Drie

Liever kwijt zijn waar je echt van houdt,

dan iets houden wat je toch niet mist...

De volgende ochtend werd Julie wakker van het zonlicht dat in haar gezicht scheen. Ze knipperde even, en herinnerde zich meteen waar ze was.

Snel bewogen haar handen naar beneden om haar hemd weer zover mogelijk naar beneden te trekken. Dit was alleen niet nodig, want ze lag helemaal alleen in het kingsize bed in Jacks quarters.

Snel kleedde Julie zich aan en gooide de dubbele deuren van de cabin open. Het was ene prachtige dag, niet teveel wind, de zon scheen scherp en het was even helder als gisteren.

Julie vond Jack aan het roer. Hij stond voor zich uit te staren en was diep in gedachten verzonken. Hij humde een paar regels van 'A Pirate's Life For Me' en stelde de koers even bij. Hij scheen totaal niet in de gaten te hebben dat Julie vlak naast hem stond.

"Ahem...Goede morgen, Jack," zei Julie vrolijk.

Jack leek wakkergeschut uit zijn mijmeringen en keek Julie wat verward aan, waarna hij antwoordde met warme stem: "Mornin', luv. Je moet wel goed hebben geslapen, want toen ik wakker werd had je je kleine grijpgrage handjes helemaal om me heen geslagen." Jack grinnikte zachtjes. Julie keek geschokt.

'Niet waar," riep Julie uit, zo hard dat de hele crew het kon horen. "Dat zou ik nooit doen ik-". Maar ze werd onderbroken door Jack.

"Just teasin' ye luv," grinnikte hij, geamuseerder dan ooit. "Ik wilde weten hoe je zou reageren, al moet ik zeggen dat ik het niet erg had gevonden als je dat wel had gedaan..."

Julie antwoordde met de bedoeling Jack een bitch-slap in z'n gezicht te geven, maar helaas voor haar had hij geweldige reflexen waardoor hij haar pols vastpakte met z'n hand.

"Dat is niet zo aardig van je luv," antwoordde Jack, nogal hees maar o zo sexy. Hij plaatste – heel brutaal – Julie's hand achter z'n nek, en trok haar wat dichterbij.

"Is dit jouw manier om je redder te bedanken? Ik kan wel betere manieren bedenken."

Julie kuchte sarcastisch en antwoordde: "Als ik had geweten dat ik je ervoor had moeten bedanken had je me wel mogen laten dobberen hoor."

Het volgende gebeurde zo snel dat Julie het nauwelijks doorhad. In minder dan een halve seconde had Jack zijn handen om haar taille en knieën terwijl ze gilde, en een moment later lag ze in Jacks armen. Jack deed een paar stappen naar voren en liet haar bungelen over de rand van het dek, met niets dan water onder haar.

"Nou luv," zei Jack met een gefaket verongelijkt gezicht. "Als je me niet wilt bedanken dan laat ik je toch gewoon vallen?"

"NEE," gilde Julie hysterisch terwijl ze zich met haar armen wanhopig aan Jacks nek vastklemde. Jack keek triomfantelijker dan ooit, hij had Julie nu precies waar hij haar hebben wilde. Om Julie nog verder te pesten deed hij net alsof hij haar wilde laten vallen.

Hierop gilde Julie spastisch: "Nee Jack, wacht!"

Jack keek nu serieus en vroeg, tergend langzaam: "Wachten, luv? Waarop?" Er glansde iets in zijn ogen wat Julie niet kon plaatsen, maar vertelde haar in ieder geval wel dat ze Jacks serieuze gezichtsuitdrukking met een korreltje zout moest nemen.

"Heb je besloten me toch maar te bedanken luv," fluisterde Jack schor terwijl zijn blik suggestief over haar lippen gleed.

Julie slikte toen ze zag dat Jacks intense blik wat verplaatste naar beneden, en Jack deed een stap achteruit, om Julie uit de gevarenzone te helpen.

Dit was het moment waar Julie op had gewacht en op het moment dat Jacks lippen bijna de hare raakten sprong ze uit Jacks armen en rende ze voor haar leven.

