Gespleten problemen.
Een Ranma 1/2 Fanfic door DWM
All Ranma characters are the property of Rumiko Takahashi
Hoofdstuk 5
Meer vragen dan antwoorden.
Ranko stond midden in een veld. De lucht was wolkenloos blauw. Een zachte wind waaide.
Er was alleen gras, eindeloos gras tot aan de horizon. Onzeker begon zij om haar heen te
kijken. "Wat de ..., waar ben ik nou weer verzeild geraakt," zei de verwarde Ranko.
Ze wandelde een lange tijd door, een richting dat haar gevoel ingaf, tot ze aan de horizon
een enorme grote boom zag opdoemen. Ranko besloot ernaar toe te rennen. Misschien was dit
de sleutel tot het probleem, waarin ze verzeild was geraakt.
Tot haar verbazing zag ze een bekend persoon tegen de grote boomstam zitten. Het was
haarzelf, onna-Ranma. Iets knaagde aan haar. Waarom niet Ranma? Was zij immers geen
man?
Onna-Ranma, leunde gemoedelijk achterover met haar rug tegen de boomstam, haar handen
achter haar hoofd. Ze moest giechelen toen ze de verbaasde Ranko zag. "Wat doe jij hier ...
Ranko?" vroeg ze met een vriendelijke stem.
Ranko schudde haar hoofd. "Ik weet het niet. Ik ... ik was plotseling gewoon hier in het
veld."
Onna-Ranma trok haar knieën omhoog, sloeg haar armen om haar benen heen en keek naar
de horizon. "Ze noemen jou tegenwoordig Ranko, nietwaar?" Ranko knikte. Onna-Ranma
vervolgde: "Het is een naam die jij zelf gekozen had. Wel, het was geboren uit noodzaak,
maar toch, wie had ooit gedacht ..." Ranko keek onna-Ranma vreemd aan. Naar welke
richting stuurde ze?
"Ranma, de man, is verdwenen ... Ranko," zei onna-Ranma zacht. "Alleen ik bleef over." Ze
keek Ranko scherp aan. "Weet je wat dat inhoudt?" Ranko schudde haar hoofd. Ze kon alleen
maar gissen. "De balans is veranderd en dat betekent, dat veel dingen anders worden! Fysiek,
psychisch, jouw hele leven ... zal veranderen."
Ze klopte tegen de boomstam aan. "De verdwijning van Ranma had trouwens een raar
effect op deze boom hier. Het kreeg een boost, en ik meen een hele grote, groeispurt." Ranko
keek haar verwilderd aan.
Onna-Ranma giechelde. "Je hoeft mij er niet voor raar aan te kijken. Ik heb totaal geen idee
waarom deze boom zo snel ging groeien. Ik ben geen tuinier, laat staan een bomendokter."
Ranko haalde haar schouders op. Hiermee kwam ze ook niet ver mee.
"Uhm, heb je misschien wel enig idee, wat die boom eigenlijk voorstelt?" vroeg Ranko,
terwijl ze met haar duim naar de boomstam wees. Onna-Ranma keek langs de stam omhoog,
krabde zich achter haar hoofd en begon aan haar vlecht te trekken. "Eerlijk gezegd, heb ik nog
nooit zo'n grote boom gezien als deze. Het kan misschien van alles betekenen. Wijsheid,
levenskracht en nog van die andere rare dingen, je noemt ze maar op. Misschien is het wel
alles tegelijk," grapte ze. "In ieder geval, wat het ook is, je hebt er veel van ..." Onna-Ranma
keek Ranko aan, met een brede glimlach.
Veel hoorde Ranko niet meer. Alles begon plotseling te vervagen.
****
Het was zondagochtend een nieuwe dag.
De zon scheen in haar gezicht. Ranko rekte zich uit, en geeuwde. "Oh boy," dacht ze. "Wat
een gare droom. Ik hoop niet, dat ik meer last van zulke dromen ga krijgen. Nou ja, beter dan
Kuno-nachtmerries," grinnikte ze.
Zij keek om haar heen, en ontdekte dat ze alweer alleen was. Ze hadden haar weer laten door
slapen. Ze zal een andere manier moeten vinden om in vorm te blijven. Zij bekeek haar
brandwonden, en tot haar genoegen, waren ze bijna allemaal genezen. Dat was het voordeel,
als je snel genas. Het was tijd voor een warm bad.
Ze liep naar de badkamer en trok haar pyjama uit. Ze had de pas gewassen kleren
meegenomen. Ranma had haar gisteren een stel oude vertrouwde schone kleren gegeven en op
een onhandige wijze zijn excuses aangeboden voor zijn botte opmerking van gisterochtend.
Haar ogen blikten in de spiegel, nu wat langer dan normaal. Ze zag een jonge meid. Ze zou
nu 17 jaar zijn, maar ze leek meer 15 jaar. Misschien kwam het, omdat ze in het meer van de
verdronken meisje was gevallen -erg tragisch verhaal-, en niet van een jonge vrouw. Ze had
opvallend rood haar in een vlecht. Sprekende helderblauwe ogen. Te zwijgen, over haar
overige verschillen van haar lichaam. Ze was niet lelijk, maar voor deze ruil had ze nooit
gevraagd. Het was een sterke contrast, van haar mannelijk evenbeeld. Groot was ze niet,
ongeveer een meter vijftig, maar vrij normaal voor een Japanse. Je kon zeggen wat je wilde,
maar ze mistte toch haar oude lichaam. Als iemand haar zou vragen, wat zij vooral zou
missen aan haar huidige lichaam, dan zou ze waarschijnlijk droog, dit antwoorden: staande
plassen ...
