Gespleten problemen.
Een Ranma ½ Fanfic door DWM
All Ranma characters are the property of Rumiko Takahashi
Hoofdstuk 14
Oefening baart kunst.
Akane zat in de klas. De geschiedenisleraar was druk bezig om de historie van Japan uiteen
te zetten, maar Akane's gedachten waren ergens anders. Ranma was helemaal in de ban van
pure Ki. Hij was al twee dagen in de dojo, en kwam alleen eruit om te eten en te slapen;
school sloeg hij over.
Ze zuchtte. Ranma was hardnekkig als het op een nieuwe Martial Arts techniek aankwam.
Akane herinnerde zich nog goed, toen Ryoga met de Shishi Hokodan kwam aanzetten.
Ranma was gauw verslagen. Hij kwam er echter gauw achter, waarop de Shishi Hokodan op
was gebaseerd. Het waren Ki projecties, gebaseerd op emoties. Als counter-aanval
ontwikkelde hij de Moko Takabisha.
"Juffrouw Tendo, waarom let je niet op?" klonk plotseling een stem. Akane keek verschrikt
op. De leraar wees naar de deur. "Ga maar in de hal staan juffrouw Tendo."
****
Ranma was gefrustreerd, en dat was nog zacht uitgedrukt. Hij zat midden in de dojo en
probeerde zijn dertigste poging om pure Ki te projecteren. Met gefronste wenkbrauwen
staarde hij naar de gloeiende bal die hij produceerde in zijn kom gevormde handen.
"Dit is weer hetzelfde; het is de Moko Takabisha. Ik ken geen andere methode om Ki te
projecteren, dan met behulp van emoties alleen!" Gefrustreerd sloeg hij een gat in de houten
vloer van de dojo.
"Oeps.....," zei Ranma, terwijl hij naar de nieuwe ongewenste toevoeging in de
vloerdecoratie van de dojo keek, "dit zal Tendo-san niet bepaald waarderen...."
Hij zuchtte diep. Voor de zoveelste keer begon Ranma na te denken. "De Old Freak, mijn
Oyaji en zelfs Tendo-san kunnen speciale Ki-projecties zoals monsterkoppen, opgeblazen
vormen en reuzehanden. Ryoga en ik kunnen alleen energieblasts met behulp van onze
emoties."
Ranma wreef zijn handen langs de zijkanten van zijn hoofd. "Ik heb geen gebrek aan
levensenergie. Ik heb plenty genoeg voor een aantal Moko Takabisha's. Waar zit dus de truc?"
Opeens snapte Ranma met zijn vingers. "Wacht 'ns effe. De Shishi Hokodan is niet het
enigste wat Ryoga kan. Die hoofdbanden van hem. Hij kan er vlijmscherpe objecten van
maken!"
Hij stond op en liep naar de muur van de dojo en begon met zijn hoofd tegen de houten
muur te bonken. "Hoe kon ik zo stom zijn! Dankzij de Ki die hij in de objecten voert, kan hij
ze versterken; en zelfs scherper maken! Dat moet pure Ki zijn!"
Ranma knarste met zijn tanden. Dit waren dingen, die zijn baka Oyaji hem nog nooit geleerd
had! Het werd in ieder geval nu veel duidelijker voor Ranma.
"Misschien dat een trainingstrip mij meer inzicht kan geven," zuchtte hij. Hij krabde zich
achter zijn hoofd. "Zou Ranko mee willen komen? We kunnen beiden wel wat extra training
gebruiken..."
****
Bij Nodoka thuis, ging het niet echt geweldig. Nodoka begon zich ernstig zorgen te maken,
om haar nieuwe dochter. De griep was voorbij, maar een echte verbetering was niet zichtbaar.
Ranko zag er niet goed uit. De levenslust was verdwenen; de beroemde Saotome eetlust was
weg en ze had nergens meer zin in.
Ranko zat momenteel in de tuin, maar deed niet meer dan voor haar uit staren. Nodoka liep
naar haar toe, knielde naast haar neer en drukte haar dochter tegen zich aan.
"Kind, waar is jouw vuur gebleven? Een paar dagen geleden kon zelfs de griep jou niet
weerhouden, om voor jouw broer op te komen, maar nu zie ik jouw vuur doven," fluisterde ze.
Voordat Ranko antwoord wilde geven, werd hun aandacht afgeleid door twee figuren in de
verte, die over de daken sprongen, alsof het niets was. Het was Shampoo die Mousse achterna
zat. Blijkbaar had Mousse weer iets stoms gedaan. Het was een zeldzaam gezicht; normaal
was het Ranma die achterna gezeten werd.
De jaloerse blik van Ranko ontging Nodoka niet.
Ranko zuchtte diep en een groene aura werd zichtbaar. "Mam, ik heb gewoon nergens meer
zin in. Mijn hele leven heb ik niets anders gedaan dan Martial Arts, om uiteindelijk de beste te
zijn. Ik was zo sterk als een paard, en ik kon blokken beton verpulveren alsof het niets was.
Nu is me dit alles ontnomen; ik ben nu nog slapper dan Akane! Het is allemaal weggegooid
tijd, die ik beter had kunnen investeren!"
Verbaasd schudde Ranko's moeder haar hoofd. "Ranko, mijn kind, wat is er mis met jou?
Met jouw laatste gevecht heb je toch gewonnen? Bewijst dat niet, dat je nog altijd even goed
bent?"
Ranko zweeg een lange tijd en gaf daarna antwoord. "Zo simpel is dat niet Mam. Het was
dankzij mijn snelheid en goede reflexen. Maar als hij mij had geraakt dan....," een rilling liep
over haar rug, "was ik dood geweest."
