Gespleten problemen.
Een Ranma 1/2 Fanfic door DWM
All Ranma characters are the property of Rumiko Takahashi
Hoofdstuk 13
Een dag van conclusies.
Op het schoolplein van de Furinkan High werd weer eens flink geroddeld. De laatste twee
dagen deed een nieuw gerucht te ronde. Enkele leerlingen hadden Ranko een fel blauwe
lichtstraal zien afschieten, die voor een kort moment half Nerima had verlicht. Sommigen
beweerden, dat Ranko aan toverij deed, en anderen dachten, dat zij wel eens een buitenaards
wezen kon zijn. Kuno dacht er anders over, en zag dat als bewijs, dat Ranko een godin moest
zijn. Anderen haalden hun schouders op. Velen hadden immers de Shishi Hokodan van Ryoga
en de Moko Takabisha van Ranma gezien, en beschouwden dit gewoon als een van de vele
talenten van een Martial Artist.
Ranma was er echter niet blij mee, dat Ranko steeds meer in het spotlicht kwam. Een steek
van jaloersheid joeg door zijn hart, toen hij enkele woorden opving, dat Ranko wel eens de
beste Martial Artist van de school zou kunnen zijn. Boos rende Ranma de school in,
mompelend dat ze nog wel eens zouden zien, wie hier de beste was. Ukyo en Akane konden
alleen maar hun schouders ophalen om de gekwetste ego van Ranma.
****
Nodoka was inmiddels bij de Tendo's aangekomen en werd verwelkomd door Kasumi.
"Hallo tante Saotome, fijn dat u weer langskomt," begroette ze haar. "Wilt u wat thee of
koffie drinken?" vroeg Kasumi, terwijl ze samen naar de woonkamer liepen. "Oh graag kind,
doe mij maar een kopje thee." Kasumi knikte, en liep weer naar de keuken.
In de woonkamer keken twee mannen van hun spelbord Go op, en zagen een dame in
kimono. In haar armen hield zij haar altijd aanwezige familie katana, gewikkeld in een
traditionele doek. Haar blik in haar ogen stonden op ijs. Men kon de kamertemperatuur voelen
dalen, nu Nodoka de woonkamer had betreden. Beide mannen konden hun huivering niet
onderdrukken toen ze de blik in haar ogen zagen, en men kon bijna zweren dat er pinguïns in
de kamer rondliepen terwijl de ramen langzaam besloegen.
Genma slikte, en stond zwetend op. "Hallo Nodoka, mijn vrouw. Het was ... lang geleden ...
dat we elkaar gezien hebben."
De ijzige blik van Nodoka leek Genma te doorboren. "Zeker, echtgenoot Saotome Genma,"
antwoordde ze neutraal, terwijl haar wijsvinger liefkozend over de schede van de katana
gleed. "Alleen is het voor ons niet de eerste keer, sinds mijn dappere echtgenoot zich als
meneer Pandabeer verschuilde bij mijn aanwezigheid." Voor hij wat kon zeggen, flitste
Nodoka's messcherpe katana uit de schede en stopte enkele millimeters van Genma's kin.
Tendo Soun durfde zich er niet in te mengen, aangezien dit een zaak tussen Genma en zijn
vrouw was; maar hij hoopte het beste voor zijn vriend.
"Ik denk dat we een zeer belangrijk onderonsje in privé moeten hebben, nietwaar
echtgenoot?" De bleek weggetrokken Genma kon alleen maar knikken en slikte.
****
Het was tegen de middag. De school was inmiddels afgelopen. "Tadaima," klonk er, toen er
twee personen thuis kwamen.
(Tadaima = Ik ben thuis)
Ryoga was in de woonkamer, en speelde Shogi tegen Soun. Aan tafel zat een kreunende
Genma, die onder de pleisters en het verband zat. Hij was niet echt gelukkig. Nodoka, zijn
vrouw had een behoorlijk 'pittig' gesprek met hem gehouden. Hij had voor zichzelf besloten,
dat zijn vrouw op Happosai na, de gevaarlijkste persoon in deze wereld was. Hij kon haar
maar beter aan zijn goede zijde houden.
Ranma en Akane kwamen de woonkamer binnen en groetten iedereen. Nodoka kwam samen
met Kasumi net van de keuken de woonkamer binnen gewandeld. Toen zij Ranma zag, liep ze
direct naar hem toe, en gaf haar zoon een flinke omhelzing.
"Krijg ... geen ... lucht," kon de blauw aangelopen Ranma slechts met moeite zeggen.
"Zoon, ik kan het nog steeds niet geloven. Ik miste je al, zodra je gisteren weer weg was. Je
hebt geen idee hoe gelukkig ik ben, nu ik jou weer terug heb," zei een glimlachende moeder
tegen Ranma. Hij lachte schaapachtig en krabde zenuwachtig achter zijn hoofd.