Ze wendde plotseling haar gezicht gauw van de spiegel af. De bittere ervaring van gisteren
spookte haar weer door de geest. Als Mousse in de toekomst ook maar een stap in dit huis
durfde te zetten, dan kon zij garanderen dat er die avond zeker gebraden eend op tafel kwam.
Ranko schudde haar hoofd, en probeerde haar gedachten op iets anders te zetten. Ze liet de
badkuip met warm water vullen. Het zou haar eerste warme bad in twee dagen worden.
Ze stapte in bad. Uit automatisme verwachtte zij, dat ze terug transformeerde naar haar
mannelijke vorm. Ze zuchtte diep, toen dat uitbleef. Het zou lang duren, voordat zij hieraan
ging wennen. Het warme water in de badkuip deed haar goed. Haar spieren ontspanden zich
en Ranko genoot van deze weldaad op haar lichaam. Ze vergat prompt haar zorgen.
****
In de tuin werd flink gevochten. Het gevecht, verliep verhit. Genma had zijn zoon nog een
plons in de vijver te goed, en deed dan ook zijn uiterste best om zijn zoon met gelijke munt
terug te betalen.
Slagen en stoten werden midden in de lucht razendsnel uitgedeeld, en ze gebruikten muren
en boomstammen om zich af te zetten. Ze vlogen heen een weer over de vijver, als
sprinkhanen die teveel doping hadden geslikt. Genma had het moeilijk met zijn zoon, maar
wilde het niet toegeven. Zijn eer, of wat ervan over was gebleven, stond op het spel.
Midden boven de vijver wist Ranma zich eindelijk boven zijn vader te maneuvreren, en hem
een wel geplaatste trap op zijn rug te geven. Genma schoot naar beneden, de vijver in.
Een proestende en natte pandabeer kroop uit de vijver. Ranma landde naast zijn
getransformeerde vader. "Oyaji, je raakt achter. Leeftijd begint zeker te tellen," zei Ranma
plagend. Genma-panda gromde en mopperde zoals een pandabeer kon. Je verstond er geen
woord van. Een bord kwam te voorschijn. -[Je hebt puur geluk gehad zoon. De volgende keer
hou ik niet meer in.]-
Grinnikend liep Ranma naar binnen. "Zeker Pap. Morgen gaan we voluit!" Genma-panda
begon te zweten. Het zou heel erg lang gaan duren, voordat hij eventueel zich weer met zijn
zoon zou kunnen meten. Zijn zoon was binnen een paar dagen beter geworden. Genma
schudde zijn hoofd. Binnenin zijn hart, was hij trots op zijn zoon, maar dat zou hij nooit
openlijk toegeven.
****
Akane en Nabiki waren inmiddels opgestaan en hadden zich aan tafel geschaard. Ranko
kwam naar beneden, en wenste iedereen een goedemorgen. Ze zag er weer als vanouds uit,
gekleed in een zwarte broek en rode zijde chinese blouse.
Een korte giechel ontsnapte aan Ranko, toe ze de natte pandabeer en een droge Ranma zag.
Genma-panda fronste en op Ranma's gezicht stond een brede grijns gepleisterd. Nabiki keek
schuin naar Ranko. "Ranko die giechelt?" dacht zij, terwijl ze verder at.
****
Later op de middag was Akane in haar kamer. Ze was door een fotoboek aan het bladeren.
Sommige foto's deden haar glimlachen en giechelen, bij de herinneringen die deze foto's
opriepen. Naar enkele meer recente foto's bleef Akane langer kijken. Het waren foto's van
Ranma, in zijn originele vorm of zijn oude meisjesvorm. Ook naar de oude foto's bleef ze
langer kijken. Ze gaven haar een melancholisch gevoel, vooral van haar moeder. Ze werd er
stil van.
Er werd op de deur geklopt. "Kom maar binnen," zei Akane. Ranma kwam de kamer
binnen, en zag haar op het bed zitten met een fotoboek op haar op schoot.
"Yo Akane, foto's aan het bekijken?" Akane keek een beetje somber naar haar fotoboek. Ze
knikte alleen. "Wow, je bent er een beetje stil van geworden. Hopelijk toch niet iets serieus
hoop ik?" vroeg Ranma, licht bezorgd. "Nee, niets bijzonders," zei ze met een zucht. Ze
zweeg een moment. "Sommige dingen verdwijnen, en andere dingen veranderen. Daarom is
het soms prettig om herinneringen op te halen." Ze keek dromerig naar het raam. "Of soms
niet ...," dacht Ranma bij zichzelf, terwijl hij Akane aankeek.
"Wel Akane, mijn Oyaji en jouw vader zijn naar een kroeg gegaan, Nabiki is bij een van
haar vriendinnen. Ik wilde ook eens ertussen uit. Normaal doe ik dat nooit maar ... slik ... ik
verveel me dood ... en eh ... ik ... wilde vragen of je geen zin hebt, om naar de bioscoop te
gaan?"
Akane keek Ranma met open mond aan. Ranma die haar uitvroeg? Zij voelde met haar hand
op Ranma's voorhoofd, om er zeker van te zijn dat hij niet ijlde. Ranma keek haar vreemd
aan, en begon zijn wenkbrauwen te fronsen. Akane wachtte niet te lang, keek snel rond, of
niet ergens hun vaders, Ukyo, Shampoo of zelfs de gestoorde Kodachi dit moment wilden
gaan verstoren en zei heel snel: "Geweldig, naar welke film zullen we gaan?" Ranma
glimlachte. Hij begon aan zijn vlecht te trekken. "Wel ... eh ... ik had die nieuwe Kung Fu
film in gedachten, maar misschien vind jij iets leukers ...," zei hij zenuwachtig. Akane
giechelde.
"Wow, ze kan soms kawaii zijn," dacht Ranma, terwijl hij breed glimlachte.