Met een zwijgende knik keek Nodoka haar dochter aan. Een paar dagen geleden had zij het
hele relaas van Ranma gehoord. De onbalans van haar dochters Ki en Lichaam en de ontstane
kwetsbaarheid. Ze begon te begrijpen, dat Ranko een gevecht nu serieuzer dan ooit moest
nemen, omdat er nu leven en dood op het spel stond.
"Hoe versloeg je hem eigenlijk?" vroeg Nodoka.
Ranko maakte een vuist en het begon met een vreemde blauwe glans te gloeien. "Ik sloeg
hem met een Ki-vuist bewusteloos. Het werkt als een micro-blast en beschermt tegelijk mijn
hand. Ik had echter wel last van een terugslag; alsof ik met een groot pistool schoot."
"Is dat die pure Ki, waar je het laatst over had?"
Ranko gaf een korte knik. "Ja mam, dit is pure Ki. Op de een of andere manier heb ik totaal
geen probleem op het op te roepen. Ik kan het in welke gemoedstoestand dan ook, gebruiken."
Ze zuchtte echter diep en schudde bedroefd haar hoofd. "Toen ik dit ontdekte, dacht ik de
sleutel voor mijn zwakheid gevonden te hebben. Ik wilde mijn hele lichaam met pure Ki
hullen zodat het een soort harnas werd, maar op de een of andere manier kan ik er niet in
slagen...."
De moeder van Ranko schudde haar hoofd. Ranko was zo depressief geworden, dat ze nu
tegenwoordig opgaf na de eerste beste tegenslag.
"Ranko, misschien is het beter dat je jouw aandacht even op iets anders richt. Waarom gaan
we niet even op stap? Winkelen bijvoorbeeld?" stelde Nodoka voor.
Het roodharige meisje met de vlecht was hier niet echt warm voor te krijgen, maar besloot
haar moeder een plezier te doen en knikte.
"Goed," zei Nodoka, terwijl ze de nu verraste Ranko bij haar arm greep en haar naar binnen
sleepte. "Het eerste wat je nodig hebt, is fatsoenlijke ondergoed en kleding. Dat is iets waar je
nu niet meer onderuit komt, jongedame," zei Nodoka vrolijk maar streng. Grote
zweetdruppels verschenen bij Ranko.
****
Ranko had spijt dat ze had toegeven. Wel, maak daar maar diepe spijt van. Het meisje dat
pas nog een ex-jongen was, werd al meteen onder druk gezet om de meest kawaii kleding te
passen. Kortom, meisje of niet... het was hel op aarde voor haar.
Nodoka sleepte Ranko vastberaden naar iedere kledingzaak die ze maar zag, en Ranko
onderdrukte het verlangen om gillend het hazenpad te kiezen... Met knarsende tanden voor een
van de spiegels, dacht ze terug, dat ze zelf had toegeven, dat ze zich zou aanpassen. Oh hoe
groot deze woorden waren...
"Oh alsjeblieft Mam, niet met die hartjesmotief op mijn ondergoed," klaagde ze. Ze kon met
moeite haar moeder overtuigen, dat neutrale witte ondergoed goed genoeg voor haar was.
****
Tegen het einde van de middag, kwamen ze thuis; beladen met vele zakken en pakken;
genoeg om een garnizoen uit te rusten. Kreunend sorteerde Ranko alle kleding en legde deze
in laden en kasten. Ze was blij, dat alles achter de rug was.
Er werd plotseling tegen haar slaapkamerraam geklopt en Ranko keek verbaasd op. Het was
Ranma! Ze opende het raam en liet hem naar binnen.
"Oi bro, was de voordeur soms teveel van het goede?" vroeg ze grinnikend.
"Yo sis, ik wilde dit zo'n beetje tussen ons houden. De laatste paar dagen ben ik hard aan 't
trainen, ik ben 'n beetje in de ban geraakt van jouw nieuwe techniek."
"Techniek? Oh je bedoelt die techniek met mijn vuist!"
Ranma knikte. "Yeah, die techniek. Helaas wilt 't niet geweldig lukken. Ik heb besloten om
op een trainingstrip te gaan, en 't leek me 'n goed idee om jou mee te vragen. Wij beide
kunnen wel een beetje training gebruiken, niet?" stelde Ranma voor.
Ranko dacht een moment na. Misschien kon een trainingstrip voor haar een nieuwe uitweg
bieden. Tenslotte had zijzelf ook problemen, om haar nieuwe techniek te perfectioneren.
Ranko knikte. "Het is een goed idee bro. Ik kan de training goed gebruiken, het is beslist goed
voor mij, en misschien kunnen we nieuwere en betere technieken ontwikkelen."
"Oke sis, dan is 't afgesproken. Zodra ik de boel uitgewerkt heb, laat ik 't je weten. Zorg jij,
dat je het geregeld krijgt met okaasan? See ya!" Na deze woorden sprong hij uit het raam en
verdween.
Met een glimlach sloot Ranko het raam en ging languit op het bed liggen. Misschien was er
nog hoop.
Bij de slaapkamerdeur in de gang liep Nodoka glimlachend weg. Haar zoon en dochter
hadden een sterke band. Ze had besloten, om Ranko haar die trainingstrip te gunnen, al was
het niet iets wat meisjes deden. Maar ze besefte dat het goed voor Ranko's moreel was, en
misschien kwam er iets goeds uit.
****
Een dag later was Ranma thuis stevig zijn spullen aan het inpakken, toen Genma als
pandabeer de slaapkamer binnenkwam.
