Een Ranma ½ Fanfic door DWM
Disclaimer: All Ranma characters are the property of Rumiko Takahashi
Gespleten Problemen
Hoofdstuk 16
Oefening baart kunst - deel 3.
Ranko staarde naar een grote boom die haar maar al te bekend voorkwam. Het was de zogenaamde droomboom, ergens in een enorme grasvlakte. Het was een plek, diep in haar geest.
Op deze plaats had ze niet lang geleden een persoon ontmoet, dat haar vrouwelijke deel moest voorstellen. Als ze het moest geloven, dan was ze nu met haar gefuseerd. Maar goed, dat terzijde geschoven, de boom was het symbool voor haar levensenergie… haar Ki.
"Oh geweldig," mompelde het roodharige meisje. "Ik moet in slaap zijn gesukkeld terwijl ik mediteerde. En nu ben ik weer op deze rare plek belandt. Man, wat moet ik hier nog? Er is niemand hier, behalve dan die grote boom."
Ze plofte op de grond neer, en leunde met haar rug tegen de boomstam.
"Bah… Is er soms meer dan deze grote boom en deze enorme grasvlakte. Als dit een voorstelling van m'n geest moet zijn… dan is die erg 'leeg'," mompelde Ranko met een zucht.
"Maar toch… 'Ranma', heeft gelijk. Het ziet ernaar uit, dat m'n broer zijn geest en lichaam beter in balans heeft, dan ik."
Ze plukte ergens een grashalm en stak het in haar mond, waarna ze haar beide armen achter haar nek hield en naar de lucht begon te staren. Dit was iets, wat ze jarenlang al niet meer had gedaan. Dagdromerij was zo'n beetje verwaterd dankzij haar Oyaji, die er altijd vreemde ideeën op na hield, wat mannelijkheid betreft. Er was alleen maar tijd voor training geweest, en dat was het.
"Maar zou er iets zijn, dat mijn onbalans veroorzaakt? Iets dat ik totaal over het hoofd zie?" mompelde ze bedachtzaam.
"Mrow…," klonk het vanuit de boom.
"Uh?" Ranko keek omhoog en toe en trok toen wit weg, bij wat ze zag.
Het was niet de andere persoonlijkheid van haar die ze had verwacht. Wat ze echter wel zag, was een kleine zwarte huiskat die op een tak in een gemoedelijke uitgestrekte luie houding lag.
"AAAAH!" schreeuwde Ranko in pure paniek, terwijl ze opsprong en wegrende.
De zwarte kat staarde loom naar naar het roodharige meisje die het op een spurten had gezet, en halverwege het veld in het niets verdween.
"HEEE wakker worden sis!!" riep Ranma bezorgd, terwijl hij zijn best deed om Ranko te kalmeren. Het zag ernaar uit, dat zij een nachtmerrie had.
De ogen van het roodharige meisje schoten open, en haar ogen vlogen wild heen en weer. Uiteindelijk kalmeerde ze, en Ranma liet zich met een zucht op de grond ploffen.
"Man, wat was er met jou loos," riep de zwartharige martial artiest geïrriteerd. "Ik zat rustig naast jou te mediteren, en plotseling begon je wild met je armen en benen te zwaaien." Met een pijnlijk gezicht wreef hij over zijn wang, en hij maakte een mentale notitie, om de volgende keer wat verder bij haar uit de buurt te blijven.
Ranko gaf een zucht, en liet zich achterover vallen. Opgelucht staarde ze naar de hemel, en keek daarna opzij naar haar tweelingbroer.
"Ik had een nachtmerrie… met een… kat," verklaarde ze simpel.
Haar tweelingbroer kromp duidelijk ineen bij de gedachte. Met deze kattenfobie waaraan ze beiden leden, daar viel niet mee te spotten. Ranma knikte zwijgend en staarde vervolgens voor zich uit.
Er kon veel over de twee Saotome's gezegd worden, maar een ding hadden ze toch gemeen, namelijk hun passie voor martial arts.
Ranma en Ranko trainden de hele dag. Ranko probeerde haar pas gecreëerde techniek geheel onder controle te krijgen, terwijl Ranma de kern van zuivere Ki probeerde te vinden.
Het was tegen de avond, toen Ranma als eerste, uiteindelijk resultaat begon te krijgen.
"Moko Takabisha!!!" klonk de kreet, waarna een helderwitte kleine energiebal uit Ranma's handen schoot.
