2.
De twee auto's reden tegelijkertijd hun respectievelijke parkeerplaatsen op. Uit de grotere en meer op familie gerichte van de twee stapte een lange man met bruin haar een baard die ruig rond zijn gezicht groeide. Uit de tweede en duurder uitziende auto stapte een man met grijs wordend haar en een ontevreden blik.
"Zo Dokter Abbott, bevalt het bezoek van uw nichtje?" vroeg Dr. Brown aan de andere dokter. Dr. Abbott keek hem spottend aan.
"Ze is de dochter van haar moeder, die het nichtje van haar tante was..." antwoordde Dr. Abbott. Dr. Brown grinnikte.
"Je stiefvader moet gek worden," zei Dr. Brown. Dr. Abbott zuchtte en draaide zich om naar hem.
"Kijk, als je van plan bent iedere dag een gezellig gesprekje met me te gaan houden, dan is dat goed, maar probeer mijn familie erbuiten te laten..." zei Dr. Abbott tegen hem. Dr. Brown knikte met een glimlach, grinnikte zachtjes, en liep in de richting van zijn praktijk.
"Morgen Edna," zei Dr. Brown terwijl hij het kantoor binnen liep.
"Morgen Dok. Mevrouw Murrieta heeft gebeld, Devin heeft weer een potlood in z'n neus zitten, dus ze zijn ondeweg," informeerde Edna hem. Dr. Brown zuchtte.
"Welke kleur deze keer?"
"Hemelsblauw."
"Waarom blijft ze hem maar potloden geven?"
"Kinderen willen artiesten zijn," zei Edna. Dr. Brown keek haar met een vragende blik aan. Edna haalde haar schouders op.
"Hé, uh, er is iets dat me nogal dwars zit..." begon Dr. Brown.
"Eén ding. Als er maar één ding is dat je dwars zit, lig je voor op de rest van ons..."
"Waarom is Jig, het is toch Jig, waarom is ze eigenlijk in Everwood?" vroeg Dr. Brown zijn norse verpleegster. Edna zuchtte en staarde naar de vloer voor ze weer naar de goede dokter keek.
"Waarom is iedereen van ons hier?" vroeg Edna hem. Hij knikte begrijpend en liep zijn kantoortje in.
Dr. Brown liep door zijn kantoor en ging zitten in de stoel achter zijn bureau. Hij plaatste zijn elleboog op het bureau en legde zijn kin erop ten ruste. Zijn ogen bewogen naar de ingelijste foto van zijn vrouw op zijn bureau. Daarna gingen zijn ogen naar de foto ernaast. Hij was van Ephram en Delia, misschien vijf jaar geleden. Ze glimlachten beiden en keken vrolijk. Ephram was toen nog geen tiener. Vader zijn was toen niet moeilijk als nu. Toen had het echter nog niet alleen hoeven te doen... Dr. Brown zuchtte en schudde zijn hoofd toen hij de deur van de praktijk open hoorde gaan en Edna de moeder, zoon en het hemelsblauwe potlood verwelkomde.
"Hoi Ham," zei Amy terwijl ze naar Ephram liep, die boeken met zijn kluisje uitwisselde. Hij zuchtte. Hij sloot zijn kluisje en keek naar haar. Ze had een lichte grijns op haar gezicht en het licht raakte haar precies goed zodat haar ogen glommen. Ephram glimlachte.
"Je weet dat je de enige persoon bent die me zo noemt," vertelde hij haar. Ze lachte een beetje.
"Het is gewoon nog niet aangeslagen, geef het de tijd."
"Oh ja, ik kan niet wachten om aangesproken te worden als dagelijks vlees. Ham is trouwens niet kosjer."
"We hebben het hier al over gehad Ephram, Ham is de afkorting van Hamlet, oh donkere prins," zei ze hem glimlachend.
"Dat weet jij, en dat weet ik. Maar alle anderen denken dat het vlees is."
"En Ranma dan?" vroeg Amy. Ephram keek haar verrast aan.
"Ranma?"
"Ja, Jig zei dat de symbolen op je shirt daarvoor staan. Ranma anderhalf."
"Nee, gewoon een helft," zei Ephram een beetje lachend.
"Nou wat dan ook. Vind je Ranma leuker?"