****
Ranko kwam de woonkamer binnengewandeld, en zag dat Ranma en Akane zich
klaarmaakten om ergens naar toe te gaan. Ranko keek verrast. "Gaan jullie ergens naar toe?"
vroeg ze nieuwsgierig. Ranma keek naar Ranko. "Uhm, we gaan naar de bioscoop. Ook zin
om mee te gaan?" Ranko keek even naar Ranma en Akane en besloot geen spelbreekster te
zijn. "Naah, ik wilde nog wat oefeningen doen in de dojo, een andere keer misschien." "Weet
je het zeker?" vroeg Akane. "Zeker weten. Kom op, vertrek voordat jullie te laat komen," zei
ze met een fake glimlach, terwijl zij met haar duim naar de deur wees.
Ranma en Akane besloten niet langer aan te dringen. "Tot straks," zeiden ze tegen Kasumi
en Ranko en vertrokken.
Ranko haalde haar schouders op, en zuchtte. Het verbaasde Ranko, dat Ranma op eigen
initiatief Akane uitvroeg naar een film. Ranma was meer vrijer geworden, sinds hij weer
normaal was. Misschien dat de vloek in het verleden meer in de weg zat, dan ze dacht.
Met een raar, wazig gevoel in haar hoofd liep ze naar de dojo. (dojo=gym, praktijkruimte)
Ze wreef met haar handen langs de zijkanten van haar hoofd. Nee, een spelbreekster, wilde ze
niet zijn. Wat waren haar gevoelens nu trouwens, tegenover Akane? Ze wist het niet. Het
waren niet meer dezelfde gevoelens, die ze ooit voor haar had. Vreemd, was zij niet hetzelfde
als Ranma, identiek? Ze voelde zelfs geen steek van jaloezie, toen zij Ranma samen zag met
Akane. Waarom was dat? Was zij aan het veranderen? Ranko wist het niet. Ze was verward.
Ze was zichzelf niet meer. Eigenlijk had zij nu meer behoefte aan vriendschap, dan wat
anders. Ze besloot om morgen langs dokter Tofu te gaan, misschien wist hij, wat er gaande
was met haar.
****
In de dojo was Ranko druk bezig met haar oefeningen. Ze voerde verschillende kata's uit.
(kata = martial arts oefenvorm) Voor een vreemdeling leken de kata's als een vreemde dans,
maar voor een martial artiest hield zo'n oefening meer in. Ze was nog even soepel als altijd.
Na een paar andere oefeningen, kwam ze tot niet al te positieve conclusies. Ze fronste haar
wenkbrauwen. Dit beviel haar absoluut niet. Ze had aan fysieke kracht ingeboet. Ranko was
sneller geworden, maar ze was ook veel zwakker geworden. Zwakker dan normaal in haar
meidenvorm het geval zou zijn geweest! Ze was diep teleurgesteld. Hoeveel slapper, was ze
geworden? Hoe was dat mogelijk?
Ze ging in een lotushouding zitten en dacht na. Er was meer gebeurd, dan zij had vermoed.
Als zij eventueel nu een match met Ryoga zou houden, dan kon ze inpakken! Ze zou veel
krachtoefeningen moeten gaan doen, om weer op peil te komen.
Gelukkig gebruikten martial arts, Ki voor meer kracht. Hoeveel Ki had zij eigenlijk? Ze
begon zich te concentreren. Haar blauwe battle-aura kwam te voorschijn. Zij bleef zich
concentreren. Een ronde veld begon zich om haar te vormen. Het was twee keer zo groot als
normaal. Ze stopte hier niet bij. Haar battle-aura bleef groeien en bereikte het plafond van de
dojo. Tot haar verbazing was haar uiterste nog steeds niet bereikt, en haar aura bleef groeien,
totdat de hele dojo in een blauwe licht was gehuld.
Ranko's mond viel open. Dat was ongelofelijk! Het was, alsof er een slot was verdwenen, en
haar echte capaciteiten waren vrij gekomen. Had Ranma soms hetzelfde, als wat zij had? Was
er ook iets met zijn Ki gebeurd? Ze herinnerde vaag, dat Mousse geraakt werd, door een
enorme bal Ki, groter dan normaal. Ze dacht even terug aan haar rare droom. Iets over een
boom die was gegroeid. Misschien was er een link. Maar waarom was ze dan slapper dan
normaal? Ze wilde hier zeker alles over weten.
Plotseling voelde Ranko een aanwezigheid bij de deur, en keek om.
****
Cologne, haar achterkleindochter Shampoo en Mousse waren inmiddels weer terug in
Tokyo, thuis in de Cat Café. Het was behoorlijk druk geweest, maar het was de moeite waard.
Een flinke winst was gemaakt, maar nu was het tijd om even adem te halen.
Shampoo was bezig, en Mousse lag in bed. Mousse was voorlopig uitgeteld. Hij zat onder
lichte brandwonden, blauwe plekken en had hier en daar een flinke kneuzing.
Ze wilde het niet toegeven, maar ze was nieuwsgierig. Cologne was behoorlijk nieuwsgierig
hoe Ranma was gesplitst in twee personen, en ze wilde er het fijne van afweten. Ze besloot om
Ranma op te zoeken.
Toen ze na een korte wandeling, of beter gezegd, stokspringen, bij hun aankwam, was ze
verrast. Ze voelde vanuit de dojo een grote battle-aura komen. Het was die van Ranma! Toen
ze echter de dojo betrad, was ze verbaasd om Ranko daar aan te treffen. Ze zette grote ogen
op, toen ze zag, dat de hele dojo in een blauwe gloed verlicht was door haar battle-aura!
****
Toen Ranko de aanwezigheid van Cologne opmerkte draaide ze zich om, en keek haar verast
aan.
