Hoofdstuk 22. Bescherming
Wer das Buch der Magie kennt, der wird herausgehen am Tage und auf Erden wandeln unter den Lebenden.
Buch vom Herausgehen am Tage
Sneep sloot zijn ogen, Lily Evers! Nee, corrigeerde hij zijn dooddoeners- gedachten, Potter. Ze was nu bijna twee jaar met James Potter getrouwd. Potter. Het was alsof, op een dreuzel- computer een bestand geopend werd. James Potter was een van de begaafdste magiërs van de nieuwe tijd. Lily Potter, geboren Evers was niet zo goed als haar echtgenoot, maar het was voldoende om enkele tovenaars respect te doen afdwingen. James en Lily waren al op school vrienden geweest en deze vriendschap had zich verder ontwikkeld, nadat ze Zweinstein hadden verlaten. Het was uiteindelijk geëindigd in een huwelijk. Zijn gedachtegang werd onderbroken, toen hij hoorde hoe Hagrid het dienblad van de grond optilde.
"Oh, eten voor Perkamentus?", Vroeg de vriendelijk vrouwenstem.
"Hm, zoiets ja", Antwoordde de terreinknecht licht beschaamd.
Voordat Lily verder kon vragen, kwamen er al stemmen van de trap.
"Nee Alastor, ik kan het ook niet verklaren." Zei Perkamentus!
"Maar Albus!" Sneep drukte zich steviger tegen de muur, Alastor Dolleman!
De deur werd geopend en direct hield het ruziënde gesprek, tussen Perkamentus en Alastor Dolleman op.
"Oh, hallo Lily", zei Perkamentus verrast.
"Mevr. Potter", zei Dolleman slecht gezind.
"Goede dag Directeur, Meneer Dolleman het verheugd me u te zien", antwoordde Lily beleefd.
Hagrid had het gevoel, dat hij elk moment dood kon omvallen. Daar stond hij, met een dienblad, een leeg bord en een glas, hoe zou hij dat kunnen verklaren? Toen trad Dolleman ook nog naar voren en keek de halfreus sceptisch aan. Hagrid merkte dat hij weke knieën kreeg. De schouwer had al altijd een waakzaam oog op Rubeus Hagrid gehouden, zijn verleden en zijn herkomst waren de schouwer niet onbekend.
"Eten?", Vroeg hij de terreinknecht en bekeek hem streng met zijn koude ogen.
"Ahm... nou..." Hagrid keek hulp zoekend naar Perkamentus.
Lily voelde direct dat er iets niet in orde was. Nog nooit had ze de terreinknecht alleen in Perkamentus kantoor aangetroffen. Sinds haar huwelijk met James was ze vaker naar Perkamentus gekomen, hij was een goede mentor van haar gebleven en met de oude man konden ze zich goed onderhouden. Meestal bezocht ze Pleister daarna en onderhield zo haar kennis over de nieuwste ontwikkelingen van de medici. Medicijn! Lily was kort van plan geweest, om aan een dreuzel- universiteit medici te studeren, maar toen was ze naar een tovenaars- universiteit gegaan en was daar begonnen met studeren. Met succes ze was sinds een jaar afgestudeerde heelster. Vandaag de dag was ze blij, dat ze voor de magische school had gekozen, want de dreuzel- opleiding veel langer geduurd! Maar nu, sinds Voldemort zo actief werd, was ze, net als de meeste magiërs en heksen die dreuzel- ouders hadden op de vlucht. Altijd wanneer er in hun buurt een dooddoeners overval had plaatst gevonden, verhuisden ze. Het enige standvaste was Zweinstein en altijd, als ze het gevoel had zichzelf te verliezen, ging ze naar haar oude school toe.
Nu concentreerde ze zich op de situatie, waarin ze beland was. Met een koel verstand ging ze naar de oorzaak van het probleem zoeken. Hagrid was overduidelijk verrast geweest haar te zien, hij had haar niet verwacht. Net zo min als zij hem. Waarom? En waarom dat dienblad, met dat lege bord en een glas? Dolleman was blijkbaar ook wantrouwig geworden en stond nu voor de terreinknecht. Hagrid vond deze situatie heel onaangenaam en nu keek hulp zoekend om zich heen.
