Twee
Een ster in duisternis I
Julie opende haar ogen weer. Het was nu wat later in de ochtend. De zon was nu hoog aan de hemel en brandde letterlijk op haar gezicht.
Shit, wat is het heet. Ik zou nu echt in het water kunnen springen! Julie wilde al gaan springen toen een schaduw langs de sloep schoot, waarschijnlijk een of ander eng beest.
Great, eerst birdies en nu dit! Ik zit hier, helemaal alleen, met allemaal enge beesten om me heen, geen eten, en het ergste van alles: GEEN RUM!
Maar hoe ben ik hier in vre-des-naam terechtgekomen, dacht Julie dramatisch. Ze was bijna in staat toe te geven aan haar impuls om keihard te gaan janken, maar ze weerstond het, omdat ze niet zwak wilde zijn. Al vroeg ze zich wel af voor wie ze zichzelf groot aan het houden was, er was helemaal niemand in de buurt.
De hoofdpijn was wat afgenomen – Julie besloot dat het veilig was om weer wat na te denken – en ze pijnigde haar hersenen over wat ze zich nog kon herinneren van de vorige avond.
Ja, dacht Julie grinnikend. Er was een feestje aan boord. De Captain was jarig, er was muziek, eten en héél véél rum! Julie had de hele avond zich helemaal de pleuris gedronken (Hé, wat zou jij gedaan hebben!), en ondanks het feit dat ze heel veel alcohol nodig had om dronken te worden was ze toch lichtelijk dronken (Ja tuurlijk, Juul, je was ladderzat, voegde Julie er zelf aan toe) geworden.
Daarna kon Julie zich niets meer herinneren, alleen een heel erg veel lawaai – wat waarschijnlijk van de dronken crew was gekomen - en wat flikkerende beelden. Waarschijnlijk was dat het moment geweest dat ze bewusteloos was geraakt van de alcoholvergiftiging.
Toen pas merkte Julie dat er een enorme bult achterop haar hoofd zat, waarschijnlijk ergens tegenaan gevallen toen ik bewusteloos raakte, dacht Julie grimmig. Ze wreef er met haar hand over, zichzelf vervloekend dat ze bewusteloos was geraakt van rum! Hoe dan ook, de plek deed verdomd pijn.
Dus nu zat ze hier, zonder eten en drinken, en Julie voelde alweer een paniekgolf opkomen toen ze ineens een verhelderend moment kreeg. Ze keek om zich heen en ze zag-
Een schip.
Een SCHIP! Met ZWARTE zeilen! Pirates! Julie wist niet of ze daar nou blij mee moest zijn of niet, misschien wilde die piraten wel dingen met haar doen.
Julie stak haar tong uit in walging, maar besloot het toch maar te proberen. He, dit was haar enige kans om te overleven! "Of om verkracht te worden..." mompelde een stemmetje in haar hoofd.
Julie besloot er geen aandacht aan te besteden en begon als een gek met haar armen te zwaaien (springen in de sloep leek haar niet zo'n goed idee, dat was al eerder bijna fout gegaan).
Jack stond nu al op het dek, en de hele crew was bezig met hun dagelijkse taken. Hij stond achter het roer zoals elke dag, tevreden zoals altijd. Van deze momenten hield hij het meest, alleen voor je uit staren, genietend van het uitzicht voor je, de wind door je haren laten wapperen. Hij voelde zich vrij.
The Pearl was op weg naar Tortuga, waar Jack hoopte meer informatie te krijgen over 'The Undead Skull' zodat ze verder konden gaan in hun missie, opzoek naar de schat van Captain (...).
Jack werd uit zijn mijmeringen verstoord door een schreeuw uit het kraaiennest: "Een jongen! In een sloep, aan bakboord!".
Jack rende weg van het roer, en ging naar de linkerkant van het schip, waar inderdaad een sloep dobberde, met een drukzwaaiend persoon erin. Jack grinnikte en zei: "Het ziet ernaar uit dat we een passagier aan boord krijgen, mates."
Julie's sloep dobberde nu naast een enorm piratenschip, en een ladder werd voor haar naar beneden gegooid.