Julie sprintte het dek over met een geflipte Jack achter haar.

"Jij kleine valse...(Jack had moeite uit z'n woorden te komen)- cheater," mompelde Jack kwaad.

Julie grinnikte en antwoordde: "Haha...pirate!"

Ze bereikte de deuren van Jacks quarters. en trok de deur stevig achter zich dicht. Ze grinnikte toen Jack mompelde: "Niet toegestaan je eigen cabin in te komen... 't Is toch belachelijk!"

Julie pinde zichzelf vast aan het bed, zodat ze voorlopig veilig zou zijn voor zijn volgende 'acties'.

Jack forceerde de deur en stormde de cabin binnen en had een niet- te- plaatsten-uitdrukking op z'n gezicht.

"Dat was écht vals, not to mention completely unfair," zei Jack met een gekweste blik, maar met een geamuseerde ondertoon in z'n stem. Hij was dus blijkbaar, ondanks dat hij afgewezen was, toch wel trots op haar.

"Ah...but pirates are unfair," antwoordde Julie, met een zo grootst mogelijke grijns op haar gezicht. Ze grinnikte toen ze zag dat Jack met z'n ogen rolde.

"Nou luv, nu zal ik behalve een manier waarop je mij kunt bedanken ook nog een manier moeten bedenken om je te straffen," zei Jack. "Ik zou je natuurlijk kunnen laten slaan, met de hele crew erbij om ernaar te kijken... Of ik zou je zóvéél borden kunnen laten afwassen dat je vingers eraf zullen vallen...Of je het dek oneindig laten schrobben zodat je handen helemaal opengescheurd zijn..." Jack deed net of hij heel hard nadacht, Julie keek pijnlijk, geen van deze opties stonden haar aan.

Toen vervolgde hij: "Nee...dat zou zonde zijn, het je geweldige schoonheid aantasten luv, en dat is wel het laatste wat ik wil...Ik zou je nooit opzettelijk pijn doen."

Julie werd helemaal warm van die lieve opmerking. Ze had zichzelf nooit gezien als knap, hoe vaak mensen ook tegen haar zeiden dat ze niet lelijk was. Deze keer was de opmerking niet anders geweest, dus ze snapte eigenlijk niet waarom ze het zich deze keer wel zo aantrok. Toen realiseerde ze zich het: de persoon die het zei was anders.

Julie probeerde uit alle macht niet te blozen en vermeed dan ook de blik van de aantrekkelijke piraat voor haar, die uit alle macht probeerde Julie recht aan te kijken.

"Oh luv, doe niet zo verlegen! Je gaat me toch niet vertellen dat niemand je dit eerder heeft verteld," vroeg Jack.

"Nee- dat is het niet. Het is dat-," Julie aarzelde even, zich afvragend hoe ze haar gedrag in vredesnaam uit ging leggen zonder de waarheid te vertellen of zichzelf belachelijk te maken.

"Je mijn charmes niet kan weerstaan," maakte Jack de zin voor haar af.

Nu wist Julie weer waarom ze haar verlangen voor Jack moest weerstaan. Jack was een ongelofelijke flirt, en waarschijnlijk zei hij zulke dingen tegen elke vrouw die hij tegenkwam. Ze ging zich echt niet verlagen tot de rang van one-nightstand, en hé, wat wist ze nou van Jack.

"Tuurlijk Jack," antwoordde Julie sarcastisch. "Ik kan je charmes niet weerstaan."

Jack deed net of hij het sarcasme in haar stem niet hoorde en ging naast haar op het bed zitten.

"Ah luv, ik wist dat je van me hield," zei Jack plagerig terwijl hij een arm om Julie heen sloeg. Julie spande haar spieren even toen ze zijn arm onverwacht op haar schouders voelde, maar overwoog geen poging de arm weer 'af te schudden'. Haar hartslag ging snel omhoog door Jacks lichaam tegen dat van haar, en Julie probeerde de mist in haar hoofd te laten verdwijnen door aan iets heel anders te denken. Helaas lukte dat niet.

Julie liet haar hoofd rusten op Jacks arm, en vreemd genoeg was Jack daar tevreden mee. Hij streelde even over haar haar, waarna hij zijn eigen hoofd op die van Julie legde.