De energiebal vloog een eindje verder tegen een rots aan. De stukken vlogen ervan af, maar de rots bleef voor de rest bespaard.
De zus van Ranma was inmiddels gestopt, en liep vervolgens naar haar broer. Verbaasd knipperde ze met haar ogen.
"Wow… ik had niet gedacht dat het je zou lukken Bro," zei het roodharige meisje, waarna ze het uitfloot van bewondering.
Ranma grijnsde trots en knikte. "Yeah, moeilijk te geloven dat veel mensen 'n heel leven eraan besteden om 't geheim te ontdekken."
"Hoe vond je de oplossing?" vroeg Ranko nieuwsgierig.
"Uhm… 't is werkelijk simpel Sis. Maar kom mee naar het kamp. Ik heb iets nodig, iets waarmee ik je kan laten zien..."
De twee Saotome's liepen terug naar hun kamp, en vervolgens begon Ranma in zijn rugpak te morrelen. Uiteindelijk haalde hij een paar papieren zakdoeken te voorschijn en toonde deze grijnzend aan Ranko.
"Yeah… zakdoeken… uh huh. En toen?"
De broer van Ranko grinnikte. "Ken je die truc met Ryoga's bandana's nog herinneren? Volgens mij heet het de Iron Cloth techniek, of iets dergelijks."
Het roodharig meisje knikte. "Ik kan het me nog herinneren ja. Wacht, wil je hiermee zeggen dat Ryoga de zuivere Ki techniek al beheerst?" vroeg ze vervolgens verbaasd.
De uitdrukking op Ranma's gezicht werd serieus. "Yeah… het is duidelijk puur ki. Ryoga kan het onder elke gemoedstoestand gebruiken. Kijk…."
Met een simpele handgebaar, veranderde een slappe zakdoek in een kaarsrechte uitgestreken doek. Vervolgens gooide Ranma het doek weg met een handbeweging. Het doek vloog als een shiruken door de lucht, en boorde zich vervolgens in een boomstam. Een moment later scheen de zakdoek haar kracht te verliezen, en hing het weer slap, half hangend in de boomstam.
"Soms ligt de oplossing gewoon voor de hand. Het is puur wilskracht," legde Ranma uit.
De mond van Ranko hing even open, maar daarna werd ze pissig. "Oyaji… onze Oyaji is een idioot! Ik weet zeker dat hij van deze techniek op de hoogte is! Waarom heeft hij het ons nooit geleerd!!?"
Ranma snoof. "Feh… je weet hoe die ouwe erover denkt. Hij beschouwt het als wapens, iets wat blijkbaar niet echt in zijn visie past. Maar bedenk dat Ryoga ook niet de slimste is. Hij gebruikt die techniek al… voor hoelang? Maar hij kwam nooit op 't idee, om diezelfde Ki energie gewoon te projecteren."
De zus van Ranma kon alleen maar hierop bevestigend knikken. "Yeah… je kan zeggen, dat hij soms erg langzaam van begrip is."
Daarna zuchtte ze. "Maar alles bij elkaar genomen, je hebt gelijk. Het is puur wilskracht… en een 'begiftigde' zoals ik hoef er niet eens moeite voor te doen. Ik denk dat het een kwestie van training is, de innerlijke energie die we moeten opbouwen. Misschien is het daarom, dat men er vaak een leven lang voor moeten werken."
De zwartharige jongen wreef bedenkelijk over zijn kin. "Maar 't kan gezegd worden, dat we al ver boven het normale niveau zijn van een normale martial artiest. Ik durf echter te wedden dat zelfs Shampoo en Mousse 't kunnen. Misschien zelfs Akane, als ze ook meer mentale trainingen zou volgen. Fysiek barst ze van de energie.
"Yeah… maar Ukyo niet," voegde Ranko met een zucht toe. "Ze is de enige, die niet in staat is om stenen muren aan gruzelementen te slaan; er is hiervoor behoorlijk wat Ki energie voor nodig."
Ranma staarde zijn tweelingzus vreemd aan. "En toch is het zo vreemd, dat je een wandelende kernreactor bent. Fysiek gezien, ben je niet meer dan een normaal persoon. Maak je al vorderingen met jouw training?"
Het roodharige meisje schudde zwijgend haar hoofd. "Nope, geen succes… en ik heb al diverse aanpakken geprobeerd." Zuchtend begon ze naar de grond te staren. "Ik zal wel nooit echt een goede handgevecht kunnen houden. Normale personen zullen wel geen problemen opleveren… maar tegen topvechters… nee. Misschien moet ik maar hiermee stoppen… ik…"
De broer van Ranko keek even geschokt, maar daarna raakte hij geïrriteerd. Hij greep zijn zus bij haar schouders en keek haar kwaad aan.
