Veel liefs aan starrrr, Tourniquet, steffie en Emma voor de reviews! Ze betekenen heel veel voor me.
VVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVV
Oh Mijn God. Hoe had ze zoiets stoms kunnen doen. Ze had dit duidelijk helemaal verkeerd aangepakt. Natuurlijk was hij weggerend, ze had hem overdonderd. Wat ontzettend stom van haar. Hij was natuurlijk bang, ook voor hun vriendschap, of wat daar nog van over was. Volgende keer zou ze het heel anders doen.
Ach wat. Ze hield zichzelf gewoon voor de gek. Er zou geen volgende keer komen, nooit meer. Wat is wreder dan horen dat datgene wat je iemand jaren hebt willen besparen hem juist het meeste heeft gekwetst doordat je het nooit hebt verteld? Haar hoofd deed pijn van deze redenering. Het maakte ook allemaal niets meer uit.
Mijn hart is gebroken. Ze glimlachte wrang. Prachtige clichés.
Iemand tikte op haar schouder. Een seconde lang hield ze haar adem in en liet die weer ontsnappen toen ze merkte dat het maar een gewoon meisje was. Niet iemand die ze kende. 'Ja?' Zei ze kortaf. Het meisje leek lichtelijk uit het veld geslagen door haar botte reactie. 'Nou, is er iets? Je zit hier maar op het gras zielig te kijken en te huilen, en we moeten zo binnen zijn.' Ze keek oprecht bezorgd, maar dat negeerde Hermelien.
Wie was dat stomme kind om zich eens even met haar zaken te gaan bemoeien? Het laatste waar ze behoefte aan had was iemand die haar zielig vond. Dat gebeurde toch al veel te vaak.
'Néé!' Schreeuwde ze, antwoord gevend op de eerste vraag. Ze sprong overeind en gaf het kind een klap. Het meisje schrok en rende weg in de richting van het kasteel, nog af en toe bangig over haar schouder kijkend. Goed zo. Dat voelde fantastisch. Eigenlijk had ze Harry zo moeten slaan. Haar gedachten begonnen weer aan hen, zo langzamerhand vertrouwt aanvoelende kringetje. Nee, het was niet Harry's schuld. Hij kon er niets aan doen. Het zijn mijn gevoelens, dus mijn probleem, of niet?
Het goede hiervan was dat haar "hartenpijn" om er maar weer een cliché tegenaan te gooien, niet meer zo duidelijk voelbaar was. Misschien moest pijn wel minder hevig zijn om hem te kunnen voelen, net zoals je een hand die je vlak voor je oog houd niet kunt zien. Of ze was de ongevoelige trut die hij zei dat ze was. Ze stond op en slofte in de richting van het kasteel.
Een keer in haar leven had ze zowaar geluk. Er was niemand in de leerlingenkamer die ze kende, niemand waartegen ze zou moeten praten en die vervelende vragen zou stellen. Niet dat ze zoveel mensen kende.
En, wees eens eerlijk, je bent blij dat Harry er ook niet is. Ja, kijk niet zo onschuldig, geef het maar toe, je bent te verdrietig om tegen hem te praten, en je bent te trots om hem te laten zien dat je om hem hebt gehuild. God, trots, Hermelien, wat heb je om trots op te zijn? Vrienden. Je vriendenkring is zojuist gehalveerd. Intelligentie. Voornamelijk boekenwijsheid. Schoonheid. Nauwelijks. Een vriendje. Laten we het daar niet over hebben. Nee, je hebt gelijk. Natuurlijk, schat. Ik heb altijd gelijk. Was ze nou tegen zichzelf aan het praten?
(…..)
Een paar uur later en ze zat op een bed in de meisjesslaapkamer, tenminste dat dacht ze.Eigenlijk was het zo donker dat ze helemaal niets kon zien. Ze zat op haar eigen bed, of was het Belinda's? Om haar heen hoorde ze de regelmatige ademhaling van de andere meisjes, met af en toe wat licht gesnurk tussendoor. (En ze zeiden allemaal dat ze niet snurkten, ha!) Hermelien zelf kon niet slapen. Niet dat ze zich ergens druk over maakte of zo, nee hoor, ze kon gewoon niet slapen. En dat betekende dat ze zich om de seconde op haar andere zij gooide of gefrustreerd een rondje door de slaapzaal rende. Het was een wonder dat er nog niemand wakker was geworden.
Niet dat ze wilde slapen, overigens. Ze had ooit ergens gelezen dat je, als je maar lang genoeg opbleef en moe genoeg was, je in een diepe, droomloze slaap viel.
Een bewonderingwaardige theorie die de moeite van het uitproberen waard was.
(…..)