Zo zaten ze daar, beiden in eigen gedachten verzonken.

- - - -

Julie liep uit de keuken. Zij en Jack waren na hun moment allebei hun eigen taken gaan doen. In Jacks geval hield dat in dat hij achter het roer moest gaan staan. In Julie's geval hield dat in: zoveel mogelijk eten als mogelijk! Ze was naar de keuken gelopen, en daar was niemand geweest, zodat ze aan niemand kon vragen wat ze eigenlijk mocht eten. Toen had ze zich helemaal volgevreten met al het lekkere, verse eten dat ze kon vinden. Dat was behoorlijk wat, waaruit Julie op kon maken dat The Pearl nog niet lang onderweg was. Dat bracht haar tot de vraag hoe lang het eigenlijk zou duren tot ze in Tortuga aankwamen.

Julie liep terug naar Jacks cabin en plofte neer op het bed, twijfelend over wat ze nu zou gaan doen. Ze trommelde even op het nachtkastje, waardoor ze ineens herinnerd werd aan een liedje wat een jongen haar ooit had geleerd, in een kroeg op Tortuga. Ze was toen extreem dronken geweest – zoals wel vaker – en had zich helemaal kapot gelachen. Zachtjes begon Julie het liedje te zingen, ze had geen idee wat ze aan het zingen was, want het liedje was in een of andere rare taal geschreven.

Ineens merkte ze Jack op, die heel nonchalant tegen de deurpost aanleunde. Hij grijnsde even.

"Zo luv, ik wist niet dat jij Portugees kon," vroeg Jack, met een opgetrokken wenkbrauw.

"Kan ook niet," antwoordde Julie, fronsend.

"Luv, dat liedje dat je zong, dat is Portugees...Ik kan nou niet echt zeggen dat het echt... dames-achtig is," lichtte Jack toe, met een schittering in z'n maar hoor, je hebt het ergste stuk nog niet gehad, dat komt aan het eind," zei Jack grinnikend, duidelijk geamuseerd door Julie's sprakeloosheid.

"Jack...wat was ik aan het zingen," vroeg Julie, Jack dwingend aankijkend.

"Oh luv, niet iets waar ik 'nee' tegen zou zeggen," antwoordde Jack, terwijl hij Julie suggestief aankeek.

"JACK! Als ik van tevoren had geweten dat geweten had ik het nooit gezongen," riep Julie naar Jack, verwijtend.

"Kan niet zeggen dat ik het erg vind, luv," antwoordde Jack, met een smal lachje op z'n gezicht.

"Nee," antwoordde Julie sarcastisch. "Dat weet ik wel zeker..."

Jack ging naast Julie op het bed zitten, zette zijn vingers op haar kin en draaide Julie's hoofd naar de zijne, zodat ze werd gedwongen hem aan te kijken.

"Luv, wat houd je tegen..." mompelde Jack, terwijl hij werd afgeleid door Julie's lippen.

Julie keek Jack smekend aan, hopend dat hij zou begrijpen dat ze dit niet kon.

Jack liet haar gezicht los, en nam wat afstand. Hij scheen het te begrijpen. Julie had meteen spijt van haar acties van twee seconden geleden. Maar ze wist, heel diep in haar hart, dat ze de juiste keuze had gemaakt. En Jack kon moeilijk gekwetst zijn, hij flirtte toch met iedere vrouw van The Caribbean.

"Ik snap het luv," antwoordde Jack. Hij herstelde snel en stond op, terwijl hij zei: "Weetje wat jij nodig hebt, een beetje uitzicht op de geweldige Caribbean Sea!"

Jack liep met grote passen die cabin uit, en Julie volde, blij dat Jack – op het oog - geen problemen had met de afwijzing – wat het toch was geweest.

Samen liepen ze het dek op, naar de boegspriet . Jack ging achter Julie staan en sloeg zijn armen om haar taille. Ze staarden samen naar de horizon, een heldere diepblauwe lucht, een aquamarijn blauwe zee. De wind wapperde door Julie's haren, en ze rook de geur van exotische bloemen wat vermengt was met rum, dat overduidelijk van Jack kwam.

