Hoofdstuk 23. Veranderingen

Alles wiederholt sich nur im Leben

Ewig jung ist nur die Phantasie

Was sie nie und nirgends hat begeben,

Das allein veraltet nie

Schiller

Hagrid merkte, dat dit een lang gesprek kon worden. Hij keek naar Sneep, die verstijfd was en zich niet meer bewoog. Perkamentus en Lily schenen hem vergeten te zijn. In het begin had ook Hagrid die verandering gevoeld, het was alsof Sneep niet meer aanwezig was, maar hij was DAAR! Zat recht voor hem op de grond!

Hij is daar! Hij is daar! Altijd en altijd weer herhaalde hij het in zijn gedachten en toen plotseling was het gevoel verdwenen. Voor hem zat geen standbeeld, maar een mens. Hij kon hem toch niet daar zitten laten! Zo bukte hij zich en hielp de dooddoener op zijn benen. Zonder een verder woord te verspillen, bracht Hagrid hem terug naar bed, het deed niemand goed, om zo lang bewegingsloos te zitten. De halfreus zelf, was steeds in beweging of in gedachten. De dooddoener liet het gebeuren. Weer had de jonge man moeten ervaren, hoe men op hem reageerde. Vol woede en afschuw. Hagrid wist, dat kon hij het op den duur, niet vol kon houden. Lily Potter scheen Sneep plotseling weer op te merken en nieuwsgierigheid vlamde in haar ogen op. Hagrid schudde lichtjes zijn hoofd, alsof Sneep wordt aangestaard, als een zeldzaam dier. Was ze zich er bewust van, dat ze precies dat deed, wat ze net zo verafschuwd had? Had ze hem tot enkele minuten terug niet voor een mens gezien, en nu? Was hij in haar ogen nog steeds een mens? Rubeus Hagrid geloofde van niet. Zorgvuldig spreidde hij de deken over het geschonden lichaam uit. Hij, Hagrid, had besloten meer in dit mens te gaan zien. HIJ kon zich deze kijkwijze veroorloven, Perkamentus moest verder zijn rol uitoefenen, en Lily? Welke rol besloot zij in te nemen? Of was ze in haar denken al vast komen te zitten? Ze ging naar het bed toe en keek neer op de daarin liggende persoon. Een tijdje zag ze eruit, alsof ze wat zeggen wou. Misschien wou ze vragen, waarom hij er zo moe uitzag? Of misschien waarom hij überhaupt hier was. Hagrid hoopte dat het haar mening kon veranderen, als ze het maar vragen zou. Een zin was voldoende.

Lily draaide zich om. "Ik wil nog naar Mevrouw Pleister gaan. Een fijne dag nog."

De deur sloot zich en Perkamentus zuchtte. "Ik moet kijken, welke leerlingen tijdens kerst in het kasteel blijven."

Daarmee verdween ook Perkamentus uit de kamer. Hagrid keek van de deur naar Sneep. Deze had de ogen gesloten maar de ademhaling waste snel.

"Ik vind haar aardig en wat Lily ook denkt. IK denk niet zo!", Zei Hagrid rustig.

"Weet ik". Mompelde Sneep en opende plotseling zijn ogen.

Daar in die ogen was niets, normalerwijze zagen mensen er na zo iets verslagen, of op zijn minst teleurgesteld uit. In deze zwarte ogen was niets van dat alles te zien.

"Wat heb je voorheen gedaan?", Vroeg Hagrid en wees naar het tapijt voor de haard.

"Onzichtbaar", antwoordde de dooddoener, de terreinknecht fronste zijn voorhoofd,Sneep ging verder: "Soms moet men zich onzichtbaar kunnen maken. Des te beter het men het beheerst, des te minder pijn, des te beter komt men uit de bijeenkomsten van heer Voldemort vandaan. Men legt alles af wat men is, het denken", hij stopte, "gevoelens. Je wordt een ding. Levenloos, doof en blind."

Hagrid knikte. "Aha. Derhalve waren Perkamentus en Lily vergeten, dat er nog iemand in de kamer was."

"Juist. Haar scheen het dan beter te gaan. Het probleem, dat leeft en denkt, was niet meer in de kamer. Maar alleen nog een ding", zei Sneep moe en keek naar de halfreus omhoog. "Bij jou heeft het niet gefunctioneerd."

"Jep. Heeft het niet", zei Hagrid trots.

"Ik ben moe", verkondigde hij.

"Dan slaap wat, bijna is het kerstmis. Dan moet je wat fitter zijn!"

Sneep sloot de ogen, hij was werkelijk moe. Zich onzichtbaar te maken, was altijd al vermoeiend geweest, onbewust moet de halfreus dat gemerkt hebben, dat hij deze illusie niet lang meer tot stand kon houden. Nu lag hij weer in bed. Hij rook de dennengeur en hoorde de vogels zingen. Twee dagen dan zou het kerstmis zijn. Wat zou er gebeuren? Hoe zou hij deze avond beleven? Hagrid kwam zeker, de halfreus had hem in zijn hart gesloten. Hoe snel iemand toch zijn houding veranderen kan. Severus moest toegeven, dat hij het genoot, dat Hagrid hem aardig vond. Perkamentus vond hem ook aardig, dat wist hij, maar hij was zijn heer en Hagrid was zijn vriend. Vrienden! Sneep liet zich dieper in de kussen zinken. Toen hij daar op de grond gezeten had en voelde hoe Lily letterlijk geëxplodeerd was, hem haatte, deze woede op de dooddoeners, had Hagrid achter hem gestaan. Nu begreep hij de zin, die dreuzels soms gebruikten, iemand bij staan . Sneep was de haat gewend, maar het deed pijn. Vroeger was deze haat een deel geweest, waaruit hij zijn energie gezogen had. Altijd als hij heksen en tovenaars gefolterd of gedood had, deze haat in de ogen van zijn slachtoffers. Het was zijn enigste energiebron geweest, behalve Voldemort natuurlijk. Zijn oude heer was pure duistere energie. Dat was vroeger.

'Hoe snel een man over vroeger spreekt,' dacht hij sarcastisch.

De energie die hij nu ontving, was zo in tegenspraak met zijn vorige leven, dat hem haatte en pijn deed. Een groottere prijs, die hij te betalen had. Severus dacht nog na, voordat hij in slaap viel, hij was graag bereid deze prijs ook te betalen.

Perkamentus was bezorgd, er wilden maar weinig leerlingen op Zweinstein blijven. Hij zou Dollemans moeten vragen, om meer schouwers patrouilles in te zetten. Deze week vakantie, zou een vermoeide worden. Sneep kon hij nog niet in zetten, hij kreeg een rilling. Nee! Hij kon hem nog niet vragen terug te keren, dat was niet de juiste gedachtegang. Het gevaar van de openbrekende wonden, was gewoon weg nog te groot! Het gevaar van de combinatievloek, was nog steeds niet geweken. Zijn spion kon zich nog enige tijd voor dood laten doorgaan. Voor Voldemort was hij gestorven en voor zijn dooddoenercollega's ook. De terugkeer moest goed gepland worden, een verhaal uit denken, hoe Sneep het overleefd had. Er zou hem wel iets in vallen. Kerstmis stond voor de deur. Perkamentus zou weer aan het traditionele kerstdiner deelnemen, net als Hagrid en Sneep? Alleen dan in zijn kantoor. Hij dacht nog over het probleem na, toen Albus bij de waterspuwer aankwam. Cadeaus! Wat schonk men iemand als Sneep?

"Problemen over problemen", mompelde hij en noemde zijn deurwachter het wachtwoord.