[En was wat ben je van plan, jongen,] schreef zijn vader argwanend.
De martial artist zuchtte, draaide zich om en las het bordje. "Ik ga op 'n trainingstrip, Paps.
'N trainingtrip die ik hard nodig heb. En nee, ik neem Akane niet mee. Ik heb afgesproken
met Ranko; wij beidde hebben 't hard nodig."
[Akane is jouw verloofde jongen!] flipte het bordje, [Zorg, dat ze geen verkeerde ideeën
krijgt!] waarschuwde Genma.
Ranma draaide met zijn ogen. "Yeah right, wat denk je wat ik ben Oyaji!" Met een snort,
draaide Ranma zich om. "Ik haal in ieder geval Ranko op, dan kunnen we nog wat enkele
dingen regelen."
Zonder een woord verder te zeggen, sprong Ranma uit het raam en hopte over de daken,
richting Nodoka's huis.
Panda-Genma schudde langzaam zijn kop.
****
Ranma belde aan bij zijn moeders huis en Nodoka deed open. Ze omhelsde haar zoon, en liet
hem daarna binnen. Daar wachtte Ranko grinnikend op hem, met de rugzak al in de aanslag.
De kleding van Ranko was een beetje een vreemd voor Ranma, maar niet verrassend. Ze
was gekleed in een soort rode tuinbroek voor meisjes; een soort gulden middenweg. Een oude
herinnering kwam langzaam bovendrijven. In de eerste maand bij de Tendo's, toen al zijn
kleren in de was lagen, was hij gedwongen om zoiets soortgelijks aan te trekken. Hij kon zich
nog goed herinneren, dat het een groot woord China erop had gestaan. Het enige verschil was,
dat het deze keer Ranko perfect paste. Hij schudde zijn gedachte van zijn verleden weg;
Ranma wist maar al te goed, dat Ranko dezelfde herinneringen deelde.
Ongetwijfeld had ze voor hun training iets passenders...
"Zo te zien, hoef ik niets uit te leggen," constateerde Ranma een beetje verbaasd. Op zijn
minst had hij verwacht, dat hun moeder niet helemaal ermee eens was.
De moeder van Ranma legde een hand op haar zoons schouder en knikte, toen hij omkeek.
"Het leek mij een goede motivatie voor Ranko, zoonlief. We hebben een gesprek hierover
gehouden, en ik heb mijn goedkeuring eraan gegeven. Jullie beiden lijken zoveel op elkaar, en
toch verschillen jullie weer. Ranko heeft echter dezelfde drift als jou; ze wilt de beste zijn, ze
wilt de beste in Martial Arts zijn. Maar haar huidige lichamelijke situatie staat dat niet
helemaal toe."
Ranma knikte, en glimlachte schaapachtig.
Nodoka glimlachte. "Ik hoop dat jullie kunnen bereiken, waar jullie naar toeleven. Ik hoop
ook dat jullie je zwakheden zullen overwinnen."
Zoon en dochter knikten, bij deze woorden. Hun moeder wist, wat hun doel was, en waren
blij met zo'n begrijpende moeder.
Ranko kon slechts met moeite haar rugzak optillen, en hees het met een kreun op haar rug.
Ze had de training zeker nodig! Hun moeder gaf Ranko en Ranma beiden een afscheidskus en
stopten hun wat extra dingen toe, voor onderweg. Ze namen daarna afscheid en vertrokken
richting de Tendo's.
****
"Tadaima!" klonk er, toen Ranko en Ranma binnenkwamen. De hele familie Tendo en
Genma hadden zich in de woonkamer bijeen geschaard. Zelfs Happosai was nu aanwezig.
Akane keek Ranma vreemd aan. "Ga jij met Ranko op een trainingstrip?" vroeg ze onzeker.
Ranma en Ranko knikten.
Ranko nam het woord. "Het zal er heftig aan toe gaan, en we hebben alle rust nodig om
nieuwe technieken te ontwikkelen. Vooral ik zal nu hard moeten trainen, sinds ik zo 'zwak'
ben."
"Het is jammer dat jullie willen, dat ik niet mee mag," zuchtte Akane.
De zwartharige martial artist zuchtte, liep naar Akane toe en keek haar aan. "Luister Akane,
dit is speciaal. We spreken niet meer over training alleen, maar over speciale technieken...
Ranko's technieken kunnen zelfs.... eh het lijkt meer op massa-destructie..."
"Bedankt bro...," zei Ranko sarcastisch. "Wat Ranma bedoelt, is dat hij bang is, dat jou wat
overkomt, tijdens onze training sessies." Ze verzweeg het feit, dat theoretisch gezien zij zelf
nog meer gevaar liep dan Akane.
De middelste dochter van de Tendo's knikte even. Familie kwam bij haar, op de eerste
plaats, en zag niet graag, dat iemand van hun wat overkwam. Het nam echter niet haar
nieuwsgierigheid weg.
"Waar gaan jullie eigenlijk naartoe?" vroeg ze tussen neus en lippen door; hopende dat ze
makkelijk een antwoord zou krijgen...
Ranma had zijn mond al geopend. "Dezelfde plek... hmpf!"
Zijn mond sloeg alweer dicht, toen Ranko hem een hand voor zijn mond hield.
"Ik dacht dat we zo graag ~privé~ wilden hebben... bro...!" zuchtte Ranko.
Haar broer begon zenuwachtig achter zijn hoofd te krabben. "Gomen... Ranko...," zei hij
verontschuldigend.
Nabiki en Akane hadden echter genoeg gehoord, en glimlachten.
Genma Saotome glimlachte.
Ranko glimlachte ook...