Julie begon de klim naar boven, niet wetend of dit nou wel zo'n goed idee was geweest. Dit idee werd versterkt toen ze boven op het dek stond. Een hele kudde woeste piraten stond voor haar, en ze keken allemaal alsof ze in gedachten haar kleren al van haar lijf scheurden.
Voor haar stond een niet al te grote, maar zeer charmante man. Het eerste wat Julie aan hem opviel was dat hij extreem knap was, maar behalve dat had hij dreadlocks, die volhingen met kralen en andere - euhmm - dingen en hij had intens bruine ogen, die met overdreven veel eyeliner omlijnd waren. Hij droeg een verschoten wit overhemd, met niet te plaatsen vlekken erop, een grijsgekleurde wijde broek, en een hele zooi gekleurde sjaals, bij wijze van riem.
Misschien was het toch niet zo'n slecht idee... dacht Julie terwijl ze en grijns onderdrukte.
"Dit is geen jongen," riep de man voor haar zowel verbaasd als verontwaardigd uit.
Julie keek de man geschokt aan en dacht: Ik ben godverdomme geen jongen! Welke man zegt dat?!?! Mannen, honden zijn het, allemaal! "Maar behalve die ene vlak voor me..." voegde een verheerlijkt stemmetje in Julie's hoofd eraantoe.
"Dit is een vrouw, dat zie je toch meteen," riep de man verontwaardigd, terwijl hij wat donkerbruin haar uit Julie's gezicht streek en haar diep in haar bruin- groene ogen keek.
Julie slikte terwijl haar keel krukdroog was, wat een nogal apart geluid opleverde.
"Hoe heet je, luv," vroeg Jack geïnteresseerd.
De ogen van alle crewmembers boorden nog steeds in haar, en Julie begon zich dan ook heel erg ongemakkelijk te voelen.
"Ehm..." stamelde Julie, en ze vertelde hem haar naam.
"Jack, Jack Sparrow. Captain van dit geweldige schip. Dat Captain moet je onthouden," zei de man, terwijl hij dat laatste benadrukte. Hij keek haar nog steeds aan met zijn intense blik. Julie kon niets anders doen dan terug kijken.
"Oh...okee," antwoordde Julie twijfelend, niet wetend wat ze verder nog moest zeggen.
"Weetje," zei Jack. "I like ye, lass. Wil je met ons meevaren naar Tortuga?" Hij keek haar nog eens diep in de ogen, en voegde er met een suggestieve grijns aan toe: "Je zult je niet vervelen, dat beloof ik..." Hij stak zijn hand uit en zei erachteraan: "Do we have an accord?"
Julie begon zowaar te blozen, niet in staat ook maar iets te zeggen. In gedachten vloekte ze op zichzelf dat ze zo'n week tienermeisje was die het niet aankon fatsoenlijk te praten als er een knappe verschijning voor haar stond. Ze dacht na over zijn aanbod. Waarom ook niet? Het schip waar ik crewmember van ben is pleite, en Tortuga is een goed idee om heen te gaan, misschien krijg ik daar wel meer informatie. En behalve dat...die Jack Sparrow is zó knap. Het is niet erg om hem wat beter te leren kennen...
Julie grijnsde even (Jack keek triomfantelijk), en stak vervolgens ook haar hand uit. Ze negeerde het fijne gevoel van Jacks warme hand in de hare en zei: "Agreed. Maar over dat laatste moeten we het nog maar even hebben..."
Jack antwoordde met een "We'll see, luv," antwoordde hij met een bepaalde glans in z'n mooie bruine ogen die ze niet echt goed kon plaatsen.
Jack draaide zich om en riep uit naar z'n crew: "Zie hier, onze nieuwe passagier!"
Een van de mannen stapte naar voren en riep: "Maar Jack, het brengt ongeluk om vrouwen aan boord te hebben!" De rest van de crew leek het daar niet mee eens want ze keken Julie nog steeds hongerig aan. Julie stapte wat achter Jack, alsof ze hoopte dat hij haar zou beschermen. Normaal gesproken had ze vast wel iets geroepen als 'Mannen zijn geen haar beter dan mannen,' maar deze keer leek het haar toch niet zo'n goed idee.