Julie voelde dat ze helemaal ontspande, en een enorm gevoel van vrijheid kwam over haar heen. Ze begreep de bewering "The Pearl is vrijheid" nu beter dan ooit. Ze ervoer het zelf. Ze ging wat meer naar achteren hangen, en leunde wat op Jack, die nog steeds beschermend achter haar stond.

Uit reflex draaide ze haar gezicht naar dat van Jack, links van de hare. Jack staarde nog steeds naar de horizon, en het viel Julie toen pas voor het eerst op dat hij een geweldig profiel had.

Nogal geschokt bij deze ontdekken deed Julie moeite niet sneller te gaan ademen, maar helaas lukte dat niet. Jack draaide zijn hoofd dan ook naar de hare tot hij Julie's adem tegen z'n wang voelde.

Julie draaide haar hoofd meteen weer naar de horizon voor haar, en zag niet dat er een klein glimlachje speelde rond Jacks lippen. Hij begon zachtjes de huid van haar taille te strelen.

Julie probeerde zich uit alle macht op de horizon te concentreren, maar ze vond dat erg moeilijk, met Jack zo dicht tegen haar aan.

"Scheepslading! Recht vooruit!"

Julie en Jack draaiden hun hoofden zo snel om dat ze tegen elkaar aan knalden. Julie's neus maakte een knakkend geluid en Jack vloekte zachtjes.

"Sorry luv," mompelde Jack, terwijl hij voorzichtig over haar neus wreef. Daarna liet hij haar los en liep een stukje het dek op, en keek naar het kraaiennest, waar de schreeuw vandaan kwam. Een lid van de crew kwam naar beneden en liep naar Jack toe. Julie sloeg het gebeuren van een afstandje gaande.

"Captain, er ligt een hele schiplading een mijl verderop, in het water," rapporteerde de man aan Jack. Die fronste even, en zie toen, met een brede glimlach op z'n gezicht: "Laten we het meenemen en het verkopen, of beter nog, kijken of er rum bij zit!"

Julie rolde met haar ogen door deze opmerking, Jack keek vrolijker dan ooit. Ze draaide zich om en zocht naar een spoor van de scheepslading. Een vat dobberde op de golven – er zat waarschijnlijk rum in – gevold door een kist.

"Luv, kom je," riep Jack naar Julie. "Ik wil dat je mee gaat in de sloepen!"

Julie volgde, en stapte in de eerste sloep met Jack en nog twee andere crewleden. Een ervan had een stoppelig baardje en een hazenlip, de ander had een kaalgeschoren hoofd en een oorbel.

Twee mannen stonden bij de touwen, en lieten de sloep langzaam zakken. Toen die het water raakte begonnen Oorbel en Hazenlip te roeien.

Toen ze bij de dichtstbijzijnde kist waren begonnen Jack, Hazenlip en Oorbel de kist uit het water te trekken, wat nogal lastig was, omdat hij erg zwaar was. Jack hoopte, hoe voorspelbaar, op rum. Hij kon dan ook niet wachten en begon meteen met een puntig voorwerp (bij voorkeur een schroevendraaier –waren die toen al uitgevonden?) de rand van de kist open te wrikken.

Jack kreunde van teleurstelling toen bleek dat de kist gevuld was met groente en fruit. Jack wilde de kist uit frustratie het water in flikkeren, maar Julie hield hem tegen omdat ze vond dat het schip wel wat (in ieder geval redelijk) vers fruit kon gebruiken.

Julie begon zich na de volgende 11 kisten behoorlijk te vervelen, tot haar oog viel op een klein, onbekend voorwerp wat op een plank lag. Ze probeerde het te pakken en-

"Ahhhhh!"

Julie was het water in geflikkerd.

Jack lachte ongeneerd toen hij Julie in het water zag spatteren. Julie graaide naar het voorwerp dat ze had zien liggen, pakte het, haalde diep adem, en zwom weer terug naar de sloep, waar Oorbel, Hazenlip en Jack haar keihard aan het uitlachen waren.

