Disclaimer: Wat? Moet ik nog vertellen dat ik de rechten van Ranma½ niet bezit en deze van Rumiko Takahishi is? Dit is Fanfiction. Verdien er geen fluit aan, en ik schrijf zuiver voor mijn plezier.

Gespleten Problemen

Hoofdstuk 2 – Hier is Ranma-chan.

----------------------------------------------

Akane en Nabiki kwamen bij de voordeur van dokter Tofu's praktijk en belden aan. De dokter maakte de deur open en begroette Akane en Nabiki.

"Ah, ik zie dat jullie met zijn tweeën zijn gekomen. Ik hoop dat jullie niet te geschokt zullen zijn zodra jullie de twee Ranma's zien."

Akane en Nabiki keken elkaar aan, en daarna naar de dokter die inmiddels weer de gang inliep.

"Heh, dat wordt zeker interessant," dacht Nabiki geïntrigeerd.

Ze liepen de praktijk binnen en zagen de twee Ranma's zitten. Akane's adem stokte, toen ze de scene zag. Ranma in meisjesvorm, met brandwonden en in gerafelde hemd stond in een hoek, op en het bed zat een andere Ranma, alleen gekleed in een gerafelde broek. Nabiki keek geamuseerd naar het tafereel. Ze had direct spijt, dat zij er niet aan gedacht had om haar camera mee te nemen. Deze situatie was prijsloos. Akane wilde wat zeggen, maar ze kon alleen als een vis die op het droge lag, naar lucht happen.

"Wel, wel, wat is er met jullie gebeurd?" vroeg Nabiki licht geamuseerd, terwijl ze haar armen over elkaar vouwde.

De beiden Ranma's begonnen zenuwachtig naar de grond te staren, en met hun rechterhanden achter hun hoofden te krabben.

"Ze zijn beiden hetzelfde," dacht Akane geschokt, "twee Ranma versies!" terwijl ze haar hand voor de mond bracht.

Ranma-chan begon alles uit te leggen en herhaalde haar verhaal, terwijl Akane en Nabiki kritisch toeluisterden. Nadat alles was opgehelderd, kon Nabiki alleen maar met haar hoofd schudden, en stond Akane wazig voor zich uit te staren.

"Dus nu ben jij permanent meisje en de andere permanent jongen?" herhaalde Nabiki.

Ranma-chan knikte, en haalde haar schouders op.

"Ehm, ik wil niet storen," zei dokter Tofu, "maar wordt het niet tijd, dat jullie gaan omkleden, en naar huis gaan? Het wordt al laat." Tofu wees naar de klok.

De groep was het met Tofu eens. Het liep al tegen halfelf.

Ranma-chan keek naar haar kleren. "Was dat echt nu nodig, om mij die kleren te geven," zei ze geërgerd, terwijl ze haar aangetrokken kleding inspecteerde. "Ik herken deze jurk. Ik heb deze ooit als 'vermomming' aangehad."

Ze herinnerde zich die dag nog als gisteren. Ranma was jaloers geworden op Ryoga, omdat hij dacht dat Akane met hem uitging. Ranma probeerde hun 'date' te verijdelen, door zich als de verloofde van Ryoga voor te doen.

"Heh, wie had dat gedacht, dat ik zover zou gaan, om dat te voorkomen," dacht Ranma-chan, met een lichte blos op haar wangen.

Vier paar ogen keken haar vreemd aan. "Het is niet wat, je denkt!" riep ze met een schok, haar handen zwaaiend, toen ze die blikken zag.

"Yeah right," zei Ranma grimmig, terwijl hij met een pijnlijk gezicht, over zijn hoofd wreef. "Je liet mij op een heel duidelijke manier weten, dat je er fel op tegen was, om vrouwenkleding te dragen. Je mepte mij daar hard genoeg op mijn kop voor! Trouwens, wat is het probleem? Ik heb me vaak genoeg 'vermomd' met dergelijke kleding dus....." maar verder kwam Ranma niet. Een mep van Akane, alweer op zijn hoofd, deed Ranma verstommen.

"Jij hentai," riep een briesende Akane. (Hentai is perverse/viezerik in het Japans.)

"Maar dat is nu allemaal verleden tijd, nietwaar Ranma?" zei Nabiki, terwijl ze Ranma nadrukkelijk aankeek.

