Mensen, PLEASE revieuw ...anders zit ik hier voor niks te schrijven.

Kruidenkunde

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zuchtend liep Draco over het zompige gras, het had net even geregend. Na zich wat opgeknapte te hebben –irritante vlekken verwijderd te hebben-, was hij in de grote zaal aan het jammeren geweest hoe vreselijk de les was geweest. Nu was het tijd voor kruidenkunde, iets waar hij absoluut een hekel aan. Hij kon simpelweg gewoon niet met planten overweg, alles wat hij aanraakte ging dood (of wilde hem doodden). Het enige voordeel was dat hij daar, zonder raar aangekeken te worden, zijn handschoenen aan kon doen.

Kruidenkunde hadden ze samen met Ravenklauw, die kon hij altijd bedreigen voor huiswerk antwoorden. Aangekomen bij de kassen, zei Professor Stronk dat ze dit jaar naar Kas 13 gingen. Dat klonk als ongeluk in Draco's oren. In een slordige rij, liepen ze achter Professor Stronk aan. Ver achter de andere rij kassen, stond een zwart gespoten kas. Het zag er niet echt vriendelijk uit, planten in gewone kassen wilde hem al fijnknijpen, dus wat zou hierbinnen wel niet zitten? Met een naar voorgevoel stopte ze voor de kas.

"luister jongens, die is een uiterst gevaarlijke kas."Stronk's stem klonk dreigend, en tegelijkertijd alsof ze haar kinderen iets aan wilde doen. "In alle tijden moet er gefluisterd worden, en maak geen springerige bewegingen."

Nou, dat was dan ook wel het laatste waar hij behoefte aan had. En Stronk deed langzaam de deur van de kas open, en een walgelijk verstikkende geur dreef uit de kas. "Als we niet worden doodgedrukt, worden we wel vergast."fluisterde hij tegen Korzel en Kwast. Die begonnen op commando hinnikend te lachen. Wat had hij een hekel aan die lach, hij had veel liever een oprechte lach. Professor Stronk liep behoedzaam naar binnen.

Voorzichtig liep de groep achter haar aan naar binnen, binnen stonk het vreselijk naar mest en hingen er overal doeken. Het was er ontzettend donker binnen, sommige leerlingen stootte dan ook tegen een tafel of bloempot. Draco had zijn eigen afweerscherm, en hoorde dan ook voor hem wel eens een 'au' of 'ouch'. Toen ze allemaal ruimte hadden, en om een grote zwarte schim stonden -dat een tafel bleek te zijn- fluisterde Stronk: "lightendo".

Draco knipperde even met zijn ogen, er was nu een schemerig licht. Er stonden verschillende gevaarlijk uitziende planten, ze leken in hun wortels te wrijven om iemand beet te grijpen. Het leek een beetje paranoïde, maar het leek wel of sommige planten een kwaadaardige grijns om hun gezicht hadden. (voor zover planten een gezicht hebben.) Draco keek naar Professor Stronk, achter haar stonden bijzonder lief uitziende plantjes. Maar schijn bedriegt, want zodra ze hun 'kop' omdraaide, verscheen er een duivels gezicht.

"Deze les gaan we werken met Stromino's, ze reageren op de stemming die je zelf hebt."dat was geen goed teken dacht Draco bij zichzelf. "Stromino's werden vroeger als huisdier gebruikt, maar bleken te gewelddadig te zijn." "Vandaag moeten we hun wortels ontwarren, dus kom samen met een partner een Stromino ophalen."Professor Stronk zei dit allemaal erg zachtjes. Hij koos Korzel uit, omdat die er momenteel het gevaarlijkst uit zag, en die hem dus kon beschermen tegen eventuele uitbarstingen.

Draco gebood Korzel om een Stromino te gaan halen, toen hij er eenmaal een had liep hij, met de pot ver voor zich, uit terug naar Draco. Toen de Stromino wat dichter in de buurt van Korzel kwam, begon die spontaan te huilen.(de plant dan hè?) Ook begon de plant met zijn wortels te wriemelen, zodat die nog verder in de knoop kwamen. Draco dacht bij zichzelf, wanneer hij dat ding zou aanraken, zou die hem waarschijnlijk gelijk beginnen uit te lachen.

"Zet dat ding niet te dicht in mijn buurt!" zei Draco walgend. Korzel zette de Stromino voorzichtig op de tafel.

Korzel had een Stromino uitgekozen, waarbij de wortels een grote knoop vormden. De wortels moesten binnen het lesuur ontknoopt zijn, en dat zou nog wel een lastig worden. Professor Stronk had wel eens gedreigd om hem bijles te geven, maar dat dreigement kon wel is waarheid worden wanneer hij naar de knoop wortels keek. Zuchtend stak hij langzaam zijn hand uit naar de wortels, van het huilende plantengezicht. Maar zodra hij met een vingertopje de plant aanraakte begon die te gillen!! Razendsnel trok hij zijn hand terug, en sprong achteruit.

Ook dat was geen goede beslissing, want hij stootte tegen een pot met een zingende plantenkop. Keihard begon die aan een riedel opera liedjes, en de kas trilde van het lawaai. Onderhand was er in Ravenklauw en Zwadderich paniek uitgebroken, overal zag hij gillende mensen wegrennen. Steeds meer planten werden 'wakker' en begonnen te grommen, zingen, gillen of huilen. Snel wilde Draco naar de uitgang van de kas rennen, waar iedereen zich door het glazen deurtje wilde wringen. Professor gebaarde tot stilte, maar dat had geen nut, toen besloot ze maar verlammingsspreuken uit te spreken, maar de meeste planten werden daardoor juist nog woester.