Een vrouw stapte naar voren en riep: "He! Ik breng ook geen ongeluk!"
Ze had lang donker haar, een bruinde huid, ze was lang, en behoorlijk indrukwekkend. Ze had een verongelijkte blik in haar ogen en leek alsof ze in staat was de man die had gezegd dat vrouwen ongeluk brachten af te schieten.
"Dankje wel, Anamaria. Het zou eerder ongeluk brengen je niet aan boord te hebben. Problem solved," verklaarde Jack met een aparte handbeweging die Julie nog nooit eerder had gezien. Ze vond 't wel leuk.
Jack staarde de crew aan alsof ze gestoord waren een riep toen: "Get to work, ye scabbersdogs," waarop iedereen wat mompelde en aan de slag ging.
Julie en Jack bleven alleen achter op het dek.
Jack keek Julie geïnteresseerd aan, maar die zag het niet, want ze was het schip rond aan het kijken.
"Dus, waar kom je vandaan, luv," vroeg Jack.
"Ik kom van een piratenschip, ik was daar first mate." Julie keek Jack aan. "Een hele goeie zelfs," voegde ze eraan toe met een spoortje trots in haar stem.
"Onze Captain was jarig. We hielden een feest voor 'm, met muziek, véél eten en nog méér rum! Ik heb me er helemaal de pleuris aan gedronken...dus je begrijpt dat ik niet helemaal – helder – was," vertelde Julie met een grijns op haar gezicht.
Jack keek haar aan met een nog grotere grijns en zei, meer tegen zichzelf dan tegen haar; "Vrouwen die van rum houden, dat komt niet vaak voor...". Julie besloot dit op te vatten als een compliment.
"Het vreemde is dat ik me daarna niet zoveel meer herinner...," maakte Julie haar verhaal. Ze besloot maar niet tegenover Jack uit te wijden dat ze waarschijnlijk bewusteloos was geraakt van de rum, voor het geval hij haar vierkant uit zou lachen. Het leek haar wel iets wat Jack zou doen.
"Toen ik wakker werd lag ik all alone in die sloep, zonder eten, met rum. Ik heb t helemaal opgedronken ondanks dat ik een tyfus hoofdpijn had. En toen kwam ik jullie tegen." Julie besloot Jack ook maar niet te vertellen dat ze onder gescheit was door een vogel, voor het geval Jack haar daarom ook uit zou lachen.
"Nou luv, dan zullen wij maar uit moeten zoeken wat er is gebeurd, no," antwoordde Jack met een mooie glimlach op z'n gezicht.
"Ik...denk het...," antwoordde Julie, die even helemaal opging in de glimlach van Jack. Ze had hem dan nog niet eerder zien doen. Hij glimlachte prachtig.
"Euhm Jack, is er ergens – eten – op dit schip," vroeg Julie twijfelend. "Ik heb... noujah... honger." Net op het moment dat Julie het woord 'honger' uitsprak maakte haar maag een rommelend geluid.
Jack grinnikte geamuseerd waarop hij antwoordde: "Ik hoor het."
Julie lachte was gegeneerd en staarde even naar de grond. Ik moet nu ECHT ophouden met dat verlegen gedoe, dacht Julie koortsachtig, en ze keek Jack weer aan. Oh- wat heeft hij mooie ogen...
"Ik zal kijken wat ik voor je kan krijgen, loop maar even mee, dan breng ik je naar mijn cabin."
Julie volgde Jack over het dek, naar de deuren van de Captain's quarters. Hij liet Julie hier achter en ging weg om wat eten voor haar te halen. Dit gaf Julie de gelegenheid om de plek te bestuderen.
Jacks cabin was groot en vierkant, er stond een enorme tafel met een paar stoelen in het midden. De tafel was bezaaid met kaarten en andere paperassen, waaronder een klein boekje. Helemaal links stond met het hoofdeinde tegen de muur een kingsize bed, en helemaal rechts stonden een aantal kasten. De kamer was vrij luxe ingericht, vol met schilderijen en kandelaars enzo. Boven de tafel hing een enorme kroonluchter.
