Disclaimer: Niets uit dit verhaal is van mij, alleen Bibi. Alles is verzonnen door Rowling en daardoor ben ik dus maar iemand die fanfictie schrijft… Ik ben niet creatief genoeg om een wereld te verzinnen en daarom laat ik mijn verhalen afspelen in de wereld van iemand die getalenteerder is dan ikzelf.

Summary: Het leek alsof hij kon verdrinken in haar ogen, maar er was iets dat ze hem niet kon vergeven. Wist hij maar wat...

Stormy Eyes.

Hoofdstuk 5.

In de kamer stond Bibi met het boek tegen haar borst geklampt en de tranen stonden in haar ogen. Ze voelde zich verraden door haar eigen gedachten, maar vond zichzelf ook zo stom dat ze gisteravond vergeten was het dagboek weer op te ruimen. Iedereen had die haar kamer binnen zou zijn gegaan had haar dagboek kunnen lezen, maar juist de ene persoon van wie ze niet wilde dat hij wist hoe ze zich voelde had het gedaan.
Eigenlijk moest ze opgelucht zijn dat het niet één van haar andere dagboeken waren. Zoals die uit haar zesde jaar Zweinstein en haar zevende jaar Beaubaxtons, daar stond zoveel meer in. Toen was ze ook zo anders geweest, maar dat meisje was weg en zou nooit meer terug komen.
Trillend ademende Bibi diep in en legde haar dagboek vervolgens in een kast, ze moest zo lesgeven en kon daar niet huilend aankomen. Met de mouw van haar gewaad veegde ze de tranen uit haar ogen en glimlachte waterig, vandaag zou ze een groep derdejaars voorstellen aan een Hippogrief. Het zou een leuke ervaring worden, zowel voor de derdejaars als haarzelf. Met Hippogrieven wist je nooit wat je kon verwachten en je moest alle leerlingen in de gaten houden of het wel goed ging. Daarvoor zou ze al haar aandacht nodig zijn, tijdens haar lessen was nog nooit iemand gewond geraakt en dat wilde Bibi graag zo houden.
Nu knikte Bibi tegen zichzelf, plakte een glimlach op haar lippen en liep haar kamer uit, op weg naar buiten om les te gaan geven. Ze was al iets te laat en de derdejaars stonden al op haar te wachten toen ze met grote zekere passen naar de rand van het Verboden bos liep.
"Goedemorgen iedereen," zei ze vrolijker dan ze zich voelde toen ze aankwam en voegde eraan toe "ik hoop dat iedereen een fijne vakantie heeft gehad en nu goed uitgerust het nieuwe jaar is ingekomen." De derdejaars mompelden iets terug en Bibi keek ze breed grijnzend aan terwijl ze de absentielijst erbij pakte. Snel ging ze alle namen langs en borg vervolgens de kaart weer op. "Ik vind het fijn om te weten dat jullie er allemaal zijn, laatst zei Professor Sneep nog dat de leerlingen steeds meer gingen spijbelen. Gelukkig is dat in mijn klassen nog niet zo." zei ze vrolijk, maar in haar stem lag een hint voor iedereen die bij Toverdranken spijbelde.
"Goed, laten we maar beginnen met de les. Heeft iedereen zijn boek meegenomen?" vroeg Bibi en toen iedereen zijn of haar boek omhoog hield ging ze op het gras zitten en pakte haar eigen boek er ook bij. "Als jullie het boek openslaan op bladzijde vierentwintig zullen we eerst even kijken of jullie het fabeldier dat ik hier heb aankunnen." zei Bibi terwijl ze door het boek bladerde en om haar heen gingen steeds meer kinderen zitten. "Hippogrieven? Bent u nu helemaal gek geworden!" riep een jongen uit en Bibi keek korzelig op. "Meneer Petronic, vijf punten van Zwadderich vanwege uw grote mond. Ik raad u aan hem gedurende mijn les dicht te houden." zei ze op geïrriteerde toon en de jongen kreeg kwade blikken toegeworpen van zijn mede Zwadderaars.
"Even zien, waar was ik ook alweer?" vroeg Bibi zich hardop af, maar herinnerde het zich het volgende moment weer. "Oh ja, is er iemand die mijn iets over Hippogrieven kan vertellen?" vroeg ze en keek de klas rond. Er schoot gelijk een hand omhoog en Bibi glimlachte terwijl ze zei: "Ja jufvrouw Bendan?"
"De Hippogrief komt oorspronkelijk uit Europa, maar ze zijn nu wereldwijd te vinden. Hij heeft het hoofd van een adelaar en het lichaam van een paard. Hij kan ook getemd worden, maar het is beter om dit over te laten aan een expert. Je moet altijd oogcontact houden wanneer je een Hippogrief benaderd en buigen getuigd van goede bedoelingen. Wanneer de Hippogrief de groet beantwoord, door terug te buigen is het veilig om dichterbij te komen.
De Hippogrief graaft naar insecten, maar eet ook vogels en kleine zoogdieren. Broedende Hippogrieven bouwen een nest op de grond, waarin ze één zeer breekbaar ei leggen. Deze komt binnen vierentwintig uur uit. De jonge Hippogrief zal binnen een week kunnen vliegen, maar het zal toch zeker een paar maand duren voordat hij met zijn ouders meekan op langere vliegtochten." vertelde het meisje op heldere toon en keek Bibi vervolgens aan.
"Goed zo jufvrouw Bendan, als u het niet letterlijk uit het boek had voorgelezen had ik uw afdeling punten gegeven. Probeer de volgende keer alstublieft zelf het antwoord te verzinnen." zei Bibi lachend en ging toen weer verder met de les.

