Gespleten problemen.
Een Ranma 1/2 Fanfic door DWM
All Ranma characters are the property of Rumiko Takahashi
Hoofdstuk 9
Wil de echte Ranma nu opstaan.
Ranma en zijn vader Genma hielden weer hun ochtend oefening. Zoals gewoonlijk had
Genma het buitengewoon moeilijk, om Ranma bij te houden, maar hij was niet van gisteren.
Hij haalde nu alles uit de kast, om het zijn zoon zo moeilijk mogelijk te maken.
Een nieuwe tactiek werd uitgeprobeerd. Genma trok plotseling een verraste gezicht. "Niet te
geloven, ik zag ergens honderd Yen liggen!" riep hij uit. "Waar ... waar!" Ranma begon om
zich heen te kijken. Deze afleiding werd duur betaald. Ranma kreeg een trap tegen zijn maag
en vloog de vijver in.
Proestend kwam Ranma uit de vijver gekropen. Hij kon zichzelf wel voor zijn kop slaan, dat
hij in zo'n oude truc trapte. "Oyaji, dat was vals!" zei hij nog half proestend. Zijn vader liep
lachend weg. "Deze ronde is mij zoon. Jouw eigen schuld. Laat je nooit afleiden tijdens een
gevecht. Je had veel te veel zelfvertrouwen, onderschat nooit en te nimmer jouw
tegenstander!"
Ranma wierp met zijn blik messen naar zijn vader. Het ergste was, dat hij gelijk had. Hij
schudde zijn hoofd. Verslagen door de honderd Yen truc.
****
In de slaapkamer van de Saotome's was het een klerebende. Her en der lagen kleren op de
grond verspreid. Na goed zoeken, vond Ranko eindelijk wat ze zocht. Het was de
schooluniform van de Furinkan High. Ze keek naar de uniform. Het was een tijdje niet
gedragen, en dan was het alleen voor 'speciale' doeleinden geweest.
Er werd op de deur geklopt. Het was Kasumi.
"Goedemorgen Ranko-chan. Ik had van Akane gehoord, dat je de schooluniform moest
dragen." Ze keek naar de kleren die Ranko in haar handen had. "Oh, ik zie dat je, jouw eigen
uniform al had. Wel, dan heb ik alleen nog dit voor je." Ze gaf de kledingstukken aan Ranko.
De rechterwenkbrauw van Ranko kreeg een zenuwtrekje. Het was damesondergoed,
inclusief een beha! Na al die strijd met Happosai in het verleden geleverd te hebben, moest ze
er nu toch aan geloven.
Kasumi glimlachte maar gaf te kennen, dat ze het niet eens was met Ranko's kleedgedrag.
"Ranko-chan, het is niet proper, als je niet fatsoenlijk gekleed gaat. Het valt soms op, weet je,"
terwijl ze naar haar boezem wees. Ranko zuchtte, terwijl haar schouders inzakten. Ze keek
naar de beha, die ze tussen haar duim en wijsvinger omhoog hield. Het leven was soms
gewoon niet eerlijk.
****
Aan tafel was het drukker geworden, sinds Ranko en nu Happosai erbij waren gekomen.
Ranko keek verbaasd naar Ranma. "Je hebt verloren?" vroeg zij, en blikte even naar haar
vader, die eens vandaag niet voor pandabeer speelde. Een grote grijns stond op Genma's
gezicht gepleisterd. Ranma haalde gefrustreerd zijn schouders op. "Het was een kwestie van
honderd Yen," antwoordde hij droog. Ranko keek hem even vreemd aan, maar besloot het
hierbij te laten.
De schooluniform van Ranko trok de aandacht van Ranma. "Oh man, ik had niet gedacht,
dat je de woorden van die leraar ging opvolgen. Ik dacht, dat je rokken en jurken haatte!"
Ranko gaf alleen een korte knik. "Ik haat deze kleren nog steeds, het is alleen om niet meer
problemen te veroorzaken, dan ik al heb." Iedereen gaf een knikje. Het was inderdaad beter
zo.
Happosai keek eens goed naar Ranko, en zette daarna grote ogen op. "Ranko-chan, je draagt
een beha!" riep hij verheugd uit. De eetstokjes van Ranko snapten in tweeën, en haar gezicht
werd vuurrood.
Ranma verslikte zich in zijn eten, en kuchend, keek hij naar Ranko. De rood aangelopen
Ranko keek kwaad naar Happosai en daarna naar Ranma. "Ja, ik weet wat jullie willen
zeggen, en ja, ik haat beha's!" riep ze boos uit.
Een grinnikende Happosai at verder, en deed, alsof er verder niets aan de hand was.
****
Ranma en Ranko wandelden over het hek langs het kanaal, terwijl Akane en Nabiki gewoon
op de grond naast hun liepen.
"Ranko, wil je soms, dat iedereen onder je rok kijkt!" riep Akane waarschuwend naar
Ranko. Ze giechelde. "Ik heb mijn boxershort over mijn ondergoed getrokken, dus de jongens
zullen niet echt veel te zien krijgen," antwoordde ze met een knipoog.
Akane haalde haar schouders op, en keek weer voor zich uit. Nabiki zag iets welbekends in
de verte naderen. "Ranma?" Ranma keek naar beneden en keek Nabiki aan. Zij wees naar
voren. "Shampoo op twaalf uur." Het was te laat voor Ranma, om Shampoo op haar fiets te
ontwijken. Hij had er beter aan gedaan, door voor zich uit te blijven kijken.
Bliksemsnel sprong Ranko van het hek af. Zij had haar op tijd gezien. Ranma had echter
geen geluk. Met een "Nihao Ranma!" kreeg hij de fiets van Shampoo tegen zich aan. Het was
typisch Shampoo, die het zelfs presteerde om met haar fiets over daken, hekken en muren te
racen. Beide vielen ze naar beneden.
Nabiki grinnikte. Ze had hem toch gewaarschuwd? Wel, expres natuurlijk.
Kwaad duwde Ranma de fiets van zich af en keek de Chinese brokkenmaakster kwaad in de
ogen. Shampoo was onverstoorbaar, en omhelsde Ranma innig. "Hallo Ranma. Ranma maakt
afspraak met Shampoo, ja?"
Akane kon het niet langer meer aanzien, en haalde ergens een emmer water te voorschijn.
Een kleddernatte Ranma met een Shampoo-kat op zijn rug, rende hysterisch weg. Ranko die
ook niet immuun voor katten was, sprong verschrikt in Nabiki's armen.
Een hoofdschuddende Nabiki vroeg zich af, of die laatste actie van Akane niet overdreven
was geweest. Ze keek de verwilderde Ranko aan, die zij in haar armen droeg. Zij was
gelukkig niet te zwaar. "Als je zo vriendelijk wilt zijn, Ranko...," zei ze droog. Ranko kwam
langzaam weer bij haar zinnen en kwam langzaam tot besef, in welke armen ze lag. Zij gaf
haar meest ontwapende glimlach. "Eeh, gomen Nabiki," zei ze verontschuldigend. Zij werd
losgelaten en Ranko viel op de grond.
Ranko stond op, met een pijnlijk gezicht over haar zitvlak wrijvend. Boos keek ze Akane
aan. "Waarom was dat nodig geweest Akane?! Ranma kreeg niet eens de kans om wat te
zeggen!" riep Ranko.
Akane die inmiddels was verder gaan lopen, draaide haar hoofd om. "Ja en wat? Ik haat haar
geflirt. En wat die baka betreft, wat houdt hem tegen, om zijn standpunt duidelijk te maken?!
Hij is gewoon te bang, om iemand van ons te kiezen!" riep ze kwaad.
Plotseling sloeg Akane haar hand voor de mond. "Oooh, gomen, Ranko. Ik ben vergeten dat
je ook Ranma ... was." Akane boog haar hoofd. Ranko haalde haar schouders op en begon
verder te wandelen. Nabiki en Akane volgden zwijgend.
Ranko keek Akane even kort aan. "Wil je weten waar het echte probleem zit Akane?"
Akane keek haar vragend aan. Ranko sloot even haar ogen, en keek daarna Akane aan.
"Normaal zwijg ik altijd over mijn persoonlijke problemen, maar vreemd genoeg kijk ik er nu
anders tegenaan ..." Ze glimlachte droevig.
"Het grote probleem, of beter gezegd, juist niet, is dat Ranma een man van eer is." Nabiki
en Akane keken Ranko verbaasd aan. "Ja, inderdaad. Wij zijn onze Oyaji niet. Waar hij lak
aan heeft, hebben wij behouden. Onze eer!" Ranko gaf een korte knik, terwijl ze een klop op
haar borst gaf. "Ja, en onze eer heeft ons ook diep in de problemen geholpen. Ranma heeft
aan jou, Ukyo en Shampoo verplichtingen. Eer speelt hier een belangrijke rol in. Hij is eer
gebonden om aan jullie alle drie, verplichtingen na te komen." Akane slikte en Nabiki fronste.
"Heh, maar ik heb besloten om hier wat aan te gaan doen!" Ranko maakte een vuist. Akane
keek haar nieuwsgierig aan en Nabiki werd geïnteresseerd. "Het probleem van Ukyo ligt
duidelijk bij mijn vader, en wat Shampoo betreft...," ze glimlachte geheimzinnig, "zij heeft
een grote blunder begaan. Daardoor heeft ze in totaal geen recht meer op Ranma! Na school
ga ik zeker even langs de ...eeh... de... C-c-c-cat Café."
