Gespleten problemen.
Een Ranma 1/2 Fanfic door DWM
All Ranma characters are the property of Rumiko Takahashi
Hoofdstuk 12
Moeder en dochter.
Het was tegen de avond, dat Ryoga en Ranma weer richting de Tendo's liepen. De beide
rivalen waren vandaag gewoon even vrienden.
"Ranma, ik heb nog nooit kennis met jouw moeder gemaakt, maar mijn eerste indruk is, dat
ze een vrouw met principes is, maar ook vriendelijk en aardig. Je boft met jouw moeder!"
Ranma keek verbaasd naar Ryoga en hij knikte.
"Man, dat kan je wel zeggen. Het is alleen zo jammer, dat het zo uit de hand was gelopen."
Hij balde zijn vuist. "Als mijn Oyaji niet zo'n baka was, dan waren ik en mijn moeder allang
weer samen geweest."
Ryoga dacht even aan zijn eigen ouders. Zijn hele familie leed aan een slecht gevoel voor
richting. Hij had hoelang al, niet zijn ouders gezien alleen door het feit, dat zij allemaal
constant verdwaalden. Misschien werd het eens tijd, om voorlopig thuis te blijven zodat hij
zijn eigen ouders ook weer eens kon ontmoeten.
Hij stopte en keek Ranma aan. "Het is tijd om onze wegen weer te scheiden. Ik ga naar
huis." Ranma keek hem verbaasd aan. "Dus je gaat niet mee, naar de Tendo's?"
Ryoga schudde zijn hoofd. "Nee, vandaag heb ik andere plannen. Ook ik wil weer mijn
ouders zien. Het is een tijdje geleden." Ranma knikte begrijpend. "Zal ik je dan erheen
gidsen?"
Ryoga keek verrast. "Serieus, wil je dat doen?" Ranma knikte. Hoe vaak hij in het verleden,
Ryoga niet naar huis had gebracht. Hij verdwaalde constant.
Het toeval besliste echter anders. Een plas water kwam vanuit de lucht vallen. Een
verschrikte Ranma en Ryoga kregen een laag water over hun heen. Een seconde later kwam
een kwaaie kleine zwarte biggetje tussen de kleren van Ryoga gekropen. Een vrouw kwam uit
het raam kijken en ze zag een natte Ranma staan. "Oh het spijt me verschrikkelijk jongeman.
Ik was mijn ramen aan het wassen en de teil glipte uit mijn handen." Een kwaad biggetje liet
weten, dat hij het haar behoorlijk kwalijk nam. Ranma kon alleen maar zijn schouders
ophalen.
"Het ziet ernaar uit, dat we het beste tot morgen kunnen uitstellen Ryoga." Hij raapte Ryoga,
zijn kleren en zijn tas met paraplu op, en liep met zijn last naar huis.
Ryoga die nou meegedragen werd, kon alleen maar instemmend knorren. Een warm bad was
nu wel op zijn plaats.
Tot Ryoga's verbazing, voelde hij dat Ranma ook nat was geworden. Normaal zou hij nu in
zijn meisjesvorm zijn geweest. Hij zuchtte. Waarom had Ranma al het geluk, en hij niet. Hij
schudde echter deze gedachte gauw van zich af. Ryoga moest aan Ranko denken. Hij had
tijdens hun gesprek een flikkering van pijn, in Ranko's ogen gezien. Hij wist zeker, dat zij niet
echt gelukkig met haar situatie was.
Een ding was hem duidelijk. Ranko's en Ranma's persoonlijkheden waren niet exact
hetzelfde. Hij kon het echter niet echt geloven, dat zij beiden ooit een persoon waren geweest.
Vooral Ranko was zo ... anders.
Toen Ranma bijna bij de Tendo's was aangekomen, hield hij Ryoga even voor zijn gezicht
en keek hem strak aan. "Yo Ryoga, je weet wat ik wil zeggen! Laat je niet in bed meenemen
door Akane! Ander is het feest, begrepen pig? Je gaat zo snel mogelijk in bad."
Het zwarte biggetje kon alleen maar zuchten, en gaf een korte knik. Het liefst had hij hem
flink in zijn arm gebeten, maar hij wist, dat Ranma gelijk had.
Ranma stond even stil voor de poort. Het was bijna fluisterend. "Oh man, serieus. Ik zou er
snel wat aan doen. Het is Ranko. Ik weet niet.... Pas op voor haar, ze lijkt soms net op Nabiki.
Ik mag dan dom lijken, maar ik ben niet gek." Ryoga slikte en knikte gauw. Hij had het
begrepen.
****
Ranma kwam met P-chan (P voor Pig, Chan voor klein) in zijn armen de woonkamer binnen
en groette iedereen. Toen hij de kamer rondkeek, voelde hij zich een beetje onbehaaglijk
worden. Iedereen was aanwezig en scheen iets van hem te verwachten.
Toen Akane echter P-chan in Ranma's armen zag zitten, kwam ze verheugd op Ranma af.
"Ranma, heb je P-chan weer gevonden? Wat een verrassing," riep ze verheugd. Ranma
haalde zijn schouders op, en overhandigde haar het kleine zwarte biggetje.
"Oh kleine P-chan, heb je me erg gemist," kirde ze tegen hem, terwijl ze P-chan stevig tegen
haar aandrukte. P-chan liet een vrolijke knor horen.
Ranma nam plaats aan tafel. Hij zag, dat zijn vader alles behalve vrolijk was. Genma keek
hem kwaad aan. "Zoon, ik kreeg een telefoontje van mijn vrouw Nodoka. Waar haal je het lef
vandaan, om haar alles te vertellen? Ben je soms levensmoe? Je wist heel goed, dat het onze
kop kon kosten."
"Yeah, right. Ik ben niet bepaald levensmoe Pap. Ik was op zoek naar Ranko, maar Okaasan
vond haar eerder. Ranko was te ziek om zichzelf te helpen. Wat moest ik doen? Toekijken?"
antwoordde Ranma.
Genma keek verrast. "Ranko was zo ziek, dat ze zichzelf niet kon helpen? Vertel mij eens
iets nieuws, zoon. Jij had je rustig erbuiten kunnen houden. Ik weet zeker dat Ranko, voor
haarzelf kon opkomen."
"Oh yeah Oyaji. Ze was gewond, had hoge koorts en ze was zo duizelig, dan ze niet eens
meer fatsoenlijk op twee benen kon staan! En dan te bedenken, dat ze ook nog eerst eens een
robbertje met Ryoga had gevochten, terwijl ze ziek was. Het verbaast me, dat ze nog zo ver
gekomen was! Yeah right, dat allemaal is doodnormaal, ze staat gewoon op en loopt weer
even vrolijk verder," riep Ranma bijna schreeuwend naar zijn vader.
Happosai, die tot dat moment zich afzijdig had gehouden, werd kwaad en bezorgd. "Wat
bedoel je? Mijn Ranko-chan is gewond en ziek? Hoe is dat precies gebeurd Ranma?"
Ranma haalde kwaad zijn schouders op. "Ik heb het gevecht zelf niet gezien, maar de halve
straat was opgeblazen, en ik heb begrepen, dat zij enkele brokstukken tegen haar heeft
gekregen. Haar rechterbovenarm lag open. Ryoga vertelde zelf, dat hij geen vinger op haar
heeft kunnen leggen."
Ranma zuchtte. Hij kon zichzelf wel voor zijn kop slaan, dat hij niet constant bij Ranko was
gebleven. Ranko had geluk gehad. Het had ook anders kunnen verlopen. Hij huiverde bij de
gedachte.
De oude kleine meester Happosai keek bedenkelijk. "Ranko heeft ontzettend veel geluk
gehad. Ik neem aan, dat zij Ryoga met een Ki-blast heeft verslagen."
"Eh, Ryoga heeft haar die tweede kans nooit gegeven. Het hele gevecht was voor de rest,
close combat," antwoordde Ranma.
"Dus mijn dochter was maar gevlucht," zei Genma met een ontevreden snort. "Onze
Musubetsu Kakuto Ryuu wordt hier gewoon te grabbel gegooid. Ik denk, dat ik Ranko ga
verbieden om nog langer de Art uit te voeren."
Boze blikken keken richting Genma. Hij begon te zweten. Happosai sprong op de tafel, en
keek hem strak in zijn ogen. "Genma, je weet heel goed, dat ze kwetsbaar is. Als ze gevlucht
was, dan had ze alle reden! Trouwens je komt te snel tot een domme conclusie! Ranko had
waarschijnlijk nog steeds genoeg opties, maar ik denk dat ze de buurt niet wilde opblazen!"
Happosai draaide zich naar Ranma. "Zij heeft echter gewonnen, nietwaar?"
Ranma knikte. "Ze sloeg Ryoga met een enkele uppercut tegen zijn kaak, knock out,"
antwoordde hij droogjes.
Happosai keek tevreden. Kasumi reageerde met een: "Oh my." Akane knikte, ze had al een
vermoedden. P-chan keek boos de andere kant op. Nabiki keek geamuseerd. Soun reageerde
hier niet echt op, en de kleur van Genma's gezicht trok weg.
Met een bleek gezicht keek Genma naar zijn zoon. "Je maakt een grap. Nee, je moet me wel
voor de gek houden! Zoon, je weet heel goed, dat Ryoga ijzersterk is. Ranko is onmogelijk in
staat om dat te doen!"
Met een hop, sprong Happosai van de tafel en draaide zijn kleine hoofd half naar hem toe.
"Genma, jij waardeloze man, denk na. Het moet een soort Ki-techniek zijn geweest. Hoe
moest Ranko het anders doen."
"Ryoga vertelde me, dat hij vaagjes had gezien, dat haar vuist een lichtblauwe gloed gaf. Het
is beslist Ki. Man, het is waarschijnlijk sterker dan enig ander bekende vuisttechniek," lichtte
Ranma toe, terwijl een kleine glimlach om zijn mond speelde. Als Ranko die techniek hem
zou kunnen leren, dan was hij praktisch onoverwinnelijk.
