Sorry, sorry dat dit hoofdstuk zo vreselijk lang heeft geduurd!Ik vind dit een erg moeilijk hoofdstuk om te schrijven, omdat ik het ontzettend moeilijk vind om spanning op te bouwen en uit te leggen wat ik voor me zie. Dus als het (in je gedachten) er half bezopen bij hangt, begrijp ik dat volkomen.:) Hopelijk vinden jullie dit nog steeds een beetje leuk verhaal, en een leuk hoofdstuk. Please revieuw..

--------------------------------------

"O, mijn, God...." Ademloos verlieten die worden Rose' mond.

Rose verkeerde in een complete verstandsverbijstering. Het afschrikwekkende tafereel dat ze voor zich zag was bijna niet te omschrijven, gewoonweg verschrikkelijk maf. Zoiets verwacht je niet voor je te zien, zoiets kán gewoonweg niet. Twee stappen terug was er een compleet normale hal, maar nu? Langzaam drong het plaatje voor haar, haar ogen binnen en bestudeerde het in haar gedachten. Afschuwelijk, verschrikkelijk, afgrijselijk, dat waren ongeveer de enige woorden die in haar opkwamen.

De hele hal was compleet zwartgeblakerd, en geen stukje plafond of vloer was onbedekt met as. Schilderijen schroeide nog met kleine rookpluimpjes na, en harnassen lagen als verslagen zwarte soldaten op de grond. Op de schilderijen die het overleefd hadden, lagen geschilderde, verminkte, verbrande figuren. Welke kracht kon er geschilderde figuren zo bruut verminken? Er lagen stukken plafond op de grond, en stofdeeltjes vlogen in het rond. In de muren zaten talloze scheuren en het betoverde -onbreekbare- cement was zichtbaar en zwartgeblakerd.

Met open mond stond Rose voor zich uit te staren, zoiets kan je gewoonweg niet geloven. Haar ogen dwaalde af naar het plafond, waar een griezelig groen schijnsel vanaf kwam. Boven haar, zag de ze een vreemd soort teken oplichten tussen zwarte as. Het leek wel, een doodskop ofzoiets. Met een slang uit zijn mond. "Dat is toch niet....het Duistere Teken"

Een angstige gevoel bedwelmde Rose, w-waren er dooddoeners in de school? En hoe kwam het eigenlijk dat niemand wakker was geworden van zoiets als dit? Zoiets merk je toch wel, hier word je geheid waker van! Plotseling begon er iets te dagen, die stilte, nooit is er iets zo stil. Het leek wel of er een betoverde slaap, uitgespreid was over het kasteel. Maar... als ik de enigste ben die wakker is, dan... I-ik moet hulp halen! Rose wilde zich net omdraaien en hulp gaan halen, toen ze iets zag. Niks belangrijks leek het, maar het viel op.

Achterin de gang zag ze een zwarte, vormeloze gestalte. Wat verdacht veel op een doek leek. Geen schilderij, geen wandkleed, meer een, een gewaad. Dooddoeners? Misschien wel V-Voldermort? -even huiverde ze bij de gedachte.- Roerloos lag het zwarte stuk gewaad op de grond, ze kon het niet helemaal zien omdat er in de gang een ronde bocht zat. Misschien wel een gewond iemand? De bezorgdheid werd weer sterker dan angst, en Rose besloot hetzelfde te doen, waarvan je in griezelfilms zeg: 'doe dat nou niet!'

Langzaam passeerde ze vervormde schilderijen, en levensloze harnassen. De lijsten van de schilderijen lagen afgepeigerd op de grond, en leken op een luguber mozaïek. De knotsen en zwaarden van de harnassen ,lagen zwart en verschroeid tussen het stof en as. Bijna struikelend over een stuk plafond met camouflerend gruis, liep ze weifelend verder. Met ingehouden adem kwam Rose metertje voor metertje dichter bij het stuk gewaad, en een rood schijnsel leek om de hoek vandaan te komen.

