In het ministerie:

'Nee!', riep Eduson. Hij zakte neer op zijn knieën nadat Lara de talkofoon had uitgeschakeld. Hij begon te huilen en Regus moest moeite doen om niet in lachen uit barsten.

'Waarom vind ze mij niet leuk?', vroeg hij heel zielig aan Fransisco. Je zou bijna medelijden krijgen als je hem zo zou zien.

'Geen idee, meneer', antwoordde hij. Ook hij moest moeite doen om niet te lachen. 'Misschien vond ze het niet zo leuk dat je haar stoorde tijdens haar missie'.

'Missie, ja vast', snikte Eduson. 'Zij zit daar gezellig met die… die vampier, met aangetaste hersenen en een dood lijk op een bord… Hoe harteloos kun je zijn om zo'n lieve meid te veranderen in zo'n monster?'.

'Heel harteloos… ik ken Mcfadden door en door en als hij iets niet is, dan is dat harteloos', zei Regus.

'Houd je mond… jij kan makkelijk praten, jij bent zelf net zo'n monster!', snauwde Eduson.

'Man, houd zelf je mond. Je bent gewoon jaloers op Mcfadden', zei Regus.

'Hoe durf je!', siste Eduson en hij richtte zijn toverstok dreigend op Regus.

'Let op uw bloeddruk, meneer', zei Fransisco.

Eduson gaf een grom van frustratie en schopte tegen de deur van de cel.

Regus staarde naar het plafond. Het was een tijdje stil in de kamer. Er kwam iemand aanlopen, een vrouw op naaldhakken zo te horen. Ze klopte op de deur.

'Everhard, lieverd! Ik loop al een half uur rond. Waarom ben je niet in je werkkamer?'

'O... eh hallo schat', zei Eduson tegen de vrouw.

'Wie is dat als ik vragen mag?', vroeg Regus.

'Dit is Mathilde, mijn vrouw', zei Eduson. Hij werd rood. En Regus barste in lachen uit. Eduson wierp een veelbetekende blik op Regus en Regus hield op met lachen.

'En wie is hij dan? Waarom zit hij vast gebonden?', vroeg Mathilde.

'Dat is een gevangene die we aan het verhoren zijn', zei Eduson. Hij voelde zich niet erg op zijn gemak bij zijn vrouw.

'Eh, lieverd. Ik wil nog even wat bespreken hier. Ik kom zo naar je toe, wacht even buiten', zei Eduson.

'Zo… dus je hebt een vrouw', zei Regus grijnzend toen Mathilde de deur had dichtgedaan.

'Je mag blij zijn dat ik mijn mond hield. Ze was er niet zo blij mee geweest als ik had verteld dat je verliefd ben op een meisje van 25'.

'Daarover wilde ik jou nog even spreken. Als jij ook maar één woord zegt over dat ik Lara leuk vind, dan… dan…'

'Ja, Everhard?', zei een boze vrouwenstem. De deur stond nog op een kier…

Lara:

Toen ik terug op onze kamer was, zat Casper aan tafel. Hij staarde voor zich uit en hij merkte volgens mij niet eens dat ik binnen was gekomen. Ik schraapte mijn keel om te laten horen dat ik er weer was. Hij verroerde zich niet. Ik ging tegenover hem zitten en probeerde oogcontact te krijgen.

'Gaat alles wel goed met je?', vroeg ik.

'Ja, prima hoor', zei hij.

'Ik merk het…'

Het was een lange tijd stil.

'Wat is er nou aan de hand?', vroeg ik ongeduldig. 'Ben je boos op mij of zo?'

'Nee. Het ligt niet aan jou. De vampanezen…', zei hij.

'Wat is er met de vampanezen?', vroeg ik.

'Als ze zo doorgaan, moorden ze de hele mensheid uit', zei Casper.

'Zo ver laat ik het niet komen…', zei ik.

'Wat wilde je tegen ze doen? Ze schoppen?', zei Casper.

'Goed idee… misschien kunnen we met ze praten…', zei ik.

'Nee', zei Casper kortaf.

'Ander plan… we kunnen ze ook gewoon uitmoorden voordat ze dat met de mensheid doen'.

'Voor een meisje ben jij best gewelddadig… maar misschien is dat het enige dat we kunnen doen… het zijn er wel veel maar…'

'Maar wat?'

'Als wij hun vermoorden komen ze terug om ons te vermoorden', zei Casper zuchtend. 'We blijven eeuwen bezig met moorden en uiteindelijk gaan de mensen zich met ons bemoeien en dan gaat het net als de vorige keer…'

'De vorige keer? Wat deden de mensen dan?', vroeg ik nieuwsgierig.

'Ze kwamen tussen de vampiers en vampanezen in, en vermoorden ons. Ze zagen het verschil niet tussen vampiers en vampanezen. We verloren veel vampiers en toen is uiteindelijk die wapenstilstand getekend', zei Casper.

'Dat is fijn… en dus… als we nu een vampanees vermoorden, komen ze terug om ons te vermoorden?', zei ik fronsend.

