Kiedyœ Ci to udowodnie! Chapter 6: Rozdzial 6, a harry potter fanfic

RozpoczÄ…Ä‡ zupeÅ‚nie nowe Å¼ycie...

- Czemu on zabiÅ‚ moich rodziców! Co oni mu takiego zrobili! - krzyczaÅ‚a na cale gardÅ‚o MiÅ›ka. Dziewczyna i Tom wynajÄ™li pokój w pubie by mogli siÄ™ wyspaÄ‡ dzisiejszej nocy. Byli tutaj juÅ¼ od kilku godzin, ale dopiero teraz Monika zdoÅ‚aÅ‚a wyksztusiÄ‡ z siebie jakiekolwiek sÅ‚owa. WczeÅ›niej wypÅ‚akiwaÅ‚a siÄ™ w poduszkÄ™ , nie chcÄ…c spojrzeÄ‡ na swojego Opiekuna. Tom równieÅ¼ byÅ‚ przybity caÅ‚Ä… tÄ… sytuacjÄ…. Jednak byÅ‚ jedynÄ… dorosÅ‚a osobÄ… w otoczeniu dziewczyny, wiÄ™c musiaÅ‚ zachowywaÄ‡ pozory silnego mÄ™Å¼czyzny. - To wszystko twoja wina! Gdyby nie ty na pewno nic takiego by siÄ™ nie staÅ‚o! - dziewczyna próbowaÅ‚a zrzuciÄ‡ winÄ™ na swojego Opiekuna. Jednak chociaÅ¼ oskarÅ¼aÅ‚a go za caÅ‚e zÅ‚o, które wydarzyÅ‚o siÄ™ ostatni, wiedziaÅ‚a gÅ‚Ä™boko w duchy, Å¼e to nie jego wina. - MiÅ›ka...ja nic nie zrobiÅ‚em... - Nie!? A kto poza tobÄ… z czarodziei wiedziaÅ‚, ze mieszkam w tym domu? Wiem, Å¼e to byÅ‚ czarodziej! RzuciÅ‚ AvadÄ™ na ich wszystkich... - Nie mam pojÄ™cia, kto i dlaczego to zrobiÅ‚. Nie mam pojÄ™cia... - Nie jadÄ™ do tej gÅ‚upiej szkoÅ‚y! Przez to zginÄ™li moi rodzice! - Miska musisz tam pojechaÄ‡. Gdzie teraz bÄ™dziesz spaÄ‡, skoro nie masz bliskich, ani pieniÄ™dzy? - Ciotka Grace mnie przyjmie... - powiedziaÅ‚a juÅ¼ spokojniejszym tonem. Tak naprawdÄ™ to nie byÅ‚a pewna, czy jej ciotka bÄ™dzie chciaÅ‚a jÄ… utrzymywaÄ‡. ChociaÅ¼ Å¼yÅ‚y ze sobÄ… w dobrych stosunkach, i ostatnim razem Grace Å¼aÅ‚owaÅ‚a, Å¼e Monika do niej nie przyjechaÅ‚a, dziewczyna miaÅ‚a pewne wÄ…tpliwoÅ›ci, Å¼e na dÅ‚uÅ¼szÄ… metÄ™ chciaÅ‚a by z niÄ… mieszkaÄ‡ pod jednym dachem.
Tom wstaÅ‚ ze swojego Å‚óÅ¼ka, na którym siedziaÅ‚ sÅ‚uchajÄ…c wrzaski dziewczyny. PodszedÅ‚ do niej i objÄ…Å‚ jednym ramieniem. UÅ›miechnÄ…Å‚ siÄ™ smutno. W oczach nastolatki widaÄ‡ byÅ‚o morze Å‚ez, jednak i ona uÅ›miechnÄ™Å‚a siÄ™. Monika nie krzyczaÅ‚a juÅ¼. Co chwilÄ™ oddychaÅ‚a ciÄ™Å¼ko, powstrzymujÄ…c Å‚zy. - PojadÄ™ do Hogwartu. - powiedziaÅ‚a po dÅ‚uÅ¼szej chwili milczenia. - W koÅ„cu tyle mnie uczyÅ‚eÅ›... - JesteÅ› silna dziewczynÄ… MiÅ›ka. - WÄ…tpiÄ™... Ale coÅ› mi w sercu mówi, bym tam pojechaÅ‚a... - Serce to dobry drogowskaz... - powiedziaÅ‚ cicho gÅ‚aszczÄ…c ja po gÅ‚owie. - Która godzina Tom? - PóÅºno juÅ¼... lepiej siÄ™ kÅ‚adÅº spaÄ‡... - Dobrze - powiedziaÅ‚a dziewczyna i odeszÅ‚a do mÄ™Å¼czyzny. PoszÅ‚a do swojego Å‚óÅ¼ka i kiedy siÄ™ poÅ‚oÅ¼yÅ‚a momentalnie zasnÄ™Å‚a.
Jej opiekun nie spaÅ‚ caÅ‚Ä… noc. PilnowaÅ‚ MonikÄ™ by w razie jakiegoÅ› niebezpieczeÅ„stwa móc jÄ… ochroniÄ‡ i wyprowadziÄ‡ z pubu. Nie byÅ‚ pewny, czy nawet tutaj sÄ… bezpieczni. ChociaÅ¼ znajdowali siÄ™ w miejscu publicznym, i duÅ¼o osób przesiadywaÅ‚o w "Dziurawym Kotle", Tom nie mógÅ‚ wykluczyÄ‡, Å¼e zza drzwi za parÄ™ minut nie wpadnie jakiÅ› zÅ‚y czarodziej, chcÄ…cy ich zabiÄ‡.
Godziny spÄ™dzone w "Dziurawym Kotle" mijaÅ‚y bardzo powoli. MÄ™Å¼czyzna musiaÅ‚ co pewien czas robiÄ‡ sobie masarz gaÅ‚ek ocznych by nie zasnÄ…Ä‡. W koÅ„cu wybiÅ‚a godzina dziesiÄ…ta rano. Tom nie mógÅ‚ dÅ‚uÅ¼ej zwlekaÄ‡ z obudzeniem dziewczyny. - MiÅ›ka musimy siÄ™ juÅ¼ zbieraÄ‡. - powiedziaÅ‚ cicho podchodzÄ…c do jej Å‚óÅ¼ka. - Musimy... - ZejdÄ™ na dóÅ‚ i zamówiÄ™ Å›niadanie. Ty w tym czasie ubierz siÄ™ i przygotuj do drogi.
