"Oh, en denk dat
dit gezond is," zei Dr. Brown met een sarcastische ondertoon
toen hij de keuken binnenkwam waar zijn twee kinderen de overgebleven
pizza als ontbijt aten. Ephram fronste maar Delia glimlachte.
"De
melk is op," zei Ephram kortaf.
"Op?" antwoordde
Dr. Brown verrast. "Gisteravond hadden we nog 2 liter."
"Ja,
nou, iemand heeft het pak laten vallen en over de hele vloer
gegooid," zei Ephram terwijl hij naar Delia leunde om er zeker
van te zijn dat ze hem hoorde. Ze stak haar tong uit naar hem en hij
deed hetzelfde terug. Dr. Brown grinnikte zachtjes.
"Oké,
oké jullie twee, doe eens rustig," zei Dr Brown tegen hem
op een vrolijke toon.
Ephram draaide aan de draaischijf op
zijn kluisje en de deur vloog open. Tot zijn verrassing lag er een
opgevouwen papiertje op zijn boeken met zijn naam erop geschreven.
Hij keek van de ene naar de andere kant de gang in, alsof hij
controleerde of iemand hem in de gaten hield. Zonder iets te zeggen
pakte hij het papiertje op en vouwde het open.
-Het
kan echte liefde zijn of gewoon "kalverliefde", dat weet ik
nog niet zeker. Ik heb een foto van hem gezien, behoorlijk veel
eigenlijk. Hij ziet er beter uit dan jij. Er zijn ook een heleboel
leuke verhalen over hem, hij lijkt me echt een leuke jongen, perfect
voor Amy. Als ik jou was, zou ik hopen dat hij geheugenverlies of
zoiets heeft als hij wakker wordt uit zijn coma.
Jig
Jig sliep weer toen Ephram bij Geschiedenis aankwam. Hij rolde met zijn ogen terwijl hij voor haar ging zitten. Krijgt ze thuis niet genoeg slaap? Hij keek op zijn horloge. Nog een paar minuten voor de les zou beginnen, net als gisteren. Hij wachtte even maar er kwam geen vraag dus draaide hij zich om. Jig sliep nog steeds.
"Gene Starwind of Spike?" vroeg hij haar. Ze leek hem niet te horen dus zuchtte hij weer boos en draaide zich weer om.
"Gene," antwoordde ze simpelweg. Ephram draaide zich meteen weer om.
"Gene!" vroeg hij ongelovend.
"Beter haar," mompelde ze terwijl haar hoofd nog steeds op haar gevouwen armen lag.
"Zelfs wanneer hij het op het eind van de serie laat knippen?"
"Het is tenminste symetrisch."
"Jah, maar Spike's haar is een deel van zijn karakter."
"Het is groen."
"En dat van Gene is rood," zei Ephram defensief.
"En dat zegt een jongen met paars haar," zei Jig spottend.
"Hé, hé! Ik breek tenminste niet in in andermans kluisjes!" riep hij naar haar en ze glimlachte onverwachts.
"Het was niet moeilijk, 1, 13, 25. Het was voorspelbaar," zei ze sluw. Hij vernauwde zijn ogen.
"Dan zal ik het moeten veranderen."
"Je denkt 8, 1, 13, of niet soms?" vroeg ze hem met een brede glimlach. Ephram draaide zich om in zijn stoel, zodat hij weer naar voren keek.
"Ben stil," zei hij. Zij lachte
"Ha, ha, ha. Dat is wat ik dacht."
Amy stond voor de spiegel in de wc's. Ze haalde haar borstel door haar haar en borstelde de lange blonde lokken tot ze perfect hingen. Ze legde de borstel weg en plukte een paar haren van haar shirt. Toen veegde ze een wimper van haar wang met haar vingers. Normaal zou ze de wimper wegblazen en een wens doen, maar ze had geen zin in wensen vandaag. De deur van de wc's opende en Amy keek in de spiegel en zag haar achternichtje binnen lopen, met groene verf op haar shirt.
"Wat is er met jou gebeurd?" vroeg Amy oprecht bezorgd terwijl ze zich omdraaide en haar nichtje naar een wasbak zag lopen.
"Maak je geen zorgen, het is Tempera, dat kun je eruit wassen," vertelde Jig haar met een verzekerende glimlach.
"Ja, maar hoe heb je het erop gekregen?" vroeg Amy, zich ervan verzekerend dat ze goed begrepen werd.
"Een of andere kerel gooide het over me heen," zei Jig. Amy keek hoe haar nichtje stilletjes water over haar blauwe shirt goot.