Happosai grijnsde echter.
"Ik ga mijn spullen verder inpakken," zei Ranma zenuwachtig.
"Oké bro," zei Ranko kortaf.
De oudste dochter van de Tendo's was inmiddels naar de keuken gelopen om wat extra
lekkers te voorschijn te halen, die zij voor deze gelegenheid had gemaakt. Ranma had haar
namelijk verteld, over de geplande trainingstrip en Kasumi had voorgesteld, om wat extra's
voor hun te maken. Natuurlijk zei Ranma geen nee.
Ze kwam inmiddels terug uit de keuken en overhandigde enkele bento's aan Ranko. "Voor
onderweg," zei ze glimlachend. Ranko bedankte haar vriendelijk en stopte het weg.
Akane liep inmiddels naar boven en klopte aan bij Ranma's slaapkamer. Ranma deed open
en ze liep naar binnen. Ze zag dat Ranma inmiddels alles had ingepakt, en dat zijn rugzak
klaar stond.
"Ranma... beloof je me, dat je terugkomt? Beloof je me ook om voorzichtig te zijn.... met
Ranko?" vroeg Akane zacht.
Ranma slikte en krabde zich achter zijn hoofd. "Eh wel... je hebt mijn woord Akane. Ik zal
terugkomen, en beter dan ooit. Je zult Ranko en mij niet meer terug herkennen."
Ze keek Ranma in zijn blauwgrijze ogen. "Ik hoop het. Kom gauw terug," zei ze, terwijl ze
hem nu stevig omhelsde.
De jonge martial artist was verrast en omhelsde Akane nu voorzichtig terug. "Ik kom terug
Akane; man, ik bedoel, het is maar voor 1 of 2 weken.... Hoe kan ik jou in de steek laten...,"
zei hij zacht.
Bij de deur klonk aanmoedigend gefluit. "That's the spirit Ranma," riep Ranko enthousiast...
Een schoen vloog naar de wegrennende Ranko, die grijnsde als een Cyperse kater.
****
Vele uren later liepen Ranma en Ranko door een woud. Een vreemde situatie begon zich af
te tekenen. Terwijl Ranko vol energie bleef doorwandelen, begon Ranma tekenen van
vermoeidheid te tonen.
"Een beetje rustig aan... hijg Ranko. Ik ben in mijn hele leven nog nooit zo snel moe
geworden...," zei Ranma puffend en hijgend.
*Dit is heel verdacht...,* dacht Ranko bezorgd, terwijl ze de bezweette Ranma aankeek, *en
ik dacht, dat ik een serieuze zwakheid had.*
De beidde Saotome's gingen op een boomstronk zitten en dronken wat water uit een fles en
staarden een lange tijd voor zich uit.
"Ik heb 't ook zitten heh... sis?" vroeg Ranma terwijl hij naar de grond staarde.
Ranko gaf een kort knikje. "Jouw uithoudingsvermogen is heel laag geworden... bro. Je hebt
ook een serieuze zwakheid. Bij een lang gevecht zul je aan de kortste eind gaan trekken."
"Yeah... gelukkig ben ik nu wat sterker dan normaal. Op zijn minst, hoef ik niet bang te zijn,
om wat klappen te krijgen...," antwoordde Ranma, en nam nog een slok water, om daarna de
dop van zijn fles dicht te schroeven.
De tweelingzus van Ranma zweeg, en staarde naar een vogeltje die in boom zat, en een
deuntje floot.
"Ik dacht dat onze splitsing voordelen had; jij jouw enorme Ki en ik... en ik... wel, ik hoopte
dat alles een beetje meer normaal zou worden. Maar nu...," zei Ranma bijna fluisterend.
Ranko zuchtte. "Kortom; we zijn beidde in onbalans. Wat de ene teveel heeft, heeft de
andere te weinig."
De broer van Ranko knikte instemmend. "Yep... dus daarom zijn we niet voor niets op een
trainingstrip gegaan. We kunnen onze onbalans makkelijk weer bij trainen."
*Het is de Ki... Ranma heeft heel duidelijk te weinig, terwijl ik juist veel te veel heb. Onze
lichamen compenseren deze onbalans. Ik denk, dat het dankzij onze keiharde training was
geweest, dat we het er nog zo goed van afbrachten,* dacht Ranko bezorgd. *Ik zou al breken
bij de eerste beste stoot... terwijl Ranma al zou omvallen bij een kleine wandeling...*
"Ik vrees dat we gedoemd zijn, om onze hele leven hard te blijven trainen... bro...," zuchtte
Ranko.
Ranma was serieus verbaasd om deze opmerking. "Wat bedoel je? Natuurlijk moeten we
blijven trainen, om de beste te blijven."
Ranko keek haar broer strak aan. "We moeten blijven trainen tot onze dood!!! Het is dankzij
onze harde training geweest, dat we nauwelijks last hebben van onze splitsing!"
"Huh?" was de intelligente reactie.
De zus van Ranma draaide met haar ogen en zuchtte diep en balde haar vuisten. "Simpel...
als we ongetraind waren; ik zou nog slapper dan een vaatdoek zijn geweest! Jij zou al
doodvermoeid zijn als je een trap opliep. Het is de onbalans van onze Ki, zoals we het al zo
vaak over gehad hebben!"
Het was een moment erg stil tussen de twee. Het enige wat te horen was; het gefluit van een
vogel en de ruisende bladeren.
"Ranko... je piekert de laatste tijd teveel," zuchtte Ranma. "Kop op! Vandaag of morgen
vinden we beslist een oplossing!"
Het roodharige meisje knikte zwijgend en kwam langzaam weer overeind.