"Nee, dat is waarschijnlijk nog erger. Maak er gewoon Hamlet van in plaats van Ham en het is goed," zei Ephram tegen haar. Amy knikte.
"Oké," zei ze en schudde zijn hand.
Ephram liep zijn Geschiedenis lokaal in en vond Jig daar die nu al sliep. Hij kuchtte en ging op zijn stoel zitten. Hij keek op zijn horloge toen hij eenmaal zat, en zag dat de les pas over een paar minuten zou beginnen.
"Dus," hoorde hij vanachter hem komen, "wat is jouw favoriete gundam(geen idee hoe ik dat moet vertalen -red.)?"
"Deathscythe Hell," antwoordde hij met een zucht," en de jouwe?"
"Sandrock," antwoordde ze. Ephram vernauwde zijn wenkbrauwen van verbazing en draaide zijn stoel om om haar aan te kunnen kijken.
"Sandrock? Met al die tierelantijntjes?" vroeg hij haar.
"He, met die bruine mantel die hij een paar afleveringen aanhad zag hij er machtig cool uit," vertelde ze hem. Hij schudde zijn hoofd.
"Nee, nee. Niets ziet er beter uti dan de Deathcythe Hell. Met die vleermuisachtige vleugels en de opdruk op de helmen..."
"En de priester in de cockpit."
"Jij vroeg naar gundam, niet naar de piloot. Maar als je het echt wil weten, Duo is eigenlijk geen priester."
"Weet ik, weet ik. Het is een eerbetoon aan de Maxwell Kerk die voor hem zorgde toen hij nog een kind was."
"Jah. Maar als je het over piloten wilt hebben, begin dan maar met het paarse vest van Quatre's..."
"Dat is de invloed van zijn zus."
"Meer van Trowa als je het mij vraagt..."
"Nou, misschien. Maar dat is weer een heel andere discussie," vertelde Jig hem en Ephram lachte. Toen realiseerde hij zich dat hij lachte en stopte meteen.
Daardoor begon Jig te glimlachen.
"Dus er is meer in het leven dan mijn nichtje. Het wordt steeds eigenaardigerer."
"Je weet dat dat geen echt woord is."
"Daar gaat het niet over."
"He, waarom zit je me zoveel dwars? Je maakt me zenuwachtig."
"Omdat deze mensen uit dit kleine dorpje mij zenuwachtig maken. Weet je, laatste riep ik "Godverdomme" en een jongetje van nauwelijks zeven noemde me een "heiden"!" zei Jig en Ephram lachte.
"Ja, maar zo zijn niet allemaal.'
"Weet ik. Edna en Irv zijn cool. Ja, maar je had het niet over hen. Je bedoelde Amy. Maar weet ze dat je hopeloos verliefd op haar bent?"
"Niemand heeft ooit gezegd dat het hopeloos is."
"Oh, het is hopeloos..." zei ze. Ephram wilde haar tegenspreken maar op dat moment begon de leraar met de les.
Dr. Brown kwam thuis na zijn laatste huisbezoek van de dag om zijn puberende zoon opgesloten in zijn kamer te vinden en zijn jonge dochter tekenend in de woonkamer. Wetend dat hij geen antwoord van zijn zoon zou krijgen liep hij naar zijn dochter voor een gesprek. Hij ging met een zucht op de bank achter zit, blij met de goede kussen van de bank.
"Zo, hoe was de gebaks verkoop?" vroeg hij haar. De stift van de dochter pauzeerde even voor ze weer verder ging.
"mevrouw Violet denk dat we genoeg geld verdiend hebben om een excursie te kunnen maken zonder bij te hoeven betalen," vertelde Delia hem. Dr. Brown fronste. Zijn dochter ontweek de vraag over zijn poging goed te koken.
"Dat is leuk..." zei hij op een toon om haar te laten weten dat hij haar door had.
Als zij dacht dat het beter was om het niet over de koekjes te hebben, dan dacht hij dat het beter was om haar niet te dwingen. Hij wilde waarschijnlijk niet weten waar het dan heen zou gaan.
"Meneer Harper had zuurtjes gemaakt," zei ze en Dr. Brown lachte lichtjes.