Toen ze nog maar een paar meter verwijderd was van het stuk gewaad, hoorde ze plotseling een zacht gesis. Het leek op het sissen van een slang, of iemand die met zijn tong tussen zijn tanden lacht. Terwijl het rode licht een flakkerend schijnsel op de muur worp, werd het sissende geluid langzaamaan luider. Het zwarte stuk gewaad had een griezelig rode gloed, dat wel erg veel op bloed leek. Het opgewaaide stof van de gang, leek hier niet rond te willen zweven. Vanaf waar Rose stond, en de hoek waar ze eigenlijk niet om wilde gaan, leek zich even geen lucht te bevinden.

De lucht waren uit Rose' longen geslagen, en haar ogen prikten van het felle licht. Recht voor haar bevond zich een enorme scheur overdwars door de hal. Een rode vuurzee strekte zich tot aan het plafond, en vormde een gloeiend hete, ondoordringbare muur. Het rood was zo fel als haar eigen bloed, en gele lichtspetters verspreiden zich door het rood. Nog nooit had een kleur zich zo diep in haar netvlies gebrand. Het nu bijna onverdraaglijke gesis, vormde een irritant gezoem in haar hoofd. Het leek verdacht veel op het gesis van een reusachtige slang, die haar hersens inkroop.

Met moeite scheurde ze haar blik los van het angstaanjagende tafereel, omdat ze op iets was gaan staan. Snel liet ze haar blik even naar beneden flitsen, daar zag een hoop vodden, tenminste zo leek het op het eerste gezicht. Rose schrok zich te pletter, toen het rode licht een schittering wierp op iets zilvers. Tot grote misselijkmakendheid van Rose, zag ze dat er een bleke hand onder het gewaad lag. En die hand... droeg haar ring.

Beduusd liet ze zich door de knieën zakken. Met trillende handen, en grote twijfel raakte ze lichtjes de bleke hand aan. IJskoud... het leek wel...dood... met het gevoel dat ze elk moment kon gaan overgeven, strekte ze haar handen naar de bolling onder het bevlekte gewaad. Voorzichtig raakte ze het uiteinde van het, met as besmeurde gewaad aan, een schok ging door haar lichaam, en weerhield haar er even van, om de doek voor het gezicht van die persoon weg te halen.

Langzaam kwam het gewaad omhoog en liet iets zien... het rode licht schijnde op iets wits. Het was helemaal door de war, en er zaten enge donkerrode vlekken op. Langzaam kwam meer tevoorschijn, een gezicht, een met bloed bevlekt gezicht, waarvaan de kaak er vreemd bij lag. Rose dacht dat ze het vaag herkende, onder al dat bloed en as zat het gezicht van.... Draco Malfidus.

Haar hart sloeg een paar slagen over. Misschien wel meer dan een paar, en voor een paar secondes kreeg ze ook geen lucht meer. Snel lieten haar handen het gewaad los, en rezen langzaam en trillend op naar haar mond. Met emoties die ze niet kon omschrijven, sloeg ze haar handen snikkend tegen haar mond. Zo maar, nog geen 3 maanden op school, zo maar.. iemand.. Rose kon het niet eens denken. Ze zat hier nu 12 weken, 12 dagen en twaalf uren en zomaar alles... kapot.

Terwijl ze daar trillend, en heen en weer wiegend op de grond zat, had ze niet in de gaten dat het sissen steeds luider werd. Net toen ze Draco Malfidus een kus op zijn voorhoofd wilde geven, als een teken van verdriet, een teken van medelijden en een teken wanhoop, sprak er een schelle luide stem. De scherpe stem sneed door haar emoties, woede en angst overheerste haar nu.

"Hij is er niet meer, de losbandige dwaas.!" De schelle stem priemde in haar rug, en Rose hield abrupt op met trillen en snikken.

Slap, woedend, angstig, en leeg stond ze langzaam op. Met opengesperde ogen, draaide ze zich loom om richting de felle vuurzee. Hetgeen wat ze zag, zou ze nooit meer vergeten.

Midden in die felle rode muur, bevonden zich twee spierwitte smalle ogen. Een neus, die zo plat was, alsof hij alleen maar twee neusgaten had, en het gezicht zat vol met littekens. Rose wist het wel, dat was het gezicht van V-Voldemort. Rondom dat afgrijselijke hoofd, bevonden zich honderden kleine lichaampjes, waarvan een groene gloed afstraalde. Ze keken haar allemaal boosaardig, grijnzend aan. Ze wisten het allemaal, ze was in het nadeel. Honderden dooddoeners plus Voldemort. Tegen één klein meisje.