"Hallo kind," groette Cologne, terwijl ze zoals gewoonlijk, op haar stok balanceerde. "Uhm,
hallo Cologne," zei Ranko zacht, en liet haar battle-aura verdwijnen. De lichtblauwe gloed in
de dojo verdween.
Cologne trok een wenkbrauw omhoog, ze werd voor het eerst bij haar naam genoemd? Geen
Old Ghoul? Cologne hopte naar haar toe. "Wel, wel, een aardige staaltje zag ik hier," zei ze
met een lichte verbazing in haar stem.
Ranko haalde haar schouders op. "Ik checkte mijn Ki sinds vandaag, en wel, het is anders.
Je had de eer, om het als eerste te zien, Grootje." Cologne hield haar hoofd schuin. "Je klinkt
anders niet al te enthousiast na deze onthullende ontdekking." Ranko kwam uit haar lotus
positie, en ging in een gemakkelijkere positie op de grond zitten. Ze keek naar de grond. "Ik
ben slapper, mijn normale fysieke kracht is afgenomen. Misschien ben ik nu even sterk als
Shampoo, of erger, Akane. Ik weet niet hoeveel ik heb verloren. Oorspronkelijk was ik in
mijn meisjesvorm sterker, dan nu. Ik wenste ... dat ik nooit was geraakt door die stomme
bliksem," zei ze met een zucht.
De oren van Cologne scherpten zich. "Ho ... ho ..., bliksem? Nu hoor ik iets nieuws. Vertel
mij eens kind, wat was er allemaal vooraf gebeurd?" Ranko keek Cologne een kort moment
aan. "Uhm, iedereen noemt mij tegenwoordig Ranko, maar een kind ben ik niet meer,
Cologne," zei ze scherp.
"Goed, Ranko is het dan, maar vertel me, wat is er allemaal gebeurd? Waarom zijn jullie
nou apart?" Ranko zuchtte. Ze zou hetzelfde verhaal nog vele malen moeten vertellen. Ze
vertelde de hele situatie opnieuw aan Cologne. Zij luisterde aandachtig naar de hele
geschiedenis.
Het was een moment stil na het verhaal. Cologne dacht erover na en Ranko staarde
zwijgzaam naar de vloer. Cologne schudde haar hoofd. "Wie had gedacht, dat een dergelijk
natuurelement zo drastisch kon zijn." Ranko knikte.
Cologne keek bedenkelijk. "Maar het had veel erger kunnen zijn, Ranko ..."
Ranko keek haar kwaad aan. "WAT! Is dit al niet erg genoeg? IK WAS NOTA BENE EEN
JONGEN! Ik had mijn dromen, en mijn plannen en moet je mij nou zien. Poef, dag toekomst!
Denk je dat dit grappig is, Old Ghoul!"
Ranko werd op haar hoofd gemept met Cologne's stok. Ze wreef met een pijnlijk gezicht
over haar hoofd. "Wat heb ik nou weer gedaan," klaagde zij. Cologne schudde haar hoofd.
"Heb meer respect voor de ouderen, kind!" Ranko trok een pruilend gezicht en keek de andere
kant op.
Cologne hervatte: "Wat ik eigenlijk wilde zeggen, is dat de anderen minder geluk zouden
hebben, als ze eventueel getroffen zouden zijn. Denk aan Shampoo, Ryoga of zelfs Mousse.
Ranko knikte langzaam. Ze begreep, dat ze nog mazzel had, omdat ze een menselijke vorm
had. Voor de anderen zou het gewoon verschrikkelijk zijn geweest. Permanent in dierenvorm.
Maar dan knipte Ranko met haar vingers. "Dan nemen ze toch gewoon weer een duik in de
Nanniichuan of de Nyanniichuan, niet dat het een echte oplossing is."
Grinnikend keek Cologne naar Ranko. "Wel, dat kan natuurlijk een oplossing zijn. Niet
slecht bedacht. Waarom doe je het zelf niet? Beter half man, dan geen man." Ranko keek
ernstig naar Cologne. Het oude kleine vrouwtje keek terug met een uitdagende blik. Ranko
schudde haar hoofd. "Daar heb ik direct in het begin al over gedacht. Ik vind het niet een echte
oplossing. Die vloek maakt je een echte water magneet, en op de stomste momenten slaat het
toe. Dat geldt ook voor heet water. Persoonlijk vind ik, dat je beter een heel persoon kan zijn,
dan een halve. Vooral in mijn geval heeft het niet veel goeds teweeg gebracht."
"En daarbij komt nog ..." ze zweeg. Cologne keek haar vreemd aan. "Wat bedoel je Ranko?
Is er iets bijzonders?" Ranko keek naar de vloer. "Ik ben aan het veranderen. Het maakt me
verward en bang. Ik wilde het met dokter Tofu over hebben." Cologne keek haar bedachtzaam
aan. "Zoals jouw battle-aura?"
Ranko stond op en zei: "Zoiets, en nog meer, Grootje ..." Ze liep naar de uitgang van de
dojo. "Wel, waarvoor kwam je eigenlijk hier, Cologne? Is er nog iets wat ik kan doen?" Het
oude vrouwtje schudde haar hoofd. "Nee, alles wat ik wilde weten heb je me verteld." Ze
hopte naar buiten en draaide zich om naar Ranko. "Geloof me Ranko, niemand is hetzelfde.
Zelfs een tweeling. Dat geldt in het bijzonder voor jou. Ik voorzie bijzondere dingen. Als je
ooit behoefte hebt aan hulp of een goed gesprek, kom dan langs de Cat Café, ik sta altijd voor
je klaar." Ze draaide zich om, en hopte op haar stok over de muur, en ze was verdwenen.
Ze keek Cologne na. "Bedankt, Grootje."