Julie krabbelde de sloep in, en sloeg Jack , die niets merkte omdat hij keihard aan het lachen was- recht in z'n gezicht. Toen lachte Jack niet meer.

"En laat het ene waarschuwing zijn," zei Julie met waarschuwende blik naar Oorbel en Hazenlip, die nu ook niet zoveel meer te lachen hadden, en met een pijnlijke blik naar Jack keken.

"Luv, dit moet je echt niet meer doen," mompelde Jack, terwijl hij fronste en met z'n hand z'n wang voelde. Julie keek triomfantelijk.

Julie verplaatste haar aandacht van Jack naar het 'mysterieuze voorwerp' en bekeek het eens goed. Het bleek een kompas te zijn. Ze klapte het open en keek er goed naar, het kwam vreemd bekend voor. Ze draaide het om en zag dat er op de achterkant de naam 'Kapitein H. Leanne' was gegraveerd.

Julie staarde geschokt naar het kompas en zei toen met een schokkerig stemmetje: "Jack...Dit is...Dit was het schip waar ik op voer...Dit zijn de resten van mijn schip...Dit is het kompas van mijn Kapitein!"

Jack Julie lichtelijk geschokt aan, en Julie kon niet anders doen dan staren naar het kompas.

"Jack...ik...ik wil nu terug naar de Pearl!"

Julie kon niet bevatten wat er was gebeurd. Haar schip, haar leven, gezonken! Weg...pleite...kwijt! Voor altijd...de crew...alles! Ik ben alles kwijt, behalve wat er op The Pearl ligt... Wat moet ik nou doen?

"Luv..." vroeg Jack aarzelend, wetend dat hij niet zo goed was in het steun-geven-in-crisis-situaties.

"Gaat het?"

Julie knikte alleen maar afwezig, wat Jack nog bezorgder maakte.

"Luv, kom op, zo erg kan het niet zijn...Je bent met mij! Ja! Je bent met Captain Ja-"

"Jack! Kun je als-je-blieft even je kop houden," viel Julie uit tegen Jack, voordat hij zijn hele titel af kon ronden. "Ik wéét dat je fantastisch bent, maar heb je wel door dat met dit schip mijn hele léven naar de zeebodem is gezonken?! Ik ben alles kwijt! En het enige waar jij over kan beginnen is het benadrukken van je veel te grote ego!"

Julie keek Jack vernietigend aan, en Jack keek al even kwaad terug, hij was niet van plan dit zomaar over zich heen te laten komen.

"Nou moet je eens even heel goed luisteren, missy," zei Jack, ogen zwart geworden van ingehouden woede. "Ik heb je leven gered, ik heb je aan boord gelaten van mijn Pearl! Ik heb je gerespecteerd, beschermd! En wat is de beloning die ik krijg? Nog meer gezeik, ik word beledigd! Denk maar niet dat Captain Jack Sparrow dat zomaar over zich heen laat gaan!"

Julie keek Jack geschokt aan. Ze had absoluut niet verwacht dat Jack zo tegen haar uit zou vallen. Toen nam haar kwaadheid tegenover Jack weer de overhand, en ze weigerde hem nog langer aan te kijken.

Ondertussen was de sloep weer terug gevaren naar The Pearl, en Julie begon weer aan de klim in de touwladder zonder ook maar een blik op Jack te werpen.

Godverdomme, gore klootzak. Hij denk alleen maar aan zichzelf, dacht Julie, terwijl ze naar boven klom. Hij heeft geen idee hoe moeilijk dit voor mij is...HIJ kan alleen maar denken over hoe ge-wel-dig hij is, en hoe sexy, en wat een fan-tas-tische looks hij heeft- "Hij heeft gelijk," voegde een stemmetje in haar hoofd eraan toe. Julie grijnsde even, maar had toen de nijging zichzelf te slaan. Hoe kon ze er in vredesnaam aan denken doe best wel sexy Jack was, terwijl ze eigenlijk woedend op hem moest zijn. Besluitend dat ze dat maar beter ook kon doen dacht ze verder na over wat een hondenlul Jack wel niet was. Ze bereikte de 'balustrade' van het dek, en klom eroverheen. Ze stormde de cabin van Jack in, graaide een paar dekens van het bed, stormde door naar de crew's quarters en dropte haar dekens in de dichtstbijzijnde hangmat. Ze liep triomfantelijk om haar girl-power-kick-ass uitstraling weer stoer het dek op, zich even the queen of the world voelend. Dit was dan ook snel voorbij toen ze zag dat Jack voor haar stond.

