Sorry van de vorige korte hoofdstukken, maat ik zat even in een dipje. Hopelijk is deze lang genoeg.

"Chanteren, en "Samenwerkendheid"

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

O, wat was hij woest geweest, mensen uitgescholden, spreuken afgevoerd en alles weer in groen veranderd. Maar het had niets aan zijn haar veranderd –of zijn nagels- . Draco was, verstoppend onder zijn gewaad, naar de ziekenzaal gevlucht. Met grote afschuw van madame Pleister, was hij de ziekenzaal binnengestormd waar momenteel niemand was. Hij had geschreeuwd, gedreigd, en gesmeekt, maar het enige dat ze voor hem kon doen was een drankje geven waardoor hij er maar twee dagen last van had. Teleurgesteld en boos wilde hij net de deur open doen, toen er iemand anders via de buitenkant, de deur open deed. De deur ging met een ruk open, waardoor hij geen tijd had zijn haar te verstoppen. Rose kwam panisch en woest binnengestormd. Ze had een snee op haar wang waar een beetje bloed uit kwam, en achter haar zweef een bewusteloze Ron Wemel. Ze had helemaal geen aandacht aan hem geschonken en gewoon langs hem heen gemarcheerd.

"U moet NU iets doen!, Ron is buiten westen en voor de lol heb ik ook nog een paar klappen ontvangen". Terwijl Rose stond te schreeuwen tegen madame pleister, was ze een beetje onvoorzichtig met de bewusteloze Ron. Ze had hem met haar toverstok op een brancard getoverd, die een beetje overdreven zwierig rond zwiepte, en potten omstootte.

"En het is toch ook belachelijk! Je kan niet eens een ruzietje oplossen! Of je word omver gegooid." En zo ging het maar door, gelukkig kon Madame Pleister haar kalmeren, en Ron redden van een pijnlijke dood. Draco stond nog versteld over het stembereik van Rose, toen ze rustiger werd en Ron eens liet zakken. Het had er eigenlijk zo komisch uitgezien, dat hij zacht begon te grinniken, maar dat was niet echt het slimste wat hij kon doen. langzaam draaide ze zich om, en keek hem boos en verwonderd aan:

"En me uitlachen ook nog! Hoe zou jij het vinden als je allen maar iemand uit een ruzie wil halen, en dan zelf word geslagen!?." Ze had niet eens gemerkt dat zijn haar roze was geworden, laat staan op zijn antwoord wachtte. "Hou je vriendjes voortaan bij je! Voordat ze alles kort en klein slaan."

Eindelijk kon hij weer iets uitbrengen, "Pardon?" zei hij,

"Je hebt me wel gehoord; het is niet echt beleefd als je je beesten loslaat en alles laten vermorzelen!" O nee, uit frustraties van het roze, hadden ze een tochtje gemaakt door de gangen. Hij voelde toch wel medelijden voor dat woedende propje, dat in het rond stond te schreeuwen. Dat veranderde wel toen ze opeens grote ogen kreeg, en een lachbui dat zijn oren (en die van madame Pleister) er bijna af blies.

"Whahah, je haar, hahah, je haar!" Nu was het zijn beurt om boos te worden.

"Bedankt! Je ziet, de wereld draait niet alleen om jou!" zo, hij had ook problemen hoor.

"Ow, -gnuif- sorry maar ik zit, zoals je ziet, niet helemaal in m'n vel." Madame Pleister was met Ron naar een bed gegaan achterin de zaal, Rose ging langzaam op een bed zitten en wreef over haar knie. Hij wist niet waarom hij haar niet aan het uitlachen was, of gewoon wegliep, maar daar had hij gewoon geen zin in. Ze keek op en vroeg:

"Hoe kom je eigenlijk aan dat haar? Of die nagels?". Snel stopte hij zijn nagels weg,

"Ongelukje zei hij alleen maar.

"Hmm..zal best" zei ze.

"Hoe kom jij aan die snee?"vroeg hij met minachting.

"Je vriendjes waren lekker aan het dansen met Ron."was het enige wat ze zei, het sarcasme droop van haar stem. Hij voelde zich verantwoordelijk voor Korzel en Kwast, en wilde bijna zijn excuses aanbieden.

"Dat konden ze blijkbaar niet goed,"zei hij spottend. Ze moest even grinniken. Wow dat was de eerste keer dat hij iemand echt had laten lachen. Korzel en Kwast telde niet mee, die lachte om alles wat hij zei. Madame Pleister kwam weer aangelopen, en kwam nu Rose bekijken.

"Wat doe jij hier nog? Als je hier blijft kun tenminste iets doen." zei madame Pleister pinnig.

Hij wilde net weglopen, toen ze hem een tubetje in zijn handen duwde.

"Wat moet ik hier mee?" hij staarde naar het gelige tubetje. Wat moest hij hier nou mee? Was dit voor zijn haar? Hij keek op; madame Pleister plakte een verbandje op en van de jukbeenderen van Rose, waar de snee zat. Met de woorden: "Lichaamsgenezing is de grootste magie op zich."

Ze liep weg om naar Ron te gaan die bij was gekomen.

"Waar wacht je op? Smeer dat spul op der knie! Ik ben nog wel even met deze meneer hier bezig." Oké... waarom hij? Hij raakte een beetje in paniek, en voelde dat er een soort van blos op zijn wangen kwam. Voor geen goud! Zo'n raar Griffoendor kind. Trouwens, waarom deed ze het zelf niet? Maar gelukkig was ze hem voor.