Rose had geen idee wat ze moest doen, ze had net een dierbare verloren, en nu stond ze moederziel alleen tegenover de grootste, slechtste tovenaar ooit. Maar ze hoefde niks te doen, de mond van Voldemort opende zich en de schelle stem sprak.

"Ja kind, ik weet wat je voelt, je bent alleen. Helemaal alleen, je bent bang, wij zijn met zoveel meer, en aan een dode jongen heb je ook niks." Zei de stem die haar oor binnengalmde, toen ze verdrietig achterom keek, naar het slappe lichaam op de grond.

Door de aanblik van Draco's dode lichaam, besefte ze wat hij net gezegd had. hij spotte met Draco, hij kon hij zo emotieloos zijn!? Zo een waardevol leven wegnemen, en dan doen alsof hij gewoon een vlieg had doodgeslagen!? Een grote woede borrelde zich op in haar maag, heel even, maar een paar secondes, verloor ze haar controle. Met een ruk draaide ze haar hoofd om, een keek Voldemort recht in zijn ogen, met een stem vol woede en verdriet schreeuwde ze:

"WAAROM? WAAROM VERDOMME!?"

Zelf besefte ze precies wat ze gedaan had, ze bad zo hard dat het moment van een halve seconde geleden niet gebeurd was. ze wist dat het met haar gedaan was, dit kon Voldemort niet verduren. Rose liet haar hoofd hangen en kneep haar ogen stijf dicht. Het felle licht probeerde haar oogleden te openen, maar ze gaf niet toe.. ze wachtte gewoon op de klap.

"Waarom? WAAROM!? Omdat hij de zoon is van een verrader, een achterbakse lafbek!" In Voldemort's stem klonk woede door. "Tientallen trouwe volgelingen zijn er naar Azkaban gestuurd! Maar binnenkort zullen de Dementors aan mijn zijde staan." Dat laatste leek hem weer tot rust te brengen "kijk me aan!"

Met verbazing dat ze nog niet weggevaagd was, hief Rose angstig haar hoofd op. Ze knipperde even voorzichtig met haar ogen totdat ze de lelijke kop van Voldemort zag. De aanblik van zo'n afgrijselijk schepsel walgde haar. Zo'n slechte, gemene tovenaar die duizenden mensen zoals Draco vermoord had, liet haar koken van woede. Een moment lang was ze niet bang voor Voldemort, ze wilden alleen nog maar op hem in rammen, met vuisten zo hard als staal.

Terwijl ze in die smalle woedende ogen keek, beet ze zo hard op haar wang dat het pijn deed, zo hard zelfs dat de tranen in haar ogen sprongen. Alle vervelende dingen die ze ooit had meegemaakt, leek Voldemort bij haar op te roepen. Haar vader die ze nooit had, altijd vanaf jongs af aan alleen thuis moeten zijn, uitgescholden worden, ga zo maar door. Haar gedachtes bleven even hangen bij haar vader, nooit had ze hem gekend, maar ze had hem nu meer nodig dan ooit. Weer leek Voldemort haar gedachtes te kunnen lezen want hij sneerde:

"Mis je je liefje? Je mammie? Je pappie? Dat je het waagt zo tegen me te schreeuwen, me aan te kijken!" Voldemort leek nu niet woedend meer, hij genoot nu van zichzelf, de macht die hij had.

"I-ik heb geen vader" voordat ze het in de gaten had, kwamen deze woorden fluisterend haar mond uit gegleden.

Het leek alsof er een grote last van haar schouders kwam, en snel liet ze haar hoofd hangen en kneep haar ogen weer dicht. Haar benen begonnen zwaar aan te voelen, maar Voldemort gaf geen kik. Helemaal niks.

----------------------

Weer een beetje kort hoofdstuk, maar ik heb mijn best gedaan.

Jasmijn: binnenkort komt alles uit over die briefjes.

In het volgende hoofdstuk zal er WAARSCHIJNLIJK, dood van een character in voorkomen. Dus als je daar niet tegen kan, alsjeblieft niet lezen.