"Mam, ik heb je ook vreselijk gemist," zei hij zacht. Nodoka zei verder niets, maar het geluk
straalde van haar af.
"Tadaima," klonk er in de gang. Nabiki was inmiddels ook thuis gekomen en liep de
woonkamer binnen. Ze begroette Nodoka toen zij haar zag. Er schoot Nabiki iets te binnen en
liep weer de woonkamer uit om boven iets op te halen. Nabiki vond wat ze zocht. Het waren
de papieren van Saotome Ranko, van de Burgerlijke Instantie. Ze liep naar beneden en
overhandigde het aan Nodoka.
"Hier Tante, ik heb hier de schriftelijke bevestiging voor Ranko, dat ze in het familie
register van de Saotomees is geplaatst. Wilt u het haar overhandigen?" Nodoka keek verbaasd
naar de papieren. Genma keek met gefronste wenkbrauwen naar Nabiki, maar werd
genegeerd.
"O kind, bedankt. Ik zal haar de papieren geven. Is er nog iets anders wat ik aan Ranko-chan
moet doorgeven?" Nabiki trok een grijns. "Wel tante Saotome, u kunt haar vertellen dat ze
zich geen zorgen hoeft te maken over de kosten. Dat is inmiddels allemaal afgehandeld. Maar
ze kan me misschien nog op een alternatieve manier hiervoor bedanken." Een kleine glimlach
speelde om Nabiki's mond.
Nodoka die niet echt besefte hoe deze papieren waren geregeld, bedankte Nabiki vriendelijk
voor haar hulp.
****
Het werd langzamerhand tijd voor Nodoka, om de laatste dingen voor Ranko te regelen. Ze
keek Ranma en haar echtgenoot aan.
"Ranma, Genma," zei Nodoka, haar stem scherp en strak, "ik heb besloten om Ranko als
eerste bij mij in huis te nemen." Ze keek even naar de papieren die ze in haar handen had. "En
dankzij Nabiki, kan ik nu met een gerust hart zeggen, dat Ranko echt mijn dochter is." Ze
keek een beetje triest naar haar zoon. "Het spijt me voor jou en mijn echtgenoot, maar jullie
zullen even moeten wachten, totdat ik thuis meer ruimte heb gecreëerd."
Genma en Soun keken wazig voor zich uit. Ranma wist echter niet, wat hij ervan moest
denken. Akane zweeg, en voelde iets, wat ze niet echt kon beschrijven, het idee dat Ranma
binnenkort weer naar zijn ouderlijke huis ging. Kasumi glimlachte, ze was blij voor Ranko en
Nabiki keek zoals gewoonlijk neutraal. Ryoga keek bedenkelijk vooruit en wat Happosai
betreft, die was niet aanwezig.
Nodoka richtte nu haar aandacht op Genma.
"Nou wat anders. Ik heb gehoord, dat jij en Ranma, haar gewoon in jullie kamer lieten
slapen. Eerlijk gezegd, is dat alles behalve proper!"
Genma begon te zweten, en Ranma keek verbaasd. "Jullie tweeën moesten zich diep
schamen! Houden jullie geen rekening met vrouwelijke modestie?"
De situatie kwam ironisch over, voor Ranma. Hij begon zenuwachtig achter zijn hoofd te
krabben, en Genma was met gebogen hoofd aan het duimendraaien.
De man en zijn zoon boden hun excuus aan.
Nodoka draaide zich om naar Tendo Soun, de gastheer van de familie Saotome. "Tendo-san,
je had eigenlijk moeten weten, dat zulke situaties niet echt gepast zijn. Je had ze best erop
mogen wijzen. Waarom liet je Ranko niet delen met een van de slaapkamers van jouw
dochters?"
(-san = beleefdheidsvorm - meneer / mevrouw)
Tendo Soun boog zijn hoofd. "U heeft gelijk, Nodoka. Als gastheer had ik het moeten
weten. We zijn echter zo gewend, aan Ranma's vloek, dat wij geen moment eraan dachten, om
Ranko als een apart individu te beschouwen."
Nodoka knikte. "Ranko heeft mij zoiets dergelijks ook verteld. Maar dit alles is nu
inmiddels verleden tijd, nietwaar?" Soun beaamde het.
Het was even stil in de woonkamer, maar toen verbrak Kasumi de stilte: "Wilt iemand van
jullie een kopje thee?"
****
Ranma keek de woonkamer rond en zag Ryoga. "Hee vriend, het wordt tijd, dat ik je naar
huis breng."
Ryoga keek Ranma aan. Een gedachte ging door zijn hoofd. "Hij beziet mij als een vriend?
Ik dacht dat we rivalen waren." Hij haalde zijn schouders op en keek naar Akane. Op de een
of andere manier zag hij, dat Akane en Ranma met elkaar konden opschieten, beter dan ooit te
voren. Hij wist, dat hij nooit dichter tot Akane kon komen, dan alleen als haar troetelbiggetje.
