(bedankt allemaal voor de reviews, maar meer zijn altijd welkom : p)

Tranen Van Hoop…

---------------------------------------------------------------------------

Urenlang leek ze daar te staan, geen enkel geluid kwam voort uit de mond van Voldemort. Of uit de mond van Rose. "Ik heb geen vader" dat was wat ze gezegd had, en ze had zich tien kilo lichter gevoeld. Rose accepteer het maar gewoon, je hebt géén vader. Je kan er niks aan doen, niemand.

"Wat is je met vuilbesmeurde naam?" uiteindelijk had Voldemort toegegeven en iets gezegd, iets wat ze totaal niet verwachtte.

Trillend hief ze haar hoofd op, ze dwong haar ogen te openen en recht in de withete ogen van Voldemort te kijken. Uitdrukkingsloos zat hij haar aan te staren, het gloeiende rood priemde in haar ogen. Wat zei hij daar nou? hoe ik heet? Waarom wil hij dat weten?

"R-Rose…"hakkelend fluisterde ze dit, en in een opwelling vroeg ze iets wat totaal niet de bedoeling was.

"En hoe heet jij?"Rose! wat is dit voor krankzinnige vraag!? Je hebt net je testament getekend!

Angstig staarde ze hem aan, en sloeg haar handen voor haar mond, dit was totaal niet de bedoeling geweest. Ze wachtte op zijn reactie. In tegenstelling tot al haar verwachtingen, begon het gezicht met de withete ogen smalend te lachen. Het klonk erg onnatuurlijk, kil en koud. Als op commando begonnen de groengloeiende dooddoeners ook te lachen. Dit was ontzettend luguber als je er bij nadacht.

"Meisje, dat vertel ik alleen aan mijn gelijken, en jij komt daar absoluut niet bij in de buurt." "Je hebt al geluk gehad dat ik je niet meteen hebt afgemaakt, zodra denk je nog dat ik hier gezellig op een theekransje ben."

Er maalde van alles door Rose' hoofd,dit is krankzinnig, dit is mijn grootste nachtmerrie! Dat laatste bracht haar weer terug naar de werkelijkheid. Ik sta hier, alleen, tegenover Voldemort, Met een d-dode Draco achter me. Draco… dood, de twee laatste woorden die ze verwachtte in een zin te gebruiken, en ze voelde een pijnlijke steek in haar borstkas. Terwijl ze daar alleen in de zwartgeblakerde hal stond, rolde er een traan over haar wang, een warme zoute traan. Vanaf haar ooghoek, naar haar wang, vanaf haar wang langs haar kaak, en dan een eindeloze diepte naar de vloer.

De traan legde een lange weg af, ze had werkelijk nog nóóit gehuild, zelfs niet toen ze klein was. Haar moeder had toen gezegd: 'Als dat meisje ooit een traan laat, zullen engelen hem vergezellen.' Rose voelde zich leeg, de traan suisde naar de grond, steeds sneller zag ze hem vallen. Een moment stond haar hart stil, de traan kwam met een harde 'drup' op de grond terecht, haar traan vaagde het roet een beetje weg.

Haar tranen…. Iets wat ze zo lang gekoesterd had, lag daar op de grond, centimeters van haar liefde af. Haar blik was wazig van nieuwe tranen, ze keek nog steeds naar dat stukje grond waar haar traan was neer gekomen, haar moeder had gelogen! Geen engelen, geen hoop, helemaal niks!

"Ja kind, doet zeer hé? Je zal zo naar die verdorven angstige vriend van je gaan. Heel snel. Ik zal hem eerst moeten oprui-" Voldemort kon zijn zin niet eens afmaken.

"NEEE!" een schelle gil vulde de gang.

Rose stortte zich voor het lichaam van Draco, niets of niemand zal hem verder iets aandoen! En terwijl ze Draco verdedigde, rolde meer tranen over haar wangen, één voor één vielen ze met een oorverdovende 'drup' op de grond. Met een klap stortte ze op haar knieën voor het lichaam van Draco. Rillend strekte ze haar hand uit naar de hand van Draco. Wat er de volgende secondes gebeurden, flitsten nog nooit zo snel voor haar ogen langs.