"Yeah, right," zei Ranma, terwijl hij weer over zijn hoofd wreef en een kloppende hoofdpijn bij hem terug begon te komen. Akane gaf een snort, en begon zich inmiddels klaar te maken, om weer naar huis te gaan.

Toen iedereen aanstalten maakte om te vertrekken, klampte dokter Tofu, Ranma-chan even vast.

"Ik wil je even apart spreken, Ranma. Kan je even meekomen?", vroeg de dokter.

Ze liepen naar de kamer die naast de praktijkruimte zat. Dokter Tofu keek Ranma-chan goed aan. "Ik weet, dat je op dit moment heel goed weet te houden. Mijn complimenten. Maar ik weet dat het niet lang zal duren, voordat je op het punt staat van een breakdown."

Ranma-chan kon hierop alleen maar zwijgend knikken.

"Als je het moeilijk hebt, zowel lichamelijk of psychisch, blijf er niet mee zitten, en kom langs! Ik ben altijd bereid te helpen, vooral nu je in deze situatie zit!" zei dokter Tofu, terwijl hij Ranma-chan ernstig aankeek.

Ze keek de dokter aan, en wist dat ze er in ieder geval niet alleen voor stond. Ze bedankte de dokter, en liep weer terug naar de groep die inmiddels klaarstond om te vertrekken.

0o0o0o0

Onder de sterrenhemel liep de groep zwijgend langs het kanaal naar huis. Akane wierp een snelle blik naar de beiden Ranma's.

"Twee Ranma's, twee versies. Beiden nu permanent in hun vorm. Ranma zocht altijd al naar een oplossing voor zijn 'conditie', maar dit? Ik weet niet wat ik ervan moet denken. Hoe moet Ranma-chan zich nu voelen? Ik weet dat het zijn grootste nachtmerrie was om permanent in zijn meisjesvorm te raken, vooral sinds die kattentong shiatsu' affaire. Een toch… hoe kan ze zo kalm blijven?"

Ze keek met medelijden naar het roodharige meisje. Ranma-chan zag dat, en keek de andere kant op. Ze had momenteel geen behoefte aan medelijden. Ze was niet de persoon die snikkend in huilen zou uitbarsten, nee absoluut niet. Was ze niet opgevoed als Man onder de mannen?

Akane schudde haar hoofd. "Typisch Ranma. Te trots om toe te geven," kon ze alleen nog maar denken.

De middelste Tendo meisje, Nabiki, liep ook in gedachten verzonken. "Ik zag Ranma's meisjesvorm altijd als een mooie optie om een paar leuke foto's te maken. Het was een handige manier om de geldpot te spekken. Was 'Ranko' immers niet fake, iets onbereikbaars? De jongens konden alleen maar kijken en kwijlen over een 'babe met vurige haren' die niet eens echt bestond. Stelletjes hentais, maar het was zeker een goudmijntje. Maar nu? Heh, Ranma-chan zal het er niet rustiger op krijgen, met die love-zieke Kuno."

Ranma liet zijn gedachten gaan over de situatie. "Ik ben verlost van de Jusenkyo vloek, en hoe! Maar tegen welke prijs? Er zijn nou twee van ons, en m'n 'zus', is m'n andere ik. Hah, ik zie m'n Oyaji en meneer Tendo al de nodige sake laten aanrukken, omdat ze weer wat te vieren hebben. Hoeft m'n Oyaji zich ook geen zorgen meer te maken over het Seppuku-contract. He…, wacht 'ns even? Maar dat betekent, dat ik nu definitief Mam 'officieel' kan ontmoeten!" Een kleine glimlach verscheen bij deze gedachte.

De sterrenhemel was erg interessant geworden voor Ranma-chan. Het maakte haar klein, alsof haar zorgen plotseling niets meer voorstelden. Het leven was al hectisch genoeg, nietwaar?

"Het enige wat ik nu nog eigenlijk heb, is Martial Arts. Mijn mannelijkheid is mij ontnomen. Heh, het zal zelfs rustiger voor mij worden, sinds mijn 'verloofden' waarschijnlijk niets meer met mij te doen zullen hebben…. Bah, thuis zullen ze me misschien tweederangs gaan beschouwen, een kloon, een afgietsel van mijn mannelijke tegenpool. Oh boy, wat een grap. Misschien moet ik er gewoon een nachtje over slapen. Zorgen genoeg in de wereld," dacht Ranma met een grimas.