De telefoon ging en Dr. Brown stond op van de bank en nam hem op. Tot zijn verrassing was het voor zijn zoon. Dr. Brown liep naar zijn kamer en klopte op de door. De geluidssterkte van de muziek werd minder en de deur ging precies ver genoeg open zodat Ephram er doorheen kon kijken.
"Telefoon," zei Dr. Brown en hij gaf hem de draadloze aan. Ephram keek ernaar alsof hij er zeker van wilde zijn dat hij echt was, voor hij hem uit zijn vaders hand griste en de deur weer sloot. Dr. Brown zuchtte en liep weer naar beneden om wat restjes van wat ze gisteravond besteld hadden op te warmen.
"Hallo?" vroeg Ephram een beetje nerveus omdat hij dacht dat het Amy was aan de andere kant.
"Je hebt gelijk, eigenaardigerer is geen woord," zei een meisjes stem tegen hem. Hij zuchtte boos en ging op zijn bed zitten.
"Godverdomme jij bent het," zei hij. Hij hoorde Jig een spottend geluid maken.
"Heiden! Gij zult de Heer zijn naam niet achteloos gebuiken!" riep ze naar hem. Ze klonk zo oprecht dat Ephram begon te glimlachen.
"Wat wil je?"
"Ik wil je gewoon vertellen dat je gelijk had, het is geen woord."
"Ik wist dat ik gelijk had."
"Nou, ik niet. Waarom zou Carroll een woord gebruiken wat niet bestaat? Ik bedoel, hij was toch een leraar?"
"Hij gaf wiskunde."
"Nou, een leraar is een leraar. Leven die niet volgens een of andere code of wet of zoiets?"
"Gewoon dezelfde als de rest van ons."
"Dat is gewoon verschrikkelijk, hoewel, een leraar die een woord gebruikt dat niet bestaat. Twee keer."
"Nou, als je je er beter door voelt, hij is dood," zei Ephram en hij hoorde Jig lachen.
"Oké, oké, maar nou terug naar de serieuze en waarschijnlijk ook interesantere reden dat ik belde -"
"Eindelijk..."
"Wat voel je precies voor mijn nichtje? Is het iets emotioneels of is het alleen lichamelijk?"
"Emotioneel, ik ben er vrij zeker van."
"Oké dan. Waarom? Het spijt me, maar ik moet het vragen."
"Je klinkt alsof je het afkeurt."
"Nou, ik keur het niet af, ik begrijp het alleen niet. Amy is wel aardig en zo, maar ze is gewoon zo, "prinsesachtig", snap je wat ik bedoel? Ze is zo bezorgd over haar uiterlijk dat ze zichzelf dwingt om dingen te doen die ze niet leuk vind. Terwijl jij, jij lijkt er niets om te geven. Bovendien weet zij het verschil niet tussen tekenfilms en Anime," zei Jig. Ephram zuchtte.
"Zij was de eerste persoon die aardig tegen me was. Ze liep me het dorp zien. Bovendien sloeg ze Bright in zijn gezicht toen we een keer vochten," legde Ephram uit. Jig lachte.
"Dat heeft ze me niet verteld. Oké dan, ik veronderstel dat dat een pluspunt voor haar is."
"En, nou, ik weet het niet. Het zijn ook kleine dingen..."
"Zoals glimlachen, en haar haar, en de lichte aanraking van haar hand?"
"Jah, zo'n soort dingen."
"Maar vooral de mep?"
"Vooral de mep." "Oké dan, en dan de Colin reden? De theorie dat ze jouw gebruikt om bij je vader te komen? " vroeg Jig en Ephram zei niets terug. "Oeps, het ziet er naar uit dat ik iets verkeerds gezegd heb."
"Ik eh, ik weet het niet..." vertelde Ephram haar, zijn afkeer en zorgen over de theorie waren duidelijk. Jig zuchtte.
"Oké, Ephram, dit zullen we doen. Ik zal mijn status als meisje en nichtje gebruiken om mijn weg naar haar hoofd te vinden en uit te vinden of haar gevoelens voor jou oprecht zijn, of een truck. Oké?" vroeg ze. Ephram pauzeerde.
"Waarom? Ik bedoel, waarom zou je dat voor me doen?" vroeg hij haar.
"Omdat de Deathcythe Hell cooler is dan de Sandrock."
