Earwen-elf : Ja, ik heb al een Beta-Reader. Namelijk Silvia. Maar als je nog een foutje tegnkomt mag je me die gerust doormailen dan ik het alsnog verbeteren. Het kan natuurlijk altijd gebeuren dat er over een foutje heen gelezen wordt. Maar toch bedankt voor het aanbod.
En vergeet aub het reviewn niet (wijst op knopje onder aan de bladzijde)
Hoofdstuk 25: Terugkeer
Die Macht eines Menschen liegt in seiner Zunge, und Worte sind wirksamer als jedwede Art zu kämpfen.
Frei nach Merikare
Kerstmis op zich was tamelijk onspectaculair. Perkamentus nam met Hagrid deel aan het gewoonlijke kerstdiner in de grote hal, terwijl Sneep stil in bed lag en sliep. Perkamentus' zorgen, hij zou zich vervelen of zelfs in een depressieve stemming geraken, vervlogen snel. Maar enkele dagen later stond hij aan het bed van Severus Sneep, om de gevoeligste stap, de terugkeer naar de dooddoeners, te plannen. Ze hadden twee volledige oproepen van Voldemort moeten negeren. Nu was het een zaak, een geloofwaardig verhaal te verzinnen, om Sneeps terugkeer mogelijk te maken.
In de korte tijd, rond kerstmis, had zijn spion met de daadkrachtige ondersteuning van Hagrid weer leren lopen. Midden in de nacht waren hij en de halfreus buiten het kasteel onderweg geweest en maakten grote wandelingen.
"Hoe ver gaan jouw genees mogelijkheden?" Vroeg hij de dooddoener die in bed lag.
"Simpele botbreuken en kleinere verwondingen", antwoordde Sneep kort.
Perkamentus knikte, Poppy had zich er over beklaagd, dat bij Sneep enkele botten niet correct aan elkaar gegroeid waren. Ze had bij één kleinere nabehandeling de botten nogmaals moeten breken, om ze nieuw aan elkaar te laten groeien. Sneep had bij deze behandeling geen spier vertrokken.
"Je moet in de toekomst de botbreuken door Poppy laten behandelen", mompelde Albus en Sneep knikte.
"In orde, alleen kun je dat niet gehaald hebben." Nadenkend keek hij Severus aan.
Hij zou er littekens aan over houden, daar waren oude, hoe had hij deze gekregen? Sneep moest het gemerkt hebben, wat hij dacht want hij antwoordde: "Dreuzel-arts, Imperio-vloek."
Het was Perkamentus zijn beurt om te knikken, in de loop van de tijd was hij Sneep gaan bewonderen in vele dingen. Hij had geleerd en problemen gevonden voor problemen, die automatisch ontstonden, als men niemand had die om zich iemand zorgden. Maar nu had hij Perkamentus, hij hoefde de verboden vloek niet meer te gebruiken.
"Maar dreuzel-artsen kunnen met veel dingen niet omgaan," mompelde Sneep.
"Bijwerkingen bijvoorbeeld en combinatievloeken?" Vroeg Perkamentus.
"Bijvoorbeeld", antwoordde Sneep zacht.
"Hm Imperio, ik heb een idee. Ik moet met Poppy praten." Daarmee liet hij de jongeman alleen en ging regelrecht naar het kantoor van mevrouw Pleister.
"IK MOET WAT?"
"Ach Poppy, kom nu! Zo zwaar is het nu ook weer niet", probeerde Perkamentus mevrouw Pleister gerust te stellen.
De verpleegster was van haar stoel op gesprongen en leunde nu met beide handen op het bureau. Ze was van woede rood aangelopen en gedroeg zich als een roofdier, dat zich elk moment op Perkamentus kon storten.
"Ach nee, zeker niet! Ik moet alleen vertellen dat Sneep mij de Imperio-vloek had opgelegd", zei ze met nog meer woede.
"Poppy wij hebben een geloofwaardig verhaal nodig!" Smeekte Perkamentus.
"GELOOFWAARDIG! IK EN IMPERIO!" Schreeuwde ze en had nu helmaal haar geduld verloren.
Ze boog zich voorover naar Perkamentus en siste: "Vergeet het!"
"Goed." Perkamentus klapte in de handen en stond op. "Goed ik vergeet het en Sneep!"
Hij wees met de vinger naar het plafond, alsof zijn kantoor er direct boven lag. "Ik stuur hem terug en DAN kunnen we werkelijk een begrafenis voorbereiden, of zal ik de schouwers halen? Dan verdwijnt hij na twee-drie dagen. De tovergemeenschap een probleem minder en ik heb mijn beste informatiebron niet meer."
Mevrouw Pleisters gezichtskleur verwisselde van rood naar wit.
"Ja goed idee werkelijk, zal ik zijn collega dooddoeners maar halen? Geen probleem, voor hen is hij vervangbaar. Niets waard!" Perkamentus maakte nu een verwerpend gebaar.