Dziewczyna pokiwaÅ‚a gÅ‚owÄ… ze zrozumieniem. Tom wyszedÅ‚ z pokoju i poszedÅ‚ piÄ™tro niÅ¼ej do pubu by zamówiÄ‡ Å›niadanie dla MiÅ›ki i dla siebie. Monika rozejrzaÅ‚a siÄ™ uwaÅ¼nie po pokoju, poczym znalazÅ‚a drzwi do Å‚azienki. WziÄ™Å‚a szybki prysznic, poczym przebraÅ‚a siew w swoje czarne szaty kupione dwa dni temu na PokÄ…tnej. Dopiero teraz po raz pierwszy od czasu ich kupienia miaÅ‚a je na sobie. Chwile póÅºniej przyszedÅ‚ Tom z tacÄ… na której znajdowaÅ‚o siÄ™ kakao i jajecznica. - Barman nie miaÅ‚ nic lepszego. - Nic nie szkodzi. JakoÅ› nie jestem gÅ‚odna... - Jednak musisz coÅ› zjeÅ›Ä‡, jeÅ›li chcesz dolecieÄ‡ do Hogwartu caÅ‚a. - DolecieÄ‡? - zdziwiÅ‚a siÄ™ dziewczyna. Tom odÅ‚oÅ¼yÅ‚ przyniesione przed chwila jedzenie na stoliku stojÄ…cym na Å›rodku pokoju. Poczym podszedÅ‚ do kufra, który zabraÅ‚ z pokoju dziewczyny, kiedy uciekali z domu Diuny'ów. - ChciaÅ‚em Ci to daÄ‡ póÅºniej. JuÅ¼ w szkole, kiedy byÄ‡ nauczyÅ‚a siÄ™ na niej lataÄ‡. Jednak nasza stacja zmusza nas byÅ›my na niej polecieli do Hogwartu. - powiedziaÅ‚ wyjmujÄ…c jakiÅ› pakunek z kufra. PodaÅ‚ go dziewczynie. Zdziwiona Monika otworzyÅ‚a go i w tym samym momencie opadÅ‚a jej szczÄ™ka. - To Nimbus 2001, skÄ…d ty miaÅ‚eÅ› tyle kasy, by go kupiÄ‡? - PamiÄ™tasz jak przyniosÅ‚aÅ› do domu strasznie zniszczonego Nimbusa? To wÅ‚aÅ›nie on. KaÅ¼dej nocy, kiedy juÅ¼ spaÅ‚aÅ› staraÅ‚em siÄ™ ja naprawiÄ‡. W koÅ„cu po dwóch miesiÄ…cach udaÅ‚o mi siÄ™ to zrobiÄ‡. - WyglÄ…da zupeÅ‚nie jak nowa miotÅ‚a. - Jest jeszcze lepsza. TrochÄ™ ja ulepszyÅ‚em... - Nie musiaÅ‚eÅ› tego robiÄ‡... - Owszem musiaÅ‚em. - powiedziaÅ‚ Tom. - A teraz zjedzmy Å›niadanie. Mamy nie wiele czasu.
MÄ™Å¼czyzna i jego wychowanka szybko pochÅ‚onÄ™li Å›niadanie. Zaraz po tym pozbierali swoje rzeczy i wyszli z wynajÄ™tego pokoju. Tom zapÅ‚aciÅ‚ Barmanowi za Å›niadanie i kwaterÄ™, poczym ruszyli w gÅ‚Ä…b mugolskiego Londynu. - Dobre niebo. Chmury zakryjÄ… nas jak bÄ™dziemy lecieÄ‡ na miotle. - powiedziaÅ‚ jej Opiekun. - A czy ta miotÅ‚a udÅºwignie ciÄ™Å¼ar naszej dwójki i tych wszystkich rzeczy? - Jak bÄ™dÄ™ kotem to powinno. - To dobrze. - powiedziaÅ‚a MiÅ›ka. - JuÅ¼ jedenasta. Wsiadamy na miotle. Powiem ci jak lecieÄ‡. - powiedziaÅ‚ Tom poczym zmieniÅ‚ siÄ™ w Behemota. I usiadÅ‚ z tyÅ‚u na witkach. WczeÅ›niej jednak rzuciÅ‚ czar na rzeczy, które ze sobÄ… nieÅ›li i teraz wszystko to wisiaÅ‚o w powietrzu za miotÅ‚Ä….
Praktycznie dziewczyna nie wiedziaÅ‚a jak usiÄ…Å›Ä‡ na miotle. UsiadÅ‚a wiÄ™c bokiem, jednak Behemot poinstruowaÅ‚ jÄ… jak ma to zrobiÄ‡. Monika zaÅ›miaÅ‚a siÄ™ gÅ‚oÅ›no widzÄ…c jak kot siada okrakiem na miotle. Tom prychnÄ…Å‚ na odczepnego. - A jak spadnÄ™? - Nie spadniesz. Twój ojciec byÅ‚ najlepszym obroÅ„cÄ… w Ravenclawie. PotrafiÅ‚ utrzymaÄ‡ siÄ™ na miotle, chociaÅ¼ byÅ‚ ogromnej postury. Ty musisz mieÄ‡ w genach latanie na miotle. DoÅ›Ä‡ gadania! Lecimy, bo póÅºniej zgubimy pociÄ…g!
Monika odepchnÄ™Å‚a siÄ™ stopami od ziemi i nim siÄ™ zorientowaÅ‚a siÄ™ wisiaÅ‚a juÅ¼ kilkanaÅ›cie metrów nas ziemiÄ…. Po raz pierwszy w Å¼yciu wsiadÅ‚a na miotÅ‚Ä™ i na niej leciaÅ‚a. ByÅ‚o to przyjemne i ekscytujÄ…ce uczucie. Gdyby teraz Iza mogÅ‚a jÄ… zobaczyÄ‡, pomyÅ›laÅ‚a, na pewno uwierzyÅ‚aby, Å¼e magia jest tak samo realna jak wszystko inne co widzi. Behemot siedziaÅ‚ z tyÅ‚u na witkach lekko bujajÄ…c siÄ™ w lewo i w prawo. Co chwile mówiÅ‚ dziewczynie w którym kierunku ma lecieÄ‡. Chmury, które sprytnie ich ukrywaÅ‚y, byÅ‚y za równo ich przyjacielem, jak i wrogiem. Aby nie zostaÄ‡ zauwaÅ¼onym przez ludzi musieli siÄ™ w nich chowaÄ‡, jednak to uniemoÅ¼liwiaÅ‚o im lot w dobrym kierunku. Monika musiaÅ‚a balansowaÄ‡ pomiÄ™dzy nimi a czystym niebem by zauwaÅ¼yÄ‡ drogÄ™. Po par minutach lotu Tom zauwaÅ¼yÅ‚ wreszcie to czego wypatrywaÅ‚ przez caÅ‚y czas. TuÅ¼ pod nimi jechaÅ‚ czerwony pociÄ…g. - To Ekspres do Hogwartu. LeÄ‡ za nim, a znajdziemy siÄ™ w szkole bez najmniejszego problemu. - powiedziaÅ‚ kot. - Ok. Tom. A moÅ¼e bym tak usiadÅ‚a na dachu? - Nie... LeÄ‡ nad nim. - rozkazaÅ‚ - A ja w tym czasie siÄ™ trochÄ™ przeÅ›piÄ™...
