Hoofdstuk 9
'Wat voor drankje is het?' Vroeg Hermelien angstig.
'Een drankje waardoor je maanden, soms zelfs jaren bewusteloos kan geraken, tenzij…'
'Tenzij wat?'
'Dat weet ik niet meer, ik moet het gaan opzoeken. Ondertussen blijf jij beter bij haar, Harry.'
Harry pakte een stoel en nestelde zich naast Sarah's bed neer.
Toen de andere meisjes hun slaapzaal binnenkwamen keken ze verbaasd naar hem, maar ze zeiden niets en gingen slapen.
Toen Harry de volgende ochtend wakker werd, waren de anderen al naar de lessen. Hermelien had een ontbijt voor hem klaargezet met een briefje erbij waarop stond dat Perkamentus hem voorlopig vrijgegeven heeft. Harry begon te eten.
'Help me, alsjeblieft help me!' Hij dacht dat hij Sarah's stem hoorde. Maar dat kon niet ze lag nog steeds bewusteloos op haar bed.
'Help me.' Hij hoorde de stem in zijn hoofd.
'Sarah?'
'Harry, ben jij dat? Waar ben je?'
'Ik zit naast je.'
'Waarom kan ik je dan niet zien?'
'Omdat je bewusteloos op je bed ligt.'
'Hoe kan ik je dan horen?'
'Ik weet het niet. Ik denk dat we elkaars gedachten kunnen lezen.'
'Wat is er met me gebeurt?'
'Sarah, waarom heb je van dat drankje gedronken?'
'Was dat flesje niet van jou?'
'Nee, het was van Voldemort.'
'Harry, ik ben toch niet dood, hé?'
'Nee, je ademt nog.'
'Wat gaat er met mij gebeuren?'
'Perkamentus is een oplossing aan het zoeken.'
'En wat als hij die niet vind?'
'Zo mag je niet denken, hij zal een oplossing vinden. En totdat hij dat doet blijf ik bij jou.'
'Bedankt, Harry.'
'Zal ik aan Ron en Hermelien vertellen dat ik je kan horen in mijn hoofd?'
'Beter niet, straks denken ze nog dat je gek wordt.'
'En aan Perkamentus.'
'Misschien, maar laat hem eerst een oplossing zoeken, want ik wil niet eeuwig bewusteloos blijven.'
'Goed, ik zal wachten tot hij de oplossing heeft gevonden.'
'Over wat zullen we eens praten?'
'Wat dacht je van…'
één week later
Perkamentus zijn bureau lag vol met boeken. Hij was non-stop aan het zoeken.
'Waar ligt dat boek toch?' Mompelde hij in zichzelf.
'Ha, hebbes!' Hij nam een klein zwart boekje uit een schuif en bladerde het door.
'En toen dacht ik dat ik moest overgeven maar het was de snaai de in mijn mond zat!'
'Wauw, dus je had gewonnen.'
'Ja.'
Harry was Sarah uitgebreid aan het vertellen over zijn allereerste zwerkbalwedstrijd.
Perkamentus kwam de kamer binnen.
'Perkamentus is hier.'
'Echt! Dan heeft waarschijnlijk hij de oplossing gevonden.'
'Harry, ik weet wat haar kan beter maken.'
'Echt?'
'Hij heeft het gevonden.'
'Ja, maar denk niet dat het mogelijk is.'
'Waarom niet?'
'Iemand moet haar gedachten kunnen lezen.'
'Professor ik moet u nog iets vertellen.'
'Wat moet je me vertellen, meneer Potter?'
'Ik kan met Sarah praten via mijn gedachten.'
'Dan klopt het toch …' Fluisterde Perkamentus.
'Dan klopt wat, professor?'
'Eerst Sarah genezen, ik zal de rest later wel uitleggen.'
'Kan hij me genezen?'
'Ja.'
'Goed, laten we beginnen. Harry ik wel dat je aan Sarah vraagt wat ze ziet.' Harry knikte.
'Sarah wat zie je?'
'Uh…een soort van woestijn.'
'Ze zegt dat ze een soort van woestijn ziet, professor.' Perkamentus keek in het kleine boekje.
'Oké, zeg haar dat ze moet denken aan Zweinstein, dat ze moet denken aan haar kamer.'
'Sarah, Perkamentus zegt dat je moet denken aan Zweinstein en aan je kamer.'
'Zweinstein, mijn kamer…Hé ik zie het, ik zie mijn kamer.'
'Ze ziet haar kamer.'
'Nu moet ze zichzelf op haar bed voorstellen.'
'Je moet jezelf op je bed voorstellen.'
'Er gebeurt niets.'
'Probeer je goed te concentreren.'
'Ja, nu zie ik mezelf op mijn bed liggen.'
'Ze ziet het, professor.'
'Uitstekend. Vervolgens moet ze gekust worden door haar ware liefde.'
'Ze moet WAT?'
'Je moet haar kussen, Harry en als je haar ware liefde bent zal ze waker worden.'
Harry slikte.
'Geen zorgen ik zal niet kijken.' Perkamentus liep de kamer uit.
'Harry? Ben je daar nog?'
'Uh…ja'
'Aan wat moet ik nu denken?'
'Blijf aan die laatste gedacht denken.'
'Goed.'
Harry bewoog zich over een bewusteloze Sarah.
Laat mij alsjeblieft haar ware liefde zijn! Laat mij alsjeblieft haar ware liefde zijn!
Hij kuste haar liefdevol op de lippen.
Sarah voelde haar bloed weer stromen, ze voelde haar hart weer kloppen,…
Ze deed langzaam haar ogen open. Harry kon wel dansen van vreugde.
'Je bent er weer!'
'Heb ik helemaal aan jou te danken.'
Perkamentus kwam weer binnen. 'Is de kust veilig?' Harry grijnsde.
'U moest nog wat uitleggen, professor.' Zei hij.
'Later, Harry. Laat Sarah eerst nog wat bijkomen. Later zal ik het jullie vertellen.'
Harry wou protesteren maar op dat moment kwam Hermelien binnen.
'Sarah! Je bent wakker!' Ze liep naar Sarah.
'Harry heeft me genezen.' Glimlachte ze.
'Harry? Bedoel je niet Perkamentus.'
Sarah schudde haar hoofd. Hermelien keek vragend naar Harry.
Je moet haar kussen, Harry en als je haar ware liefde bent zal ze waker worden…Ik ben haar ware liefde!
Perkamentus zag dat Harry het eindelijk door had.
'Wanneer ga je het haar vertellen?' Fluisterde hij tegen Harry.
'Kunt u ons morgen nog een dag vrij geven?' Fluisterde die terug.
'Natuurlijk, Sarah moet toch nog wat bekomen en het is beter dat er dan iemand bij haar is.'
'Morgen. Morgen ga ik het haar vertellen.'