De kamer was verbazend netjes, afgezien van een aantal losse rumflessen, die helaas (Julie checkte het even), allemaal leek waren. Julie gromde chagrijnig.
Op dat moment kwam Jack binnen, en Julie liet de rumfles die ze in haar hand had vallen en keek hem onschuldig aan.
"Doe geen moeite luv," grinnikte Jack tevreden, omdat hij iemand had gevonden die net zo geobsedeerd was van rum al hij. "Ze zijn allemaal leeg."
"Ik merkte het," antwoordde Julie grimmig. Jack grijnsde alleen maar.
Hij zette het dienblad dat hij in zijn handen had (en Julie nu pas opmerkte) voor haar neer en Julie viel aan.
Ze propte zich vol met brood, eieren, wat fruit en water –helaas geen rum- en binnen no time was alles pleite. Jack keek geamuseerd.
Het begon nu al tegen de avond te lopen en goudkleurige stralen kwamen via de grote ramen Jacks cabin binnen.
Julie opende de enorme deuren naar het mini balkon aan de achterkant van het schip en staarde naar de geweldige zonsondergang, die net was begonnen.
"Mooi eh, luv," fluisterde een schorre stem half in Julie's oor, half in haar haar.
Julie ademde scherp in door de onverwachte aanwezigheid van Jack.
Hij ging vlak achter Julie staan, en hield haar vast bij haar heupen. Julie verstarde even maar ontspande toen weer. Ze kon niet zien dat Jack triomfantelijk grijnsde.
"Mmm," zei Julie, zichzelf dwingend te antwoorden ondanks de nogal afleidende aanwezigheid van Jack achter haar. Jacks hand begon langzaam haar heup te strelen.
Julie's hartslag versnelde nu, en ze wist niet zo goed wat ze moest doen. Ze had er geen problemen mee dat er een knappe man zo achter haar stond, maar ze wist dat Jack niet genoegen zou nemen met 'alleen achter haar staan'.
"Ik krijg het koud Jack, ik ga weer naar binnen," probeerde Julie, zich losmakend van Jacks greep.
Helaas – of niet – werkte deze opmerking averechts. Jack trok Julie nog dichter naar zich toe en mompelde in haar oor: "Dan maak ik je toch weer warm, luv." Julie draaide haar hoofd om – wat Jack opvatte als een hint, wat niet echt Julie's bedoeling was – en Jack verplaatste zijn blik van haar ogen naar haar lippen.
Julie begon nu toch letterlijk te stressen en vroeg zich af hoe ze uit deze situatie zou komen, niet zeker wetend of ze had überhaupt wel wilde...
Jack kwam zelfs nog dichterbij, zijn blik niet meer weg te sleuren van Julie's lippen, hij boog zijn hoofd, tot zijn gezicht nog maar een paar centimeter van die van Julie was...
Net voordat zijn lippen de hare raakten kwam er iets onverwachts uit de lucht vallen, dat belandde op Jacks voorhoofd.
Vogelpoep.
Het intense moment was meteen verbroken. Jack liet Julie los keek naar boven en begon te schelden, terwijl hij met de mouw van shirt probeerde de poep van z'n hoofd te schrobben, wat niet echt lukte.
Julie maakte – niet wetend of ze er blij mee was of niet – gebruik van dit moment om wat verder van Jack af te gaan staan. Ze grinnikte even toen ze zag hoe schattig Jack was als hij kwaad was, en begon toen, net als Jack, op de vogel te schelden.
"Godverdomme Birdy," schreeuwde Julie. "Laat me eens een keer met rust!"
Jack keek Julie vragend aan, maar voordat hij ook maar iets kon zeggen was ze al weg, de cabin in gelopen.
Daar trok Julie de eerste kast die ze tegenkwam open. Daar vond ze een lade met allemaal losse stukken stof. Ze plukt de eerste de beste eruit en liep naar een bak met water, die ze al eerder in een hoek van de cabin had zien staan.