****
Een Ranma 1/2 Fanfic door DWM
All Ranma characters are the property of Rumiko Takahashi
Hoofdstuk 5
Meer vragen dan antwoorden.
Ranko stond midden in een veld. De lucht was wolkenloos blauw. Een zachte wind waaide.
Er was alleen gras, eindeloos gras tot aan de horizon. Onzeker begon zij om haar heen te
kijken. "Wat de ..., waar ben ik nou weer verzeild geraakt," zei de verwarde Ranko.
Ze wandelde een lange tijd door, een richting dat haar gevoel ingaf, tot ze aan de horizon
een enorme grote boom zag opdoemen. Ranko besloot ernaar toe te rennen. Misschien was dit
de sleutel tot het probleem, waarin ze verzeild was geraakt.
Tot haar verbazing zag ze een bekend persoon tegen de grote boomstam zitten. Het was
haarzelf, onna-Ranma. Iets knaagde aan haar. Waarom niet Ranma? Was zij immers geen
man?
Onna-Ranma, leunde gemoedelijk achterover met haar rug tegen de boomstam, haar handen
achter haar hoofd. Ze moest giechelen toen ze de verbaasde Ranko zag. "Wat doe jij hier ...
Ranko?" vroeg ze met een vriendelijke stem.
Ranko schudde haar hoofd. "Ik weet het niet. Ik ... ik was plotseling gewoon hier in het
veld."
Onna-Ranma trok haar knieën omhoog, sloeg haar armen om haar benen heen en keek naar
de horizon. "Ze noemen jou tegenwoordig Ranko, nietwaar?" Ranko knikte. Onna-Ranma
vervolgde: "Het is een naam die jij zelf gekozen had. Wel, het was geboren uit noodzaak,
maar toch, wie had ooit gedacht ..." Ranko keek onna-Ranma vreemd aan. Naar welke
richting stuurde ze?
"Ranma, de man, is verdwenen ... Ranko," zei onna-Ranma zacht. "Alleen ik bleef over." Ze
keek Ranko scherp aan. "Weet je wat dat inhoudt?" Ranko schudde haar hoofd. Ze kon alleen
maar gissen. "De balans is veranderd en dat betekent, dat veel dingen anders worden! Fysiek,
psychisch, jouw hele leven ... zal veranderen."
Ze klopte tegen de boomstam aan. "De verdwijning van Ranma had trouwens een raar
effect op deze boom hier. Het kreeg een boost, en ik meen een hele grote, groeispurt." Ranko
keek haar verwilderd aan.
Onna-Ranma giechelde. "Je hoeft mij er niet voor raar aan te kijken. Ik heb totaal geen idee
waarom deze boom zo snel ging groeien. Ik ben geen tuinier, laat staan een bomendokter."
Ranko haalde haar schouders op. Hiermee kwam ze ook niet ver mee.
"Uhm, heb je misschien wel enig idee, wat die boom eigenlijk voorstelt?" vroeg Ranko,
terwijl ze met haar duim naar de boomstam wees. Onna-Ranma keek langs de stam omhoog,
krabde zich achter haar hoofd en begon aan haar vlecht te trekken. "Eerlijk gezegd, heb ik nog
nooit zo'n grote boom gezien als deze. Het kan misschien van alles betekenen. Wijsheid,
levenskracht en nog van die andere rare dingen, je noemt ze maar op. Misschien is het wel
alles tegelijk," grapte ze. "In ieder geval, wat het ook is, je hebt er veel van ..." Onna-Ranma
keek Ranko aan, met een brede glimlach.
Veel hoorde Ranko niet meer. Alles begon plotseling te vervagen.
****
Het was zondagochtend een nieuwe dag.
De zon scheen in haar gezicht. Ranko rekte zich uit, en geeuwde. "Oh boy," dacht ze. "Wat
een gare droom. Ik hoop niet, dat ik meer last van zulke dromen ga krijgen. Nou ja, beter dan
Kuno-nachtmerries," grinnikte ze.
Zij keek om haar heen, en ontdekte dat ze alweer alleen was. Ze hadden haar weer laten door
slapen. Ze zal een andere manier moeten vinden om in vorm te blijven. Zij bekeek haar
brandwonden, en tot haar genoegen, waren ze bijna allemaal genezen. Dat was het voordeel,
als je snel genas. Het was tijd voor een warm bad.
Ze liep naar de badkamer en trok haar pyjama uit. Ze had de pas gewassen kleren
meegenomen. Ranma had haar gisteren een stel oude vertrouwde schone kleren gegeven en op
een onhandige wijze zijn excuses aangeboden voor zijn botte opmerking van gisterochtend.
Haar ogen blikten in de spiegel, nu wat langer dan normaal. Ze zag een jonge meid. Ze zou
nu 17 jaar zijn, maar ze leek meer 15 jaar. Misschien kwam het, omdat ze in het meer van de
verdronken meisje was gevallen -erg tragisch verhaal-, en niet van een jonge vrouw. Ze had
opvallend rood haar in een vlecht. Sprekende helderblauwe ogen. Te zwijgen, over haar
overige verschillen van haar lichaam. Ze was niet lelijk, maar voor deze ruil had ze nooit
gevraagd. Het was een sterke contrast, van haar mannelijk evenbeeld. Groot was ze niet,
ongeveer een meter vijftig, maar vrij normaal voor een Japanse. Je kon zeggen wat je wilde,
maar ze mistte toch haar oude lichaam. Als iemand haar zou vragen, wat zij vooral zou
missen aan haar huidige lichaam, dan zou ze waarschijnlijk droog, dit antwoorden: staande
plassen ...