Ryoga zuchtte. Een rivaal als vriend. Ranma was de enige, die hem accepteerde, zoals hij was.
Dat moest hij hem nageven; en Ranma had hem ook altijd geholpen, ondanks het feit, dat hij
altijd op zijn bloed uit was. Misschien was hij werkelijk zijn vriend.
Ryoga stond op en bedankte Tendo-san voor zijn gastvrijheid. Hij keek Ranma aan, en
knikte. Het werd tijd, dat hij eindelijk naar huis ging.
****
De twee jongenmannen waren nog een paar straten verwijderd van Ryoga's huis, toen
Ryoga plotseling bleef stilstaan. Ranma keek hem vragend aan.
"Jullie houden van elkaar, is het niet?" vroeg Ryoga zenuwachtig.
"Wat? Je bedoelt Ranko en ik?" flapte Ranma verbaasd eruit.
Ryoga gaf hem een dreun op zijn hoofd. "Nee baka, Akane en jou!"
Hij trok een schaapachtig gezicht, maar daarna keek hij serieus. Hij begon zenuwachtig aan
zijn vlecht te trekken. "Ik...Ik... kan het moeilijk uitleggen. Sinds de splitsing, is er een soort
blokkade bij mij weggevallen... ik bedoel, ik voelde altijd al wat voor haar, maar nu durf ik er
meer voor uit te komen."
Verlegen draaide Ranma zijn hoofd van Ryoga weg. "Vergis je niet, we hebben nog altijd
regelmatig een meningsverschil, maar ik weet dat ik van haar hou. Ukyo kan ik alleen maar als
een goede vriendin bezien, meer als mijn zuster en wat Schampoo betreft, ik vertrouw haar
niet. Is een relatie niet gebouwd op vertrouwen? Schampoo kan het zelfs vergeten, ik denk er
niet aan, om tussen die Amazones terecht te komen."
Zijn vriend en rivaal knikte begrijpend. "Wat houd je eigenlijk nog tegen?" vroeg hij aan
hem, met een beetje jaloezie en teleurstelling in zijn stem.
Ranma keek zijn vriend aan. "Oh man, begrijp me goed. Mijn Oyaji en Tendo-san zitten
Akane en mij constant te pushen. Ze geven ons letterlijk geen keuze of ruimte. Zolang zij zo
doorgaan, blijven wij hardnekkig weigeren. Yeah right, het gaat om het idee. Dit zijn zaken,
waar wij voor kiezen, niet onze baka ouders!"
Ryoga knikte en zwijgend liepen ze weer verder.
Toen Ryoga bijna thuis was, werd hij begroet door enthousiast geblaf van Checkers, de
zwart-wit gekleurde hond van de familie Hibiki. Voordat hij wat kon doen, werd hij
besprongen en nat geslobberd door Checkers.
Zijn ouders waren zoals gewoonlijk weer niet thuis. Ranma haalde teleurgesteld zijn
schouders op. Zolang hij Ryoga al kende, zijn ouders had hij nog nooit gezien. De beide
vrienden en rivalen, namen afscheid en Ranma vertrok weer naar huis.
****
De zieke Ranko, woelde door haar bed. Ze kon maar moeilijk de slaap vatten. Ze begon zich
langzaam af te vragen, wanneer ze voor het laatst ziek was geweest. Ze concludeerde dat het
meer dan zeven jaar geleden was! En nu was zij geveld door een flinke griep.
Ze voelde zich depressief worden. Ze was nooit eerder ziek geworden. Ze was altijd sterk
geweest. Nu vond ze zichzelf, fysiek genomen, een nul. Waarom begon ze er nu pas zorgen
om te maken? Was het, omdat ze hier ziek en zwak in bed lag? Was dat het? Een ziek zwak
meisje, gedoemd om zo voor de rest van haar leven te verslijten?
Bittere Tranen rolden over Ranko's wangen. Waarom? Waarom moest het haar gebeuren?
Eerst was ze een jongen met een vloek, nu is ze een meisje. Van een mannelijk fysieke sterke
lichaam, gereduceerd tot letterlijke een schaduw van haar oorspronkelijke meisjesvorm, toen
ze nog sterk was. Dat was de pijnlijke realiteit. Wat had zij aan zoveel Ki, als haar lichaam
niet is, wat het zou moeten zijn? Dokter Tofu had makkelijk praten! Accepteren wat je bent....
Ze voelde de toekomst door haar vingers glippen.
****
Toen Ranma was terug gekeerd, waren Nodoka samen met Akane weggegaan. Ze hadden
enkele weinige spullen, die aan Ranko toebehoorden, meegenomen. Hij besloot om in de dojo
te gaan oefenen.