"Captain," zei Julie op een ijzig toontje. "Ik slaap voortaan bij the crew." Jack keek Julie geschokt aan, niet wetend dat hun ruzietje blijkbaar zo definitief was, deed een poging om Julie over te halen, bedacht zich toen en antwoordde: "Doe dat, see if I care."

Julie keek Jack op haar beurt wat geschrokken aan, ze had toch wel verwacht dat Jack op z'n minst een keer probeerde haar over te halen.

"Fine," zei Julie terwijl ze zich omdraaide, zich alweer herstellend van Jacks botheid. Wat had je dan verwacht, Julie, begon haar alwetende brein weer te praten. Hij is lullig tegen jou geweest, en jij tegen hem, had je serieus verwacht dat hij het weer goed zou willen maken?

"Nou...eigenlijk...JA," mompelde Julie tegen zichzelf terwijl ze weer naar de crew's quarters liep. Ze dropte zichzelf op de hangmat en vroeg zich af wat ze ging doen. Ze besloot dat ze best kon werken voor de reddingsactie van Jack, hoefde ze hem ook niet op 'zijn manier' (wat waarschijnlijk R- rated was) te bedanken.

Julie liep naar de Captain's quarters, klopte, en liep naar binnen. Jack lag heel nonchalant op z'n bed, met veel te veel flessen rum om zich heen. Hij verborg een blij glimlachje, en keek Julie kwaad en tegelijkertijd nonchalant aan.

"Captain," begon Julie. "Ik heb besloten dat ik wil werken voor mijn trip op The Pearl. Zeg maar wat ik moet doen." Ze keek Jack aan met een vastberaden blik, en rechtte haar rug.

Jack had zoiets duidelijk niet verwacht, mompelde 'vrouwen', herstelde zich, en zei meer dan hij vroeg: "Nah, je was first mate op je vorige schip no?" Hij dacht even na en vervolgde: "Ik heb al een first mate, je moet het dek gaan schrobben."

"Aye, Captain," antwoordde Julie, terwijl ze niet liet merken wat een hondenbaan dat was. Ze draaide zich om, en sloeg de deur keihard achter zich dicht. Ze haatte dekschrobben. Waarom liet Jack dat haar in vredesnaam doen, hij wist dat ze beter kon! Meer dan ooit wilde Julie van de Pearl af, en ze hoopte dan ook dat ze snel in Tortuga kwamen. Ze was vergeten het Jack te vragen.

Ze pakte een zwabber en een emmer (Julie kon geen schrob-ding vinden) en begon aan haar onmogelijke taak het dek te schrobben.

De crew keek haar geamuseerd aan en om de paar minuten floot er wel een naar haar. Julie keek ze allemaal vernietigend aan en Julie voelde zich meer vernederd dan ooit. Zelfs Anamaria, die toch altijd vrij afstandelijk en ingehouden was, deed geen moeite haar lachen in te houden.

Julie voelde zich ellendig, voor schut gezet, vernederd, en een beetje schuldig. Ze wilde zo snel als het kon van dit vervloekte schip af, weg van zijn smalende crew, en z'n koppige maar o-zo sexy Kapitein.

Na wat een eeuwigheid leek was het tijd om te eten, en de hele crew inclusief Jack liep naar de eetzaal, waar Gibbs voor hen had gekookt. Julie wierp geen enkele blik op Jack, en negeerde de rest van de crew (inclusief hun hongerige blikken). Ze vroeg zich af hoe ze in vredesnaam ging slapen vanavond, en ze besloot dat ze maar beter de hele nacht wakker kon blijven, voor het geval dat er de volgende ochtend een ranzige crewmember boven op haar lag.