De twee auto's reden tegelijkertijd hun respectievelijke parkeerplaatsen op. Uit de grotere en meer op familie gerichte van de twee stapte een lange man met bruin haar een baard die ruig rond zijn gezicht groeide. Uit de tweede en duurder uitziende auto stapte een man met grijs wordend haar en een ontevreden blik.
"Zo Dokter Abbott, bevalt het bezoek van uw nichtje?" vroeg Dr. Brown aan de andere dokter. Dr. Abbott keek hem spottend aan.
"Ze is de dochter van haar moeder, die het nichtje van haar tante was..." antwoordde Dr. Abbott. Dr. Brown grinnikte.
"Je stiefvader moet gek worden," zei Dr. Brown. Dr. Abbott zuchtte en draaide zich om naar hem.
"Kijk, als je van plan bent iedere dag een gezellig gesprekje met me te gaan houden, dan is dat goed, maar probeer mijn familie erbuiten te laten..." zei Dr. Abbott tegen hem. Dr. Brown knikte met een glimlach, grinnikte zachtjes, en liep in de richting van zijn praktijk.
"Morgen Edna," zei Dr. Brown terwijl hij het kantoor binnen liep.
"Morgen Dok. Mevrouw Murrieta heeft gebeld, Devin heeft weer een potlood in z'n neus zitten, dus ze zijn ondeweg," informeerde Edna hem. Dr. Brown zuchtte.
"Welke kleur deze keer?"
"Hemelsblauw."
"Waarom blijft ze hem maar potloden geven?"
"Kinderen willen artiesten zijn," zei Edna. Dr. Brown keek haar met een vragende blik aan. Edna haalde haar schouders op.
"Hé, uh, er is iets dat me nogal dwars zit..." begon Dr. Brown.
"Eén ding. Als er maar één ding is dat je dwars zit, lig je voor op de rest van ons..."
"Waarom is Jig, het is toch Jig, waarom is ze eigenlijk in Everwood?" vroeg Dr. Brown zijn norse verpleegster. Edna zuchtte en staarde naar de vloer voor ze weer naar de goede dokter keek.
"Waarom is iedereen van ons hier?" vroeg Edna hem. Hij knikte begrijpend en liep zijn kantoortje in.
Dr. Brown liep door zijn kantoor en ging zitten in de stoel achter zijn bureau. Hij plaatste zijn elleboog op het bureau en legde zijn kin erop ten ruste. Zijn ogen bewogen naar de ingelijste foto van zijn vrouw op zijn bureau. Daarna gingen zijn ogen naar de foto ernaast. Hij was van Ephram en Delia, misschien vijf jaar geleden. Ze glimlachten beiden en keken vrolijk. Ephram was toen nog geen tiener. Vader zijn was toen niet moeilijk als nu. Toen had het echter nog niet alleen hoeven te doen... Dr. Brown zuchtte en schudde zijn hoofd toen hij de deur van de praktijk open hoorde gaan en Edna de moeder, zoon en het hemelsblauwe potlood verwelkomde.
"Hoi Ham," zei Amy terwijl ze naar Ephram liep, die boeken met zijn kluisje uitwisselde. Hij zuchtte. Hij sloot zijn kluisje en keek naar haar. Ze had een lichte grijns op haar gezicht en het licht raakte haar precies goed zodat haar ogen glommen. Ephram glimlachte.
"Je weet dat je de enige persoon bent die me zo noemt," vertelde hij haar. Ze lachte een beetje.
"Het is gewoon nog niet aangeslagen, geef het de tijd."
"Oh ja, ik kan niet wachten om aangesproken te worden als dagelijks vlees. Ham is trouwens niet kosjer."
"We hebben het hier al over gehad Ephram, Ham is de afkorting van Hamlet, oh donkere prins," zei ze hem glimlachend.
"Dat weet jij, en dat weet ik. Maar alle anderen denken dat het vlees is."
"En Ranma dan?" vroeg Amy. Ephram keek haar verrast aan.
"Ranma?"
"Ja, Jig zei dat de symbolen op je shirt daarvoor staan. Ranma anderhalf."
"Nee, gewoon een helft," zei Ephram een beetje lachend.
"Nou wat dan ook. Vind je Ranma leuker?"