Het was toch geen eten voor Perkamentus geweest? Dacht ze, toen ze het versteende gezicht van haar mentor zag.
Wie hier ook gegeten had, op de grond, ze had zeker opgemerkt hoe Hagrid het dienblad had opgetild. Het was voor Hagrid en Perkamentus zeer belangrijk. Waarom zeiden ze het dan niet tegen Dolleman? Hij was schouwer, zelfs als Perkamentus iemand verstoppen kon, een schouwer kon deze persoon beschermen. Ze begon in enkele secondes de feiten te combineren. Eten, voor een persoon die niet gevonden mocht worden, maar voor Perkamentus belangrijk genoeg was om te verstoppen. Vanuit een ooghoek, zag ze een lichte beweging van een van de lange zware gordijnen. Deze persoon, die was nog in de kamer! Haar groene ogen flitsten naar Perkamentus, hij was wat bleker geworden. Ze moest haar mentor helpen!
"Ach Meneer Dolleman, dat was voor mij!", Verkondigde ze vrolijk.
Dolleman draaide naar haar toe "Voor u?"
"Natuurlijk! Weet u, ik ben al twee maanden zwanger en zo als dat is..." Lily dwong zichzelf er wat verlegen uit te zien. "Ik voel me de laatste tijd altijd zo slecht en ik vroeg Hagrid, om een soepje gevraagd, om zo mijn maag wat rustiger te maken."
Hagrid werd bleek en Perkamentus staarde haar aan, alsof ze zonet had verklaard had van James te scheiden.
"Zwanger?", Zei Alastor verrast.
"Ja! Ik wilde het de directeur vandaag vertellen. Hij heeft mij in zoveel dingen geholpen, ik dacht dat hij het beter van mij kon horen, voordat een van James vrienden zich de mond voorbij praten", zei ze.
"Mijn gelukwensen!" Riep Perkamentus duidelijk vrolijk en omarmde Lily kort.
"Ja, van mij ook!" Hagrid liet het omarmen tot Lily's opluchting achterwege.
"Nou dan ahm, ga ik liever en laat jullie samen feesten... ja. Precies." Nog steeds lichtelijk verward verliet Alastor Dolleman de kamer. "Ook van mij het beste toegewenst."
Beng! De deur werd dichtgegooid, Dolleman opende ze nog eens. "Spijt me."
De deur werd nu wat zachter gesloten. Lily hield haar adem in en luisterde, net als iedereen in de kamer. Dollemans stappen waren verdwenen en men hoorde een zacht krassen, toen de wachter weer op zijn plaats terugsprong.
Hagrid haalde diep adem en Perkamentus zakte wat samen. Was haar gevoel toch goed geweest? Was hier iemand, die Alastor Dolleman niet mocht zien. Maar wie was het? Ze voelde de onderzoekende blik van Perkamentus. Lily Potter lachte alleen en haalde haar schouders op. Lily was zich ervan bewust dat Albus Perkamentus haargenade sloeg. Kon hij het wagen zijn geheim te vertellen, over wie zich nog meer in deze ruimte bevond?
Ze probeerde hem de keuze makkelijker te maken. "Ik verraad niets. Anders had ik toch niet geholpen, is het niet?"
Perkamentus lachte mild. "Zou je nog steeds zwijgen, als ik je laat zien WIE en WAT ik hier heb?"
"U kunt toch nog steeds een vergetelheidsspreuk gebruiken!" Ze probeerde hem triomfantelijk aan te kijken. "Ik geef je toestemming!"
Heel langzaam knikte de oude man en keek naar het gordijn. "Severus?"