Nabiki keek verbaasd. "Leg uit Ranko." Zij knikte. "Shampoo gaf Ranma de kus des doods
en de kus der belofte als echtgenote, correct?" De beide meisjes knikten. "Het is heel logisch.
De beide Amazone regels neutraliseren elkaar. Shampoo is hierdoor hem in totaal niets
verplicht! Je kan geen dood persoon trouwen. Er is haar ook nooit verteld dat zij ontheven
was, van haar eed. Ze was alleen bestraft voor het breken van de Amazone regels. Dus de
beide beloftes gelden nog steeds."
Akane's mond viel open. Nabiki knikte. "Heel slim Ranko, maar hoe zit het nu met jou? De
kus des doods zou voor jou weer kunnen gelden."
Ranko grinnikte. "Wel, daaraan heb ik ook gedacht." Ze gaf een knipoog.
Voordat Nabiki kon vragen wat ze had uitgedacht, werd hun aandacht afgeleid. Ze waren
inmiddels aangekomen, en liepen door de poort van de school. Ranma was inmiddels op het
schoolplein. Je hoefde je niet af te vragen, waarom hij er zo snel was.
****
Kuno liep weer over het schoolplein. Hij was eindelijk erin geslaagd om de 'duistere
wapenmeester' te vinden. Het was Mousse. Gistermiddag had hij hem opgejaagd als een wild
dier, en op een gegeven moment verdween hij. Hij was er zeker van, dat Mousse zijn moed en
kracht vreesde. Hij had gewonnen. Het enige wat hij nog had gezien, was een eend met een
bril, die snaterend wegvloog. Hij was echter tevreden.
Dat Mousse mazzel had gehad, dat besefte Kuno niet. Mousse was te verzwakt, om een
gevecht aan te gaan, laat staan, om te blijven vluchten. De watervloek was voor Mousse de
uitkomst geweest.
Twee schoonheden kwamen het schoolplein op. Het waren Tendo Akane en het meisje met
de vlecht. Kuno was in de zevende hemel. Hij was er beslist van overtuigd, dat de godin met
de vlecht voor hem zou vallen, nadat hij haar zou vertellen, dat hij haar gewroken had. Tendo
Akane zou beslist hierna volgen.
Hij rende op ze af, terwijl hij een bos rode rozen te voorschijn goochelde. Waar hij ze
verstopte, was voor iedereen een raadsel.
"Meisje met de vlecht, mijn geliefde, ik heb jou gewroken!" Ranko sloeg wit uit, toen ze
Kuno op hem zag afrennen, en voor ze het wist, kreeg ze een bos rozen in handen gedrukt.
"Mijn geliefde, laten we deze overwinning bij mij thuis vieren!" riep hij verheugd uit. Zijn
blik ging naar Akane. Ook zij ontsnapte niet aan een bos rode rozen. "Oh Tendo Akane, ik
weet zeker dat je me gemist hebt. Laten we samen met het meisje met de vlecht, het feest
vieren!"
Nabiki schudde haar hoofd. Ranko en Akane begonnen te zweten. Ranko kon alleen zuur
glimlachen. "Uhm, bedankt Kuno, denk ik...." Hoe moest zij zich hieruit redden. Echter,
voordat Akane en Ranko iets konden doen, hoorden ze de stem van Ranma.
"Kuno! Je laat Akane en mijn zus Ranko met rust! Blijf mijn zus en Akane ongewenst
lastig vallen, en je krijgt het met mij te doen!" zei Ranma met een ijzige stem.
Ranko keek verbaasd en Akane keek vreemd naar Ranma. Normaal deed hij zoiets niet.
Het werd plotseling muisstil op het schoolplein. De wind waaide, en je kon het ruisen van de
bladeren horen. Alle ogen waren gericht op Kuno en Ranma.
Kuno keek strak naar Ranma. "Jij wilt beweren, dat deze schone godin, jouw zuster is? Ik
weiger dat te geloven, jij verachtelijke zwarte magiër. Zowaar, je moet een betovering op haar
hebben gelegd, zodat zij denkt, dat zij jouw zuster is. Dit kan ik niet tolereren!" Kuno haalde
zijn houten bokken te voorschijn en hij maakte zich gereed.
Ranma sloeg zich op zijn voorhoofd en trok zijn hand over zijn gezicht. Kon Kuno
werkelijk nog dommer zijn, dan hij had gedacht?
Een vinger tikte op de schouder van Kuno. Hij draaide zich om en zag een boze Ranko.
Kuno kreeg een klap in zijn gezicht.
De klap was over het hele plein te horen, en iedereen trok een pijnlijk gezicht. Dat moest
pijn doen.
Verbouwereerd wreef Kuno over zijn pijnlijk vuurrode wang. "Waarom?" vroeg hij zacht.
Ranko schudde kwaad haar hoofd. "Baka, een paar dagen geleden had ik je verteld, dat ik
zijn tweelingzus ben, en nog ben je het vergeten! Stommeling, kijk goed naar onze gezichten
en zie de gelijkenis. Of ben je werkelijk zo blind!"
Zwijgend keek hij naar Ranko's en Ranma's gezichten. Zijn ogen zagen de waarheid, maar
zijn geest wilde het nog niet accepteren. Hij keek nog eens en de waarheid drong eindelijk tot
hem door. Hij liet zijn bokken zakken en legde zijn hand over zijn gezicht. "Het is waar.
Helaas, het is waar. Jullie zijn daadwerkelijk broer en zus. Het is een wreed lot, dat je van
hetzelfde bloed bent als die verachtelijke Saotome Ranma. Ik...," hij keek smekend naar
Ranko, maar verder kwam hij niet.
"Je hebt zojuist mijn broer en indirect mij beledigd. Wat verwacht je nog van mij? Dien je
volgens jouw traditie trouwens geen toestemming van mijn broer te hebben, voor een
afspraakje?" Ze schudde haar hoofd. "Ik denk dat je voorlopig in zijn zwarte boekje staat," zei
Ranko en ze gooide de bos rozen terug naar Kuno, die hij zwijgend opving. Ze draaide zich
om, maar keerde haar gezicht half naar hem. "Kuno, bedankt voor de moeite die je deed, om
mij te wreken. Ik apprecieerde het ...," zei ze zacht. Kuno knikte zwijgend. Ranko en Ranma
liepen het schoolgebouw binnen.
Iedereen voelde op dat moment toch een beetje mee met Kuno. Hij was een idioot, maar dit
keer was het echt tot een dramatisch dieptepunt gekomen. Kuno had nu hier op deze
schoolplein een gigantisch blauwtje opgelopen, na de vele vruchteloze, of beter gezegd, de
vele nutteloze pogingen. Je voelde je vanzelf triest worden.
Akane schudde langzaam haar hoofd. Ze dumpte de rozen in een vuilnisbak en zij liep het
schoolgebouw binnen. Het was bijna tijd. Nabiki schudde haar hoofd. Ze begon zich steeds
meer over Ranko te verbazen.
Iedereen schrok plotseling op. Kuno hief dramatisch zijn bokken in de lucht. "Saotome
Ranma, ik zal het hier niet bij laten. Ik zal zowel de godin met de vlecht, en Tendo Akane van
jouw juk bevrijden! Zowaar ik Kuno Tatewaki heet, de Blue Thunder van Furinkan High!"
Een donder rolde op de achtergrond. Iedereen sloeg stijl achterover. Wat een idioot!
****
De sfeer in de klas was wat vrolijker. De leraar gaf een knik van goedkeuring, toen hij
Ranko de klas zag betreden. Sommige jongens keken beteuterd. Ze hadden een weddenschap
gemaakt. Er was gewed, dat Ranko weer net als Ranma gekleed, de klas in zou komen. Ze
hadden verloren. Ranko was in haar schooluniform gekomen. Enkele meiden giechelden, toen
ze de beteuterde gezichten zagen.
Ranma, Akane en Ranko gingen naar hun vaste plek. Ranko kwam weer naast Ukyo zitten
en groette haar vrolijk. Ukyo groette zenuwachtig terug. Ze was nog steeds niet echt aan deze
vreemde situatie gewend.
Tijdens de les dwaalden Ranma's gedachten af. Hij dacht terug, aan wat er zostraks met
Kuno was gebeurd. Ranko had hem een klap in zijn gezicht verkocht. Ranma was nog nooit
zo ver gegaan, niet zoals zij het had afgehandeld. Ranma fronste zijn wenkbrauwen. De
jongensachtige karaktertrekken begonnen met de dag te vervagen bij haar.
Akane's gedachten dwaalden ook met haar gedachten af. Akane had het gezien, maar kon
het niet geloven. Ranko die Kuno niet een dreun, maar een klap in zijn gezicht gaf. Ze moest
echter toegeven, het was effectief. Het schudde zelfs Kuno even tot de realiteit. Ze lachte
heimelijk.
Ranko kreeg briefjes van her en der toegedrukt. Zoveel aandacht was ze niet gewend en
zeker niet van de jongens. Ze walgde ervan. Ukyo grinnikte, en ze kreeg een blik van Ranko
toegeworpen die slechte dingen beloofden.
****
De school was eindelijk afgelopen. Ranma, Akane, Ukyo en Ranko liepen door de
schoolpoort, en bleven bij de uitgang stilstaan.
Er werd plotseling hard geniest. Akane, Ranma en Ukyo keken naar de richting waar het
geluid vandaan kwam. "Sorry," zei Ranko, terwijl ze over haar neus wreef.