Ranma was in het midden van de dojo gaan zitten, en begon na te denken, wat voor
techniek, Ranko gebruikt zou hebben.
"Akane vertelde me gisteren, dat het pure Ki was. Wat moet ik mij daarbij voorstellen?"
Hij kende alleen de Ki-techniek, die op emoties was gebaseerd. Ranma probeerde het echter,
en concentreerde zich op zijn vuist. Zijn vuist begon een fel lichtblauwe gloed af te geven.
"Ik weet niet wat er zo moeilijk aan is, maar volgens mij gebruikt zij gewoon een vorm van
de Moko Takabisha. Het is immers een micro Ki-blast."
Met de mening, dat Ranma de techniek nu onder de knie had, liep hij naar buiten, en zocht
een grote steen als doelwit uit. Met zijn gloeiende hand sloeg hij keihard.
"Kiyaaa!" schreeuwde hij. Er vlogen wel stukken van de steen af, maar het was niet het
resultaat, wat hij in gedachten had. Normaal gesproken, kon hij de steen gewoon verpulveren.
Een kakelende lach was achter zijn rug te horen. Het was Happosai. Kwaad draaide Ranma
zich om. "Ouwe geit, wat valt er te lachen?"
He oude mannetje grinnikte nog wat na en keek toen Ranma series aan. "Je probeert de steen
stuk te slaan, terwijl je op jouw vorm van de Moko Takabisha concentreert, nietwaar?"
Ranma kon hem alleen maar gelijk geven.
Happosai knikte. "Zoals je ziet, gaat veel kracht hierdoor verloren. Normaal concentreer je
op de vuistslag, maar nu je ook op de Moko Takabisha moet concentreren, werkt het niet zoals
het moet."
Hij zweeg even en toen begon Happosai weer te grijzen. "Ik veronderstel, dat je Ranko's
techniek probeert te imiteren?"
Zwijgend knikte hij. Ranma wilde Happosai nu niet kwaad maken. Het was erg zeldzaam,
als de oude meester serieus iets wilde uitleggen.
Happosai keek hem strak aan. "Wel, weet je toevallig wat voor Ki techniek zij gebruikte?"
"Akane vertelde me, dat Ranko pure Ki gebruikte. Maar zoveel verschil is dat toch niet met
mijn techniek?"
Met een sprong, vloog Happosai op en gaf Ranma een dreun op zijn hoofd. "En jij noemt
jezelf een martial artist?"
Met een pijnlijke gezicht wreef Ranma over zijn hoofd. "Waar was dat nou weer voor
nodig!"
Happosai schudde kwaad zijn hoofd. "Ezel, het verschil tussen emotionele Ki en pure Ki is
als een verschil tussen een kaarsvlammetje en de zon."
"Huh?" vroeg Ranma intelligent.
De oude meester zuchtte om de inzicht van Ranma. "Luister, pure Ki is directe emotieloze
energie. Het kan opgeroepen worden, uit wilskracht alleen. Het is pure energie. Jouw techniek
is echter gebaseerd op emoties. Jij gebruikt jouw zelfvertrouwen, hoewel het voor mij, meer
op arrogantie lijkt. Heh... maar goed, het werkt niet altijd. Als je onder grote druk staat, of
depressief bent, werkt jouw Moko Takabisha niet. Dat is het voordeel van pure Ki. Het is
altijd beschikbaar."
Happosai zweeg even, terwijl Ranma er over nadacht. Ranma knikte, en Happosai vervolgde
zijn uitleg.
"Pure Ki is echter alleen weggelegd voor de meesters, die er jarenlang mee werken. Ranko
echter, kan makkelijk pure Ki gebruiken omdat ze er genoeg van heeft. Het is als het ware een
vat met water, die onder druk staat. Als je de kraan opendraait, dan spuit het eruit. Momenteel
gebruikt ze nog de oude Moko Takabisha, maar zodra ze pure Ki gaat gebruiken, wel, berg je
dan maar."
"Wablief?" riep Ranma uit. "Nou lieg je! Ik heb haar Moko Takabisha's gezien; en nu
beweer je, dat ze nog veel krachtigere blasts kan creëren! Je kan me veel vertellen ouwe, maar
dat gaat te ver! Wat denk je wat zij is? Een tekenfilmfiguur uit Dragon Ball?"
Happosai grinnikte. "Toen ik vertelde, dat zij in staat is, om een hele woonblok met de
grond gelijk te maken, maakte ik geen grap. Dit is, wat ze met pure Ki kan."
Ranma liep hoofdschuddend weg. Zijn ego werd met de dag verder de grond ingestampt.
Het werd gauw tijd, dat hij ook ontdekte wat pure Ki was, al was dat het laatste wat hij ging
doen.
Grinnikend keek de ouwe meester Ranma na. "Soms is het goed, om te beseffen, dat je niet
de allerbeste kan zijn," dacht hij met een tikkeltje sadisme.