Vanuit het vlieggedeelte keek Draco op toen hij een tinkelende lach hoorde, maar fronste toen hij Bibi's figuur aan de rand van het verboden bos zag staan. Hij was in de war en wist niet goed wat hij met haar aanmoest. Waarschijnlijk moest hij eerst zijn verontschuldigingen aanbieden voor het feit dat hij haar dagboek had gelezen. Niet dat hij er spijt van had, maar het was wel zo netjes.
Ineens vloog er iets tegen hem aan, waardoor Draco languit op de grond belande met een eerstejaars bovenop zich. "Oh het spijt me professor!" riep het meisje bang uit en sprong overeind. "Het geeft niet." mompelde Draco terwijl hij ook langzaam weer overeind kwam. Er kriebelde iets aan de zijkant van zijn hoofd en geïrriteerd veegde Draco het weg, alleen om erachter te komen dat het bloed was. "Oh verdorie!" riep hij uit en de eerstejaars verbleekte een paar tinten.
"Gaat het? Ik zag wat er gebeurde." klonk een bekende stem en toen Draco zich omdraaide zag hij Bibi achter zich staan met een groep derdejaars. "Oh je bloed!" riep Bibi uit voordat Draco ook maar een woord had kunnen zeggen en ze ging op haar tenen staan om te kijken of de wond ernstig was. Vervolgens greep Bibi, Draco bij zijn arm en dwong hem te gaan zitten op de grond zodat ze de wond schoon kon maken. "Ik kan zo even naar Madame Plijster lopen." mompelde Draco, maar Bibi schudde vastberaden haar hoofd. "Ik heb ook een diploma voor dit soort zaken, ze vind het niet erg als ik haar de tijd bespaar om jou te helpen." zei ze afgemeten en haalde een witte zakdoek uit haar zak terwijl ze op haar knieën naast hem ging zitten.
Voorzichtig veegde ze het bloed weg en bekeek de wond vervolgens. Ze drukte zacht met haar vinger op de randen om te kijken of er geen hout in zat en haalde daarna een potje uit haar zak. "De wond is niet zo diep, maar je zal er wel een grote blauwe plek aan overhouden." zei ze op duidelijke toon terwijl ze het potje opendraaide en een beetje van het paarse smeersel op haar vingers deed. Zacht, teder haast begon ze het paarse zalfje op Draco zijn hoofd te smeren. Hij zei geen woord, maar klemde zijn kaken stijf op elkaar want het zalfje prikte enorm.
"Zo klaar." zei Bibi, na wat haast een eeuwigheid leek en veegde haar handen af aan haar gewaad. Vervolgens draaide ze zich om naar de eerstejaars en bekeek haar van top tot teen om te kijken of er niets mis met haar was. Toen ze zeker wist dat hij meisje alleen geschrokken was zei ze "Een beetje voorzichtiger zijn met de professor hè, hij is ook maar nieuw." Het meisje glimlachte waterig, maar knikte toch terwijl Bibi weer opstond. Ze stak vaag glimlachend haar hand naar Draco uit en hielp hem overeind.
Toen hij vlak voor haar stond mompelde ze op haast onverstaanbare toon "Ik heb het je nog niet vergeven, maar ik moet het goed voorbeeld geven aan mijn leerlingen." Ze zei het terwijl ze hem recht aankeek en even dacht Draco dat hij zou verdrinken in haar ogen. Uiteindelijk knikte hij één keer en Bibi zou weer weglopen, maar Draco had haar hand nog vast. Verward keek Bibi naar Draco maar glimlachte vaag toen hij mompelde: "Het spijt me, ik had je dagboek niet mogen lezen."