****
Een Ranma ½ Fanfic door DWM
All Ranma characters are the property of Rumiko Takahashi
Hoofdstuk 14
Oefening baart kunst.
Akane zat in de klas. De geschiedenisleraar was druk bezig om de historie van Japan uiteen
te zetten, maar Akane's gedachten waren ergens anders. Ranma was helemaal in de ban van
pure Ki. Hij was al twee dagen in de dojo, en kwam alleen eruit om te eten en te slapen;
school sloeg hij over.
Ze zuchtte. Ranma was hardnekkig als het op een nieuwe Martial Arts techniek aankwam.
Akane herinnerde zich nog goed, toen Ryoga met de Shishi Hokodan kwam aanzetten.
Ranma was gauw verslagen. Hij kwam er echter gauw achter, waarop de Shishi Hokodan op
was gebaseerd. Het waren Ki projecties, gebaseerd op emoties. Als counter-aanval
ontwikkelde hij de Moko Takabisha.
"Juffrouw Tendo, waarom let je niet op?" klonk plotseling een stem. Akane keek verschrikt
op. De leraar wees naar de deur. "Ga maar in de hal staan juffrouw Tendo."
****
Ranma was gefrustreerd, en dat was nog zacht uitgedrukt. Hij zat midden in de dojo en
probeerde zijn dertigste poging om pure Ki te projecteren. Met gefronste wenkbrauwen
staarde hij naar de gloeiende bal die hij produceerde in zijn kom gevormde handen.
"Dit is weer hetzelfde; het is de Moko Takabisha. Ik ken geen andere methode om Ki te
projecteren, dan met behulp van emoties alleen!" Gefrustreerd sloeg hij een gat in de houten
vloer van de dojo.
"Oeps.....," zei Ranma, terwijl hij naar de nieuwe ongewenste toevoeging in de
vloerdecoratie van de dojo keek, "dit zal Tendo-san niet bepaald waarderen...."
Hij zuchtte diep. Voor de zoveelste keer begon Ranma na te denken. "De Old Freak, mijn
Oyaji en zelfs Tendo-san kunnen speciale Ki-projecties zoals monsterkoppen, opgeblazen
vormen en reuzehanden. Ryoga en ik kunnen alleen energieblasts met behulp van onze
emoties."
Ranma wreef zijn handen langs de zijkanten van zijn hoofd. "Ik heb geen gebrek aan
levensenergie. Ik heb plenty genoeg voor een aantal Moko Takabisha's. Waar zit dus de truc?"
Opeens snapte Ranma met zijn vingers. "Wacht 'ns effe. De Shishi Hokodan is niet het
enigste wat Ryoga kan. Die hoofdbanden van hem. Hij kan er vlijmscherpe objecten van
maken!"
Hij stond op en liep naar de muur van de dojo en begon met zijn hoofd tegen de houten
muur te bonken. "Hoe kon ik zo stom zijn! Dankzij de Ki die hij in de objecten voert, kan hij
ze versterken; en zelfs scherper maken! Dat moet pure Ki zijn!"
Ranma knarste met zijn tanden. Dit waren dingen, die zijn baka Oyaji hem nog nooit geleerd
had! Het werd in ieder geval nu veel duidelijker voor Ranma.
"Misschien dat een trainingstrip mij meer inzicht kan geven," zuchtte hij. Hij krabde zich
achter zijn hoofd. "Zou Ranko mee willen komen? We kunnen beiden wel wat extra training
gebruiken..."
****
Bij Nodoka thuis, ging het niet echt geweldig. Nodoka begon zich ernstig zorgen te maken,
om haar nieuwe dochter. De griep was voorbij, maar een echte verbetering was niet zichtbaar.
Ranko zag er niet goed uit. De levenslust was verdwenen; de beroemde Saotome eetlust was
weg en ze had nergens meer zin in.
Ranko zat momenteel in de tuin, maar deed niet meer dan voor haar uit staren. Nodoka liep
naar haar toe, knielde naast haar neer en drukte haar dochter tegen zich aan.
"Kind, waar is jouw vuur gebleven? Een paar dagen geleden kon zelfs de griep jou niet
weerhouden, om voor jouw broer op te komen, maar nu zie ik jouw vuur doven," fluisterde ze.
Voordat Ranko antwoord wilde geven, werd hun aandacht afgeleid door twee figuren in de
verte, die over de daken sprongen, alsof het niets was. Het was Shampoo die Mousse achterna
zat. Blijkbaar had Mousse weer iets stoms gedaan. Het was een zeldzaam gezicht; normaal
was het Ranma die achterna gezeten werd.
De jaloerse blik van Ranko ontging Nodoka niet.
Ranko zuchtte diep en een groene aura werd zichtbaar. "Mam, ik heb gewoon nergens meer
zin in. Mijn hele leven heb ik niets anders gedaan dan Martial Arts, om uiteindelijk de beste te
zijn. Ik was zo sterk als een paard, en ik kon blokken beton verpulveren alsof het niets was.
Nu is me dit alles ontnomen; ik ben nu nog slapper dan Akane! Het is allemaal weggegooid
tijd, die ik beter had kunnen investeren!"
Verbaasd schudde Ranko's moeder haar hoofd. "Ranko, mijn kind, wat is er mis met jou?
Met jouw laatste gevecht heb je toch gewonnen? Bewijst dat niet, dat je nog altijd even goed
bent?"
Ranko zweeg een lange tijd en gaf daarna antwoord. "Zo simpel is dat niet Mam. Het was
dankzij mijn snelheid en goede reflexen. Maar als hij mij had geraakt dan....," een rilling liep
over haar rug, "was ik dood geweest."
