Disclaimer: Niets uit dit verhaal is van mij, alleen Bibi. Alles is verzonnen door Rowling en daardoor ben ik dus maar iemand die fanfictie schrijft… Ik ben niet creatief genoeg om een wereld te verzinnen en daarom laat ik mijn verhalen afspelen in de wereld van iemand die getalenteerder is dan ikzelf.

Summary: Het leek alsof hij kon verdrinken in haar ogen, maar er was iets dat ze hem niet kon vergeven. Wist hij maar wat...

Stormy Eyes.

Hoofdstuk 3.

"Oh kom op Bibi! Het is meer dan vier jaar geleden!" riep Hermelien uit en keek toe hoe Bibi een stuk toast in haar mond stopte. Ze leek niet van plan om antwoord te geven en Hermelien wierp hulpeloos haar handen in de lucht voordat ze weer begon te spreken. "Je kunt niet in je kindertijd blijven hangen Bibi, dan zou ik nog steeds het beter wetende Modderbloedje zijn en het hulpje van Harry Potter!" riep ze weer uit en Bibi wreef kreunend over haar slapen.
"Zodra jij in mijn situatie hebt gezeten met je erover praten Hermelien, maar tot die tijd heb ik liever dat jij je mond erover dichthoud." zei Bibi bijna op onhoorbare toon en liep de grote zal uit. Hermelien keek haar hoofdschuddend na en opende vervolgens het boek dat voor haar op de tafel lag. Het leek alsof ze aan het lezen was, maar eigenlijk had ze nog geen letter gelezen. Toen Bibi in het zesde jaar op school kwam was ze bijna niet opgevallen, pas toen ze halverwege het schooljaar iets met Marcel had gekregen begonnen anderen te zien dat ze bestond. Hermelien fronste, Bibi had het niet fijns gevonden dat mensen over haar spraken, maar ze had niet één keer iets erover gezegd.
Niet één keer, dacht Hermelien hoofdschuddend. Na bijna een half jaar had ze het alleen uitgemaakt met Marcel, die nooit had begrepen waarom. Een week later was het gebeurd, datgene wat Bibi niet kon vergeten en ook door besloten had om Zweinstein te verlaten. Ze was weggelopen voor heet problemen en dat deed ze nu nog steeds. Nu schudde Hermelien weer haar hoofd en legde zuchtend het boek weer neer.

Ze keek weer voor zich en slaakte een gil van schrik terwijl ze met stoel en al achterover viel. Er had zich iets heel harigs vlak voor haar gezicht bevonden en een moment lang had ze gedacht dat het één van Hagrid zijn 'diertjes' was. maar terwijl ze languit op de grond lag besefte Hermelien dat het Hagrid zelf was. Vooral toen een grote harige hand haar arm beetpakte en haar overeind hielp. "Sorry Hermelien, ik wou je niet laten schrikken." zei een ruige stem en Hagrid zette de jonge vrouw weer op haar benen. "Ik weet dat je me niet wilde laten schrikken Hagrid. Het was mijn eigen schuld, ik zat totaal ergens anders met mijn gedachten." zei Hermelien en glimlachte vriendelijk naar de half-reus.
"Wil je erover praten?" vroeg de oudere man op zachte toon en Hermelien schudde bijna gelijk haar hoofd. "Het is niet mijn verhaal om te vertellen." fluisterde ze en geen van beiden zei daarna ook nog maar een woord.