Ukyo had weer zoals gewoonlijk haar enorme spatel achter haar rug gestoken. Het wapen
van de Martial Arts Okonomiyaki chef.
De laatste tijd kwam Ranma niet meer bij haar op bezoek. Ze vond het vreemd, want ze wist
zeker, dat Ranma stapelgek op haar gemaakte okonomiyaki's was. Het viel haar ook op, dat
Akane en Ranma de laatste paar dagen beter met elkaar konden opschieten, en ze begon zich
zorgen te maken.
"Ranchan, sugar, je hebt de laatste paar dagen, je niet meer laten zien bij mijn okonomiyaki
zaakje. Waarom kom je vandaag niet eens langs bij jouw meest geliefde verloofde. Je weet dat
ik altijd een speciaal okonomiyaki voor je klaarmaak," zei ze met haar beste glimlach.
Akane fronste haar wenkbrauwen, bij de woorden van Ukyo, en ze begon boos te worden.
Ranma werd zenuwachtig. "Wel Ucchan... eh ... ik, weet je, de reden dat ik niet zo vaak meer
bij je kom is eh ...dat ik de laatste tijd niet zo vaak meer door Akane gelanceerd wordt en ..."
"Ranma!?" riep Akane kwaad. Ranma begon te zweten. Hij wilde ze niet beide voor hun
hoofd stoten, en zocht naarstig naar een uitweg. "Ik ..." Ranko schoot snel tussen hun beide
in. "Hij wilt graag even bij je langs komen, Ucchan. Het is een tijdje geleden en Akane wilt
graag meekomen, niet waar?" vroeg Ranko snel.
De boze Akane schudde haar hoofd. "Nee, laat maar. Dat hij maar naar zijn favoriete
'verloofde' gaat en naar de pomp loopt. Hij bekijkt het maar!" Met een snort liep ze met een
opgeheven neus weg. Ranko schudde haar hoofd. Akane kon soms net zo koppig zijn als
Ranma.
Ranma werd ook kwaad. "Dat die kawaiikunee tomboy het dan maar bekijkt! Ik ga met
Ucchan mee!" Ukyo was in de zevende hemel en nam Ranma in haar arm. Ze begon de niet
helemaal willige Ranma mee te trekken.
(Kawaiikunee = 'uncute' in Engels, niet leuk/niet aardig; tomboy is Engels, wordt ook
gebruikt om meisjes met jongensachtig gedrag weer te geven.)
In Ranma's achterhoofd was een gigantische bel om een bepaalde reden gaan rinkelen. Hij
draaide zich om, en wilde Ranko vragen of zij mee wilde komen, maar zij was inmiddels
verdwenen. Hij zuchtte. Tot zover, zijn zelfgemaakte belofte om Ranko in de gaten te houden.
Hij rilde over zijn rug. Wat kon dat betekenen?
****
Met haar handen achter haar rug slenterde Ranko door de straten van Nerima. Als ze haar
broek aanhad, dan had ze haar handen in haar zakken gestoken. Sommige mensen keken haar
raar aan. Het was niet een dagelijks gezicht om een meisje zo te zien lopen.
Ze zuchtte. Ranko kreeg praktisch er een wazig gevoel van, om nu toeschouwer te zijn van
Ranma en Akane. Het was alsof je nu een film van jezelf zag. Nu ze als buitenstaander erbij
stond, zag ze duidelijk de gebreken van Ranma en Akane. Hoe was het mogelijk. Ze schudde
haar hoofd.
Wat Ukyo betreft, het was haar beste vriendin. Nou ja, zij gaf eigenlijk meer om Ranma, dan
om haar. Ze kon het wel begrijpen, maar ze voelde zich toch verraden.
Ranko moest plotseling weer flink niezen. Ze wreef over haar neus terwijl haar ogen een
beetje begonnen te wateren. "Uh oh, ik denk dat ik aangestoken ben. Die rotzak van een
administrateur moet mij aangestoken hebben! Oh boy, als ik hem te pakken krijg," dacht zij
kwaad, terwijl ze weer nieste.
Ze besloot in ieder geval, het probleem van Ranma stap voor stap aan te pakken en de eerste
stap was Shampoo. Het was tijd om naar de Cat Café te gaan. Het nieuws wat ze te vertellen
had, zou daar zeker een hoop stof doen opwaaien, of juist niet. Shampoo was dat betreft, net
zo koppig als Ranma en Akane. Ze hoopte ,dat Cologne in ieder geval voor rede vatbaar was.
Ze besloot alles uit de kast te gaan halen, om haar te overtuigen. Als dat haar lukte, dan had
Ranma geen verplichting meer aan Shampoo, dat was het belangrijkste. Mocht Shampoo
alsnog lastig doen, dan had ze nog meer pijlen op haar boog.
Terwijl Ranko verder liep, dwaalden haar gedachten verder. Het was alweer een tijdje
geleden. Ze kon zich nog herinneren dat Ranma en zijn vader het dorp van de Amazones
binnen kwamen en ongevraagd van de hoofdprijs gingen eten. Het was inmiddels te laat, toen
de gids hun erop attendeerde. Ranma was toen in zijn meisjesvorm en werd uitgedaagd door
de kwade Shampoo, die inmiddels de winnaar van de Martial Arts Tournament was geworden.
Ranma won zonder blikken of blozen, en de razende Shampoo gaf hem toen de Kus des
Doods. Volgens de wetten van de Amazones, moest de Amazone, als ze werd overwonnen
door een vrouw, een niet-Amazone, haar de Kus des Doods geven en haar net zolang najagen,
totdat ze haar had gedood. Hierdoor werd haar eer teruggewonnen. De Kus der Belofte als
echtgenote gelde, als zij door een man was overwonnen. Ranma was idioot genoeg, er in
geslaagd, om de beidde kussen op te lopen, terwijl Shampoo niet wist, dat het meisje en de
jongen exact dezelfde persoon was. Wat een geschiedenis. Sindsdien zat Shampoo diep in de
problemen en het was deels Ranma's schuld.
Ranko schudde haar hoofd. Nou ja, Shampoo was smoorverliefd op hem, dus zo'n diep
probleem was dat niet voor haar. Een vreemde stem haalde Ranko uit haar gedachten.
"Oi schoonheid. Zo alleen op pad? Heb je zin om wat te drinken?" Ranko keek op. Waarom
was ze altijd zo'n grote doelwit van die vrijpostige mannen? De vreemde, maar goed uitziende
jongeman keek haar uitnodigend aan. "Uhm, bedankt maar nee," zei ze vriendelijk. Ranko
wilde weer verder lopen, maar werd tegengehouden. "Ah, toe nou schoonheid, zoiets kan je
toch niet afslaan? Noem jouw favoriete plek, en ik trakteer!"
Ranko begon zich te ergeren. "Wil je zo vriendelijk zijn, om me door te laten gaan. Ik ben
niet geïnteresseerd." De jongeman zuchtte en wilde nog wat zeggen, maar voor Ranko was de
maat vol. Een felrode battle-aura begon om haar heen te gloeien. Hij sprong verschrikt opzij.
"Bedankt!" zei Ranko nijdig en ze begon weer te niezen. Kwaad liep zij verder. De meeste
mensen in haar pad, sprongen voor een niezende wandelende gloeilamp opzij.
****
In de Cat Café werd het langzamerhand wat drukker. Het liep tegen etenstijd en dan werden
er meer bestellingen gemaakt. Mousse en Shampoo werkten hard.
De oude Cologne keek op. Ze voelde Ranko naderen. Het was niet zo moeilijk om haar uit
de mensenmassa op te pikken, niet met zo'n grote hoeveel levensenergie, Ki.
Een paar minuten later kwam Ranko de Cat Café binnengestapt. Shampoo keek verrast,
maar het gezicht van Mousse betrok. Ranko groette Shampoo maar negeerde Mousse. Ze liep
naar Cologne toe.
Cologne keek nieuwsgierig naar Ranko. Ze zag een vastberadenheid in haar ogen. Het waren
ogen, die iets uitstraalden, wat ze in Ranma's ogen nooit had gezien. Ze wist, dat ze voor haar
moest gaan oppassen.
"Goedemiddag Cologne, geëerde lid van de raad der Amazones", groette ze beleefd, en
maakte een korte buiging. Shampoo stond verstijfd en Mousse begon zenuwachtig aan zijn
bril te morrelen. Het werd even stil, en iedereen keek verbaasd naar het roodharige meisje in
schooluniform, die zo'n beleefde begroeting gaf aan de stokoude eigenares van de Cat Café.
"Hallo Ranko, wat een zeldzame begroeting van jou. Welke wind brengt jou hiernaar toe?"
vroeg de verbaasde Cologne aan haar.
"Het is een kwestie over bepaalde wetten van de Amazones. Als het mogelijk is, kunnen we
het ergens apart bespreken, waar we meer privé hebben?"
Cologne knikte. "We kunnen even naar achteren gaan, om deze kwestie te bespreken." Ze
keek Shampoo en Mousse aan. "Zorgen jullie, dat de zaak verder soepel verloopt? Ik wil niet
gestoord worden." De beide personen knikten.
Ranko begon weer flink te niezen. Cologne keek Ranko aan. "Verkouden aan het worden,
kind?" Ranko knikte.