Behemot ruszajÄ…c siÄ™ delikatnie po witkach miotÅ‚y zwinÄ…Å‚ siÄ™ w kÅ‚Ä™buszek i chwileczkÄ™ po tym zasnÄ…Å‚. Dziewczyna dobrze prowadziÅ‚a miotÅ‚Ä™. Tylko czasami zdarzaÅ‚o jej siÄ™ wlecieÄ‡ na jakieÅ› zawirowanie powietrzne, ale nawet to nie budziÅ‚o kota ze snu. PodróÅ¼ za pociÄ…giem byÅ‚a nuÅ¼Ä…ca. Ale przynajmniej wtedy, kiedy z nikim nie rozmawiaÅ‚a, MiÅ›ka miaÅ‚a czas by porozmyÅ›laÄ‡ nad tym wszystkim co kilkanaÅ›cie godzin temu zdarzyÅ‚o siÄ™ w jej domu. Dlaczego ktoÅ› chciaÅ‚ jÄ… zabiÄ‡? Dlaczego jakiÅ› CZARODZIEJ chciaÅ‚ jÄ… zabiÄ‡? Dziewczyna nie mogÅ‚a znaleÅºÄ‡ odpowiedzi na drÄ™czÄ…ce je pytanie. MiÅ›ka co chwilÄ™ spoglÄ…daÅ‚a w dóÅ‚ sprawdzajÄ…c, czy nadal jedzie za pociÄ…giem. Wszystko szÅ‚o pomyÅ›lnie. Czerwony pociÄ…g wesoÅ‚o wypuszczaÅ‚ parÄ™ z komina dajÄ…c jej tym samym swego rodzaju znaki dymne. Po paru godzinach lotu dziewczyna zauwaÅ¼yÅ‚a, Å¼e Ekspres do Hogwartu polowi zwalnia. Monika zniÅ¼yÅ‚a swój lot. Teraz byÅ‚o juÅ¼ ciemno i tylko osoba o naprawdÄ™ dobrym wzroku mogÅ‚a jÄ… zobaczyÄ‡. Å»adne ciaÅ‚o niebieskie nie oÅ›wietlaÅ‚o dzisiaj nieba. Tak jak przez caÅ‚e wakacje MiÅ›ka widziaÅ‚a piÄ™kne gwiazdy na nieboskÅ‚onie, teraz niebo byÅ‚o po prostu czarne. Jedynym ÅºródÅ‚em Å›wiatÅ‚a, dziÄ™ki któremu dziewczyna mogÅ‚a siÄ™ poruszaÄ‡ w tych ciemnoÅ›ciach, byÅ‚ wÅ‚aÅ›nie magiczny pociÄ…g. - Tom obudÅº siÄ™! - odwróciÅ‚a siÄ™ do kota, jednoczeÅ›nie próbujÄ…c utrzymaÄ‡ staÅ‚y kurs miotÅ‚Ä…. - PociÄ…g zwalnia. Co robimy? - LeÄ‡ dalej. Widzisz zamek? - zapytaÅ‚ wycierajÄ…c zaspane oczy swoimi kocimi Å‚apkami. - Jest za ciemno bym cos widziaÅ‚. Å»adnego zamku to nie ma. - powiedziaÅ‚a rozglÄ…dajÄ…c siÄ™ dookoÅ‚a. Nie widziaÅ‚a niczego co mogÅ‚oby przypominaÄ‡ zamek. Nie dostrzegÅ‚a tez niczego, co mógÅ‚by wyglÄ…daÄ‡ chociaÅ¼by jak stare ruiny. ChociaÅ¼ w pewnym momencie...- Tam chyba coÅ› jest. JakieÅ› Å›wiatÅ‚a siÄ™ palÄ….
Tom spojrzaÅ‚ w stronÄ™ gdzie dziewczyna coÅ› zauwaÅ¼yÅ‚a. Teraz wiedziaÅ‚ na pewno, Å¼e to jest wÅ‚aÅ›nie zamek Hogwart. W koÅ„cu zbliÅ¼ali siÄ™ do koÅ„ca swojej podróÅ¼y. Za parÄ™ minut cel zostanie osiÄ…gniÄ™ty i jego wychowanka w koÅ„cu, przez tyle lat izolowana od magicznego Å›wiata, trafi do ludzi podobnych do niej. - To jest Hogwart. Twój nowy dom. - powiedziaÅ‚, kiedy podlecieli trochÄ™ bliÅ¼ej. Mury wielkiego Å›redniowiecznego zamku byÅ‚y juÅ¼ bardzo widoczne. Obraz ten bardzo spodobaÅ‚ siÄ™ dziewczynie. - Mój nowy dom. I moje nowe Å¼ycie.- powiedziaÅ‚a - MoÅ¼esz juÅ¼ podchodziÄ‡ do lÄ…dowania. WylÄ…dujemy na bÅ‚oniach, a póÅºniej przejdziemy do zamku piechotkÄ….
Monika powoli zaczÄ™Å‚a obniÅ¼aÄ‡ lot. BÅ‚onia szkoÅ‚y byÅ‚y tak samo ciemne jak niebo które otaczaÅ‚o zamek i okolicÄ™. Dziewczyna wyczuÅ‚a, Å¼e w okolicy znajduje siÄ™ jakieÅ› jeziorko bÄ…dÅº rzeka. W powietrzu byÅ‚o duÅ¼o wilgoci. Tom i MiÅ›ka wylÄ…dowali bardzo gÅ‚adko. Opiekun dziewczyny byÅ‚ pod wielkim wraÅ¼eniem jej umiejÄ™tnoÅ›ci. Faktycznie musiaÅ‚a mieÄ‡ latanie na miotle w genach, stwierdziÅ‚ po szczÄ™Å›liwym lÄ…dowaniu. - Idziemy do zamku! - krzyknÄ…Å‚ radoÅ›nie Tom, który przed chwila przyjÄ…Å‚ ludzkÄ… postaÄ‡. - Jak dawno tutaj nie byÅ‚em! Wieku temu Å¼egnaÅ‚em tÄ… szkoÅ‚Ä™... - W takim razie przypomnisz sobie co nieco, ale wejdÅºmy juÅ¼ do Å›rodka. Zaczyna siÄ™ robiÄ‡ zimno. - Tom zgodziÅ‚ siÄ™ z niÄ…. - RzuÄ‡ zaklÄ™cie na rzeczy. Po co masz je wszystkie dÅºwigaÄ‡. Ja tym czasem zmieniÄ™ siÄ™ w kota. - powiedziaÅ‚ poczym przybraÅ‚ swoja zwierzÄ™ca formÄ™. - Czemu to zrobiÅ‚eÅ›? - Na terenie Hogwartu mogÄ… przebywaÄ‡ tylko uczniowie. Jedynymi osobami dorosÅ‚ymi sÄ… w szkole sÄ… profesorowie. WiÄ™c aby móc czuwaÄ‡ nad tobÄ… musze byÄ‡ kotem... - wyÅ¼aliÅ‚ siÄ™ Tom. - Aha - uÅ›miechnÄ™Å‚a siÄ™ lekko zÅ‚oÅ›liwie dziewczyna. - W takim razie chodÅº kiciu. - Ale nadal jestem Tomem... - Co mruczysz Behemocik? - MiÅ›ka... - No juÅ¼, Å¼artuje. Idziemy! - powiedziaÅ‚a i rzuciÅ‚a zaklÄ™cie na swoje rzeczy.