P-chan en Genma kregen identieke gedachten.
Met een schuine blik keek Happosai naar Genma en Ranma, en zag die welbekende blikken
in hun ogen. Hij liep naar buiten en keek de tuin in. "Heh, Ranko-chan, je zult het nog
moeilijk krijgen. Maar zodra je weer beter bent, dan zal ik jou nieuwe technieken leren,
waarvan je alleen kon dromen. En ik heb ook een paar mooie dingen voor jou in petto," dacht
Happosai, terwijl hij grinnikte. "Heh, waar heb ik die beha ook weer gelaten ... en misschien
... ik heb speciale kruiden voor haar die ... waar lagen ze ook alweer..." Happosai grijnsde
breed.
Nabiki die zich stil had gehouden, en de zaak had aangehoord, besloot Ranma nog enkele
dingen te vragen. Ze waren trouwens helemaal van het onderwerp afgeweken. "Zeg eens
Ranma, hoe staat het nu met tante Saotome? Hoe is het voor de rest verlopen?"
Zenuwachtig begon Ranma achter zijn hoofd te krabben. "Eh, yeah, nadat Ranko was
verzorgd door een dokter, hebben Ryoga en ik, haar het hele verhaal van de Jusenkyö vloek
uitgelegd," hij blikte even snel naar P-chan. "Yeah, uiteindelijk was Mam overtuigd. Ze was
echter niet blij, dat ik en mijn Oyaji zolang verstoppertje voor haar hebben gespeeld. Ze vond
dat niet erg mannelijk."
Genma slikte bij deze woorden.
"Oh man, ik wist niet hoe ik me daaruit moest praten. Gelukkig was Ranko weer aanwezig,
en had ze Mam ervan kunnen overtuigen, dat ik erg mannelijk was. Het had echt niet veel
gescheeld, ik zweer je."
Nabiki grinnikte en ze keek sarcastisch naar Genma. "Heh, oom Saotome, het ziet ernaar uit
dat jouw leven is gered door Ranko. Ironisch, niet?"
Er zat plotseling een pandabeer aan tafel, die een bordje te voorschijn haalde met de
woorden: -[Mijn naam is panda, ik weet van niets.]-
Ranma sprong naast zijn vader, griste het bordje uit zijn klauwen en gaf de pandabeer er een
flinke dreun mee op zijn hoofd. "Yeah, right. Wij danken onze leven aan haar, en je doet alsof
het niet de moeite waard is ouwe panda!" schreeuwde hij naar hem. Kwaad rende hij de
woonkamer uit.
Zwijgend keek iedereen naar de zwetende pandabeer.
****
Het was vrij laat. Op het dak van de dojo lag Ranma languit op zijn rug, en staarde naar de
lucht. Een volle maan, en vele sterren schitterden aan de hemel.
Ranma dacht over de dingen na, die de afgelopen dagen waren gebeurd.
Hij was eindelijk herenigd met zijn moeder. Het seppuku contract was vernietigd. Hij was
eindelijk vrij van de Jusenkyö vloek. Het leven zag er rooskleuriger voor hem uit, op zijn baka
Oyaji en enkele details na. Ukyo en Shampoo waren de laatste problemen die hij nog had.
Ranma keek opzij. Hij hoorde geschuifel en zag dat er een ladder tegen de dakgoot werd
geplaatst. Een moment later, keek een meisjesgezicht met een blauwzwarte korte haardos over
de rand. Ranma glimlachte, het was Akane.
Akane kwam over het dak naar hem toegelopen, en ging naast Ranma zitten. "Ik vermoedde
al, dat je weer op het dak was gaan liggen." Ze zuchtte. "Oom Saotome kan soms zo
onredelijk zijn. Ik persoonlijk zou hem allang met een grote hamer door het dak hebben
geslagen." Ranma knikte zwijgend.
Ze keek naar de wolkenloze hemel vol sterren. "Het is een mooie nacht met die volle maan,
nietwaar."
Ranma knikte. "Yup, een mooie nacht. Wat brengt jou trouwens hier Akane? Of kom je ook
mee staren naar de hemel?"
Ze keek een beetje beteuterd. "Ik was P-chan aan het zoeken. Het was plotsklaps verdwenen.
De enige persoon die weer opdook was Ryoga. Ik snap er niets van."
Ranma glimlachte. Ryoga was toch wijzer, dan hij had gedacht.
Hij ging rechtop zitten en kruiste zijn benen in een zithouding. Hij staarde naar Akane.
"Weet je Akane, zulke nachten als deze hebben vaak iets magisch," fluisterde hij in Akane's
oor.
Zij draaide zich naar zijn gezicht, en keek hem lang zwijgend in zijn ogen. Het was dat het
donker was, ander kon Ranma een blos op Akane's wangen zien verschijnen. Ranma bloosde
zelf ook, toen hij Akane iets speciaals wilde vertellen. "Weet je Akane, ik ... zoveel zorgen
vallen plotseling van mij af en ... en ik begin steeds meer te beseffen dat ... Ik ..."
"Wat een vangst, wat een vangst!" kraaide een vrolijke Happosai uit, terwijl hij over de
daken stuiterde als een wilde aap. Op zijn rug droeg hij een enorme zak met gestolen
damesondergoed. Ranma en Akane werden wild, uit hun betovering opgeschrikt.
Happosai landde op Ranma's hoofd, en met een flinke afzet sprong hij weer verder. Hij
draaide zich half om. "Een mooie nacht, nietwaar Ranma?" en kakelend verdween hij in de
nacht.
Met een ruk stond Ranma rechtop. "Hentai, ouwe freak, dat zet ik je betaald!" schreeuwde
Ranma kwaad. Hij wilde zijn achtervolging gaan inzetten, maar hij werd plotseling door
Akane bij zijn arm gegrepen.
Een kort moment keek hij verbaasd naar Akane, maar zij keek hem alleen maar vragend aan.
"Oke, oke, ik blijf hier," en grommend ging hij weer zitten. Kwaad vouwde hij zijn armen
over elkaar. De avond was voor Ranma betreft, bedorven.
Akane zuchtte diep. Nou zou ze niet meer te weten komen, wat Ranma haar wilde vertellen.
Ze ging weer naar de hemel staren.
Een moment later ging Ranma weer languit op het dak liggen. Hij moest plotseling huiveren.
Het was Ranko. Hoe zou zij nu met Happosai omgaan?
Ranma wist eigenlijk niet, was hij ervan moest denken. Ranko scheen slim te zijn, ze leek
wat dat betreft een beetje op Nabiki. En die glimlach ... soms leek ze op Kasumi en dan weer
op Nodoka, hun moeder. Maar waarom verschilde haar karakter zoveel van hem. Wie of wat
is zij?
Het meest fascinerende was haar Ki. Ze was een pure Ki-reactor.
Hij kon het eigenlijk nog niet bevatten. De helft van de straat was weggeblazen, en dat alles
met een simpele Ki-schot. Ranma had alle details van Ryoga gehoord. Voor zo'n zelfde
resultaat moest Ryoga een perfecte Shishi Hokodan uitvoeren. Het was, zoals Happosai had
gezegd. Ranko kon een hele woonblok wegvagen, als ze dat wilde.
Ranma schudde ongelovig zijn hoofd. Zoveel kracht, en toch zo fragiel. Zijn zelfgemaakte
belofte om haar te beschermen, was trouwens al met de eerste dag de mist ingegaan. Echter,
zij wist haar mannetje te staan, ondanks haar situatie. Tijdens het gevecht tegen Ryoga, wist
zij een compleet nieuw techniek te gebruiken, en Ryoga binnen een klap uit te schakelen. Was
het mogelijk, dat zij haar zwakheid, in pure kracht kon omzetten? Ranma schudde zijn hoofd
bij deze gedachte. Dat was onzin. Het moest iets anders zijn.
"Welk techniek gebruikte Ranko, wat kan het toch zijn?" vroeg Ranma zich hardop af.
"Welk techniek Ranma? Oh ... je bedoelt vast haar Ki-vuist!"
Hij draaide zijn gezicht naar haar. "Akane, weet jij soms hier meer vanaf?" vroeg hij
nieuwsgierig. Akane keek hem geheimzinnig aan.
"Wel, toen Ranko gisteravond mij vertelde, dat ze niet zo sterk meer was, toen had ik haar
duidelijk gemaakt, dat zij op het strand, een krater in het zand had geslagen." Ranma's
wenkbrauwen gingen omhoog. "Oh ... en?"
Ze knikte. "Dat deed haar nadenken, en ze had algauw ontdekt waardoor het kwam. Na een
beetje concentreren, straalde haar hand met een lichtblauwe glans." Ranma ging rechtop
zitten, en keek bedenkelijk voor zich uit.
Hij haalde zijn schouders op. "Yeah, right. Het was precies wat Ryoga mij ook vertelde.
Maar nu ik erover nadenk, zo'n speciaal techniek is dat ook weer niet. Ik denk dat ik met een
beetje oefenen, dat ook zou kunnen."
Akane schudde haar hoofd. "Ik dacht hetzelfde erover. Maar het is echter iets anders.
Extreem moeilijk zelfs. Het is geconcentreerde compacte pure Ki energie. Deze techniek van
Ranko werkt als een schild en kan bij contact ook als een micro Ki-blast tegelijk werken. In
haar frustratie had ze het onbewust uitgevoerd."
Ranma kon het niet nalaten om vol bewondering te fluiten.
"Ranko was van plan, om zich verder te trainen in deze techniek. Ze hoopt binnenkort haar
hele lichaam in een Ki-schild te kunnen hullen. Als dat haar lukt, dan...."
"Dan is ze praktisch onoverwinnelijk," maakte Ranma de zin af. Akane hoorde een vlaag
van jaloersheid in zijn stem.
Ranma maakte een vuist. "Vandaag of morgen, zal ik ook die techniek onder de knie
krijgen. Ik hoef het slechts een paar keer te zien, om het ook te kunnen. Ik weet het zeker."