Met een zwijgende knik keek Nodoka haar dochter aan. Een paar dagen geleden had zij het
hele relaas van Ranma gehoord. De onbalans van haar dochters Ki en Lichaam en de ontstane
kwetsbaarheid. Ze begon te begrijpen, dat Ranko een gevecht nu serieuzer dan ooit moest
nemen, omdat er nu leven en dood op het spel stond.
"Hoe versloeg je hem eigenlijk?" vroeg Nodoka.
Ranko maakte een vuist en het begon met een vreemde blauwe glans te gloeien. "Ik sloeg
hem met een Ki-vuist bewusteloos. Het werkt als een micro-blast en beschermt tegelijk mijn
hand. Ik had echter wel last van een terugslag; alsof ik met een groot pistool schoot."
"Is dat die pure Ki, waar je het laatst over had?"
Ranko gaf een korte knik. "Ja mam, dit is pure Ki. Op de een of andere manier heb ik totaal
geen probleem op het op te roepen. Ik kan het in welke gemoedstoestand dan ook, gebruiken."
Ze zuchtte echter diep en schudde bedroefd haar hoofd. "Toen ik dit ontdekte, dacht ik de
sleutel voor mijn zwakheid gevonden te hebben. Ik wilde mijn hele lichaam met pure Ki
hullen zodat het een soort harnas werd, maar op de een of andere manier kan ik er niet in
slagen...."
De moeder van Ranko schudde haar hoofd. Ranko was zo depressief geworden, dat ze nu
tegenwoordig opgaf na de eerste beste tegenslag.
"Ranko, misschien is het beter dat je jouw aandacht even op iets anders richt. Waarom gaan
we niet even op stap? Winkelen bijvoorbeeld?" stelde Nodoka voor.
Het roodharige meisje met de vlecht was hier niet echt warm voor te krijgen, maar besloot
haar moeder een plezier te doen en knikte.
"Goed," zei Nodoka, terwijl ze de nu verraste Ranko bij haar arm greep en haar naar binnen
sleepte. "Het eerste wat je nodig hebt, is fatsoenlijke ondergoed en kleding. Dat is iets waar je
nu niet meer onderuit komt, jongedame," zei Nodoka vrolijk maar streng. Grote
zweetdruppels verschenen bij Ranko.
****
Ranko had spijt dat ze had toegeven. Wel, maak daar maar diepe spijt van. Het meisje dat
pas nog een ex-jongen was, werd al meteen onder druk gezet om de meest kawaii kleding te
passen. Kortom, meisje of niet... het was hel op aarde voor haar.
Nodoka sleepte Ranko vastberaden naar iedere kledingzaak die ze maar zag, en Ranko
onderdrukte het verlangen om gillend het hazenpad te kiezen... Met knarsende tanden voor een
van de spiegels, dacht ze terug, dat ze zelf had toegeven, dat ze zich zou aanpassen. Oh hoe
groot deze woorden waren...
"Oh alsjeblieft Mam, niet met die hartjesmotief op mijn ondergoed," klaagde ze. Ze kon met
moeite haar moeder overtuigen, dat neutrale witte ondergoed goed genoeg voor haar was.
****
Tegen het einde van de middag, kwamen ze thuis; beladen met vele zakken en pakken;
genoeg om een garnizoen uit te rusten. Kreunend sorteerde Ranko alle kleding en legde deze
in laden en kasten. Ze was blij, dat alles achter de rug was.
Er werd plotseling tegen haar slaapkamerraam geklopt en Ranko keek verbaasd op. Het was
Ranma! Ze opende het raam en liet hem naar binnen.
"Oi bro, was de voordeur soms teveel van het goede?" vroeg ze grinnikend.
"Yo sis, ik wilde dit zo'n beetje tussen ons houden. De laatste paar dagen ben ik hard aan 't
trainen, ik ben 'n beetje in de ban geraakt van jouw nieuwe techniek."
"Techniek? Oh je bedoelt die techniek met mijn vuist!"
Ranma knikte. "Yeah, die techniek. Helaas wilt 't niet geweldig lukken. Ik heb besloten om
op een trainingstrip te gaan, en 't leek me 'n goed idee om jou mee te vragen. Wij beide
kunnen wel een beetje training gebruiken, niet?" stelde Ranma voor.
Ranko dacht een moment na. Misschien kon een trainingstrip voor haar een nieuwe uitweg
bieden. Tenslotte had zijzelf ook problemen, om haar nieuwe techniek te perfectioneren.
Ranko knikte. "Het is een goed idee bro. Ik kan de training goed gebruiken, het is beslist goed
voor mij, en misschien kunnen we nieuwere en betere technieken ontwikkelen."
"Oke sis, dan is 't afgesproken. Zodra ik de boel uitgewerkt heb, laat ik 't je weten. Zorg jij,
dat je het geregeld krijgt met okaasan? See ya!" Na deze woorden sprong hij uit het raam en
verdween.
Met een glimlach sloot Ranko het raam en ging languit op het bed liggen. Misschien was er
nog hoop.
Bij de slaapkamerdeur in de gang liep Nodoka glimlachend weg. Haar zoon en dochter
hadden een sterke band. Ze had besloten, om Ranko haar die trainingstrip te gunnen, al was
het niet iets wat meisjes deden. Maar ze besefte dat het goed voor Ranko's moreel was, en
misschien kwam er iets goeds uit.
****
Een dag later was Ranma thuis stevig zijn spullen aan het inpakken, toen Genma als
pandabeer de slaapkamer binnenkwam.