Sneep haalde diep adem en trok de gordijnen aan de kant, aan opstaan kon hij op het moment niet denken. Hij knipperde met zijn ogen toen het licht terug kwam. Achter het gordijn was het donker geweest en hij had nog steeds problemen met het snel wisselen van licht. Lily haalde geschrokken adem. Severus keek Perkamentus vragend aan.
"Het is in orde!" Zijn heer ging naar hem toe en hielp hem op zijn benen.
"Lily, ik geloof dat je, je Severus nog herinnert, is het niet?" Perkamentus ondersteunde hem en leidde hem twee stappen naar Lily Potter toe.
Lily Potter staarde hem aan. Het was, alsof ze een geest zag. Ze had haar mond voor een geluidloze schreeuw geopend.
"Ik zei WIE ik hier heb. Het is Severus Sneep... maar het WAT, staat nog in de ruimte." Perkamentus keek Sneep vragend aan. Severus knikte zachtjes, voor enkele secondes kon hij wel alleen staan, op de een of andere manier.
Albus Perkamentus liet hem los en deed een stap opzij. Woordloos rolde hij de mouw van Sneeps nachtjapon naar boven en strekte haar, zijn onderarm tegemoet. Het duistere teken brandde zwart en lelijk erop. Struikelt deed Lily een stap terug.
"En? Hoe denk je over een vergetelheidsspreuk?" Vroeg Perkamentus rustig.
Lily staarde van de onderarm, naar Severus' gezicht. Hij dacht al, dat hij er niet goed uitzag, want ze werd een stuk bleker.
"Ik geloof dat het me te veel wordt ", mompelde ze, vluchtte naar het bad en gaf over.
"Hm ze heeft het goed opgenomen", gromde Perkamentus en ondersteunde Severus weer.
"U bent zeker dat ze u niet op de een of andere manier behekst hebben?" Zei Hagrid bezorgd en keek naar de badkamerdeur.
Perkamentus schudde zijn hoofd. "Nee, voor zwangere vrouwen is dat normaal."
Nu wierp zijn Heer een blik op het bed. "Hm nou, we moesten het maar eens verschonen."
"Ik pas wel op hem", zei Hagrid. Maar verloor de badkamerdeur niet uit het oog, toen hij Sneep hielp, zich naast de openhaard op een tapijt neer te laten ploffen. Het was een van de weinige tapijten, vanaf het bed te zien. Severus was blij, dat de halfreus zo gauw begrepen had, dat de stoelen onaangenaam voor hem waren. Perkamentus zwaaide op de achtergrond met zijn toverstaf en verschoonde het bed. Na enkele minuten kwam Lily Potter uit het bad, haar huidskleur had nu een lichte groende tint gekregen. Ze verstijfde toen ze Sneep op de grond zag zitten, de halfreus had zich achter hem opgesteld en legde hem net een oude deken over de schouders. Severus keek naar de grond, hij kon haar niet in het gezicht kijken. Hij hoorde hoe Perkamentus naar hen toe kwam.
"En Lily, hoe staat het met de vergetelheidsspreuk?" Vroeg Perkamentus weer.
"Waarom directeur?" Vroeg ze zacht.
Sneep vouwde zijn handen in zijn schoot en wachtte af. In zulke situaties was hij blij zich letterlijk doof te kunnen houden en op een standbeeld te lijken. Hij werd als een object, dat in de kamer stond en was geen mens meer. Perkamentus ging in de fauteuil naast hem zitten en wees Lily de andere fauteuil te nemen. Hij hoorde hoe ze ging zitten. Hagrid stond nog steeds achter hem, bij de halfreus straalde de verandering er letterlijk vanaf. Voor hem was Sneep nog steeds een mens.
"Om het kort te maken. Informatie Lily", zei Perkamentus koel.
"Informatie?! Dat geloof ik u niet! Er is meer! Wat is het?" Haar stem had de oude sterkte terug gekregen.
"Je hebt me door Lily", zei Perkamentus trots. "Er is meer, maar wat het is gaat alleen mij en Severus wat aan. Laten we zeggen, we zijn het eens geworden en wij tweeën hebben onze redenen om zo te handelen."