Ze liepen naar achteren, en kwamen in de woonkamer. Ze namen beide bij een tafel plaats,
en gingen op de grond zitten. "Wil je soms wat thee?" vroeg Cologne. "Oh ja, graag
Cologne," antwoordde Ranko. Zij had sinds een paar uur niets meer gedronken, en
ondertussen dorst gekregen.
Cologne keek strak naar Ranko. "Het is Shampoo, nietwaar kind?" Ranko knikte. "Ik heb
medelijden met haar. Ze heeft zichzelf een hoop ellende op de hals gehaald, en dat alles voor
niets." Cologne schonk Ranko en haarzelf een beker met thee in. "Verklaar je nader," vroeg
Cologne nieuwsgierig.
Zenuwachtig trok Ranko aan haar vlecht. Ze begon de hele zaak uit te leggen, die ze eerder
had verteld aan Akane en Nabiki. Cologne luisterde ogenschijnlijk neutraal naar Ranko's
woorden, maar binnenin trilde ze van ontzetting. Ze was ontzet, dat Ranko, mazen in de
wetten van de Amazones had gevonden en de regels tegen elkaar uitspeelde. Ze zag echter een
dodelijk val voor Ranko opdoemen.
"Wel, Ranko, ik ben verbaasd om jouw inzicht. Als ik niet beter wist, dan zou ik zeggen, dat
je iemand anders was. Je weet echter, dat Shampoo inmiddels was bestraft, voor het breken
van de regels." Cologne hoopte, dat zij het hierbij zou laten. Het was eigenlijk beter, om nu te
stoppen.
Ranko toverde echter een glimlach te voorschijn, zoals ze dat dikwijls Kasumi zag maken.
De rillingen liepen over Cologne's rug. Ranko was helemaal uit karakter getreden. "Ik weet
waar u naar toe wilt Cologne. Jullie hebben haar bestraft, maar helaas niet ontheven van haar
twee eden. Met andere woorden, de beide regels gelden nog steeds. Ze blijven elkaar
neutraliseren."
Hoofdschuddend keek Cologne naar Ranko. "Kind, begrijp je dan niet, dat jij hiermee de
dood over jezelf afroept? Deze regels zullen elkaar niet neutraliseren. De eed van Shampoo's
kus des doods, zal voor jou gaan gelden, omdat jij de meisjesvorm bent van Ranma!" zei ze
zacht.
Ranko boog even haar hoofd. "Ik ben blij, dat u om mij geeft Cologne. U hoeft hier echter
niet bang voor te zijn. Ook dat wist ik, en zij zal mij niets kunnen doen." Cologne werd nu erg
nieuwsgierig. "Kind, hoe wil jij, je hieruit redden?"
Een geheimzinnige glimlach speelde om Ranko's mond. "Wie van ons is de echte Ranma,
Cologne?" Het theekopje die Cologne net in haar handen had genomen, begon te trillen. Die
twinkeling in Ranko's ogen zeiden iets, dat zij niet direct aan haar wilde vertellen. Ranko
giechelde. "U kan geen antwoord geven, nietwaar? Wat dat betreft, zijn wij in principe beide
Ranma. Ik heb dezelfde herinneringen als hem. Of ik nu verandert ben of niet, wij zijn beide
van dezelfde origine. Shampoo heeft de beide kussen aan de persoon Ranma gegeven, en die
had de mogelijkheid om van geslacht te veranderen, en nu heeft hij zich ook nog eens in
tweeën gesplitst."
Trillerig legde Cologne haar kopje op tafel, terwijl Ranko van haar theekopje begon te
drinken. "Ranko, je hebt mijn respect. Je bent zo sluw als een vos. Ik kan het niet geloven."
Ze schudde haar hoofd. "Shampoo kan inderdaad niet aan haar twee eden voldoen, omdat
jullie allebei in principe Ranma zijn. Zij kan inderdaad geen dood persoon trouwen. De beide
regels van de Amazone wetten, neutraliseren elkaar in deze uitzonderlijke situatie. Mijn
achterkleinkind, Shampoo, zal dit nieuws niet ter harte nemen," zei ze met een zucht.
Het had alweer te lang geduurd voor Ranko, en ze begon weer flink te niezen. Cologne
haalde ergens een zakdoek te voorschijn, die Ranko dankbaar aannam. Met een flink geluid
snoot ze haar neus.
Cologne zweeg een kort moment. Ze keek Ranko recht in de ogen. "Vertel me Ranko. Je
zegt het niet hardop, maar jij bent de ware Ranma, nietwaar?"
Zwijgend keek Ranko, Cologne een lang moment in haar oude grijze ogen. Ze knikte
langzaam.
Cologne knikte. "Ik zag het in jouw ogen. Het stille geheim die je meedraagt. Ik had het
eigenlijk kunnen weten. De brandwonden. Ranma had ze niet, alleen jij, Ranko."
Ranko sloeg haar ogen neer. "Het is een kwestie hoe men ertegen aankijkt. Ik probeer
neutraal te blijven, en ik zeg gewoon dat we in tweeën gesplitst zijn. Maar als u het op uw
manier wilt bezien. Ranma, mijn broer nu, is inderdaad uit mij geworpen, toen ik getroffen
werd door de bliksem. Wat dat betreft, was ik de eerste Ranma."
Ranko's gezicht werd ernstig. "Wilt u mij echter iets beloven Cologne?" Het oude vrouwtje
keek Ranko aan. "Vertel het alstublieft aan niemand, vooral niet aan Akane en Ranma!"
Na een korte pauze knikte Cologne. "Ik zal het aan niemand vertellen. Op mijn eer als lid
van de raad der Amazones." Ranko boog en bedankte Cologne.
Ranko moest alweer niezen.
Cologne keek ernstig naar Ranko. Ze had haar gezicht langzaam een andere kleur zien
aannemen, sinds ze hier was. "Kind, kom even hier. Laat me jouw voorhoofd voelen." Ranko
knikte en kwam naar Cologne toe. Het oude vrouwtje balanceerde weer op haar stok, en legde
haar hand op Ranko's voorhoofd. Ze schudde haar hoofd. "Ranko, jij hebt een verhoging! Als
ik jou was, zou ik de komende dagen thuisblijven." Het gezicht van Ranko betrok en ze begon
te mopperen over een rotzak van een kleine lelijke dikke administrateur met een brilletje.
****
Toen Ranko de Cat Café had verlaten, schudde Cologne haar hoofd. Ze kon het niet
geloven. Ranko was veranderd. Wat een contrast met Ranma. Ze kon het gevoel niet van haar
afschudden dat Ranma een lachertje was, in vergelijking met Ranko. Shampoo zou dit nieuws
absoluut niet aanvaarden, dat wist zij bij voorbaat al te zeggen. Ze vermoedde dat Ranko dat
ook al wist. Welk spel was Ranko aan het spelen?
Ze schudde weer haar hoofd. "Ze hangt teveel rond bij Nabiki en Kasumi," zuchtte ze.
Cologne besloot niet langer hierbij stil te staan. Er waren nu belangrijkere dingen af te
handelen.
****
Ranko was tevreden met het resultaat, dat ze geboekt had. Cologne reageerde, zoals ze
voorzien had. Ze begon te gniffelen. Ranko was echter blij, dat het voorbij was. Al dat
formele gedoe begon haar de keel uit te hangen.
Plotseling stopte Ranko met wandelen. Ze voelde een aanwezigheid en haar zesde zintuig
gilde dat zij in gevaar was. Ze begon scherp om haar heen te kijken. Er kwam geritsel vanuit
de struiken.
Een jongen kwam uit de struiken te voorschijn. Hij had zwart haar met een hoofdband om en
op zijn rug droeg hij een grote reistas met een grote zware bamboe paraplu. Het was Hibiki
Ryoga. Toen hij Ranko in zicht kreeg, beloofde zijn ogen niet veel goeds. De vorige keer had
Ryoga het gepresteerd om tijdens hun gevecht weer te verdwalen, en nu was hij waarschijnlijk
gebrand om het vorige gevecht af te maken.
"Wel ... wel ... Ranma. Ik zie dat het met de dag beter gaat met jou. Draag je tegenwoordig
een meisjes schooluniform, hentai?" vroeg hij sarcastisch. Hij schudde zijn hoofd. "Hoe durf
je Akane nog onder ogen te komen! Durf jij jezelf nog een man te noemen? Akane verdient
beter dan jou!"
Ranko knarste met haar tanden. Dit was niet het juiste moment, om nu ruzie met hem te
zoeken, bovendien voelde ze zich niet prettig. De griep begon parten te spelen. Ze draaide zich
om, en wilde aanstalten maken om te vertrekken. "Ryoga, laat me met rust. Ik wil niet met je
vechten, niet vandaag."
Ryoga werd kwaad. "Ranma! Gedraag je als een man. De grote Ranma die wegloopt van
een gevecht? Vergeet het maar! Ik laat deze kans mij niet ontgaan. De vorige keer verdween je
ook als een angsthaas!" schreeuwde hij haar toe.
Ranko draaide zich met een flits om. "Ryoga no baka! Jij was het zelf, die het presteerde om
tijdens het gevecht weer te verdwalen. Hoe kan dat ooit mijn schuld zijn!" De ogen van Ranko
brandden met vuur, of van de koorts, wie zal het zeggen.
"Genoeg gepraat Ranma! Het is vandaag een mooie dag om te sterven. Vandaag zal ik zeker
winnen. Ik voel het! Verdedig jezelf Ranma! Voor Akane," riep hij furieus. Ranko kon alleen
maar slikken, toen zij Ryoga naar zich toe zag stormen.