Julie dompelde het stuk stof in het water, en liep toen terug naar Jack, die nog steeds, met uitdrukking neutraal, op het balkon stond.
Julie glimlachte even naar hem, en boog toen naar hem toe om met de natte doek de poep van z'n voorhoofd af te vegen. Jack keek haar diep in haar ogen, terwijl Julie nog steeds bezig was met z'n voorhoofd.
"Dus luv, kende jij die vogel," vroeg Jack, met een glinstering in zijn mooie ogen.
Julie kuchte even en zei toen: "Nou...soort van...Het is een beetje een lang verhaal maar ik heb een hekel aan birdies in het algemeen."
"Toch niet aan deze Sparrow, luv," vroeg Jack fluisterend met schorre stem terwijl hij probeerde het 'moment' van net weer op te pakken.
Julie keek hem grinnikend aan, en Jack zette zijn puppy-ogen-look op. Daarop lachte Julie nog harder, maar smolt vanbinnen.
"Nee Jack, ik kan niet zeggen dat ik een hekel aan je heb," antwoordde Julie met een lichte stem. Toen pas besefte Julie in wat voor positie ze zich bevond en haar hartslag ging meteen weer omhoog. Jack stond zo dichtbij dat hij het voelde.
"Ik...euhmm... ga deze even binnen brengen," stamelde Julie, terwijl ze haar blik losscheurde van Jacks ogen en de cabin weer inliep. Ze legde de doeken in de emmer met water.
Ze was zowel blij als teleurgesteld dat het intense moment van net voorbij was. Aan de ene kant wilde ze dolgraag intiemer contact met de man die nu nog steeds op het balkon stond, maar aan de andere kant wist ze niets zeker. Ze kende de man helemaal niet, nouja, niet van persoonlijkheid.
Hij was in ieder geval een ongelofelijke flirt, dat was zeker, hij was zo gladjes in zijn opmerkingen...Maar dat maakte hem des te leuker.
Julie besloot hem voorlopig op een afstandje te houden, totdat ze meer van hem wist. En met flirten was natuurlijk niets mis...
Het begon nu echt avond te worden, en Julie merkte hoe moe ze eigenlijk was. Ze draaide zich om naar de deuren, en ze wilde alweer naar het balkon lopen toen ze zag dat Jack nu bij de deuren stond, haar duidelijk te observeren.
"Luv, waar dacht je aan, je staat hier nou al een tijdje," vroeg Jack, met een plagende ondertoon in zijn stem. "Het ging vast over mijn geweldige looks, geef het maar toe," voegde hij er arrogant aan toe.
Julie wilde hem niet laten merken hoe raak die opmerking was geweest en zei, zo nonchalant mogelijk: "Nou nee, sorry Jack, ik dacht er meer aan dat ik ongelofelijk moe ben, en ik vroeg me af waar ik moet slapen..." Nou dat was in ieder geval waar, dacht Julie. Ze besloot hem dan ook niet te vertellen welke gedachten ze nog meer had gehad.
"Nou luv, geloof me, dat komt dan nog wel. Zeker nadat je met mij in een bed hebt geslapen," hij keek haar uitdagend aan.
"Ik- Je denkt toch niet dat ik met jou in een bed ga slapen," riep Julie uit, duidelijk van haar apropos.
"Oh...dus jij wil liever met de crew slapen..." antwoordde Jack terwijl hij heel geinteresseerd naar z'n nagels keek, die dit duidelijk maar al te grappig vond. Bij dit antwoord keek Julie toch lichtelijk geschokt, zich de hongerige blikken van de crew herinnerend.
"Dus," concludeerde Jack. "Heb je er problemen mee?"
"Nou...niet bepaald problemen..." antwoordde Julie. "Zolang je je handen maar thuishoudt."
"We'll see 'bout that, luv," antwoordde Jack triomfantelijk. "Misschien als je naast me in een bed ligt je ineens je grijpgrage handjes niet meer thuis kan houden."
"You're awfully certain of yourself, Captain," antwoordde Julie terwijl ze met haar ogen rolde.
