DISCLAIMER: nog steeds niet van mij:(
Aan xParanoidAndroidx, Earwen-elf, story-angel en tamar-shaki: bedankt voor het reviewen. Het is fantastisch te horen dat mensen je verhaal leuk vinden.
VVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVV
Langzaam ging de zon onder. Hermelien merkte het niet. Ze lag nog in dezelfde positie als drie uur geleden, toen ze huilend op haar bed was neergevallen. Haar ogen waren gesloten, en haar handen samengebald, alsof ze op die manier het noodlot kon bezweren. Haar haar was uit haar elastiekje gegaan en lag in klitten op haar rug.
Haar ademhaling was nu rustig, regelmatig, niet meer hortend zoals in het begin. Ze zweefde in een soort vacuüm tussen wakker zijn en slapen, waarin je jezelf voelt wegglijden, en weet dat al zou je het willen, je je niet kan bewegen: toch slaap je niet.
Hermelien voelde de lakens tegen haar lichaam, en de ijzige kou van een onverwarmde slaapkamer, maar het kon haar niets schelen.
Eigenlijk was ze verbaasd dat ze er nog was. Dat ze niet, zoals in van die romantische flutboekjes met titels als "in zijn armen" en "vurig verlangen" gewoon was doodgegaan, voor altijd verdwenen. Dat er niet iemand de laatste letter had geschreven en gezegd "dit is een mooi einde, we laten het zo". Dat ze niet tot in de eeuwigheid zou zwelgen in verdriet en hysterische woede-uitbarstingen. Het leven gaat door. Hoe cliché ook, het was waar. En eigenlijk was dat nog het ergste. In het begin voel je je intens verdrietig, woest, diep ongelukkig weliswaar, maar je kan je laten meevoeren door je emoties, als op een warme Golfstroom van tranen. Maar later, later als je op je bed ligt en je hebt het koud en je zou de verwarming moeten aandoen of naar beneden gaan en wat zullen ze wel niet denken? dan ben je pas echt alleen. Want je gevoelens hebben je in de steek gelaten en wat overblijft is een knoop in de onderkant van je maag, een verstikkend gevoel: het gevoel waardeloos te zijn. En hoewel je voor eeuwig wil blijven liggen vertelt het rationele gedeelte van je dat je verder moet gaan. En dat wil je niet.
Voorzichtig draaide ze zich om en sloeg de deken over haar benen. De afgeknepen bloedvaten in haar benen begonnen te tintelen. Jaren was ze verliefd op Harry geweest, en hoewel ze hem nooit iets erover had gezegd en nooit meer had gedaan dan naar hem kijken en voorzichtig hinten, was ze gelukkig geweest. Achteraf gezien dan. Want ze had zichzelf voor de gek kunnen houden, zichzelf voorhouden dat hij ook op haar verliefd was, en ook niets durfde te zeggen. Verliefd zijn op iemand die (wat een toeval!) ook op haar verliefd was had haar altijd iets magisch toegeschenen. Iets voorbehouden aan prinsessen in sprookjes en oeverloos romantische meisjes die wel op íedereen verliefd waren. Maar ze had het zelf ook gedaan, iemand hopeloos vanuit de verte aanbidden, en ze had dezelfde stomme fouten gemaakt. Totdat Cho was gekomen en haar luchtbel bruut had kapotgeslagen. Het denken aan Cho joeg kille haat door haar lichaam. Niet het woedende soort haat, die ze een paar uur geleden had gehad, van haar keel te willen doorsnijden en meer van dat soort dingen, maar de kille haat van iemand die machteloos opkijkt naar een meisje dat boven haar uittorent en haar liefste schat heeft afgepakt.
Want liefde is egoïstisch, en iedereen die iets anders zegt liegt. Al die verhalen over alles voor iemand willen doen en willen dat die persoon gelukkig is zijn gestoeld op een onverzadigbaar egoïsme. Het maakte Hermelien geen moer uit of Harry gelukkiger was met Cho dan met haar; of zij wel 'de ware' voor hem was, het maakte de knoop in haar maag niet los.
Er was niemand naar haar komen kijken. Niemand. Het kon blijkbaar niemand iets schelen of ze drie uur weg bleef of niet, zelfs Ron of Harry niet. Haar verstand zei dat Harry aan niets anders zou denken dan Cho, en dat ze sowieso niet in de meisjesslaapkamers mochten komen, maar ze luisterde er niet naar. Ook niemand van de meisjes was komen kijken. Ze was nog nuttelozer dan ze van te voren al dacht.
En opeens, met een vreemd soort logica, viel haar iets in. Vertel Harry hoe je je voelt. Vertel hem dat je verliefd op hem was. Bent. Natuurlijk was dit geen slim idee, zei het denkende deel van haar streng. Hoe kom je erbij? Dat joch is stapelverliefd op Cho, en dat moet je maar accepteren. Je gaat nu niet zijn geluk verstoren met jou egoïstische gevoelens. Hoor je me, je doet het niet. Maar ik wil het wel.
Ze stond op. Haar energie kwam terug. Haar benen protesteerden, maar ze negeerde de opvlammende pijn. Het kon haar niet schelen was hij ervan zou vinden, dat haar ogen rood waren van het huilen en dat ze waarschijnlijk straks niets meer zou durven zeggen. Ze moest dit doen. Nu.
VVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVV
Bedankt voor het lezen van dit verhaal. Ideeën en opbouwende kritiek stel ik zeer op prijs, hint, hint. Complimenten trouwens ook.