Monika ruszyÅ‚a. Tuz przy jej prawej nodze dreptaÅ‚ jej grafitowy kot. Na twarzy dziewczyny pojawiÅ‚ siÄ™ wreszcie prawdziwy uÅ›miech. Nie Å¼aden oszukiwany, jaki pokazywaÅ‚a Tomowi. Teraz czuÅ‚a siÄ™ pewnie. Za chwile wejdzie do zamku i rozpocznie nowe Å¼ycie. Å»ycie wÅ›ród czarodziei. - StaÄ‡, kto idzie?! - zapytaÅ‚ jakiÅ› ochrypÅ‚y gÅ‚os, kiedy MiÅ›ka znajdowaÅ‚a siÄ™ tuz przy wejÅ›ciu do zamku. Nikogo jednak nie zauwaÅ¼yÅ‚a, gdyÅ¼ wszÄ™dzie panowaÅ‚ mrok. StanÄ™Å‚a jak wryta, nie wiedzÄ…c kto moÅ¼e siÄ™ czaiÄ‡ w ciemnoÅ›ciach. - A kto pyta?! - odruchowo zapytaÅ‚a siÄ™ dziewczyna. W dÅ‚oni trzymaÅ‚a róÅ¼dÅ¼kÄ™, która w kaÅ¼dej chwili byÅ‚a gotowa rzuciÄ‡ zaklÄ™cie, jeÅ¼eli okazaÅ‚oby siÄ™ , Å¼e osobÄ… z która wÅ‚aÅ›nie zaczÄ™Å‚a rozmawiaÄ‡, jest nieprzyjacielem. - Argus Filch, woÅºny. - odpowiedziaÅ‚ zdziwionym gÅ‚osem mÄ™Å¼czyzna. - Zaraz, po co ja to mówiÄ™. Kim jesteÅ›?! -krzyknÄ…Å‚ zbliÅ¼ajÄ…c siÄ™ powoli do MiÅ›ki. Teraz dziewczyna widziaÅ‚a juÅ¼ jego twarz. Nie byÅ‚ to najpiÄ™kniejszy facet jakiego kiedykolwiek widziaÅ‚a. KiedyÅ› jak byÅ‚a maÅ‚a czÅ‚owiek w podobnym wyglÄ…dzie pojawiÅ‚ siÄ™ na ich ulicy. GrzebaÅ‚ w Å›mietnikach, w poszukiwaniu jedzenia... - Monika Anastazja White. - przedstawiÅ‚a siÄ™ grzecznie MiÅ›ka, po tym jak mÄ™Å¼czyzna zbliÅ¼yÅ‚ siÄ™ do niej. - Co tu robisz? Uczniowie przyjadÄ… za chwilÄ™ i wejdÄ… gÅ‚ównÄ… bramÄ…! Co ty tu robisz? Pewnie jakiÅ› gÅ‚upi kawaÅ‚ chcesz zmajstrowaÄ‡, tak? WiedziaÅ‚em o tym. Ja siÄ™ tak Å‚atwo nie dam oszukaÄ‡. Idziemy do profesora Dumbledora. On juÅ¼ wynajdzie Ci karÄ™. A jak nie on, to ja mu w tym pomogÄ™. - uÅ›miechnÄ…Å‚ siÄ™ odsÅ‚aniajÄ…c swoje brzydkie zÄ™by. Dziewczyna skrzywiÅ‚a siÄ™. Behemot zamiauczaÅ‚ na brzmienie nazwiska profesora. - Nic zÅ‚ego nie robiÅ‚am. - broniÅ‚a siÄ™ dziewczyna kiedy woÅºny kazaÅ‚ jej wejÅ›Ä‡ do Å›rodka zamku. - ja jestem tutaj nowa... - Nowa tak? Tak Å‚atwo siÄ™ nie wywiniesz maÅ‚a. - powiedziaÅ‚ Filch. Monika nie mogÅ‚a nie zaÅ›miaÄ‡ siÄ™. ZrobiÅ‚a to najciszej jak mogÅ‚a. SÅ‚owo "maÅ‚a" strasznie ja rozÅ›mieszyÅ‚o. Szkolny woÅºny nie byÅ‚ zbyt wysoki. Dziewczyna przerosÅ‚a go co najmniej o kilka centymetrów, a w starej szkole, wcale nie byÅ‚a najwyÅ¼szÄ… dziewczyna w klasie. - Z czego siÄ™ Å›miejesz! - Z niczego, proszÄ™ pana. - IdÅº za mnÄ…. Rzeczy zostaw tutaj. Pani Norris je popilnuje. Jak wszystko dobrze pójdzie, zaraz je stÄ…d zabierzesz w drodze powrotnej do domu. - mÄ™Å¼czyzna uÅ›miechnÄ…Å‚ siÄ™ zÅ‚owrogo. Dziewczynie nie spodobaÅ‚ siÄ™ jego uÅ›miech. - Kota teÅ¼ zostaw.
Behemot wydal z siebie dÅºwiÄ™k niezadowolenia, jednak musiaÅ‚ usÅ‚uchaÄ‡ siÄ™ Moniki. Po chwili do Animaga poÅ‚Ä…czyÅ‚ jeszcze jeden kot. Nie byÅ‚ tak Å‚adny jak Tom. MiaÅ‚ brzydkie futerko. MiÅ›ka od razu domyÅ›liÅ‚a siÄ™, ze to wÅ‚aÅ›nie Pani Norris, o której przed chwileczkÄ… wspominaÅ‚ woÅºny. Kotka zbliÅ¼yÅ‚a siÄ™ do Behemota i spojrzaÅ‚a na niego przyjacielsko. Tom spojrzaÅ‚ na MonikÄ™ z wyrzutem i proÅ›bÄ…: "Zabierz mnie od niej! BojÄ™ siÄ™, Å¼e jak pójdziecie, ona mi cos zrobi!" Jednak dziewczyna nie mogÅ‚a nic na to poradziÄ‡ Filch kazaÅ‚ jej iÅ›Ä‡ za sobÄ….
Dziewczyna szÅ‚a spokojnie za woÅºnym. Nie odzywaÅ‚a siÄ™. Z uwaga przemierzaÅ‚a korytarze zamku, w którym miaÅ‚a zamiar siÄ™ uczyÄ‡. Filch co chwile odwracaÅ‚ siÄ™ do niej, sprawdzajÄ…c, czy przypadkiem nie znikÅ‚a albo nie zamierza zrobiÄ‡ mu jakiegoÅ› gÅ‚upiego kawaÅ‚u. Droga do gabinetu profesora byÅ‚a ciekawa. Co chwile mijali obrazy, które ruszaÅ‚y siÄ™ i spoglÄ…daÅ‚y na MonikÄ™ i Filcha. W koÅ„cu woÅºny wypowiedziaÅ‚ jakieÅ› hasÅ‚o w kierunku ogromnego feniksa. Nagle zupeÅ‚nie z nikÄ…d pojawiÅ‚y siÄ™ schody prowadzÄ…ce na gorÄ™. Filch zaprowadziÅ‚ dziewczynÄ™ na górÄ™. Kiedy drzwi siÄ™ otworzyÅ‚y Monika zobaczyÅ‚a niesamowity pokój. ZrobiÅ‚a ogromne oczy, gdy ujrzaÅ‚a teleskop peÅ‚no obrazów widzÄ…cych na Å›cianach. - Panie dyrektorze przyprowadziÅ‚em pierwszego Å‚obuziaka. Dopiero co siÄ™ zjawiÅ‚a a juÅ¼ chciaÅ‚a wykrÄ™ciÄ‡ jakiÅ› numer. - powiedziaÅ‚ Filch do jakiegoÅ› starszego mÄ™Å¼czyzny z dÅ‚uga biaÅ‚Ä… brodÄ…, którego Monika dopiero zauwaÅ¼yÅ‚a. Staruszek miaÅ‚ charakterystyczne okulary i fioletowe ubranie. - Ale ja juÅ¼ Panu powiedziaÅ‚am... jestem tutaj nowa... - powiedziaÅ‚a dziewczyna. - I jeszcze kÅ‚amie profesorze! - Argusie, ta dziewczyna mówi prawdÄ™. - powiedziaÅ‚ staruszek. WoÅºnemu zrzedÅ‚a mina. - Jak siÄ™ nazywasz? - zapytaÅ‚ grzecznie. - Monika Anastazja White. - White? - zdziwiÅ‚ siÄ™ mÄ™Å¼czyzna. ZmarszczyÅ‚ brwi z niedowierzania. - Córka Ester i Wiktora White? - Tak...
W pokoju zapadÅ‚a cisza. Zarówno woÅºny jak i dyrektor szkoÅ‚y przypatrywali siÄ™ jej uwaÅ¼nie. Dziewczyna czuÅ‚a siÄ™ niepewnie, kiedy ci mierzyli jÄ… wzrokiem. W koÅ„cu dyrektor Hogwartu odezwaÅ‚ siÄ™. - MyÅ›leliÅ›my, Å¼e zginÄ™Å‚aÅ›... - powiedziaÅ‚ smutno. - GdybyÅ›my wiedzieli... - czÅ‚owiek ten miaÅ‚ najwyraÅºniej wyrzuty sumienia, Å¼e MiÅ›ka wychowywaÅ‚a siÄ™ tam gdzie nie powinna w ogóle trafiÄ‡. - Jak ty siÄ™ tutaj dostaÅ‚aÅ›? - zapytaÅ‚ w koÅ„cu pewniejszym tonem. - PrzyleciaÅ‚am na miotle... - Umiesz lataÄ‡ na miotle? - zdziwiÅ‚ siÄ™ Filch. - Tak... - Umiesz czarowaÄ‡? - zapytaÅ‚ siÄ™ dyrektor. - OpanowaÅ‚am tylko cztery klasy... O swojej przeszÅ‚oÅ›ci dowiedziaÅ‚am siÄ™ dopiero dwa miesiÄ…ce temu... - I opanowaÅ‚aÅ› cztery lata nauki!? - zdziwiÅ‚ siÄ™ Filch. NajwyraÅºniej byÅ‚ zazdrosny.