Ze waren inmiddels bijna thuis. Het werd zodadelijk een surprise-avond. Ze moest er toch een klein beetje om grinniken bij de gedachte hoe ze thuis zouden reageren.

0o0o0o0

Soun en Genma waren zoals gebruikelijk nog steeds op hun vaste plek Shogi aan het spelen en natuurlijk, niet zonder vals spelen.

"Ze zijn laat," merkte Soun op. Genma keek op naar de klok; het was al bijna elf uur. Soun maakte daar snel gebruik van, en verplaatste een stuk op het bord.

"Je hebt gelijk Soun; je weet dat het soms kan uitlopen bij dokter Tofu," zei Genma, en wierp zijn blik weer op het speelbord. Was er niet een stuk verplaatst? Hij haalde inwendig zijn schouders op. Hij zal zich wel verkeken hebben.

"We zijn thuis!" werd er geroepen. De vier personen liepen de woonkamer binnen. Soun en Genma groetten terug zonder op te kijken. Kasumi die de trap af liep en de woonkamer binnenwandelde, bleef plotseling stokstijf staan. Ranma en nog een Ranma-chan, in een jurk?

"Oh wow!" riep zij eens voor de afwisseling uit. Genma en Soun, die de plotselinge verandering in de sfeer voelden, keken nu wel op.

Toen ze de beiden Ranma's zagen, sloegen hun kaken bijna op het speelbord, en je kon bijna zweren dat hun ogen uit hun kassen vielen en op de grond rond stuiterden. Ranma en Ranma-chan, die probeerden te glimlachen als een boer die kiespijn had, schuifelden onzeker met hun voeten over de vloer.

"Zoon, wat heb je uitgespookt!?" riep Genma geschokt uit, terwijl hij Ranma verbaasd aankeek.

Soun besloot zich even afzijdig te houden, en probeerde te bevatten wat hier loos was. Ranma-chan rekte zich uit en geeuwde.

Ze tikte Ranma op de schouder en zei: "Het is laat, ik ben geradbraakt en het beu. Ik laat alles aan jou over bro. Ik hoor morgen wel wat de plannen zijn. Ik ga in ieder geval naar bed."

Ze wenste iedereen een goede nachtrust, en verdween. Iedereen volgde haar stilzwijgend met hun blik, tot ze de woonkamer uit was. Akane en Nabiki keken elkaar aan.

"Een mooie uitvlucht," fluisterde Nabiki in Akane's oor.

"Oke, we gaan ook naar bed," zeiden Akane en Nabiki, en wenste de overige personen ook een goede nachtrust.

De enige personen die nog in de woonkamer bleven, waren Kasumi, Ranma, Genma en Soun. Genma stond nog steeds op een verklaring te wachten. Ranma trok zenuwachtig aan zijn vlecht en keek bedenkelijk naar zijn vader en meneer Tendo. Hoe kon hij ze het beste uitleggen.

"Eh, het was 'n ongelukje Pap. Ik was geraakt door 'n bliksemschicht en in tweeën gesplitst."

"Dus ik heb nu twee zonen?", vroeg Genma, terwijl zijn wenkbrauwen omhoog gingen.

"Hé, nee Pap. We zijn gesplitst in 'n jongen en 'n meisje, permanent. We veranderen niet meer, onze Jusenkyo vloek is verdwenen."

Genma fronste zijn wenkbrauwen. Twee zonen zou voor hem een geweldige zegen zijn geweest. Maar nu zijn zoon in ieder geval vrij was van de vloek, was dat geweldig nieuws. Nu waren Akane en Ranma zeker een stuk dichterbij voor een serieus huwelijk.

Een regen van tranen kwam te voorschijn bij Soun. "Dit is geweldig goed nieuw. Nu staan Akane en jou niets meer in de weg om onze families te verenigen," riep Soun verheugd uit.

Ranma haalde zijn schouders op. Een vloek meer of minder, zorgde er niet voor dat zijn overige problemen ook in rook opgingen.

Kasumi die de situatie aanhoorde, keek bedenkelijk. "Oom Saotome, Vader, hoe staat het met Ranma-chan?"