"Eum nee hoor dat hoeft niet"zei ze. Eerst leek ze een beetje te blozen, maar daarna zag hij een niets verradende blik. Gelukkig , dan hoefde hij niet te zeggen dat hij daar absoluut geen zin in had.

"Nou dan kras je maar op" zei madame Pleister pinnig. Snel gooide hij het mosterdgele tubetje naast Rose op het bed, en duwde de deur open. Pfieuw, daar was hij nog goed van af gekomen, zijn oren waren er niet afgeblazen en ze merkte niks van zijn haar. Of... shit! Ze heeft mijn haar gezien! Hij stond stil in de gang, en bedacht wat hij moest doen...zou hij terug gaan?

O nee hè! Zijn ijdel had het van zijn verstand gewonnen, zoals meestal. Hij stond in de verlaten gang, alles was onderhand erg donker geworden. Hij had zijn besluit genomen, hij rende terug naar de fel verlichte ziekenzaal. Hij gluurde even door het raampje om te kijken of er andere mensen waren. Gelukkig, Rose was de enige, ze zat haar knie in te smeren die blauw en opgezwollen was. Haar gezicht verraadde dat dat behoorlijk zeer deed, en dat er een reden was waardoor iemand anders eigenlijk de gele crème uit de tube op haar knie moest smeren. Haar handen waren rood en opengescheurd, vol met pleisters en open wondjes. Aan de ene kant voelde hij zich schuldig omdat hij weg was gegaan, maar aan de andere kant moest hij lachen, wie bemoeit zich dan ook met een Zwadderaar? Hij stond daar met zijn handen leunend tegen de deur, toen hij zich herinnerde dat zijn haar nog steeds roze was.

"Zucht." Hij moest weer terug, hij trok de deur zachtjes open, en stak voorzichtig zijn hoofd om de deur.

"Uhum" hij gaf een teken dat hij er was. Rose keek op en stopte haar handen weg.

"Ja?" vroeg ze, en keek hem geïrriteerd aan. "Je hebt zeker wel gemerkt dat ik roze haar heb." Ze grinnikte even, hij voelde zijn woede weer oplaaien.

"Ik wil, nee ik eis dat je er niks over zegt! Tegen niemand!" Ze keek hem met ongelovige ogen aan, en daarna erg zuur, net alsof hij haar grootste doorbraak had afgenomen.

"Nou?" zei hij, ze leek even te aarzelen en toen zuchtte ze. Hij nam dat maar aan als een teken dat ze niks zou zeggen. Hij wilde net weglopen toen ze vroeg:

"Waarom? Ze zullen het toch wel merken." Daar zei ze wat, dat zal waarschijnlijk gebeuren ja.

"Oké, oké, ik zal niks zeggen, maar dan heb ik wat van je tegoed." Ach nee hè? Gechanteerd worden door een 'goody goody'. Dat zou hij niet laten gebeuren. Nu stapte hij helemaal binnen en ging met zijn gezicht dichtbij het hare staan.

"Waag, het niet om mij te chanteren!!" hij was woest!

"Grmpf" Draco zat aan de Zwadderich tafel, leunend op zijn ellebogen en een chagrijnig gezicht trekkend. Zuchtend trok hij zijn hoed nog verder over zijn oren. Zijn hoed was de enige oplossing geweest tegen zijn roze haar, maar niks had zijn nagels kunnen verbergen, dus stopte hij ze in zijn gewaad. Hij staarde naar het kind dat hij vervloekte, maar dat kon hij nou eenmaal niet want... want... Hij kon het niet eens zeggen zo erg schaamde hij zich, hij was gechanteerd door een Griffoendor. Zelf zou hij hetzelfde gedaan hebben, maar daar dacht hij even niet aan, hij had het te druk met zichzelf –en zijn haar-.

Professor Anderling kwam richting de Zwadderich tafel. Ze kwam steeds dichterbij, natuurlijk! De roosters!. Draco keek op naar professor Anderling, ze keek hem bestuderend aan. Zachtjes fluisterde ze.

"Mooie nagellak, mag ik die eens lenen?" Ze liep weg met een glimlachje op haar gezicht. Dat een professor zo'n minachtende opmerking mag maken! Het was moeilijk eten waneer niemand je handen mocht zien. Maar het lukte aardig, behalve de vele vlekken in zijn gewaad, dat werd er vast wel uit gewassen. Hij was dan wel tenger, maar eten deed hij altijd in overvloed. Toen hij goedgevuld, zijn rooster bekeek,zag hij dat er niet veel veranderd was. Verzorging van fabeldieren , nog steeds met Griffoendor, en die harige gorilla. Ook toverdranken was nog steeds met Griffoendor. Alleen... Zwadderich had een nieuw vak erbij gekregen. En dat was..slik..wanhopige zucht.. "samenwerkendheid" en rara met wie ze dat hadden.. o nee!

Hij zag al meerdere Zwadderaars verschrikt kijken, of ontbijt uitproestten, hij zette grote smekende ogen op, en keek naar de Griffoendor tafel. Hij zag daar ook benauwde en verschrikte gezichten. Wemel was ontzet, Griffel nerveus, en Potter woest. De dikke slapjanus..hoe heette hij ook al weer? ..o ja Lubbermans leek bijna flauw te vallen. Conclusie, zij hadden het ook ontdekt. De enige die zichzelf moed leek in te spreken was Rose, ze zat te mompelen met smalle lippen en een strak gezicht, verder leek ze niet nerveus te zijn. Hoe kwamen ze erop!? Griffoendor en Zwadderich!? Iedereen weet dat dat niet goed gaat, en daar zou hij onder andere zelf voor zorgen.