"Nee, dat is waarschijnlijk nog erger. Maak er gewoon Hamlet van in plaats van Ham en het is goed," zei Ephram tegen haar. Amy knikte.
"Oké," zei ze en schudde zijn hand.
Ephram liep zijn Geschiedenis lokaal in en vond Jig daar die nu al sliep. Hij kuchtte en ging op zijn stoel zitten. Hij keek op zijn horloge toen hij eenmaal zat, en zag dat de les pas over een paar minuten zou beginnen.
"Dus," hoorde hij vanachter hem komen, "wat is jouw favoriete gundam(geen idee hoe ik dat moet vertalen -red.)?"
"Deathscythe Hell," antwoordde hij met een zucht," en de jouwe?"
"Sandrock," antwoordde ze. Ephram vernauwde zijn wenkbrauwen van verbazing en draaide zijn stoel om om haar aan te kunnen kijken.
"Sandrock? Met al die tierelantijntjes?" vroeg hij haar.
"He, met die bruine mantel die hij een paar afleveringen aanhad zag hij er machtig cool uit," vertelde ze hem. Hij schudde zijn hoofd.
"Nee, nee. Niets ziet er beter uti dan de Deathcythe Hell. Met die vleermuisachtige vleugels en de opdruk op de helmen..."
"En de priester in de cockpit."
"Jij vroeg naar gundam, niet naar de piloot. Maar als je het echt wil weten, Duo is eigenlijk geen priester."
"Weet ik, weet ik. Het is een eerbetoon aan de Maxwell Kerk die voor hem zorgde toen hij nog een kind was."
"Jah. Maar als je het over piloten wilt hebben, begin dan maar met het paarse vest van Quatre's..."
"Dat is de invloed van zijn zus."
"Meer van Trowa als je het mij vraagt..."
"Nou, misschien. Maar dat is weer een heel andere discussie," vertelde Jig hem en Ephram lachte. Toen realiseerde hij zich dat hij lachte en stopte meteen.
Daardoor begon Jig te glimlachen.
"Dus er is meer in het leven dan mijn nichtje. Het wordt steeds eigenaardigerer."
"Je weet dat dat geen echt woord is."
"Daar gaat het niet over."
"He, waarom zit je me zoveel dwars? Je maakt me zenuwachtig."
"Omdat deze mensen uit dit kleine dorpje mij zenuwachtig maken. Weet je, laatste riep ik "Godverdomme" en een jongetje van nauwelijks zeven noemde me een "heiden"!" zei Jig en Ephram lachte.
"Ja, maar zo zijn niet allemaal.'
"Weet ik. Edna en Irv zijn cool. Ja, maar je had het niet over hen. Je bedoelde Amy. Maar weet ze dat je hopeloos verliefd op haar bent?"
"Niemand heeft ooit gezegd dat het hopeloos is."
"Oh, het is hopeloos..." zei ze. Ephram wilde haar tegenspreken maar op dat moment begon de leraar met de les.
Dr. Brown kwam thuis na zijn laatste huisbezoek van de dag om zijn puberende zoon opgesloten in zijn kamer te vinden en zijn jonge dochter tekenend in de woonkamer. Wetend dat hij geen antwoord van zijn zoon zou krijgen liep hij naar zijn dochter voor een gesprek. Hij ging met een zucht op de bank achter zit, blij met de goede kussen van de bank.
"Zo, hoe was de gebaks verkoop?" vroeg hij haar. De stift van de dochter pauzeerde even voor ze weer verder ging.
"mevrouw Violet denk dat we genoeg geld verdiend hebben om een excursie te kunnen maken zonder bij te hoeven betalen," vertelde Delia hem. Dr. Brown fronste. Zijn dochter ontweek de vraag over zijn poging goed te koken.
"Dat is leuk..." zei hij op een toon om haar te laten weten dat hij haar door had.
Als zij dacht dat het beter was om het niet over de koekjes te hebben, dan dacht hij dat het beter was om haar niet te dwingen. Hij wilde waarschijnlijk niet weten waar het dan heen zou gaan.
"Meneer Harper had zuurtjes gemaakt," zei ze en Dr. Brown lachte lichtjes.