****
Een Ranma 1/2 Fanfic door DWM
All Ranma characters are the property of Rumiko Takahashi
Hoofdstuk 9
Wil de echte Ranma nu opstaan.
Ranma en zijn vader Genma hielden weer hun ochtend oefening. Zoals gewoonlijk had
Genma het buitengewoon moeilijk, om Ranma bij te houden, maar hij was niet van gisteren.
Hij haalde nu alles uit de kast, om het zijn zoon zo moeilijk mogelijk te maken.
Een nieuwe tactiek werd uitgeprobeerd. Genma trok plotseling een verraste gezicht. "Niet te
geloven, ik zag ergens honderd Yen liggen!" riep hij uit. "Waar ... waar!" Ranma begon om
zich heen te kijken. Deze afleiding werd duur betaald. Ranma kreeg een trap tegen zijn maag
en vloog de vijver in.
Proestend kwam Ranma uit de vijver gekropen. Hij kon zichzelf wel voor zijn kop slaan, dat
hij in zo'n oude truc trapte. "Oyaji, dat was vals!" zei hij nog half proestend. Zijn vader liep
lachend weg. "Deze ronde is mij zoon. Jouw eigen schuld. Laat je nooit afleiden tijdens een
gevecht. Je had veel te veel zelfvertrouwen, onderschat nooit en te nimmer jouw
tegenstander!"
Ranma wierp met zijn blik messen naar zijn vader. Het ergste was, dat hij gelijk had. Hij
schudde zijn hoofd. Verslagen door de honderd Yen truc.
****
In de slaapkamer van de Saotome's was het een klerebende. Her en der lagen kleren op de
grond verspreid. Na goed zoeken, vond Ranko eindelijk wat ze zocht. Het was de
schooluniform van de Furinkan High. Ze keek naar de uniform. Het was een tijdje niet
gedragen, en dan was het alleen voor 'speciale' doeleinden geweest.
Er werd op de deur geklopt. Het was Kasumi.
"Goedemorgen Ranko-chan. Ik had van Akane gehoord, dat je de schooluniform moest
dragen." Ze keek naar de kleren die Ranko in haar handen had. "Oh, ik zie dat je, jouw eigen
uniform al had. Wel, dan heb ik alleen nog dit voor je." Ze gaf de kledingstukken aan Ranko.
De rechterwenkbrauw van Ranko kreeg een zenuwtrekje. Het was damesondergoed,
inclusief een beha! Na al die strijd met Happosai in het verleden geleverd te hebben, moest ze
er nu toch aan geloven.
Kasumi glimlachte maar gaf te kennen, dat ze het niet eens was met Ranko's kleedgedrag.
"Ranko-chan, het is niet proper, als je niet fatsoenlijk gekleed gaat. Het valt soms op, weet je,"
terwijl ze naar haar boezem wees. Ranko zuchtte, terwijl haar schouders inzakten. Ze keek
naar de beha, die ze tussen haar duim en wijsvinger omhoog hield. Het leven was soms
gewoon niet eerlijk.
****
Aan tafel was het drukker geworden, sinds Ranko en nu Happosai erbij waren gekomen.
Ranko keek verbaasd naar Ranma. "Je hebt verloren?" vroeg zij, en blikte even naar haar
vader, die eens vandaag niet voor pandabeer speelde. Een grote grijns stond op Genma's
gezicht gepleisterd. Ranma haalde gefrustreerd zijn schouders op. "Het was een kwestie van
honderd Yen," antwoordde hij droog. Ranko keek hem even vreemd aan, maar besloot het
hierbij te laten.
De schooluniform van Ranko trok de aandacht van Ranma. "Oh man, ik had niet gedacht,
dat je de woorden van die leraar ging opvolgen. Ik dacht, dat je rokken en jurken haatte!"
Ranko gaf alleen een korte knik. "Ik haat deze kleren nog steeds, het is alleen om niet meer
problemen te veroorzaken, dan ik al heb." Iedereen gaf een knikje. Het was inderdaad beter
zo.
Happosai keek eens goed naar Ranko, en zette daarna grote ogen op. "Ranko-chan, je draagt
een beha!" riep hij verheugd uit. De eetstokjes van Ranko snapten in tweeën, en haar gezicht
werd vuurrood.
Ranma verslikte zich in zijn eten, en kuchend, keek hij naar Ranko. De rood aangelopen
Ranko keek kwaad naar Happosai en daarna naar Ranma. "Ja, ik weet wat jullie willen
zeggen, en ja, ik haat beha's!" riep ze boos uit.
Een grinnikende Happosai at verder, en deed, alsof er verder niets aan de hand was.
****
Ranma en Ranko wandelden over het hek langs het kanaal, terwijl Akane en Nabiki gewoon
op de grond naast hun liepen.
"Ranko, wil je soms, dat iedereen onder je rok kijkt!" riep Akane waarschuwend naar
Ranko. Ze giechelde. "Ik heb mijn boxershort over mijn ondergoed getrokken, dus de jongens
zullen niet echt veel te zien krijgen," antwoordde ze met een knipoog.
Akane haalde haar schouders op, en keek weer voor zich uit. Nabiki zag iets welbekends in
de verte naderen. "Ranma?" Ranma keek naar beneden en keek Nabiki aan. Zij wees naar
voren. "Shampoo op twaalf uur." Het was te laat voor Ranma, om Shampoo op haar fiets te
ontwijken. Hij had er beter aan gedaan, door voor zich uit te blijven kijken.
Bliksemsnel sprong Ranko van het hek af. Zij had haar op tijd gezien. Ranma had echter
geen geluk. Met een "Nihao Ranma!" kreeg hij de fiets van Shampoo tegen zich aan. Het was
typisch Shampoo, die het zelfs presteerde om met haar fiets over daken, hekken en muren te
racen. Beide vielen ze naar beneden.
Nabiki grinnikte. Ze had hem toch gewaarschuwd? Wel, expres natuurlijk.
Kwaad duwde Ranma de fiets van zich af en keek de Chinese brokkenmaakster kwaad in de
ogen. Shampoo was onverstoorbaar, en omhelsde Ranma innig. "Hallo Ranma. Ranma maakt
afspraak met Shampoo, ja?"
Akane kon het niet langer meer aanzien, en haalde ergens een emmer water te voorschijn.
Een kleddernatte Ranma met een Shampoo-kat op zijn rug, rende hysterisch weg. Ranko die
ook niet immuun voor katten was, sprong verschrikt in Nabiki's armen.
Een hoofdschuddende Nabiki vroeg zich af, of die laatste actie van Akane niet overdreven
was geweest. Ze keek de verwilderde Ranko aan, die zij in haar armen droeg. Zij was
gelukkig niet te zwaar. "Als je zo vriendelijk wilt zijn, Ranko...," zei ze droog. Ranko kwam
langzaam weer bij haar zinnen en kwam langzaam tot besef, in welke armen ze lag. Zij gaf
haar meest ontwapende glimlach. "Eeh, gomen Nabiki," zei ze verontschuldigend. Zij werd
losgelaten en Ranko viel op de grond.
Ranko stond op, met een pijnlijk gezicht over haar zitvlak wrijvend. Boos keek ze Akane
aan. "Waarom was dat nodig geweest Akane?! Ranma kreeg niet eens de kans om wat te
zeggen!" riep Ranko.
Akane die inmiddels was verder gaan lopen, draaide haar hoofd om. "Ja en wat? Ik haat haar
geflirt. En wat die baka betreft, wat houdt hem tegen, om zijn standpunt duidelijk te maken?!
Hij is gewoon te bang, om iemand van ons te kiezen!" riep ze kwaad.
Plotseling sloeg Akane haar hand voor de mond. "Oooh, gomen, Ranko. Ik ben vergeten dat
je ook Ranma ... was." Akane boog haar hoofd. Ranko haalde haar schouders op en begon
verder te wandelen. Nabiki en Akane volgden zwijgend.
Ranko keek Akane even kort aan. "Wil je weten waar het echte probleem zit Akane?"
Akane keek haar vragend aan. Ranko sloot even haar ogen, en keek daarna Akane aan.
"Normaal zwijg ik altijd over mijn persoonlijke problemen, maar vreemd genoeg kijk ik er nu
anders tegenaan ..." Ze glimlachte droevig.
"Het grote probleem, of beter gezegd, juist niet, is dat Ranma een man van eer is." Nabiki
en Akane keken Ranko verbaasd aan. "Ja, inderdaad. Wij zijn onze Oyaji niet. Waar hij lak
aan heeft, hebben wij behouden. Onze eer!" Ranko gaf een korte knik, terwijl ze een klop op
haar borst gaf. "Ja, en onze eer heeft ons ook diep in de problemen geholpen. Ranma heeft
aan jou, Ukyo en Shampoo verplichtingen. Eer speelt hier een belangrijke rol in. Hij is eer
gebonden om aan jullie alle drie, verplichtingen na te komen." Akane slikte en Nabiki fronste.
"Heh, maar ik heb besloten om hier wat aan te gaan doen!" Ranko maakte een vuist. Akane
keek haar nieuwsgierig aan en Nabiki werd geïnteresseerd. "Het probleem van Ukyo ligt
duidelijk bij mijn vader, en wat Shampoo betreft...," ze glimlachte geheimzinnig, "zij heeft
een grote blunder begaan. Daardoor heeft ze in totaal geen recht meer op Ranma! Na school
ga ik zeker even langs de ...eeh... de... C-c-c-cat Café."
