Je gedachten kunnen soms verraderlijk en ontzettend ingewikkeld zijn. Niet iedereen heeft een hersenkom. Niet iedereen heeft de gelegenheid om afstand te doen van zijn eigen verwarde wanorde. Revieuw please?

De Extase van Heer Voldemort.
-----------

-----
Verspilde inkt,
Op een maagdelijk wit papier,
Alles vol gekladderd, behalve hier,
Hier, waar woorden het hardst nodig zijn,
Door een waas van geluiden, kleuren,
Wil een lijn,
Die ik blindelings kan volgen.

Orde in mijn verwarde geest.
-----

Niet iedereen is gezegend met een fotografische geheugen, heel weinig mensen zelfs. Kan je het mij dan kwalijk nemen? Ik kan er ook niks aan doen dat ik dingen anders interpreteerde. Je kan zeggen dat mijn geest is verward van het leven in een gevangenis, de gevangenis van Heer Voldemort. Hij sluipt je hoofd binnen, draait het ventiel van zijn verraderlijke gas open en bedwelmt je zintuigen, je verstand. Kan je mij nog steeds de schuld geven? Ik heb er niet voor gekozen om geboren te worden met mijn ouders als ouders. Verachtelijk, allebei. Ja ik weet het, klinkt raar. Ik snap mezelf ook niet altijd…dat is het probleem…

-----
Verstikking door gas,
Het verbranden van hout,
Het verdampen van water,
Het kappen van woud,
Het smelten van ijs,
Het ontploffen van gas,
Het sterven van mensen,
Waarvan je wilde dat het niet zo was.

Alles gaat dood, verdwijnt, sijpelt weg, smelt, of lost op. En niks dat ik er tegen kan doen.
-----

Niet alles gaat zoals je het verwacht, niet alles gaat zoals gepland. Ik bijvoorbeeld, had nooit geweten dat mijn wil het zou opgeven. De wil om me te verzetten tegen Jeweetwel. Vind je het gek dat er zoveel mensen bij hem aansloten? Ze noemende het: De extase van Heer Voldemort. Hij had een hele sterke aantrekkingskracht, een slechte dan hé?begrijp me niet verkeerd, ik vind het verschrikkelijk wat er gebeurd is. M-maar jij hebt nooit tegen over hem gestaan, hem recht aangekeken, met zijn hand op jouw schouder. Je intiemste gedachten binnendringend. Vanaf dat moment weet Hij alles, niks kan je ooit meer verborgen houden, nooit meer veilig zijn. D-de mensen om je heen, degenen die opeens niet meer terug komen… gillend, krijsend, lijdend…nooit meer hetzelfde. Hij staat je niet toe om te voelen, je hebt niks meer, je merkt slecht wazig dat je je in je eigen lichaam bevind. En al die mensen, waarvan je beseft dat ze nooit meer terug komen. Ik was niet bang… nouja, misschien wel. Dat ik me nooit kon verontschuldigen.

Maar alles komt goed, nooit meer hetzelfde. Ik heb een omweg genomen, een omweg waarvan het eind niet bij Hem zal zijn…nooit meer. Ik heb geleerd, vertrouw nooit in iemand waarvan je zijn ogen niet ziet glinsteren. Glinsteren van hoop, nooit… misschien moet ik alles opgeven om de Andere Zijde te helpen, maar dat is het waard… nooit meer…

Werkelijk, nooit meer…