Disclaimer: Jammer genoeg is J.K. Rowling de geweldige schepper van deze wondere wereld. En niet ik.

Dit is een beetje raar hoofdstuk maar revieuw please?

The Prank contest.
------------------------------------------

Harry zag Hagrid buiten door de sneeuw klossen, met muil vrolijk springend achter hem aan. Overal lag een dikke laag sneeuw, en de haardvuren werden extra hoog opgestookt, zodat de tenen van de leerlingen niet aan hun schoenen vastvroren. Aan de hemel stonden dikke grijze wolken, waar binnen een paar minuten een sneeuwstorm uit kon ontstaan. Door Harry's adem tegen het raam, ontstonden er uitgelekte sneeuwbloemen aan de buitenkant van het raam. Harry Potter, de enige die het opgenomen had tegen De Heer van het Duister, en hem had verslagen, zat licht grijnzend op de vensterbank naar buiten te staren.

Achter hem hoorde hij een pijnlijk gekreun, het was Ron. Hij keek nog een keer naar het grote, rode, opgezwollen hoofd van zijn beste vriend. Fred en George, die vier jaar jonger waren en zich weer op zweinstein bevonden. Hadden met succes hun uiterst populaire 'Tover Tweeling Top Fopshop' opgezet, en hielden maar niet op met nieuwe producten op de markt brengen. Deze keer was Ron het slachtoffer van hun experimenten, de tweeling had een snoepje uitgevonden die veel op felrode toverbal leek, die dreuzels aten: Hemelse HeliumHoofden. De uitwerking was dat je hoofd op een rode skippybal ging lijken , en er om de paar minuten haar uit je oren schoot.

Rond zat moeilijk op de bank met twee hopen haar naast zich, Hermelien zat er ongerust naast, en porde bezorgt met een vinger in zijn opgezwollen wang. Ook al hadden ze het zelf niet in de gaten, had Harry het gevoel dat Ron en Hermelien misschien wel iets meer waren dan alleen vrienden. Maar als hij ze weer eens ruzie hoorde maken, twijfelde hij toch aan zichzelf. Ze leken dan verdacht veel op een woedende meneer en mevrouw Wemel. Mevrouw Wemel, de moeder van Ron beschouwde hem na al dat gebeuren van Voldemort steeds meer als zoon. Hij dacht er zelfs over na om met kerst naar de Wemels toe te gaan , en met kerst Zweinstein voor het eerst te verlaten.

"Mwarry? Kun mwij me mwat mwater aanweven?"het was Ron, zijn hoofd was zo opgezwollen dat hij niet meer normaal kon praten.

Veel mensen lachten als ze langs hem liepen, en de tweeling lieten Ron als levend voorbeeld zien aan mensen die interesse hadden in Hemelse HeliumHoofden. Snel stond Harry op en greep de kan die naast hem stond. Hij schoof een berg haar weg, en ging aan de andere kant van Ron zitten. Ron pakte met moeite de kan aan en kon niet goed zien hoe hij het glas moest vullen. Moederlijk griste Hermelien zijn glas en de kan uit zijn handen, en schonk het glas halfvol. Ron pakte het dankbaar aan.

"Bwedankt."

"En Ron, wanneer is die heliumbal nou uitgewerkt?"vroeg Harry, toen Ron met moeite wat water naar binnen had gegoten.

Ron wilde net zijn mond opendoen om antwoord te geven, toen zijn hoofd met en geluid als een leeglopende ballon weer tot zijn normale grootte slonk.

"Gelukkig! Nu dus."zei hij grijnzend. Hij zag er erg opgelucht uit, totdat Fred zich losmaakte uit de menigte, en naast Hermelien op de bank neerplofte.

"Kijk zo simpel is het, gewoon wat water drinken en je hoofd word weer normaal." Grijnsde Fred zelfvoldaan.

"Had je me dat niet eerder kunnen zeggen!? Ik heb een uur lang met een hoofd als een heteluchtballon gezeten! Ik dacht dat ik dood ging!"Gilde Ron woest dramatisch

"Ja Ron, en ik heb de neus van Perkamentus."zei George die naast zijn broer was gaan zitten. "Onze producten zijn nooit levensgevaarlijk, en we moesten nou eenmaal iedereen laten zien hoe gigantisch en rood je hoofd eruit kwam te zien." De tweeling grijnsde identiek.

De tweeling stond op en wurmde zich naar Leo Jordaan, hun vriend, die aankoopformulieren invulde. Ze keken hen na, en Hermelien tuitte afkeurend haar lippen, op een manier die hem griezelig veel aan tante Petunia deed denken.

"Ze leren het ook nooit."zei Hermelien afkeurend, ze hield volgens Harry niet echt van grapjes sinds april in het 6de jaar.