****
Een Ranma 1/2 Fanfic door DWM
All Ranma characters are the property of Rumiko Takahashi
Hoofdstuk 13
Een dag van conclusies.
Op het schoolplein van de Furinkan High werd weer eens flink geroddeld. De laatste twee
dagen deed een nieuw gerucht te ronde. Enkele leerlingen hadden Ranko een fel blauwe
lichtstraal zien afschieten, die voor een kort moment half Nerima had verlicht. Sommigen
beweerden, dat Ranko aan toverij deed, en anderen dachten, dat zij wel eens een buitenaards
wezen kon zijn. Kuno dacht er anders over, en zag dat als bewijs, dat Ranko een godin moest
zijn. Anderen haalden hun schouders op. Velen hadden immers de Shishi Hokodan van Ryoga
en de Moko Takabisha van Ranma gezien, en beschouwden dit gewoon als een van de vele
talenten van een Martial Artist.
Ranma was er echter niet blij mee, dat Ranko steeds meer in het spotlicht kwam. Een steek
van jaloersheid joeg door zijn hart, toen hij enkele woorden opving, dat Ranko wel eens de
beste Martial Artist van de school zou kunnen zijn. Boos rende Ranma de school in,
mompelend dat ze nog wel eens zouden zien, wie hier de beste was. Ukyo en Akane konden
alleen maar hun schouders ophalen om de gekwetste ego van Ranma.
****
Nodoka was inmiddels bij de Tendo's aangekomen en werd verwelkomd door Kasumi.
"Hallo tante Saotome, fijn dat u weer langskomt," begroette ze haar. "Wilt u wat thee of
koffie drinken?" vroeg Kasumi, terwijl ze samen naar de woonkamer liepen. "Oh graag kind,
doe mij maar een kopje thee." Kasumi knikte, en liep weer naar de keuken.
In de woonkamer keken twee mannen van hun spelbord Go op, en zagen een dame in
kimono. In haar armen hield zij haar altijd aanwezige familie katana, gewikkeld in een
traditionele doek. Haar blik in haar ogen stonden op ijs. Men kon de kamertemperatuur voelen
dalen, nu Nodoka de woonkamer had betreden. Beide mannen konden hun huivering niet
onderdrukken toen ze de blik in haar ogen zagen, en men kon bijna zweren dat er pinguïns in
de kamer rondliepen terwijl de ramen langzaam besloegen.
Genma slikte, en stond zwetend op. "Hallo Nodoka, mijn vrouw. Het was ... lang geleden ...
dat we elkaar gezien hebben."
De ijzige blik van Nodoka leek Genma te doorboren. "Zeker, echtgenoot Saotome Genma,"
antwoordde ze neutraal, terwijl haar wijsvinger liefkozend over de schede van de katana
gleed. "Alleen is het voor ons niet de eerste keer, sinds mijn dappere echtgenoot zich als
meneer Pandabeer verschuilde bij mijn aanwezigheid." Voor hij wat kon zeggen, flitste
Nodoka's messcherpe katana uit de schede en stopte enkele millimeters van Genma's kin.
Tendo Soun durfde zich er niet in te mengen, aangezien dit een zaak tussen Genma en zijn
vrouw was; maar hij hoopte het beste voor zijn vriend.
"Ik denk dat we een zeer belangrijk onderonsje in privé moeten hebben, nietwaar
echtgenoot?" De bleek weggetrokken Genma kon alleen maar knikken en slikte.
****
Het was tegen de middag. De school was inmiddels afgelopen. "Tadaima," klonk er, toen er
twee personen thuis kwamen.
(Tadaima = Ik ben thuis)
Ryoga was in de woonkamer, en speelde Shogi tegen Soun. Aan tafel zat een kreunende
Genma, die onder de pleisters en het verband zat. Hij was niet echt gelukkig. Nodoka, zijn
vrouw had een behoorlijk 'pittig' gesprek met hem gehouden. Hij had voor zichzelf besloten,
dat zijn vrouw op Happosai na, de gevaarlijkste persoon in deze wereld was. Hij kon haar
maar beter aan zijn goede zijde houden.
Ranma en Akane kwamen de woonkamer binnen en groetten iedereen. Nodoka kwam samen
met Kasumi net van de keuken de woonkamer binnen gewandeld. Toen zij Ranma zag, liep ze
direct naar hem toe, en gaf haar zoon een flinke omhelzing.
"Krijg ... geen ... lucht," kon de blauw aangelopen Ranma slechts met moeite zeggen.
"Zoon, ik kan het nog steeds niet geloven. Ik miste je al, zodra je gisteren weer weg was. Je
hebt geen idee hoe gelukkig ik ben, nu ik jou weer terug heb," zei een glimlachende moeder
tegen Ranma. Hij lachte schaapachtig en krabde zenuwachtig achter zijn hoofd.