"Wat is dat voor een instelling, zus!!! Geef je nu al op? Verdraaid man; je bent niet verlamd of zo, of slap als 'n baby!! Kami, ik vraag me af waar jouw zelfvertrouwen gebleven is! Je hebt geen reden om op te geven! In vredesnaam, het is pas onze eerste trainingsdag!" siste Ranma.
De grote blauwe ogen van Ranko knipperden even, en draaide toen haar hoofd weg van Ranma's intense blik.
Het was een minuut lang stil, een stilte die echter plotseling verbroken werd door een zekere oude stem die de twee Saotome's op dat moment zeker niet hadden verwacht.
"Wel, Ranma heeft gelijk meisje…," zei een zekere Happosai, die een paar passen verderop op een omgevallen boomstam zat, en een serieuze blik in zijn ogen had, iets wat de twee Saotome's zeker niet vaak zagen.
"Happosai!" siste Ranko kwaad. "Waarom ben je ons gevolgd hentai!"
"Yeah man, wat is 't grote idee om onze trainingstrip te verstoren!" voegde Ranma eraan toe.
De oude meester hief zijn kleine hand op, om hen tot zwijgen te brengen. "Luister jongelui, beproef mijn geduld niet! Ranko, ik ben gekomen om jou te helpen. Of je het nu leuk vindt of niet; je zult veel mensen gaan aantrekken, als vliegen op de stroop. Mensen die je uitdagen voor een gevecht vanwege je kracht, of voor jou erger, je tot hun vrouw willen maken! Je bent een begeerd object geworden meisje."
"Hey, ik ben Akane niet!" sneerde Ranko.
Ranma zweeg wijselijk, hoewel er woorden op zijn lippen hingen, die verlangden om er iets aan toe te voegen.
"Nee, je bent inderdaad Akane niet… je bent meer dan Akane, meisje," reageerde Happosai simpel.
Het roodharige meisje wist niet, wat ze hierop moest antwoorden.
"Goed… en luister wat ik je te vertellen heb. De situatie wil, dat je meer Ki hebt, dan je lichaam aankan. In principe is dat dodelijk, maar gelukkig genoeg schijnt jouw lichaam het te compenseren; dat maakt jou bijzonder. Het is een feit, dat je jouw Ki kan projecteren, maar dat je het niet kan gebruiken om je inwendig te versterken; dat maakt jou erg kwetsbaar, en niet meer dan een persoon als ieder ander, correct?"
Ranko knikte zwijgend.
De oude hentai meester vervolgde zijn woorden. "Ranko, meisje; het is erg hard om te horen, maar waarschijnlijk zul je in jouw leven nooit het niveau halen, om je lichaam gelijk met jouw Ki te krijgen, al trainde jij je hele leven lang. Vertrouw me maar op mijn woorden, want ik spreek uit ervaring…"
De ogen van Ranko werden groot van ontzetting. "Maar… maar waarom vertelde je het me niet eerder!!!"
Ranma keek schuin naar Happosai, en vroeg zich hetzelfde af.
"Hey, ik ben niet graag een persoon die de spirit wilt breken van zo'n prachtige meid als jij! Daarom ben ik nu ook hier om jou te helpen," legde Happosai uit.
De broer van het roodharige meisje snoof. "En hoe wil je haar helpen ouwe? Zover ik weet kunnen jouw trainingsprincipes haar niet echt helpen; zover ik weet, lijkt stelen van meisjesondergoed me geen goede alternatief," reageerde Ranma sarcastisch.
Happosai negeerde Ranma's woorden, en goochelde een bruine oude papieren rol tevoorschijn.
"Het motto is: 'wie niet sterk is, moet slim zijn'," verklaarde het oude mannetje. "Als je ze niet met je blote handen kan verslaan, gebruik dan trucs en leugens."
Natuurlijk wilden Ranma en Ranko protesteren, maar Happosai ging ongestoord verder. "Hier in deze rol staat een techniek beschreven, die een behoorlijke veel Ki energie nodig heeft. Fukikae (dummy/stand-in) techniek, een onderdeel van de Musabetsu Kakuto Ryuu."
"Fukikae tecniek!?" klonken twee stemmen in koor.