Bijna was Draco bij het gedrang voor het deurtje, totdat hij met een smak op de grond belandde. Iets had hem om zijn enkels gegrepen, nu voelde hij hoe hij met zijn gezicht door de modder achteruit werd gesleept. Gelijk schoot het door zijn hoofd of zijn hoed er niet afgetrokken zou worden. Draco raakte in paniek, en begon te schreeuwen. Gelukkig kreeg hij daardoor de aandacht van Professor Stronk, die hem pas erg laat in de gaten kreeg. Snel vuurde ze een verlamspreuk af, en hij voelde de wortels loslaten. Snel greep hij zijn hoed bij de rand, en trok hem ver tot over zijn oren.

Hij voelde de schrammen op zijn gezicht, en voelde eraan, stomme plant! Hij verwachtte eigenlijk medelijden van Professor Stronk, maar het tegendeel was waar. Woedend kwam ze op hem afgelopen, en greep hem bij zijn gewaad. Krachtig sleurde Professor Stronk hem buiten de kas, gelukkig kon hij zijn longen weer vullen met schone lucht.

"WAT HEB JE GEDAAN!?" schreeuwde ze woest.

"Je hebt alle planten van streek gebracht, inclusief de leerlingen!"

"Je kunt nu wel strafwerk en bijles verwachten."siste ze sluw.

Snel beende Professor Stronk de kas weer in, en hij hoorde haar nog lieve woordjes tegen de planten fluisteren, toen hij haastig wegliep. Zo snel mogelijk haastte hij zich naar de grote zaal. Met snelle passen liep hij het bordes op, en ging snel door de openstaande deuren de gang in. Hij wilde net de grote zaal in gaan toen hij zachtjes hoorde:

"Je kunt daar beter niet naar binnen gaan."

Snel keek hij om, tegen de muur stond Rose... hij was gewoon kwaad langs haar gelopen.

"En waarom dat dan niet?"vroeg hij boos.

"Of je hebt nieuwe make-up, of je hebt een ontzettend smerig gezicht."zei ze sarcastisch.

Snel voelde hij even aan zijn gezicht en keek naar zijn hand, die zat vol met modder en mest.

Gadver! Ook dat nog, moest hij zich weer gaan wassen.

"'Sanitato' helpt"zei Rose snel, vlak voordat ze door de deuren van de grote zaal liep. Hmm...zeker een truc? Er zat niks anders op, hij had erge honger en geen zin om helemaal naar de kerkers te lopen. Hij pakte zijn toverstok uit zijn gewaad, en richtte op zijn gezicht - moest hij op zijn gezicht richtten?- Hij besloot om toch maar op zijn gezicht te richtten en mompelde 'Sanitato'.

Verveeld lag Draco op zijn rug, zijn hele bed lag vol met boeken, perkament, inktpotjes en veren. Het was 1 uur s'nachts, en hij was doodop. Anderling had hem verteld dat hij extra opdrachten van Kruidenkunde kon verwachten. Een uur na de pauze werd er bij Verweer tegen de Zwarte Kunsten aangeklopt, en was Professor Stronk binnen gekomen. Ze had iets bij Firenze, -die jammer genoeg nog steeds professor was- in het oor gefluisterd en kwakte een enorme stapel boeken op Draco's tafel. Verbaasd had hij naar de immense lijst met opdrachten gekeken die hij voor morgen af moest hebben.

En hier lag hij: vermoeid, doodop, kromme vingers en hersenen die pijn deden. Snel schoof hij alles in 1 armzwaai van het bed, en kleedde zich om. Hij stapte in bed, en viel vrijwel meteen in slaap.

"Au!"Draco voelde iets scherps en hard tegen zijn neus porren.

Hij sloeg hard het ding van zich af, en voelde dat het een boel veren was. Razendsnel deed hij verschrikt zijn ogen open, en keek recht in twee enorme, gele, ronde, grote, ogen.

"Whaa!" geschrokken ging hij overeind zitten om te kijken van wie de ogen nou eigenlijk waren.

Voor hem op het bed, zat een statige grijze uil. De uil keek ontzettend beledigt, en prikte hem hard in zijn teen. Snel schoof hij zijn voeten onder de dekens, voordat de uil nog een aanvalspoging kon doen. Toen zag hij dat de uil een raar teken op zijn borst had zitten, een soort brandmerk. De zilveren gloed, stak af tegen de muffe grijze veren van de uil. Het had de vorm van... tja waar leek het nou op? Ojah..een engel. Agh, wat had Draco een hekel aan die vorm, het stond voor alles waar hij niet in geloofde. Naastenliefde, hulp voor andere, zuivere goedheid, wat een zwak gedoe. Daarom begon hij zich af te vragen waarom een uil met dat teken, naar hem toe kwam. Nu zag hij ook een klein briefje,van blauw perkament liggen. Hij strekte zijn hand uit, en de uil fladderde de kamer uit. Verwonderd maakte hij de zegel los -met weer zo'n engeltje- en begon de brief te lezen.

Draco Malfidus

Ik kom je waarschuwen, het leven dat jij kent, is in gevaar.

Binnenkort zal er een gevecht zijn, waar jij tegen iemand op moet komen van wie je houd.

Bereidt je voor.

Op de twaalfde van de twaalfde, zal het gevecht losbarsten.

Via de scheur in de wijsheid, zal kwaad het grootste wapen binnendringen.

Kijk uit.

Getekend: een hogere macht.

Wat was dit in godsnaam voor iets idioots!? Verbaasd keek hij naar de brief, wat was dit voor geintje? Wie bedenk er van die maffe ideeën, boos verfrommelde hij het blauwe perkament en gooide het onder zijn bed. Hij keek op zijn klok, half zeven pas. Toch was hij al klaar wakker, en snel stapte hij uit bed om zich aan te kleden.