Een grijns van zelfvertrouwen verscheen op Ranma's gezicht. "Net als de Shishi Hokodan, zal
ik met een soortgelijk techniek opkomen, dat verzeker ik je!" zei hij zelfverzekerd, terwijl hij
zijn armen over elkaar vouwde.
Akane liet haar kin in haar hand rusten, en zuchtte terwijl ze met medelijden naar Ranma
keek. "Ranma no baka," dacht zij bij haarzelf. Iets in haar vertelde, dat het niet zo makkelijk
zou gaan, dan het leek.
****
Ranko deed langzaam haar ogen open. Ze keek recht in een staalblauwe hemel. Verbaasd
knipperde ze met haar ogen, ging rechtop zitten en keek om haar heen. Alles tot aan de
horizon, een grote grasmat.
"Oh nee, het is die gare droom weer." Ze stond op, en keek uit naar een grote boom. In de
verte zag ze de top al. Ze had haar oude kleren weer aan. Een zwarte broek en haar rode
Chinese blouse. Ranko stopte haar handen in haar zakken, en slenterde op haar dooie gemak
richting de boom.
Eindelijk aangekomen liep ze een paar rondjes om de stam, maar er was niemand te
bekennen. "Het is toch al een idiote droom. Wat heb ik hier eigenlijk nog te zoeken," riep ze
gefrustreerd uit.
"Oi Ranko, hierboven!" klonk een bekende stem vanuit de boom.
Ranko keek omhoog, en zag onna-Ranma een aantal meters hoger op een tak zitten. Ze kon
haar echter niet zo scherp zien, net alsof je dwars door haar heen kon kijken. "Ja hallo! Kan je
naar beneden komen!? Zo hoog kom ik niet meer, weet je!" schreeuwde Ranko naar boven.
Onna-Ranma's keek verbaasd. "En sinds wanneer kan je niet zo hoog springen? Wat houd
jou tegen? Dit is jouw droom hoor!"
Ranko krabde zich achter haar hoofd, en waagde een sprong, maar kwam slechts een meter
van de grond. Gefrustreerd haalde ze haar schouders op. "Yeah right, mijn droom.
Ammehoela, moet ik soms naar je toe vliegen?"
Giechelend keek onna-Ranma naar beneden. "Wel, oke dan. Ik kom naar je toe!" Ze sprong
naar beneden en kwam met een zachte plof naast Ranko terecht.
Met grote ogen keek Ranko naar onna-Ranma. Geen wonder dat ze haar zo slecht kon zien.
Ze was net een spook, doorzichtig, transparant! "Wat is er met jou gebeurd?" vroeg Ranko
verbaasd en bezorgd tegelijk.
Onna-Ranma glimlachte echter. "Dit is een goed teken, weet je. Ik ben met jou aan het
herenigen." Ranko trok een scheef gezicht. Herenigen? Ze kreeg een vaag gevoel, dat ze het
liever niet wilde weten.
Onna-Ranma knikte. "Misschien heb je al een vermoeden. Als Ranma-chan symboliseer ik
jouw vrouwelijke kant. Sinds Ranma-kun is verdwenen, heb ik alleen nog invloed op jou." Ze
begon weer te giechelen. "Sinds ik al transparant ben, wil dat alleen zeggen, dat ik al half met
jou herenigt ben."
Verschrikt nam Ranko een paar passen achteruit en begon wild met haar handen te zwaaien.
"Wa ... wat! N ... Nee, dat kan niet waar zijn! Dokter Tofu heeft mij alleen gezegd, om niet
tegen mijn gevoelens te vechten, maar dat wil niet zeggen, dat ik het accepteer. Ik ben nog
steeds een man binnenin, weet je!" riep ze ontzet tegen haar.
Onna-Ranma glimlachte. "Je hebt het zelf niet eens meer in de gaten, maar de verschillen
tussen jou en Ranma, zijn als vuur en water. Je beschouwd Ranma al als jouw broer. Waarom
doe je zoveel moeite om hem te helpen? En hoe denk je over Akane? Waarom ben je niet
jaloers? Ranma heeft immers Akane. En waar is jouw te snelle mond gebleven? Waarom
gebruik je tegenwoordig je verstand? Waarom ben je anders dan Ranma?"
Zoveel feiten waren gewoon teveel voor Ranko. Ze greep met haar beide handen naar haar
slapen en schudde hevig met haar hoofd. "Hou op. Serieus, hou op! Ik zeg je ... ik ben een
ma... een ... een..."
Een déjà vu van Mousse aan het strand, schoot door haar hoofd. Verslagen liet Ranko haar
hoofd hangen.
"Ik haat je, weet je dat," zei ze met een diepe zucht. Onna-Ranma knikte zwijgend.
Ze legde bemoedigend een hand op Ranko's schouder. "Je kan niet meer ontkennen, wat je
bent. Jij bent Ranma niet meer! Jouw jongensvorm rent vrolijk rond, terwijl de vrouwenhart in
jou is achtergebleven. Niemand heeft hierom gevraagd en evenmin kunnen we hier wat aan
doen. Accepteer wat je bent, en leer ermee te leven. Kijk naar de toekomst, en niet naar het
verleden," zei onna-Ranma zacht tegen haar.
Ze omhelsde Ranko en fluisterde in haar oor: "Laat je niet overwinnen door zogenaamde
zwakheden. Saotome Ranko verliest nooit, onthou dat voor altijd!"
Voordat Ranko wat kon doen, stapte onna-Ranma in haar lichaam, en ze was verdwenen.
Verschrikt voelde ze overal op haar lichaam. Ze begon te beseffen, dat ze nu compleet met
onna-Ranma herenigd was.
"Je wordt bedankt," riep ze grommend tegen niemand. "Als je maar niet denkt, dat ik
giechelend in truttige rokjes en roze jurkjes ga rondrennen!" schreeuwde ze over het eindeloze
groene veld. Ranko krabde zich achter haar hoofd. "Oke, ik denk dat zoiets nou ook weer erg
overdreven is voor een normaal iemand," zei ze lacherig tegen haarzelf.
Ze bekeek de boom waarvoor ze tegenover stond. Ze wist inmiddels wat deze boom
voorstelde. Het was haar symbool voor Ki. Levensenergie. Stiekem was ze eigenlijk
benieuwd, hoe de boom van Ranma eruit zag. Ranko grinnikte. Ze wist beslist wat de uitkomst
zou zijn.
Ze keek om haar heen. De wind waaide zachtjes. Plotseling begon alles zwart te worden, en
ze voelde zich plotseling erg onprettig.
****
Ranko deed langzaam haar branderige ogen open en knipperde een paar keer tegen het
daglicht. De zon wierp een straal licht door een spleet van de gordijnen naar binnen.
Ze voelde zich nog steeds onprettig. Het was een stevige griep, die blijkbaar niet snel
voorbij ging. Ranko woelde door haar bed en trok de dekens weer over haar heen. Langzaam
besefte ze, wat voor luxe ze had. Ze lag in een bed met zachte dekens!
Tot nu toe had ze alleen in een slaapzak geslapen, en daarvoor alleen op een futon (=
Japanse slaapmat, gevuld met katoen). Maar nu lag ze in een echte bed. Ranko keek de kamer
rond. Op de een of ander manier, kwam het haar bekend voor. Ze vermoedde, dat het de
kamer was geweest waar kleine Ranma heeft geslapen voordat Oyaji, Ranma meenam voor de
trainingtrip.
Ranko kon de slaap niet meer vatten, en besloot op te staan. Trillerig wankelde ze de
slaapkamer uit. Zodra ze de gang betrad, verwelkomde een heerlijke etensgeur haar neus, en
haar maag grolde verheugd als antwoord. Een grijns verscheen op Ranko's gezicht. Zo ziek
als ze was, haar eetlust had ze niet verloren. Het moest beslist een Saotome familietrekje zijn.
****
Nodoka was in een vrolijke stemming, terwijl ze het eten bereidde. Sinds haar zoon eindelijk
terecht was, kon haar geluk niet meer op. Jammer genoeg, kon hij gisteravond niet langer
blijven, maar niet voor lang, want vandaag zou ze in ieder geval naar de Tendo's gaan.
Ze hoorde iemand de trap afkomen en de woonkamer binnenkomen. Nodoka schudde haar
hoofd. Ranko was weer uit haar bed gekomen. Nodoka liep de woonkamer binnen en zag haar
aan tafel zitten. Ze zag er nog steeds bleek uit, en was nog half slaperig.
"Goedemorgen Ranko," groette Nodoka en gaf Ranko een kus op haar wang. Ze was even
verbaasd door moeders kus, maar het voelde natuurlijk aan. "Goede morgen Mam," groette
Ranko zwakjes maar glimlachend. Haar maag begon nog meer te grollen, door de welkome
geur uit de keuken.
Nodoka lachte geamuseerd. "Ik wilde je vragen, waarom je niet in bed was blijven liggen,
maar ik denk dat ik de reden al weet." Ranko knikte. "Als je even geduld hebt, het eten is zo
klaar."
Terwijl Nodoka naar de keuken liep, begon ze over Ranko na te denken. Altijd als ze bij de
Tendo's kwam, zag ze Ranko en haar panda. Altijd deed ze vrolijk en vriendelijk tegenover
haar. Maar soms zag ze ook verdriet en frustratie. Vanaf het begin voelde ze altijd een sterke
band met haar, en nu besefte ze ook waarom. Ranko was al die tijd Ranma. Nu was Ranko
echter werkelijkheid geworden.
Met een diepe zucht keek ze even naar haar dochter, Ranko. Ranma had haar de hele
geschiedenis van Ranko verteld. Ranma was ervan overtuigd geraakt, dat Ranko een echte
meisje was, ondanks dat zij een splitsing was. Nodoka was er inderdaad ook van overtuigd,
dat deze Ranko anders was. Ze leek in veel opzichten op Ranma, maar ze was stukken anders
dan de oude Ranko. Het waren vooral haar ogen. Ranko's blik in haar helderblauwe ogen
waren anders. Het was iets, wat ze niet thuis kon brengen.