"Nee, helemaal anders, ik roep Alastor. Hoe zal hij reageren? Als hij de man ziet, die voor zijn ogen gestorven is? Misschien haalt Sneep het dan werkelijk nog tot Azkaban en verdwijnt niet in de kerkers van het ministerie."
Pleister keek hem geshockeerd aan.
Perkamentus keek haar op zijn beurt aan, hij wachtte en zweeg.
"Dat meent U niet serieus!" Fluisterde ze uiteindelijk.
"Poppy ik spreek de waarheid. U heeft het toch gehoord, de gevangenen verdwijnen en niemand interesseert het ook maar iets." Zei Perkamentus nu wat rustiger.
"Nee, dat meende ik niet. Zijn leven niets waard? Denkt hij werkelijk zo?" Vroeg ze geshockeerd.
Perkamentus knikte.
Poppy sloot haar mond en keek wat verward rond. "Hij en niets waard?"
"Vervangbaar!" Zei Perkamentus er nog achteraan. "Voor Voldemort!"
De verpleegster schrok bij het horen van de naam. De oude man liep om de tafel heen, tot hij uiteindelijk voor de verpleegster stond.
"Vervangbaar voor Voldemort. Niets waard voor Voldemort. Alleen van waarde als hij doodt, gif brouwt en foltert." Perkamentus legde beide handen op Pleisters schouders. "Maar voor MIJ is hij NIET vervangbaar. Voor MIJ is hij meer waard, dan het weten van giffen of namen."
Lange tijd keken ze elkaar aan.
"Hoe had u zich dat dan precies voorgesteld?" Vroeg ze uiteindelijk en Perkamentus glimlachte.
Sneep keek naar de grond, mevrouw Pleister zat naast hem in een stoel en Perkamentus zat achter zijn bureau.
"Goed dus nog een keer. Severus", zei Perkamentus en wees op de dooddoener.
Severus knikte.
Mevrouw Pleister keek wat gepikeerd naar Sneep. Perkamentus dacht al, dat ze het niet goed zou vinden, als hij op de grond zat. Maar op de een of andere manier kreeg Albus Sneep deze houding niet afgeleerd. Meerdere keren had hij geprobeerd hem een stoel aan te bieden, met als resultaat, dat Sneep opstond, of hem aanstaarde alsof hij ieder moment een vloek op hem loslaten zou.
"Oké Severus, jij hebt Pleister in Zweinsveld verrast, haar met de Imperio-vloek vervloekt en haar zo gedwongen jou te helpen. Poppy!" Verklaarde Albus en wees bij de naam van Mevrouw Pleister op de vrouw.
De verpleegster keek van Sneep naar Perkamentus. "Ik was op weg naar de apotheek in Zweinsveld, toen ik een zacht gekreun uit een van de zijstraatjes hoorde. Vanaf daar zijn mijn herinneringen wazig en... kan ik op zijn minst iets hysterisch worden, toch?" Vroeg Pleister.
Perkamentus lachte zacht. De verpleegster had zich weliswaar bereid verklaard het slachtoffer te spelen en alles te zeggen wat Perkamentus wou, maar zelfs nu probeerde ze de controle niet helemaal uit de handen geven.
"Ach ja, een beetje", gaf de oude man toe.
"Goed, anders zou het niet geloofwaardig uitzien. Dan is dat opgehelderd.Wanner ben ik dan weer wakker geworden?"Ging ze verder.
"Direct als Severus weer geroepen wordt." En net alsof de duivel ermee speelde, strekte Sneep, zijn onderarm hem tegemoet. Het duistere teken gloeide rood en de dooddoener ademde sneller.
"Het gaat beginnen", mompelde Poppy en verdween direct uit het kantoor.
Perkamentus hielp Sneep zich aan te kleden. Gelukkig was het al laat in de namiddag en alle professors en leerlingen waren aan het avondeten. Albus begeleidde zijn beschermeling tot aan de hoofdingang en keek hem na, tot hij in het bos verdween. Severus was aan Hagrids hut voorbij gelopen, de halfreus opende verwonderd de deur en keek naar Perkamentus. Albus leunde tegen het deurkozijn aan en sloot de ogen. De sneeuw lag tenminste niet meer zo hoog. De volgende uren zouden bewijzen of Sneep het zou halen, of hij zich weer bij de dooddoeners kon voegen.
Een scherpe schreeuw klonk uit het kasteel. De show begon. De directeur hoorde hoe de deuren naar de grote hal gingen en een volledig over de toeren geraakte Pleisterde zaal in strompelde. Perkamentus sloot de grote deur van de hoofdingang, tijd voor zijn optreden. Hij rende naar de grote zaal en zag een over de toeren geraakte Pleister, die op de schouder van Mevrouw Stronk, de lerares voor kruidenkunde, uithuilde en hartverscheurend snotterde.