Nabiki keek verbaasd. "Leg uit Ranko." Zij knikte. "Shampoo gaf Ranma de kus des doods
en de kus der belofte als echtgenote, correct?" De beide meisjes knikten. "Het is heel logisch.
De beide Amazone regels neutraliseren elkaar. Shampoo is hierdoor hem in totaal niets
verplicht! Je kan geen dood persoon trouwen. Er is haar ook nooit verteld dat zij ontheven
was, van haar eed. Ze was alleen bestraft voor het breken van de Amazone regels. Dus de
beide beloftes gelden nog steeds."
Akane's mond viel open. Nabiki knikte. "Heel slim Ranko, maar hoe zit het nu met jou? De
kus des doods zou voor jou weer kunnen gelden."
Ranko grinnikte. "Wel, daaraan heb ik ook gedacht." Ze gaf een knipoog.
Voordat Nabiki kon vragen wat ze had uitgedacht, werd hun aandacht afgeleid. Ze waren
inmiddels aangekomen, en liepen door de poort van de school. Ranma was inmiddels op het
schoolplein. Je hoefde je niet af te vragen, waarom hij er zo snel was.
****
Kuno liep weer over het schoolplein. Hij was eindelijk erin geslaagd om de 'duistere
wapenmeester' te vinden. Het was Mousse. Gistermiddag had hij hem opgejaagd als een wild
dier, en op een gegeven moment verdween hij. Hij was er zeker van, dat Mousse zijn moed en
kracht vreesde. Hij had gewonnen. Het enige wat hij nog had gezien, was een eend met een
bril, die snaterend wegvloog. Hij was echter tevreden.
Dat Mousse mazzel had gehad, dat besefte Kuno niet. Mousse was te verzwakt, om een
gevecht aan te gaan, laat staan, om te blijven vluchten. De watervloek was voor Mousse de
uitkomst geweest.
Twee schoonheden kwamen het schoolplein op. Het waren Tendo Akane en het meisje met
de vlecht. Kuno was in de zevende hemel. Hij was er beslist van overtuigd, dat de godin met
de vlecht voor hem zou vallen, nadat hij haar zou vertellen, dat hij haar gewroken had. Tendo
Akane zou beslist hierna volgen.
Hij rende op ze af, terwijl hij een bos rode rozen te voorschijn goochelde. Waar hij ze
verstopte, was voor iedereen een raadsel.
"Meisje met de vlecht, mijn geliefde, ik heb jou gewroken!" Ranko sloeg wit uit, toen ze
Kuno op hem zag afrennen, en voor ze het wist, kreeg ze een bos rozen in handen gedrukt.
"Mijn geliefde, laten we deze overwinning bij mij thuis vieren!" riep hij verheugd uit. Zijn
blik ging naar Akane. Ook zij ontsnapte niet aan een bos rode rozen. "Oh Tendo Akane, ik
weet zeker dat je me gemist hebt. Laten we samen met het meisje met de vlecht, het feest
vieren!"
Nabiki schudde haar hoofd. Ranko en Akane begonnen te zweten. Ranko kon alleen zuur
glimlachen. "Uhm, bedankt Kuno, denk ik...." Hoe moest zij zich hieruit redden. Echter,
voordat Akane en Ranko iets konden doen, hoorden ze de stem van Ranma.
"Kuno! Je laat Akane en mijn zus Ranko met rust! Blijf mijn zus en Akane ongewenst
lastig vallen, en je krijgt het met mij te doen!" zei Ranma met een ijzige stem.
Ranko keek verbaasd en Akane keek vreemd naar Ranma. Normaal deed hij zoiets niet.
Het werd plotseling muisstil op het schoolplein. De wind waaide, en je kon het ruisen van de
bladeren horen. Alle ogen waren gericht op Kuno en Ranma.
Kuno keek strak naar Ranma. "Jij wilt beweren, dat deze schone godin, jouw zuster is? Ik
weiger dat te geloven, jij verachtelijke zwarte magiër. Zowaar, je moet een betovering op haar
hebben gelegd, zodat zij denkt, dat zij jouw zuster is. Dit kan ik niet tolereren!" Kuno haalde
zijn houten bokken te voorschijn en hij maakte zich gereed.
Ranma sloeg zich op zijn voorhoofd en trok zijn hand over zijn gezicht. Kon Kuno
werkelijk nog dommer zijn, dan hij had gedacht?
Een vinger tikte op de schouder van Kuno. Hij draaide zich om en zag een boze Ranko.
Kuno kreeg een klap in zijn gezicht.
De klap was over het hele plein te horen, en iedereen trok een pijnlijk gezicht. Dat moest
pijn doen.
Verbouwereerd wreef Kuno over zijn pijnlijk vuurrode wang. "Waarom?" vroeg hij zacht.
Ranko schudde kwaad haar hoofd. "Baka, een paar dagen geleden had ik je verteld, dat ik
zijn tweelingzus ben, en nog ben je het vergeten! Stommeling, kijk goed naar onze gezichten
en zie de gelijkenis. Of ben je werkelijk zo blind!"
Zwijgend keek hij naar Ranko's en Ranma's gezichten. Zijn ogen zagen de waarheid, maar
zijn geest wilde het nog niet accepteren. Hij keek nog eens en de waarheid drong eindelijk tot
hem door. Hij liet zijn bokken zakken en legde zijn hand over zijn gezicht. "Het is waar.
Helaas, het is waar. Jullie zijn daadwerkelijk broer en zus. Het is een wreed lot, dat je van
hetzelfde bloed bent als die verachtelijke Saotome Ranma. Ik...," hij keek smekend naar
Ranko, maar verder kwam hij niet.
"Je hebt zojuist mijn broer en indirect mij beledigd. Wat verwacht je nog van mij? Dien je
volgens jouw traditie trouwens geen toestemming van mijn broer te hebben, voor een
afspraakje?" Ze schudde haar hoofd. "Ik denk dat je voorlopig in zijn zwarte boekje staat," zei
Ranko en ze gooide de bos rozen terug naar Kuno, die hij zwijgend opving. Ze draaide zich
om, maar keerde haar gezicht half naar hem. "Kuno, bedankt voor de moeite die je deed, om
mij te wreken. Ik apprecieerde het ...," zei ze zacht. Kuno knikte zwijgend. Ranko en Ranma
liepen het schoolgebouw binnen.
Iedereen voelde op dat moment toch een beetje mee met Kuno. Hij was een idioot, maar dit
keer was het echt tot een dramatisch dieptepunt gekomen. Kuno had nu hier op deze
schoolplein een gigantisch blauwtje opgelopen, na de vele vruchteloze, of beter gezegd, de
vele nutteloze pogingen. Je voelde je vanzelf triest worden.
Akane schudde langzaam haar hoofd. Ze dumpte de rozen in een vuilnisbak en zij liep het
schoolgebouw binnen. Het was bijna tijd. Nabiki schudde haar hoofd. Ze begon zich steeds
meer over Ranko te verbazen.
Iedereen schrok plotseling op. Kuno hief dramatisch zijn bokken in de lucht. "Saotome
Ranma, ik zal het hier niet bij laten. Ik zal zowel de godin met de vlecht, en Tendo Akane van
jouw juk bevrijden! Zowaar ik Kuno Tatewaki heet, de Blue Thunder van Furinkan High!"
Een donder rolde op de achtergrond. Iedereen sloeg stijl achterover. Wat een idioot!
****
De sfeer in de klas was wat vrolijker. De leraar gaf een knik van goedkeuring, toen hij
Ranko de klas zag betreden. Sommige jongens keken beteuterd. Ze hadden een weddenschap
gemaakt. Er was gewed, dat Ranko weer net als Ranma gekleed, de klas in zou komen. Ze
hadden verloren. Ranko was in haar schooluniform gekomen. Enkele meiden giechelden, toen
ze de beteuterde gezichten zagen.
Ranma, Akane en Ranko gingen naar hun vaste plek. Ranko kwam weer naast Ukyo zitten
en groette haar vrolijk. Ukyo groette zenuwachtig terug. Ze was nog steeds niet echt aan deze
vreemde situatie gewend.
Tijdens de les dwaalden Ranma's gedachten af. Hij dacht terug, aan wat er zostraks met
Kuno was gebeurd. Ranko had hem een klap in zijn gezicht verkocht. Ranma was nog nooit
zo ver gegaan, niet zoals zij het had afgehandeld. Ranma fronste zijn wenkbrauwen. De
jongensachtige karaktertrekken begonnen met de dag te vervagen bij haar.
Akane's gedachten dwaalden ook met haar gedachten af. Akane had het gezien, maar kon
het niet geloven. Ranko die Kuno niet een dreun, maar een klap in zijn gezicht gaf. Ze moest
echter toegeven, het was effectief. Het schudde zelfs Kuno even tot de realiteit. Ze lachte
heimelijk.
Ranko kreeg briefjes van her en der toegedrukt. Zoveel aandacht was ze niet gewend en
zeker niet van de jongens. Ze walgde ervan. Ukyo grinnikte, en ze kreeg een blik van Ranko
toegeworpen die slechte dingen beloofden.
****
De school was eindelijk afgelopen. Ranma, Akane, Ukyo en Ranko liepen door de
schoolpoort, en bleven bij de uitgang stilstaan.
Er werd plotseling hard geniest. Akane, Ranma en Ukyo keken naar de richting waar het
geluid vandaan kwam. "Sorry," zei Ranko, terwijl ze over haar neus wreef.