RównieÅ¼ sam dyrektor Hogwartu nie kryÅ‚ zdziwienia. - Masz rzeczy potrzebne do nauki w naszej szkole? - zapytaÅ‚. - ZaopatrzyÅ‚am siÄ™ we wszystko na PokÄ…tnej. - W takim razie, witam CiÄ™ w Hogwarcie Moniko. - uÅ›miechnÄ…Å‚ siÄ™ dyrektor. - BÄ™dziesz uczyÄ‡ siÄ™ w piÄ…tej klasie - poinformowaÅ‚ jÄ…, gdy do niej podszedÅ‚ i objÄ…Å‚ jÄ… ramieniem. - Ale bÄ™dziesz musiaÅ‚a wziÄ…Ä‡ udziaÅ‚ w Ceremonii PrzydziaÅ‚u, która zacznie siÄ™ za kilka minut w Wielkiej Sali, razem z innymi nowymi uczniami. Wiesz na czym polega ta Ceremonia? - Nie za bardzo -powiedziaÅ‚a zgodnie z prawdÄ…. JakoÅ› Tomowi uciekÅ‚o z gÅ‚owy by powiedzieÄ‡ jej jak wyglÄ…da Ceremonia PrzydziaÅ‚u. - W takim razie chodÅºmy na dóÅ‚. Profesor McGonagall wszystko wytÅ‚umaczy.
Dyrektor poprowadziÅ‚ dziewczynÄ™ do wyjÅ›cia ze swojego gabinetu. Filch co chwile zerkaÅ‚ na MonikÄ™ niepewnie. Staruszek szedÅ‚ obok dziewczyny uÅ›miechajÄ…c siÄ™ do niej. ZastanawiaÅ‚ siÄ™ jak to byÅ‚o moÅ¼liwe, Å¼e przez tyle lat nikt nie pamiÄ™taÅ‚ o MiÅ›ce. - Ty masz teraz 16 lat, prawda? - zapytaÅ‚ siÄ™ staruszek. - SkoÅ„czÄ™ niedÅ‚ugo. -odpowiedziaÅ‚a. - Normalnie chodziÅ‚abyÅ› teraz do szóstej klasy. - Wiem o tym. - Dobrze, Å¼e jesteÅ›, Panno White. - powiedziaÅ‚ staruszek, wprowadzajÄ…c ja do Wielkiej Sali. MÄ™Å¼czyzna podszedÅ‚ do szczupÅ‚ej czarownicy, która trzymaÅ‚a w rÄ™ku zwiniÄ™ty pergamin. PowiedziaÅ‚ cos do niej po cichu. Tak spojrzaÅ‚a na MonikÄ™ i kiwnÄ™Å‚a gÅ‚owÄ…. Przez chwile na jej twarzy wdziaÄ‡ byÅ‚o zaskoczenie pomieszane z niedowierzaniem. PóÅºniej na jej twarzy malowaÅ‚ siÄ™ uÅ›miech. Dyrektor odszedÅ‚ od czarownicy i usiadÅ‚ przy ogromnym stole przy którym, jak domyÅ›liÅ‚a siÄ™ dziewczyna, siedzieli inni nauczyciele. Monika byÅ‚a strasznie zaaferowana tym co za chwilÄ™ miaÅ‚o siÄ™ staÄ‡. Czarownica z którÄ… przed chwilÄ… rozmawiaÅ‚ staruszek wyszÅ‚a na Å›rodek ogromnej sali, której sufit wyglÄ…daÅ‚ zupeÅ‚nie jak niebo nad szkoÅ‚Ä…. - Za chwile przeczytam uczniów pierwszych klas, którzy usiÄ…dÄ… na tym stoÅ‚ku i zostanÄ… przydzieleni do czterech domów Hogwartu. Jednak najpierw Tiara PrzydziaÅ‚u zaÅ›piewa swoja pieÅ›Å„. - powiedziaÅ‚a czarownica, kierujÄ…c swoje sÅ‚owa do nowych uczniów.
W tym momencie stara zniszczona juÅ¼ Tiara PrzydziaÅ‚u zaczÄ™Å‚a Å›piewaÄ‡. Monika skupiaÅ‚a siÄ™ na wysÅ‚uchaniu tego co ma do powiedzenia nakrycie gÅ‚owy, jednak chÅ‚opak, którego widziaÅ‚a w sklepie z róÅ¼dÅ¼kami, nie pozwalaÅ‚ jej na to. Przez caÅ‚y czas rozmawiaÅ‚ ze swoim przyjacielem albo teÅ¼ krÄ™ciÅ‚ siÄ™ we wszystkie strony. MiÅ›ka miaÅ‚a ochotÄ™ walnÄ…Ä‡ go, jednak zanim siÄ™ na to zdecydowaÅ‚a czarownica zaczÄ™Å‚a juÅ¼ wyczytywaÄ‡ nazwiska nowych uczniów. - Amine George -wyczytaÅ‚a kobieta. ChÅ‚opak odwaÅ¼nie pokazujÄ…c jaki to odwaÅ¼ny ruszyÅ‚ w kierunku Tiary PrzydziaÅ‚u. Kiedy poÅ‚oÅ¼ono mu ja na gÅ‚owÄ™ wykrzyczaÅ‚a. - Hufflepuff! - chÅ‚opak pobiegÅ‚ w tamta stronÄ™.
Powoli znikali wszyscy nowi uczniowie. NieznoÅ›ny chÅ‚opak trafiÅ‚ do Gryffindoru. Kiedy Tiara krzyknÄ™Å‚a nazwÄ™ domu przy stole Gryfonów odezwaÅ‚y siÄ™ nieliczne oklaski. Teraz Monika zostaÅ‚a sama. - White Monika Anastazja! - zawoÅ‚aÅ‚a kobieta. DziewczynÄ™ przeszedÅ‚ dreszcz.

- Teraz moja kolej... - powiedziaÅ‚a sobie w duszy. Monika ruszyÅ‚a w stronÄ™ stoÅ‚ka i Tiary PrzydziaÅ‚u niepewnym krokiem. CzuÅ‚a liczne zdziwione spojrzenia innych uczniów. NajwyraÅºniej nie spodziewali siÄ™, Å¼e w kolejce do przydziaÅ‚u, mogÅ‚a znaleÅºÄ‡ siÄ™ osoba wiÄ™ksza niÄ‡ metr czterdzieÅ›ci. Dziewczyna usiadÅ‚a niepewnie na stoÅ‚ku, a profesorka naÅ‚oÅ¼yÅ‚a jej TiarÄ™ na gÅ‚owÄ™. - Dziwne... bardzo dziwne... - powiedziaÅ‚a cicho Tiara. - Co jest dziwne?- zapytaÅ‚a siÄ™ Monika. - Taka duÅ¼a a pierwszy raz w Hogwarcie! - To nie moja wina... - Wiem, wiem... DuÅ¼o siÄ™ dziaÅ‚o w czasach kiedy zaginÄ™Å‚aÅ›... - SÅ‚yszaÅ‚am... - Masz zÅ‚oÅ¼ona osobowoÅ›Ä‡... ale chyba wiem gdzie CiÄ™ umieszczÄ™. - Tak? Gdzie? - Slytherin! - krzyknÄ™Å‚a Tiara gÅ‚oÅ›no.
