Hai allemaal, ff uitleggen. Dit is nieuw hoofdstuk vanuit het oogpunt van Rose. Ik weet het, ik heb een hele vreemde schrijfstijl, die op de een of andere manier altijd te snel gaat. Bedankt Goddes-of-imaginary-light! Het is de eerste keer dat ik bij Favo. Verhalen sta.... Geeft me gelijk weer steun :-p Oja, als jullie vragen hebben ofzo, stel ze dan, dan geef ik onderaan elk hoofdstuk antwoorden. Ik sta trouwens open voor suggesties, en ik hou veel van revieuws goed of slecht :-)

Ontdekking van Rose

------------------

"Oempf" plotseling lag Rose plat op de grond.

Rose had op de vensterbank gezeten, en zitten nadenken over van alles en nog wat. De zonsopgang was zo mooi geweest, alleen kreeg ze het een beetje koud, dus besloot ze het raam maar dicht te doen. ze had een knagend gevoel in haar maag, en idee om dat gevoel op te lossen. Ze kon best goed overweg met de huiselfen in de keuken. Een vreemde huiself die Dobby heette begroette haar meestal door zich aan haar benen vast te klampen, en daarna een dansje te doen. wat er niet eens zo slecht uitzag.

Hopelijk was er niemand wakker geworden door haar gestuntel, door van de vensterbank te vallen. Voorzichtig tilde ze haar hoofd op om te kijken of iemand een ander geluid maakte dan normaal. Het enige wat ze hoorde was wat geschuif onder de dekens, waarschijnlijk was dat Parvati, die deed altijd een beetje vreemd in haar slaap.

Snel stond Rose op, en liep sluipend naar de deur van de meisjesslaapzaal. Rose keek nog een keer achterom en glipte toen snel door de deur. "Jegh, Wat donker hier" mompelde ze tegen zichzelf. Zoals altijd had ze haar toverstok bij zich voor: -voor het geval dat-. Nooit was er een geval dat, geweest, maar toen ze haar toverstok voor de eerste keer zag, was het liefde op het eerste gezicht geweest. Rose was een dreuzel maar haar moeder was heks, maar experimenteerde in haar dreuzel leven, met wicca en spreuken. Op haar vorige toverschool hadden ze natuurlijk ook leren toveren, maar alleen de theorie, wat vreselijk saai was. hier mocht je ook echt je toverstok gebruiken, en hadden ze een bibliotheek met fantastische spreuken.

Rose had al duizenden nieuwe spreuken geleerd, een van haar nieuwste aanwinsten was "oilenera" daarmee spoot er een enorme hoeveelheid zwarte blubber uit, die in brand kon steken, of gewoon een vijand mee verblinden. Ook had ze van Hermelien een simpel spreukje geleerd, om vuur uit je toverstok te laten verschijnen. Maar de spreuk waar ze het meest trots op was, was een Egyptische spreuk die je met, of zonder toverstok kon uitspreken. Die had ze van haar moeder geleerd, die een keer thuis was gekomen, van haar wereldreis. Het was een soort beschermkoepel. Die van haar was babyblauw, in plaats van helder schijnend blauw. Maar daar moest ze nog gewoon even mee oefenen.

----------------

Voetje voor voetje sloop ze de wenteltrap af., voorzichtig met haar handen tegen de muur sloop ze tree voor tree naar beneden. Aangekomen in de leerlingenkamer, kon veel meer zien dan op de trap. Het was een ongelofelijke rotzooi, overal lag perkament, boeken, en restjes 'Nivea's Nieuwe Noga blokken'. Snel liep ze richting het portretgat, maar stapte daarbij op iets zachts, wat verdacht veel op een arm leek.

"gurumbele.." de eigenaar van de arm lag op de grond, en mompelde iets. Het zag eruit of de jongen ladderzat was. hoewel er geen alcohol voor de leerlingen verkrijgbaar was.

"sorry" fluisterde Rose snel en haastte zich weer verder naar het portretgat.

Snel duwde ze tegen het schilderij, die met een zwierig zwaaitje openvloog.

"Kind, het is pas 5 uur 's ochtends!"schreeuwde de dikke dame woedend.

Met een kleine glimlach rond haar lippen stapte Rose de verlaten gang in. Ze hoorde haar maag duidelijk rommelen. Met haast om iets te eten, liep Rose de gang op, Vilder zou vast willen uitslapen maar Mvr. Norks was een groter probleem. Ik denk dat het niet de bedoeling is dat leerlingen naar de keukens glippen als ze honger hebben, Grinnikte Rose. Snel dook ze onder een wandkleed door, omdat ze zich herinnerde dat Fred en George Wemel, hadden gezegd dat daar een geheime gang die je twee verdiepingen lager voerde.

Met gebogen hoofd wilde zo onder het wandkleed doorlopen totdat:

"Aaaauuuuuuw!"

Snel trok ze haar hoofd terug en trok een wenkbrauw op, "zucht...." Typisch Fred en George, snel wankelde ze achteruit om het wandkleed eens beter te bekijken. Het was geen geheime gang geweest, het was gewoon muur met een wandkleed. Wrijvend over haar hoofd, besloot ze voorlopig maar geen geheime gangen te gebruiken. Snel liep ze door richting de trappen.Toen ze aankwam bij het trappenhuis stapte ze op de dichtstbijzijnde trap. Het was een houten, nog al gammele eiken trap Maar veel verder dan drie treden afdalen kwam ze niet.

"shit!"