Julie trok haar laarzen en haar broek uit, wetend dat haar hemd lang genoeg zou zijn om er nog enigszins beschaaft uit te zien. Ze liep naar het bed en liet zichzelf onder de lakens glijden.
Jack trok zijn laarzen en shirt uit (Julie kon het niet laten haar ogen over zijn borstkas te laten glijden) en ging naast haar liggen.
Julie draaide zich nog even om naar hem en zei nog een keer waarschuwend: "Handen thuis, Captain." Jack grinnikte alleen.
Dit was de eerste keer sinds Julie's verblijf op The Pearl dat ze begon te denken aan haar oude schip, het schip waar ze nu heel erg ver vandaan was.
Vreemd genoeg miste ze haar –meestal chagrijnige - Kapitein en de hele crew. Ze miste haar eigen cabin, haar enige stukje privacy wat ze had op zee, en wat ze nu dan ook kwijt was.
Behalve dat miste Julie ook haar eigen spullen, niet dat ze er zoveel had, maar meer het idee dat ze nu heel ergens anders waren. Het zou dan ook heel erg goed kunnen dat iemand anders nu rond liep in ene van haar shirts of haar andere paar laarzen.
Echt veel vrienden had Julie niet gehad op haaroude schip. Ze werd vooral gerespecteerd door de andere crewleden en de andere Kapitein, maar om nou te zeggen dat ze haar vrienden waren... Dat gaf haar dan ook en vrij eenzaam gevoel op de lange reizen die ze maakte. Meestal probeerde ze dit gevoel aan de kant te schuiven en te denken aan de waardering die ze kreeg van iedereen, en aan de geweldige vrijheid die ze had op zee.
In dat opzicht was Julie's verblijf op The Pearl beter geweest. Jack ging erg vriendschappelijk met haar om, als je het niet ronduit intiem kon noemen.
Julie grinnikte even, en dacht aan de beroemde Captain die maar een paar centimeter achter haar lag. Hij scheen vast in slaap.
Julie wist niet zo goed wat ze van hem moest denken. Hij was overduidelijk aantrekkelijk, en dat wist hij zelf ook maar al te goed. Ook wist hij duidelijk hoe hij een vrouw moest charmeren, en het zou haar dan ook niets verbazen als hij vele minnaressen en een aantal buitenechtelijke kinderen had.
Jack scheen Julie overduidelijk ook te willen strikken, anders had hij op het balkon nooit geprobeerd haar te zoenen. Ze wist eigenlijk niet of ze dat wel wilde. Nou...eigenlijk was dat niet de vraag. Ze wilde wel –oh ja! – maar ze vroeg zich af of het wel zo verstandig zou zijn. Binnenkort kwamen ze waarschijnlijk weer aan in Tortuga, en dan zou zij haar eigen weg gaan op zoek naar haar schip en haar Kapitein, en dan zou ze Jack, hoe dan ook, toch achter moeten laten.
Julie's gedachten gingen over het 'vraagstuk' hoe ze in vredesnaam in die sloep terecht was gekomen. Hadden de Kapitein en de crew besloten haar achter te laten en haar een verhongeringdood te bezorgen? Waren ze tot zoiets in staat? Of was er muiterij gepleegd en hadden ze de Kapitein en de first mate achtergelaten om een langzame en pijnlijke dood te sterven? Maar... als dat was gebeurd hadden de verraders waarschijnlijk wel de moeite genomen om haar te informeren over haar noodlot, zodat ze zich nog even met haar konden vermaken.
Maar misschien hadden ze dat ook wel gedaan, maar was Julie zo dronken geweest dat ze het allemaal vergeten was...Ze kon zich tenslotte ook niet herinneren hoe ze in de sloep was gekomen!
Dit waren Julie's laatste gedachtes voordat ze in een onrustige slaap viel.
Beantwoorden van reviews (iets wat ik heb overgenomen van een goede vriendin van me ;), :
Lonaargh: Heeeel erg bedankt voor je review. Kewl dat je het leuk vind! Welkom bij de review-club, je bent de eerste!