Ze wendde plotseling haar gezicht gauw van de spiegel af. De bittere ervaring van gisteren
spookte haar weer door de geest. Als Mousse in de toekomst ook maar een stap in dit huis
durfde te zetten, dan kon zij garanderen dat er die avond zeker gebraden eend op tafel kwam.
Ranko schudde haar hoofd, en probeerde haar gedachten op iets anders te zetten. Ze liet de
badkuip met warm water vullen. Het zou haar eerste warme bad in twee dagen worden.
Ze stapte in bad. Uit automatisme verwachtte zij, dat ze terug transformeerde naar haar
mannelijke vorm. Ze zuchtte diep, toen dat uitbleef. Het zou lang duren, voordat zij hieraan
ging wennen. Het warme water in de badkuip deed haar goed. Haar spieren ontspanden zich
en Ranko genoot van deze weldaad op haar lichaam. Ze vergat prompt haar zorgen.
****
In de tuin werd flink gevochten. Het gevecht, verliep verhit. Genma had zijn zoon nog een
plons in de vijver te goed, en deed dan ook zijn uiterste best om zijn zoon met gelijke munt
terug te betalen.
Slagen en stoten werden midden in de lucht razendsnel uitgedeeld, en ze gebruikten muren
en boomstammen om zich af te zetten. Ze vlogen heen een weer over de vijver, als
sprinkhanen die teveel doping hadden geslikt. Genma had het moeilijk met zijn zoon, maar
wilde het niet toegeven. Zijn eer, of wat ervan over was gebleven, stond op het spel.
Midden boven de vijver wist Ranma zich eindelijk boven zijn vader te maneuvreren, en hem
een wel geplaatste trap op zijn rug te geven. Genma schoot naar beneden, de vijver in.
Een proestende en natte pandabeer kroop uit de vijver. Ranma landde naast zijn
getransformeerde vader. "Oyaji, je raakt achter. Leeftijd begint zeker te tellen," zei Ranma
plagend. Genma-panda gromde en mopperde zoals een pandabeer kon. Je verstond er geen
woord van. Een bord kwam te voorschijn. -[Je hebt puur geluk gehad zoon. De volgende keer
hou ik niet meer in.]-
Grinnikend liep Ranma naar binnen. "Zeker Pap. Morgen gaan we voluit!" Genma-panda
begon te zweten. Het zou heel erg lang gaan duren, voordat hij eventueel zich weer met zijn
zoon zou kunnen meten. Zijn zoon was binnen een paar dagen beter geworden. Genma
schudde zijn hoofd. Binnenin zijn hart, was hij trots op zijn zoon, maar dat zou hij nooit
openlijk toegeven.
****
Akane en Nabiki waren inmiddels opgestaan en hadden zich aan tafel geschaard. Ranko
kwam naar beneden, en wenste iedereen een goedemorgen. Ze zag er weer als vanouds uit,
gekleed in een zwarte broek en rode zijde chinese blouse.
Een korte giechel ontsnapte aan Ranko, toe ze de natte pandabeer en een droge Ranma zag.
Genma-panda fronste en op Ranma's gezicht stond een brede grijns gepleisterd. Nabiki keek
schuin naar Ranko. "Ranko die giechelt?" dacht zij, terwijl ze verder at.
****
Later op de middag was Akane in haar kamer. Ze was door een fotoboek aan het bladeren.
Sommige foto's deden haar glimlachen en giechelen, bij de herinneringen die deze foto's
opriepen. Naar enkele meer recente foto's bleef Akane langer kijken. Het waren foto's van
Ranma, in zijn originele vorm of zijn oude meisjesvorm. Ook naar de oude foto's bleef ze
langer kijken. Ze gaven haar een melancholisch gevoel, vooral van haar moeder. Ze werd er
stil van.
Er werd op de deur geklopt. "Kom maar binnen," zei Akane. Ranma kwam de kamer
binnen, en zag haar op het bed zitten met een fotoboek op haar op schoot.
"Yo Akane, foto's aan het bekijken?" Akane keek een beetje somber naar haar fotoboek. Ze
knikte alleen. "Wow, je bent er een beetje stil van geworden. Hopelijk toch niet iets serieus
hoop ik?" vroeg Ranma, licht bezorgd. "Nee, niets bijzonders," zei ze met een zucht. Ze
zweeg een moment. "Sommige dingen verdwijnen, en andere dingen veranderen. Daarom is
het soms prettig om herinneringen op te halen." Ze keek dromerig naar het raam. "Of soms
niet ...," dacht Ranma bij zichzelf, terwijl hij Akane aankeek.
"Wel Akane, mijn Oyaji en jouw vader zijn naar een kroeg gegaan, Nabiki is bij een van
haar vriendinnen. Ik wilde ook eens ertussen uit. Normaal doe ik dat nooit maar ... slik ... ik
verveel me dood ... en eh ... ik ... wilde vragen of je geen zin hebt, om naar de bioscoop te
gaan?"
Akane keek Ranma met open mond aan. Ranma die haar uitvroeg? Zij voelde met haar hand
op Ranma's voorhoofd, om er zeker van te zijn dat hij niet ijlde. Ranma keek haar vreemd
aan, en begon zijn wenkbrauwen te fronsen. Akane wachtte niet te lang, keek snel rond, of
niet ergens hun vaders, Ukyo, Shampoo of zelfs de gestoorde Kodachi dit moment wilden
gaan verstoren en zei heel snel: "Geweldig, naar welke film zullen we gaan?" Ranma
glimlachte. Hij begon aan zijn vlecht te trekken. "Wel ... eh ... ik had die nieuwe Kung Fu
film in gedachten, maar misschien vind jij iets leukers ...," zei hij zenuwachtig. Akane
giechelde.
"Wow, ze kan soms kawaii zijn," dacht Ranma, terwijl hij breed glimlachte.