"Heb je met Ephram gepraat?" vroeg Amy haar simpelweg, terwijl ze zich weer naar de spiegel wendde. Jig grijnsde, staarde naar Amy en toen weer terug naar de groene verf.
"Ja. Hij is raar," zei Jig nog steeds grijnzend. Ze wist dat haar nicht meer dan geïnteresseerd was in het onderwerp Ephram, maar ze wilde dat niet laten blijken.
"Raar? Wat bedoel je?" vroeg Amy haar, een beetje bezorgdheid schemerde erdoor. Jig haalde haar schouders op in gespeelde verwarring.
"Nou, het ene moment praten hij en ik over anime, en hij gaat er lekker op in. En het volgende moment doet hij lichtgeraakt en doet hij net alsof ik niet besta," legde Jig uit. Amy's ogen vernauwden en keken naar haar handen, voor ze weer naar haar nichtje keken.
"Misschien had je het over iets wat hij niet leuk vindt," stelde Amy voor. Jig lachte en schudde haar hoofd.
"Oh nee, ik noemde iets waar hij van houdt eigenlijk, en hij werd gek."
"Dat is niet logisch. Was het een of andere tekenfilm?" vroeg Amy haar verward. Jig lachte een beetje.
"Ja, zeker, het heet "Jongen houdt van Meisje houdt Jongen in Coma,""zei Jig lachend. Amy lachte niet dus hield Jig op. "Sorry."
"Nee, het is goed. Het is gewoon..." zei Amy maar ze dacht te veel na om haar zin af te maken. Jig wrong het overschot aan water uit har shirt en probeerde de kreuken eruit te halen. Ze liep naar Amy met een oprechte bezorgde blik in haar ogen. Ze legde haar hand op de shouder van Amy.
"Amy, vind je Ephram oprecht aardig, of probeer je gewoon de hulp van zijn vader te krijgen?" vroeg Jig haar langzaam. Amy draaide haar hoofd om haar aan te kijken, een treurige blik sierde haar gezicht.
Ephram pikte verveeld in het eten op zijn piepschuimen bordje met zijn vork, hij was absoluut niet van plan het ook nog ooit op te eten. Hij dacht dat het een onderbewuste beweging was om er zeker van te zijn dat het niet op zou springen en hem proberen te bijten. Hij zuchtte verveeld terwijl Jig ging tegenover hem ging zitten. Ze had geen lunch bij zich,alleen een blikje fris, dat op tafel zette en met een "plop" opende.
"Als je ophoudt met de "Ik ben bij bewustzijn en hij niet grapjes" heb je misschien nog wel een kans," vertelde Jig hem. Opeens was Ephram's lunch niet meer zo interesant als het moment ervoor, en hij keek begerig op naar Jig.
"Je bent goed..." zei hij en ze glimlachte.
"Informatie kan een manier van leven zijn in LA," vertelde Jig hem. Hij knikte dat hij het begreep.
"Wat zijn dan de lotto nummers van volgende week?"
"Als ik dat zou weten zou ik niet in Everwood zitten. Niet dat de jackpot van deze week jou iets zou uit maken, oh ontzettend rijke," zei Jig en ze boog haar hoofd als vals eerbetoon.
Ephram zuchtte en schudde zijn hoofd.
"Waarom ben je eigenlijk naar Everwood gekomen? Je bent hier niet uit vrije wil naar toe gekomen."
"Hoe weet je dat zo zeker?"
"Je draagt 5 shirts en een trui, twee broeken, drie paar sokken en snow boots..." vertelde hij haar. Jig lachte en schudde haar hoofd.
"Het is koud."
"Waarom ben je hier?" herhaalde hij. Jig zuchtte en keek naar haar blikje frisdrank.
"Om je een vriend te geven, Ephram. Dat is mijn hele rol hier," vertelde ze hem. Ephram rolde met zijn ogen en zuchtte.
"Je kunt het me later vertellen," zei hij haar vrij vriendelijk in vergelijking met zijn normale doen.
"Als ik het doe is het tegen mijn wil," gaf ze toe. Hij keek haar verrast aan maar ze wuifde het weg.
"Dus je gaat stoppen met de coma-grappen?" vroeg Jig hem, het onderwerp veranderend. Hij knikte.
"Ja, natuurlijk."
"Nou, dat geldt ook voor die over Bright. Ben wat aardiger tegen hem," instrueerde Jig. Ephram keek snel weg van haar.