Na het eten (wat nauwelijks eten te noemen was) liep Julie meteen door naar de crew's quarters. Een: ze was doodop, twee: ze had gedaan wat Jack haar vroeg – het hele dek blonk in het maanlicht. Ze zuchtte terwijl ze de dekens over haar heen gooide. Gelukkig was de rest van de crew er nog niet, die waren waarschijnlijk zich helemaal de pleuris aan het drinken, wat betekende dat ze nog meer op moest letten vannacht. Want als een man dronken was gaf hij nog eerder toe aan z'n lusten, wat een man sowieso al veel eerder deed dan een vrouw.

Julie's gedachten dwaalden weer af naar de ontdekking van die dag. Hoe was haar schip in vredesnaam gezonken? Hoe kon dat? En hoe was ze in die sloep terechtgekomen? Julie wist het antwoord niet. Ze staarde naar het 'plafond' van de quarters, diep in gedachten verzonken. Ze haatte dit schip, alles erop en erin. Waren we maar snel in Tortuga... Maar wat ga ik doen ALS ik in Tortuga ben...Ik blijf echt NIET op de Pearl, en mijn schip is gezonken. Wat moet ik nou met m'n leven?

Voor het eerst die dag voelde Julie tranen opkomen, haar ogen werden waterig en Julie probeerde niet te knipperen, want stel je voor dat ze begon te huilen! Julie beweerde altijd dat ze nog nooit in haar leven had gehuild (wat natuurlijk niet waar was, ze had voor het laatst gehuild toen ze 3 was, haar buurjongen had haar toen met haar hoofd in een bak met water en zeep geduwd). Ze voelde zich nu zo eenzaam, dat ze bijna de neiging had om keihard te gaan gillen.

Julie's gedachten werden verstoord door een paar crewleden die binnen kwamen, ze merkten haar niet op en gingen in de hangmat liggen. Ze praatten hard maar nogal onduidelijk, wat waarschijnlijk een gevolg was van de vele mokken rum die ze hadden gedronken.

Julie walgde in gedachten, ze lag hier in een zaal met een stel dikke papzakken, die stomdronken waren en zich zo boven op haar konden storten.

"'Ey, jullie hebben allemaal de lass gezien, no," begon er een met een schorre stem te praten.

"Oh zeker wel," antwoordde de tweede. "Pretty lil' thing that is."

"De Captain zal haar wel gebruiken voor z'n eigen pleziertjes," grinnikte de eerste. "Wedden dat het gewoon een hoer is..."

Julie hield zich in, ze had de neiging om die gasten te gaan slaan. NO WAY dat zij een hoer was! Jack gebruikte maar andere vrouwen voor z'n lust, zij ging zich echt niet verlagen tot dat niveau! Ze haatte Jack nu nog meer dan ze al deed.

"'Ey," merkte de tweede piraat op. "Als de Captain haar mag gebruiken, waarom wij dan niet?" Na deze opmerking werd hij bijgestaan door alle aanwezige crewmembers, wat er waarschijnlijk een stuk of 5 waren.

Julie voelde zich nu echt walgelijk, en héél ongemakkelijk, ze wilde weg hier.

Nu kwamen er nog méér crewleden binnen, die allemaal hun zegje deden in het gesprek over hoe graag ze weer 'dingen' wilde doen, en of ze Jack misschien niet over konden halen om zijn hoer uit te lenen.

"Ey, en wat vind jij ervan," vroeg er een met ene vals lachje, duidelijk doelend op Julie. Hij had niet door dat er geen man maar een vrouw onder de dekens lag.

"Is dat een nieuwe crewmember," vroeg er een nieuwsgierig.

"Nee, sukkel, dat kan helemaal niet," antwoordde een ander. "We zijn helemaal niet in een haven geweest.

Julie hoorde voetstappen, een van de crewmembers kwam dichterbij. Haar hart begon onmiddellijk sneller te kloppen en ze weerstond de neiging om keihard 'Jack' te gillen.

De voetstappen stopte bij haar hangmat, Julie hield haar adem in. In een ruk werd de deken van haar afgetrokken, en daar lag Julie, hopeloos alleen, terwijl de hele crew naar haar staarde.