[En was wat ben je van plan, jongen,] schreef zijn vader argwanend.
De martial artist zuchtte, draaide zich om en las het bordje. "Ik ga op 'n trainingstrip, Paps.
'N trainingtrip die ik hard nodig heb. En nee, ik neem Akane niet mee. Ik heb afgesproken
met Ranko; wij beidde hebben 't hard nodig."
[Akane is jouw verloofde jongen!] flipte het bordje, [Zorg, dat ze geen verkeerde ideeën
krijgt!] waarschuwde Genma.
Ranma draaide met zijn ogen. "Yeah right, wat denk je wat ik ben Oyaji!" Met een snort,
draaide Ranma zich om. "Ik haal in ieder geval Ranko op, dan kunnen we nog wat enkele
dingen regelen."
Zonder een woord verder te zeggen, sprong Ranma uit het raam en hopte over de daken,
richting Nodoka's huis.
Panda-Genma schudde langzaam zijn kop.
****
Ranma belde aan bij zijn moeders huis en Nodoka deed open. Ze omhelsde haar zoon, en liet
hem daarna binnen. Daar wachtte Ranko grinnikend op hem, met de rugzak al in de aanslag.
De kleding van Ranko was een beetje een vreemd voor Ranma, maar niet verrassend. Ze
was gekleed in een soort rode tuinbroek voor meisjes; een soort gulden middenweg. Een oude
herinnering kwam langzaam bovendrijven. In de eerste maand bij de Tendo's, toen al zijn
kleren in de was lagen, was hij gedwongen om zoiets soortgelijks aan te trekken. Hij kon zich
nog goed herinneren, dat het een groot woord China erop had gestaan. Het enige verschil was,
dat het deze keer Ranko perfect paste. Hij schudde zijn gedachte van zijn verleden weg;
Ranma wist maar al te goed, dat Ranko dezelfde herinneringen deelde.
Ongetwijfeld had ze voor hun training iets passenders...
"Zo te zien, hoef ik niets uit te leggen," constateerde Ranma een beetje verbaasd. Op zijn
minst had hij verwacht, dat hun moeder niet helemaal ermee eens was.
De moeder van Ranma legde een hand op haar zoons schouder en knikte, toen hij omkeek.
"Het leek mij een goede motivatie voor Ranko, zoonlief. We hebben een gesprek hierover
gehouden, en ik heb mijn goedkeuring eraan gegeven. Jullie beiden lijken zoveel op elkaar, en
toch verschillen jullie weer. Ranko heeft echter dezelfde drift als jou; ze wilt de beste zijn, ze
wilt de beste in Martial Arts zijn. Maar haar huidige lichamelijke situatie staat dat niet
helemaal toe."
Ranma knikte, en glimlachte schaapachtig.
Nodoka glimlachte. "Ik hoop dat jullie kunnen bereiken, waar jullie naar toeleven. Ik hoop
ook dat jullie je zwakheden zullen overwinnen."
Zoon en dochter knikten, bij deze woorden. Hun moeder wist, wat hun doel was, en waren
blij met zo'n begrijpende moeder.
Ranko kon slechts met moeite haar rugzak optillen, en hees het met een kreun op haar rug.
Ze had de training zeker nodig! Hun moeder gaf Ranko en Ranma beiden een afscheidskus en
stopten hun wat extra dingen toe, voor onderweg. Ze namen daarna afscheid en vertrokken
richting de Tendo's.
****
"Tadaima!" klonk er, toen Ranko en Ranma binnenkwamen. De hele familie Tendo en
Genma hadden zich in de woonkamer bijeen geschaard. Zelfs Happosai was nu aanwezig.
Akane keek Ranma vreemd aan. "Ga jij met Ranko op een trainingstrip?" vroeg ze onzeker.
Ranma en Ranko knikten.
Ranko nam het woord. "Het zal er heftig aan toe gaan, en we hebben alle rust nodig om
nieuwe technieken te ontwikkelen. Vooral ik zal nu hard moeten trainen, sinds ik zo 'zwak'
ben."
"Het is jammer dat jullie willen, dat ik niet mee mag," zuchtte Akane.
De zwartharige martial artist zuchtte, liep naar Akane toe en keek haar aan. "Luister Akane,
dit is speciaal. We spreken niet meer over training alleen, maar over speciale technieken...
Ranko's technieken kunnen zelfs.... eh het lijkt meer op massa-destructie..."
"Bedankt bro...," zei Ranko sarcastisch. "Wat Ranma bedoelt, is dat hij bang is, dat jou wat
overkomt, tijdens onze training sessies." Ze verzweeg het feit, dat theoretisch gezien zij zelf
nog meer gevaar liep dan Akane.
De middelste dochter van de Tendo's knikte even. Familie kwam bij haar, op de eerste
plaats, en zag niet graag, dat iemand van hun wat overkwam. Het nam echter niet haar
nieuwsgierigheid weg.
"Waar gaan jullie eigenlijk naartoe?" vroeg ze tussen neus en lippen door; hopende dat ze
makkelijk een antwoord zou krijgen...
Ranma had zijn mond al geopend. "Dezelfde plek... hmpf!"
Zijn mond sloeg alweer dicht, toen Ranko hem een hand voor zijn mond hield.
"Ik dacht dat we zo graag ~privé~ wilden hebben... bro...!" zuchtte Ranko.
Haar broer begon zenuwachtig achter zijn hoofd te krabben. "Gomen... Ranko...," zei hij
verontschuldigend.
Nabiki en Akane hadden echter genoeg gehoord, en glimlachten.
Genma Saotome glimlachte.
Ranko glimlachte ook...
Happosai grijnsde echter.