REDENEN?! Lily staarde de oude man aan. Haar blik wandelde steeds weer naar de in steen verstijfde Sneep, die aan Perkamentus zij op de grond zat.
'Net een schoothondje!' Dacht ze verbitterd.
Ze herhaalde zich zelf, schoothond! Woede borrelde in haar op! Op slag was haar oude mentor in haar ogen gezonken.
"HIJ IS NIET UW EIGENDOM!" Wierp ze hem woedend tegemoet.
Daar glimlachte de oude man. Het was een droevige glimlach. Hagrid deinsde terug. Sneep zat nog steeds als een standbeeld.
"NEE! Dat meent u niet echt?!" Ze sprong omhoog, direct raakte haar maag weer een opstand. Ze slikte de weer opkomende misselijkheid naar beneden.
"Lily rustig", probeerde het de directeur.
"Zeg het mij Perkamentus! Zeg dat het niet waar is!" Smeekte ze hem. Het kon niet waar zijn. Haar oude leraar, haar voorbeeld, wat rust en vooruitgang aan ging, was... ze schudde haar hoofd, maar kon haar gedachtegang niet ten einde brengen.
"Het is waar Lily en geloof me het was de zwaarste beslissing van mijn leven, dit aanbod aan te nemen." De oude man wierp een droevige blik op de dooddoener naast hem.
"De prijs was voor ons allen zeer hoog", fluisterde Albus.
Lily kreeg tranen in haar ogen en ze schudde haar hoofd. Het kon gewoon niet waar zijn.
"Hij is niet...", probeerde ze het weer.
"Toch is hij het, en zijn wij nu beide zo diep gezonken in uw ogen?" Vroeg Perkamentus, zijn blauwe ogen zagen zo eindeloos droevig uit.
"Hij is een levend wezen! Hij is een mens!" Zei ze strak.
"Daar ben ik mij van bewust! Ik ben het nooit vergeten!" Antwoordde hij net zo strak.
"Hij zal nooit...", ze slikte, ze kon het niet uitspreken, "DAT voor mij zijn!"
"Dat is ook niet nodig." Perkamentus keek haar rustig aan, vragend hief hij zijn toverstaf omhoog.
"NEE! Ik wil niet vergeten!" Zei ze en keek naar de dooddoener. Hij was de vijand. Hij was iemand die doodde, folterde! Deze mensen waren het waardig verafschuwd te worden en zij, Lily Potter, had er eentje beschermd! Ze zou eigenlijk direct naar Dolleman moeten roepen, maar... "Ik zal zwijgen. Maar verlang niet meer van mij!"
"Dat doe ik niet", zei Albus.
Ze wou direct de ruimte verlaten, maar deze droevige ogen van Perkamentus weerhielden haar. Wat had hij gezegd, de prijs is hoog? De directeur had aanschijnend een zeer hoge betaald, hij moet deeltijds tot dat worden, wat hij het meeste verafschuwde. Zoals Hagrid zich gedroeg, alsof het de grote man niets uitmaakte. Op de een of andere manier had Lily het gevoel, dat Albus Perkamentus ten diepste teleurgesteld zal zijn in haar, als nu zou gaan. Ze was werkelijk gekomen, om hem van haar zwangerschap te vertellen. Lily wierp een laatste blik op Sneep en besloot hem te negeren, Perkamentus had niet van haar verlangd hem te begrijpen, of zelfs te waarderen.
"Ik wou u eigenlijk van mijn zwangerschap vertellen", zei ze nu zachtjes.
"En ik ben echt blij! En wens jou en James al het goede toe." Perkamentus klonk nu niet meer helemaal zo droevig. Een ontspannend gesprek begon zo en Lily stelde vast, dat het werkelijk makkelijk was Sneep te negeren. Hij was net een object, dat in de kamer erbij hoorde. In stilte dankte ze hem voor deze hulp. Na enkele minuten hielp Hagrid, Sneep overeind en bracht hem terug naar het bed. Haar nieuwsgierigheid was gewekt.