"Mam, ik heb je ook vreselijk gemist," zei hij zacht. Nodoka zei verder niets, maar het geluk
straalde van haar af.
"Tadaima," klonk er in de gang. Nabiki was inmiddels ook thuis gekomen en liep de
woonkamer binnen. Ze begroette Nodoka toen zij haar zag. Er schoot Nabiki iets te binnen en
liep weer de woonkamer uit om boven iets op te halen. Nabiki vond wat ze zocht. Het waren
de papieren van Saotome Ranko, van de Burgerlijke Instantie. Ze liep naar beneden en
overhandigde het aan Nodoka.
"Hier Tante, ik heb hier de schriftelijke bevestiging voor Ranko, dat ze in het familie
register van de Saotomees is geplaatst. Wilt u het haar overhandigen?" Nodoka keek verbaasd
naar de papieren. Genma keek met gefronste wenkbrauwen naar Nabiki, maar werd
genegeerd.
"O kind, bedankt. Ik zal haar de papieren geven. Is er nog iets anders wat ik aan Ranko-chan
moet doorgeven?" Nabiki trok een grijns. "Wel tante Saotome, u kunt haar vertellen dat ze
zich geen zorgen hoeft te maken over de kosten. Dat is inmiddels allemaal afgehandeld. Maar
ze kan me misschien nog op een alternatieve manier hiervoor bedanken." Een kleine glimlach
speelde om Nabiki's mond.
Nodoka die niet echt besefte hoe deze papieren waren geregeld, bedankte Nabiki vriendelijk
voor haar hulp.
****
Het werd langzamerhand tijd voor Nodoka, om de laatste dingen voor Ranko te regelen. Ze
keek Ranma en haar echtgenoot aan.
"Ranma, Genma," zei Nodoka, haar stem scherp en strak, "ik heb besloten om Ranko als
eerste bij mij in huis te nemen." Ze keek even naar de papieren die ze in haar handen had. "En
dankzij Nabiki, kan ik nu met een gerust hart zeggen, dat Ranko echt mijn dochter is." Ze
keek een beetje triest naar haar zoon. "Het spijt me voor jou en mijn echtgenoot, maar jullie
zullen even moeten wachten, totdat ik thuis meer ruimte heb gecreëerd."
Genma en Soun keken wazig voor zich uit. Ranma wist echter niet, wat hij ervan moest
denken. Akane zweeg, en voelde iets, wat ze niet echt kon beschrijven, het idee dat Ranma
binnenkort weer naar zijn ouderlijke huis ging. Kasumi glimlachte, ze was blij voor Ranko en
Nabiki keek zoals gewoonlijk neutraal. Ryoga keek bedenkelijk vooruit en wat Happosai
betreft, die was niet aanwezig.
Nodoka richtte nu haar aandacht op Genma.
"Nou wat anders. Ik heb gehoord, dat jij en Ranma, haar gewoon in jullie kamer lieten
slapen. Eerlijk gezegd, is dat alles behalve proper!"
Genma begon te zweten, en Ranma keek verbaasd. "Jullie tweeën moesten zich diep
schamen! Houden jullie geen rekening met vrouwelijke modestie?"
De situatie kwam ironisch over, voor Ranma. Hij begon zenuwachtig achter zijn hoofd te
krabben, en Genma was met gebogen hoofd aan het duimendraaien.
De man en zijn zoon boden hun excuus aan.
Nodoka draaide zich om naar Tendo Soun, de gastheer van de familie Saotome. "Tendo-san,
je had eigenlijk moeten weten, dat zulke situaties niet echt gepast zijn. Je had ze best erop
mogen wijzen. Waarom liet je Ranko niet delen met een van de slaapkamers van jouw
dochters?"
(-san = beleefdheidsvorm - meneer / mevrouw)
Tendo Soun boog zijn hoofd. "U heeft gelijk, Nodoka. Als gastheer had ik het moeten
weten. We zijn echter zo gewend, aan Ranma's vloek, dat wij geen moment eraan dachten, om
Ranko als een apart individu te beschouwen."
Nodoka knikte. "Ranko heeft mij zoiets dergelijks ook verteld. Maar dit alles is nu
inmiddels verleden tijd, nietwaar?" Soun beaamde het.
Het was even stil in de woonkamer, maar toen verbrak Kasumi de stilte: "Wilt iemand van
jullie een kopje thee?"
****
Ranma keek de woonkamer rond en zag Ryoga. "Hee vriend, het wordt tijd, dat ik je naar
huis breng."
Ryoga keek Ranma aan. Een gedachte ging door zijn hoofd. "Hij beziet mij als een vriend?
Ik dacht dat we rivalen waren." Hij haalde zijn schouders op en keek naar Akane. Op de een
of andere manier zag hij, dat Akane en Ranma met elkaar konden opschieten, beter dan ooit te
voren. Hij wist, dat hij nooit dichter tot Akane kon komen, dan alleen als haar troetelbiggetje.