'Ja, inderdaad…'

'Wat kinderachtig…'

'Ik denk dat ik hetzelfde zou doen als een vampanees een vampier had vermoord', zei Casper.

'Walgelijk…', zei ik en ik trok mijn neus op.

'Weet je Lara… dat vond ik in het begin ook, maar voor vampiers is dat nou eenmaal normaal. Het is onze manier van doen', zei Casper.

'Het zal wel…', zei ik nors. De indruk die ik nu over vampanezen had, was niet goed. Voor mij waren vampanezen slecht. Mensen leegzuigen omdat ze dat edel vinden…. Walgelijk…

Casper:

Het was erg grappig om te zien hoe Lara over ons denkt. Ik kan me niet voorstellen dat ik dat vroeger ook dacht… je raakt er vanzelf mee gewend en dan is het allemaal normaal… Regus had mij hetzelfde verteld… toen hij net een halfvampier was, vond hij onze gebruiken ook vreemd.

De weken gingen voorbij en Lara had nog steeds niks gedronken. Ik maakte me zorgen over haar. Vanavond zou ik weer op jacht gaan en als ze dan niet zou drinken zou ik andere maatregelen moeten nemen.

We liepen weer door het park op zoek naar een nieuw slachtoffer. Lara liep voor me uit. ze zag er blijer uit dan ooit. Ze stond plots stil toen er aan de overkant van de vijver een vrouw liep. Of wankelde; ze was stomdronken. Lara grinnikte.

'Ga je gang, ik dek je wel', zei ze.

'Net als de vorige keer toen die man mij aanviel?', vroeg ik schamper.

'Toen dekte ik je niet', zei ze grinnikend.

'Je kwam anders wel laat in actie toen ik daar lag te creperen van de pijn', zei ik.

'Bedankt', zei ze. 'En dat viel trouwens best mee… vampiers kunnen toch meer hebben dan mensen?'

'Hij zat boven op me! En hij was behoorlijk zwaar hoor!', zei ik grijnzend. We wachtte rustig op de vrouw, we hadden alle tijd.

We deden het net als de vorige keer en ik dronk weer van haar. Nadat ik het wel twintig keer had gevraagd of ze wilde drinken en ze koppig bleef doen, gaf ik het maar op. Ik zou haar als ze sliep wel bloed laten drinken.

'Uhm, Casper', zei Lara plots voorzichtig toen we weer terugliepen. 'Wat ga je met me doen als ik blijf volhouden dat bloed drinken vies is?'

'Van alles… er zijn zoveel manier, Lara', zei ik. 'Waarschijnlijk loop je morgen al weer vrolijk rond'.

'Bedoel je dat ik nu niet vrolijk ben of zo?', vroeg ze.

'Nou… het viel me wel op dat je vandaag wel extra blij bent. Laat ik er maar niet teveel achter zoeken…'

'Nee… maar ik doe geen oog meer dicht vannacht', zei ze. Ze viel vanzelf wel in slaap dus daar maakte ik me niet zo druk over. Waar ik me wel druk om maakte waren voetstappen. Dit keer kwamen ze vanachter een container waar we naar toe liepen. Lara merkte weer niks en ik hield haar tegen. Het kon natuurlijk gewoon een mens zijn die zijn vuilnis nog laat buiten zette, maar het was één uur geweest.

'Wat nu weer? We nemen een ander steegje…', zei ze en ze wilde zich omdraaien.

'Ojee…', zei ze zacht. 'We zijn omsingeld… joepie!'

'Vind je dat leuk?', riep ik. We waren inderdaad omsingeld. Een stuk of 20 mensen. Of nouja, mensen… ik kon hun bloed ruiken… het waren… vampanezen…

In het ministerie:

'Heey, hallo Mathilde. Liefje... eh...', zei Eduson nerveus.

Regus hield het niet meer en barste opnieuw in lachen uit.

'Jij vuile… het is uit tussen ons Everhard!', riep ze hysterisch. 'Is die Lara ons huwelijk waard?'

'Ja, ze schijnt best knap te zijn', zei Regus.

Eduson had zo te zien ongelooflijke zin om Regus te wurgen. Hij gromde en zijn gezicht werd vuurrood.

'Moet ik je boeien wat strakker trekken, Slammer?', vroeg hij dreigend.

'Ik haat jou Everhard! Ik wil jou nú spreken!', zei Mathilde snikkend.

'Ja, liefje natuurlijk…', zei Eduson.

'Geen 'liefje' meer voor jou, Eduson', zei Mathilde.

'Die heeft een groot probleem…', zei Fransisco tegen Regus toen de deur dicht was.

'Niet groter dan dat jij hebt…', zei Regus.

'W-wat bedoel je?', vroeg Fransisco.

Nog geen tel later had Regus zijn handboeien losgerukt, en viel hij Fransisco aan. Hij sloeg hem bewusteloos en rende naar de deur…

Hij zat niet op slot, omdat Fransisco er toch voor had gestaan. Het koste Regus niet al te veel moeite om het ministerie uit te komen…