*****
Tevreden leunde Ranko achterover en klopte op haar buik. "Aah, dat was heerlijk Okaasan.
Werkelijk voortreffelijk." Nodoka glimlachte. "Oh, niets te danken dochter, maar het maakt
mijn hart blij om het te horen."
Hier bij haar moeder, in haar geboortehuis voelde Ranko zich sinds jaren, eindelijk thuis.
Een glimlach verscheen op haar gezicht. Ondanks dat ze ziek was, voelde ze een stukje geluk
terugkeren.
Nodoka keek haar dochter een lang moment aan. Ze moest een beetje lachen. Haar pyjama
die Ranko aanhad, was te groot voor haar. Ze verzoop er gewoon in. Zodra Ranko beter was
geworden, was Nodoka beslist van plan, om met haar uit winkelen te gaan voor nieuwe
kleren. Ze vermoedde dat de uniform, het enige was, wat Ranko bezat aan kleding.
"Zeg Ranko, hoeveel kleren heb je eigenlijk bij de Tendo's liggen?"
Ranko leek even na te denken. "Een jurk, zwemkleding en mijn uniform. De rest deel ik met
Ranma," antwoordde ze. Nodoka was verrast om te horen dat zij tenminste nog een jurk had,
maar ze was niet blij, dat zij met Ranma's kleren deelde.
"Ranko, het wordt tijd, dat jij een eigen garderobe krijgt. Ik sta niet toe, dat je in Ranma's
kleren rondwandelt." Ranko trok een pruillip. "Maar Mam, ik heb mijn hele leven niets anders
dan ...." ze zweeg plotseling, en liet haar hoofd hangen. "Het is gewoon niet eerlijk,"
fluisterde ze zacht.
Nodoka keek haar vreemd aan. Ze begon te beseffen dat Ranko niet beter wist. Ze was in
principe een deel van Ranma geweest. Ze wist echter niet, hoe ze met deze situatie moest
omgaan.
Ranko zag dat Nodoka verward was, en ze pakte haar moeders hand. "Het is goed Okaasan.
Ik moet me toch aanpassen, of ik het wil of niet." Ze moest even grijnzen. "Desnoods pas ik
enkele kleren van Ranma zelf aan, zodat die alleen geschikt voor meisjes zijn."
Haar moeder kon een glimlach niet onderdrukken. "Sorry dochter, het is al goed. Ik ben erg
traditioneel, maar ik sta open voor ideeën. Ik ben echter blij, dat je bereid bent, om je aan te
passen."
"Heb je eigenlijk een eigen slaapkamer, of slaap je bij een van de meisjes?" vroeg Nodoka.
"Ik slaap bij Ranma en Oyaji in een slaapzak," antwoordde Ranko. Nodoka's wenkbrauwen
fronsten diep. "Dat is niet echt proper jongedame, om jou bij de mannen te laten slapen. Heeft
niemand daar iets van gezegd?"
Ze haalde haar schouders op. "Eerlijk gezegd, heeft niemand van ons daaraan gedacht. Oyaji
en de Tendo's zijn er zo gewend aan geraakt, dat 'Ranko' een jongen was, dat niemand op dat
idee kwam."
Ranko zuchtte bij de volgende gedachte. "Ranma had weinig respect voor vrouwelijke
modestie. Er is niemand daar, die niet inmiddels weet, hoe ik eruit zie in puur naturel. Ranma
is tenslotte een jongen, en hij weigerde hardnekkig er aandacht aan te besteden." Haar hoofd
was een beetje rood geworden.
Nodoka kuchte zenuwachtig. "Wel, dat spreekt voor zich Ranko. Ik ga deze middag naar de
Tendo's. Ik zal daar een hartig woordje met Ranma, jouw vader en meneer Tendo spreken."
Na een tijdje over koetjes en kalfjes te hebben gehad, stond Nodoka op en ruimde de tafel
af. Terwijl ze bezig was, begon ze weer na te denken over het verhaal van Ranma en Ryoga.
Het verhaal over Ranko verontruste haar.
Ze moest het weten.
Nodoka liep naar de tafel, en ging weer tegenover haar zitten. "Ranko, is het werkelijk waar,
wat mijn zoon en Ryoga over jou vertelden?"
Ranko keek haar moeder verbaasd aan.
Nodoka durfde niet in haar ogen te kijken. "Het was gisteren zo vreemd, toen Ranma van de
vloek vertelde. Ryoga had het zelfs voor mij gedemonstreerd. Ik was na dat moment bereid,
om alles te geloven! Maar nu ik erover nadenk, het is allemaal zo ongeloofwaardig."
Teleurgesteld keek Ranko haar moeder aan. "Wat ben ik dan Mam? Een hersenspinsel?
Slechts een schaduw van Ranma?" vroeg Ranko verdrietig.
Nodoka keek haar dochter verschrikt aan. "Oh nee mijn dochter. Ik weet heel goed dat je
ook van mijn vlees en bloed bent, daar ben ik van overtuigd." Ze zuchtte. "Maar is het
werkelijk waar, dat je over een vernietigende kracht beschikt? Ik bedoel, dat je in staat bent,
om een heel woonblok weg te vagen?"
Een lang pauze volgde. Ze begreep eindelijk, waar haar moeder zorgen over maakte. Met
een zucht keek Ranko naar haar moeder. "Okaasan, het schijnt dat iedereen meer van mij af
weet, dan ik mijzelf ken." Ze haalde haar schouders op. "Het is misschien best mogelijk, dat
ik genoeg Ki heb, om inderdaad de buurt op zijn kop te zetten. Tenminste, tijdens een gevecht
heb ik met een simpele Ki-blast een halve straat opgeblazen. Gelukkig bleef de schade alleen
tot de straat beperkt."
Haar moeder keek Ranko verbaasd aan. "Ki? Een Ki-blast? Mijn dochter, kan je werkelijk
zoiets bewerkstelligen? Ik dacht, dat zoiets alleen maar in oude legenden voorkwam!"
Ranko krabde zich achter haar hoofd. Wat hadden Ranma en Ryoga haar moeder eigenlijk
precies verteld?
"Mam, ik zal het u laten zien, en bewijzen dat het geen legende is." Ze maakte een kom met
haar handen, en Ranko begon zich te concentreren. Het was erg moeilijk voor haar, omdat ze
ziek was, maar uiteindelijk lukte het. Een roze lichtgevende energie bal vormde zich tussen
haar handen. Verbaasd keek Ranko naar het resultaat. Roze? Wat is dit voor flauwekul!? Ze
concentreerde nog harder, en de kleur veranderde naar lichtblauw.
Terwijl de zweet op Ranko's voorhoofd parelde, keek Nodoka verrast naar de oplichtende
energie bal tussen haar handen. "Werkelijk, ik dacht dat het alleen een legende was," zei
Nodoka gefascineerd.
"Ranma kan dit uiteraard ook. Niet lang geleden leerde Ryoga een Ki-techniek. De Shishi
Hokodan. Ranma kwam er snel achter, hoe dat werd gecreëerd. Hij was echter niet in staat om
deze techniek te beheersen, omdat het op depressieve gevoelens was gebaseerd," lichtte Ranko
toe.
Ranko liet weer haar energie bal verdwijnen, en ze veegde de zweet van haar voorhoofd.
"Ryoga gebruikt depressiviteit?" vroeg Nodoka verbaasd. Ranko knikte. "Sinds Ranma
begreep, dat deze techniek op emoties was gebaseerd, ontwikkelde hij een andere techniek en
gebruikte hij zijn zelfvertrouwen hiervoor. Het haalt het helaas nog steeds niet bij de perfecte
Shishi Hokodan."
"Is de perfecte Shishi Hokodan dan zo destructief?" vroeg Nodoka ontzet. Ranko haalde
ongeïnteresseerd haar schouders op. "Wel, hij veroorzaakt met deze techniek een toren van
vallende Ki, die een aardig voetbalveldje kan platgooien, maar dan moet zijn hart praktisch
gebroken zijn."
"Ah, ik begin het te begrijpen. En welke emotie gebruik jij voor jouw techniek Ranko?"
Ranko moest even grinniken. "Dezelfde emotie als mijn broer. Mijn zelfvertrouwen."
Ze legde haar wijsvinger tegen haar kin. "Maar ik denk, dat ik een betere manier heb
gevonden. Sinds eergisteren heb ik namelijk ontdekt, dat ik ook puur Ki kan gebruiken, en ik
vermoed, als het op de juiste manier wordt gebruikt, het nog destructiever kan zijn. Heh,
dankzij de tip van Akane."
Nodoka raakte steeds meer geïnteresseerd. "Puur Ki? Kan je me dat ook laten zien?" Ranko
keek onzeker. "Uhm, ik weet het niet Mam. Ik ben ziek, en die demonstratie kostte mij al veel
moeite."
Een beetje geschrokken, keek Nodoka naar haar. "Sorry Ranko. Het was zo fascinerend, dat
ik er helemaal in beslag door werd genomen. We kunnen dit maar beter laten rusten, tot een
ander keer."
Nodoka stond op, liep naar de keuken en kwam terug met een pakje tabletten.
"Slik een penicilline tablet voordat je weer naar bed gaat kind." Ranko knikte zwakjes.
Voordat Ranko op wilde staan, legde Nodoka haar hand op Ranko's schouder. "Ranko, ik ga
zo dadelijk naar de Tendo's. Je zult dus alleen thuis zijn. Mocht er wat zijn, bel dan mij dan zo
gauw mogelijk op, kind."
Ranko giechelde. "Geef Otosan ervan langs Okaasan," antwoordde ze wraakzuchtig.
Nodoka glimlachte. "Dat zal ik doen kind. Dat zal ik zeker doen."
Een rilling liep over de rug van Genma, terwijl hij een spelletje Go (strategisch spel met
zwarte en witte ronde stenen) tegen zijn vriend Soun speelde. "Vriend Tendo, ik denk dat mijn
vrouw eraan komt..." Soun knikte zwijgend.