****
Ranko kwam de woonkamer binnengewandeld, en zag dat Ranma en Akane zich
klaarmaakten om ergens naar toe te gaan. Ranko keek verrast. "Gaan jullie ergens naar toe?"
vroeg ze nieuwsgierig. Ranma keek naar Ranko. "Uhm, we gaan naar de bioscoop. Ook zin
om mee te gaan?" Ranko keek even naar Ranma en Akane en besloot geen spelbreekster te
zijn. "Naah, ik wilde nog wat oefeningen doen in de dojo, een andere keer misschien." "Weet
je het zeker?" vroeg Akane. "Zeker weten. Kom op, vertrek voordat jullie te laat komen," zei
ze met een fake glimlach, terwijl zij met haar duim naar de deur wees.
Ranma en Akane besloten niet langer aan te dringen. "Tot straks," zeiden ze tegen Kasumi
en Ranko en vertrokken.
Ranko haalde haar schouders op, en zuchtte. Het verbaasde Ranko, dat Ranma op eigen
initiatief Akane uitvroeg naar een film. Ranma was meer vrijer geworden, sinds hij weer
normaal was. Misschien dat de vloek in het verleden meer in de weg zat, dan ze dacht.
Met een raar, wazig gevoel in haar hoofd liep ze naar de dojo. (dojo=gym, praktijkruimte)
Ze wreef met haar handen langs de zijkanten van haar hoofd. Nee, een spelbreekster, wilde ze
niet zijn. Wat waren haar gevoelens nu trouwens, tegenover Akane? Ze wist het niet. Het
waren niet meer dezelfde gevoelens, die ze ooit voor haar had. Vreemd, was zij niet hetzelfde
als Ranma, identiek? Ze voelde zelfs geen steek van jaloezie, toen zij Ranma samen zag met
Akane. Waarom was dat? Was zij aan het veranderen? Ranko wist het niet. Ze was verward.
Ze was zichzelf niet meer. Eigenlijk had zij nu meer behoefte aan vriendschap, dan wat
anders. Ze besloot om morgen langs dokter Tofu te gaan, misschien wist hij, wat er gaande
was met haar.
****
In de dojo was Ranko druk bezig met haar oefeningen. Ze voerde verschillende kata's uit.
(kata = martial arts oefenvorm) Voor een vreemdeling leken de kata's als een vreemde dans,
maar voor een martial artiest hield zo'n oefening meer in. Ze was nog even soepel als altijd.
Na een paar andere oefeningen, kwam ze tot niet al te positieve conclusies. Ze fronste haar
wenkbrauwen. Dit beviel haar absoluut niet. Ze had aan fysieke kracht ingeboet. Ranko was
sneller geworden, maar ze was ook veel zwakker geworden. Zwakker dan normaal in haar
meidenvorm het geval zou zijn geweest! Ze was diep teleurgesteld. Hoeveel slapper, was ze
geworden? Hoe was dat mogelijk?
Ze ging in een lotushouding zitten en dacht na. Er was meer gebeurd, dan zij had vermoed.
Als zij eventueel nu een match met Ryoga zou houden, dan kon ze inpakken! Ze zou veel
krachtoefeningen moeten gaan doen, om weer op peil te komen.
Gelukkig gebruikten martial arts, Ki voor meer kracht. Hoeveel Ki had zij eigenlijk? Ze
begon zich te concentreren. Haar blauwe battle-aura kwam te voorschijn. Zij bleef zich
concentreren. Een ronde veld begon zich om haar te vormen. Het was twee keer zo groot als
normaal. Ze stopte hier niet bij. Haar battle-aura bleef groeien en bereikte het plafond van de
dojo. Tot haar verbazing was haar uiterste nog steeds niet bereikt, en haar aura bleef groeien,
totdat de hele dojo in een blauwe licht was gehuld.
Ranko's mond viel open. Dat was ongelofelijk! Het was, alsof er een slot was verdwenen, en
haar echte capaciteiten waren vrij gekomen. Had Ranma soms hetzelfde, als wat zij had? Was
er ook iets met zijn Ki gebeurd? Ze herinnerde vaag, dat Mousse geraakt werd, door een
enorme bal Ki, groter dan normaal. Ze dacht even terug aan haar rare droom. Iets over een
boom die was gegroeid. Misschien was er een link. Maar waarom was ze dan slapper dan
normaal? Ze wilde hier zeker alles over weten.
Plotseling voelde Ranko een aanwezigheid bij de deur, en keek om.
****
Cologne, haar achterkleindochter Shampoo en Mousse waren inmiddels weer terug in
Tokyo, thuis in de Cat Café. Het was behoorlijk druk geweest, maar het was de moeite waard.
Een flinke winst was gemaakt, maar nu was het tijd om even adem te halen.
Shampoo was bezig, en Mousse lag in bed. Mousse was voorlopig uitgeteld. Hij zat onder
lichte brandwonden, blauwe plekken en had hier en daar een flinke kneuzing.
Ze wilde het niet toegeven, maar ze was nieuwsgierig. Cologne was behoorlijk nieuwsgierig
hoe Ranma was gesplitst in twee personen, en ze wilde er het fijne van afweten. Ze besloot om
Ranma op te zoeken.
Toen ze na een korte wandeling, of beter gezegd, stokspringen, bij hun aankwam, was ze
verrast. Ze voelde vanuit de dojo een grote battle-aura komen. Het was die van Ranma! Toen
ze echter de dojo betrad, was ze verbaasd om Ranko daar aan te treffen. Ze zette grote ogen
op, toen ze zag, dat de hele dojo in een blauwe gloed verlicht was door haar battle-aura!
****
Toen Ranko de aanwezigheid van Cologne opmerkte draaide ze zich om, en keek haar verast
aan.