"Inderdaad, maar niet iets voor jou Ranma, jongen. De techniek heeft zoveel energie nodig, dat je het na een keer gebruiken, al voor twee dagen uitgeteld bent," legde de oude kleine dwerg uit. "Met de Fukikae-ken, kan je meerdere tastbare projecties van jezelf maken, sterker en sneller, afhankelijk van wat de techniek beoefenaar wilt. De enige reden dat ik het zelf nauwelijks gebruik, is dezelfde reden waarom ik het jou afraad Ranma. Het kost teveel Ki-energie. Maar voor Ranko is het perfect!"
Na dit alles gezegd te hebben, overhandigde Happosai de bruine rol aan Ranko over, die het met een vreemde blik in haar ogen het zwijgend aannam.
"Fukikae-ken is een onderdeel van de trucs en leugens van de Musabetsu Kakuto. Als je deze techniek goed beheerst, dan loop je minder risico om prooi te vallen aan de vele tegenstanders die je nog zult tegenkomen, meisje," voegde Happosai eraan toe.
Ranko had inmiddels de rol geopend en begon de oude tekst snel door te lezen. Ranma keek over haar schouder heen, en las gretig mee. Niet lang daarna, floot Ranma het uit van bewondering.
"Dit zijn geen illusies! Dit is het echte werk! Je kan een letterlijk een duplicaat van jezelf maken, maar dan van puur Ki-energie. Zelfs als de tegenstander weet dat ze fake zijn, dan nog is het behoorlijk effectief," merkte Ranma met grote bewondering op.
De oude meester knikte trots. "Ik heb die techniek zelf ontwikkeld, en ik zal blij zijn, dat het alsnog zijn nut zal bewijzen. Bijna niemand kan die techniek beheersen, omdat het zoveel energie kost. Maar goed… Ranko, ik verlang wel een tegenprestatie voor jouw opa Happosai!"
Ranma sloeg met zijn hand tegen zijn gezicht en gromde. "Ik wist 't. Ik wist dat 'ie ouwe er wat voor terug wilt."
De zus van Ranma keek op, en staarde Happosai nu kwaad aan. "En wat mag het dan wel zijn, hentai?" siste ze nu onvriendelijk.
De oude hentai meester goochelde vanachter zijn rug een rode jarretel en bijpassende damesslip en beha tevoorschijn. "Wees een goede meid, en speel eens goede model voor je lieve ouwe opa, wil je?" zei hij in zijn vriendelijkste stem.
De broer van Ranko wilde de oude meester al aanvliegen, toen Ranko hem echter met een hand tegenhield en zuchtte.
"Happosai, ik denk dat ik je iets beters kan geven," zuchtte ze, waarna ze naar de oude dwerg toeliep.
"Huh? Wil je poseren voor mijn camera, liefje?" vroeg Happosai nu enthousiast.
Voordat de oude dwerg echter in de gaten kreeg, wat Ranko wilde doen, werd hij door haar opgetild en kuste hem bijna teder op zijn kale hoofd. "Thanks opa… je verdient het," fluisterde Ranko tegen hem.
Het was moeilijk te geloven, maar Happosai werd zo rood als een biet en stoom kwam bijna zichtbaar uit zijn oren. Toen Ranko hem op de grond had neergezet wandelde hij zigzaggend van haar weg, alsof hij tipsy was en mompelend dat dit de gelukkigste dag van zijn leven was.
Ranma was haast groen geworden door de verrassende actie van Ranko, en staarde met grote ogen naar Happosai die snel uit hun blikveld verdween.
"Je kuste die freak!?" vroeg hij ongelovig aan Ranko. "Hoe kon je in vredesnaam die hentai kussen!?"
Het roodharige meisje haalde haar schouders op. "Ik kuste hem op zijn hoofd, zo wat? Het was geen liefdeskus, als je dat dacht. Trouwens, dit is Happosai waarover we 't hebben; geen simpele stoïcijnse doorsnee Japanse oyaji."
De zwartharige martial artiest krabde zich achter zijn hoofd en keek haar vreemd aan.
Ranko schudde grijnzend haar hoofd, en wenkt naar haar broer om mee te gaan naar hun kamp. "Weet je bro, het tonen van emoties is niet echt normaal in de Japanse cultuur; ik bedoel, het omhelzen of zelfs kussen. Dit soort dingen worden geassocieerd met meer intiemere dingen, zoals tussen twee verloofden."
"Yeah," beaamde Ranma langzaam, terwijl hij Ranko vreemd bleef aanstaren.