Nu liet hij Bibi's hand wel los en ze liep weer weg, nadat ze al haar leerlingen bij elkaar had geroepen. Draco hoorde haar nog net zeggen: "We zullen eens kijken of jullie overweg kunnen met Hippogrieven jongens!" Hij verbleekte een paar tinten en draaide zich vervolgens met een ruk om, zodat hij in ieder geval de Hippogrieven niet zou hoeven te zien. Sinds zijn derde jaar was hij bang voor die beesten, hij moest er werkelijk niets van hebben. Maar dat zou hij natuurlijk nooit hardop toegeven aan iemand.
"Goed jongens! Deze les ging heel goed! En omdat het zo goed ging mogen jullie eerder weg! Ruim de bezems even netjes op!" riep Draco en de eerstejaars begonnen enthousiast door elkaar te rennen. Draco schudden grinnikend zijn hoofd en liep het kasteel in, op weg naar de lerarenkamer.
Ondertussen stond Bibi weer verward bij de Hippogrieven. De leerlingen bogen nerveus voor de Hippogrieven en sommigen schuifelden bang weer weg als het beest niet door zijn knieën zakte terwijl anderen angstig de Hippogrief over de veren streken. Bibi lette eigenlijk helemaal niet zo goed meer op haar leerlingen, ze was te verzonken in haar eigen gedachten. Ze had Malfidus niet moeten helpen, hij had lekker in zijn eigen sop gaar moeten koken. Maar aan de andere kant, hij bloedde en wat nu als het serieuzer was geweest dat op het eerst moment had geleken? Dan had ze zich vast voor altijd schuldig gevoeld.
Ja, zij had zich wel schuldig gevoeld, omdat zij een totaal ander persoon was dan hem. Zelfs na wat hij haar had aangedaan wilde ze hem nog helpen. "Stom vrouwelijk instinct." mompelde Bibi kwaad, maar verbleekte totaal toen ze opkeek. Met een wild gebaar trok ze haar toverstok tevoorschijn en riep: "Paralitus!" De rode straal raakte een Hippogrief die net uithaalde naar een leerling en viel op zijn zij. Nog steeds lijkbleek beende Bibi naar de leerling en greep hem bij zijn arm. "Ben je nu totaal gek geworden! Had ik niet uitgelegd dat als de Hippogrief niet buigt dat je niet bij hem in de buurt komt!" riep ze uit terwijl ze keek of de leerling geen wonden had en liet hem vervolgens weer los. "Iedereen mag terug naar het kasteel!" riep Bibi vervolgens en sprak de tegen spreuk uit over de Hippogrief, die keek even verbaasd maar liep vervolgens naar de anderen.
Bibi veegde met een bruusk gebaar haar haren uit haar gezicht en begon vervolgens de Hippogrieven naar de omheining te drijven. Ze kon ze moeilijk vrij rond laten lopen, dat kon gevaarlijk zijn voor leerlingen zonder hersenen. Toen ze echter net het hek sloot klonk een stem achter haar "Aah Miss Clear, ik zie dat u ook nog steeds de sterren verblind met een stralende verschijning." Bibi snoof, maar moest toch grinniken terwijl ze zei: "Met slijmen kom je niet ver Cordan." Ze draaide zich om en zag de donkere Centaur staan. "Slijmen zou ik het niet willen noemen, eerder een compliment Bibi, voor een mens ben je knap." zei hij weer en keek vervolgens naar de lucht. Bibi gaf geen antwoord maar schudde wel licht haar hoofd terwijl ze ook naar de lucht keek.
"Wat zie je?" vroeg ze na een moment nieuwsgierig en Cordan lachte. "Vogels." Bibi grinnikte en zei: "Je moet ook altijd mij plagen." Cordan grijnsde breed en liep vervolgens terug het Verboden bos in.