Wer das Buch der Magie kennt, der wird herausgehen am Tage und auf Erden wandeln unter den Lebenden.
Buch vom Herausgehen am Tage
Sneep sloot zijn ogen, Lily Evers! Nee, corrigeerde hij zijn dooddoeners- gedachten, Potter. Ze was nu bijna twee jaar met James Potter getrouwd. Potter. Het was alsof, op een dreuzel- computer een bestand geopend werd. James Potter was een van de begaafdste magiërs van de nieuwe tijd. Lily Potter, geboren Evers was niet zo goed als haar echtgenoot, maar het was voldoende om enkele tovenaars respect te doen afdwingen. James en Lily waren al op school vrienden geweest en deze vriendschap had zich verder ontwikkeld, nadat ze Zweinstein hadden verlaten. Het was uiteindelijk geëindigd in een huwelijk. Zijn gedachtegang werd onderbroken, toen hij hoorde hoe Hagrid het dienblad van de grond optilde.
"Oh, eten voor Perkamentus?", Vroeg de vriendelijk vrouwenstem.
"Hm, zoiets ja", Antwoordde de terreinknecht licht beschaamd.
Voordat Lily verder kon vragen, kwamen er al stemmen van de trap.
"Nee Alastor, ik kan het ook niet verklaren." Zei Perkamentus!
"Maar Albus!" Sneep drukte zich steviger tegen de muur, Alastor Dolleman!
De deur werd geopend en direct hield het ruziënde gesprek, tussen Perkamentus en Alastor Dolleman op.
"Oh, hallo Lily", zei Perkamentus verrast.
"Mevr. Potter", zei Dolleman slecht gezind.
"Goede dag Directeur, Meneer Dolleman het verheugd me u te zien", antwoordde Lily beleefd.
Hagrid had het gevoel, dat hij elk moment dood kon omvallen. Daar stond hij, met een dienblad, een leeg bord en een glas, hoe zou hij dat kunnen verklaren? Toen trad Dolleman ook nog naar voren en keek de halfreus sceptisch aan. Hagrid merkte dat hij weke knieën kreeg. De schouwer had al altijd een waakzaam oog op Rubeus Hagrid gehouden, zijn verleden en zijn herkomst waren de schouwer niet onbekend.
"Eten?", Vroeg hij de terreinknecht en bekeek hem streng met zijn koude ogen.
"Ahm... nou..." Hagrid keek hulp zoekend naar Perkamentus.
Lily voelde direct dat er iets niet in orde was. Nog nooit had ze de terreinknecht alleen in Perkamentus kantoor aangetroffen. Sinds haar huwelijk met James was ze vaker naar Perkamentus gekomen, hij was een goede mentor van haar gebleven en met de oude man konden ze zich goed onderhouden. Meestal bezocht ze Pleister daarna en onderhield zo haar kennis over de nieuwste ontwikkelingen van de medici. Medicijn! Lily was kort van plan geweest, om aan een dreuzel- universiteit medici te studeren, maar toen was ze naar een tovenaars- universiteit gegaan en was daar begonnen met studeren. Met succes ze was sinds een jaar afgestudeerde heelster. Vandaag de dag was ze blij, dat ze voor de magische school had gekozen, want de dreuzel- opleiding veel langer geduurd! Maar nu, sinds Voldemort zo actief werd, was ze, net als de meeste magiërs en heksen die dreuzel- ouders hadden op de vlucht. Altijd wanneer er in hun buurt een dooddoeners overval had plaatst gevonden, verhuisden ze. Het enige standvaste was Zweinstein en altijd, als ze het gevoel had zichzelf te verliezen, ging ze naar haar oude school toe.
Nu concentreerde ze zich op de situatie, waarin ze beland was. Met een koel verstand ging ze naar de oorzaak van het probleem zoeken. Hagrid was overduidelijk verrast geweest haar te zien, hij had haar niet verwacht. Net zo min als zij hem. Waarom? En waarom dat dienblad, met dat lege bord en een glas? Dolleman was blijkbaar ook wantrouwig geworden en stond nu voor de terreinknecht. Hagrid vond deze situatie heel onaangenaam en nu keek hulp zoekend om zich heen.