De beiden mannen keken naar Kasumi en pauzeerden even. "Dat is waar ook Genma. Je hebt nu een dochter erbij!" zei Soun, terwijl hij Genma op zijn schouders sloeg.

"Heh, Tendo, ik weet niet wat ik ervan moet denken. Laten we het morgen bespreken."

Genma kon alleen maar met zijn hoofd schudden. Zijn zoon kreeg zijn prioriteit. Wat hij met een extra dochter moest doen? Hij wist het echt niet.

"In ieder geval hebben we wat te vieren. Hadden we niet nog ergens sake liggen?" vroeg Genma met een brede glimlach. De gedachte deed hem de hele situatie alweer vergeten.

"Typisch m'n Oyaji," kon Ranma alleen hoofdschuddend mompelen. "Hij beseft niet wat het echte probleem is."

Kasumi keek Ranma aan. "Je bedoelt, ze is jou, maar dan permanent meisje?"

"Bingo," zei Ranma en zuchtte. Zwijgend keken ze naar de feestende onbekommerde vaders.

De zwartharige jonge martial artiest kwam de slaapkamer binnen en zag dat Ranma-chan inmiddels sliep. Ze had zich een slaapzak gepakt, die ze normaal voor de camping gebruikten. Ranma kon het nog steeds niet geloven. Daar sliep een persoon, dat hij tot nu toe alleen in de spiegel had gezien; zijn tegenpool. Ze sliep op haar zij en murmelde iets over heet water. Ranma schudde zijn hoofd, terwijl hij zich in zijn pyjama hees. Ranma begreep nu des te meer, waarom hij zoveel last had van jongens als hij in zijn meisjesvorm rondliep. Ze was niet bepaald lelijk, integendeel, ze was een aantrekkelijk meisje met vurig haar, een babe! Maar goed; morgen was een nieuwe dag. Zouden ze morgen niet naar het strand gaan? Ranma dacht er verder niet over na, en viel algauw in een diepe slaap.

Akane was in haar bed aan het woelen. Ze kon niet echt de slaap vatten. Haar gedachten gingen over Ranma-chan. Om Ranma zelf hoefde ze zich geen zorgen te maken, die baka (idioot) zal zich nooit meer druk hoeven te maken, sinds hij van zijn vloek was verlost. Maar Ranma-chan was een ander verhaal.

"Onna-Ranma, wat zal er van jou worden," fluisterde ze.

0o0o0o0

Zonlicht scheen in het gezicht van een zekere roodharige meisje. Ze deed langzaam haar ogen open. Een kreet klonk door het open raam. Oyaji en Ranma waren met hun ochtend oefening bezig. Ze hadden haar ongestoord door laten slapen. Blijkbaar telde ze niet meer mee, nu zij een meisje was. Niet dat ze daar echt wat op tegen had; ze had altijd al ongestoord willen uitslapen. Ze stond op en strekte zich eens flink uit, en keek daarna uit het raam. Ze zag een natte Genma-panda en Ranma hun Musubetsu Kakuto Ryuu in praktijk brengen (Musubetsu Kakuto Ryuu: ruwe vertaling – Martial Arts Zonder Grenzen)

"Ha, Paps kon het weer niet droog houden," dacht Ranma-chan grinnikend. Een plons in de vijver was meer regel dan uitzondering als er gevochten werd in de tuin.

Ze bekeek haar brandwonden; ze waren alweer bijna geheeld. Dat was het voordeel als je snel genas. Haar favoriete kleding lag nog steeds in de was, dus zat er niets anders op, dan die gare jurk aan te trekken. Ze baalde als een stekker.

Kasumi was zoals gewoonlijk vroeg opgestaan, en was bezig de maaltijd klaar te zetten. Nabiki kwam geeuwend de woonkamer binnen en Akane kwam net terug van haar jogroutine. De Tendo patriarch, Soun, was de krant aan het lezen. Een droge Ranma en een natte pandabeer kwamen aan tafel zitten.

"Het is een alweer een tijdje geleden dat we naar het strand zijn geweest. Het zou vandaag weer even warm worden als gistermiddag," zei Akane.

"Oh ik zou het bijna vergeten," zei Kasumi, "vergeet geen zwembroek voor jezelf te kopen Ranma. Je hebt alleen dames badkleding, en daar heb je nu niets meer aan."