*****
Een Ranma 1/2 Fanfic door DWM
All Ranma characters are the property of Rumiko Takahashi
Hoofdstuk 12
Moeder en dochter.
Het was tegen de avond, dat Ryoga en Ranma weer richting de Tendo's liepen. De beide
rivalen waren vandaag gewoon even vrienden.
"Ranma, ik heb nog nooit kennis met jouw moeder gemaakt, maar mijn eerste indruk is, dat
ze een vrouw met principes is, maar ook vriendelijk en aardig. Je boft met jouw moeder!"
Ranma keek verbaasd naar Ryoga en hij knikte.
"Man, dat kan je wel zeggen. Het is alleen zo jammer, dat het zo uit de hand was gelopen."
Hij balde zijn vuist. "Als mijn Oyaji niet zo'n baka was, dan waren ik en mijn moeder allang
weer samen geweest."
Ryoga dacht even aan zijn eigen ouders. Zijn hele familie leed aan een slecht gevoel voor
richting. Hij had hoelang al, niet zijn ouders gezien alleen door het feit, dat zij allemaal
constant verdwaalden. Misschien werd het eens tijd, om voorlopig thuis te blijven zodat hij
zijn eigen ouders ook weer eens kon ontmoeten.
Hij stopte en keek Ranma aan. "Het is tijd om onze wegen weer te scheiden. Ik ga naar
huis." Ranma keek hem verbaasd aan. "Dus je gaat niet mee, naar de Tendo's?"
Ryoga schudde zijn hoofd. "Nee, vandaag heb ik andere plannen. Ook ik wil weer mijn
ouders zien. Het is een tijdje geleden." Ranma knikte begrijpend. "Zal ik je dan erheen
gidsen?"
Ryoga keek verrast. "Serieus, wil je dat doen?" Ranma knikte. Hoe vaak hij in het verleden,
Ryoga niet naar huis had gebracht. Hij verdwaalde constant.
Het toeval besliste echter anders. Een plas water kwam vanuit de lucht vallen. Een
verschrikte Ranma en Ryoga kregen een laag water over hun heen. Een seconde later kwam
een kwaaie kleine zwarte biggetje tussen de kleren van Ryoga gekropen. Een vrouw kwam uit
het raam kijken en ze zag een natte Ranma staan. "Oh het spijt me verschrikkelijk jongeman.
Ik was mijn ramen aan het wassen en de teil glipte uit mijn handen." Een kwaad biggetje liet
weten, dat hij het haar behoorlijk kwalijk nam. Ranma kon alleen maar zijn schouders
ophalen.
"Het ziet ernaar uit, dat we het beste tot morgen kunnen uitstellen Ryoga." Hij raapte Ryoga,
zijn kleren en zijn tas met paraplu op, en liep met zijn last naar huis.
Ryoga die nou meegedragen werd, kon alleen maar instemmend knorren. Een warm bad was
nu wel op zijn plaats.
Tot Ryoga's verbazing, voelde hij dat Ranma ook nat was geworden. Normaal zou hij nu in
zijn meisjesvorm zijn geweest. Hij zuchtte. Waarom had Ranma al het geluk, en hij niet. Hij
schudde echter deze gedachte gauw van zich af. Ryoga moest aan Ranko denken. Hij had
tijdens hun gesprek een flikkering van pijn, in Ranko's ogen gezien. Hij wist zeker, dat zij niet
echt gelukkig met haar situatie was.
Een ding was hem duidelijk. Ranko's en Ranma's persoonlijkheden waren niet exact
hetzelfde. Hij kon het echter niet echt geloven, dat zij beiden ooit een persoon waren geweest.
Vooral Ranko was zo ... anders.
Toen Ranma bijna bij de Tendo's was aangekomen, hield hij Ryoga even voor zijn gezicht
en keek hem strak aan. "Yo Ryoga, je weet wat ik wil zeggen! Laat je niet in bed meenemen
door Akane! Ander is het feest, begrepen pig? Je gaat zo snel mogelijk in bad."
Het zwarte biggetje kon alleen maar zuchten, en gaf een korte knik. Het liefst had hij hem
flink in zijn arm gebeten, maar hij wist, dat Ranma gelijk had.
Ranma stond even stil voor de poort. Het was bijna fluisterend. "Oh man, serieus. Ik zou er
snel wat aan doen. Het is Ranko. Ik weet niet.... Pas op voor haar, ze lijkt soms net op Nabiki.
Ik mag dan dom lijken, maar ik ben niet gek." Ryoga slikte en knikte gauw. Hij had het
begrepen.
****
Ranma kwam met P-chan (P voor Pig, Chan voor klein) in zijn armen de woonkamer binnen
en groette iedereen. Toen hij de kamer rondkeek, voelde hij zich een beetje onbehaaglijk
worden. Iedereen was aanwezig en scheen iets van hem te verwachten.
Toen Akane echter P-chan in Ranma's armen zag zitten, kwam ze verheugd op Ranma af.
"Ranma, heb je P-chan weer gevonden? Wat een verrassing," riep ze verheugd. Ranma
haalde zijn schouders op, en overhandigde haar het kleine zwarte biggetje.
"Oh kleine P-chan, heb je me erg gemist," kirde ze tegen hem, terwijl ze P-chan stevig tegen
haar aandrukte. P-chan liet een vrolijke knor horen.
Ranma nam plaats aan tafel. Hij zag, dat zijn vader alles behalve vrolijk was. Genma keek
hem kwaad aan. "Zoon, ik kreeg een telefoontje van mijn vrouw Nodoka. Waar haal je het lef
vandaan, om haar alles te vertellen? Ben je soms levensmoe? Je wist heel goed, dat het onze
kop kon kosten."
"Yeah, right. Ik ben niet bepaald levensmoe Pap. Ik was op zoek naar Ranko, maar Okaasan
vond haar eerder. Ranko was te ziek om zichzelf te helpen. Wat moest ik doen? Toekijken?"
antwoordde Ranma.
Genma keek verrast. "Ranko was zo ziek, dat ze zichzelf niet kon helpen? Vertel mij eens
iets nieuws, zoon. Jij had je rustig erbuiten kunnen houden. Ik weet zeker dat Ranko, voor
haarzelf kon opkomen."
"Oh yeah Oyaji. Ze was gewond, had hoge koorts en ze was zo duizelig, dan ze niet eens
meer fatsoenlijk op twee benen kon staan! En dan te bedenken, dat ze ook nog eerst eens een
robbertje met Ryoga had gevochten, terwijl ze ziek was. Het verbaast me, dat ze nog zo ver
gekomen was! Yeah right, dat allemaal is doodnormaal, ze staat gewoon op en loopt weer
even vrolijk verder," riep Ranma bijna schreeuwend naar zijn vader.
Happosai, die tot dat moment zich afzijdig had gehouden, werd kwaad en bezorgd. "Wat
bedoel je? Mijn Ranko-chan is gewond en ziek? Hoe is dat precies gebeurd Ranma?"
Ranma haalde kwaad zijn schouders op. "Ik heb het gevecht zelf niet gezien, maar de halve
straat was opgeblazen, en ik heb begrepen, dat zij enkele brokstukken tegen haar heeft
gekregen. Haar rechterbovenarm lag open. Ryoga vertelde zelf, dat hij geen vinger op haar
heeft kunnen leggen."
Ranma zuchtte. Hij kon zichzelf wel voor zijn kop slaan, dat hij niet constant bij Ranko was
gebleven. Ranko had geluk gehad. Het had ook anders kunnen verlopen. Hij huiverde bij de
gedachte.
De oude kleine meester Happosai keek bedenkelijk. "Ranko heeft ontzettend veel geluk
gehad. Ik neem aan, dat zij Ryoga met een Ki-blast heeft verslagen."
"Eh, Ryoga heeft haar die tweede kans nooit gegeven. Het hele gevecht was voor de rest,
close combat," antwoordde Ranma.
"Dus mijn dochter was maar gevlucht," zei Genma met een ontevreden snort. "Onze
Musubetsu Kakuto Ryuu wordt hier gewoon te grabbel gegooid. Ik denk, dat ik Ranko ga
verbieden om nog langer de Art uit te voeren."
Boze blikken keken richting Genma. Hij begon te zweten. Happosai sprong op de tafel, en
keek hem strak in zijn ogen. "Genma, je weet heel goed, dat ze kwetsbaar is. Als ze gevlucht
was, dan had ze alle reden! Trouwens je komt te snel tot een domme conclusie! Ranko had
waarschijnlijk nog steeds genoeg opties, maar ik denk dat ze de buurt niet wilde opblazen!"
Happosai draaide zich naar Ranma. "Zij heeft echter gewonnen, nietwaar?"
Ranma knikte. "Ze sloeg Ryoga met een enkele uppercut tegen zijn kaak, knock out,"
antwoordde hij droogjes.
Happosai keek tevreden. Kasumi reageerde met een: "Oh my." Akane knikte, ze had al een
vermoedden. P-chan keek boos de andere kant op. Nabiki keek geamuseerd. Soun reageerde
hier niet echt op, en de kleur van Genma's gezicht trok weg.
Met een bleek gezicht keek Genma naar zijn zoon. "Je maakt een grap. Nee, je moet me wel
voor de gek houden! Zoon, je weet heel goed, dat Ryoga ijzersterk is. Ranko is onmogelijk in
staat om dat te doen!"
Met een hop, sprong Happosai van de tafel en draaide zijn kleine hoofd half naar hem toe.
"Genma, jij waardeloze man, denk na. Het moet een soort Ki-techniek zijn geweest. Hoe
moest Ranko het anders doen."
"Ryoga vertelde me, dat hij vaagjes had gezien, dat haar vuist een lichtblauwe gloed gaf. Het
is beslist Ki. Man, het is waarschijnlijk sterker dan enig ander bekende vuisttechniek," lichtte
Ranma toe, terwijl een kleine glimlach om zijn mond speelde. Als Ranko die techniek hem
zou kunnen leren, dan was hij praktisch onoverwinnelijk.