"Ik ga mijn spullen verder inpakken," zei Ranma zenuwachtig.
"Oké bro," zei Ranko kortaf.
De oudste dochter van de Tendo's was inmiddels naar de keuken gelopen om wat extra
lekkers te voorschijn te halen, die zij voor deze gelegenheid had gemaakt. Ranma had haar
namelijk verteld, over de geplande trainingstrip en Kasumi had voorgesteld, om wat extra's
voor hun te maken. Natuurlijk zei Ranma geen nee.
Ze kwam inmiddels terug uit de keuken en overhandigde enkele bento's aan Ranko. "Voor
onderweg," zei ze glimlachend. Ranko bedankte haar vriendelijk en stopte het weg.
Akane liep inmiddels naar boven en klopte aan bij Ranma's slaapkamer. Ranma deed open
en ze liep naar binnen. Ze zag dat Ranma inmiddels alles had ingepakt, en dat zijn rugzak
klaar stond.
"Ranma... beloof je me, dat je terugkomt? Beloof je me ook om voorzichtig te zijn.... met
Ranko?" vroeg Akane zacht.
Ranma slikte en krabde zich achter zijn hoofd. "Eh wel... je hebt mijn woord Akane. Ik zal
terugkomen, en beter dan ooit. Je zult Ranko en mij niet meer terug herkennen."
Ze keek Ranma in zijn blauwgrijze ogen. "Ik hoop het. Kom gauw terug," zei ze, terwijl ze
hem nu stevig omhelsde.
De jonge martial artist was verrast en omhelsde Akane nu voorzichtig terug. "Ik kom terug
Akane; man, ik bedoel, het is maar voor 1 of 2 weken.... Hoe kan ik jou in de steek laten...,"
zei hij zacht.
Bij de deur klonk aanmoedigend gefluit. "That's the spirit Ranma," riep Ranko enthousiast...
Een schoen vloog naar de wegrennende Ranko, die grijnsde als een Cyperse kater.
****
Vele uren later liepen Ranma en Ranko door een woud. Een vreemde situatie begon zich af
te tekenen. Terwijl Ranko vol energie bleef doorwandelen, begon Ranma tekenen van
vermoeidheid te tonen.
"Een beetje rustig aan... hijg Ranko. Ik ben in mijn hele leven nog nooit zo snel moe
geworden...," zei Ranma puffend en hijgend.
*Dit is heel verdacht...,* dacht Ranko bezorgd, terwijl ze de bezweette Ranma aankeek, *en
ik dacht, dat ik een serieuze zwakheid had.*
De beidde Saotome's gingen op een boomstronk zitten en dronken wat water uit een fles en
staarden een lange tijd voor zich uit.
"Ik heb 't ook zitten heh... sis?" vroeg Ranma terwijl hij naar de grond staarde.
Ranko gaf een kort knikje. "Jouw uithoudingsvermogen is heel laag geworden... bro. Je hebt
ook een serieuze zwakheid. Bij een lang gevecht zul je aan de kortste eind gaan trekken."
"Yeah... gelukkig ben ik nu wat sterker dan normaal. Op zijn minst, hoef ik niet bang te zijn,
om wat klappen te krijgen...," antwoordde Ranma, en nam nog een slok water, om daarna de
dop van zijn fles dicht te schroeven.
De tweelingzus van Ranma zweeg, en staarde naar een vogeltje die in boom zat, en een
deuntje floot.
"Ik dacht dat onze splitsing voordelen had; jij jouw enorme Ki en ik... en ik... wel, ik hoopte
dat alles een beetje meer normaal zou worden. Maar nu...," zei Ranma bijna fluisterend.
Ranko zuchtte. "Kortom; we zijn beidde in onbalans. Wat de ene teveel heeft, heeft de
andere te weinig."
De broer van Ranko knikte instemmend. "Yep... dus daarom zijn we niet voor niets op een
trainingstrip gegaan. We kunnen onze onbalans makkelijk weer bij trainen."
*Het is de Ki... Ranma heeft heel duidelijk te weinig, terwijl ik juist veel te veel heb. Onze
lichamen compenseren deze onbalans. Ik denk, dat het dankzij onze keiharde training was
geweest, dat we het er nog zo goed van afbrachten,* dacht Ranko bezorgd. *Ik zou al breken
bij de eerste beste stoot... terwijl Ranma al zou omvallen bij een kleine wandeling...*
"Ik vrees dat we gedoemd zijn, om onze hele leven hard te blijven trainen... bro...," zuchtte
Ranko.
Ranma was serieus verbaasd om deze opmerking. "Wat bedoel je? Natuurlijk moeten we
blijven trainen, om de beste te blijven."
Ranko keek haar broer strak aan. "We moeten blijven trainen tot onze dood!!! Het is dankzij
onze harde training geweest, dat we nauwelijks last hebben van onze splitsing!"
"Huh?" was de intelligente reactie.
De zus van Ranma draaide met haar ogen en zuchtte diep en balde haar vuisten. "Simpel...
als we ongetraind waren; ik zou nog slapper dan een vaatdoek zijn geweest! Jij zou al
doodvermoeid zijn als je een trap opliep. Het is de onbalans van onze Ki, zoals we het al zo
vaak over gehad hebben!"
Het was een moment erg stil tussen de twee. Het enige wat te horen was; het gefluit van een
vogel en de ruisende bladeren.
"Ranko... je piekert de laatste tijd teveel," zuchtte Ranma. "Kop op! Vandaag of morgen
vinden we beslist een oplossing!"
Het roodharige meisje knikte zwijgend en kwam langzaam weer overeind.
****