Het was toch geen eten voor Perkamentus geweest? Dacht ze, toen ze het versteende gezicht van haar mentor zag.
Wie hier ook gegeten had, op de grond, ze had zeker opgemerkt hoe Hagrid het dienblad had opgetild. Het was voor Hagrid en Perkamentus zeer belangrijk. Waarom zeiden ze het dan niet tegen Dolleman? Hij was schouwer, zelfs als Perkamentus iemand verstoppen kon, een schouwer kon deze persoon beschermen. Ze begon in enkele secondes de feiten te combineren. Eten, voor een persoon die niet gevonden mocht worden, maar voor Perkamentus belangrijk genoeg was om te verstoppen. Vanuit een ooghoek, zag ze een lichte beweging van een van de lange zware gordijnen. Deze persoon, die was nog in de kamer! Haar groene ogen flitsten naar Perkamentus, hij was wat bleker geworden. Ze moest haar mentor helpen!
"Ach Meneer Dolleman, dat was voor mij!", Verkondigde ze vrolijk.
Dolleman draaide naar haar toe "Voor u?"
"Natuurlijk! Weet u, ik ben al twee maanden zwanger en zo als dat is..." Lily dwong zichzelf er wat verlegen uit te zien. "Ik voel me de laatste tijd altijd zo slecht en ik vroeg Hagrid, om een soepje gevraagd, om zo mijn maag wat rustiger te maken."
Hagrid werd bleek en Perkamentus staarde haar aan, alsof ze zonet had verklaard had van James te scheiden.
"Zwanger?", Zei Alastor verrast.
"Ja! Ik wilde het de directeur vandaag vertellen. Hij heeft mij in zoveel dingen geholpen, ik dacht dat hij het beter van mij kon horen, voordat een van James vrienden zich de mond voorbij praten", zei ze.
"Mijn gelukwensen!" Riep Perkamentus duidelijk vrolijk en omarmde Lily kort.
"Ja, van mij ook!" Hagrid liet het omarmen tot Lily's opluchting achterwege.
"Nou dan ahm, ga ik liever en laat jullie samen feesten... ja. Precies." Nog steeds lichtelijk verward verliet Alastor Dolleman de kamer. "Ook van mij het beste toegewenst."
Beng! De deur werd dichtgegooid, Dolleman opende ze nog eens. "Spijt me."
De deur werd nu wat zachter gesloten. Lily hield haar adem in en luisterde, net als iedereen in de kamer. Dollemans stappen waren verdwenen en men hoorde een zacht krassen, toen de wachter weer op zijn plaats terugsprong.
Hagrid haalde diep adem en Perkamentus zakte wat samen. Was haar gevoel toch goed geweest? Was hier iemand, die Alastor Dolleman niet mocht zien. Maar wie was het? Ze voelde de onderzoekende blik van Perkamentus. Lily Potter lachte alleen en haalde haar schouders op. Lily was zich ervan bewust dat Albus Perkamentus haargenade sloeg. Kon hij het wagen zijn geheim te vertellen, over wie zich nog meer in deze ruimte bevond?
Ze probeerde hem de keuze makkelijker te maken. "Ik verraad niets. Anders had ik toch niet geholpen, is het niet?"
Perkamentus lachte mild. "Zou je nog steeds zwijgen, als ik je laat zien WIE en WAT ik hier heb?"
"U kunt toch nog steeds een vergetelheidsspreuk gebruiken!" Ze probeerde hem triomfantelijk aan te kijken. "Ik geef je toestemming!"
Heel langzaam knikte de oude man en keek naar het gordijn. "Severus?"
Sneep haalde diep adem en trok de gordijnen aan de kant, aan opstaan kon hij op het moment niet denken. Hij knipperde met zijn ogen toen het licht terug kwam. Achter het gordijn was het donker geweest en hij had nog steeds problemen met het snel wisselen van licht. Lily haalde geschrokken adem. Severus keek Perkamentus vragend aan.