Ranma keek even verrast, maar knikte daarna. "Heh, dat is geen probleem. En geef die badpakken maar aan m'n 'zus', of aan Akane, hoewel ik mij afvraag waarvoor Akane het eigenlijk nodig heeft," zei Ranma bedenkelijk.

Akane wierp Ranma een kwade blik toe. Ze wilde naar haar favoriet hamer grijpen, toen haar aandacht echter snel werd afgeleid door een persoon die de woonkamer betrad. Stille blikken waren op Ranma-chan gericht die echter gewoon iedereen een goedemorgen wenste.

Genma was inmiddels weer in zijn normale vorm. Hij keek een beetje zenuwachtig toen hij zijn nieuwe dochter zag. Genma kuchte een paar keer.

"Erhm, sinds ik nu ongevraagd een nieuw familielid erbij heb gekregen, hebben we hier een kleine identiteitscrisis met de twee Ranma's. Dus ik vraag me af, hoe we dit moeten oplossen."

Nabiki leunde met haar elleboog op tafel, legde haar kin op haar vuist en dacht even na. "Zo moeilijk is dat niet. Ranko was haar zelfgekozen naam voor haar meisjesvorm. Het enige probleem is, om Tante Saotome ervan te overtuigen, dat Ranko nu haar dochter is," merkte Nabiki nuchter op. "Ik denk, dat het niet eens nodig is, als Tante ze beiden tegelijk ziet," dacht ze bij haarzelf.

"Goed, Ranko is het dan," zei Genma met een definitieve beslissing.

"Welkom bij de familie, Ranko," zei Kasumi met een glimlach.

Ranko haalde met een grimas haar schouders op, en ging bij de familie samen aan tafel zitten. Ze kon er wel tegenin gaan, maar wat voor nut had het nog? Gaan gillen, dat ze nog steeds Ranma was, de Man onder de mannen? Ze wist wel beter.

Terwijl ze aan het eten waren, viel het Ranma op dat Ranko de jurk van gisteren weer aanhad. Hij boog zich naar haar en vroeg: "Ranko, ik kan me niet voorstellen dat je binnen 'n dag van mening verandert, wat jurken betreft."

Een zenuwtrekje begon zich te manifesteren bij haar rechterwenkbrauw. "Wel bro, mijn mening is nog steeds niet verandert, maar veel keuze heb ik niet, al onze kleren liggen in de was!"

"Hoe bedoel je, onze kleren? Het zijn nog altijd mijn kleren. Je zult 'n eigen verzameling moeten gaan aanleggen," flapte Ranma eruit.

Ranko's eetstokjes snapten in tweeën.

"Laat Ranko met rust, Ranma. Ze heeft het al moeilijk genoeg!" zei Akane waarschuwend.

"Fijn dan," zei hij mopperend, terwijl hij zijn maaltijd vervolgde. Tot zijn ongenoegen merkte hij, dat zijn vader inmiddels de helft van zijn voedsel dat op zijn bord lag, had weg geplukt.

"Ehm, Ranko ga je ook mee naar het strand?" vroeg Akane onzeker.

Ranko bekeek haar half geheelde brandwonden op haar armen. "Ik weet het zonet nog niet Akane. Sommige van mijn brandwonden zijn ernstiger, en nog niet helemaal genezen. Ik zal een beetje uit de zon moeten blijven, en ik zal waarschijnlijk ook niet zwemmen."

Kasumi knikte. "Oh, maar dat is niet zo'n groot probleem, nietwaar Akane?"

Nabiki trok een wenkbrauw op. "Waarom heeft Ranko als enige brandwonden? Ik was zo in de situatie begaan, dat ik er niet direct aandacht aan had geschonken. Maar het is stom dat ik het vergat. Natuurlijk was ze in haar meisjesvorm, toen ze getroffen werd! Hoe ironisch. Dat betekent dat zij het origineel is." Een wenkbrauw ging even bij haar omhoog. "Maar sommige dingen kunnen beter verzwegen worden, voor het geluk van de anderen," dacht ze mentaal zuchtend, terwijl ze Ranma, Akane, haar vader en oom Saotome vluchtig bekeek.

0o0o0o0

20-06-2004 Revised