Ukyo had weer zoals gewoonlijk haar enorme spatel achter haar rug gestoken. Het wapen
van de Martial Arts Okonomiyaki chef.
De laatste tijd kwam Ranma niet meer bij haar op bezoek. Ze vond het vreemd, want ze wist
zeker, dat Ranma stapelgek op haar gemaakte okonomiyaki's was. Het viel haar ook op, dat
Akane en Ranma de laatste paar dagen beter met elkaar konden opschieten, en ze begon zich
zorgen te maken.
"Ranchan, sugar, je hebt de laatste paar dagen, je niet meer laten zien bij mijn okonomiyaki
zaakje. Waarom kom je vandaag niet eens langs bij jouw meest geliefde verloofde. Je weet dat
ik altijd een speciaal okonomiyaki voor je klaarmaak," zei ze met haar beste glimlach.
Akane fronste haar wenkbrauwen, bij de woorden van Ukyo, en ze begon boos te worden.
Ranma werd zenuwachtig. "Wel Ucchan... eh ... ik, weet je, de reden dat ik niet zo vaak meer
bij je kom is eh ...dat ik de laatste tijd niet zo vaak meer door Akane gelanceerd wordt en ..."
"Ranma!?" riep Akane kwaad. Ranma begon te zweten. Hij wilde ze niet beide voor hun
hoofd stoten, en zocht naarstig naar een uitweg. "Ik ..." Ranko schoot snel tussen hun beide
in. "Hij wilt graag even bij je langs komen, Ucchan. Het is een tijdje geleden en Akane wilt
graag meekomen, niet waar?" vroeg Ranko snel.
De boze Akane schudde haar hoofd. "Nee, laat maar. Dat hij maar naar zijn favoriete
'verloofde' gaat en naar de pomp loopt. Hij bekijkt het maar!" Met een snort liep ze met een
opgeheven neus weg. Ranko schudde haar hoofd. Akane kon soms net zo koppig zijn als
Ranma.
Ranma werd ook kwaad. "Dat die kawaiikunee tomboy het dan maar bekijkt! Ik ga met
Ucchan mee!" Ukyo was in de zevende hemel en nam Ranma in haar arm. Ze begon de niet
helemaal willige Ranma mee te trekken.
(Kawaiikunee = 'uncute' in Engels, niet leuk/niet aardig; tomboy is Engels, wordt ook
gebruikt om meisjes met jongensachtig gedrag weer te geven.)
In Ranma's achterhoofd was een gigantische bel om een bepaalde reden gaan rinkelen. Hij
draaide zich om, en wilde Ranko vragen of zij mee wilde komen, maar zij was inmiddels
verdwenen. Hij zuchtte. Tot zover, zijn zelfgemaakte belofte om Ranko in de gaten te houden.
Hij rilde over zijn rug. Wat kon dat betekenen?
****
Met haar handen achter haar rug slenterde Ranko door de straten van Nerima. Als ze haar
broek aanhad, dan had ze haar handen in haar zakken gestoken. Sommige mensen keken haar
raar aan. Het was niet een dagelijks gezicht om een meisje zo te zien lopen.
Ze zuchtte. Ranko kreeg praktisch er een wazig gevoel van, om nu toeschouwer te zijn van
Ranma en Akane. Het was alsof je nu een film van jezelf zag. Nu ze als buitenstaander erbij
stond, zag ze duidelijk de gebreken van Ranma en Akane. Hoe was het mogelijk. Ze schudde
haar hoofd.
Wat Ukyo betreft, het was haar beste vriendin. Nou ja, zij gaf eigenlijk meer om Ranma, dan
om haar. Ze kon het wel begrijpen, maar ze voelde zich toch verraden.
Ranko moest plotseling weer flink niezen. Ze wreef over haar neus terwijl haar ogen een
beetje begonnen te wateren. "Uh oh, ik denk dat ik aangestoken ben. Die rotzak van een
administrateur moet mij aangestoken hebben! Oh boy, als ik hem te pakken krijg," dacht zij
kwaad, terwijl ze weer nieste.
Ze besloot in ieder geval, het probleem van Ranma stap voor stap aan te pakken en de eerste
stap was Shampoo. Het was tijd om naar de Cat Café te gaan. Het nieuws wat ze te vertellen
had, zou daar zeker een hoop stof doen opwaaien, of juist niet. Shampoo was dat betreft, net
zo koppig als Ranma en Akane. Ze hoopte ,dat Cologne in ieder geval voor rede vatbaar was.
Ze besloot alles uit de kast te gaan halen, om haar te overtuigen. Als dat haar lukte, dan had
Ranma geen verplichting meer aan Shampoo, dat was het belangrijkste. Mocht Shampoo
alsnog lastig doen, dan had ze nog meer pijlen op haar boog.
Terwijl Ranko verder liep, dwaalden haar gedachten verder. Het was alweer een tijdje
geleden. Ze kon zich nog herinneren dat Ranma en zijn vader het dorp van de Amazones
binnen kwamen en ongevraagd van de hoofdprijs gingen eten. Het was inmiddels te laat, toen
de gids hun erop attendeerde. Ranma was toen in zijn meisjesvorm en werd uitgedaagd door
de kwade Shampoo, die inmiddels de winnaar van de Martial Arts Tournament was geworden.
Ranma won zonder blikken of blozen, en de razende Shampoo gaf hem toen de Kus des
Doods. Volgens de wetten van de Amazones, moest de Amazone, als ze werd overwonnen
door een vrouw, een niet-Amazone, haar de Kus des Doods geven en haar net zolang najagen,
totdat ze haar had gedood. Hierdoor werd haar eer teruggewonnen. De Kus der Belofte als
echtgenote gelde, als zij door een man was overwonnen. Ranma was idioot genoeg, er in
geslaagd, om de beidde kussen op te lopen, terwijl Shampoo niet wist, dat het meisje en de
jongen exact dezelfde persoon was. Wat een geschiedenis. Sindsdien zat Shampoo diep in de
problemen en het was deels Ranma's schuld.
Ranko schudde haar hoofd. Nou ja, Shampoo was smoorverliefd op hem, dus zo'n diep
probleem was dat niet voor haar. Een vreemde stem haalde Ranko uit haar gedachten.
"Oi schoonheid. Zo alleen op pad? Heb je zin om wat te drinken?" Ranko keek op. Waarom
was ze altijd zo'n grote doelwit van die vrijpostige mannen? De vreemde, maar goed uitziende
jongeman keek haar uitnodigend aan. "Uhm, bedankt maar nee," zei ze vriendelijk. Ranko
wilde weer verder lopen, maar werd tegengehouden. "Ah, toe nou schoonheid, zoiets kan je
toch niet afslaan? Noem jouw favoriete plek, en ik trakteer!"
Ranko begon zich te ergeren. "Wil je zo vriendelijk zijn, om me door te laten gaan. Ik ben
niet geïnteresseerd." De jongeman zuchtte en wilde nog wat zeggen, maar voor Ranko was de
maat vol. Een felrode battle-aura begon om haar heen te gloeien. Hij sprong verschrikt opzij.
"Bedankt!" zei Ranko nijdig en ze begon weer te niezen. Kwaad liep zij verder. De meeste
mensen in haar pad, sprongen voor een niezende wandelende gloeilamp opzij.
****
In de Cat Café werd het langzamerhand wat drukker. Het liep tegen etenstijd en dan werden
er meer bestellingen gemaakt. Mousse en Shampoo werkten hard.
De oude Cologne keek op. Ze voelde Ranko naderen. Het was niet zo moeilijk om haar uit
de mensenmassa op te pikken, niet met zo'n grote hoeveel levensenergie, Ki.
Een paar minuten later kwam Ranko de Cat Café binnengestapt. Shampoo keek verrast,
maar het gezicht van Mousse betrok. Ranko groette Shampoo maar negeerde Mousse. Ze liep
naar Cologne toe.
Cologne keek nieuwsgierig naar Ranko. Ze zag een vastberadenheid in haar ogen. Het waren
ogen, die iets uitstraalden, wat ze in Ranma's ogen nooit had gezien. Ze wist, dat ze voor haar
moest gaan oppassen.
"Goedemiddag Cologne, geëerde lid van de raad der Amazones", groette ze beleefd, en
maakte een korte buiging. Shampoo stond verstijfd en Mousse begon zenuwachtig aan zijn
bril te morrelen. Het werd even stil, en iedereen keek verbaasd naar het roodharige meisje in
schooluniform, die zo'n beleefde begroeting gaf aan de stokoude eigenares van de Cat Café.
"Hallo Ranko, wat een zeldzame begroeting van jou. Welke wind brengt jou hiernaar toe?"
vroeg de verbaasde Cologne aan haar.
"Het is een kwestie over bepaalde wetten van de Amazones. Als het mogelijk is, kunnen we
het ergens apart bespreken, waar we meer privé hebben?"
Cologne knikte. "We kunnen even naar achteren gaan, om deze kwestie te bespreken." Ze
keek Shampoo en Mousse aan. "Zorgen jullie, dat de zaak verder soepel verloopt? Ik wil niet
gestoord worden." De beide personen knikten.
Ranko begon weer flink te niezen. Cologne keek Ranko aan. "Verkouden aan het worden,
kind?" Ranko knikte.