De treden van de trap waren opeens allemaal omgeklapt, en vormde nu een eindeloos lange glijbaan. Razendsnel gleed ze naar beneden en zag andere trappen in een waas voorbij komen. Rose moest niet denken aan het einde, met zo'n vaart zou ze waarschijnlijk door de muur, ergens ondersteboven terecht komen. Haar kont begon te branden van de snelheid, en ze probeerde af te remmen met haar hakken. Toen ze verder keek langs de, net nieuw gebouwde, glijbaan. Zag een paar meter verderop, veel te vroeg voor haar mening, het einde al aan komen suizen.

"humpf!"ze was met een grote klap op haar stuitje terecht gekomen, en haar gezicht verstrakte bij de landing. Snel grepen haar handen naar haar stuitje, en het gevoel dat ze geen lucht kreeg duurde een paar secondes. Gebogen, en met haar handen nog tegen haar stuitje stond ze moeizaam op. Met moeite strekte ze haar rug, en slaakte ze een grote zucht. Verbaasd keek ze om zich heen. Ze was een verdieping verwijderd van de grote hal. Een glijbaan is leuk maar de landing duizend keer minder. Snel probeerde ze een paar stappen te zetten, en haar pijnlijke stuitje liet zich voelen.

Na een paar stappen zag ze de grote marmeren trap, die word vast geen glijbaan. Toch hield ze zich voor de zekerheid stevig vast aan de trapleuning. Maar halverwege de trap stopte ze abrupt. Het gevoel van stilte drukte tegen haar oren, en het gevoel dat er hier 'iets' bij haar rondliep drong zich haar borstkas binnen. Onder in haar maag had het gevoel van honger, plaatsgemaakt voor bezorgdheid. Het gevoel dat ze beter zo snel mogelijk kon omkeren, en beter zo snel mogelijk terug naar de Griffoendortoren kon rennen, werd een dringend verlangen. Met haar ogen wijd open gesperd en haar mond stijf dichtgedrukt, probeerde ze een enkel geluid op te vangen in die drukkende stilte. Ze hoorde helemaal niks, behalve die voortdurende piep in haar oren.

Maar eens een Griffoendor altijd een Griffoendor. Dus Rose liep gehypnotiseerd de trap af en keek voorzichtig de hal in. Niks, helemaal niks. Niks was geen goed teken, helemaal niks. Met het gevoel dat ze er niet thuishoorde, liep ze de gang op, nog steeds niks. Maar het gevoel dat er 'iets' was, werd steeds sterker toen ze verder de gang op liep. Nog steeds niks. Rose begon steeds ongeruster te worden en versnelde haar pas. Alles zag er normaal uit, alle harnassen stonden op hun plaats, en de mensen in de schilderijen snurkte. Nog steeds niks. De stille koele gang verborg iets, dat 'iets' waar ze bang voor was, maar ze zag niks.

Rose liep verder de gang af, en wilde de hoek omgaan toen ze eindelijk iets anders zag dan niks. En rood flakkerend licht, en plotseling stond ze doodstil. Eindelijk iets anders dan niks, eindelijk had ze gevonden wat ze wou, maar een rood schijnsel? Dan maar liever niks. Snel spitste ze haar oren, en stond zo stil als een boom als er geen wind staat. Ze hoorde een zacht soort gesis, en naarmate het schijnsel feller werd, werd het sissen steeds harder. Met haar rug tegen de muur, durfde ze niet meer te bewegen. Hulp halen? Schreeuwen? Weg rennen? Doen alsof je een harnas ben? Op zo'n moment raast er van alles door je hoofd. Rose dacht aan die ene keer dat ze tegenover een vampier stond, ze had net zo'n gevoel als nu. Maar nu was het wel drie keer sterker. Wat of wie veroorzaakte dat schijnsel? Maar toen dacht ze aan een paar dagen terug:

Rose Engele.

Het leven dat jij kent, is in gevaar.

Binnenkort zal er een gevecht zijn, waarbij je opmoet komen tegen iemand waarvan jij zijn haat niet kent.

Berijdt je voor.

Op de twaalfde van de twaalfde, zal het gevecht losbarsten.

Via de scheur in de wijsheid, zal kwaad het grootste wapen binnendringen.

Kijkt uit.

Getekend: een hogere macht.

Ze vond het al zo'n verdacht briefje. Maar begrijpen deed ze het toen niet. Nu nog steeds niet, en terwijl het sissen luider werd, werd ze bang, bang van niks. Bang van een briefje. 'op de twaalfde van de twaalfde zal het gevecht losbarsten.' Welk gevecht? En wien z'n haat ken ik niet? Mijn leven verandert? Waarom? Natuurlijk zit je op zo'n moment vol met vragen, maar het erge is.. je krijgt er nooit antwoord op. Wanneer je antwoorden het hardst nodig hebt, krijg je ze niet. Terwijl Rose met dichtgeknepen ogen tegen de muur stond hield het sissen op. Ze zag nu oogverblindend rood licht. En niet veel later daarna..... en doffe klap. Ze hoorde iets knappen.

Ze vond het verdacht veel lijken, op een bot dat brak. En bij die gedachte draaide haar maag zich om. Wie of wat was daar naar beneden gevallen? En met een doffe klap op de grond neergekomen was neergekomen. Nu durfde ze helemaal niet meer om de hoek te kijken om te zien wat daar gebeurd was. maar het verlangen, de nieuwsgierigheid, worden je altijd te groot. Ze nam een grote hap adem, en maakte aanstalten om een stap om de hoek te zetten...

----------------

Nou dit was het hoofdstuk weer weer schandalig kort, maar ik heb nou eenmaal een TE snelle schrijfstel jammer genoeg. Hopelijk hebben jullie zin om te revieuwen.