"Het is in orde!" Zijn heer ging naar hem toe en hielp hem op zijn benen.
"Lily, ik geloof dat je, je Severus nog herinnert, is het niet?" Perkamentus ondersteunde hem en leidde hem twee stappen naar Lily Potter toe.
Lily Potter staarde hem aan. Het was, alsof ze een geest zag. Ze had haar mond voor een geluidloze schreeuw geopend.
"Ik zei WIE ik hier heb. Het is Severus Sneep... maar het WAT, staat nog in de ruimte." Perkamentus keek Sneep vragend aan. Severus knikte zachtjes, voor enkele secondes kon hij wel alleen staan, op de een of andere manier.
Albus Perkamentus liet hem los en deed een stap opzij. Woordloos rolde hij de mouw van Sneeps nachtjapon naar boven en strekte haar, zijn onderarm tegemoet. Het duistere teken brandde zwart en lelijk erop. Struikelt deed Lily een stap terug.
"En? Hoe denk je over een vergetelheidsspreuk?" Vroeg Perkamentus rustig.
Lily staarde van de onderarm, naar Severus' gezicht. Hij dacht al, dat hij er niet goed uitzag, want ze werd een stuk bleker.
"Ik geloof dat het me te veel wordt ", mompelde ze, vluchtte naar het bad en gaf over.
"Hm ze heeft het goed opgenomen", gromde Perkamentus en ondersteunde Severus weer.
"U bent zeker dat ze u niet op de een of andere manier behekst hebben?" Zei Hagrid bezorgd en keek naar de badkamerdeur.
Perkamentus schudde zijn hoofd. "Nee, voor zwangere vrouwen is dat normaal."
Nu wierp zijn Heer een blik op het bed. "Hm nou, we moesten het maar eens verschonen."
"Ik pas wel op hem", zei Hagrid. Maar verloor de badkamerdeur niet uit het oog, toen hij Sneep hielp, zich naast de openhaard op een tapijt neer te laten ploffen. Het was een van de weinige tapijten, vanaf het bed te zien. Severus was blij, dat de halfreus zo gauw begrepen had, dat de stoelen onaangenaam voor hem waren. Perkamentus zwaaide op de achtergrond met zijn toverstaf en verschoonde het bed. Na enkele minuten kwam Lily Potter uit het bad, haar huidskleur had nu een lichte groende tint gekregen. Ze verstijfde toen ze Sneep op de grond zag zitten, de halfreus had zich achter hem opgesteld en legde hem net een oude deken over de schouders. Severus keek naar de grond, hij kon haar niet in het gezicht kijken. Hij hoorde hoe Perkamentus naar hen toe kwam.
"En Lily, hoe staat het met de vergetelheidsspreuk?" Vroeg Perkamentus weer.
"Waarom directeur?" Vroeg ze zacht.
Sneep vouwde zijn handen in zijn schoot en wachtte af. In zulke situaties was hij blij zich letterlijk doof te kunnen houden en op een standbeeld te lijken. Hij werd als een object, dat in de kamer stond en was geen mens meer. Perkamentus ging in de fauteuil naast hem zitten en wees Lily de andere fauteuil te nemen. Hij hoorde hoe ze ging zitten. Hagrid stond nog steeds achter hem, bij de halfreus straalde de verandering er letterlijk vanaf. Voor hem was Sneep nog steeds een mens.
"Om het kort te maken. Informatie Lily", zei Perkamentus koel.
"Informatie?! Dat geloof ik u niet! Er is meer! Wat is het?" Haar stem had de oude sterkte terug gekregen.
"Je hebt me door Lily", zei Perkamentus trots. "Er is meer, maar wat het is gaat alleen mij en Severus wat aan. Laten we zeggen, we zijn het eens geworden en wij tweeën hebben onze redenen om zo te handelen."