Ryoga zuchtte. Een rivaal als vriend. Ranma was de enige, die hem accepteerde, zoals hij was.
Dat moest hij hem nageven; en Ranma had hem ook altijd geholpen, ondanks het feit, dat hij
altijd op zijn bloed uit was. Misschien was hij werkelijk zijn vriend.
Ryoga stond op en bedankte Tendo-san voor zijn gastvrijheid. Hij keek Ranma aan, en
knikte. Het werd tijd, dat hij eindelijk naar huis ging.
****
De twee jongenmannen waren nog een paar straten verwijderd van Ryoga's huis, toen
Ryoga plotseling bleef stilstaan. Ranma keek hem vragend aan.
"Jullie houden van elkaar, is het niet?" vroeg Ryoga zenuwachtig.
"Wat? Je bedoelt Ranko en ik?" flapte Ranma verbaasd eruit.
Ryoga gaf hem een dreun op zijn hoofd. "Nee baka, Akane en jou!"
Hij trok een schaapachtig gezicht, maar daarna keek hij serieus. Hij begon zenuwachtig aan
zijn vlecht te trekken. "Ik...Ik... kan het moeilijk uitleggen. Sinds de splitsing, is er een soort
blokkade bij mij weggevallen... ik bedoel, ik voelde altijd al wat voor haar, maar nu durf ik er
meer voor uit te komen."
Verlegen draaide Ranma zijn hoofd van Ryoga weg. "Vergis je niet, we hebben nog altijd
regelmatig een meningsverschil, maar ik weet dat ik van haar hou. Ukyo kan ik alleen maar als
een goede vriendin bezien, meer als mijn zuster en wat Schampoo betreft, ik vertrouw haar
niet. Is een relatie niet gebouwd op vertrouwen? Schampoo kan het zelfs vergeten, ik denk er
niet aan, om tussen die Amazones terecht te komen."
Zijn vriend en rivaal knikte begrijpend. "Wat houd je eigenlijk nog tegen?" vroeg hij aan
hem, met een beetje jaloezie en teleurstelling in zijn stem.
Ranma keek zijn vriend aan. "Oh man, begrijp me goed. Mijn Oyaji en Tendo-san zitten
Akane en mij constant te pushen. Ze geven ons letterlijk geen keuze of ruimte. Zolang zij zo
doorgaan, blijven wij hardnekkig weigeren. Yeah right, het gaat om het idee. Dit zijn zaken,
waar wij voor kiezen, niet onze baka ouders!"
Ryoga knikte en zwijgend liepen ze weer verder.
Toen Ryoga bijna thuis was, werd hij begroet door enthousiast geblaf van Checkers, de
zwart-wit gekleurde hond van de familie Hibiki. Voordat hij wat kon doen, werd hij
besprongen en nat geslobberd door Checkers.
Zijn ouders waren zoals gewoonlijk weer niet thuis. Ranma haalde teleurgesteld zijn
schouders op. Zolang hij Ryoga al kende, zijn ouders had hij nog nooit gezien. De beide
vrienden en rivalen, namen afscheid en Ranma vertrok weer naar huis.
****
De zieke Ranko, woelde door haar bed. Ze kon maar moeilijk de slaap vatten. Ze begon zich
langzaam af te vragen, wanneer ze voor het laatst ziek was geweest. Ze concludeerde dat het
meer dan zeven jaar geleden was! En nu was zij geveld door een flinke griep.
Ze voelde zich depressief worden. Ze was nooit eerder ziek geworden. Ze was altijd sterk
geweest. Nu vond ze zichzelf, fysiek genomen, een nul. Waarom begon ze er nu pas zorgen
om te maken? Was het, omdat ze hier ziek en zwak in bed lag? Was dat het? Een ziek zwak
meisje, gedoemd om zo voor de rest van haar leven te verslijten?
Bittere Tranen rolden over Ranko's wangen. Waarom? Waarom moest het haar gebeuren?
Eerst was ze een jongen met een vloek, nu is ze een meisje. Van een mannelijk fysieke sterke
lichaam, gereduceerd tot letterlijke een schaduw van haar oorspronkelijke meisjesvorm, toen
ze nog sterk was. Dat was de pijnlijke realiteit. Wat had zij aan zoveel Ki, als haar lichaam
niet is, wat het zou moeten zijn? Dokter Tofu had makkelijk praten! Accepteren wat je bent....
Ze voelde de toekomst door haar vingers glippen.
****
Toen Ranma was terug gekeerd, waren Nodoka samen met Akane weggegaan. Ze hadden
enkele weinige spullen, die aan Ranko toebehoorden, meegenomen. Hij besloot om in de dojo
te gaan oefenen.
Ranma was in het midden van de dojo gaan zitten, en begon na te denken, wat voor
techniek, Ranko gebruikt zou hebben.