Ze liepen naar achteren, en kwamen in de woonkamer. Ze namen beide bij een tafel plaats,
en gingen op de grond zitten. "Wil je soms wat thee?" vroeg Cologne. "Oh ja, graag
Cologne," antwoordde Ranko. Zij had sinds een paar uur niets meer gedronken, en
ondertussen dorst gekregen.
Cologne keek strak naar Ranko. "Het is Shampoo, nietwaar kind?" Ranko knikte. "Ik heb
medelijden met haar. Ze heeft zichzelf een hoop ellende op de hals gehaald, en dat alles voor
niets." Cologne schonk Ranko en haarzelf een beker met thee in. "Verklaar je nader," vroeg
Cologne nieuwsgierig.
Zenuwachtig trok Ranko aan haar vlecht. Ze begon de hele zaak uit te leggen, die ze eerder
had verteld aan Akane en Nabiki. Cologne luisterde ogenschijnlijk neutraal naar Ranko's
woorden, maar binnenin trilde ze van ontzetting. Ze was ontzet, dat Ranko, mazen in de
wetten van de Amazones had gevonden en de regels tegen elkaar uitspeelde. Ze zag echter een
dodelijk val voor Ranko opdoemen.
"Wel, Ranko, ik ben verbaasd om jouw inzicht. Als ik niet beter wist, dan zou ik zeggen, dat
je iemand anders was. Je weet echter, dat Shampoo inmiddels was bestraft, voor het breken
van de regels." Cologne hoopte, dat zij het hierbij zou laten. Het was eigenlijk beter, om nu te
stoppen.
Ranko toverde echter een glimlach te voorschijn, zoals ze dat dikwijls Kasumi zag maken.
De rillingen liepen over Cologne's rug. Ranko was helemaal uit karakter getreden. "Ik weet
waar u naar toe wilt Cologne. Jullie hebben haar bestraft, maar helaas niet ontheven van haar
twee eden. Met andere woorden, de beide regels gelden nog steeds. Ze blijven elkaar
neutraliseren."
Hoofdschuddend keek Cologne naar Ranko. "Kind, begrijp je dan niet, dat jij hiermee de
dood over jezelf afroept? Deze regels zullen elkaar niet neutraliseren. De eed van Shampoo's
kus des doods, zal voor jou gaan gelden, omdat jij de meisjesvorm bent van Ranma!" zei ze
zacht.
Ranko boog even haar hoofd. "Ik ben blij, dat u om mij geeft Cologne. U hoeft hier echter
niet bang voor te zijn. Ook dat wist ik, en zij zal mij niets kunnen doen." Cologne werd nu erg
nieuwsgierig. "Kind, hoe wil jij, je hieruit redden?"
Een geheimzinnige glimlach speelde om Ranko's mond. "Wie van ons is de echte Ranma,
Cologne?" Het theekopje die Cologne net in haar handen had genomen, begon te trillen. Die
twinkeling in Ranko's ogen zeiden iets, dat zij niet direct aan haar wilde vertellen. Ranko
giechelde. "U kan geen antwoord geven, nietwaar? Wat dat betreft, zijn wij in principe beide
Ranma. Ik heb dezelfde herinneringen als hem. Of ik nu verandert ben of niet, wij zijn beide
van dezelfde origine. Shampoo heeft de beide kussen aan de persoon Ranma gegeven, en die
had de mogelijkheid om van geslacht te veranderen, en nu heeft hij zich ook nog eens in
tweeën gesplitst."
Trillerig legde Cologne haar kopje op tafel, terwijl Ranko van haar theekopje begon te
drinken. "Ranko, je hebt mijn respect. Je bent zo sluw als een vos. Ik kan het niet geloven."
Ze schudde haar hoofd. "Shampoo kan inderdaad niet aan haar twee eden voldoen, omdat
jullie allebei in principe Ranma zijn. Zij kan inderdaad geen dood persoon trouwen. De beide
regels van de Amazone wetten, neutraliseren elkaar in deze uitzonderlijke situatie. Mijn
achterkleinkind, Shampoo, zal dit nieuws niet ter harte nemen," zei ze met een zucht.
Het had alweer te lang geduurd voor Ranko, en ze begon weer flink te niezen. Cologne
haalde ergens een zakdoek te voorschijn, die Ranko dankbaar aannam. Met een flink geluid
snoot ze haar neus.
Cologne zweeg een kort moment. Ze keek Ranko recht in de ogen. "Vertel me Ranko. Je
zegt het niet hardop, maar jij bent de ware Ranma, nietwaar?"
Zwijgend keek Ranko, Cologne een lang moment in haar oude grijze ogen. Ze knikte
langzaam.
Cologne knikte. "Ik zag het in jouw ogen. Het stille geheim die je meedraagt. Ik had het
eigenlijk kunnen weten. De brandwonden. Ranma had ze niet, alleen jij, Ranko."
Ranko sloeg haar ogen neer. "Het is een kwestie hoe men ertegen aankijkt. Ik probeer
neutraal te blijven, en ik zeg gewoon dat we in tweeën gesplitst zijn. Maar als u het op uw
manier wilt bezien. Ranma, mijn broer nu, is inderdaad uit mij geworpen, toen ik getroffen
werd door de bliksem. Wat dat betreft, was ik de eerste Ranma."
Ranko's gezicht werd ernstig. "Wilt u mij echter iets beloven Cologne?" Het oude vrouwtje
keek Ranko aan. "Vertel het alstublieft aan niemand, vooral niet aan Akane en Ranma!"
Na een korte pauze knikte Cologne. "Ik zal het aan niemand vertellen. Op mijn eer als lid
van de raad der Amazones." Ranko boog en bedankte Cologne.
Ranko moest alweer niezen.
Cologne keek ernstig naar Ranko. Ze had haar gezicht langzaam een andere kleur zien
aannemen, sinds ze hier was. "Kind, kom even hier. Laat me jouw voorhoofd voelen." Ranko
knikte en kwam naar Cologne toe. Het oude vrouwtje balanceerde weer op haar stok, en legde
haar hand op Ranko's voorhoofd. Ze schudde haar hoofd. "Ranko, jij hebt een verhoging! Als
ik jou was, zou ik de komende dagen thuisblijven." Het gezicht van Ranko betrok en ze begon
te mopperen over een rotzak van een kleine lelijke dikke administrateur met een brilletje.
****
Toen Ranko de Cat Café had verlaten, schudde Cologne haar hoofd. Ze kon het niet
geloven. Ranko was veranderd. Wat een contrast met Ranma. Ze kon het gevoel niet van haar
afschudden dat Ranma een lachertje was, in vergelijking met Ranko. Shampoo zou dit nieuws
absoluut niet aanvaarden, dat wist zij bij voorbaat al te zeggen. Ze vermoedde dat Ranko dat
ook al wist. Welk spel was Ranko aan het spelen?
Ze schudde weer haar hoofd. "Ze hangt teveel rond bij Nabiki en Kasumi," zuchtte ze.
Cologne besloot niet langer hierbij stil te staan. Er waren nu belangrijkere dingen af te
handelen.
****
Ranko was tevreden met het resultaat, dat ze geboekt had. Cologne reageerde, zoals ze
voorzien had. Ze begon te gniffelen. Ranko was echter blij, dat het voorbij was. Al dat
formele gedoe begon haar de keel uit te hangen.
Plotseling stopte Ranko met wandelen. Ze voelde een aanwezigheid en haar zesde zintuig
gilde dat zij in gevaar was. Ze begon scherp om haar heen te kijken. Er kwam geritsel vanuit
de struiken.
Een jongen kwam uit de struiken te voorschijn. Hij had zwart haar met een hoofdband om en
op zijn rug droeg hij een grote reistas met een grote zware bamboe paraplu. Het was Hibiki
Ryoga. Toen hij Ranko in zicht kreeg, beloofde zijn ogen niet veel goeds. De vorige keer had
Ryoga het gepresteerd om tijdens hun gevecht weer te verdwalen, en nu was hij waarschijnlijk
gebrand om het vorige gevecht af te maken.
"Wel ... wel ... Ranma. Ik zie dat het met de dag beter gaat met jou. Draag je tegenwoordig
een meisjes schooluniform, hentai?" vroeg hij sarcastisch. Hij schudde zijn hoofd. "Hoe durf
je Akane nog onder ogen te komen! Durf jij jezelf nog een man te noemen? Akane verdient
beter dan jou!"
Ranko knarste met haar tanden. Dit was niet het juiste moment, om nu ruzie met hem te
zoeken, bovendien voelde ze zich niet prettig. De griep begon parten te spelen. Ze draaide zich
om, en wilde aanstalten maken om te vertrekken. "Ryoga, laat me met rust. Ik wil niet met je
vechten, niet vandaag."
Ryoga werd kwaad. "Ranma! Gedraag je als een man. De grote Ranma die wegloopt van
een gevecht? Vergeet het maar! Ik laat deze kans mij niet ontgaan. De vorige keer verdween je
ook als een angsthaas!" schreeuwde hij haar toe.
Ranko draaide zich met een flits om. "Ryoga no baka! Jij was het zelf, die het presteerde om
tijdens het gevecht weer te verdwalen. Hoe kan dat ooit mijn schuld zijn!" De ogen van Ranko
brandden met vuur, of van de koorts, wie zal het zeggen.
"Genoeg gepraat Ranma! Het is vandaag een mooie dag om te sterven. Vandaag zal ik zeker
winnen. Ik voel het! Verdedig jezelf Ranma! Voor Akane," riep hij furieus. Ranko kon alleen
maar slikken, toen zij Ryoga naar zich toe zag stormen.
****