---------

Wazig zag ze vanaf haar tranen die op de grond terecht waren gekomen, een fel zilverachtig licht stralen. De felle zilveren gloed overstemde sterk het rode licht van Voldemort. Er lagen nu een stuk of 10 verschillende plekjes zilveren vloeistof. Het leek een beetje op eenhoorn bloed, maar dan veel gladder en lichter. Rose keek op naar Voldemort, zijn smalle oogjes sperde zich zo ver als ze konden open, en verwoed probeerde hij iets te zeggen.

"Wa-wat, wat is hier aan de hand?"

Zijn stem klonk ongerust, en misschien zelfs een beetje angstig. Om Voldemort zo te horen schonk haar voldoening. Haar tranen, joegen 'De heer Van het Duister' de stuipen op het lijf. Ze voelde eindelijk voldoening, en veel moediger nu. Haar voldoening sloeg met een klap om in wraak, toen ze haar ring aan Draco's hand voelde. Wraak, keiharde woede, pure walging voor één van de grootste tovenaars aller tijden. Haar hart, haar hoofd, haar ziel, haar lichaam allemaal vol met haat, withete haat, een vuur dat niemand meer kon doven. Met al die haat, dwong ze de pijn in haar knieën te vergeten, en stond ze met samengespannen spieren op.

Ze keek nog een keer achterom, ze wilde hem beschermen. Ze wist wat ze nu ging doen, haar leven zou kunnen kosten, maar niemand kwam aan Draco. Met een arm vol haat woede, en een gevoel van macht, maakte ze een strakke beweging vlak voor Draco. In een felblauwe flits, verscheen een koepel, een beschermkoepel, een Egyptische beschermkoepel. Die was ondoordringbaar voor iedereen, behalve voor degene die de koepel heeft opgeroepen. Nog een laatste keer keek ze naar de gesloten oogleden van Draco's grijze ogen, en de zilveren druppels op de vloer, daarna keerde ze haar hoofd om naar Voldemort.

---------

Voldemort leek zijn ogen niet te kunnen geloven, hij staarde haar aan met ongelovige ogen. De dooddoeners om hem heen verstarde, ze leken allemaal te wachten op de reactie van Voldemort. Achter de witte maskers zag Rose angstige ogen, net goed stelletje schurftige eikels. Rose had het gevoel dat niets in de wereld haar ooit nog bang kon maken, ze had niks meer om voor te leven, behalve zich te verzetten tegen Voldemort.

"Denk je dat ik bang voor je ben, je bent zelf een harteloze ,vieze, glibberige halfbloed!!" "Je laat je bedienden alles voor je opruimen, zelf ben je zo zwak als een levenloos plantje, ik zal nooit voor jou knielen! Denk aan al die harten die jij verbrijzeld hebt, denk aan al die mensen die jij het leven ontnomen hebt, realiseer je wat de waarde van een individu is!?" "Je teert op de zielen van anderen, je zult branden in de hel, je zal branden voor al de levens die je ontnomen hebt, en ze zullen allemaal wraak nemen."

Terwijl ze vol woede schreeuwde wat ze op haar hart had, vlogen tranen van woede in het rond. Alles kwam met kille haat en minachting naar buiten, nu dit eruit was, kon ze alles aan. Rose' haar haat en woede laaide alleen maar meer op na deze woorden, en trillend van opgekropte spanning stond ze daar zwaar te ademen. Strak en met ogen die vuur schoten keek ze recht in de verbaasde, kille, en woedende ogen van Voldemort.