RozlegÅ‚ siÄ™ gwar i szmery. CaÅ‚y stóÅ‚ Slytherinu wyÅ‚ i klaskaÅ‚. Dziewczyna jak najszybciej udaÅ‚a siÄ™ w tamtÄ… stronÄ™. ChciaÅ‚ jak najszybciej znaleÅºÄ‡ siÄ™ przy stole swojego domu. MiaÅ‚a nadziejÄ™, Å¼e przynajmniej teraz ludzie siÄ™ nie patrzÄ…. Jednak myliÅ‚a siÄ™. - Czemu tak dÅ‚ugo siedziaÅ‚aÅ› z Tiara na gÅ‚owie? - zapytaÅ‚ siÄ™ jakiÅ› pierwszoklasista siedzÄ…cy obok niej. - RozmawiaÅ‚a ze mnÄ…. - RozmawiaÅ‚a? - zdziwiÅ‚a siÄ™ kolejna Åšlizgonka. - A z wami nie rozmawiaÅ‚a? - Nie... - Aha... - Jestem Seth Mole. - powiedziaÅ‚ podajÄ…c jej rÄ™kÄ™ do uÅ›ciÅ›niÄ™cia. - DuÅ¼a jesteÅ› jak na pierwszÄ… klasÄ™. - BÄ™dÄ™ siÄ™ uczyÄ‡ w piÄ…tej. - powiedziaÅ‚a uÅ›miechajÄ…c siÄ™ do chÅ‚opaka. Ten zrobiÅ‚ siÄ™ czerwony na twarzy. Monika zastanawiaÅ‚a siÄ™, czy to z powodu swojej pomyÅ‚ki, czy tez z powodu jej miÅ‚ego uÅ›miechu. - Ja jestem Faith Rubby. - powiedziaÅ‚a Åšlizgonka siedzÄ…ca niedaleko. - MiÅ‚o mi ciÄ™ poznaÄ‡, Faith.
W tym momencie dyrektor Hogwartu zaczÄ…Å‚ swoje przemówienie. Teraz byÅ‚a juÅ¼ pewna, Å¼e nazywa siÄ™ Albus Dumbledore. Jednak nie przedstawiÅ‚ innych nauczycieli, oprócz jednego. Na krzeÅ›le po jego prawej siedziaÅ‚a niziutka cichutka i mizernie wyglÄ…dajÄ…ca kobieta. Nie mogÅ‚a byÄ‡ stara. MiaÅ‚a najwyÅ¼ej trzydzieÅ›ci piÄ™Ä‡ lat. Dyrektor przedstawiÅ‚ ja jako profesor FridÄ™ Balcony, nowÄ… nauczycielkÄ™ Obrony Przed CzarnÄ… MagiÄ…. Nazwiska innych nauczycieli pozostaÅ‚y dla MiÅ›ki zagadkÄ….
Nagle dziewczyna poczuÅ‚a czyjÅ› wzrok na sobie. RozejrzaÅ‚a siÄ™ po wszystkich, jednak nie zauwaÅ¼yÅ‚a nikogo kto mógÅ‚by siÄ™ na niÄ… patrzeÄ‡. Ci, którzy robili to wczeÅ›niej, przestali na niÄ… patrzeÄ‡ gdy dyrektor zaczÄ™Å‚a swoje przemówienie. Miska wróciÅ‚a do sÅ‚uchania Dumbledora i obserwowania stoÅ‚u nauczycielskiego. Wszyscy wyglÄ…dali zupeÅ‚nie normalnie jak na czarodziei, pomyÅ›laÅ‚a. Jednak nie uwagÄ™ je przykuÅ‚ jeden z profesorów siedzÄ…cy na samym koÅ„cu stoÅ‚u. ByÅ‚ ubrany w czarna szaty, które podkreÅ›laÅ‚y jego blada cerÄ™. MiaÅ‚ równieÅ¼ czarne wÅ‚osy, które wyglÄ…daÅ‚y jak przetÅ‚uszczone, siÄ™gajÄ…ce mu do ramion. Dziewczyna wzdrygnÄ™Å‚a siÄ™, gdy przez sekundkÄ™ ich spojrzenia siÄ™ spotkaÅ‚y. Monika nie spojrzaÅ‚a juÅ¼ w tamtym kierunku przez resztÄ™ Ceremonii.
Kiedy Dumbledore skoÅ„czyÅ‚ swoje przemówienie na stole naprzeciw dziewczyny pojawiÅ‚y siÄ™ góry jedzenia. Miska nie widziaÅ‚a tyle przysmaków w jednym miejscu przez caÅ‚e swoje Å¼ycie. ByÅ‚a pod wraÅ¼eniem kiedy po wypiciu soku z dyni jej kielich napeÅ‚niÅ‚ siÄ™ ponownie. - To mi siÄ™ podoba! - Nie wiedziaÅ‚aÅ›, Å¼e one siÄ™ automatycznie napeÅ‚niajÄ…, kiedy ktoÅ› wypije wszystko? - zapytaÅ‚ Seth. - Nie... SkÄ…d mogÅ‚am o tym wiedzieÄ‡? - Mi powiedziaÅ‚ o tym mój starszy brat. W zeszÅ‚ym roku skoÅ„czyÅ‚ Hogwart. Teraz wyjechaÅ‚ do USA... sam nie wiem po co. - Aha - powiedziaÅ‚a dziewczyna, poczym zmarszczyÅ‚a brwi. Znowu czuÅ‚a na sobie czyjÅ› wzrok i natychmiast odwróciÅ‚a gÅ‚owÄ™. Tym razem od razu zobaczyÅ‚a osobÄ™, która siÄ™ w niÄ… wpatruje. ByÅ‚ to ten sam blondyn, który rozbiÅ‚ siÄ™ niedaleko jej domu na samym poczÄ…tku wakacji.
Monika myÅ›laÅ‚a, Å¼e chÅ‚opak siÄ™ speszy, Å¼e ich spojrzenia siÄ™ spotkaÅ‚y i schowa siÄ™ wÅ›ród kolegów. Jednak ten tego nie zrobiÅ‚. WpatrywaÅ‚ siÄ™ w niÄ… z widocznym zainteresowaniem. NajwyraÅºniej i on sobie przypomniaÅ‚ spotkanie sprzed kilku miesiÄ™cy. ChÅ‚opak przyjrzaÅ‚ siÄ™ jej dokÅ‚adnie. Ona zresztÄ… zrobiÅ‚a to samo. UÅ›miechnÄ™Å‚a siÄ™, kiedy przypomniaÅ‚a sobie jak pomyliÅ‚a siÄ™ i nazwaÅ‚a go Slytherin. Blondyn równieÅ¼ siÄ™ uÅ›miechnÄ…Å‚ w swój charakterystyczny sposób. - Monika dobrze siÄ™ czujesz? - zapytaÅ‚a po piÄ™ciu minutach Faith. Monika odwróciÅ‚a gÅ‚owÄ™ w jej stronÄ™. WyglÄ…daÅ‚a jakby jej nowa koleÅ¼anka obudziÅ‚a ja z gÅ‚Ä™bokiego snu. - SÅ‚ucham? - PytaÅ‚am siÄ™ czy dobrze siÄ™ czujesz. Przez ponad piÄ™Ä‡ minut siÄ™ nie odzywaÅ‚aÅ› i wychyliÅ‚aÅ› siÄ™ tak na stóÅ‚, Å¼e myÅ›leliÅ›my z Sethem, Å¼e wypadÅ‚ ci dysk. JuÅ¼ chcieliÅ›my wzywaÄ‡ jakiegoÅ› profesora. - Nie. Wszystko Ok. - powiedziaÅ‚a MiÅ›ka. Jak on siÄ™ nazywaÅ‚, zastanawiaÅ‚a siÄ™.