"Oh geef me niet die "Ik ben beter dan hem op ieder niveau" blik. Als het om Amy gaat ben je dat niet. Bright's goede wil is belangrijk Ephram," vertelde ze hem.
"Ik zou liever wegkwijnen en sterven."
"Wat zou ik dan moeten doen voor de lol?"
"Mononoke Hime kijken?"
"Of Spirited Away."
"Is die al out?"
"Ik denk van wel."
"Ik weet het niet, maar ik wil 'm echt graag zien."
"Ik hoop dat ze hem net zo goed dubben als Mononoke."
"Dat hadden ze echt goed gedaan!"
"Hoi Ephram," zei Amy die aan kwam gelopen. De twee vielen stil terwijl Ephram omkeek om het gezicht te zien dat hij bij de stem verwachte. Amy keek een beetje ongemakkelijk, en een beetje beschaamd omdat ze zag dat Ephram midden in een gesprek zat.
"Oh, het spijt me. Is dit een slecht moment?" vroeg Amy.
"Uh, nou, eigenlijk waren Jig en ik..." zei Ephram terwijl hij zich omdraaide om naar Jig te kijken. Ze was weg maar haar blikje stond nog op de tafel. Ephram keek om zich heen maar hij kon haar nergens ontdekken. Hij hoorde Amy zachtjes lachen dus keek hij weer haar kant op en was blij om een glimlach op haar gezicht te zien. Ephram glimlachte terug.
"Kan ik hier gaan zitten?" vroeg Amy hem. Hij knikte snel met zijn hoofd en zij ging op de stoel langs hem zitten.
"Doet Jig dat vaker? Verdwijnen?" vroeg Ephram Amy. Amy lachte en knikte.
"Ik herinner me dat, toen we nog kinderen waren, en we bij haar op bezoek waren, ze de hele tijd probeerde te verdwijnen. Het was raar..." zei Amy en de twee vielen stil. Omdat hij niet naar Amy durfde te kijken dwaalden Ephram's ogen door de kantine. Hij ontdekte een groep meisjes waarvan hij wist dat het vriendinnen van Amy waren.
"Hoor je niet daar bij je vriendinnen te zitten? Zou niet willen dat ze denken dat jij en ik vrienden zijn of zo..." zei Ephram terwijl hij weer naar Amy keek.
"Wat maakt het uit wat zij denken? Als ze echt mijn vriendinnen zijn maakt het ze niet uit met wie ik praat," zei Amy tot Ephram's verrassing. Dat was anders dan de laatste keek dat ze tussen hen en hem had moeten kiezen. Ephram glimlachte.
"Ik lijk me herinneren dat het eerst niet zo was..." zei hij terwijl hij weer in zijn "eten" prikte, niet erg verlangend om Amy's eerste reactie te zijn. Amy zuchtte en keek naar haar handen die gevouwen voor haar lagen.
"Ja, daarover... Luister Ephram, dat spijt me zo. Ik, ik realiseerde me niet dat ik een persoon was. Ik bedoel, ik weet dat ik een persoon ben, ik realiseerde me gewoon niet dat ik mezelf was. Dat ik degene was die mijn beslissingen moest nemen. Slaat dat ergens op?" vroeg Amy hem een beetje oncharmant, maar erg verontschuldigend. Ephram knikte.
"Ja, ja, ik snap het. Het is oké, ik begrijp het," verzekerde Ephram haar, hoewel hij het zelf ook maar raadde. Amy glimlachte opgelucht.
"Good," zei ze terwijl ze kort haar hand op zijn schouder legde. "Luister, om je te bedanken omdat je me helpt, je weet wel, door je vader te vragen of hij Colin kan helpen, wil ik je mee uit eten nemen. Mijn bedankje. Is donderdag goed?"
"Eh, over mijn vader..." begon Ephram terwijl een schuldgevoel dat al lang de innerlijke kracht die hij dacht die hij had wegvrat opkwam. Hij had tegen haar gelogen. Wat voor jongen loog tegen degene waarvan hij hield?
"Nee, het is goed. Hij mag zelf kiezen of hij Colin helpt of niet. Hij kan misschien helemaal niet helpen, wie weet, toch? Dus, donderdag, goed?" vroeg Amy hem terwijl ze opstond en haar stoel wegduwde. Hij knikte nerveus; zij glimlachte en liep weg. Ephram zuchtte lang, beschaamd en compleet verloren en duwde zijn borde weg. Toen gebruikte hij de vrije ruimte om met zijn voorhoofd tegen de tafel te slaan.