REDENEN?! Lily staarde de oude man aan. Haar blik wandelde steeds weer naar de in steen verstijfde Sneep, die aan Perkamentus zij op de grond zat.
'Net een schoothondje!' Dacht ze verbitterd.
Ze herhaalde zich zelf, schoothond! Woede borrelde in haar op! Op slag was haar oude mentor in haar ogen gezonken.
"HIJ IS NIET UW EIGENDOM!" Wierp ze hem woedend tegemoet.
Daar glimlachte de oude man. Het was een droevige glimlach. Hagrid deinsde terug. Sneep zat nog steeds als een standbeeld.
"NEE! Dat meent u niet echt?!" Ze sprong omhoog, direct raakte haar maag weer een opstand. Ze slikte de weer opkomende misselijkheid naar beneden.
"Lily rustig", probeerde het de directeur.
"Zeg het mij Perkamentus! Zeg dat het niet waar is!" Smeekte ze hem. Het kon niet waar zijn. Haar oude leraar, haar voorbeeld, wat rust en vooruitgang aan ging, was... ze schudde haar hoofd, maar kon haar gedachtegang niet ten einde brengen.
"Het is waar Lily en geloof me het was de zwaarste beslissing van mijn leven, dit aanbod aan te nemen." De oude man wierp een droevige blik op de dooddoener naast hem.
"De prijs was voor ons allen zeer hoog", fluisterde Albus.
Lily kreeg tranen in haar ogen en ze schudde haar hoofd. Het kon gewoon niet waar zijn.
"Hij is niet...", probeerde ze het weer.
"Toch is hij het, en zijn wij nu beide zo diep gezonken in uw ogen?" Vroeg Perkamentus, zijn blauwe ogen zagen zo eindeloos droevig uit.
"Hij is een levend wezen! Hij is een mens!" Zei ze strak.
"Daar ben ik mij van bewust! Ik ben het nooit vergeten!" Antwoordde hij net zo strak.
"Hij zal nooit...", ze slikte, ze kon het niet uitspreken, "DAT voor mij zijn!"
"Dat is ook niet nodig." Perkamentus keek haar rustig aan, vragend hief hij zijn toverstaf omhoog.
"NEE! Ik wil niet vergeten!" Zei ze en keek naar de dooddoener. Hij was de vijand. Hij was iemand die doodde, folterde! Deze mensen waren het waardig verafschuwd te worden en zij, Lily Potter, had er eentje beschermd! Ze zou eigenlijk direct naar Dolleman moeten roepen, maar... "Ik zal zwijgen. Maar verlang niet meer van mij!"
"Dat doe ik niet", zei Albus.
Ze wou direct de ruimte verlaten, maar deze droevige ogen van Perkamentus weerhielden haar. Wat had hij gezegd, de prijs is hoog? De directeur had aanschijnend een zeer hoge betaald, hij moet deeltijds tot dat worden, wat hij het meeste verafschuwde. Zoals Hagrid zich gedroeg, alsof het de grote man niets uitmaakte. Op de een of andere manier had Lily het gevoel, dat Albus Perkamentus ten diepste teleurgesteld zal zijn in haar, als nu zou gaan. Ze was werkelijk gekomen, om hem van haar zwangerschap te vertellen. Lily wierp een laatste blik op Sneep en besloot hem te negeren, Perkamentus had niet van haar verlangd hem te begrijpen, of zelfs te waarderen.
"Ik wou u eigenlijk van mijn zwangerschap vertellen", zei ze nu zachtjes.
"En ik ben echt blij! En wens jou en James al het goede toe." Perkamentus klonk nu niet meer helemaal zo droevig. Een ontspannend gesprek begon zo en Lily stelde vast, dat het werkelijk makkelijk was Sneep te negeren. Hij was net een object, dat in de kamer erbij hoorde. In stilte dankte ze hem voor deze hulp. Na enkele minuten hielp Hagrid, Sneep overeind en bracht hem terug naar het bed. Haar nieuwsgierigheid was gewekt.