"Wat is er gebeurd?" Vroeg Albus en probeerde geïrriteerd op de verwarde mevrouw Pleister neer te staren.
"Ik weet het niet", mompelde Stronk en klopte de verpleegster op de schouder.
"Poppy kom, gaat u zitten." Met een handbeweging verjaagde hij enkele leerlingen van hun plaatsen en nam de verpleegster van Stronk over.
"Gaat u zitten en vertel wat er gebeurd is." Hij dirigeerde de vrouw op de plaats van de leerlingen en streelde zachtjes over haar hand.
"Imperio-vloek! Iemand heeft mij met de imperio-vloek vervloekt", snotterde ze.
Op slag waren alle leerlingen stil en de professors staarden geschrokken naar de verpleegster. Nu keek de vrouw de hal rond en ontdekte restjes van de kerstdecoratie.
"Is kerstmis dan al voorbij?" Vroeg ze met een bibberende stem.
Anderling sloeg een hand voor haar mond en perste eruit: "Poppy, wat herinner je je het laatst?"
"Dat de dreuzel-meteorologen een erge sneeuwstorm voorspeld hebben. Minerva! De hoeveelste leven we?"
"Weken. Zij mist MEERDERE WEKEN! Piepte Banning, de kleine professordi espreuken en bezweringen gaf.
"WEKEN?" Krijste Poppy uit en viel flauw.
Perkamentus kon haar net nog pakken en tilde haar op.
"Ik breng haar naar de ziekenzaal. Minerva, zou u alstublieft Alastor willen roepen?" Zei de directeur en gaf zijn stem een lichte grimmige ondertoon.
"Natuurlijk direct." De aangesprokene snelde direct uit de ruimte.
"De rest begeeft zich DIRECT naar de slaapzalen. De professoren kijken erop toe, dat ook alle leerlingen aanwezig zijn!" Beval Perkamentus en droeg de bewusteloze Mevrouw Pleister de ruimte uit.
Zo snel hij kon liep hij door de gangen van de school naar de ziekenzaal. Daar aangekomen sprong de plotseling kerngezonde Pleister uit zijn armen.
"En tevreden?" Vroeg ze, terwijl haar ogen glinsterden.
Perkamentus proest het uit. "Dat was HEERLIJK! Werkelijk! U heeft een carrière als actrice mis gelopen! Kom nu, Alastor zal niet lang op zich laten wachten."
Pleister liet zich neer op een fauteuil, die in de ziekenzaal stond, en Perkamentus legde haar meerdere dekens om. Toen hoorden ze stappen voor de deur.
"Verder met het toneel", mompelde Poppy en lachte de directeur toe. "Ik geef toe, ik doe het met plezier."
De deur werd opengestoten en Pleister begon weer te jammeren. Perkamentus hield haar hand vast.
"Komt wel weer goed", mompelde hij haar oppeppend toe.
"Weken!! Weken!" Snotterde de vrouw steeds weer.
Alastor keek geschrokken van Poppy naar Albus. Het deed oude man deed het pijn, zijn vriend zo te moeten bedriegen. Maar zelfs een Alastor Dolleman kon Sneep niet zo beschermen, als hoe het op het moment Perkamentus deed.
"Albus ik ben zo snel gekomen als ik kon."Kuchte de schouwer en rende naar Perkamentus, de helft van zijn schouwersgroep achter hem aan. De directeur kon Frank Lubbermans herkennen.
"Dankje Alastor. Je ziet het zelf." Zei Perkamentus en wees met de vrije hand op Pleister. En op dat moment, begon ze nog harder te snotteren en te jammeren.
"We kunnen Elisa haar beter laten ondervragen." De schouwer wenkte een vrouw uit zijn groep naar voren. Ze was groot, met korte zwarte haren en heldere blik. De vrouw lachte triomfantelijk en pakte zachtjes de hand van Pleister uit die van Perkamentus.
"Zo Mevrouw ?" Ze keek naar Perkamentus.
"Pleister."
"Mevrouw Pleister, wat herinnert u zich het laatst?"Vroeg Elisa zacht.
"Ik wou nog medicamenten uit de apotheek in Zweinsveld halen, voor de grote sneeuwstorm. De kinderen worden toch al zo gauw verkouden." Ze slikte en de tranen rolden over haar gezicht, "Die arme kinderen. De KINDEREN ALBUS!"
"Het gaat hen goed." Kalmeerde de directeur haar.
En Pleister ging verder met haar fictief verhaal. Hier en daar haalden de schouwers diep adem en Alastor begon zenuwachtig op een van poten van een bed te trommelen, met zijn vingers.
In huize Malfidus, werd een dooddoener in een kleine koude kerkercel gegooid en aan de muur vastgeketend.
"Laat je een wat betere smoes invallen, gifmixer!" Tierde Lucius en wierp de deur in het slot. De verdwijnsel bescherming, drukte zwaar op de schouders van de gevangene.