Sirius…" James stopte prompt met praten. Iemand stond op zijn rug te tikken. James draaide zich om, en werd rood. Het was Lily.
En erg vrolijk zag ze er niet uit. "Mooie vriend ben jij!" snauwde ze naar James. Die werd zo mogelijk nog roder, en staarde nu naar de grond. "Vooruit! Ga hem helpen!" James zakte twijfelend door zijn knieën, en pakte langzaam een boek op. Lily zuchtte diep, trok het boek uit James handen, en pakte verwoed alle boeken bij elkaar. "Alsjeblieft Peter, en let er op dat je tas niet nog een keer scheurt!" Peter knikte braaf. Lily sleurde Elma mee, en de 2 verdwenen in een van de gangen.  Peter keek James hopeloos aan. 'Maarre… Wat was er met Sirius?" vroeg hij met een zachte stem. "Weet jij waar Sirius is, Peter?" Peter knikte. "In de leerlingenkamer, samen met Remus!" James beende zonder bedanking weg, op weg naar de leerlingenkamer.

"Ik snap het gewoon niet." Zuchtte Lily. "Ik vond hem al een aantal jaren vervelend, maar in de Drie Bezemstelen leek hij zo.. Zo aardig!" Elma knikte hevig. Dromerig staarde ze voor zich uit. "Remus niet, hij is zo romantisch!" Lily lachde. "Was James maar meer zoals Remus…"

James rende zo hard als hij kon naar de leerlingenkamer van Griffoendor en trof daar Sirius en Remus aan. Hij trok hen naar een rustig plekje en vertelde het hele verhaal.
Sirius' ogen glinsterden maar Remus keek de andere kant op.
'Wat is er Remus?' vroeg Sirius 'Niks' antwoorde Remus vlug 'Jawel!' James sprong op 'je vind Elma leuk niet waar?' Remus bloosde maar zei niks. Sirius grijnsde 'Kom op Remus' zei hij uitbundig en hij gaf Remus een harde klap op zijn schouder.
Remus gaf nog steeds geen antwoord maar James begon al verder te praten.
'Je hoeft je geen zorgen te maken Remus' zei hij 'Elma huilde want ze wilde je niet dumpen'
Sirius' gezicht betrok 'Maar dat wilde Rosie wel?' zei hij geschrokken.
'Eh ja - ' zei James 'maar Elma heeft volgens mij wel een oogje op Remus'
Sirius knipoogde 'Een héél groot oogje dan'
'Maar goed' zei James 'we gaan die meiden terugpakken'
'Ho!' onderbrak Sirius hem. 'En Lily dan? Wilde zij je ook dumpen?'
'Ze wist het niet zeker' antwoorde James
'Hm...is zij ook al op jou?'
James schudde teneergeslagen zijn hoofd. 'Nee, ze zei tegen Elma dat ze op een of andere Ravenklauwer wilde'
Sirius bovenlip krulde om. 'Ach James' zei hij op een griezelig volwassen toon 'wacht nog even en ze zal als een blok voor je vallen.'
James glimlachte zuur.
Remus die zich al veel beter voelde zei: 'Ik wil Elma niet terugpakken.'
'Dan doen we wel' zei James
'Nee, liever niet'
'Tuurlijk wel!' viel Sirius in 'en ... en daarna vraag je haar mee uit.'
'Als het maar niet een grap is waardoor ze me gaat haten' zei Remus bezorgd.
'Maak je geen zorgen vriend' zei James 'het komt goed'
Peter kwam binnen strompelen en merkte hen op.
'Wat doen jullie?' vroeg hij.
'Niks' zei Sirius kortaf. Hij gaapte. 'Ik moet maar weer eens gaan leren'
'En ons plannetje dan?' vroeg James
Sirius keek met een schuine blik naar Peter.
'Welk plannetje?' vroeg Peter
James deed net alsof hij hem niet hoorde en greep zijn boeken. Sirius ging naast hem zitten en mompelde.
'Zodra Peter weg is praten we verder ok?'
James en Remus knikten en gingen leren.

Maar de jongens kregen het druk, zo druk dat het idee om wraak te nemen op de meiden vergeten werd. Ze zagen de meiden amper meer omdat die telkens in de bieb zaten te leren voor hun examens. Alleen Rosie werd niet meer bij ze gezien, ze verdween vaak in het weekeind en dan wist niemand waar ze gebleven kon zijn.
Niemand had er melding van gemaakt en ze deden net of het ze niet konden schelen. Maar de waarheid was dat velen bang waren dat Rosie was verleid door de duisternis en dooddoener zou worden. Dat zou in ieder geval verklaren waarom ze zo veranderd was en nu gemeen deed wanneer daar totaal geen reden voor was.
De jongens merken er zeer weinig van, want zelfs James en Sirius waren nu aan het studeren alsof hun levens er vanaf hingen. De Slijmballen kwamen steeds dichterbij en nu maakten zij zich er duidelijk druk over of ze het wel zouden redden.
Ze zaten dacht en nacht in een hoekje van de leerlingen kamer en studeerden zich suf. Ze haalden totaal geen grappen meer uit en zelfs de conciërge, Stoffer, keek ze argwanend aan als ze door de gangen liepen om naar de les te gaan.
Maar ze deden niets, aan de grote tafel begonnen ze geen voedselgevechten meer. Ze zaten er alleen maar en probeerden de meiden zo veel mogelijk te ontwijken. Terwijl de meiden juist precies hetzelfde deden, en daardoor zagen ze elkaar alleen maar van achteren of heel soms aan in de grote zaal.
Er gingen allerlij roddels rond, want het viel iedereen natuurlijk op dat er iets aan de hand was. Er was zelfs iemand geweest die had gefluisterd dat Lily zwanger zou zijn van Sirius. Dit had Lily witheet van woede gemaakt en was gelijk op zoek gegaan naar dat arme meisje. Lily had zoveel verschillende vloeken op het gebruikt dat het meisje natijd niet meer te herkennen was en dagenlang op de ziekenvleugel moest liggen voor ze er weer normaal uitzag.
Daarna waren de roddels wel een beetje afgekoeld, maar nog steeds fluisterde iedereen wanneer ze wisten dat Lily of iemand die haar kende het niet kon horen.... "Ik doe ze iets als ik ze weer zoiets doms hoor roddelen." mompelde Lily tegen zichzelf toen ze op een avond naar bed ging en in haar slaap mompelde Rosie voor de zoveelste keer de vloed des doods.