P-chan en Genma kregen identieke gedachten.
Met een schuine blik keek Happosai naar Genma en Ranma, en zag die welbekende blikken
in hun ogen. Hij liep naar buiten en keek de tuin in. "Heh, Ranko-chan, je zult het nog
moeilijk krijgen. Maar zodra je weer beter bent, dan zal ik jou nieuwe technieken leren,
waarvan je alleen kon dromen. En ik heb ook een paar mooie dingen voor jou in petto," dacht
Happosai, terwijl hij grinnikte. "Heh, waar heb ik die beha ook weer gelaten ... en misschien
... ik heb speciale kruiden voor haar die ... waar lagen ze ook alweer..." Happosai grijnsde
breed.
Nabiki die zich stil had gehouden, en de zaak had aangehoord, besloot Ranma nog enkele
dingen te vragen. Ze waren trouwens helemaal van het onderwerp afgeweken. "Zeg eens
Ranma, hoe staat het nu met tante Saotome? Hoe is het voor de rest verlopen?"
Zenuwachtig begon Ranma achter zijn hoofd te krabben. "Eh, yeah, nadat Ranko was
verzorgd door een dokter, hebben Ryoga en ik, haar het hele verhaal van de Jusenkyö vloek
uitgelegd," hij blikte even snel naar P-chan. "Yeah, uiteindelijk was Mam overtuigd. Ze was
echter niet blij, dat ik en mijn Oyaji zolang verstoppertje voor haar hebben gespeeld. Ze vond
dat niet erg mannelijk."
Genma slikte bij deze woorden.
"Oh man, ik wist niet hoe ik me daaruit moest praten. Gelukkig was Ranko weer aanwezig,
en had ze Mam ervan kunnen overtuigen, dat ik erg mannelijk was. Het had echt niet veel
gescheeld, ik zweer je."
Nabiki grinnikte en ze keek sarcastisch naar Genma. "Heh, oom Saotome, het ziet ernaar uit
dat jouw leven is gered door Ranko. Ironisch, niet?"
Er zat plotseling een pandabeer aan tafel, die een bordje te voorschijn haalde met de
woorden: -[Mijn naam is panda, ik weet van niets.]-
Ranma sprong naast zijn vader, griste het bordje uit zijn klauwen en gaf de pandabeer er een
flinke dreun mee op zijn hoofd. "Yeah, right. Wij danken onze leven aan haar, en je doet alsof
het niet de moeite waard is ouwe panda!" schreeuwde hij naar hem. Kwaad rende hij de
woonkamer uit.
Zwijgend keek iedereen naar de zwetende pandabeer.
****
Het was vrij laat. Op het dak van de dojo lag Ranma languit op zijn rug, en staarde naar de
lucht. Een volle maan, en vele sterren schitterden aan de hemel.
Ranma dacht over de dingen na, die de afgelopen dagen waren gebeurd.
Hij was eindelijk herenigd met zijn moeder. Het seppuku contract was vernietigd. Hij was
eindelijk vrij van de Jusenkyö vloek. Het leven zag er rooskleuriger voor hem uit, op zijn baka
Oyaji en enkele details na. Ukyo en Shampoo waren de laatste problemen die hij nog had.
Ranma keek opzij. Hij hoorde geschuifel en zag dat er een ladder tegen de dakgoot werd
geplaatst. Een moment later, keek een meisjesgezicht met een blauwzwarte korte haardos over
de rand. Ranma glimlachte, het was Akane.
Akane kwam over het dak naar hem toegelopen, en ging naast Ranma zitten. "Ik vermoedde
al, dat je weer op het dak was gaan liggen." Ze zuchtte. "Oom Saotome kan soms zo
onredelijk zijn. Ik persoonlijk zou hem allang met een grote hamer door het dak hebben
geslagen." Ranma knikte zwijgend.
Ze keek naar de wolkenloze hemel vol sterren. "Het is een mooie nacht met die volle maan,
nietwaar."
Ranma knikte. "Yup, een mooie nacht. Wat brengt jou trouwens hier Akane? Of kom je ook
mee staren naar de hemel?"
Ze keek een beetje beteuterd. "Ik was P-chan aan het zoeken. Het was plotsklaps verdwenen.
De enige persoon die weer opdook was Ryoga. Ik snap er niets van."
Ranma glimlachte. Ryoga was toch wijzer, dan hij had gedacht.
Hij ging rechtop zitten en kruiste zijn benen in een zithouding. Hij staarde naar Akane.
"Weet je Akane, zulke nachten als deze hebben vaak iets magisch," fluisterde hij in Akane's
oor.
Zij draaide zich naar zijn gezicht, en keek hem lang zwijgend in zijn ogen. Het was dat het
donker was, ander kon Ranma een blos op Akane's wangen zien verschijnen. Ranma bloosde
zelf ook, toen hij Akane iets speciaals wilde vertellen. "Weet je Akane, ik ... zoveel zorgen
vallen plotseling van mij af en ... en ik begin steeds meer te beseffen dat ... Ik ..."
"Wat een vangst, wat een vangst!" kraaide een vrolijke Happosai uit, terwijl hij over de
daken stuiterde als een wilde aap. Op zijn rug droeg hij een enorme zak met gestolen
damesondergoed. Ranma en Akane werden wild, uit hun betovering opgeschrikt.
Happosai landde op Ranma's hoofd, en met een flinke afzet sprong hij weer verder. Hij
draaide zich half om. "Een mooie nacht, nietwaar Ranma?" en kakelend verdween hij in de
nacht.
Met een ruk stond Ranma rechtop. "Hentai, ouwe freak, dat zet ik je betaald!" schreeuwde
Ranma kwaad. Hij wilde zijn achtervolging gaan inzetten, maar hij werd plotseling door
Akane bij zijn arm gegrepen.
Een kort moment keek hij verbaasd naar Akane, maar zij keek hem alleen maar vragend aan.
"Oke, oke, ik blijf hier," en grommend ging hij weer zitten. Kwaad vouwde hij zijn armen
over elkaar. De avond was voor Ranma betreft, bedorven.
Akane zuchtte diep. Nou zou ze niet meer te weten komen, wat Ranma haar wilde vertellen.
Ze ging weer naar de hemel staren.
Een moment later ging Ranma weer languit op het dak liggen. Hij moest plotseling huiveren.
Het was Ranko. Hoe zou zij nu met Happosai omgaan?
Ranma wist eigenlijk niet, was hij ervan moest denken. Ranko scheen slim te zijn, ze leek
wat dat betreft een beetje op Nabiki. En die glimlach ... soms leek ze op Kasumi en dan weer
op Nodoka, hun moeder. Maar waarom verschilde haar karakter zoveel van hem. Wie of wat
is zij?
Het meest fascinerende was haar Ki. Ze was een pure Ki-reactor.
Hij kon het eigenlijk nog niet bevatten. De helft van de straat was weggeblazen, en dat alles
met een simpele Ki-schot. Ranma had alle details van Ryoga gehoord. Voor zo'n zelfde
resultaat moest Ryoga een perfecte Shishi Hokodan uitvoeren. Het was, zoals Happosai had
gezegd. Ranko kon een hele woonblok wegvagen, als ze dat wilde.
Ranma schudde ongelovig zijn hoofd. Zoveel kracht, en toch zo fragiel. Zijn zelfgemaakte
belofte om haar te beschermen, was trouwens al met de eerste dag de mist ingegaan. Echter,
zij wist haar mannetje te staan, ondanks haar situatie. Tijdens het gevecht tegen Ryoga, wist
zij een compleet nieuw techniek te gebruiken, en Ryoga binnen een klap uit te schakelen. Was
het mogelijk, dat zij haar zwakheid, in pure kracht kon omzetten? Ranma schudde zijn hoofd
bij deze gedachte. Dat was onzin. Het moest iets anders zijn.
"Welk techniek gebruikte Ranko, wat kan het toch zijn?" vroeg Ranma zich hardop af.
"Welk techniek Ranma? Oh ... je bedoelt vast haar Ki-vuist!"
Hij draaide zijn gezicht naar haar. "Akane, weet jij soms hier meer vanaf?" vroeg hij
nieuwsgierig. Akane keek hem geheimzinnig aan.
"Wel, toen Ranko gisteravond mij vertelde, dat ze niet zo sterk meer was, toen had ik haar
duidelijk gemaakt, dat zij op het strand, een krater in het zand had geslagen." Ranma's
wenkbrauwen gingen omhoog. "Oh ... en?"
Ze knikte. "Dat deed haar nadenken, en ze had algauw ontdekt waardoor het kwam. Na een
beetje concentreren, straalde haar hand met een lichtblauwe glans." Ranma ging rechtop
zitten, en keek bedenkelijk voor zich uit.
Hij haalde zijn schouders op. "Yeah, right. Het was precies wat Ryoga mij ook vertelde.
Maar nu ik erover nadenk, zo'n speciaal techniek is dat ook weer niet. Ik denk dat ik met een
beetje oefenen, dat ook zou kunnen."
Akane schudde haar hoofd. "Ik dacht hetzelfde erover. Maar het is echter iets anders.
Extreem moeilijk zelfs. Het is geconcentreerde compacte pure Ki energie. Deze techniek van
Ranko werkt als een schild en kan bij contact ook als een micro Ki-blast tegelijk werken. In
haar frustratie had ze het onbewust uitgevoerd."
Ranma kon het niet nalaten om vol bewondering te fluiten.
"Ranko was van plan, om zich verder te trainen in deze techniek. Ze hoopt binnenkort haar
hele lichaam in een Ki-schild te kunnen hullen. Als dat haar lukt, dan...."
"Dan is ze praktisch onoverwinnelijk," maakte Ranma de zin af. Akane hoorde een vlaag
van jaloersheid in zijn stem.
Ranma maakte een vuist. "Vandaag of morgen, zal ik ook die techniek onder de knie
krijgen. Ik hoef het slechts een paar keer te zien, om het ook te kunnen. Ik weet het zeker."