De telefoon ging en Dr. Brown stond op van de bank en nam hem op. Tot zijn verrassing was het voor zijn zoon. Dr. Brown liep naar zijn kamer en klopte op de door. De geluidssterkte van de muziek werd minder en de deur ging precies ver genoeg open zodat Ephram er doorheen kon kijken.
"Telefoon," zei Dr. Brown en hij gaf hem de draadloze aan. Ephram keek ernaar alsof hij er zeker van wilde zijn dat hij echt was, voor hij hem uit zijn vaders hand griste en de deur weer sloot. Dr. Brown zuchtte en liep weer naar beneden om wat restjes van wat ze gisteravond besteld hadden op te warmen.
"Hallo?" vroeg Ephram een beetje nerveus omdat hij dacht dat het Amy was aan de andere kant.
"Je hebt gelijk, eigenaardigerer is geen woord," zei een meisjes stem tegen hem. Hij zuchtte boos en ging op zijn bed zitten.
"Godverdomme jij bent het," zei hij. Hij hoorde Jig een spottend geluid maken.
"Heiden! Gij zult de Heer zijn naam niet achteloos gebuiken!" riep ze naar hem. Ze klonk zo oprecht dat Ephram begon te glimlachen.
"Wat wil je?"
"Ik wil je gewoon vertellen dat je gelijk had, het is geen woord."
"Ik wist dat ik gelijk had."
"Nou, ik niet. Waarom zou Carroll een woord gebruiken wat niet bestaat? Ik bedoel, hij was toch een leraar?"
"Hij gaf wiskunde."
"Nou, een leraar is een leraar. Leven die niet volgens een of andere code of wet of zoiets?"
"Gewoon dezelfde als de rest van ons."
"Dat is gewoon verschrikkelijk, hoewel, een leraar die een woord gebruikt dat niet bestaat. Twee keer."
"Nou, als je je er beter door voelt, hij is dood," zei Ephram en hij hoorde Jig lachen.
"Oké, oké, maar nou terug naar de serieuze en waarschijnlijk ook interesantere reden dat ik belde -"
"Eindelijk..."
"Wat voel je precies voor mijn nichtje? Is het iets emotioneels of is het alleen lichamelijk?"
"Emotioneel, ik ben er vrij zeker van."
"Oké dan. Waarom? Het spijt me, maar ik moet het vragen."
"Je klinkt alsof je het afkeurt."
"Nou, ik keur het niet af, ik begrijp het alleen niet. Amy is wel aardig en zo, maar ze is gewoon zo, "prinsesachtig", snap je wat ik bedoel? Ze is zo bezorgd over haar uiterlijk dat ze zichzelf dwingt om dingen te doen die ze niet leuk vind. Terwijl jij, jij lijkt er niets om te geven. Bovendien weet zij het verschil niet tussen tekenfilms en Anime," zei Jig. Ephram zuchtte.
"Zij was de eerste persoon die aardig tegen me was. Ze liep me het dorp zien. Bovendien sloeg ze Bright in zijn gezicht toen we een keer vochten," legde Ephram uit. Jig lachte.
"Dat heeft ze me niet verteld. Oké dan, ik veronderstel dat dat een pluspunt voor haar is."
"En, nou, ik weet het niet. Het zijn ook kleine dingen..."
"Zoals glimlachen, en haar haar, en de lichte aanraking van haar hand?"
"Jah, zo'n soort dingen."
"Maar vooral de mep?"
"Vooral de mep." "Oké dan, en dan de Colin reden? De theorie dat ze jouw gebruikt om bij je vader te komen? " vroeg Jig en Ephram zei niets terug. "Oeps, het ziet er naar uit dat ik iets verkeerds gezegd heb."
"Ik eh, ik weet het niet..." vertelde Ephram haar, zijn afkeer en zorgen over de theorie waren duidelijk. Jig zuchtte.
"Oké, Ephram, dit zullen we doen. Ik zal mijn status als meisje en nichtje gebruiken om mijn weg naar haar hoofd te vinden en uit te vinden of haar gevoelens voor jou oprecht zijn, of een truck. Oké?" vroeg ze. Ephram pauzeerde.
"Waarom? Ik bedoel, waarom zou je dat voor me doen?" vroeg hij haar.
"Omdat de Deathcythe Hell cooler is dan de Sandrock."