"Hey, dit is de hoer van Jack..." grijnsde het eerste crewlid tevreden. Hij stortte zich bovenop haar, en Julie was te overdonderd om ook maar te protesteren. Hij duwde zijn ranzige lippen op die van haar, terwijl hij tegelijkertijd Julie's shirt openrukte. Julie begon keihard te gillen terwijl ze probeerde de man van haar af te trekken. Maar het was al te laat. De man was veel te zwaar en te sterk, en hij had duidelijk geen voornemen Julie snel weer los te laten. Hij begon haar nek te zoenen, terwijl zijn handen over haar borsten gleden.

Toen werd de man in een keer van haar afgetrokken, en Julie ging meteen recht opzitten, terwijl ze haar shirt weer wat tegen elkaar trok. Het was verspilde moeite, haar shirt was helemaal naar de klote. Ze keek naar de oorzaak van haar plotselinge bevrijding, en zag dat de crew aan het vechten was.

"Gore klootzak, je dacht toch niet dat jij haar zomaar in je eentje mocht hebben!"

Messen flitsten in het kaarslicht en er was bloed overal. Julie begon te gillen, sloeg de deken om zich heen en vluchtte de quarters uit. Ze sprintte naar de Captain's quarters, niet wetend waar ze anders heen moest. Ze ramde op de deur en maakte hem open zonder verder antwoord af te wachten. Ze sloeg de deur achter zich dicht en stortte op de grond, waar ze ongegeneerd begon te huilen.

"Luv, wattiser," stamelde Jack, die zwaar geschokt leek door de onverwachte aanwezigheid van Julie in zijn cabin. Hij sloeg de dekens van zich af en wankelde naar Julie toe. Hij knielde naast haar op de grond en streek even over haar wang.

"BLIJF VAN ME AF," gilde Julie, meteen weer denkend aan de aanranding en sprong meteen op.

"IK BEN GODVERDOMME AANGERAND DOOR DIE CREW VAN JOU!" Na deze woorden stortte Julie meteen weer in. Geluidloze tranen stroomde over haar wangen en ze begon te trillen.

Jack keek haar geschokt aan, en een woedende glans kwam in zij ogen. Hij sloeg een arm om Julie heen, en vreemd genoeg vond ze dat niet erg. Hij trok Julie dicht tegen zich aan en duwde haar wang tegen de zijne. Met z'n andere hand aaide hij over haar haar en hij fluisterde in haar oor: "Shhht...ik ben er. Ik bescherm je." Langzaam voelde Julie zich rustiger worden, en ze genoot even van het gevoel van Jacks lichaam tegen de hare. Jack keek haar aan, en veegde met z'n duim de tranen van Julie's wangen af.

"Het spijt me luv," fluisterde hij, half in Julie's oor, half in haar haar. "Ik had het nooit goed moeten vinden dat je bij de crew ging slapen."

Julie keek hem verbaasd aan, en fluisterde onthutst terug. "Nee Jack, ik wilde het zelf, ik dacht dat ik het aan kon...En het spijt mij ook Jack, van alles." Jack keek haar diep in haar ogen en fluisterde toen: "Het spijt mij ook luv." Toen omhelsde hij haar innig, en Julie voelde de korte haartjes van zijn bakkebaarden tegen haar wang schuren. Ze ademde diep uit, en omhelsde Jack ook, haar armen over zijn schouders.

Veel te snel liet Jack haar weer los. Hij tilde Julie op en droeg haar naar zijn bed.

"Jij gaat vanavond hier slapen, luv," fluisterde hij, terwijl hij de dekens over Julie heen sloeg. Jack riep Anamaria om Julie even te bewaken, terwijl hij naar de crew's quarters ging om iedereen weer van elkaar af te trekken en zijn crew toe te spreken.

Julie dacht aan de tederheid van Jack, waarmee hij haar had gekalmeerd en getroost. Een warme gloed verspreidde zich door haar heen terwijl ze hieraan dacht. Langzaam voelde ze zichzelf slaperig worden, het gevoel van veiligheid overspoelde haar.

Julie was dan ook al in slaap gevallen toen Jack na een hele tijd vermoeid terugkwam.