Uczta nie trwaÅ‚a juÅ¼ dÅ‚ugo. Po jej zakoÅ„czeniu Prefekci mieli zaprowadziÄ‡ wszystkich nowych uczniów do swoich dormitoriów. Monika nie wiedziaÅ‚a co ma zrobiÄ‡. MogÅ‚a doÅ‚Ä…czyÄ‡ do grupy pierwszorocznych Åšlizgonów lub teÅ¼ zostaÄ‡ ze starszymi uczniami. W koÅ„cu ktoÅ› siÄ™ do niej odezwaÅ‚. - Nowa! - krzyknÄ™Å‚a jakÄ…Å› dziewczyna o twarzy mopsa. - ChodÅº tutaj do nas! Jak siÄ™ nazywasz? - Monika Anastazja White- wyrecytowaÅ‚a na wydechu, kiedy podeszÅ‚a do grupy Åšlizgonek, której najwyraÅºniej przewodniczyÅ‚a dziewczyna o psiej twarzy. - Dobra Stasia, zapoznam CiÄ™ z kilkoma podstawowymi zasadami. Ja jestem Pansy Parkinson, a to moje przyjacióÅ‚ki. - pokazaÅ‚a na swojÄ… Å›witÄ™ czterech innych dziewczyn. - Najlepszy towar jest zarezerwowany dla nas. Ty moÅ¼esz zakrÄ™ciÄ‡ siÄ™ koÅ‚o tych gorszych. - Nie to ty posÅ‚uchaj Pansy. Nie jestem Å¼adna Stasia tylko Monika. A chÅ‚opaków to bÄ™dÄ™ sobie wybieraÄ‡ takich jakich ja zechcÄ™, a nie takich których mi zostawiasz. - powiedziaÅ‚a jakimÅ› oÅ›mielona MiÅ›ka. Mopsia twarz Pansy staÅ‚a siÄ™ czerwona. Jej koleÅ¼anki prychnÄ™Å‚y z pogarda na niÄ…. Monika odeszÅ‚a od grupy napuszonych dziewczyn i ruszyÅ‚a za tymi Åšlizgonami, którzy przed chwila wyszli. Nagle przypomniaÅ‚a sobie coÅ› bardzo waÅ¼nego. Kiedy Å›wietnie bawiÅ‚a siÄ™ przez caÅ‚y czas uczty zapomniaÅ‚a o swoim Opiekunie zamienionym w kota. Zaraz po wyjÅ›ciu z sali ruszyÅ‚a pÄ™dem w poszukiwaniu Behemota i swoich rzeczy. Nie znaÅ‚a zamku, a ten wydawaÅ‚ siÄ™ byÄ‡ duÅ¼y. WbiegÅ‚a w jeden z korytarzy, jednak okazaÅ‚o siÄ™ Å¼e jest to Å›lepa uliczka. Gdy z niej siÄ™ wydostaÅ‚a skrÄ™ciÅ‚a w drugi korytarz, ale tu byÅ‚o to samo. Dopiero za trzecim razem udaÅ‚o jej siÄ™ trafiÄ‡ w dobry korytarz i po paru minutach byÅ‚a juÅ¼ przy tylnych drzwiach szkoÅ‚y. - MiÅ›ka! PomóÅ¼ mi! Ona chce mieÄ‡ ze mnÄ… kociaki! - krzyknÄ…Å‚ Tom wiszÄ…c niemalÅ¼e na suficie. Pani Norris siedziaÅ‚a na dole czekajÄ…c aÅ¼ ten siÄ™ zmÄ™czy i spadnie. - MyÅ›laÅ‚am, Å¼e mÄ™Å¼czyzna w twoim wieku chciaÅ‚by siÄ™ wreszcie ustatkowaÄ‡ - zaÅ›miaÅ‚a siÄ™ dziewczyna. - Ha..ha..ha.. Bardzo Å›mieszne MiÅ›ka. Bardzo Å›mieszne. PomóÅ¼ mi stÄ…d zejÅ›Ä‡! - Monika Å›ciÄ…gnÄ™Å‚a Toma z sufitu za pomocÄ… róÅ¼dÅ¼ki. Pani Norris nie byÅ‚a zadowolona z tego. PrychnÄ™Å‚a gniewnie na dziewczynÄ™, poczym poszÅ‚a sobie puszczajÄ…c oczko do Toma. - Nie wyjdÄ™ z twojego domu bez Ciebie... obiecujÄ™ to sobie! A wÅ‚aÅ›ciwe gdzie siÄ™ dostaÅ‚aÅ›? - Do Slytherinu. - uÅ›miechnÄ™Å‚a siÄ™ do kota. Temu opadÅ‚a szczÄ™ka. - Co jest Tom? - MyÅ›laÅ‚em, Å¼e trafisz do Ravenclawu albo Hufflepuff jak twoi rodzice. No najwyÅ¼ej mogÅ‚aÅ› trafiÄ‡ teÅ¼ do Gryffindoru, ale do Slytherinu! - WaÅ¼ne, Å¼e w ogóle mnie przyjÄ™li. Ten woÅºny chciaÅ‚ mnie od razu bez wizyty u dyrektora wywaliÄ‡ na zbity pysk... - MoÅ¼e i racja... PrzecieÅ¼ nie kaÅ¼dy ze Slytherinu jest zÅ‚y... prawda? - Mnie siÄ™ o to nie pytaj. Wiesz gdzie jest ich dom tak na marginesie? - Nie mam pojÄ™cia MiÅ›ka... Nigdy tam nie byÅ‚em, ale wiem, Å¼e to na pewno gdzieÅ› w lochach. - W takim razie idziemy do lochów. - powiedziaÅ‚a dziewczyna poczym rzuciÅ‚a czar na swoje rzeczy.
Tom korzystajÄ…c z okazji poleciaÅ‚ na zaczarowanych toboÅ‚kach Moniki. Znalezienie lochów nie okazaÅ‚o siÄ™ wcale takim trudnym wyczynem. Kiedy znaleÅºni siÄ™ juÅ¼ przy gÅ‚ównych drzwiach wystarczyÅ‚o skrÄ™ciÄ‡ w prawo koÅ‚o zbroi rycerza i iÅ›Ä‡ prosto. - Nawet przyjemnie tutaj - powiedziaÅ‚a MiÅ›ka schodzÄ…c coraz w niÅ¼sze kondygnacje zamku. - PrawdÄ™ mówiÄ…c za kaÅ¼dym razem jak tu jestem tez przechodzÄ… mnie ciarki. - wzdrygnÄ…Å‚ siÄ™ Tom. - Czemu? - Przypomina mi siÄ™ moja stara nauczyciela Eliksirów. WyglÄ…daÅ‚a jak Å›mierÄ‡... I Å›mierdziaÅ‚a jak Å›mierÄ‡... - Ja nawet nie wiem kto bÄ™dzie mnie uczyÅ‚ Eliksirów. Nawet nie wiem kto jest moim wychowawcÄ…... - Severus Snape. - SÅ‚ucham? - otrzÄ…snÄ™Å‚a siÄ™ dziewczyna. - Mistrzem Eliksirów i naszym wychowawcÄ… jest Severus Snape - odpowiedziaÅ‚ Blondyn wychodzÄ…cy z ciemniejszej czÄ™Å›ci korytarza. - Czy ty przypadkiem nie gadaÅ‚aÅ› ze swoim kotem? - Nie strasz mnie tak! Nie lubiÄ™, gdy ktoÅ› mnie obserwuje z ciemnoÅ›ci! - Miska udaÅ‚a, Å¼e siÄ™ przestraszyÅ‚a. NaprawdÄ™, chociaÅ¼ nie wiedziaÅ‚a, Å¼e za rogiem stoi blondyn, gdy siÄ™ pojawiÅ‚ nie przestraszyÅ‚a siÄ™ go. - Dobra, powiedzmy, Å¼e nie bÄ™dÄ™. - przerwa cal oczami chÅ‚opak. -GadaÅ‚aÅ› ze swoim kotem? - powtórzyÅ‚ pytanie. -ZwariowaÅ‚eÅ›? PrzecieÅ¼ koty nie potrafiÄ… mówiÄ‡. - Ok. Nie waÅ¼ne. Wiesz jak trafiÄ‡ do domu? - Nie mam zielonego pojÄ™cia. - I juÅ¼ gadasz jak prawdziwa Åšlizgonka. - uÅ›miechnÄ…Å‚ siÄ™ smirkowato. -Poza tym nieÅºle poradziÅ‚aÅ› sobie z Pansy. JesteÅ› chyba jedyna dziewczyna, która odwaÅ¼yÅ‚a siÄ™ jej powiedzieÄ‡, co o niej myÅ›li prosto w twarz. - mówiÅ‚ prowadzÄ…c MiÅ›kÄ™ dalej korytarzem. - KtoÅ› musiaÅ‚ byÄ‡ pierwszy. - Potter to idiota! - krzyknÄ…Å‚ blondyn, do szarego gobelinu, który niegdyÅ› musiaÅ‚ byÄ‡ zielony. - Co ty... Aaaa... To tak tutaj siÄ™ wchodzi... - ChÅ‚opak uÅ›miechnÄ…Å‚ siÄ™ i wprowadziÅ‚ MiÅ›kÄ™ do Å›rodka. - Przypomnij mi jak siÄ™ nazywasz? - Monika Anastazja White... -powtórzyÅ‚a po raz kolejny tego dnia. -Dla przyjacióÅ‚ MiÅ›ka. - Ja jestem Draco Aleksander Malfoy. - w tym momencie chÅ‚opak wziÄ…Å‚ delikatnie dÅ‚oÅ„ dziewczyny pocaÅ‚owaÅ‚ jÄ…. MiÅ›ka zarumieniÅ‚a siÄ™.