Een grijns van zelfvertrouwen verscheen op Ranma's gezicht. "Net als de Shishi Hokodan, zal
ik met een soortgelijk techniek opkomen, dat verzeker ik je!" zei hij zelfverzekerd, terwijl hij
zijn armen over elkaar vouwde.
Akane liet haar kin in haar hand rusten, en zuchtte terwijl ze met medelijden naar Ranma
keek. "Ranma no baka," dacht zij bij haarzelf. Iets in haar vertelde, dat het niet zo makkelijk
zou gaan, dan het leek.
****
Ranko deed langzaam haar ogen open. Ze keek recht in een staalblauwe hemel. Verbaasd
knipperde ze met haar ogen, ging rechtop zitten en keek om haar heen. Alles tot aan de
horizon, een grote grasmat.
"Oh nee, het is die gare droom weer." Ze stond op, en keek uit naar een grote boom. In de
verte zag ze de top al. Ze had haar oude kleren weer aan. Een zwarte broek en haar rode
Chinese blouse. Ranko stopte haar handen in haar zakken, en slenterde op haar dooie gemak
richting de boom.
Eindelijk aangekomen liep ze een paar rondjes om de stam, maar er was niemand te
bekennen. "Het is toch al een idiote droom. Wat heb ik hier eigenlijk nog te zoeken," riep ze
gefrustreerd uit.
"Oi Ranko, hierboven!" klonk een bekende stem vanuit de boom.
Ranko keek omhoog, en zag onna-Ranma een aantal meters hoger op een tak zitten. Ze kon
haar echter niet zo scherp zien, net alsof je dwars door haar heen kon kijken. "Ja hallo! Kan je
naar beneden komen!? Zo hoog kom ik niet meer, weet je!" schreeuwde Ranko naar boven.
Onna-Ranma's keek verbaasd. "En sinds wanneer kan je niet zo hoog springen? Wat houd
jou tegen? Dit is jouw droom hoor!"
Ranko krabde zich achter haar hoofd, en waagde een sprong, maar kwam slechts een meter
van de grond. Gefrustreerd haalde ze haar schouders op. "Yeah right, mijn droom.
Ammehoela, moet ik soms naar je toe vliegen?"
Giechelend keek onna-Ranma naar beneden. "Wel, oke dan. Ik kom naar je toe!" Ze sprong
naar beneden en kwam met een zachte plof naast Ranko terecht.
Met grote ogen keek Ranko naar onna-Ranma. Geen wonder dat ze haar zo slecht kon zien.
Ze was net een spook, doorzichtig, transparant! "Wat is er met jou gebeurd?" vroeg Ranko
verbaasd en bezorgd tegelijk.
Onna-Ranma glimlachte echter. "Dit is een goed teken, weet je. Ik ben met jou aan het
herenigen." Ranko trok een scheef gezicht. Herenigen? Ze kreeg een vaag gevoel, dat ze het
liever niet wilde weten.
Onna-Ranma knikte. "Misschien heb je al een vermoeden. Als Ranma-chan symboliseer ik
jouw vrouwelijke kant. Sinds Ranma-kun is verdwenen, heb ik alleen nog invloed op jou." Ze
begon weer te giechelen. "Sinds ik al transparant ben, wil dat alleen zeggen, dat ik al half met
jou herenigt ben."
Verschrikt nam Ranko een paar passen achteruit en begon wild met haar handen te zwaaien.
"Wa ... wat! N ... Nee, dat kan niet waar zijn! Dokter Tofu heeft mij alleen gezegd, om niet
tegen mijn gevoelens te vechten, maar dat wil niet zeggen, dat ik het accepteer. Ik ben nog
steeds een man binnenin, weet je!" riep ze ontzet tegen haar.
Onna-Ranma glimlachte. "Je hebt het zelf niet eens meer in de gaten, maar de verschillen
tussen jou en Ranma, zijn als vuur en water. Je beschouwd Ranma al als jouw broer. Waarom
doe je zoveel moeite om hem te helpen? En hoe denk je over Akane? Waarom ben je niet
jaloers? Ranma heeft immers Akane. En waar is jouw te snelle mond gebleven? Waarom
gebruik je tegenwoordig je verstand? Waarom ben je anders dan Ranma?"
Zoveel feiten waren gewoon teveel voor Ranko. Ze greep met haar beide handen naar haar
slapen en schudde hevig met haar hoofd. "Hou op. Serieus, hou op! Ik zeg je ... ik ben een
ma... een ... een..."
Een déjà vu van Mousse aan het strand, schoot door haar hoofd. Verslagen liet Ranko haar
hoofd hangen.
"Ik haat je, weet je dat," zei ze met een diepe zucht. Onna-Ranma knikte zwijgend.
Ze legde bemoedigend een hand op Ranko's schouder. "Je kan niet meer ontkennen, wat je
bent. Jij bent Ranma niet meer! Jouw jongensvorm rent vrolijk rond, terwijl de vrouwenhart in
jou is achtergebleven. Niemand heeft hierom gevraagd en evenmin kunnen we hier wat aan
doen. Accepteer wat je bent, en leer ermee te leven. Kijk naar de toekomst, en niet naar het
verleden," zei onna-Ranma zacht tegen haar.
Ze omhelsde Ranko en fluisterde in haar oor: "Laat je niet overwinnen door zogenaamde
zwakheden. Saotome Ranko verliest nooit, onthou dat voor altijd!"
Voordat Ranko wat kon doen, stapte onna-Ranma in haar lichaam, en ze was verdwenen.
Verschrikt voelde ze overal op haar lichaam. Ze begon te beseffen, dat ze nu compleet met
onna-Ranma herenigd was.
"Je wordt bedankt," riep ze grommend tegen niemand. "Als je maar niet denkt, dat ik
giechelend in truttige rokjes en roze jurkjes ga rondrennen!" schreeuwde ze over het eindeloze
groene veld. Ranko krabde zich achter haar hoofd. "Oke, ik denk dat zoiets nou ook weer erg
overdreven is voor een normaal iemand," zei ze lacherig tegen haarzelf.
Ze bekeek de boom waarvoor ze tegenover stond. Ze wist inmiddels wat deze boom
voorstelde. Het was haar symbool voor Ki. Levensenergie. Stiekem was ze eigenlijk
benieuwd, hoe de boom van Ranma eruit zag. Ranko grinnikte. Ze wist beslist wat de uitkomst
zou zijn.
Ze keek om haar heen. De wind waaide zachtjes. Plotseling begon alles zwart te worden, en
ze voelde zich plotseling erg onprettig.
****
Ranko deed langzaam haar branderige ogen open en knipperde een paar keer tegen het
daglicht. De zon wierp een straal licht door een spleet van de gordijnen naar binnen.
Ze voelde zich nog steeds onprettig. Het was een stevige griep, die blijkbaar niet snel
voorbij ging. Ranko woelde door haar bed en trok de dekens weer over haar heen. Langzaam
besefte ze, wat voor luxe ze had. Ze lag in een bed met zachte dekens!
Tot nu toe had ze alleen in een slaapzak geslapen, en daarvoor alleen op een futon (=
Japanse slaapmat, gevuld met katoen). Maar nu lag ze in een echte bed. Ranko keek de kamer
rond. Op de een of ander manier, kwam het haar bekend voor. Ze vermoedde, dat het de
kamer was geweest waar kleine Ranma heeft geslapen voordat Oyaji, Ranma meenam voor de
trainingtrip.
Ranko kon de slaap niet meer vatten, en besloot op te staan. Trillerig wankelde ze de
slaapkamer uit. Zodra ze de gang betrad, verwelkomde een heerlijke etensgeur haar neus, en
haar maag grolde verheugd als antwoord. Een grijns verscheen op Ranko's gezicht. Zo ziek
als ze was, haar eetlust had ze niet verloren. Het moest beslist een Saotome familietrekje zijn.
****
Nodoka was in een vrolijke stemming, terwijl ze het eten bereidde. Sinds haar zoon eindelijk
terecht was, kon haar geluk niet meer op. Jammer genoeg, kon hij gisteravond niet langer
blijven, maar niet voor lang, want vandaag zou ze in ieder geval naar de Tendo's gaan.
Ze hoorde iemand de trap afkomen en de woonkamer binnenkomen. Nodoka schudde haar
hoofd. Ranko was weer uit haar bed gekomen. Nodoka liep de woonkamer binnen en zag haar
aan tafel zitten. Ze zag er nog steeds bleek uit, en was nog half slaperig.
"Goedemorgen Ranko," groette Nodoka en gaf Ranko een kus op haar wang. Ze was even
verbaasd door moeders kus, maar het voelde natuurlijk aan. "Goede morgen Mam," groette
Ranko zwakjes maar glimlachend. Haar maag begon nog meer te grollen, door de welkome
geur uit de keuken.
Nodoka lachte geamuseerd. "Ik wilde je vragen, waarom je niet in bed was blijven liggen,
maar ik denk dat ik de reden al weet." Ranko knikte. "Als je even geduld hebt, het eten is zo
klaar."
Terwijl Nodoka naar de keuken liep, begon ze over Ranko na te denken. Altijd als ze bij de
Tendo's kwam, zag ze Ranko en haar panda. Altijd deed ze vrolijk en vriendelijk tegenover
haar. Maar soms zag ze ook verdriet en frustratie. Vanaf het begin voelde ze altijd een sterke
band met haar, en nu besefte ze ook waarom. Ranko was al die tijd Ranma. Nu was Ranko
echter werkelijkheid geworden.
Met een diepe zucht keek ze even naar haar dochter, Ranko. Ranma had haar de hele
geschiedenis van Ranko verteld. Ranma was ervan overtuigd geraakt, dat Ranko een echte
meisje was, ondanks dat zij een splitsing was. Nodoka was er inderdaad ook van overtuigd,
dat deze Ranko anders was. Ze leek in veel opzichten op Ranma, maar ze was stukken anders
dan de oude Ranko. Het waren vooral haar ogen. Ranko's blik in haar helderblauwe ogen
waren anders. Het was iets, wat ze niet thuis kon brengen.