"Akane vertelde me gisteren, dat het pure Ki was. Wat moet ik mij daarbij voorstellen?"
Hij kende alleen de Ki-techniek, die op emoties was gebaseerd. Ranma probeerde het echter,
en concentreerde zich op zijn vuist. Zijn vuist begon een fel lichtblauwe gloed af te geven.
"Ik weet niet wat er zo moeilijk aan is, maar volgens mij gebruikt zij gewoon een vorm van
de Moko Takabisha. Het is immers een micro Ki-blast."
Met de mening, dat Ranma de techniek nu onder de knie had, liep hij naar buiten, en zocht
een grote steen als doelwit uit. Met zijn gloeiende hand sloeg hij keihard.
"Kiyaaa!" schreeuwde hij. Er vlogen wel stukken van de steen af, maar het was niet het
resultaat, wat hij in gedachten had. Normaal gesproken, kon hij de steen gewoon verpulveren.
Een kakelende lach was achter zijn rug te horen. Het was Happosai. Kwaad draaide Ranma
zich om. "Ouwe geit, wat valt er te lachen?"
He oude mannetje grinnikte nog wat na en keek toen Ranma series aan. "Je probeert de steen
stuk te slaan, terwijl je op jouw vorm van de Moko Takabisha concentreert, nietwaar?"
Ranma kon hem alleen maar gelijk geven.
Happosai knikte. "Zoals je ziet, gaat veel kracht hierdoor verloren. Normaal concentreer je
op de vuistslag, maar nu je ook op de Moko Takabisha moet concentreren, werkt het niet zoals
het moet."
Hij zweeg even en toen begon Happosai weer te grijzen. "Ik veronderstel, dat je Ranko's
techniek probeert te imiteren?"
Zwijgend knikte hij. Ranma wilde Happosai nu niet kwaad maken. Het was erg zeldzaam,
als de oude meester serieus iets wilde uitleggen.
Happosai keek hem strak aan. "Wel, weet je toevallig wat voor Ki techniek zij gebruikte?"
"Akane vertelde me, dat Ranko pure Ki gebruikte. Maar zoveel verschil is dat toch niet met
mijn techniek?"
Met een sprong, vloog Happosai op en gaf Ranma een dreun op zijn hoofd. "En jij noemt
jezelf een martial artist?"
Met een pijnlijke gezicht wreef Ranma over zijn hoofd. "Waar was dat nou weer voor
nodig!"
Happosai schudde kwaad zijn hoofd. "Ezel, het verschil tussen emotionele Ki en pure Ki is
als een verschil tussen een kaarsvlammetje en de zon."
"Huh?" vroeg Ranma intelligent.
De oude meester zuchtte om de inzicht van Ranma. "Luister, pure Ki is directe emotieloze
energie. Het kan opgeroepen worden, uit wilskracht alleen. Het is pure energie. Jouw techniek
is echter gebaseerd op emoties. Jij gebruikt jouw zelfvertrouwen, hoewel het voor mij, meer
op arrogantie lijkt. Heh... maar goed, het werkt niet altijd. Als je onder grote druk staat, of
depressief bent, werkt jouw Moko Takabisha niet. Dat is het voordeel van pure Ki. Het is
altijd beschikbaar."
Happosai zweeg even, terwijl Ranma er over nadacht. Ranma knikte, en Happosai vervolgde
zijn uitleg.
"Pure Ki is echter alleen weggelegd voor de meesters, die er jarenlang mee werken. Ranko
echter, kan makkelijk pure Ki gebruiken omdat ze er genoeg van heeft. Het is als het ware een
vat met water, die onder druk staat. Als je de kraan opendraait, dan spuit het eruit. Momenteel
gebruikt ze nog de oude Moko Takabisha, maar zodra ze pure Ki gaat gebruiken, wel, berg je
dan maar."
"Wablief?" riep Ranma uit. "Nou lieg je! Ik heb haar Moko Takabisha's gezien; en nu
beweer je, dat ze nog veel krachtigere blasts kan creëren! Je kan me veel vertellen ouwe, maar
dat gaat te ver! Wat denk je wat zij is? Een tekenfilmfiguur uit Dragon Ball?"
Happosai grinnikte. "Toen ik vertelde, dat zij in staat is, om een hele woonblok met de
grond gelijk te maken, maakte ik geen grap. Dit is, wat ze met pure Ki kan."
Ranma liep hoofdschuddend weg. Zijn ego werd met de dag verder de grond ingestampt.
Het werd gauw tijd, dat hij ook ontdekte wat pure Ki was, al was dat het laatste wat hij ging
doen.
Grinnikend keek de ouwe meester Ranma na. "Soms is het goed, om te beseffen, dat je niet
de allerbeste kan zijn," dacht hij met een tikkeltje sadisme.
****