"Yeah, freaky huh. Maar Tendo Soun schijnt er geen probleem mee te hebben om familie, kennissen en vrienden spontaan te omhelzen. Mijn moeder heeft me zelfs op mijn wang gekust, en hoe vaak heeft ze ons al niet omhelsd? En laten we het maar niet over Happosai hebben…"
Hierop kon Ranma alleen maar achter zijn hoofd krabben, en stond vervolgens stil. "Vreemd… ik zou toch zweren dat iedereen bij ons, toch rasechte traditionalisten zijn."
"Of idioten zoals Kuno," mompelde Ranko binnensmonds.
"Maar alles bij elkaar genomen, kan ik alleen maar concluderen dat ze bij ons wat meer open staan, wat emoties betreft. Ik denk dat het feit dat Happosai die beslist veel gereisd heeft en veel andere culturen heeft gezien, ook een grote invloed moet hebben gehad. Maar mijn grootste vermoeden is, dat onze moeder niet helemaal een volbloed Japanse vrouw is."
"Huh? Hoe kan je dat nou zeggen?" riep Ranma verbaasd.
"Rood haar, baka!! Welke Japanner heeft natuurlijk rood haar. Onze moeder heeft het; ik heb het, en dezelfde genen zitten ook in jou!" antwoordde het roodharige meisje bijna roepend.
Ranma knikte snel, en begon weer verder te wandelen. Na een klein moment fronste hij echter zijn wenkbrauwen.
"Maar hoe zit 't met Shampoo? Heeft zij geen paars haar? En laat ik 't maar niet hebben over haar amoureuze gedrag tegen mij!" zei hij half mopperend.
Hierop moest Ranko grinniken. "Mix van verschillende mensen misschien? Amazones geven alleen maar om sterke mannen. Misschien kleurt Shampoo haar lange haren? En wat haar gedrag betreft… wel, ze zijn geen doorsnee Chinezen, of Japanners, toch?"
Ranma kon hierop niets tegenin brengen; het klonk logisch.
Nu was het echter Ranko's beurt om weer stil te staan. Ze draaide zich naar Ranma en keek hem nu ernstig aan en schraapte haar keel.
"Uhm… maar over Shampoo gesproken; het is voorbij, ze is niet langer meer jouw verloofde, Bro," verklaarde ze plechtig.
"Nani!? Wat bedoel je?" riep Ranma nu geschokt. Het was alsof men hem vertelde dat hij de lotto had gewonnen, dat al net zo ongelofelijk klonk in zijn oren.
"Je hoort me goed Bro, je bent vrij van Shampoo. Ik heb Cologne ervan weten te overtuigen, dat de twee wetjes van hun, elkaar opheffen," legde Ranko zijn broer uit.
Nu viel Ranma languit achterover en plofte met zijn rug op de grond en staarde naar de schemerige lucht. "Ik zweer je, ik weet niet hoe je 't gedaan hebt, maar 't is 't beste wat je me ooit hebt kunnen vertellen. Als er nu ook maar wat aan Ukyo gedaan kon worden…"
Ranko glimlachte, en keek naar de maan die nu duidelijker begon te worden in de wolkenloze hemel. "Dat is Paps zaak. Maar als ze lastig doet, dan zeg je haar gewoon simpel dat er geen bruidsschat is. Die was ooit door haar vergokt voordat het werd gebruikt als bruidschat, als je dat nog eventueel kan herinneren."
De wenkbrauwen van Ranma fronsten. "Yeah, ik kan me 't herinneren. Ik had ook de dojo vergokt, maar die heb ik weer teruggewonnen, niet?"
Het roodharige meisje grimaste, en wapperde met haar linkerhand. "Het was kantje boord… Maar goed, ik hoop dat we het toch eventueel vredig met haar kunnen oplossen. Ze is immers onze vriend, nietwaar?"
"Vriendin," verbeterde Ranma, terwijl hij langzaam weer overeind kwam. "Humpf; een foutje dat we blijven maken. Hoe konden we haar toen, in vredesnaam voor een jongen houden."
Ranko haalde haar schouders op. "Een jongensnaam, en haar kledingstijl van een okonomiyaki venter. Het was toen moeilijk te zien. Het hielp niet echt, dat ze later als een jongen ging voordoen, omdat ze praktisch haar vrouwelijkheid had afgezworen, alleen maar voor revanche."
De zwartharige jongen knikte zwijgend, en niet veel later bereikten ze hun kamp. Het beloofde morgen een nieuwe dag te worden; een hoopvolle dag voor Ranko.