*****
Tevreden leunde Ranko achterover en klopte op haar buik. "Aah, dat was heerlijk Okaasan.
Werkelijk voortreffelijk." Nodoka glimlachte. "Oh, niets te danken dochter, maar het maakt
mijn hart blij om het te horen."
Hier bij haar moeder, in haar geboortehuis voelde Ranko zich sinds jaren, eindelijk thuis.
Een glimlach verscheen op haar gezicht. Ondanks dat ze ziek was, voelde ze een stukje geluk
terugkeren.
Nodoka keek haar dochter een lang moment aan. Ze moest een beetje lachen. Haar pyjama
die Ranko aanhad, was te groot voor haar. Ze verzoop er gewoon in. Zodra Ranko beter was
geworden, was Nodoka beslist van plan, om met haar uit winkelen te gaan voor nieuwe
kleren. Ze vermoedde dat de uniform, het enige was, wat Ranko bezat aan kleding.
"Zeg Ranko, hoeveel kleren heb je eigenlijk bij de Tendo's liggen?"
Ranko leek even na te denken. "Een jurk, zwemkleding en mijn uniform. De rest deel ik met
Ranma," antwoordde ze. Nodoka was verrast om te horen dat zij tenminste nog een jurk had,
maar ze was niet blij, dat zij met Ranma's kleren deelde.
"Ranko, het wordt tijd, dat jij een eigen garderobe krijgt. Ik sta niet toe, dat je in Ranma's
kleren rondwandelt." Ranko trok een pruillip. "Maar Mam, ik heb mijn hele leven niets anders
dan ...." ze zweeg plotseling, en liet haar hoofd hangen. "Het is gewoon niet eerlijk,"
fluisterde ze zacht.
Nodoka keek haar vreemd aan. Ze begon te beseffen dat Ranko niet beter wist. Ze was in
principe een deel van Ranma geweest. Ze wist echter niet, hoe ze met deze situatie moest
omgaan.
Ranko zag dat Nodoka verward was, en ze pakte haar moeders hand. "Het is goed Okaasan.
Ik moet me toch aanpassen, of ik het wil of niet." Ze moest even grijnzen. "Desnoods pas ik
enkele kleren van Ranma zelf aan, zodat die alleen geschikt voor meisjes zijn."
Haar moeder kon een glimlach niet onderdrukken. "Sorry dochter, het is al goed. Ik ben erg
traditioneel, maar ik sta open voor ideeën. Ik ben echter blij, dat je bereid bent, om je aan te
passen."
"Heb je eigenlijk een eigen slaapkamer, of slaap je bij een van de meisjes?" vroeg Nodoka.
"Ik slaap bij Ranma en Oyaji in een slaapzak," antwoordde Ranko. Nodoka's wenkbrauwen
fronsten diep. "Dat is niet echt proper jongedame, om jou bij de mannen te laten slapen. Heeft
niemand daar iets van gezegd?"
Ze haalde haar schouders op. "Eerlijk gezegd, heeft niemand van ons daaraan gedacht. Oyaji
en de Tendo's zijn er zo gewend aan geraakt, dat 'Ranko' een jongen was, dat niemand op dat
idee kwam."
Ranko zuchtte bij de volgende gedachte. "Ranma had weinig respect voor vrouwelijke
modestie. Er is niemand daar, die niet inmiddels weet, hoe ik eruit zie in puur naturel. Ranma
is tenslotte een jongen, en hij weigerde hardnekkig er aandacht aan te besteden." Haar hoofd
was een beetje rood geworden.
Nodoka kuchte zenuwachtig. "Wel, dat spreekt voor zich Ranko. Ik ga deze middag naar de
Tendo's. Ik zal daar een hartig woordje met Ranma, jouw vader en meneer Tendo spreken."
Na een tijdje over koetjes en kalfjes te hebben gehad, stond Nodoka op en ruimde de tafel
af. Terwijl ze bezig was, begon ze weer na te denken over het verhaal van Ranma en Ryoga.
Het verhaal over Ranko verontruste haar.
Ze moest het weten.
Nodoka liep naar de tafel, en ging weer tegenover haar zitten. "Ranko, is het werkelijk waar,
wat mijn zoon en Ryoga over jou vertelden?"
Ranko keek haar moeder verbaasd aan.
Nodoka durfde niet in haar ogen te kijken. "Het was gisteren zo vreemd, toen Ranma van de
vloek vertelde. Ryoga had het zelfs voor mij gedemonstreerd. Ik was na dat moment bereid,
om alles te geloven! Maar nu ik erover nadenk, het is allemaal zo ongeloofwaardig."
Teleurgesteld keek Ranko haar moeder aan. "Wat ben ik dan Mam? Een hersenspinsel?
Slechts een schaduw van Ranma?" vroeg Ranko verdrietig.
Nodoka keek haar dochter verschrikt aan. "Oh nee mijn dochter. Ik weet heel goed dat je
ook van mijn vlees en bloed bent, daar ben ik van overtuigd." Ze zuchtte. "Maar is het
werkelijk waar, dat je over een vernietigende kracht beschikt? Ik bedoel, dat je in staat bent,
om een heel woonblok weg te vagen?"
Een lang pauze volgde. Ze begreep eindelijk, waar haar moeder zorgen over maakte. Met
een zucht keek Ranko naar haar moeder. "Okaasan, het schijnt dat iedereen meer van mij af
weet, dan ik mijzelf ken." Ze haalde haar schouders op. "Het is misschien best mogelijk, dat
ik genoeg Ki heb, om inderdaad de buurt op zijn kop te zetten. Tenminste, tijdens een gevecht
heb ik met een simpele Ki-blast een halve straat opgeblazen. Gelukkig bleef de schade alleen
tot de straat beperkt."
Haar moeder keek Ranko verbaasd aan. "Ki? Een Ki-blast? Mijn dochter, kan je werkelijk
zoiets bewerkstelligen? Ik dacht, dat zoiets alleen maar in oude legenden voorkwam!"
Ranko krabde zich achter haar hoofd. Wat hadden Ranma en Ryoga haar moeder eigenlijk
precies verteld?
"Mam, ik zal het u laten zien, en bewijzen dat het geen legende is." Ze maakte een kom met
haar handen, en Ranko begon zich te concentreren. Het was erg moeilijk voor haar, omdat ze
ziek was, maar uiteindelijk lukte het. Een roze lichtgevende energie bal vormde zich tussen
haar handen. Verbaasd keek Ranko naar het resultaat. Roze? Wat is dit voor flauwekul!? Ze
concentreerde nog harder, en de kleur veranderde naar lichtblauw.
Terwijl de zweet op Ranko's voorhoofd parelde, keek Nodoka verrast naar de oplichtende
energie bal tussen haar handen. "Werkelijk, ik dacht dat het alleen een legende was," zei
Nodoka gefascineerd.
"Ranma kan dit uiteraard ook. Niet lang geleden leerde Ryoga een Ki-techniek. De Shishi
Hokodan. Ranma kwam er snel achter, hoe dat werd gecreëerd. Hij was echter niet in staat om
deze techniek te beheersen, omdat het op depressieve gevoelens was gebaseerd," lichtte Ranko
toe.
Ranko liet weer haar energie bal verdwijnen, en ze veegde de zweet van haar voorhoofd.
"Ryoga gebruikt depressiviteit?" vroeg Nodoka verbaasd. Ranko knikte. "Sinds Ranma
begreep, dat deze techniek op emoties was gebaseerd, ontwikkelde hij een andere techniek en
gebruikte hij zijn zelfvertrouwen hiervoor. Het haalt het helaas nog steeds niet bij de perfecte
Shishi Hokodan."
"Is de perfecte Shishi Hokodan dan zo destructief?" vroeg Nodoka ontzet. Ranko haalde
ongeïnteresseerd haar schouders op. "Wel, hij veroorzaakt met deze techniek een toren van
vallende Ki, die een aardig voetbalveldje kan platgooien, maar dan moet zijn hart praktisch
gebroken zijn."
"Ah, ik begin het te begrijpen. En welke emotie gebruik jij voor jouw techniek Ranko?"
Ranko moest even grinniken. "Dezelfde emotie als mijn broer. Mijn zelfvertrouwen."
Ze legde haar wijsvinger tegen haar kin. "Maar ik denk, dat ik een betere manier heb
gevonden. Sinds eergisteren heb ik namelijk ontdekt, dat ik ook puur Ki kan gebruiken, en ik
vermoed, als het op de juiste manier wordt gebruikt, het nog destructiever kan zijn. Heh,
dankzij de tip van Akane."
Nodoka raakte steeds meer geïnteresseerd. "Puur Ki? Kan je me dat ook laten zien?" Ranko
keek onzeker. "Uhm, ik weet het niet Mam. Ik ben ziek, en die demonstratie kostte mij al veel
moeite."
Een beetje geschrokken, keek Nodoka naar haar. "Sorry Ranko. Het was zo fascinerend, dat
ik er helemaal in beslag door werd genomen. We kunnen dit maar beter laten rusten, tot een
ander keer."
Nodoka stond op, liep naar de keuken en kwam terug met een pakje tabletten.
"Slik een penicilline tablet voordat je weer naar bed gaat kind." Ranko knikte zwakjes.
Voordat Ranko op wilde staan, legde Nodoka haar hand op Ranko's schouder. "Ranko, ik ga
zo dadelijk naar de Tendo's. Je zult dus alleen thuis zijn. Mocht er wat zijn, bel dan mij dan zo
gauw mogelijk op, kind."
Ranko giechelde. "Geef Otosan ervan langs Okaasan," antwoordde ze wraakzuchtig.
Nodoka glimlachte. "Dat zal ik doen kind. Dat zal ik zeker doen."
Een rilling liep over de rug van Genma, terwijl hij een spelletje Go (strategisch spel met
zwarte en witte ronde stenen) tegen zijn vriend Soun speelde. "Vriend Tendo, ik denk dat mijn
vrouw eraan komt..." Soun knikte zwijgend.
*****