"O kom op Hermelien, ze verdienen goed, en iedereen moet om ze lachen." Zei Ron, die zijn woede totaal vergeten was, en met Hermelien in discussie wilde gaan.

Harry kapte de twee af en wees naar het portretgat. "Hé jongens, moet je kijken wie er binnenkomt."

Professor Anderling was klagend over haar oude botten het portretgat binnengeklommen en schraapte haar keel om de aandacht te krijgen. De menigte rond Fred en George was in één klap stil geweest, en had zich als één man omgedraaid. Anderling kwam meestal alleen maar voor hele ernstige dingen naar de leerlingenkamer, wat zou er aan de hand zijn? Ze had een nogal norse uidrukking en had een groot stuk perkament in haar linkerhand, en een stapel kleinere in haar rechterhand.

"Stilte, stilte graag! Eh… Professor Perkamentus vond het blijkbaar, na vorig jaar wat tijd voor ontspanning, en heeft naar mijn keuze, nogal een vreemde beslissing gemaakt. Professor Perkamentus organiseert dit jaar een 1 april wedstrijd, samen met Foppe de klopgeest." Aan haar laaghangende wenkbrauwen en smalle lippen, zag je dat ze het er zeker niet mee eens was, dat dit soort ideeën werden uitgevoerd. "Als jullie interesse hebben om mee te doen, wat ik sterk betwijfel, vullen jullie dit formulier in, de regels hang ik zodadelijk op het prikbord, duidelijk?" Ze keek de leerlingen met manier van waag-het-niet-om-je-in-te-schrijven aan, toen iedereen verstard had zitten luisteren en het nog niet bevatte wat ze allemaal op een duistere toon had gezegd, vervolgde ze haar verhaal "Mooi, goedemiddag nog allemaal." En met die woorden klom ze moeilijk uit het portretgat, met een stapel perkament achterlatend en een grote poster op het prikbord.

Toen het schilderij met een klap dichtviel, leek de volumeknop weer volop opengedraaid. 'Een wedstrijd? Wat leuk!' 'Perkamentus met Foppe, wie had dat gedacht haha!' 'Fred en George moeten meedoen, toch!?'

"Perkamentus is echt gek geworden, met Foppe notabene! Volgens mij heeft hij zijn verstand bij de engeltjes gelaten." Zei Ron op een verwarde toon.

"Perkamentus is niet gek, Ron! Hij is gewoon… erg eh.. ontspannen. En trouwens, jij zou er toch niks van bakken."zei Hermelien op een toon, alsof hij haar net had beschuldigd, van het bezit van gele badeendjes.

Ron's hoofd leek even weer de vorm aan te nemen van een skippybal, en kon blijkbaar geen woorden uitbrengen van woede. Boos stond hij op, een haastte zich naar de drukte om de formulieren. Ruw duwde hij een paar eerstejaars opzij, en porde net zo lang totdat hij voor Fred en George stond.

"Ow.. hij is toch zo.." Bracht Hermelien boos uit.

"Hermelien, waarom doe jij niet mee? Ik zou maar uitkijken voor Ron, met broers zoals de tweeling. Ik zou me ook maar inschrijven!"grapte Harry. Maar blijkbaar nam Hermelien hem volkomen serieus en stond op.

"Bedankt Harry, misschien doe ik dat wel, goed idee."

Met open mond keek hij haar na, het was niks voor Hermelien om mee te doen aan zoiets. Maar straks namen ze inplaats van elkaar, hem te grazen? Hij haastte zich snel naar zijn vrienden en hakte de knoop door, hij zou zich ook moeten inschrijven. Totdat hij met een veer in zijn hand bedacht dat hij helemaal niet goed was in grappen maken. Dat was van latere zorg dacht hij, en vulde 'Harry Potter, derdejaars, Griffoendor' op het formulier en draaide zich om. Daar werd hij op de schouder geklopt door Fred Wemel en feliciteerde hem, dat hij meedeed aan de nobele kunst van het grappen maken. Zelfvoldaan zag hij zijn vrienden voor het haardvuur zitten, en snelde naar hun toe.

"Zo, nu hebben we ons allemaal ingeschreven. Wie neem jij te grazen Harry?" vroeg Ron grijnzend.

Hij had werkelijk geen idee, hij was niet van plan om met zijn vrienden een stunt uit de halen, of met de rest van de Wemel familie. Totdat hij een briljant idee hem te binnen schoot.

"Draco… ja dat ga ik doen, Malfidus in de zeik nemen haha!" met een gemeen lachje om zijn mond bedacht hij wat hij voor grap met Malfidus zou uithalen.
---------------------------

Ja ik weet het, slap hoofdstuk, maar eigenlijk is dit nog een beetje de summary. Dus, please don't judje me. sniffel sniffel