En het werkte, hoor. Het enige nadeel was dat in slaap vallen zo lang duurde dat ze nu vaak tijdens de les wegdommelde. Niet dat dat wat uitmaakte, nu Harry haar aantekeningen niet meer hoefde.
Lief dagboek,
Hoe gaat het met jou? Met mij gaat het goed. Ik heb vandaag maar 15 keer aan hem gedacht, plus de keren dat ik hem zag natuurlijk. Hij zit niet meer naast me, maar hij blijft me aankijken. Waarom zou hij dat doen? Dat weet jij natuurlijk niet. Waarom zou ik het je dan vertellen? Ik zou beter kunnen gaan studeren. Maar ik heb mijn aantekeningen niet, want hij zat voor me. Zal ik hem om zijn aantekeningen vragen? We waren toch vrienden. Dat weet jij natuurlijk ook niet. Zal ik je eens wat zeggen? IK HAAT DAGBOEKEN!
Gefrustreerd sloeg ze het dicht. Stom ding. Het was Ginny die haar aangeraden had erin te schrijven. Zij was zowat de enige die haar begreep. Eerst had ze haar vierkant uitgelachen. Het idee! Lief dagboek, walgelijk. Maar Ginny had haar overgehaald, door te zeggen dat het heerlijk is, al je geheimen toe te kunnen vertrouwen aan een stuk papier, en dat het soms zelfs lijkt alsof dat stuk papier terug praat. Nu was dat bij háár ook zo geweest. Maar het bleef een stuk papier, toch?
En zij zou eigenlijk moeten studeren. Zij was klassenoudste, ze hoorde het goede voorbeeld te geven. Bovendien vond ze cijfers nog steeds belangrijk. Belangrijker dan, ehm, andere dingen. En personen. Maar goed, ze had haar aantekeningen dus niet.
Ze keek de leerlingenkamer rond, waar ze verdiept in haar 'dagboek' had gezeten. Harry en Ron waren er niet. Ze had geen idee waar ze uithingen. Harry ontliep haar, zoveel was zeker, en Ron volgde hem als een hondje. Ze zou het een van de meisjes kunnen vragen, maar dan zouden ze zeker verder vertellen dat zij, de grote Hermelien, betweter van de school, zat de slapen in de klas. Dat kon ze niet aan. Bleven de stiekeme oplossingen over.
Dus keek ze om zich heen, en toen ze merkte dat iedereen haar, zoals gewoonlijk, negeerde liep ze de trap naar de jongensslaapkamer op. Harry's aantekeningen, hoewel noch gedetailleerd noch uitvoerig, waren makkelijk te vinden. Ze pakte ze en legde de rest van de vellen perkament terug in de map. Een paar dingen vielen eruit, op de vloer. Toen ze zich bukte om ze op te pakken zag ze dat een ervan een brief was. Ze wilde hem al terugleggen toen ze de aanhef zag: beste Hermelien. Haar hart stond stil. De brief was gedateerd twee maanden geleden. Voordat hij die verschrikkelijke dingen had gezegd.
Haar ogen vlogen over de brief. Eerst werden ze groot van blijdschap, maar toen ze het einde van de brief naderde zakte ze zichtbaar in elkaar.
Beste Hermelien,
Sorry voor deze brief. Ik wilde alleen maar een paar dingen tegen je zeggen, maar als ik je zie weet ik nooit de goede woorden te vinden. Ik wilde je bedanken, omdat je me je aantekeningen liet overschrijven. Volgende keer zal ik proberen wakker te blijven, ik beloof het je.
Ik wilde altijd veel dingen tegen je zeggen, maar ik deed het nooit en blijkbaar is het nu zo erg dat ik zelfs over je droom. Dus schrijf ik nu maar.
Ik wilde je bedanken dat je, nou, mij steunde, ook met Cho enzo. Maar, ik weet niet, op de een of andere manier vind ik jou specialer, dan Cho bedoel ik. Zal wel komen omdat ik je al zolang ken en je zo'n goede vriendin bent.
Dus dankje.
Groetjes, Harry.
Hij had een brief aan haar willen geven? Al was hij nog zo onhandig opgesteld, de gedachte maakte haar blij zoals ze al lang niet meer was geweest. Plotseling hoorde ze iets achter zich. Toen ze zich omdraaide zag ze dat iemand langzaam de deur open deed.
VVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVV
Heel, heel erg bedankt voor het lezen van dit stukje! Ik heb echt geen idee wat ik met dit verhaal aanmoet, en eigenlijk wilde ik na hoofdstuk drie het bijltje er al bij neergooien. Maar het verhaal liet me niet met rust:( Dus ideeën en opbouwende of afbrekende kritiek zijn erg welkom!