W pokoju wspólnym nie byÅ‚o ani jednej Å¼ywej duszy. Wszyscy schowali siÄ™ juÅ¼ w swoich dormitoriach i w mniejszych grupkach dyskutowali obgadywali jak spÄ™dzili wakacje. Dziewczyna po raz pierwszy byÅ‚a w takim pokoju. CaÅ‚y wystrój pokoju wspólnego Åšlizgonów byÅ‚ szaro-zielony. Na Å›cianach wisiaÅ‚y gobeliny z herbem domu, na podÅ‚odze byÅ‚y piÄ™kne dywany. W niemal centralnym miejscu staÅ‚a sofa, a obok niej dwa fotele. Naprzeciwko nich byÅ‚ wmurowany w Å›cianÄ™ kominek w którym paliÅ‚ siÄ™ magiczny ogieÅ„. Dziewczyna wiedziaÅ‚a, Å¼e jej siÄ™ tutaj spodoba. - NieÅºle tu jest. - Da siÄ™ przyzwyczaiÄ‡. -powiedziaÅ‚ jakby od niechcenia Draco. - Do której klasy teraz idziesz? - Do piÄ…tej. - W takim razie bÄ™dziemy mieÄ‡ ze sobÄ… lekcje. - Fajnie... - powiedziaÅ‚a dziewczyna z wymuszonym entuzjazmem. - Miau! -O Behemot siÄ™ odzywa. Nie dostaÅ‚ dzisiaj nic jeÅ›Ä‡.. biedak, zapomniaÅ‚am go nakarmiÄ‡... -Tak... mizerny jakiÅ›. Czekaj zaraz przyniosÄ™ mu coÅ›. Mój kot Black Jack powinien siÄ™ z nim podzieliÄ‡. - powiedziaÅ‚ blondyn poczym znikÅ‚ w jednym pokoi. - To jest Malfoy! Nie chcÄ™ abyÅ› siÄ™ z nim trzymaÅ‚a! - powiedziaÅ‚ oburzony Tom. - PrzecieÅ¼ to miÅ‚y chÅ‚opak. Zobacz przecieÅ¼ poleciaÅ‚ Ci przynieÅ›Ä‡ jedzenie. - Nie chce jego jedzenia... Pewnie jest zatrute, tak jego umysÅ‚... - Miska nie zwróciÅ‚a uwagi na sÅ‚owa swojego Opiekuna.
Chwile póÅºniej Draco wróciÅ‚ do pokoju wspólnego z miseczkÄ… kociej karmy. PoÅ‚oÅ¼yÅ‚ ja na podÅ‚odze. Tom niechÄ™tnie zszedÅ‚ z kufrów dziewczyny i podszedÅ‚ do miseczki. PowÄ…chaÅ‚ nieufnie i powoli zaczÄ…Å‚ konsumowaÄ‡, jednym okiem patrzÄ…c przez caÅ‚y czas na chÅ‚opaka. MiÅ›ka spojrzaÅ‚a na kota spode Å‚ba. -SkÄ…d wziÄ™Å‚aÅ› siÄ™ w Hogwarcie? JakiÅ› transfer? - zapytaÅ‚ Draco. ChÅ‚opak rozÅ‚oÅ¼yÅ‚ siÄ™ na kanapie. Dziewczyna nawet nie zorientowaÅ‚a siÄ™ kiedy on to zrobiÅ‚. -MoÅ¼na tak powiedzieÄ‡. - MiÅ›ka nadal staÅ‚a koÅ‚o swoich bagaÅ¼y. -No siadaj! Co boisz siÄ™ mnie, czy co? - zapytaÅ‚ uÅ›miechajÄ…c siÄ™ smirkowato. -Ciebie? Nigdy w Å¼yciu! - odwzajemniÅ‚a uÅ›mieszek dziewczyna, poczym usiadÅ‚a na jednym z wolnych foteli. Draco przewróciÅ‚ oczami. NajwyraÅºniej chodziÅ‚o mu aby usiadÅ‚a koÅ‚o niego na sofie, jednak nie odezwaÅ‚ siÄ™ ani sÅ‚owem. -Powiedz mi MiÅ›ka, czy my siÄ™ juÅ¼ kiedyÅ› nie spotkaliÅ›my przypadkiem? -Tak... spadÅ‚eÅ› niedaleko mojego domu na samym poczÄ…tku wakacji... -To ty jesteÅ› tÄ… dziewczyn, która mnie obmacywaÅ‚a, kiedy byÅ‚em nieprzytomny tak? - jego uÅ›miech powiÄ™kszyÅ‚ siÄ™ jeszcze bardziej. W tym samym momencie Behemot podniósÅ‚ gÅ‚ówkÄ™ znad miseczki i bezszelestnie wdrapaÅ‚ siÄ™ po sofie. StanÄ…Å‚ na jego oparciu tuÅ¼ za gÅ‚owÄ… Malfoy'a. -JuÅ¼ ci wtedy wyjaÅ›niÅ‚am, Å¼e chciaÅ‚am tylko sprawdziÄ‡ czy nic ci siÄ™ nie staÅ‚o. Czy niczego sobie nie poÅ‚amaÅ‚eÅ›... - dziewczyna parsknÄ™Å‚a Å›miechem. Kiedy przypominaÅ‚a Draconowi ich ostatnie spotkanie Behemot ustawiÅ‚ siÄ™ tuz za gÅ‚owÄ… chÅ‚opaka. StanÄ…Å‚ na tylnych Å‚apkach, a przednie wygiÄ…Å‚ tak jakby chciaÅ‚ zÅ‚apaÄ‡ blondyna za uszy. Widok byÅ‚ przeÅ›mieszny, szczególnie kiedy Tom zaczÄ…Å‚ stroiÄ‡ róÅ¼ne Å›mieszne miny. Draco natomiast myÅ›laÅ‚, Å¼e ta Å›mieje s tego obmacywania, wiÄ™c sam zaczÄ…Å‚ siÄ™ Å›miaÄ‡. - Przepraszam.. nie chciaÅ‚am... - powiedziaÅ‚, kiedy Tom wreszcie spadÅ‚ zza gÅ‚owy blondyna. - Nic nie szkodzi. - uÅ›miechnÄ…Å‚ siÄ™ Draco. - PóÅºno juÅ¼... BÄ™dÄ™ wdziÄ™czna jak mi powiesz, gdzie tu jest Å‚azienka i mój pokój. - Å