"Hallo kind," groette Cologne, terwijl ze zoals gewoonlijk, op haar stok balanceerde. "Uhm,
hallo Cologne," zei Ranko zacht, en liet haar battle-aura verdwijnen. De lichtblauwe gloed in
de dojo verdween.
Cologne trok een wenkbrauw omhoog, ze werd voor het eerst bij haar naam genoemd? Geen
Old Ghoul? Cologne hopte naar haar toe. "Wel, wel, een aardige staaltje zag ik hier," zei ze
met een lichte verbazing in haar stem.
Ranko haalde haar schouders op. "Ik checkte mijn Ki sinds vandaag, en wel, het is anders.
Je had de eer, om het als eerste te zien, Grootje." Cologne hield haar hoofd schuin. "Je klinkt
anders niet al te enthousiast na deze onthullende ontdekking." Ranko kwam uit haar lotus
positie, en ging in een gemakkelijkere positie op de grond zitten. Ze keek naar de grond. "Ik
ben slapper, mijn normale fysieke kracht is afgenomen. Misschien ben ik nu even sterk als
Shampoo, of erger, Akane. Ik weet niet hoeveel ik heb verloren. Oorspronkelijk was ik in
mijn meisjesvorm sterker, dan nu. Ik wenste ... dat ik nooit was geraakt door die stomme
bliksem," zei ze met een zucht.
De oren van Cologne scherpten zich. "Ho ... ho ..., bliksem? Nu hoor ik iets nieuws. Vertel
mij eens kind, wat was er allemaal vooraf gebeurd?" Ranko keek Cologne een kort moment
aan. "Uhm, iedereen noemt mij tegenwoordig Ranko, maar een kind ben ik niet meer,
Cologne," zei ze scherp.
"Goed, Ranko is het dan, maar vertel me, wat is er allemaal gebeurd? Waarom zijn jullie
nou apart?" Ranko zuchtte. Ze zou hetzelfde verhaal nog vele malen moeten vertellen. Ze
vertelde de hele situatie opnieuw aan Cologne. Zij luisterde aandachtig naar de hele
geschiedenis.
Het was een moment stil na het verhaal. Cologne dacht erover na en Ranko staarde
zwijgzaam naar de vloer. Cologne schudde haar hoofd. "Wie had gedacht, dat een dergelijk
natuurelement zo drastisch kon zijn." Ranko knikte.
Cologne keek bedenkelijk. "Maar het had veel erger kunnen zijn, Ranko ..."
Ranko keek haar kwaad aan. "WAT! Is dit al niet erg genoeg? IK WAS NOTA BENE EEN
JONGEN! Ik had mijn dromen, en mijn plannen en moet je mij nou zien. Poef, dag toekomst!
Denk je dat dit grappig is, Old Ghoul!"
Ranko werd op haar hoofd gemept met Cologne's stok. Ze wreef met een pijnlijk gezicht
over haar hoofd. "Wat heb ik nou weer gedaan," klaagde zij. Cologne schudde haar hoofd.
"Heb meer respect voor de ouderen, kind!" Ranko trok een pruilend gezicht en keek de andere
kant op.
Cologne hervatte: "Wat ik eigenlijk wilde zeggen, is dat de anderen minder geluk zouden
hebben, als ze eventueel getroffen zouden zijn. Denk aan Shampoo, Ryoga of zelfs Mousse.
Ranko knikte langzaam. Ze begreep, dat ze nog mazzel had, omdat ze een menselijke vorm
had. Voor de anderen zou het gewoon verschrikkelijk zijn geweest. Permanent in dierenvorm.
Maar dan knipte Ranko met haar vingers. "Dan nemen ze toch gewoon weer een duik in de
Nanniichuan of de Nyanniichuan, niet dat het een echte oplossing is."
Grinnikend keek Cologne naar Ranko. "Wel, dat kan natuurlijk een oplossing zijn. Niet
slecht bedacht. Waarom doe je het zelf niet? Beter half man, dan geen man." Ranko keek
ernstig naar Cologne. Het oude kleine vrouwtje keek terug met een uitdagende blik. Ranko
schudde haar hoofd. "Daar heb ik direct in het begin al over gedacht. Ik vind het niet een echte
oplossing. Die vloek maakt je een echte water magneet, en op de stomste momenten slaat het
toe. Dat geldt ook voor heet water. Persoonlijk vind ik, dat je beter een heel persoon kan zijn,
dan een halve. Vooral in mijn geval heeft het niet veel goeds teweeg gebracht."
"En daarbij komt nog ..." ze zweeg. Cologne keek haar vreemd aan. "Wat bedoel je Ranko?
Is er iets bijzonders?" Ranko keek naar de vloer. "Ik ben aan het veranderen. Het maakt me
verward en bang. Ik wilde het met dokter Tofu over hebben." Cologne keek haar bedachtzaam
aan. "Zoals jouw battle-aura?"
Ranko stond op en zei: "Zoiets, en nog meer, Grootje ..." Ze liep naar de uitgang van de
dojo. "Wel, waarvoor kwam je eigenlijk hier, Cologne? Is er nog iets wat ik kan doen?" Het
oude vrouwtje schudde haar hoofd. "Nee, alles wat ik wilde weten heb je me verteld." Ze
hopte naar buiten en draaide zich om naar Ranko. "Geloof me Ranko, niemand is hetzelfde.
Zelfs een tweeling. Dat geldt in het bijzonder voor jou. Ik voorzie bijzondere dingen. Als je
ooit behoefte hebt aan hulp of een goed gesprek, kom dan langs de Cat Café, ik sta altijd voor
je klaar." Ze draaide zich om, en hopte op haar stok over de muur, en ze was verdwenen.
Ze keek Cologne na. "Bedankt, Grootje."
****