Voordat de dooddoeners of Voldemort maar konden reageren schoten de zilveren tranen van de grond, en vormde spiralen naar het plafond. Met een doffe klap, bereikten ze het planfond, en ketsten terug en vlogen allemaal richting Rose, als vlijmscherpe speren kwamen ze op haar afgesuisd. Ze wist diep in haar hart dat ze niet bang hoefde te zijn voor de speren. Met schelle geluiden kwamen de lichtsperen op Rose' hart afgesuisd. Nog een paar meter… ze wist wat dit voor spiralen waren, het waren de engelen die met haar tranen, mee naar de aarde waren afgedaald.

Ze zag geen Voldemort, geen dooddoeners, geen lichtkoepel met de afgeschermde Draco. Alleen voelde ze een gloeiend hete kracht haar hart doorboren. De stralen drong zich in Rose' lichaam en vulde elke spier, elk adertje, elk stukje ziel met onoverwinnelijke moed en liefde. Het liet haar lichaam op zijn volle lengte uitstrekken, en ze zweefde een paar centimeters boven de grond. Dit overweldigende gevoel stierf langzaam weg, en liet haar voorzichtig op de zwartgeblakerde vloer zakken. Ze zat daar op haar knieën, met haar handen om haar hoofd, en een geweldig zilver licht straalde van Rose af.

Ergens diep verborgen, herkende ze een vertrouwd gevoel, een bekend gevoel, ze realiseerde waar deze kracht vandaan kwam. Voordat haar vader gestorven was had hij haar bezegeld met tranen van hoop, hij had een deel van zichzelf, aan haar gegeven. Haar vader.. was een engel.

---------

Voorzichtig en eerbiedig hief ze hoor hoofd op, snel keek ze om zich heen. Een zilveren muur scheed haar van Voldemort, en vanachter die muur hoorde stemmen kwaad schreeuwen. In deze ruimte heerste er een kalme stilte, rust. Rose had geen behoefte om te vluchten, ze voelde zich machtiger dan ooit. Maar ze was verdrietig, troosteloos. Langzaam stond ze op en haar gewaad zweefde als het ware om haar heen, Rose had in de gaten dat haar lichaam een zachte zilveren gloed uitstraalde.

Rose draaide zich om, en gleed richting haar, nog steeds fel stralende blauwe koepel, en hief met een rustige hand beweging de koepel op. Ze streek geruisloos naast het lichaam van Draco neer, en liet haar hand moedeloos door zijn haar gaan. Het voelt nog net zo zacht als het eruit, zag glimlachte ze bij zichzelf. Met opnieuw tranen in haar ogen draaide ze voorzichtig het lichaam om. Hij zag er gebroken uit, niks meer heel en nergens een sprankje hoop. Een waterige glimlach verspreidde zich om Rose' lippen. Ze beet op haar lip, en streek even langs zijn wang ..koud..

Alles was stil, behalve op de achtergrond nog steeds het woedende geschreeuw van dooddoeners en Voldemort. De kalmte verspreidde zich door het kasteel, en alles leek een moment even vredig als altijd. Toen ze haar warme tranen in haar ooghoeken voelde, wist ze wat ze moesten doen. Met en vloedgolf van emoties, kuste ze hem voorzichtig op zijn voorhoofd en ze voelde een warme traan over haar wang, de traan vanaf haar wang naar haar kaak en vanaf haar kaak op Draco. Recht op het puntje van zijn neus glom een zilveren traan. Mistroostig stond ze op, en wuifde opnieuw een koepel om Draco… geruisloos draaide ze zich om , en met een gevoel van opluchting hoorde ze achter haar een hap naar adem.

Alles weer zoals het hoort… glijdend richting de zilveren muur, keek ze nog één keer achterom naar de stilte en hief toen de muur op. Een oorverdovend lawaai verstoorde de stilte, en ze nam een hap lucht en verdween onder de muur door. Met een handgebaar plofte zachtjes de muur weer op zijn plaats, met alles beschermd achter zich.

---------

Oke geen dode characters, maar ik verzin het verhaal terwijl ik schrijf, dus bijna nooit komt alles uit zoals ik gedacht had. Het spijt me voor zo'n absurd kort hoofdstuk (en misschien een beetje manisch-depressief). REVIEWS ZIJN ALTIJD WELKOM : )